ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ

[ArELa]

Θα βάλω θα βάλω.

Σ'εσένα τουλάχιστον Λολίτα μου ξέρω πως έχει τεράστια απήχηση... Έχω την αίσθηση ότι σε μια άλλη ζωή θα τον συναντήσεις και θα ερωτευτείτε σφόδρα!

[LoLitA]

Θα βάλω θα βάλω.

Σ'εσένα τουλάχιστον Λολίτα μου ξέρω πως έχει τεράστια απήχηση... Έχω την αίσθηση ότι σε μια άλλη ζωή θα τον συναντήσεις και θα ερωτευτείτε σφόδρα!

Ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ για τις καταχωρήσεις!
Ήταν, ό,τι πρέπει για σήμερα. Επίσης δε ξέρω αν ήταν σύμπτωση αλλά επειδή τυχαίνει
να έχω χάσει και ένα θείο μου πριν λίγες μέρες, αλλά μου έκανε κάτι διαφορετικό
αυτή η καταχώρηση (μας έχει αλλάξει τα φώτα το 2008 μέχρι τώρα τελικά ).
Ήταν κάπως πιο ξεχωριστή αυτή η καταχώρηση και σίγουρα ό,τι έπρεπε για να μου
δώσει κάτι ενθαρρυντικό για την διάθεσή μου.

Thanx και πάλι!

[ArELa]

μας έχει αλλάξει τα φώτα το 2008 μέχρι τώρα τελικά

Πες το ψέματα!
Ειδικά ψαράκια και παρθένους...τα'βαλε ο Κρόνος σημάδι λες κι είναι παληκάρια στα Σφακιά.

Ήταν κάπως πιο ξεχωριστή αυτή η καταχώρηση

Κάπως έτσι το'νιωσα κι εγώ όταν πληκτρολογούσα...

Μεγάλες μπουκιές δεν τρώω, ούτε λέω μεγάλα λόγια τελευταία, πάντως η πρόθεσή μου είναι να συνεχίσω τις καταχωρήσεις σε καλύτερους-γρηγορότερους ρυθμούς, οπότε το νου σου, Λολίτα μου.

[Mantam Froufrou]

Νά'σαι καλά για την νέα καταχω΄ρηση Βικάκι...

[LoLitA]

Μιας που πλησιάζει η μέρα της 28ης Οκτωβρίου, θα ήθελα να σε ρωτήσω Αρελίτα αν προλαβαίνεις να γράψεις ένα νέο κομμάτι - καταχώρηση από το ημερολόγιο!

Καιρό έχουμε να διαβάσουμε και μας έχει λείψει!

[ArELa]

Μιας που πλησιάζει η μέρα της 28ης Οκτωβρίου, θα ήθελα να σε ρωτήσω Αρελίτα αν προλαβαίνεις να γράψεις ένα νέο κομμάτι - καταχώρηση από το ημερολόγιο!

Καιρό έχουμε να διαβάσουμε και μας έχει λείψει!

Σ'ευχαριστώ λολίτα μου για την αγάπη που δείχνεις σ'αυτό το ημερολόγιο.

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ θα συνεχίσω! Kαι δε θ'αφήσω όσους αγάπησαν αυτή τη συγκεκριμένη γωνιά μας, να περιμένουν για πολύ. Σύντομα θα δείτε νέες καταχωρήσεις!

[LoLitA]

Χίλια ευχαριστώ για την καταχώρηση Αρελίτα μου!
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

Καταλαβαίνω ακόμα μια φορά γιατί έχω φάει σκάλωμα με αυτό το ημερολόγιο, αν εξαιρέσεις το ισχυρό ενδιαφέρον για το Β' Παγκόσμιο.

Αυτό μας ευχαρίστησε πολύ που επιτέλους κοντεύουνε να πάρουν τέλος τα βάσανά μας και πηγαίνουμε σε μια ταβέρνα και τα κοπανήσαμε όσο μας επέτρεπαν τα οικονομικά μας.

Το κλείσιμο της καταχώρησης ήταν όλα τα λεφτά!

Μακάρι να μπορούσα να τον γνώριζα από κοντά να του έκανα ερωτήσεις.

[ArELa]

Ξέρω Λολίτα μου πώς νιώθεις... Μου το'χεις πει άλλωστε τόσες φορές. Το είχα δει κι όταν ήρθες σπίτι και άγγιξες το ημερολόγιο με τόσο δέος, λες και άγγιζες ό,τι πολυτιμότερο είχε βρεθεί στο δρόμο σου...

Εγώ λέω μακάρι να τον ξανάβλεπα για λίγο, να τον αγκάλιαζα...
Ακόμα μου λείπει έντονα παρά τα 11 χρόνια που πέρασαν απ'το φευγειό του...

Παρ'όλο που είναι η εκατοστή ίσως φορά που ξαναβλέπω τις καταχωρήσεις του, έχει κάτι μαγευτικό το γεγονός ότι όποτε τις διαβάζω, η σκέψη σπάει τα φράγματα του χωροχρόνου και κυριολεκτικά "μεταφέρομαι" εκεί.

Είναι τόσο έντονη και απτή αυτή η "μεταφορά" μου, που όταν "επανέρχομαι" στον οικείο μου-χώρο-χρόνο, για λίγα δεύτερα κι ώσπου να "προσαρμοστώ", δεν μου φαίνεται τόσο οικείος...

Όταν τελειώσουν οι καταχωρήσεις, ανάμενε σαν στίκι και ένα κομμάτι το οποίο μου υπαγόρευσε, και στο οποίο μου ζήτησε να βάλω τον τίτλο "ΠΡΟΛΟΓΟΣ". Έπρεπε να το είχα ποστάρει πριν τις καταχωρήσεις, αλλά μόλις χθες το βρήκα στο σπίτι της μητέρας μου (μετά από πολύμηνη εντατική έρευνα). Γι'αυτό και θα το βάλω σαν στίκι.

Αυτό το αφιέρωμα ξεκίνησε μ'ένα ποίημα που έγραψα βλέποντάς τον να φεύγει απ'τη ζωή εδώ, και θα κλείσει με ένα γράμμα που έγραψα στον ίδιο το '84 όταν ζούσε κι ήταν ένας υγιής 67χρονος παλήκαρος ακόμα....

Ευχαριστώ το σύμπαν μου που απο την ανάγκη μου να εκφράσω τα μύρια συναισθήματα που με κατέκλυζαν τότε που διάβασα για πρώτη φορά το ημερολόγιό του, πρόλαβα τελικά να του κάνω αυτή τη "σπονδή" όσο ήταν στη ζωή και να τον δω να βουρκώνει από χαρά και συγκίνηση διαβάζοντάς τη.

Συχνά μας φεύγουν αυτοί που αγαπάμε κι έχουμε πολύ ψηλά, και μένουμε με το συναίσθημα ότι αφήσαμε τόσα πράγματα ανείπωτα θεωρώντας ότι είναι αυτονόητα και δεν χρειάζεται να τα πούμε. Σ'αυτήν την περίπτωση έκανα το σωστό. Τα απηύθυνα και μάλιστα ΓΡΑΠΤΩΣ σ'αυτόν που του άξιζε κάθε τιμή.

[ArELa]

Οι μέρες το καλούσαν...
Κι ανέβηκε στα ΙΔΕΟγραφα το Αφιέρωμα στους Ηρωες του '40 με (σκαναρισμένες) σελίδες από το ίδιο το Ημερολόγιό του, που θα σας ταξιδέψουν 68 χρόνια πίσω.... Απολαύστε.

[ArELa]

Αφιερωμένο στον παραπάνω πεσόντα Αγωνιστή:

Να 'χεις τη δύναμη να περνάς μέσα από την υποκρισία και τη διαφθορά και να φεύγεις με αμόλυντη τη ψυχή,
Να βλέπεις τους γύρω σου να υποδουλώνονται στα πάθη και να μπορείς να κρατηθείς,
Να βλέπεις γύρω σου δυστυχία και να αγωνίζεσαι να την διώξεις,
Ν' αντιμετωπίζεις την αδιαφορία με τη δική σου αμείωτη δραστηριότητα,
Να αισθάνεσαι τους άλλους να τρέπονται σε μικρότητες και ανηθικότητες και να μη παύσεις να πρεσβεύεις τις ηθικές αξίες,
Να βλέπεις παντού την αδικία και να την πολεμάς,
Ν' αγωνίζεσαι για τα μεγάλα Ιδανικά θυσιάζοντας την ατομική άνεση και ιδιοτέλεια,
Να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις τη ζωή σου ακόμα και για ένα ανώτερο ιδανικό σκοπό,
Να προχωρείς μπροστά κτυπώντας κι αυτή την ίδια τη μοίρα,
αντιτάσσοντας τη θέλησή σου και στους θεούς ακόμη:
Τότε μπορείς να λέγεσαι Αγωνιστής!
Ο Αγωνιστής έχει πάνω απ' όλα το σκοπό!
Η ζωή η ίδια, η καλοπέραση κι όλα τ' άλλα έρχονται ύστερα,
Ο Αγωνιστής δεν ζει για τον εαυτό του αλλά για το σύνολο.

Από το κείμενο του συγγραφέα Κυπρίου Αγωνιστή της ΕΟΚΑ "Σκέψεις", το οποίο γράφτηκε στις φυλακές Wakefield, στις 1-10, Αυγούστου 1958 (σελίδα 10).

Πάνο, έκανα ένα αντίγραφο από το ποστ σου αυτό, για να το επικολλήσω και στο αφιέρωμα για τους Ηρωες του '40. Εδώ http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic ... 844#p67844




Επίσης να πω ότι ένας φίλος youtuber ανέβασε αποσπάσματα απ'το ημερολόγιο αυτό στον δικό του χώρο εδώ http://www.aviationlive.org/forum/viewtopic.php?t=4043
Ευχαριστούμε τον φίλο μας RapidoGr

[PELTASTIS VARNAVAS]

απλά συγκλονιστικο...αρελα σευχαριστω που μας κατεστησες κοινωνους...σε αυτο το αγιογραφικο αναγνωσμα...

δεν μπορουσα να περιμενω μεχρι 28 οκτωβριου την αγια μερα της περηφανειας

και το δινω τωρα εξαιρετικα αφιερωμενο



δακρυ νοσταλγια ...
να μαστε καλα να καλλιεργουμε την εποικοδομητικη θυμηση...

[ArELa]

Ξέρεις... όταν μπαίνω εδώ μέσα, (μια ενότητα "ιερή" για μένα, ο τόπος και το προσκυνητάρι του αν θες) πάντα συγκινούμαι και μπουκώνω... και πάντα νιώθω πόσο μου λείπει, παρ'όλο που πάνε 12 χρόνια πια απ'το φευγειό του... Όμως, νιώθω παράλληλα και πόσο ευλογημένη ήμουν που βρέθηκε στη ζωή μου κι ήταν κοντά μου από τα πρώτα μου βήματα, από τότε δηλαδή που μοιραζόταν τις ίδιες χαρές και αγωνίες για μένα μαζί με τους γονείς μου... Μεγάλο μέρος αυτού που είμαι σήμερα, το χρωστώ σ'εκείνον...

Είναι αλήθεια ότι "χρωστάω" ακόμα μερικές καταχωρήσεις, καθώς και το γράμμα που του έγραψα και πρόλαβε να το χαρεί πολύ πριν φύγει... Πριν με δείρει η Λολίτα μας όντας λάτρης αυτής της ενότητας, του ημερολογίου του και όλης εκείνης της εποχής που δίνει τόσο γλαφυρά μέσα από την απλη του πένα, υπόσχομαι να βρω το χρόνο κάποια στιγμή να τα ολοκληρώσω αυτά.

Σ'ευχαριστώ καλέ μου φίλε για τα λόγια σου. Είναι πολλοί οι διαδικτυακοί μας φίλοι που αγάπησαν αυτό το ξεχωριστό κομμάτι των ΙΔΕΟ και το τίμησαν δεόντως. Χαίρομαι που ένιωσες κι εσύ το ίδιο, γιατί είναι πράγματι μεγάλη χαρά να βλέπω πως μοιράζομαι αυτόν τον μικρό αλλά αμύθητης αξίας "θησαυρό" μου, με ανθρώπους που ξέρουν να τον αγκαλιάζουν και να τον εκτιμούν όπως του πρέπει.

Ελπίζω να μη σε πείραξε που επενέβην ελάχιστα στο ποστ σου, για να κάνω το βίντεο ορατό επάνω στη σελίδα. (στις οδηγίες μας θα δεις πώς γίνεται)


Να'σαι καλά

[LoLitA]

Νομίζω έφτασε η ώρα να δειρ..εεε...μαστιγ...εχ προτρέψω θέλω να πω για κι άλλη καταχώρηση!

Είναι και οι μέρες τέτοιες

[ArELa]

Θα βάλω Λολίτα μου, έχεις δίκιο! Το έχω στα υπ'όψιν!
(μου'λειψες μωρέ )

[LoLitA]

Θα βάλω Λολίτα μου, έχεις δίκιο! Το έχω στα υπ'όψιν!
(μου'λειψες μωρέ )

Πάντα κάπου εδώ γύρω είμαι

[PELTASTIS VARNAVAS]

Σήμερα, 26 Οκτωβρίου 2009....τότε 26 Οκτωβρίου 1912...
ο Ελληνικός Στρατός απελευθερώνει τη Θεσσαλονίκη!!!
ανήμερα του Αγίου Δημητρίου...


Έτη πολλά και πανευφρόσυνα σε εορταζοντες και εορταζουσες...

πλησιαζει η ημερα συμβολο της 28 Οκτωβριου...

ξανα αναφερω τους στιχους....

Άι Γιώργης

Μουσική: Λουβοδίκος των Ανωγείων
Στίχοι: Φίλιππος Γράψας
Πρώτη και ανεπανάληπτη εκτέλεση από τη Μαριώ

Ταξίδι απ' τα Επτάνησα
κι η Σαλονίκη μάγισσα
σε κράτησε δικό της
Βρήκε η αγάπη αφορμή
διάλεξε τη σωστή στιγμή
πήρε το μερτικό της

Δίπλα σου που μεγάλωσα
πόσες φορές καμάρωσα
το φως που 'χε η καρδιά σου
Την περηφάνια τής ματιάς
τη μυρωδιά τής αγκαλιάς
την τρυφερότητά σου

Ποιος περνάει έξω στο δρόμο
μ' ένα σύννεφο στον ώμο;
Άι Γιώργης που γυρίζει τραυματίας,
το Σαράντα απ' τα βουνά της Αλβανίας
Ποιος κρατάει εκεί στα αστέρια
την πανσέληνο στα χέρια;
Άι Γιώργης να μου φέγγει κάθε νύχτα
της ζωής του το λαμπρό εν τούτω νίκα

Πάλευες πάντα τον καιρό
μα είχες γυναίκα θησαυρό
κι άντεξες το τιμόνι
Κι αν στη ζωή τα πάντα ρει
ακούω το βήμα σου βαρύ
στης μνήμης μου τ' αλώνι

Ποιος περνάει έξω στο δρόμο
μ' ένα σύννεφο στον ώμο;
Άι Γιώργης που γυρίζει τραυματίας,
το Σαράντα απ' τα βουνά της Αλβανίας
Ποιος κρατάει εκεί στα αστέρια
την πανσέληνο στα χέρια;
Άι Γιώργης να μου φέγγει κάθε νύχτα
της ζωής του το λαμπρό εν τούτω νίκα

και προτεινω τουντες μερες να καταθεσουμε σκεψεις γυρω απο το πνευμα και τα νοηματα
της 28ης Οκτωβριου 1940...

καλημεροβδομαδα ΙΔΕΟ-παρεα!!!

[ArELa]

Σήμερα γιορτάζει κι ο αγαπημένος μου Μιμάκος...
(δε λέω γιόρταζε, γιατί εγώ ακόμα τον γιορτάζω και θα τον γιορτάζω όσο ζω, μαζί με το αδέρφι μου)

Ανέβηκε στα προεξέχοντα το νήμα Φόρος τιμής στους ήρωες του '40 το οποίο αξίζει να το δείτε όλοι όσοι θέλετε να πάτε πίσω εκεί στις μέρες της φωτιάς, των μαχών, της αθάνατης ελληνικής ψυχής...

Δόξα και τιμή στους μαχόμενους - πεσόντες και ζώντες!

[PELTASTIS VARNAVAS]

’Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού , με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χειμάρρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ’ την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σχεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο. […]
Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ’ την κούραση ανυπόφερτο.’’[2]

‘’Η ελληνική αντιαεροπορική πυροβολαρχία έριξε κάτω δύο εχθρικά αεροπλάνα. Στα συντρίμμια τους μέσα, βρέθηκαν δύο μεγάλα δέματα. Τ’ άνοιξαν. Ήτανε καμιά εξηνταριά μαύρα μαντήλια του κεφαλιού. Αιχμάλωτοι είπαν πως οι δικοί τους τα προόριζαν να πέσουν στα περίχωρα, ολόγυρα στα Γιάννινα για να τρομοκρατήσουν τον πληθυσμό. Τέτοιο πένθος ευαγγελιζόταν ο Μουσολίνι.
Εδώ οι Ιταλοί είχανε κάνει λάθος. Η Ηπειρώτισσα φοράει μαύρο μαντήλι επιζωής, χωρίς να κλαίει κάποιον. Φοράει και μαύρο ρούχο […] Στα βραχοβούνια που τη βλέπεις ν’ ανηφορίζει χωρίς προσπάθεια…η θωριά της ξεκόβεται στεγνή, μοναστική, αργασμένη από το χαλάζι και το λιοπύρι […] Σου λέει καλημέρα η Ηπειρώτισσα και η κουβέντα της είναι κοφτή, σαν πρόσταγμα. Έχει μια παρθενιά απροσπέλαστη, όπως η ζωή της είναι σκληρή κι αμίλητη.’’ [3]


‘’Η μάχη της Πίνδου είχε τελειώσει. […]Ενώ το χιόνι πύκνωνε όλο και περισσότερο και το κρύο δυνάμωνε, ενώ ο χειμώνας έμπαινε με το βήμα του βαρύ, κρουσταλλιασμένο, ο φαντάρος είχε σηκώσει το γιακά της χλαίνης, που την έφαγαν οι βροχές, έχωσε το κράνος πάνω στη μάλλινη κουκούλα που του είχε πλέξει και του έστειλε εδώ πάνω μια γυναίκα – μάννα, αδερφή, στεφανωτή- και με το μάλινχερ στη χούφτα, όπλο και ραβδί, προχωρούσε από τα κάτασπρα καταράχια: Προς τα σύνορα, ψηλά, στον άγριο Γράμμο, προς την Αλβανία. Έπρεπε τώρα να διώξει τον εχθρό από το εθνικό έδαφος, να τον κυνηγήσει όσο πιο μακρυά γινόταν.
Στο μέτωπο, σ’ όλη τη γραμμή, από τη γαλανή θάλασσα του Ιονίου ίσαμε ψηλά στις παγωμένες Πρέσπες, ο ελληνικός στρατός άρχιζε να έχει παντού το ίδιο όραμα: Έβλεπε τις νύχτες μια γυναίκεια μορφή να προβαδίζει, ψηλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη, με την καλύπτρα της αναριγμένη απ’ το κεφάλι στους ώμους. Την αναγνώριζε, την ήξερε από πάντα, του την είχανε τραγουδήσει σαν είτανε μωρό κι ονειρευότανε στην κούνια. Είταν η μάννα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η Υπέρμαχος Στρατηγός.’’ [4]


[2] Οδυσσέα Ελύτη, ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΠΡΩΤΟΝ: ‘’Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ’’
[3] Άγγελου Τερζάκη, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΪΑ 1940 – 1941, από το κεφάλαιο γ΄ : ‘’Δεν θα περάσουν’’
[4] Άγγελου Τερζάκη, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΪΑ 1940 – 1941, από το κεφάλαιο δ΄ : ‘’Τα ματωμένα χιόνια’’

[LoLitA]

Δόξα και τιμή στους μαχόμενους - πεσόντες και ζώντες!

Τα είπες όλα!

[LoLitA]

Συνεχίζεται...
(σας αφήνω σε αγωνία το ξέρω )

Νταξ είσαι κακιά μόνο αυτό έχω να πω.

Απίστευτο απόσπασμα και πάλι! Και πραγματικά μας αφήνει σε αγωνία γαμώτεν
Σε ευχαριστώ!!!

[ArELa]

χεχεχε (σατανικό γελάκι)

[ArELa]

Εχοντας επιτέλους ανεβάσει (προς μεγάλη χαρά της Λολίτας φαντάζομαι) και την τελευταία του καταχώρηση εδώ, ήρθε η στιγμή να ανεβάσω και το γράμμα που του έγραψα μόλις το διάβασα, συγκλονισμένη απ'τις περιγραφές και την αφήγηση... Μόλις είχα επαναπατριστεί τότε, και μου χάρισε το ημερολόγιό του, λέγοντάς μου καθώς μου το έδινε: "Ξέρω ότι εσύ θα το αγαπήσεις, θα το φυλάξεις, θα το προσέξεις και θα μείνει και για επόμενες γενιές που θα'θελαν ίσως να το διαβάσουν..."

[Σημειώστε ότι ήμουν νεαρούλα τότε, και το ύφος γραφής μου ίσως να σας φανεί λίγο διαφορετικό απ'το σημερινό.]

Διαβάζοντας εκείνο το Ημερολόγιο του πολέμου που μου έκανες την τιμή να μου χαρίσεις, οφείλω να πω το βρήκα αριστουργηματικό... Γι'αυτό και ένιωσα την ανάγκη ξαφνικά να γράψω κάτι για σένα...

Όχι ποίημα (όπως συνηθίζω) ούτε φανταστικό διήγημα, γιατί μεγαλώνοντας, βρήκα τόσα πολλά ερεθίσματα από τον κόσμο τον απτό που ζω, που δεν νιώθω πλέον την ανάγκη να πλάσω δικούς μου φανταστικούς κόσμους για να εκφράσω αυτά που θέλω.

Μέσα από κάτι χειροπιαστό, που μ'έφερε πολύ κοντά, σχεδόν να βιώνω κάτι τόσο μακρυνό που είχα κατατάξει απλά στις σελίδες της ιστορίας, ένιωσα σήμερα την ανάγκη να γράψω ένα αφιέρωμα για σένα, κάτι που ξέρεις ότι σπάνια κάνω...

Όπως είπα παραπάνω, αυτό το ημερολόγιο των 43 χρόνων (68 σήμερα, μιλάω για το '84 πάντα), που εσύ έχεις τώρα αφημένο σε κάποιο ράφι, το θεωρώ, εκτός από κειμήλιο και κάτι πολύτιμο, αφού μέσα από τις σελίδες του, γνώρισα (αναστήθηκε) κάποιος Δημήτρης Χριστόπουλος του παρελθόντος...

Σ'αυτόν τον Δημήτρη, είδα πλευρές που δεν είχα δει στον Δημήτρη που εγώ γνώρισα... Ποιον γνώρισα εγώ θ'αναρωτιέσαι...
Γνώρισα έναν άνθρωπο που συνοπτικά και καλύπτοντας ένα μεγάλο μέρος της σημερινής του προσωπικότητας, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω: θετικό, απόλυτο, λεπτολόγο, τίμιο, δραστήριο, δίκαιο, πεισματάρη, μεθοδικό και ισορροπημένο.

Μέσα στις κιτρινισμένες απ'το χρόνο σελίδες, είδα και άλλα: Είδα έναν άντρα λιγότερο απόλυτο, ευαίσθητο, αυθόρμητο, περισσότερο ριψοκίνδυνο, μια ψυχή γεμάτη από την τρυφεράδα (που είχε στερηθεί) και υπέροχη στην απλότητά της. Τα χαρακτηριστικά βέβαια "τίμιος", "δίκαιος", "θετικός", "δραστήριος", υπήρχαν και τότε...

Σ'αυτό το παλληκάρι λοιπόν, υπήρχαν και κάποιες πλευρές που με τα χρόνια, λόγω συνθηκών και άλλων βιωμάτων ίσως, "θάφτηκαν" ή "κρύφτηκαν" ή προσπεράστηκαν-ξεπεράστηκαν-ξεχάστηκαν...

Ξέρω, η ζωή, η πορεία είναι τέτοια, που διαφοροποιεί, και ίσως κάποιες φορές αλλοιώνει την ιδιοσυγκρασία μας, και όταν τότε κοιτάμε πίσω, βλέπουμε κάποιον άλλον που ήταν τότε ο εαυτός μας... Έχεις κάνει άραγε αυτή τη "σύγκριση"¨ποτέ; Τι συναισθηματα σε διαπερνούν όταν ξαναδιαβάζεις αυτές τις αράδες στο ημερολόγιό σου; Αναρωτιέμαι...

Οι φιλόσοφοι λένε ότι τίποτα δεν μένει στάσιμο, τα πάντα εξελίσσονται κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, και βιολογικά και ψυχολογικά... (τα πάντα ρει έλεγε ο Ηράκλειτος) Είναι μεγάλη αλήθεια αυτό. Το συνειδητοποιώ κάθε φορά που γυρίζω τα ρολόγια πίσω και βλέπω τον εαυτό μου σε άλλες εποχές, άλλες συνθήκες, μέσα στη μικρής διάρκειας ( ακόμα) ζωή μου...
Το να μας πονάει λίγο αυτό, είναι φυσικό. Το να μετανιώνουμε ίσως είναι κι αυτό ως ένα σημείο φυσικό, αλλά και λάθος πιστεύω...

Γλυκέ μου θείε...

Ήσουνα τελικά λεβέντης ξέρεις και νιώθω και μια περίεργη θλίψη που δεν σε γνώρισα και τότε... Βλέπω πως άσχετα σε ποια γενιά ανήκει κανείς, τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι απορίες, οι προβληματισμοί, είναι κοινοί...

Ανακάλυψα ένα κομμάτι από τις συγκλονιστικές εμπειρίες σου, ενώ αν σε κοιτάξει κανείς σήμερα, τίποτα πάνω σου δεν προδίδει αυτά που είδες και έζησες, γιατί είσαι/ήσουν και λιγόλογος και μετριόφρων...
Και λέω ένα κομμάτι, γιατί σε κάποιο σημείο σταμάτησες να γράφεις... Δεν είχες καιρό για τέτοια μετά, μου είπες... αλλά σχεδόν δεν σου το συγχωρώ, γιατί ήθελα πάρα πολύ να είχες συνεχίσει... Θα έπαιρνα πάρα πολλά διαβάζοντάς σε τώρα...

Επανερχόμενη στα βιώματα και τις εμπειρίες σου, συνειδητοποιώ ότι αυτές είναι που κάνουν τη δική σου γενιιά τόσο ξεχωριστή. Έζησε, άντεξε και είδε πράγματα που σήμερα εμείς οι νέοι θεωρούμε τόσο απόμακρα... Τα βλέπουμε στον κινηματογράφο και τα διαβάζουμε σε βιβλία μόνο...σχεδόν σαν παραμύθι. Στην ουσία δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι αυτά τα πράγματα μπορεί να συμβούν και σ'εμάς τους ίδιους... Ίσως να είναι αυτά που σ'έκαναν έτσι δυνατό/ακλόνητο/απόλυτο σε κάποια σημεία, όπως σε ξέρω εγώ σήμερα...


Σε κάποιες σελίδες αυτού του ημερολογίου, δεν πίστευα στα μάτια μου, σε άλλα σημεία βούρκωνα, γιατί ήξερες να γράφεις μέσα απ'την ψυχή σου, σε άλλα χαιρόμουν την αδελφοσύνη και τον πατριωτισμό σας, ενώ τώρα βλέπω συμφέρον και διχασμό μονάχα, και όλα τα άλλα περί ιδεολογίας και ιδανικών, είναι θέατρο- στημένη παράσταση...


Σε λίγες μέρες θα ξαναβρεθούμε... Και τότε, θα σου δώσω αυτό το μικρό μου αφιέρωμα.

Θα το ακουμπήσω στην παλάμη ενός γκριζομάλλη αρχοντάντρα που πάντα θαύμαζα για την "τετράγωνη" λογική του, πάντα κρατούσα σαν πρότυπο τα λόγια του, και που κοιτάζοντάς τον τώρα, βλέπω μικρή τη φθορά του χρόνου πάνω του...

Η παλάμη που θα το πάρει όμως, δε θα'ναι μόνο εκείνου του γκριζομάλλη αρχοντάντρα, αλλά και του άλλου, του ψηλόλιγνου μελαχροινού λεβέντη που πολέμησε, πείνασε, ταλαιπωρήθηκε, στερήθηκε, αλλά πάλεψε, προόδευσε, επέζησε, ΕΖΗΣΕ! Του παλληκαριού εκείνου με την παιδιάστικη αφέλεια, του ευαίσθητου εκείνου νέου... Ναι, γλυκέ μου, θα το πάρει και το "τρελό φανταράκι" όπως αποκαλούσες τότε τον εαυτό σου...

Αφιερώνεται και στους δυο.
Θα το πάρουν και οι δυο.

Ανατολή και Δύση... τι σημασία έχουν αυτές οι έννοιες για τη δική σου ζωή, όταν εσένα ο ήλιος σου μεσουρανεί συνέχεια;

Το μόνο που ήθελα τελικά να κληρονομήσω από σένα που αγαπώ τόσο πολύ, το πήρα ήδη. Είναι αυτό το ημερολόγιο.
Διαβάζοντάς το μόνη μου, θα συγκινούμαι πάντα.
Διαβάζοντάς το στα παιδιά που μάλλον κάποτε θα κάνω ή στα εγγόνια μου πιο μετά, θα νιώθω περηφάνεια που σε γνώρισα...

Σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έδωσες.

Σε ευχαριστώ που υπάρχεις.

Υποκλίνομαι...



Η Βασούλα-Κατερίνα σου
16/5/1984

[LoLitA]

Μόλις πριν λίγο τελείωσα και την τελευταία καταχώρηση που έγραψες
Απίστευτο. Και τα τελευταία λόγια, οι τελευταίες φράσεις τραγικά προφητικές για το τι θα επακολουθούσε στην Αθήνα τις μέρες της κατοχής.
Καταρχήν και πάλι ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτές τις προσωπικές αναμνήσεις μαζί μας.

Κατά δεύτερον το έχω πει πολλάκις, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι αυτό το ημερολόγιο θα μπορούσε να είχε γίνει άνετα βιβλίο...

Αλλά και δω που είναι δίνεται σε πολλούς η ευκαιρία να τον γνωρίσουν και να πάρουν μια ιδέα τι
πέρναγαν πολλοί από τους δικούς μας (τους μεγαλύτερους προφανώς) όταν ήταν παλικάρια 20 χρονών την στιγμή που η δικιά μας 20χρονη νεολαία ενδιαφέρεται για το κάθε νέο pc game και το wow και αγνοεί σημαντικά κομμάτια της Ελληνικής Ιστορίας.

Εγώ θα το τυπώσω για να το έχω και μαζεμένο σαν ιστορικό χρονικό γιατί πολύ δύσκολα βρίσκεις κάτι τέτοιο.

Το γράμμα που του έστειλες το 1984, πολύ συγκινητικό και πράγματι το βρήκα πολύ διαφορετικό
από το συνηθισμένο σου ύφος

Nομίζω ότι πολλά λόγια δεν χρειάζονται.

Ένα ολοκληρωμένο απίστευτο προσωπικό χρονικό που μοιράστηκες μαζί μας, ανεκτίμητο και μοναδικό.

[ArELa]

Ξέρεις, όταν (μετά το θάνατό του) βρήκα στο γραφείο του το γράμμα που του είχα γράψει τότε , το χιλιοδίπλωσα , το'κανα ένα μικρό "πακετάκι" και κράτησα μέσα στο τετράδιο του ημερολογίου του. Είχα πάμπολλα χρόνια να το δώ... Και αντιγράφοντάς το εδώ, ξανάζησα τη βίκυ του τότε, το πώς ένιωθα τότε... Φορτίστηκα και η συγκίνηση φαίνεται ακόμα και στα τυπογραφικά λαθάκια που βλέπει κανείς στην αντιγραφή... (θα το ρετουσάρω κάποια στιγμή).

Μ'αυτά που έγραψες εσύ Λολιτάκι μου, συγκινήθηκα διαφορετικά... σχεδόν βούρκωσα. Σ'ευχαριστώ που τίμησες αυτή την ξεχωριστή για μένα ενότητα όσο κανένας άλλος... Ως ένα σημείο ήταν σα να μοιράστηκες μαζί μου ακόμα και την αγάπη μου γι'αυτόν. Είναι μια δικαίωση του λόγου που ήθελα να τον έχω εδώ μέσα... Να το εκτυπώσεις, να το κρατήσεις, αφού το αγάπησες και να το μεταδώσεις κι όλας όπου μπορείς... Τέτοια κομμάτια αξίζει να γίνονται κτήμα όλων. Να'σαι καλά.

[Polikos Arkoudos]

Επανερχόμενη στα βιώματα και τις εμπειρίες σου, συνειδητοποιώ ότι αυτές είναι που κάνουν τη δική σου γενιιά τόσο ξεχωριστή. Έζησε, άντεξε και είδε πράγματα που σήμερα εμείς οι νέοι θεωρούμε τόσο απόμακρα... Τα βλέπουμε στον κινηματογράφο και τα διαβάζουμε σε βιβλία μόνο...σχεδόν σαν παραμύθι. Στην ουσία δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι αυτά τα πράγματα μπορεί να συμβούν και σ'εμάς τους ίδιους... Ίσως να είναι αυτά που σ'έκαναν έτσι δυνατό/ακλόνητο/απόλυτο σε κάποια σημεία, όπως σε ξέρω εγώ σήμερα...


Σε κάποιες σελίδες αυτού του ημερολογίου, δεν πίστευα στα μάτια μου, σε άλλα σημεία βούρκωνα, γιατί ήξερες να γράφεις μέσα απ'την ψυχή σου, σε άλλα χαιρόμουν την αδελφοσύνη και τον πατριωτισμό σας, ενώ τώρα βλέπω συμφέρον και διχασμό μονάχα, και όλα τα άλλα περί ιδεολογίας και ιδανικών, είναι θέατρο- στημένη παράσταση...

πολύ αληθινό!!
ευχαριστώ