ΑΛΒΑΝΟΙ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

[Dhmellhn]

Στην σημερινή Αλβανία επικρατούν δύο φυλές ή φάρες. Οι Γκέγκηδες στον Βορρά και οι Τόσκηδες στον Νότο. Το σύνορο μεταξύ των είναι ο ποταμός Γενούσος (Σκούμπη). Οι πρώτοι είναι φανατικοί μουσουλμάνοι (οι γνωστοί Τουρκαλβανοί). Ρέπουν ιδιαιτέρως προς την βία. Επιπλέον, πέραν της Βορείου Αλβανίας οι Γκέγκες αποτελούν το σύνολο του αλβανικού πληθυσμού της Σερβικής επαρχίας του Κοσσόβου και της περιοχής του Τετόβου στα Σκόπια. Οι Γκέγκες είναι ταυτισμένοι με την τουρκική-ισλαμικλη κουλτούρα.

Οι Τόσκες είναι κατά το ήμισυ μετριοπαθείς μουσουλμάνοι. Θα λέγαμε μάλιστα ότι ακολουθούν κατά το μεγαλύτερο ποσοστό διάφορα παρακλάδια του Ισλάμ, όπως ο Μπεκτασισμός. Οι υπόλοιποι είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Περιηγητές κατά τον 19ο αλλά και τον 20ο τους χαρακτηρίζουν σκληροτράχηλους αλλά περισότερο φιλειρηνικούς και φιλομαθείς από τους Γκέγκες. Έχουν τάση προς τις πνευματικές ενασχολήσεις και είναι «Μπεσαλήδες». Αυτή τους η ιδιαιτερότητα οφείλεται, κατά κύριο λόγο, στην Ελληνική Παιδεία και στην Ορθόδοξη Πίστη. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο αγαπημένος Άγιος των Τόσκηδων, εκείνος που τους έσωσε από τον εξισλαμισμό, είναι ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Η γλώσσα των Τόσκηδων είναι η τοσκική διάλεκτος, η οποία έγινε επίσημη αλβανική γλώσσα το 1950 από τον Τόσκη κομμουνιστή Εμβέρ Χότζα (καταγόμενος εξ Αργυροκάστρου).

Οι Αρβανίτες είναι οι ελληνικής συνειδήσεως Ορθόδοξοι αλβανόφωνοι, οι οποίοι εμφανίζονται στον κυρίως ελλαδικό χώρο την εποχή της Φραγκοκρατίας κατά το 1204-1260. Τότε με χρυσόβουλα των Δεσποτών της Ηπείρου κατεβαίνουν στην Νότιο Ελλάδα για να την υπερασπιστούν από το φραγκικό κράτος των Αθηνών. Στην συνέχεια η κάθοδός των είναι συνεχής, αφού προσκαλούνται και από τους Φράγκους κατακτητές για να ενισχύσουν τους πληθυσμούς. Η κάθοδος αυτή αποτέλεσε την ζωογόνο δύναμη που εμπλούτισε, δυνάμωσε και αναστήλωσε τον Ελληνισμό. Εύστοχα λοιπόν χαρακτηρίστηκαν ως οι Δωριείς του Νεοτέρου Ελληνισμού.

Το γεγονός ότι ήταν ένα και το αυτό με τους υπολοίπους Έλληνες έκανε τόσο τους τούρκους όσο και τους φράγκους να μην δύναται να τους ξεχωρίσουν. Το 1481 ο Ενετός περιηγητής Μάρκος βαρβαρίγος έγραψε ότι: «Οι Αρβανίτες και οι Έλληνες αποτελούν ένα μόνο Έθνος.» Ο ίδιος το ανακοίνωσε στην Γερουσία της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου.

Μετά την ίδρυση του Ελληνικού κράτους οι Τόσκηδες κυρίως, οι οποίοι όμως συμπαρέσυραν και τα υπόλοιπα αλβανικά φύλα, απέβλεπαν στην ένωση των μετά της Ελλάδος. Οι ίδιοι θεωρούσαν τους Έλληνες το ίδιο με αυτούς γένος. Πίστευαν δηλαδή ότι ήταν ελληνικής καταγωγής Ηπειρώται. Προς τούτο συνετέλεσε η παντελής έλλειψη εθνοτικής συνειδήσεως από τους ιδίους. Έτσι, όταν το 1847 οι Τόσκηδες Μουσουλμάνοι επαναστάτησαν για ν’αποτινάξουν τον Οθωμανικό ζυγό έστειλαν επιστολή στον Όθωνα, στην Κυβέρνηση και την Βουλή των Ελλήνων, εκ μέρους όλων των Αλβανών, με την οποία ικετεύουν τις ανώτατες πολιτειακές αρχές του ελληνικού κράτους να τους δεχθουν ως υπηκόους.

«Εκλαμπρότατοι Πρόεδροι και πρόκριτοι εις τας αθήνας των χωμάτων Ελλάδος, ο του Μεγαλειοτάτου Όθων ο Βασιλεύς της ελλάδος, αδελφικώς ασπαζόμεθα καις σας ειδοποιούμεν.

Οι προφερόμενοι τον ασπασμόν φέρνομεν το παράπονόν μας εδαφιαίως, επειδή και εμείναμεν παν πτωχός λαός οι κάτωθεν καζιάδες επικράτειαι στον ξυρόν και πετρώδην τόπον, χωρίς καμμίαν επιστήμην, αλλά οπλοφόροι, αφού η Κωνσταντινούπολις εξουσιάστη από τους προτερινούς Σουλτάνους έως σήμερον εφερθήκαμεν υποταγμένοι εις τας προσταγάς των αφεντόπων Βεζιράδων, Πασάδων, Καϊμεκάμιδων έως Μουσελιμάδων. 33 Σουλτάνους σχεδόν 400 χρόνους εχήσαμεν το αίμα μας εις κάθε αιχμαλωσίαν, όπου τους είχον σταθεί, όμως όποιος δεν αγαπάγει Βασιλεία, αλλ’ ούτε θεότι αγαπάγει` τα προτετηρινά ουσούλια μας έλειψαν και μας έβαλαν νέα όπου δεν υποφέρονται στους τόπους μας` μας έβαλαν δωδεκάδα εις κάθε καζάν μας και έκριναν χατηρικώς και αδίκως όχι διά ριζιάν Θεού και του προφύτου μας αλλά ζιώρλεν και δυναστικώς ως εντόπιοι και όχι να κρένουν ως όλοι οι Βασιλείς του Ευρώπ` διά τούτο εγείναμεν αποστάται εις τον Βασιλέα μας όπου τον είχαμεν Βεκύλην και Πατέραν των όλων ημάς Μουσουλμάνων και επαραπονεύθημεν τόσες και τόσες φοραίς με αμάν και με δάκρυά μας και δεν μας έδειναν διάστημα, αλλ’ ούτε χαρτσουάλι ήγουν αναφοράν, μην ευσπλαχνίζωνταν η Βασιλεία διά εμάς τους φακήρ φουκαράδες, διά τούτο στέλνομεν τον επίτηδες άνθρωπόν μας να μιλήση διά ζώσης φωνής με την εκλαμπρότητά σας τα δέοντα, αν η Μεγαλειότης της Βασιλείας μας καμπολιέβη ήγουν μας δέχεται να γινώμεθα σιούδιτοι οι κάτωθεν 5 Καζαϊδες με καπιτουλατσιόνη Νόμους, όπου να μας δώση και να του δόσωμεν διά ησυχίαν μας` διά ριζάν Θεού όπου εγεννήθημεν γυμνοί και θα πεθάνωμεν. Εκ μέρους μεγαλοδυνάμου και αν ελπίδα σωτηρία δεν είναι διά εμάς ας πεθάνωμεν και από σπαθί ανθρώπων` αν ήπεν ο Θεός, έτσι ας γίνη` ικητευόμεθα οι κάτωθεν καζάϊδες Αυλώνος, Δέλβινο, Μεναχιέ, Κουρβελιέσσι, Μαλακάστρα, η άνω και η κάτω του Μπερατιού και Τεπελένι και Ντιονίστα όλα 5 καζάϊδες παρακαλούμεν να ευσπλαχνισθή η Βασιλεία σας όχι και δεν μας αγαπάγει έχε ειπεί ο Θεός να αποθάνωμεν` δεν πλέον αγαπάμαι να ζήσωμεν απάνω εις την γην, και αν η Βασιλεία μας αγαπάγει μας ειδοποιείται να κάμωμεν και άλλες επικράτειες με την ευχαρίστησίν μας και εγγύϊσιν διά εμπιστοσύνην με όπως η Βασιλεία αγαπάγει.

Ο επιφερόμενος σας λέγη διά ζώσης και να μας απολογηθήτε ταύτα και του Θεού να γείνη. Οι αγαπητοί σας Πρόεδροι σαϊμπίδες των 5 καζάδων επιφαινόμενοι με τα σφραγιστήρια όλα. Έχομεν και τα έγγραφα του πρώην Μερχούμ Σανδραζεμέτα προς εμάς και ποίος μας κρένη, αλλά εν ημέρα κρίσεως να απολογηθώμεν. Όχι άλλο.

Ακολουθούν 47 σφραγίδες μπέηδων και αγάδων.

Ιδού όπου τα ανωτέρω σφραγιστήρια ως σαϊμπίδες του τόπου μας να τα παρατηρήσετε καλώς και να σας αποκριθώμεν με εγγύϊσιν διά σιγουριτά σας και διά ασφάλειαν.»

1847, τη 15 Αυγούστου. Καζάϊ Κουρβελιέσι.

Επίσης το 1850 οι Γρίβας, Βαρνακιώτης και Τζαβέλας κάνουν κίνημα ενώσεως των Αλβανών με την Ελλάδα. Κατόπιν παρακλήσεων και προτροπών των Αλβανών με ελληνική συνείδηση ο Όθων ενδίδει και προσπαθεί να βοηθήσει αυτό το κίνημα, αλλά τότε επεμβαίνουν οι Άγγλοι οι οποίοι εκείνη την εποχή ήταν υπέρ της διατηρήσεως της ακεραιότητος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Ακόμη το 1878, όταν διεφάνη η περίπτωση να προσαρτηθεί μέρος της Αλβανίας στο Μαυροβούνιο, οι Τόσκες συνέστησαν τον «Αλβανικό σύνδεσμο» υποβάλλοντας στον τότε Άγγλο πρωθυπουργό Λόρδο Βηκόνσφηλντ υπόμνημα με το οποίο ζητούσαν ομοσπονδιακή ένωση με την Ελλάδα. Το 1898 συνεστήθη ο «Αρβανίτικος σύνδεσμος των Αθηνών» ο οποίος δημοσίευσε την περίφημη διακήρυξή του προς «τους αδερφούς Αρβανίτες της Αρβανιτιάς»

«Αδέρφια. Σας λέγομε και σας ονομάζομε αδέρφια, γιατί, όσο κι αν μας χωρίζουν ο τόπος και η θρησκεία, δεν παύομε να είμαστε αδέρφια. Πρέπει ν’αφήσωμε την έχθρα που μας γέννησαν η Τουρκιά κι οι θρησκείες. Στην καρδιά του Ελληνικού και του Αρβανίτικου λαού είναι ριζωμένο το αίσθημα της συγγένειας. Ο Έλληνας, πριν γίνη Έλληνας, ήταν Αρβανίτης, δηλαδή Πελασγός. Έλληνας θα ειπή Αρβανίτης πολιτισμένος. Ελλάδα χωρίς Αρβανιτιά και Αρβανιτιά χωρίς Ελλάδα είναι πράγματα μισά. Όταν η Ελάδα και η Αρβανιτιά σμίξουν, τότε θα γίνη μια μεγάλη Ελλάδα και μια μεγάλη Αρβανιτιά. Το αίμα νερό δεν γίνεται.»

Σέχος, Μπότσαρης, Τζιαβέλλας.

Για δείτε και το παρακάτω:

«Ποτέ οι Αλβανοί να μην πολεμήσετε κατά της Ελάδος` αν θελήση ο Σουλτάνος, ας πολεμήση` αν έλθη στρατός ελληνικός εις τα μέρη μας, σεις να προσκυνήσετε και να μείνητε με τους Έλληνας. Αν σας δώση ο Σουλτάνος όπλα και πολεμοφόδια διά να πολεμήσετε κατά των Ελλήνων, να μη το δεχθήτε, διότι θα πάθητε ό,τι έπαθαν οι Βόσνιοι με την Αυστρίαν. Θα σκοτηθήτε, θα σκλαβωθούν τα γυναικόπαιδα σας, και θα δημευθή η περιουσία σας. Οι Έλληνες έχουν καλούς ωόμους και να μείνητε με αυτούς. Ελπίζω δε, να ζήσετε.

Αν όμως θέλητε να μεταβήτε εις Τούρκικον βασίλειον, πωλήσατε τα υπάρχοντά σας όλα και απέλθετε εις Κωνσταντινούπολιν.

Την ευχή μου να έχητε όλοι να μη πολεμήσετε κατά των Ελλήνων.»

Από την Διαθήκη του Αβδούλμπεη Σελίμη εκ Δελβίνου.

Καταλαβαίνετε τώρα την μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε κατά τον 19ο αιώνα για την αφομοίωση ενός μεγάλου μέρους των αλβανικών φύλων τα οποία, ειρήσθωι εν παρόδωι, δεν είχαν αναπτύξει ουδεμία αλβανική εθνική συνείδηση, τουναντίον ησθάνοντο όμαιμοι με τους Έλληνες. Η τελευταία ξεκίνησε να διαμορφούται κατά τον 20ο και ιδιαιτέρως λίγο μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, τηι προτροπήι των Ιταλών και Αυστριακών.

[Dhmellhn]

Πάρε να'χεις να κάνεις συλλογή αλβανικών ονομάτων.

Ντέλβινα Σαντζιάκ

Ζένελ Γκιολέκας, Τζελήλ Αγά (Τσελιοπίτσαρης), Σέϊκο Μπουλιούσης, Μουχαρέμ Μπελιούλης, Αβντούλ Μπέη Κόκκας, Λιούλιου Τσαπάρης, Μουχαμέτ Σελμάνης, Μούχο Πρόνιος, Ζαχήρ Πρόνιος, Οσμάν Κούτσης, Μουχαμέτ Αμπάζης, Αλήκο Χόντος, Ντζάτα Σέλφος, Λιατίφ Ελμιάζης, Μάνε Μπεκήρης, Ντέμτζε Πιτσάρη, Χόντο Νιβίτσα, Σούλιο Τζιόμπος, Λιάμε Ντούκας, Σαντίκ Μπολένας, Δερβίς Καλαράτι, Λιάμε Πετάνης, Σάκκο Μάλιος, Μουσταφά Μπραΐμης, Κάπο Λειφτάρης, Λιάμε Χούσιος, Μουσταφά Μπέντος, Μιφτάρ Πίνας, Σιέχη Ντούρος, Ελμάς Τσόμπος, Τζιαφέρ Ντέμας, Αχμέτ Ντίνος.

Υπάρχουν και άλλοι από το Αυλώνα Σαντζιάκ και την Μαλακάστρα, αλλά βαριέμαι να τους γράφω. Αν προκαλέσεις όμως θα τους παραθέσω και αυτούς.

ΓΚΕΓΚΕ Ιφικράτη;

[Clash]

Καλά ρε συ....τόσο ανθέλληνας είσαι?:p

Γράφεις για το 1847 και δεν αναφέρεις πουθενά ότι ο αρχηγός της εξέγερσης ήταν ο Ελληνας Γιάννης Αλεξίου, ο καπετάν Γκιουλέκας. Το 1850 μπήκαν αντάρτικα σώματα από την Ελλάδα για να απελευθερώσουν την Ηπειρο, εννοείται τους Ελληνες και όχι τους Αλβανούς. Τέσσερα χρόνια αργότερα ο γιος του Καραϊσκάκη μπήκε επικεφαλής του ελληνικού στρατού, στην μεγάλη επανάσταση των Ελλήνων της Ηπείρου και της Θεσσαλίας. Ολα αυτά τα βαφτίζεις αλβανική επανάσταση?: Κοίτα από ήρθε η δικαίωση των θολοκουλτουριάδων.:p Για την ιστορία, οι Αλβανοί ήταν αυτοί που κατέπνιξαν άγρια το κίνημα των Τόσκηδων και αυτοί που πολέμησαν για να παραμείνει η Ηπειρος στην οθωμανική αυτοκρατορία.

Έτσι, όταν το 1847 οι Τόσκηδες Μουσουλμάνοι επαναστάτησαν για ν’αποτινάξουν τον Οθωμανικό ζυγό έστειλαν επιστολή στον Όθωνα, στην Κυβέρνηση και την Βουλή των Ελλήνων, εκ μέρους όλων των Αλβανών, με την οποία ικετεύουν τις ανώτατες πολιτειακές αρχές του ελληνικού κράτους να τους δεχθουν ως υπηκόους.

Ηθελα να ξερα ποιος μπορεί να πιστέψει κάτι τέτοιο!!! Οι Τόσκηδες δηλαδή, είχαν εξουσιοδότηση από όλους τους Αλβανούς (άσε που στην επιστολή δεν είδα να λένε κάτι τέτοιο, αλλά μόνο για τις επαρχίες τους μίλησαν που είναι η Β. Ηπειρος). Ε, μετά με το δίκιο τους οι Γκέγκηδες τους έστειλαν χειροπόδαρα στα βάθη της Τουρκίας.

Επειδή κάπου ανέφερες το 1878 και τότε έγινε εξέγερση Ελλήνων της Β. Ηπείρου, με επίκεντρο τη Χειμάρα.

[Clash]

Και κάτι ακόμη. Οι Αλβανοί κατά 70% είναι μουσουλμάνοι, 20% χριστιανοί ορθόδοξοι και 10% καθολικοί. Το 20% είναι όλοι Ελληνες και οι περισσότεροι Τόσκηδες.

[karipis]

Βασικά νομίζω, (αυτό λέει και η επιστολή άλλωστε) πως η συνείδηση ήταν Αλβανική. Την επανάσταση του Ελληνικής καταγωγής Γκιουλέκα όμως δεν την κατέπνιξαν οι Γκέκιδες του Βορρά αλλά τα λεφτά των Τούρκων που ένωσαν 15.000 από δαύτους με 10.000 δικούς τους πολύν καιρό αργότερα.
Δυστυχώς την ημέρα που έφτασε ο κομιστής της παραπάνω επιστολής ήταν η ημέρα που πέθανε ο ΚΩΛΕΤΗΣ με τον οποίο είχε χρόνια επαφές ο Γκιουλέκας και έτσι χάθηκε η καλύτερη ίσως ευκαιρία για προσέγγιση με τους Βορειοηπειρώτες.
Την Αλβανική συνείδηση των επαναστατών υποδηλώνει επίσης η συνθηκολόγιση των πρωτεργατών της και λίγα χρόνια αργότερα και του ίδιου του Γκιουλέκα με εξαιρετικά προνόμοια και αξιώματα για τον ίδιο και τους άνδρες του.

Για την ιστορία η καταγωγή του ήρωα Γιουλέκα είναι από ένα χωριό κοντά στην Χειμάρα το οποίο εξισλαμίσθηκε (μαζί με τα περισσότερα της Βόρειας Ηπείρου) αγριώτατα στα χρόνια του Αλή Πασσά.

[Ali al-Yunani]

Η Επανάσταση του Γκιολέκα (1847)

Ο Ζεϊνέλ Γκιολέκα ήταν Αλβανός επαναστάτης απο το χωριό Κούτσι (Kuçi) της περιοχής της Χιμάρας. Γιος του εξωμότη Μούσλι Γκιολ και εγγονός του χριστιανού Άλεκς Λογγίνου, ηγήθηκε της Επανάστασης την οποία κήρυξε τον Ιούνιο του 1847 στο Κουρβελέσι (Kurvelesh) της Αλβανίας μαζί με τους Αλβανούς τοπάρχες Ταχίρ μπέη, Αμπντούλ Κόκα, τους αδελφούς Ντίνο και τους αδελφούς Χαϊκάλι. Αιτία της επανάστασης ήταν οι πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που προσπαθούσε να επιβάλλει ο σουλτάνος μέσω του Τανζιμάτ. Τους επαναστάτες ενίσχυσε οικονομικά και υλικά και ο τότε πρωθυπουργός του ελληνικού βασιλείου, Ιωάννης Κωλέττης, ο οποίος ήταν φίλος του Γκιολέκα.

Η επανάσταση εξαπλώθηκε γρήγορα στο Μπεράτι, στην Αυλώνα, στην Πρεμετή, στην Παραμυθιά και στο Φιλάτι. Αρχικά οι επαναστάτες σημείωσαν σημαντικές επιτυχίες, όπως την κατάληψη του Δελβίνου και την απόκρουση των οθωμανικών δυνάμεων στην περιοχή της Μαλακάστρα και εν συνεχεία πολιόρκησαν το κάστρο του Μπεράτ. Επαναστάτες με αρχηγό τον Γκιολέκα κινήθηκαν προς τα Γιάννενα και κατά την προέλασή τους πυρπόλησαν στον Κακόλακκο Πωγωνίου τον περιώνυμο πύργο του Κουρτ πασά ενώ νίκησαν και τα οθωμανικά στρατεύματα στα Δολιανά Πωγωνίου στις 28 Αυγούστου.

Όμως δυσάρεστες εξελίξεις όπως η προδοσία του κινήματος απο τον Άγγλο πρόξενο της Πρέβεζας Σάντερς, ο ερχομός πολυάριθμων οθωμανικών στρατευμάτων τα οποία αποβιβάστηκαν στην Αυλώνα (αξίζει να σημειωθεί πως μαζί τους συνέπραξαν και οι Χριστιανοί κάτοικοι της Χιμάρας), αλλά και η δωροδοκία σημαντικών συμμάχων οδήγησαν στον εκφυλισμό και στην αποτυχία του κινήματος.

Μετά την επικράτησή τους, τα σουλτανικά στρατεύματα συνέλαβαν αρκετούς από τους επαναστάτες (ανάμεσα τους ήταν ο Ράπο Χαϊκάλι που πέθανε στις φυλακές του Μοναστηρίου και η οικογένεια Τσαπάρι που στάλθηκε αιχμάλωτη στην Κων/πολη και έπειτα εξορίστηκε). Ορισμένοι επαναστάτες κατέφυγαν στα εδάφη του ελληνικού βασιλείου, ανάμεσά τους και ο Γκιολέκα, ο οποίος αργότερα βρήκε καταφύγιο στη Θεσσαλία. Μετέπειτα αμνηστεύτηκε και συμμετείχε μάλιστα και σε εκστρατεία στο Μαυροβούνιο όπου και σκοτώθηκε το 1852.

Πηγές
(1) Σύγχρονος Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη.
(2) Νικ.Παπακώστα, Ηπειρωτικά-Αθαμανικά,τόμος Α', σελ 63-64.
(3) Γ.Κορδάτου, Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας,τόμος ΧΙ, σελ 423,439-40.
(4) Κώστα Ν.Νικολα'ί'δη,Τα Γιάννινα,τρίτη έκδοση συμπληρωμένη, σελ 251-253.

Υ.Γ.
Ο Γκιολέκα δεν ήταν Έλληνας ούτε οι πρόγονοι του. Ήταν Αλβανοί χριστιανοί, ελληνίζοντες, επηρεασμένοι από την ελληνική κουλτούρα και γλώσσα, όπως ήταν όλα τα χωριά της Λιαπουριάς [ριν τον εξισλαμισμό τους, αλλά ήταν αλβανικά.

[ArELa]

Καλως ήρθες

[Ali al-Yunani]

Από το «Λεξικό Εθνών- Εθνοτήτων-Λαών» του Γιόζεφ Βολφ, παραθέτουμε τα παρακάτω:

«Αρβανίτες ή Αλβανοί: Λαός που διαμορφώθηκε στο χώρο της σημερινής Αλβανίας τους πρώτους μ.Χ. αιώνες. Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (πέθανε το 160-168 μ.Χ.) αναφέρει μια φυλή στην Ιλλυρία με το όνομα Άλβανες, που ζούσε στο χώρο μεταξύ Δυρραχίου και Δίβρης. Είναι φανερό ότι πρόκειται για ένωση πατριών που συγκροτήθηκε για αυτοάμυνα. Αυτή η ένωση ενισχύεται πολύ την εποχή των μεγάλων βαρβαρικών επιδρομών του 4ου-7ου μ.Χ. αιώνα. Τότε, στην περιοχή θα εισβάλουν σλαβικά φύλα που θα καταστρέψουν τις πόλεις. Μεγάλο μέρος των κατοίκων αυτών των πόλεων καταφεύγει στα βουνά και πυκνώνει τις γραμμές των Αλβανών, οι οποίοι φυσικά αντιστέκονται και αποκρούουν τους Σλάβους. Στις αρχικές ιλλυρικές πατριές, που συγκρότησαν τους Αλβανούς ή Αρβανίτες, προστέθηκαν τώρα και στοιχεία των παραλίων, ελληνικά, ρωμαϊκά κ.λπ. Οι Αλβανοί ή Αρβανίτες ενισχύονται ακόμα περισσότερο στην περίοδο της βουλγαρικής επέκτασης. Είναι καθαρά ποιμενικές πατριές, που κρατούν το όπλο στο χέρι. Οι Βυζαντινοί θα τους χρησιμοποιήσουν ως κλεισουράρηδες, φύλακες στα ορεινά μέρη. Θα ξεχωρίσουν τρεις διαφορετικές ομάδες: Οι Γκέγκηδες, οι Τσάμηδες και οι Τόσκηδες, με μια μικρότερη υποδιαίρεση, τους Λιάπηδες. Δε συγκρότησαν έθνος, παρόλο που είχαν βρεθεί από νωρίς μπροστά σε κοινό εχθρό. Στα χρόνια της Φραγκοκρατίας, οι αρβανίτικες πατριές χρησιμοποιούνται ως στρατός στα φεουδαρχικά κρατίδια που συγκροτήθηκαν στον ελλαδικό χώρο. Τον 14ο αιώνα οι ένοπλοι αυτοί Αρβανίτες που είχαν εγκατασταθεί σʼ όλη την οροσειρά της Πίνδου εξεγείρονται, ανατρέπουν την εξουσία στην Ήπειρο και δημιουργούν τρία κρατίδια: των Μπουαίων με κέντρο το Αγγελόκαστρο, των Λιοσαίων με κέντρο την Άρτα και του Κάρολου Τόπια, που καταλάμβανε τη Β. Ήπειρο και μέρος της Αλβανίας Με τη διάλυση αυτών των κρατιδίων οι πολεμικές πατριές των Αρβανιτών σκορπούν ως μισθοφόροι σε διάφορα μέρη της Ελλάδας: στην Αττική και Βοιωτία ως μισθοφόροι των Ατσαγιόλι και στην Πελοπόννησο ως μισθοφόροι των Παλαιολόγων. Οι Τούρκοι θα τους βρουν απλωμένους σʼ όλη την Ελλάδα. Οι Τούρκοι θα εξισλαμίσουν το βασικό όγκο των αρβανίτικων φατριών, που κατοικούσαν πέρα από τα όρια της σημερινής Ελλάδας και θα τους χρησιμοποιήσουν ως στήριγμα της εξουσίας τους. Οι Αρβανίτες που βρέθηκαν σκορπισμένοι, ως μισθοφόροι θα μείνουν κατά το πλείστο χριστιανοί και γιʼ αυτό θα πολεμούν τους Τούρκους. Αυτοί οι Αρβανίτες θα συγχωνευτούν τελικά με το Νεοελληνικό έθνος. Αντίθετα, οι εξισλαμισμένοι θα συγκροτήσουν το έθνος των Αλβανών, που ζει στην Αλβανία. Οι Αλβανοί όμως ονομάζουν τον εαυτό τους Σκιπετάρ. Ως μισθοφόροι, οι Αρβανίτες βρίσκονται σκορπισμένοι στα πέρατα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι χριστιανοί Αρβανίτες θα είναι οι βασικοί μισθοφόροι της Βενετίας και θα δράσουν σʼ όλη τη διάρκεια των τουρκοβενετικών πολέμων. Μεγάλος αριθμός Αρβανιτών μισθοφόρων θα εγκατασταθούν στο βασίλειο της Νεάπολης, όπου θα παραμείνουν Και μετά την κατάλυση. Απόγονοί τους ζουν σήμερα σκορπισμένοι στη Ν. Ιταλία. Μεγάλος όγκος Αρβανιτών θα κατέβει στον ελλαδικό χώρο και ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο το 1770, την εποχή των Ορλωφικών. Για μια περίοδο θα κυριαρχήσουν στην Πελοπόννησο, ενώ θα εξαναγκάσουν σε φυγή το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Πελοποννήσου. Έγιναν πραγματική συμφορά. Οι ίδιοι οι Τούρκοι θα τους καταδιώξουν. Σε συνεργασία με τις κλέφτικες ομάδες της Πελοποννήσου οι Τούρκοι θα τους εξοντώσουν. Μαζί με τις ένοπλες πατριές είχαν κατέβει στην Πελοπόννησο και πολλοί ποιμένες. Με το διωγμό, οι περισσότεροι θα φύγουν για να εγκατασταθούν στα νησιά (Κυκλάδες, Σάμο κ.λπ.), ενώ ένα μεγάλο μέρος θα επιστρέψει στην Αλβανία, μετά από περίπου 10 χρόνια παραμονής στην Πελοπόννησο. Αρβανίτες θα εγκατασταθούν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας, τόσο ως μισθοφόροι των Βενετών, όσο και ως μισθοφόροι των Τούρκων. Οι χριστιανοί Αρβανίτες, που εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο πριν από την Τουρκοκρατία, θα πολεμήσουν τους Τούρκους και στη συνέχεια, μέσα από κοινούς με τον ελληνικό πληθυσμό αγώνες κατά των Τούρκων, θα συγχωνευτούν με τους Έλληνες. Οι Αρβανίτες θα αφομοιωθούν από το νεοελληνικό έθνος. Η γλώσσα των Αρβανιτών γενικά ήταν φτωχή και οι Αρβανίτες υποχρεώθηκαν να χρησιμοποιούν πολλές ελληνικές λέξεις. Σιγά σιγά η γλώσσα τους χάνεται. Η αρβανίτικη γλώσσα δε χάθηκε εντελώς μόνο στις περιοχές, όπου οι Αρβανίτες έμειναν ως αποκλειστική-κλειστή κοινωνία(Αττική και Βοιωτία και κατά κάποιο τρόπο η Κορινθία). Όταν η κλειστή κοινωνία τους θα σπάσει (από τα μέσα του 18ου αιώνα και έπειτα) η αρβανίτικη γλώσσα θα αρχίσει να υποχωρεί. Εξακολουθεί να αντιστέκεται όμως, στα ορεινά χωριά της Βοιωτίας-Αττικής.»

Η πρώτη γνωστή κάθοδος των Αλβανών άρχισε το 1354 μ.Χ. Ο Ιωάννης Καντακουζηνός γράφει ότι μετά από κάποια φυσική καταστροφή (ξηρασία) που συνέβη στις αλβανικές περιοχές, κατέβηκαν προς τα κάτω (προς τις νοτιότερες περιοχές, τα «αβασίλευτα γένη των Αλβανών με τις οικογένειες τους...»

Οι Αρβανίτες στην καταγωγή τους ήταν Αλβανοί που εξελληνίστηκαν και ήρθαν σε επιμιξία με τους ντόπιους Έλληνες κατοίκους των περιοχών όπου εγκαταστάθηκαν, είτε αυτό αρέσει σε μερικούς είτε ΌΧΙ.

Ο Άγγελος Έμμος, Βενετός κυβερνήτης της Πελοποννήσου κατά τα έτη 1703-1706, χαρακτηρίζει τους Αρβανίτες: «γένος άθλιον, περιορισθέν μετά των οικογενειών αυτών εις τα κρησφύγετα των όρεων, εν πενιχραίς καλύβαις, αποζών εκ των προιόντων των ποιμνίων, ων αυτοί σχεδόν αποκλειστικώς εισίν οι επιμεληταί.» Ο δε διάδοχος του Φραγκίσκος Γριμάνης (1706-1709), επιεικέστερος, αυτά λέει για την Πελοπόννησο γενικά αλλά και για τους Αρβανίτες ειδικότερα προς τη Γερουσία του: «Η Πελοπόννησος κατοικείται υπό Ελλήνων και Αλβανών, τούτων οι Έλληνες, πολυπληθέστεροι, οικούσι τας πόλεις και καταγίνονται εις το εμπόριον και τη ναυτιλίαν, οι δε Αλβανοί οίτινες τοσούτον έχουσι συγχωνευθή μετά των Ελλήνων, ώστε δεν θεωρούνται αποτελούντες ίδιαν φυλήν αλλ’απλώς διάφοροι τάξιν, είσιν ολιγώτερον εύποροι και πεπολιτισμένοι, διάγοντες βίον πλάνητα και νομαδικόν και διαιτώμενοι το μεν θέρος εις τα όρη της Αρκαδίας, τον δε χειμώνα εις την Ηλίδα και την Αργολίδα και τα παράλια του Φαναρίου (Ερμιονίδα,Τροιζήνα και Επιδαυρίαν).»

Ευφυώς λοιπόν, ο Κωνσταντίνος Παπαρρήγοπουλος, ο επονομάζομενος και εθνικός ιστορικός συγγραφέας, αντιπαρέρχεται τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις γύρω από το θέμα των Αρβανιτών και της καταγωγής τους και λέει ξεκάθαρα τη γνώμη του. Αναφερόμενος λόγου χάρη στη καταγωγή των Σουλιωτών τονίζει: «Ήταν κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών και εις των επιφανεστέρων γόνων του συνοικεσίου των δυο φυλών του από της 14ης εκατονταετηρίδος αρξαμένου μέχρι της σήμερον. Η Αλβανική εκράτυνε το μάχιμον της ελληνικής πνεύμα, η δε Ελληνική ενεφύσησεν εις την Αλβανικήν, τα ευγενέστερα αισθήματα της φιλομαθείας και της ευνομίας. Τα δύο κάλλιστα προϊόντα του συνδυασμού τούτου υπήρξαν οι Σουλιώται επί της Στερεάς, οι Υδραίοι και οι Σπετσιώται κατά θάλασσαν.» (Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», έκδ. 7η μετά προσθηκών, σημειώσεων και βελτιώσεων υπό Νίκου Α. Βέη, εκδόσεις «Σεφερλής», Αθήναι 1955, Τόμος Ε΄ σελ. 441)

Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, στον επιτάφιο προς τον αυτάδελφό του Θεόδωρο Παλαιολόγο, μας δίνει αξιοπρόσεκτες πληροφορίες για την μετοίκηση χιλιάδων Αλβανών στην Πελοπόννησο, τους οποίους αποκαλεί ‘Ιλλυριούς’, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα ζώα τους όπως χαρακτηρηστικά λέει: «Αλλά και Ιλλυριοί, περίπου μία μυριάδα, αθρόοι μετοίκησαν με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα τους…» (Λάμπρου: «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά», τ. Β, σ. 41–42)

Στον σατυρικό διάλογο ‘Ταξίδι στον Άδη’ (Επιδημία Μάζαρι εν Άδου) του βυζαντινού Μάξιμου Μάζαρι, ο συγγραφέας περιγράφει τις επτά γλωσσικές–πολιτισμικές κοινότητες που κατοικούν από κοινού (οικεί αναμίξ γένη) το 1415 στην Πελοπόννησο: Λακεδαίμονες (Μανιάτες), Ιταλοί, Πελοποννήσιοι (Μοραΐτες), Σθλαβίνοι, (Σλάβοι) Ιλλυριοί (Αρβανίτες), Αιγύπτιοι (Τσιγγάνοι) και Ιουδαίοι (Εβραίοι). (D. Α. Zakythinos, Le Despotat grec de Morée, II Athènes 1953, σελ. 1.)

Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1)

Η αύξηση της μεγάλης ιδιοκτησίας, οι ενδοβυζαντινές συγκρούσεις και οι καταστροφικές επιδρομές των Αλβανών και των Καταλανών κάνουν το Marino Sanudo Torcello (1325) να περιγράφει την κατάσταση ως αξιοθρήνητη σε μία Θεσσαλία ερημωμένη και κατεστραμμένη: “Deusmisit hanc pestem patriae Blachiae supradictae, quia ipsa miserat quodam genus, Albanensium gentisnomine, in tanta quantitate numerosa: quae gens omnia quae errant extra castra penitusdestruxerunt”

Albanensium λοιπόν.

Οι Καταλάνοι και οι Φράγκοι, που υποδέχτηκαν τότε στα εδάφη της κεντρικής Ελλάδος τους Αρβανίτες, δεν τους καταγράφουν ως «δίγλωσσους Έλληνες», αλλά ως «Αρβανίτες» (για την ακρίβεια ως «Αλβανούς»), στα «κατάστιχα» δε των απογραφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που συντάχτηκαν το 1460 μ.Χ., αλλά και μέχρι τον 16ο αιώνα, οι κάτοικοι π.χ. της ανατολικής Λοκρίδας, αναφέρονται ως «Αρναούτ». Ειδικά δε για το χωριό Μαρτίνο, ο συντάκτης του βιβλίου «Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι», που πέρασε απ΄ την περιοχή το 1856, αναφέρει, ότι οι γυναίκες του χωριού, που συνάντησε στο «παλιο-πούσ», μαζί με τα άλλα μέλη του αποσπάσματος στο οποίο συμμετείχε, 400 χρόνια μετά την κάθοδο των υποτιθέμενων «δίγλωσσων-Ελλήνων», δεν ήξεραν τη λέξη «νερό» και ότι για να συνεννοηθούν τελικά μαζί τους, χρησιμοποίησαν...μεταφραστή. Ο ίδιος δε μας λέγει, ότι το Μαρτίνο έχασε την έδρα του Δήμου Λαρύμνης από τον Προσκυνά, γιατί οι κάτοικοί του δεν ήξεραν καθόλου ελληνικά! Μόλις δε πρόσφατα, στη δεκαετία του ‘70, στο Λούτσι, του οποίου οι κάτοικοι κατάγονται από το Μαρτίνο, πέθανε η τελευταία γυναίκα, που δεν ήξερε καθόλου ελληνικά. Επομένως;

Τί ήταν το Άρβανό ή Άρβανα; Άρβανα ονομαζόταν περιοχές που κατοικούνταν από Αλβανούς και αλβανόφωνους πληθυσμούς. Υπήρχαν τα Άρβανα στην κεντρική Αλβανία, υπήρχαν τα Άρβανα στην περιοχή μετά την αριστερή όχθη του ποταμού Vjosë (Αωού) και νότια της Αυλώνας, μέχρι τα βόρεια και δυτικά του Δελβίνου, η σημερινή δηλαδή Labëria (άρα μάλλον σιγά-σιγά το Arbëria έγινε Labëria) ή Λιαπουριά στα ελληνικά. Την Λιαπουριά ο Παναγιώτης Αραβαντινός την αναφέρει στο έργο του ‘Χρονογραφία της Ηπείρου’ ως ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπρι’, ενώ ο Ψαλίδας την ονομάζει ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπηρι’. Υπήρχε όμως και το Πριγκηπάτο των Άρμπερ (Principata e Arbërit) στα βόρεια της Αλβανίας, με πρωτεύουσα την Nderfandina (κατά πάσα πιθανότητα ήταν άλλο όνομα της πόλης Κρούγια/Krujë), υπήρχαν τα Άρβανα Μαζαρακαίων στην Τσαμουριά (Θεσπρωτία), εξ' ου και το τσάμικο χωριό Mazrrek (Μαζαράκι), κ.τλ.

Η Γεωγραφία νεωτερική είναι έργο των Δανιήλ Φιλιππίδη και Γρηγόριου Κωνσταντά, γραμμένο στη δημοτική, που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1791. Είναι περιηγητικό έργο που επικεντρώνεται σε κοινωνικά και ιστορικά θέματα των περιοχών που περιγράφονται, και κατακρίνει την κοινωνική ανισότητα. Θεωρείται από τα πιο σημαντικά έργα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Στις σελίδες 246-248 διαβάζουμε… για μια ευρύτατη αρχαία Μακεδονία που περιελάμβανε στα εδάφη της και την «Αρβανιτιά» (Αλβανία) και συνόρευε στο βορρά με Δαλματία και Βοσνία (μάλλον υπονοούσαν την ρωμαϊκή Επαρχία Μακεδονίας) της οποίας οι πρώτοι (αρχαίοι) κάτοικοι «ήταν εκείνοι που ήταν και της Ελλάδος», των οποίων η θρησκεία «ήταν αυτή με τα λοιπά έθνη της Ελλάδος» και «είχε κάθε άδικο λοιπόν ο Δημοσθένης να λέγη τους Μακεδόνας βαρβάρους. Μάλιστα τότε αυτό το επώνυμο άρμοζε περισσότερο εις τους Αθηναίους παρά εις τους Μακεδόνας.»

[Ali al-Yunani]

Καλως ήρθες

Καλώς σας βρήκα.

[AnonymosEreynhths]

Καλώς ήρθες Αλί Αλ Γιουνάν.

[Dihnekhs]

Καλώς ήρθες και από μας, αν και θα διατηρουμε επιφυλάξεις εθνολογικά, στο σημείο που κάποιοι ψαγμένοι "φίλοι" μας Αλβανοί, μας ανέφεραν πως ακόμη και οι Μανιάτες είναι βορειο-Αλβανοί .. από πότε και από εως πού;;;
ιστορικά θα δωσουμε καποιες πηγές για την Αλβανία: (όσο κι αν θέλετε να λέγεστε Ιλλυρριοί)





http://akritas-history-of-makedonia.blo ... ost_2.html
http://ethnologic.blogspot.gr/2009/11/blog-post_07.html
http://www.pronews.gr/portal/item/%CE%B ... E%BF%CE%AF
http://www.hellinon.net/NeesSelides/Alvanoi.htm
http://www.greeks-albanians.com/top-gre ... 2-09-43-12
http://www.inewsgr.com/62/i-istoria-ton ... s-alvanous.
http://hellenikathemata.blogspot.gr/201 ... st_25.html

[doctormarkon]

Ali al Yunani καλώς ήρθες.

Ενδιαφέροντα όσα γράφει αλλά θα σου κάνω μία ερώτηση και δεν ξέρω αν είναι αδιάκριτη.

Το όνομα που χρησιμοποιείς είναι κάπως παράξενο.

Ξέρω ότι Αλ Γιουνάνι σημαίνει Ο Έλληνας στα Αραβικά.


اليوناني

Κατάγεσαι από κάποια αραβική χώρα?

Γνωρίζεις αραβικά όπως κι εγώ?

Σε λένε στ αλήθεια Άλι?

Αν ναι γράφεται έτσι

علي

[Ali al-Yunani]

Ali al Yunani καλώς ήρθες.

Ενδιαφέροντα όσα γράφει αλλά θα σου κάνω μία ερώτηση και δεν ξέρω αν είναι αδιάκριτη.

Το όνομα που χρησιμοποιείς είναι κάπως παράξενο.

Ξέρω ότι Αλ Γιουνάνι σημαίνει Ο Έλληνας στα Αραβικά.


اليوناني

Κατάγεσαι από κάποια αραβική χώρα?

Γνωρίζεις αραβικά όπως κι εγώ?

Σε λένε στ αλήθεια Άλι?

Αν ναι γράφεται έτσι

علي

Καλησπέρα.

Είμαι ελληνικής και βλάχικης (αρβανιτοβλάχικης) καταγωγής. Έγινα μουσουλμάνος πριν 13 χρόνια. Έχω βέβαια επίσημα και χριστιανικό/ελληνικό όνομα.

[Ali al-Yunani]

Η Επανάσταση του Γκιολέκα (1847) και από άλλες πηγές

Τον Ιούνιο του 1847 στο Κουρβελέσι1 της Λαμπερίας2 , διάφοροι τοπάρχες της νότιας Αλβανίας, εξεγέρθηκαν κατά των Οθωμανών με αφορμή τις πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που προσπαθούσε να επιβάλλει ο σουλτάνος Αμπντού'λ-Μετζίτ Α' στην Αλβανία μέσω του Τανζιμάτ.

Στο πλαίσιο αυτών των μεταρρυθμίσεων, οι οποίες ίσχυαν από το 1839 αλλά δεν εφαρμόστηκαν στην Αλβανία και την Ήπειρο παρά μόνο στις αρχές του 1846, μεταξύ άλλων απαγορευόταν στους μουσουλμάνους των περιοχών αυτών η οπλοκατοχή, τους επιβάλλονταν νέοι φόροι καθώς και νέος στρατολογικός νόμος που τους υποχρέωνε να υπηρετούν στον τακτικό οθωμανικό στρατό3.

Τον πρώτο καιρό, οι οικονομικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις εφαρμόζονταν επιτυχώς καθώς οι Αλβανοί παρά την έντονη δυσαρέσκειά τους έμεναν νομοταγείς καθώς υπολόγιζαν τα ισχυρά οθωμανικά στρατεύματα που στάθμευαν στο Μοναστήρι4.

Βέβαια, στο παρασκήνιο λάμβαναν χώρα έντονες διεργασίες που κατέληξαν στη συμφωνία για γενικευμένη εξέγερση στη νότια Αλβανία που θα ανάγκαζε την οθωμανική διοίκηση να πάρει πίσω τα μέτρα που είχε επιβάλλει το προηγούμενο μόλις έτος. Επίσης, συμφωνήθηκε να τεθούν επικεφαλής όχι απαραίτητα προσωπικότητες με κύρος αλλά κυρίως άτομα εμπειροπόλεμα και κατά προτίμηση άγνωστα στο ευρύ κοινό5 .

Αρχηγός των επαναστατών αναδείχθηκε τελικά ο γεννημένος στο χωριό Κούτσι της Χιμάρας Ζεϊνέλ Γκιολέκα (Gjoleka)6 ο οποίος είχε διακριθεί τα προηγούμενα χρόνια για τη ληστρική του δράση σε Θεσσαλία και Νότια Ήπειρο7. Μάλιστα, η εξέγερση της οποίας ηγήθηκε, έμεινε γνωστή στην μη αλβανική ιστοριογραφία ως Η επανάσταση του Γκιολέκα8 ή εξέγερση των μπέηδων9. Αντιθέτως, στην αλβανική ιστοριογραφία αναφέρεται ως Μεγάλη εξέγερση των χωρικών, γεγονός όχι άσχετο με την εγκαθίδρυση από το 1944 κομμουνιστικής διακυβέρνησης στην Αλβανία.

Άλλα σημαντικά πρόσωπα της εξέγερσης ήταν οι τοπάρχες Ταχίρ μπέη και Αμπντούλ Κόκα, οι αδελφοί Ντίνο, οι αδελφοί Χαϊκάλι, ο Χόντο Νιβίτσα, ο Τζελίλ Μπέγκα ή Τσέλο Πιτσάρι κ.λπ, ενώ τους επαναστάτες ενίσχυσε οικονομικά και υλικά και ο τότε πρωθυπουργός του ελληνικού βασιλείου, Ιωάννης Κωλέττης, ο οποίος συνδεόταν φιλικά με τον Γκιολέκα.

Η εξέγερση ξεκίνησε στις αρχές του Ιουνίου από το Κουρβελέσι, όπου ο Γκιολέκα ακολουθούμενος από 200 Λιάπηδες εκδίωξε τους ορισμένους από την Πύλη αρμόδιους για τη συλλογή του φόρου επί των προβάτων10 και εξαπλώθηκε γρήγορα στο Μπεράτι, την Αυλώνα, την Πρεμετή, το Τεπελένι, την Παραμυθιά, το Μαργαρίτι και τις Φιλιάτες.

Αρχικά οι επαναστάτες σημείωσαν σημαντικές επιτυχίες. Ο Γκιολέκα με 500 ενόπλους καταλαμβάνει αμαχητί το Δέλβινο11 και λίγες ημέρες μετά στο Μπεράτι, 1000 άνδρες υπό την ηγεσία του πλούσιου και εμπειροπόλεμου Ράπο Χαϊκάλι από τη Μουζακιά εξεγείρονται κατά του διοικητή της περιοχής Χουσεΐν πασά Βριόνι και εισβάλλουν στο Μπεράτι το οποίο καταλαμβάνουν ολόκληρο πλην του κάστρου, το οποίο πολιορκούν12.

Οι Τούρκοι, που στην αρχή είχαν υποτιμήσει την εξέγερση, αντιδρούν στέλνοντας από τα Ιωάννινα τον Σαλίκ πασά με σκοπό να επαναφέρει την τάξη στο Δέλβινο. Αυτός, παίρνοντας μαζί του και περίπου 300 εθελοντές από το Αργυρόκαστρο κινείται προς το Δέλβινο, πέφτει όμως σε ενέδρα και αναγκάζεται να καταφύγει στο Αργυρόκαστρο13.

Στο μέτωπο του Μπερατίου, ο Χουσεΐν πασάς Βριόνι επικεφαλής τακτικού στρατού και οπαδών του επιτέθηκε κατά των ανδρών του Χαϊκάλι που είχαν δημιουργήσει ασφυκτικό κλοιό γύρω από το Μπεράτι και αρχικά τους νίκησε αλλά σε δεύτερη σύγκρουση που ακολούθησε οι εξεγερμένοι αιχμαλώτισαν τον αδελφό του Χουσεΐν, Ισούφ πασά, τον οποίο και σκότωσαν. Ταυτόχρονα, ο Χαϊκάλι δέχτηκε σημαντικές ενισχύσεις με επακόλουθο να καταφέρει να περιορίσει τα σουλτανικά στρατεύματα στο κάστρο του Μπερατίου14.

Τον Ιούλιο, ο Γκιολέκα προσβάλλει επιτυχώς το στράτευμα του τοπάρχη της Καστοριάς Σαΐμ μπέη, ο οποίος όμως παρά τις σοβαρές απώλειες που υφίσταται καταφέρνει να φτάσει μέχρι το Αργυρόκαστρο, ενισχύοντας έτσι την πόλη, στην οποία είχαν ήδη καταφτάσει ισχυρές δυνάμεις υπό τον Ισμαήλ πασά15 .

Λίγες ημέρες μετά, πολυάριθμο στράτευμα απεσταλμένο από τον στρατάρχη Μεχμέτ πασά, καταφέρνει, παρά τις παρενοχλήσεις από πλευράς των ανταρτών, να φτάσει στο Μπεράτι όπου σε συνδυασμό με έξοδο της πολιορκημένης φρουράς επιτίθεται στους επαναστάτες και τους αναγκάζει να λύσουν την πολιορκία. Μάλιστα από τότε, οι αντάρτες της περιοχής δεν θα εμπλακούν ξανά σε μάχη εκ του συστάδην με τα σουλτανικά στρατεύματα, προτιμώντας να τα παρενοχλούν με ενέδρες16 .

Και ενώ στον βορρά τα σουλτανικά στρατεύματα κατάφερναν να επανακτήσουν σταδιακά τον έλεγχο, στο νότο, οι επαναστάτες, με αρχηγό τον Γκιολέκα, είχαν εισβάλλει στην περιοχή του Πωγωνίου και προέλαυναν ασταμάτητοι προς τα Ιωάννινα. Κατά την προέλασή τους εισήλθαν στον Κακόλακκο όπου πυρπόλησαν τον περιώνυμο πύργο του Κούρτ πασά ενώ την 28η Αυγούστου επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά σε τουρκικά στρατεύματα που διανυκτέρευαν στα Δολιανά, αναγκάζοντάς τα να υποχωρήσουν ταπεινωμένα στα Ιωάννινα. Στη μάχη αυτή όπου πρωτοστάτησαν κυρίως Λιάπηδες και Τσάμηδες διακρίθηκαν οι Χόντο Νιβίτσα και Χαλίμ Τσαπάρι17 ενώ έπειτα ακολούθησε λεηλασία της εγκαταλελειμμένης από τους κατοίκους κωμόπολης.

Παράλληλα στη Σιταριά Πωγωνίου, Τσάμηδες οπλίτες του οθωμανικού στρατού στασιάζουν αρνούμενοι να χτυπήσουν τους ομοφύλους τους με αποτέλεσμα ο δρόμος προς τα Ιωάννινα να είναι πλέον ανοικτός18.

Η επιτυχία των εξεγερμένων στο Πωγώνι δημιούργησε έντονο κλίμα ανησυχίας στον άμαχο, και στην πλειοψηφία του ελληνικό, πληθυσμό των Ιωαννίνων, τα οποία υπεράσπιζαν 1000 μόνο άνδρες, πολλοί από τους οποίους ήταν Αλβανοί που βρίσκονταν περιορισμένοι και φρουρούμενοι στους στρατώνες τους για να μην λιποτακτήσουν. Ταυτόχρονα, στην πόλη είχαν συρρεύσει αρκετοί Αλβανοί με την πρόθεση να επιδοθούν σε λεηλασίες σε ενδεχόμενη κατάληψη της από τον στρατό του Γκιολέκα19 .

Όμως, η αδυναμία των επαναστατών να εκπορθήσουν τα φρούρια του Αργυροκάστρου και του Μπερατίου σε συνδυασμό με την απόβαση πολυάριθμων οθωμανικών στρατευμάτων στην Αυλώνα με τα οποία συνέπραξαν και οι χριστιανοί της Χιμάρας20 αναγκάζουν τελικά τον Γκιολέκα να επιστρέψει εσπευσμένα στην Αλβανία. Στο Μπεράτι, οι Τόσκηδες έπειτα από την υπόσχεση των Τούρκων για χορήγηση αμνηστίας και τις προτροπές των προκρίτων εγκαταλείπουν τον αγώνα21.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο στρατός του Μεχμέτ να εισβάλει άνευ σοβαρής αντίστασης στη Λαμπερία και το Δέλβινο καθώς ο Γκιολέκας δεν είχε προλάβει να επιστρέψει. Έπειτα παρά την αντίσταση των εξεγερμένων κατέλαβε το Κουρβελέσι αλλά και το χωριό του Γκιολέκα, Κούτσι, το οποίο πυρπόλησε22.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την τουρκόφιλη στάση του Βρετανού προξένου της Πρέβεζας, τον ναυτικό αποκλεισμό των παραλίων από τον οθωμανικό στόλο και την αιχμαλωσία αρκετών στελεχών της εξέγερσης τους οποίους προσεταιρίστηκαν οι Τούρκοι με την υπόσχεση της χορήγησης αμνηστίας ανάγκασαν τον Γκιολέκα να διαλύσει σε μικρές ομάδες τις δυνάμεις του και οδήγησαν οριστικά23 το κίνημα στον εκφυλισμό και εν κατακλείδι στην αποτυχία.

Μετά την οριστική τους επικράτηση, τα σουλτανικά στρατεύματα αιχμαλώτισαν αρκετούς από τους επαναστάτες, μεγάλη μερίδα των οποίων μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία24.

Ανάμεσα στους ηγέτες της επανάστασης που έπεσαν στα χέρια των Τούρκων συγκαταλέγονται οι Ράπο και Χαμίτ Χαϊκάλι από το Μπεράτι, οι δύο γιοι και δύο ανιψιοί του Ισμαήλ μπέη από την Αυλώνα, ο Βέιζ Βασιάρι και οι τρεις γιοι του Ταχίρ Αμπάζι από το Τεπελένι, ο Ταχίρ μπέη από το Αργυρόκαστρο, ο Αμπντούλ Κόκα από το Δέλβινο, οι Αλιζότι και Αχμέτ Ντίνο από τις Φιλιάτες καθώς και η οικογένεια Τσαπάρι από το Μαργαρίτι. Πλην των προκρίτων και των οικογενειών τους υπολογίζεται ότι αιχμαλωτίστηκαν άλλα 500 άτομα25.

Από τους επαναστάτες που διέφυγαν την αιχμαλωσία, πολλοί κατέφυγαν στα εδάφη του ελληνικού βασιλείου ενώ ο Γκιολέκα βρήκε καταφύγιο στην, τουρκοκρατούμενη τότε, Θεσσαλία όπου αμνηστεύθηκε. Μάλιστα αργότερα συμμετείχε σε εκστρατεία κατά του Μαυροβουνίου όπου και σκοτώθηκε το 1852.

Όσον αφορά την στάση των Ελλήνων, ελεύθερων και υπόδουλων, απέναντι στην αλβανική εξέγερση, πρέπει να τονισθεί ότι παρά τις μυστικές συνεννοήσεις του, Ηπειρώτη πρωθυπουργού και εμπνευστή της Μεγάλης Ιδέας, Ιωάννη Κωλλέτη με τους επαναστάτες, ο ελλαδικός τύπος εξέφραζε τις ανησυχίες του για την τύχη των Ορθοδόξων των εμπόλεμων περιοχών, ήταν υπέρ της αποκατάστασης της τάξης, επιθυμούσε την επικράτηση των οθωμανικών στρατευμάτων ενώ πίσω από τους εξεγερμένους έβλεπε παρεμβάσεις ξένων κρατών26. Aπό την άλλη πλευρά, ούτε η πλειοψηφία των υπόδουλων Ηπειρωτών φαίνεται να είδε θετικά την εξέγερση, αν λάβει κανείς υπόψη του το γεγονός πως οι Έλληνες της Χιμάρας πολέμησαν στο πλευρό των σουλτανικών στρατευμάτων.

Παραπομπές
1. Κώστα Ν. Νικολαΐδη, Τα Γιάννινα, γ' έκδοση συμπληρωμένη, εκδόσεις Δωδώνη, Αθήνα - Γιάννινα 1991, σελ 251.
2. Kristo Frasheri, The History of Albania ( A brief survey ), Tirana 1964, σελ 122.
3. Παναγιώτης Αραβαντινός, Χρονογραφία της Ηπείρου, Α', Εν Αθήναις 1856, σελ 405 - 406.
4. Ό. π, σελ 406.
5. Ό. π, σελ 408.
6. Γιος του εξισλαμισμένου Μούσλη Γκιολ και εγγονός του χριστιανού Αλέξη Λογγίνου ( βλ. Νικολαΐδη, σελ 251 ).
7. Κολιόπουλος Γιάννης, Ληστές - Η κεντρική Ελλάδα στα μέσα του 19ουαιώνα, Ερμής, Αθήνα 1979, σελ 2.
8. Tom Winnifrith, Badlands, borderlands - A history of Southern Albania/Northern Epirus, Duckworth 2002, σελ 17.
9. Γιάννης Κολιόπουλος, 1979, σελ 38 και 46.
10. Παναγιώτης Αραβαντινός, 1856, Α', 408.
11. Ό. π, σελ 408 - 409.
12. Ό. π, σελ 409.
13. Ό. π, σελ 410.
14. Ό. π, σελ 410.
15. Ό. π, σελ 410 - 411.
16. Ό. π, σελ 411.
17. Ο Αραβαντινός αναφέρει πως οι εκατέρωθεν απώλειες από τη σύγκρουση ανήλθαν σε περίπου 600 νεκρούς ( βλ. Αραβαντινός, 1856, Α', 411 - 412 ).
18. Κώστα Ν. Νικολαΐδη, 1991, 252.
19. Παναγιώτης Αραβαντινός, 1856, Α', 412.
20. Κώστα Ν. Νικολαΐδη, 1991, 252.
21. Παναγιώτης Αραβαντινός, 1856, Α', 412 - 413.
22. Ό. π, σελ 413.
23. Ό. π, σελ 413.
24. Miranda Vickers, The Albanians, 1999, σελ 25.
25. Παναγιώτης Αραβαντινός, 1856, Α', 413 - 414 και Κώστα Ν. Νικολαΐδη, 1991, 253.
26. Elias G. Skoulidas, The perception of the Albanians in Greece in the 1830s and 40's - The role of the press, στο Albanian identities - Myth and history, επιμέλεια Stephanie Schwandner-Sievers,Bernd Jόrgen Fischer, 2002, σελ 180.

[Ali al-Yunani]

...θα δωσουμε καποιες πηγές για την Αλβανία: (όσο κι αν θέλετε να λέγεστε Ιλλυρριοί)

http://akritas-history-of-makedonia.blo ... ost_2.html
http://ethnologic.blogspot.gr/2009/11/blog-post_07.html
http://www.pronews.gr/portal/item/%CE%B ... E%BF%CE%AF
http://www.hellinon.net/NeesSelides/Alvanoi.htm
http://www.greeks-albanians.com/top-gre ... 2-09-43-12
http://www.inewsgr.com/62/i-istoria-ton ... s-alvanous.
http://hellenikathemata.blogspot.gr/201 ... st_25.html

Οι Αλβανοί δεν προέρχονται από τον Καύκασο. Είναι άλλοι οι Αλβανοί του Καυκάσου (σήμερα λέγονται Ούντι) και άλλοι οι Αλβανοί της βαλκανικής Αλβανίας. Επίσης, είναι ψέμα ότι οι Τούρκοι έφεραν τους Αλβανούς στα Βαλκάνια, αφού πρώτων υπάρχουν μαρτυρίες καταγεγραμμένες σε βενετικά αρχεία του 12ου αιώνα ότι μαρτυρείται αλβανική παρουσία απέναντι από την Κέρκυρα, και δεύτερον οι Αλβανοί πολέμησαν με σθένος εναντίον των Οθωμανών, πριν εξισλαμιστούν.

Ο Thunmann, αν και όχι απολύτως ακριβής, είπε:

«… οι Ιλλυριοί, ένα μεγάλο και ισχυρό έθνος που ζούσε στην Αδριατική Θάλασσα, από τον Πάδο ως τον Αμβρακικό Κόλπο, και προς τα βόρεια ως τον Δούναβη…Ο Αππιανός σημειώνει ξεκάθαρα ότι οι Παννόνιοι ήταν Ιλλυριοί. Οι Ίστριοι, οι Ιάποδες, οι Δαλμάτες, οι Λιβουρνοί, οι Δάρδανοι, οι Αρδιαίοι, οι Αυταριάτες, με λίγα λόγια, όλοι οι λαοί προς τα Κεραύνια Όρη θεωρούνται Ιλλυριοί. Αλλά επίσης κατοικούσαν σε ευρύα έκταση περιοχές της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θεσσαλίας. Μόνο ένα μικρό ποσοστό της Μακεδονίας κατοικούνταν από τους Έλληνες. Η πλειονότητα του πληθυσμού ήταν Ιλλυριοί και Θράκες. Οι Δασσαρέτες, οι Λυγκηστές, οι Βρύγες ή Φρύγες, οι Πελάγονες, οι Εορδοί, οι Ελιμιότες, οι Ατιντάνες, οι κάτοικοι γύρω από την Κανταβία, την Πέλλα, την Έδεσσα, τη Βέροια, έχουν όλοι αναφερθεί ως Ιλλυριοί. Σε μία μεγάλη έκταση, ήταν σχεδόν μόνο οι πόλεις στις ακτές που είχαν Έλληνες κατοίκους…Τον καιρό του Στράβωνα, οι βάρβαροι κατοικούσαν σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, και αναφέρει ότι Θράκες κατοικούσαν στη Μακεδονία και σε κομμάτια της Θεσσαλίας εκείνον τον καιρό. Οι Ιλλυριοί και οι Θράκες ήταν πάντα μεγάλοι λαοί στην Ευρώπη.» (Johann Thunmann, Über die Geschichte und Sprache der Albaner und der Wlachen, (Leipzig 1774); Translated from the German by Robert Elsie.)

Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι μία μεγάλη σειρά επιστημόνων - ορισμένοι από τους οποίους είναι Αλβανοί αλλά οι περισσότεροι τους ξένοι - που υποστηρίζουν την ιλλυρική καταγωγή της αλβανικής γλώσσας, μαζί με τα έργα τους και τη χρονολογία εκδόσεως των, είναι οι εξής:

· 1705: Leibniz, Gottfried Wilhelm. Albaner – Brife. Hanover.
· 1774: Thunmann, Johann. Untersuchungen über die Geschichte der östlichen europäischen Völker. Laipzig.
· 1829: Kopitar, B. J. Albanische, walachische und bulgarische Sprache. Wien.
· 1853: Hahn, Georg von. Albanesische Studien. Wien.
· 1855: Bopp, Franz. Über das Albanesische in seinen verwandtschaftlichen Beziehungen. Berlin.
· 1864: Camarda, Demetrio. Saggio di grammatologia comparata sulla lingua albanese. Livorno.
· 1866: Camarda, Demetrio. Appendice al Saggio di grammatologia sulla lingua albanese. Prato.
· 1870: Miklosich, Franz. Albanische Forschungen. I: Die slavischen Elemente im Albanischen; Albanische Forschugen, II: Die romanischen Elemente im Albanischen. Wien.
· 1883-1892: Meyer, Gustav. Albanesische Studien. Wien.
· 1894: Pedersen, Holger. Bidrag til den albanesiske sproghistorie. (Festskrift til Vilhelm Thomsen). Kobenhavn.
· 1896: Kretschmer, Paul. Einleitung in die Geschichte der griechischen Sprache (Hyrje në historinë e gjuhës greke). Göttingen.
· 1905: Pedersen, Holger. "Albanesisch", Rom. Jb., 9.
· 1926: Thumb, Albert. "Altgriechische Elemente des Albanesischen". Indogerm. Forschungen, 26.
· 1930: Sandfeld, Kristian. Linguistique balkanique, problemes et resultats. Paris.
· 1935: Kretschmer, Paul. Sprachliche Vorgeschichte des Balkans (Parahistoria gjuhësore e Ballkanit). Revue Internationale des e'tudes balkaniquee, Volume II.
· 1950: Cimochowski, Waclaw. "Recherches sur l'histoire du sandhi dans la langue albanaise". Lingua Posnaniensis, 2, pp. 220-255.
· 1950: Pisani, Vittore. "L'albanais et les autres langues indoeuropéennes",Annuaire de l'Institut de philologie et d'histoire orientales et slaves, 10.
· 1954: Çabej, Eqrem. "Rreth disa Çështjeve të historisë së gjuhës shqipe".BUSHT, SSHSH, 3.
· 1954: Lambertz, Maximilian. Lehrgang des Albanischen – Teil I: Albanisch-Deutsches Wörterbuch. Berlin.
· 1955: Lambertz, Maximilian. Lehrgang des Albanischen – Teil II: Albanische Chrestomathie. Berlin.
· 1956: Lambertz, Maximilian. Lehrgang des Albanischen – Teil III: Grammatik der albanischen Sprache. Saale.
· 1959: Mayer, Antun. Die Sprache der alten Illyrier. Wien.
· 1960: Cimochowski, Waclaw. "Des recherches sur la toponomastique de l'Albanie". Lingua Posnaniensis, 8, pp. 133-145.
· 1962: Çabej, Eqrem. "Disa probleme themelore të historisë së vjetër të gjuhës shqipe". BUSHT, SSHSH, 4.
· 1964: Pisani, Vittore. "Les origines de la langue albanaise". Stud. alban., 1.
· 1965: Tagliavini, Carlo. La stratificazione del lessico albanese. Elementi indoeuropei. Bologna.
· 1966: Mihaescu, Haralambie. "Les elements latins de la langue albanaise".Revue des études sud-est européennes, 4.
· 1968: Desnickaja, A. V. Albanskij jazyk i ego dialekty. Leningrad.
· 1968: Ajeti, Idriz. "La presence de l'albanais dans les parlers des populations slaves de la Peninsule Balkanique а la lumiere de la langue et de la toponymie". Stud. alban., 2.
· 1968: Gjinari, Jorgji. "Për historinë e dialekteve të gjuhës shqipe". Studime filologjike, 4.
· 1969: Gjinari, Jorgji. "Mbi vazhdimësinë e ilirishtes në gjuhën shqipe". Studime filologjike, 3.
· 1970: Çabej, Eqrem. "Mbi disa rregulla të fonetikës historike të shqipes".Studime filologjike, 1970, 2.
· 1972: Ajeti, Idriz. "Për historinë e marrëdhënieve të hershme gjuhësore shqiptare-sllave". Studime filologjike, 4.
· 1972: Çabej, Eqrem. "L'ancien nom national des albanais". Stud. alban., 9(1), pp. 31-40.
· 1972: Çabej, Eqrem. "Problemi i vendit të formimit të gjuhës shqipe". Studime filologjike, 4, pp. 5-23.
· 1972: Ölberg, Hermann. "Einige Uberlegungen zur Autochtonie der Albaner auf der Balkanhalbinsel". Akten Innsbruck.
· 1972: Pisani, Vittore. "Sulla genesi dell'albanese". Akten Innsbruck.
· 1973: Cimochowski, Waclaw. "Pozicioni gjuhësor i ilirishtes ballkanike në rrethin e gjuhëve indoevropiane". Studime filologjike, 2.
· 1973: Desnickaja, A. V. "Language Interferences and Historical Dialectology Linguistics", Linguistics, 113, pp. 41-52.
· 1974: Çabej, Eqrem. "Karakteristikat e huazimeve latine të gjuhës shqipe". Studime filologjike.
· 1976: Çabej, Eqrem. Studime etimologjike në fushë të shqipes. Tiranë.
· 1974: Domi, Mahir. "Prapashtesa ilire dhe shqipe, përkime dhe paralelizma". Studime filologjike, 4.
· 1975: Domi, Mahir. "Considerations sur les traits communs ou paralleles de l'albanais avec les autres langues balkaniques et sur leur etude". Stud. alban.,1.
· 1976: Gjinari, Jorgji. "Struktura dialektore e shqipes e parë në lidhje me historinë e popullit". Studime filologjike, 3.
· 1976: Katičić, Radoslav. Ancient Languages of the Balkans (Trends in Linguistics). The Hague and Paris: Mouton.
· 1977: Mann, Stuart E. An Albanian Historical Grammar. Hamburg: Helmut Buske Verlag.
· 1978: Mihaescu, Haralambie. La langue latine dans le sud-est de l’Europe. Bucuresti-Paris: Editura Academiei-Les Belles Lettres.
· 1979: Riza, Selman. Studime albanistike. Pristina.
· 1980: Pellegrini, Giovan Battista. "Rapporti linguistici interadriatici e l’elemento latino dell’albanese", Abruzzo, 19.
· 1980: Reiter, M. "Leibnizen's Albanel – Briefe". Zeitschrift fur Balkanologie, 16.
· 1981: Hamp, Eric P. "On Leibniz's Third Albanian Letter". Zeitschrift fur Balkanologie, 16.
· 1982: Çabej, Eqrem. Studime etimologjike në fushë të shqipes. Tiranë.
· 1982: Gjinari, Jorgji. "Dëshmi të historisë së gjuhës shqipe për kohën dhe vendin e formimit të popullit shqiptar". Studime filologjike, 3.
· 1982: Ölberg, Hermann. "Kontributi i gjuhësisë për çështjen e atdheut ballkanik të shqiptarëve". Studime filologjike, 3.
· 1982: Pellegrini, Giovan Battista. "Disa vëzhgime mbi elementin latin të shqipes", Studime filologjike, 3.
· 1984: Huld, Martin E. Basic Albanian Etymologies. Columbus, OH: Slavica Publishers.
· 1985: Banfi, Emanuele. Linguistica Balcanica. Bologna.
· 1986: De Simone, Carlo. "Gli illiri del Sud. Tentativo di una definizione". Iliria(Tiranë), 1.
· 1987: Buchholz, Oda; Fiedler, Wilfried. Albanische Grammatik, Leipzig: VEB Verlag Enzyklopädie.
· 1990: Desnickaja, A. V. Osnovy balkanskogo jazykoznanija, Cast 1. Leningrad: Nauka Press.
· 1991: Banfi, Emanuele. Storia linguistica del sud-est europeo. Milano.
· 1996: Demiraj, Shaban. Fonologjia historike e gjuhës shqipe. Akademia e Shkencave e Shqiperise. Instituti i Gjuhesise dhe i Letersise. Tirane: TOENA.
· 1997: Pellegrini, Giovan Battista. Avviamento alla linguistica albanese.
· 1998: Demiraj, Shaban. Gjuha shqipe dhe historia e saj. Tirane: Shtëpia botuese e librit universitar.
· 1999: Demiraj, Shaban. Prejardhja e shqiptarëve në dritën e dëshmive të gjuhës shqipe. Tirane: Shkenca.
· 2002: Demiraj, Shaban. Gramatikë historike e gjuhës shqipe. Akademia e Shkencave e Shqiperise. Instituti i Gjuhesise dhe i Letersise.
· 2004: Demiraj, Shaban. Gjuhësi Ballkanike. Akademia e Shkencave e Shqiperise. Instituti i Gjuhesise dhe i Letersise.

Ξέρουμε ότι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, δεν έχει σημειωθεί κάποια μεγάλη μετανάστευση προς τον χώρο της σημερινής Αλβανίας. Αυτό είναι ένα πρόσθετο επιχείρημα που μας κάνει να πιστεύουμε ότι οι Αλβανοί είναι απόγονοι των Ιλλυριών. Καταγράφοντας την άποψη του Thunmann, ο Κροάτης ιστορικός-αρχαιολόγος Aleksandar Stipčević (γεννημένος στις 10 Οκτωβρίου 1930), καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Zagreb από το 1987 μέχρι τη σύνταξη του το 1997, στο βιβλίο του ‘Iliri: povijest, život, kultura’ (Οι Ιλλύριοι: ιστορία, ζωή, πολιτισμός) που εκδόθηκε το 1974 στα κροατικά και μεταφράστηκε στα αγγλικά από την Stojana Čulić Burton, είπε: «Από την άλλη πλευρά, με το γεγονός ότι κάποιος δεν μπορεί να αποδείξει ότι από την προϊστορία μέχρι σήμερα συνέβη κάποια μετανάστευση προς την περιοχή της σημερινής Αλβανίας (και σίγουρα κάποια τέτοια μετανάστευση θα είχε κάπου καταγραφεί), ο Thunmann έφτασε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που κατοικούν σ’ αυτά τα μέρη σήμερα, πρέπει εθνικά να είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κατοικούσαν εδώ κατά τους προϊστορικούς χρόνους.» (Aleksandar Stipčević, The Illyrians: history and culture, Park Ridge, New Jersey: Noyes Press (1977), p.73)

Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (πέθανε το 160-168 μ.Χ.) αναφέρει μια φυλή στην Ιλλυρία με το όνομα Άλβανες, που ζούσε στο χώρο μεταξύ Δυρραχίου και Δίβρης. Είναι φανερό ότι πρόκειται για ένωση πατριών που συγκροτήθηκε για αυτοάμυνα (και ενδεχομένως όχι συγκεκριμένη φυλή). Αυτή η ένωση ενισχύεται πολύ την εποχή των μεγάλων βαρβαρικών επιδρομών του 4ου-7ου μ.Χ. αιώνα (άλλες Ιλλυρικές φυλές ήταν οι Εγχελοί, οι Ταυλάντιοι/Ταουλάντιοι, οι Βυλιόνοι (ή Μπουλιόνοι ή Μπουλιόνες), οι Δασσαρέτες, οι Αρδιαίοι, οι Παρθίνοι, οι Λαβεάτες, οι Γραβαίοι, οι Σκιρτάροι, οι Ατιντάνες, οι δίγλωσσοι Κάονοι ή Χάονες κ.α.).

Ο Νίκος Καράμπελας στο βιβλίο του «Ο Άγγλος θεολόγος Thomas S. Hughes στην Πρέβεζα και στη Νικόπολη» λέει: «Οι βυζαντινοί συγγραφείς φαίνεται να έχουν πάρει το όνομα ‘Αλβανοί’ από τον Πτολεμαίο. Οι βυζαντινοί ιστορικοί αναφέρονται σε αυτούς με τα επίθετα ‘Αλβάνοι’, ‘Αρβάνοι’, ‘Αλβανίτες’, ‘Αρβανίτες’ κ.τ.λ.».

Ορισμένοι συσχετίζουν το όνομα «Άλβα» ή «Άρβα» με την πόλη «Άρβα» (σημερινό ‘Ραμπ’ της Κροατίας) που κατοικήθηκε από τους ημι-Ιλλιριούς Λιβούρνιους (πρωτοαναφέρονται από το 360 μ.Χ.). Ενδέχεται όμως το «αλβ» («Αλβανία») να έχει κοινή ινδο-ευρωπαϊκή ρίζα με το «αλπ» (Άλπεις κ.τ.λ)’ δηλαδή Αλβανία=ορεινή χώρα, χώρα των βράχων, λευκή χώρα (στα λατινικά albus=λευκός) κ.τ.λ. Άλλοι πάλι λένε ότι το όνομα «Αλβανία» προέρχεται από την ονομασία του χωριού Άρβανο/Arbanë, δηλαδή Άρβανο/Αρβανία/Αλβανία/Αρβανιτιά κ.α.

Η Αλβανία λέγεται και «Αρμπερία» (Arbëria). Είναι μηδενικής σημασίας η διαφορά ανάμεσα στο «λ» και στο «ρ» (π.χ. Αλβανοί/Αρβανίτες, Άρβανο/Arbanë κ.α.). Ακόμα, και άλλες περιοχές της Αλβανίας (και όχι μόνο) αποκαλούνται συνήθως με ονόματα προερχόμενα από τις Αλβανικές φυλές/φάρες που τις κατοικούν, π.χ. Λιάπηδες~Λαμπερία (Labë~Labëria), Τσάμηδες~Τσαμερία (Çamë~Çamëria), Τόσκοι~Τοσκαρία (Toskë-Toskëria) κ.α. Στο λεξικό Στέφανου Βυζαντίου διαβάζουμε: «Άρβων ή Αρβών ην Ιλλυρίας πόλις, ης κάτοικος Αρβωνίτης. Το εθνικόν Αρβώνιος και Αρβωνίτης». Ότι υπήρχε τέτοιο τοπωνύμιο στην αρχαιότητα αποδεικνύεται από τον Πολύβιο, ο οποίος γράφει: «Οι δ’ άλλοι πάντες έφυγον εις τον Άρβωνα σκεδασθέντες».

Από όλα αυτά γίνεται πρόδηλο ότι όλα αυτά τα ονόματα και τοπωνύμια (Αλβανοί, Άλβανα, Αρβανίτες, Άρβανον, Αρβωνίτες, Άρβων) έχουν κοινή ρίζα. Το ότι αυτοί οι Αρβανίτες/Αλβανίτες σχετίζονταν με τους Ιλλυριούς φαίνεται και από τους βυζαντινούς συγγραφείς. Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1).

Οι Αλβανοί προέρχονται από τον Καύκασο;

Σύμφωνα με την παράδοση, την οποία διασώζουν οι Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και Ιουστίνος, η παρακαυκάσια Αλβανία είναι δημιούργημα των Αλβανών, κατοίκων της ιταλικής πόλεως Άλβα, οι οποίοι μετανάστευσαν με αρχηγό τον Ηρακλή. Οι επίμαχες λοιπόν λέξεις σχετίζονται με την ελληνική γλώσσα καθώς και με τη λατινική, συνάμα δε με τον απώτερο Ελληνισμό, αφού η ίδρυση της απόμακρης Αλβανίας του Καυκάσου ανάγεται στον κύκλο των άθλων του Ηρακλή (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, 1927, τ. 3ος, 403γ-406β).

Λαοί με το όνομα Αλβανία υπήρχαν στην Κρήτη, στην Ιταλία και σε άλλα μέρη της Ευρώπης. Σύμφωνα λοιπόν με τις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις οι Αλβανοί του Καυκάσου ήταν μετανάστες από τους Αλβανούς του Λατίου, τους οποίους οδήγησε εκεί ο Ηρακλής, όπως υποστηρίζουν οι Κουπιτώρης, Θωμόπουλος και άλλοι (αν και ορισμένοι από αυτούς επιμένουν να ομιλούν περί ελληνικής καταγωγής των Αλβανών λόγω ομοιότητας πολλών αλβανικών λέξεων με αρχαίες ελληνικές και λόγω της Πελασγικής και άρα ελληνικής όπως λένε καταγωγής των Ιλλυριών).

Για τους Αλβανούς του Λατίου (οι οποίοι αποίκησαν τον Καύκασο και όχι το αντίθετο) αναφέρεται ο Διόδωρος Σικελιώτης, στο Βιβλίο 8, κεφ. 25, όπου αναφέρεται σε παλαιό πόλεμο Ρωμαίων-Αλβανών επί βασιλείας στην Ρώμη του Οστιλίου Τύλλου, ενώ στον ίδιο πόλεμο αναφέρεται ο Πολύαινος στα Στρατηγήματα, Βιβλίο 8, κεφ. 5.

Σύμφωνα επίσης με τον Τάκιτο, Πελασγοί από την Θεσσαλία μαζί με Έλληνες μετανάστευσαν στον Καύκασο μετά που εκστράτευσαν με τον Ιάσονα στους Κόλχους και την Ιβηρία και Αλβανία, φτάνοντας μέχρι την Κασπία. (Tacit, annal, 6/34)

Τέλος, έχει αποδειχθεί ότι η αλβανική γλώσσα είναι ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα, ανήκει σε έναν διακριτό/ξεχωριστό κλάδο της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας γλωσσών και δεν σχετίζεται με τις λεσγικές γλώσσες και διαλέκτους των Αλβανών του Καυκάσου:

«Η αλβανική γλώσσα απότελεί την μόνη επιβιώσα διάλεκτο του θρακο-ιλλυρικού κλάδου των ινδο-ευρωπαϊκών γλωσσών. Φαίνεται να επιβεβαιώνει τη θέση των Αλβανών ότι είναι οι παλαιότεροι αυτόχθονες κάτοικοι της βαλκανικής χερσονήσου.» (One Europe, many nations: a historical dictionary of European national groups, By James Minahan, History, 2000, Page 29)

Το δέντρο των ινδο-ευρωπαϊκών γλωσσών δημιουργήθηκε το 1974 από το Ινστιτούτο Γλωσσών στη Σουηδία και δημοσιεύτηκε το 1975:

«Η αλβανική γλώσσα πληρεί τις προϋποθέσεις - Η αλβανική γλώσσα είναι το πιο παλιό ινδο-ευρωπαϊκό ιδίωμα.» (WEBSTER’S NEW TWENTIETH CENTURY DICTIONARY, Unabridged Second Edition, De Luxe Color, William Collins and World Publishing Co., Inc., 1975, ISBN: 0-539-048523-3)

Αξίζει να πούμε εδώ ότι οι Αλβανοί πήγαν στον Καύκασο και όχι το αντίθετο - «Βαρβάρων τε αυ Θράκας και Παίονας και Ιλλυριούς και Αγριάνας τους ευρωστοτάτους τε των κατά την Ευρώπη και μαχιμωτάτους προς τα της Ασίας γένη αντιτάξεσθαι.» (Αρριανός Ζ’, 5)

Όταν ο θρυλικός στρατηλάτης (ο Μέγας Αλέξανδρος) πέρασε το μεγάλο φαράγγι του ορεινού όγκου που χωρίζει την Ασία και που αποτελεί τον μοναδικό διάδρομο εισόδου στην αχανή ανατολική Ασία – γι’ αυτό και “πύλη του Καυκάσου” ονομάζεται – τοποθέτησε εκεί ισχυρή φρουρά.

«Ούτω δη τα της Ασίας ώδε έχει προς του Ταύρου και του Καυκάσου τέμνεσθαι απ’ ανέμου ζεφύρου ως επ’ απηλιώτην…» (Αρριανός Ε’, 25, 5)

«Όταν έφτασε η άνοιξη, ο Αλέξανδρος προχώρησε προς την Ινδία, αφήνοντας πίσω τον Αμύντα με 3.500 ιππείς και 10.000 πεζούς.» (Αρριανός Δ’, 22, 4)

Αυτή η οπισθοφυλακή χωρίστηκε σε φυλές και κάθε φυλή ανέλαβε τη φύλαξη ενός συγκεκριμένου χώρου. Ο Κωνσταντινος Πορφυρογέννητος, σημειώνει: «Ίνα γίνηται σύνορον Φασιανής, ο ποταμός Ιέραξ, ήτοι ο Φάσις, και τα μεν αριστερά μέρη τα προ Ιλλυρίαν, κατέχωσιν οι Ίβηρες.» (P.G.T. 113, Περί Ιβήρων)

Εκεί, γύρω από αυτόν τον ποταμό, δημιούργησαν την πόλη τους. Αυτή η επαρχία ακόμη και σήμερα ονομάζεται “Αλβανικές Πύλες”. «Επί δ’ αυτοίς Κάσπιοι άνδρες. Αλβανοί τ’ επί τήσιν Αρήιοι. Εκεί δε και το έθνος οι Αλβανοί πολεμικοί και ποιμενικοί…ω Κυκλώπειος φησίν, ο βίος τουτέστιν ευδαίμων και άπονος.» (Διονύσιος “Οικουμένης Περιήγησις”, σελ. 180, στίχος 73)

Την αξία αυτών των ακριτών συνοριοφυλάκων αντελήφθη και ο στρατηγός Στηλίχων (415 μ.Χ.), ο οποίος ενίσχυσε αυτές τις φρουρές με αρκετούς Ιλλυριούς από την Αλβανία και εκχριστιανισθέντες Γότθους, για να τον μιμηθεί αργότερα ο Βελισσάριος.

Τί έχουν γράψει οι Βυζαντινοί συγγραφείς;

Ας δούμε εδώ ένα σημαντικό ιστορικό κείμενο, το Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae (αναφέρεται και ως CSHB ή Bonn Corpus). Είναι μία σειρά κειμένων προερχόμενων από πρωταρχικές πηγές (από Βυζαντινούς και όχι μόνο συγγραφείς), και αφορά την ιστορία του Βυζαντίου από το 330 μέχρι το 1453 μ.Χ. Το Corpus αυτό αποτελείται από 50 τόμους. Εκδόθηκε στη Βόννη το 1828 με 1897 μ.Χ. Κάθε τόμος περιέχει από ένα ιστορικό κείμενο γραμμένο στα ελληνικά, ακολουθούμενο από μία λατινική μετάφραση. Μεταφράστηκε στα λατινικά από τον Καρδινάλιο Angelo Mai (7 Μαρτίου 1782 - 8 Σεπτεμβρίου 1854).

Το έργο αυτό το επιμελήθηκε ο ιστορικός Barthold Georg Niebuhr (27 Αυγούστου 1776 - 2 Ιανουαρίου 1831). Το έργο ήταν μία επέκταση/αναθεώρηση του Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae (από μερικούς ονομαζόταν ως Byzantine du Louvre), που εκδόθηκε στο Παρίσι ανάμεσα στο 1648 και 1711 υπό την επιμέλεια του Ιησουίτη λόγιου Philippe Labbe. Αρχικά η επιμέλεια του έργου έγινε στο Πανεπιστήμιο της Βόννης αλλά μετά τον θάνατο του Niebuhr το 1831, η επιμέλεια πέρασε στον συνεργάτη του Immanuel Bekker στην Πρωσσική Ακαδημία Επιστημών στο Βερολίνο.

Ορισμένα κείμενα του συνολικού έργου αναθεωρήθηκαν ύστερα από απόφαση του 13ου Διεθνούς Συμποσίου Βυζαντινών Σπουδών (International Congress of Byzantine Studies) στην Οξφόρδη το 1966 από τον Διεθνή Σύνδεσμο Βυζαντινών Σπουδών (International Association of Byzantine Studies).

Στον 21ο τόμο (εκδόθηκε στη Βόννη το 1840 υπό την επιμέλεια του Immanuel Bekker) βρίσκονται κείμενα του Εφραίμ του χρονογράφου (τέλη 13ου - πρώτο μισό 14ου αιώνα). Αναφερόμενος ο Εφραίμ στην Ιλλυρία στον στίχο 7674 χαρακτηρίζει τους κατοίκους της Ιλλυρίας ως Αλβανούς: «Ιλλυρίδα γην, Αλβανούς οριτρόφους».

Οι στίχοι 7671-7674 στα ελληνικά είναι:

……χρατεΐ Θεσσαλίας τε συν Αχαΐα
Μακεδονίας χαι μέρους τίνος θράχης
αίρει Λαλματίαν τι συν Έπιδάμνω
Ιλλυρίδα γην, Αλβανούς οριτρόφονς

και στα λατινικά:

……THESSALIAM OCCUPAVIT CUM ACHAIA,
ET MACEDONIAM CUM THRACIAE PARTICULA ;
DALMATIAM ACQUISIVIT CUM EPIDAURO,
ILLYRI TRACTOS MONTICOLAS ALBANOS

Σε νεότερη ελληνική μετάφραση το κείμενο είναι:

……κατέκτησε τη Θεσσαλία και την Αχαΐα
τη Μακεδονία και μέρος της Θράκης,
προσάρτησε τη Δαλματία με την Επίδαμνο
ιλλυρική γη των ορεινών Αλβανών

Στον στίχο 9149 χαρακτηρίζει την Αχρίδα ως τόπο των Αλβανών: «δε’ Αχρίδος πέφθακεν Αλβάνου τόπον».

Ο Μιχαήλ Κριτοβούλος (1410-1470), γνωστός και ως Κριτόβουλος ο Ιμβριώτης, ήταν ιστορικός, λόγιος και αξιωματούχος κατά την ύστερη βυζαντινή περίοδο. Στο τρίτο του βιβλίο «Ιστορία του Μωάμεθ του Πορθητή», όταν αναφέρεται στις οθωμανικές εκστρατείες στην Πελοπόννησο και την Ιλλυρία/Αλβανία, χαρακτηρίζει την αλβανική αντίσταση εναντίον των Οθωμανών ως ιλλυρική αντίσταση και αναφέρεται στους Αλβανούς ως Ιλλυριούς… Περιγράφοντας την καταστροφή που επέφεραν στην περιοχή τα οθωμανικά στρατεύματα λέει: «…και οι Ιλλυριοί πήραν τα παιδιά τους, τις συζύγους τους, τα ζώα τους και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να μεταφερθεί, στα ψηλά και μη προσβάσιμα ορεινά καταφύγια» και σε άλλο σημείο λέει: «…τότε, με μία ισχυρή φωνή, το ελαφρά οπλισμένο πεζικό, το βαριά οπλισμένο πεζικό και οι τουφεκιοφόροι επέδραμαν εναντίον των Ιλλυριών και κάνοντας τους να προσπαθούν να ξεφύγουν, τους κυνήγησαν με όλη τους τη δύναμη και τους ξεπέρασαν και τους σκότωσαν. Και κάποιους τους έπιασαν ζωντανούς. Αλλά κάποιοι από αυτούς, πιεζόμενοι από το βαριά οπλισμένο πεζικό, έριξαν τους εαυτούς τους από τα βάραθρα και τους γκρεμούς και σκοτώθηκαν…Ένας μεγάλος αριθμός Ιλλυριών έχασαν τη ζωή τους, άλλοι στη μάχη και άλλοι εκτελέστηκαν…»

Ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης (Αθήνα 1430-Ιταλία 1490), βυζαντινός Έλληνας ιστορικός και μέλος της ομώνυμης αρχοντικής οικογένειας της Αθήνας, η οποία ανέδειξε αρκετούς λογίους κατά τον 15ο αιώνα, γράφει: «Ουδόλως φρονώ ότι οί Αλβανοί ύπάρχουσιν Ίλλυρικόν γένος ώς τίνες λέγουσιν …», δηλαδή «καθόλου δεν συμφωνώ ότι οι Αλβανοί είναι ιλλυρικός λαός όπως λένε κάποιοι…» (Αποδείξεις Ιστοριών, βιβλίο Α, Λαόνικος Χαλκοκονδύλης)

Οι Έλληνες και οι Σέρβοι εθνικιστές, χρησιμοποιούν το παραπάνω απόσπασμα από την ιστορία του Χαλκοκονδύλη, ώστε να το παρουσιάσουν ως απόδειξη για την μη ιλλυρική καταγωγή των Αλβανών. Εδώ ο Χαλκοκονδύλης λοιπόν κατά πολλούς αρνείται στους Αλβανούς την ιλλυρική τους καταγωγή. Ωστόσο, κατά τον Χαλκοκονδύλη οι Αλβανοί είτε είναι άποικοι από την Ιαπυγία της Ιταλίας, είτε ιθαγενές στοιχείο από την περιοχή της Επιδάμνου (σημερινό Δυρράχιο): «…είτε μεν από την Ιαπυγία, όπως κάποιοι λένε, πέρασαν στην Επίδαμνο…είτε είναι από την περιοχή της Επιδάμνου, όπου ως όμοροι των Ιλλυριών, κατείχαν τη γύρω περιοχή» όπως χαρακτηριστικά λέει.

Όποιος έχει μελετήσει τα γραπτά του Χαλκοκονδύλη, θα πρέπει να ξέρει ότι ο Χαλκοκονδύλης χρησιμοποιεί παλαιά ονόματα για να χαρακτηρίσει τους διάφορους λαούς. Για παράδειγμα τους Σέρβους τους ονομάζει ‘Τριβαλλούς’, τους Βούλγαρους τους ονομάζει ‘Μυσούς’, τους Τούρκους τους θεωρεί ‘Σκύθες’ κ.α. Ο Χαλκοκονδύλης βλέπει μια ευρύτερη ιλλυρική ομογλωσσία που έχει διασπαρθεί σε όλη την Ευρώπη και εκτείνεται από τον Ταΰγετο μέχρι την ψυχρή Ρωσία. Αντιλαμβανόμαστε εδώ πως λέγοντας ο Χαλκοκονδύλης ‘Ιλλυριούς’, εννοεί τους Σλάβους. Αυτό φαίνεται και από την αναφορά του στον Ταΰγετο, όπου είχαν εγκατασταθεί οι σλαβικές φυλές των Μηλιγγών και των Εζεριτών.

Όταν ο Χαλκοκονδύλης αναφέρεται στους Σέρβους (τους οποίους ονομάζει ‘Τριβαλλούς’), τους περιγράφει σαν γένος «Ἱλλυρικόν». Γίνεται κατανοητό ότι εφόσον με τον όρο ‘Ιλλυριούς’ ο Χαλκοκονδύλης εννοεί τους Σλάβους, άρα λοιπόν όταν αρνείται την ιλλυρικότητα των Αλβανών, εννοεί ότι οι Αλβανοί δεν είναι Σλάβοι. Τους θεωρεί είτε αυτόχθονες της βαλκανικής χερσονήσου (και συγκεκριμένα της περιοχής γύρω από το σημερινό Δυρράχιο) είτε αποίκους από την Ιαπυγία της νότιας Ιταλίας.

Ας δούμε κάτι. Οι Ιάπυγες, οι Μεσάπιοι και άλλα φύλα που κατοικούσαν στην περιοχή, έχουν άμεση σχέση με τους Ιλλυριούς αφού από την Ιλλυρία πέρασαν στην Ιταλία περίπου τον 11ο αιώνα π.Χ. Γιατί όμως ο Χαλκοκονδύλης αναφέρει ότι ενδέχεται οι σημερινοί Αλβανοί να προέρχονται από τη νότια Ιταλία; Προφανώς μπερδεύεται εδώ και θα εξηγήσω τι εννοώ. Ο βυζαντινός ιστορικός Μιχαήλ Ατταλειάτης στην «Ιστορία» του αναφέρεται στους Αλβανούς και σε μία σε εξέγερση εναντίον της Κωνσταντινούπολης το 1043 μ.Χ. Εάν εξετάσουμε προσεκτικά το κείμενο, ο Ατταλειάτης αναφέρεται στους Νορμανδούς οι οποίοι προέρχονταν από την «πέραν των Άλπεων Γαλατία» (όπως λέει και ο Κεδρηνός ο οποίος τους ονομάζει «Φράγγους») και έφτασαν μέχρι τη νότια Ιταλία, όπου ίδρυσαν το Βασίλειο των δύο Σικελιών. Επιτέθηκαν στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, καταλαμβάνοντας την Κέρκυρα, την Αλβανία, την Ήπειρο κι έφτασαν ως τη Θεσσαλονίκη, χωρίς να καταφέρουν τίποτα περισσότερο. Μάλιστα η Άννα η Κομνηνή στο βιβλίο της ‘Αλεξιάδα’ περιγράφει τις ταραχές που προκάλεσαν οι Νορμανδοί στρατιώτες στην περιοχή του Αρβάνου (Ιλλυρίας) κατά τη διάρκεια της βασιλείας του πατέρα της, Αυτοκράτορα Αλέξιου Α' Κομνηνού (1081-1118).

Γιατί όμως ο Ατταλειάτης αναφέρει αυτούς τους Νορμανδούς ως ‘Αλβανούς’; Στη μεσαιωνική λατινική γλώσσα της εποχής του, η λέξη ‘albani’ σήμαινε ‘εισβολείς’, ‘επήλυδες’. Στο λεξικό της μεσαιωνικής λατινικής του J.F.Niermeyer η λέξη ‘albanus’ μεταφράζεται στα γαλλικά ως ‘etranger’ και στα αγγλικά ως ‘alien’. Η λέξη αυτή συνδέεται με τη φράγγικη λέξη ‘aliban’ (από το λατινικό alibi) η οποία πέρασε στα λατινικά του Μεσαίωνα ως ‘alibanus’, ‘albanus’, ‘aubanus’ κ.τλ. Ακόμα και σήμερα για παράδειγμα στα γαλλικά υπάρχει η λέξη ‘aubaine’ (συνόνυμη της μεσαιωνικής λατινικής albanagium) που μεταφράζεται στα ελληνικά ως ‘ευκαιρία’, ‘κοψοχρονιά’, ‘κελεπούρι’, ‘λαχείο’, ‘ευλογία’, ‘μάννα’ κ.α. Με λίγα λόγια το γαλλικό aubaine σημαίνει κάτι που ήρθε, κάτι που δόθηκε, κάτι αρχικά ξένο κ.τλ.

Οι Νορμανδοί λοιπόν εμφανίστηκαν στη νότια Ιταλία το 1017 μ.Χ. και την περίοδο 1038-1043 στην οποία αναφέρεται ο Ατταλειάτης, θεωρούνταν albani (στα γαλλικά aubain) δηλαδή επήλυδες και ξένοι σε σχέση με τους ντόπιους Ιταλούς. Για τον λόγο αυτόν, οι πληθυσμοί αυτοί αποκαλούνταν ως ‘Αλβανοί’. Η ονομασία ‘Νορμανδοί’ επικράτησε πολύ αργότερα.

«Θεωρήθηκε ότι αυτοί οι Αλβανοί του 1042 ήταν Νορμανδοί από τη Σικελία, αποκαλούμενοι έτσι από ένα αρχαϊκό όνομα (the Albanoi were an independent tribe from Southern Italy). Η αυτή περίπτωση είναι αδιαμφισβήτητη. Προέρχεται από τον ίδιο τον Ατταλιάτη, που έγραψε ότι οι Αλβανοί (Αρβανίτες) σχετίζονταν με την εξέγερση του 1078…» (Alexandru Madgearu, "The wars of the Balkan Peninsula: their medieval origins", Lanham: Scarecrow Press, 2008, p. 25;)

Βυζαντινοί ιστορικοί αποκαλούν αυτούς τους νορμανδικούς πληθυσμούς με διάφορα ονόματα. Ο Ατταλειάτης τους αποκαλεί ‘Αλβανούς’. Ο Σκυλίτζης-Κεδρηνός και ο Βρυέννιος τους αποκαλούν ‘Φράγγους’. Ως ‘Νορμάνους’ τους αποκαλεί όπως είδαμε αργότερα η Άννα η Κομνηνή στην Αλεξιάδα. Αργότερα Νορμανδοί στρατιώτες από τη νότια Ιταλία οι οποίοι επιτέθηκαν εναντίον της βυζαντινής Αυτοκρατορίας και τελικά προσεχώρησαν στις αυτοκρατορικές στρατιωτικές δυνάμεις, ονομάστηκαν ‘Μανιακάτοι’ από το όνομα του βυζαντινού πρώην αρχηγού τους Γεωργίου Μανιάκη, ο οποίος είχε στασιάσει κατά της Αυτοκρατορίας και σκοτώθηκε κοντά στην Θεσσαλονίκη. (Διονύσιος Ζακυθηνός, Βυζαντινή Ιστορια 324-1071, σελ. 399)

Αξίζει να αναφέρουμε κάτι ακόμα από την ‘Ιστορία’ του Μιχαήλ Ατταλειάτη. Ο Ατταλειάτης λοιπόν αναφέρει ότι ο δούκας του Δυρραχίου Νικηφόρος ο Βασιλάκης στα 1078-1079 στασίασε εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ετοίμασε στρατό για να βαδίσει εναντίον της. Ο στρατός του αυτός αποτελούνταν από Ρωμαίους, Αρβανίτες, Βούλγαρους κ.α. Εδώ ο Ατταλειάτης αναφέρεται σε Αρβανίτες και όχι σε Αλβανούς. Οι Έλληνες εθνικιστές χρησιμοποιούν αυτή την αναφορά του Ατταλειάτη για να διαχωρίσουν τους Αρβανίτες από τους Αλβανούς και λένε για παράδειγμα ότι «σε άλλο σημείο ο Ατταλειάτης αναφέρεται σε Αλβανούς και σε άλλο σημείο σε Αρβανίτες…άρα άλλο οι Αλβανοί και άλλο οι Αρβανίτες» όμως όπως δείξαμε, ο Ατταλειάτης με την ονομασία ‘Αλβανούς’ αναφέρεται στους Νορμανδούς της νότιας Ιταλίας που ήταν αλβανοί (ξένοι) στον τόπο εκείνον και όχι στους Αλβανούς της σημερινής Αλβανίας.

Ας δούμε το συμπέρασμα από το απόσπασμα του Χαλκοκονδύλη. Αποδείξαμε ότι λέγοντας ο Χαλκοκονδύλης ‘Ιλλυριούς’ εννοούσε τους Σλάβους και ότι αρνήθηκε ότι οι Αλβανοί είχαν σλαβική καταγωγή. Επειδή υπάρχει μία σύγχιση στις ιστορικές πηγές, γι’ αυτό προφανώς μπερδεύτηκε και ο Χαλκοκονδύλης. Παλαιότερα υπήρχε κοντά στη Ρώμη περιοχή με την ονομασία ‘Alba Longa’ και βουνό με το όνομα ‘mons Albanus’. Οι κάτοικοι της Άλμπα Λόγγα ονομάζονταν Αλβανοί. Χώρα με το όνομα ‘Αλβανία’ υπήρχε και στον Καύκασο. ‘Αλβανία’ ονομαζόταν και η Σκοτία παλαιότερα. Albany υπάρχει στις Η.Π.Α και στην Αυστραλία. Πρόκειται ασφαλώς για συνωνυμίες. Χρειάζεται επομένως μία προσεκτική μελέτη των πηγών, ώστε να μην πέφτουμε σε σφάλματα και να καταλάβουμε το τι πραγματικά εννοεί και θέλει να πει ο κάθε συγγραφέας.

Ας δούμε κάτι ακόμα για τον Χαλκοκονδύλη. Τι είπε ο Χαλκοκονδύλης; «Καθόλου δεν συμφωνώ ότι οι Αλβανοί είναι ιλλυρικός λαός όπως λένε κάποιοι», εννοώντας όπως εξήγησα ότι δεν θα έπρεπε να θεωρηθούν οι Αλβανοί ως σλαβικό έθνος, αφού τους Σλάβους στην ουσία τους ονόμαζε Ιλλυριούς και όχι τους Αλβανούς. Τι είπε σε άλλο σημείο όμως; «Θα έπρεπε να θεωρήσουμε τους Αλβανούς ως ανήκοντες στους Μακεδόνες, παρά σε οποιοδήποτε άλλο από τα έθνη της οικουμένης.» (Αποδείξεις Ιστοριών, Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, Βιβλίο Β)

Είναι γνωστό ότι στη δυτική Μακεδονία αρχικά κατοικούσαν Ιλλυριοί, Βοτιαίοι και άλλοι λαοί (ενώ στα ανατολικά Θράκες και άλλοι). Θεωρούσε λοιπόν ο Χαλκοκονδύλης τους Αλβανούς ως απογόνους εκείνων των φυλών που κατοικούσαν παλαιότερα τις δυτικές περιοχές της Μακεδονίας, δηλαδή των Ιλλυριών!!!

Αξίζει εδώ να πω ότι Έλληνες και Αλβανοί είναι οι παλαιότεροι κάτοικοι της βαλκανικής χερσονήσου. Οι Σέρβοι - και γενικότερα οι Σλάβοι - είναι επήλυδες. Οι Σέρβοι σχετίζονται με ένα σλαβικό/αλανικό φύλο από την περιοχή στα βόρεια του Καύκασου, τους Σέρβους, που ένας κλάδος τους έφτασαν στα Βαλκάνια και ένας κλάδος τους στην κεντρική Ευρώπη, οι Σλάβοι των Σκοπίων είναι απόγονοι των Δρογουβιτών (Δρογουβίτες/Δρουγουβίτες/Ντρεγόβιτσοι) που ήρθαν στην περιοχή από τις περιοχές της Λευκορωσίας, κ.α.

Ο Κροάτης ιστορικός και πολιτικός Milan von Šufflay (1879-1931), όπως και ο Σέρβος εθνολόγος Jovan Erdeljanović - θεωρούσε τους Αλβανούς ως γηγενής στην Αλβανία και απόγονους των Ιλλυριών, ενώ ο γνωστός Τσέχος σλαβολόγος Konstantin Jireček που προαναφέραμε, αν και μεροληπτούσε υπέρ των Σλάβων, θεωρούσε τους Αλβανούς ως απόγονους των Ιλλυριών μεν, αλλά θεωρούσε ότι είχαν έρθει από βορειότερα, από τις ιλλυρικές φυλές που κατοικούσαν στην Δαλματία. Ανάμεσα στα γραπτά του Šufflay τα σχετικά με τους Αλβανούς, είναι τα “Povijest severnih Arbanasa” (Η ιστορία των βόρειων Αλβανών), που εκδόθηκε στο Βελιγράδι το 1924, το “Städte und Burgen Albaniens hauptsächlich während des Mittelalters” (Οι Πόλεις και τα Φρούρια της Αλβανίας, Πρωταρχικά κατά τη διάρκεια των Μεσαιωνικών Χρόνων), που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1924, και το “Srbi i Arbanasi: njihova simbioza u srednjem vjeku” (Σέρβοι και Αλβανοί: Η συμβίωση τους κατά τα Μεσαιωνικά Χρόνια), που εκδόθηκε στο Βελιγράδι το 1925, καθώς και μία μεγάλη σειρά άρθρων. Μαζί με τους Ludwig von Thallóczy και Konstantin Jireček, εξέδοσε τη σημαντική δίτομη συλλογή αλβανικών ιστορικών κειμένων με τίτλο ‘Acta et diplomata res Albaniae mediae aetatis illustrantia’ (Πράξεις και Διπλωματικές Υποθέσεις που εξιστορούν τα μεσαιωνικά χρόνια στην Αλβανία), που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1913 και το 1918 ο δεύτερος τόμος, καλύπτοντας τα χρόνια από το 344 έως το 1406 μ.Χ.

Ας δούμε τώρα ένα μικρό κομμάτι ενός άρθρου που έγραψε ο Šufflay σε μία Βιεννέζικη εφημερίδα τον Νοέμβριο του 1912, όταν οι σερβικές στρατιωτικές δυνάμεις είχαν κατακτήσει το Κόσοβο και ένα μεγάλο μέρος της σημερινής Αλβανίας:

«Οι Σέρβοι πολιτικοί θα ήταν καλύτερο να μην αναφέρουν ιστορικές απαιτήσεις στο κυριότερο αλβανικό λιμάνι, αυτό του Δυρραχίου (Durrës), που προτίθενται να το κατακτήσουν… Σε ιστορικά γραπτά, η ‘Αλβανία’ έγινε τότε ένας συμβατικός όρος, αναφερόμενη στην ορθογώνια ορεινή περιοχή ανάμεσα στο Τίβαρ, Πρίζρεν, Οχρίδα και Βαλόνα (Αυλώνα). Αυτή είναι η περιοχή στην οποία οι αυτόχθονες λαοί (Ιλλυριοί, Θράκες) βρέθηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά υπό την εξουσία νέων (κρατικών) σχηματισμών από Έλληνες, Ρωμαίους και Σλάβους, όπως ο κισσός εξαπλώνεται πάνω στα γρανιτένια μνημεία ενός πρώην μεγάλου έθνους, οι Ιλλυριοί. Η λέξη ‘Αλβανία’ έχει χρησιμοποιηθεί ώστε να περιγράψει το μέσο αυτής της ορθογώνιας περιοχής από τα παλιά ιλλυρικά χρόνια…Αυτή η περιοχή ήταν πάντα μία παραμεθόρια περιοχή στην ουσία, ένα όριο ανάμεσα σε γλώσσες, θρησκείες και πολιτικές δυνάμεις. Ήταν ένα προϊόν ανατολής και δύσης, μία συγχώνευση των λιμανιών των Λατίνων και των Ελλήνων, ή ένα αμάγαλμα του Ρωμαϊκού και του Βυζαντινού κόσμου, που ήταν σε ευθεία επαφή με τους βάρβαρους - οι αυτόχθονες Αλβανοί και οι κατακτητές Σλάβοι…» (Das mittelalterliche Albanien, Neue Freie Presse, Vienna, 28 November 1912, p. 26 & reprinted in Illyrisch-Albanische Forschungen, edited by Ludwig von Thallóczy, Volume 1 (München & Leipzig: Düncker & Humblot, 1916), p. 282-287)

Η προσπάθεια των Ελλήνων και των Σέρβων εθνικιστών να αποδείξουν ότι οι Αλβανοί δεν είναι απόγονοι των Ιλλυριών και αυτόχθονες στα Βαλκάνια, χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από τα βιβλία του Χαλκοκονδύλη, πέφτει στο κενό. Οι Αλβανοί όμως είναι απόγονοι των Ιλλυριών.

Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, στον επιτάφιο προς τον αυτάδελφό του Θεόδωρο Παλαιολόγο, μας δίνει αξιοπρόσεκτες πληροφορίες για την μετοίκηση χιλιάδων Αλβανών στην Πελοπόννησο, τους οποίους αποκαλεί ‘Ιλλυριούς’, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα ζώα τους όπως χαρακτηρηστικά λέει: «Αλλά και Ιλλυριοί, περίπου μία μυριάδα, αθρόοι μετοίκησαν με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα τους…» (Λάμπρου: «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά», τ. Β, σ. 41–42)

Στον σατυρικό διάλογο ‘Ταξίδι στον Άδη’ (Επιδημία Μάζαρι εν Άδου) του βυζαντινού Μάξιμου Μάζαρι, ο συγγραφέας περιγράφει τις επτά γλωσσικές–πολιτισμικές κοινότητες που κατοικούν από κοινού (οικεί αναμίξ γένη) το 1415 στην Πελοπόννησο: Λακεδαίμονες (Μανιάτες), Ιταλοί, Πελοποννήσιοι (Μοραΐτες), Σθλαβίνοι, (Σλάβοι) Ιλλυριοί (Αρβανίτες), Αιγύπτιοι (Τσιγγάνοι) και Ιουδαίοι (Εβραίοι). (D. Α. Zakythinos, Le Despotat grec de Morée, II Athènes 1953, σελ. 1.)

Οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στα δυτικά Βαλκάνια, και είναι οι απευθείας απόγονοι των Ιλλυριών, χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε τις κατά καιρούς διάφορες επιμιξίες τους με Θράκες (Δάκες, Μυσούς, Βέσσους, Γέτες), Βρύγες (Φρύγες, Παίονες, Τριβαλλούς), Κέλτες (Σκορδίσκους), Γότθους, Ρωμαίους, κ.α. ο βασικός όμως κορμός/πυρήνας των προγόνων των Αλβανών ήταν οι Ιλλυριοί.

«Αλβανία. Πολλές φυλές έχουν εμφανιστεί και έχουν έρθει στην Ευρώπη. Αρκετές φορές ορδές από την ανατολή την έχουν σαρώσει σε διάφορες στιγμές και εξαφανίστηκαν στο διάβα της ιστορίας. Αλλά από τους λίγους αυθεντικούς κατοίκους της Ευρώπης, τους πραγματικούς Ευρωπαίους, ακόμα παραμένουν οι Αλβανοί, οι οποίοι κατοικούν σε ένα ορεινό τμήμα της βαλκανικής χερσονήσου. Οι Αλβανοί είναι οι απευθείας απόγονοι των Ιλλυριών οι οποίοι ζούσαν στα νότια της Ευρώπης από την απαρχή της ιστορίας.» (The Resurrected Nations: Short Histories of the Peoples Freed by The Great War and Statements of Their National Claims, By Isaac Don Levine States, Small –1919, page 66)

«…η άποψη της πλειοψηφίας των επιστημόνων είναι ότι οι Αλβανοί - και η αλβανική γλώσσα – είναι οι πλησιέστεροι σήμερα απόγονοι των Ιλλυριών, των Πελασγών…Αυτό μας κάνει περισσότερο σαφές το γιατί αυτός ο αρχαίος λαός έχει προσκολληθεί τόσο επίμονα στην αρχαία του γλώσσα και κουλτούρα…παρόλο που η γη τους κατακτήθηκε επανηλειμμένα από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους και τους Σλάβους και τους Τούρκους και παρόλο που επανηλειμμένα χρησιμοποίησαν αυτές τις επιβεβλημένες από τις καταστάσεις γλώσσες, οι άνθρωποι που είναι γνωστοί ως Αλβανοί, έχουν επίμονα και θριαμβευτικά διατηρήσει τη μητρική τους γλώσσα, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους, και την αρχαία ιλλυρική και πελασγική τους ταυτότητα.» (The Albanians, an Ethnic History from Prehistoric Times to the Present – Edwin E. JACQUES, McFarland 2010)

Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στο Εγχειρίδιον της Γενικής Ιστορίας του, στο οποίο λέει: «Τα Ιλλυρικά έθνη, προϊόντος του χρόνου, εν μέρει μεν ηφανίσθησαν μετά εθνών ετέρας καταγωγής, Μόνοι δε οι Αλβανοί θεωρούνται υπό των πλείστων νεωτέρων ερευνητών γνήσιον της φυλής εκείνης λείψανον, ως εκ της παραθέσεως της γλώσσης αυτών μετά των περισωθεισών από της αρχαίας Ιλλυρικής λέξεων.» (τομ. Α, σελ. 96)

«Ο εθνικά αλβανικός πληθυσμός έλκει τις ρίζες του στις προελληνικές ιλλυρικές φυλές, των οποίων το παρόν έχει καταγραφεί στα Βαλκάνια τουλάχιστον από τη 2η χιλιετία π.Χ.» (Eastern Europe: an introduction to the people, lands, and culture, Richard C.Frucht, 2005, page 698)

[doctormarkon]

Ένας που γίνεται μουσουλμάνος είναι υποχρεωμένος να ξέρει αραβικά?

Όλα είναι σχετικά βέβαια και εξαρτώνται από το χώρο.
Σε ρωτάω γιατί κάποτε ήταν να γίνω κι εγώ.
Έπρεπε να μάθω αραβικά.
Και μέχρι να μάθω είχα χρόνο να το σκεφτώ καλύτερα.
Έτσι κι αλλιώς για τις γυναίκες δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη τελετή όπως για τους άντρες (περιτομή) ούτε και κάποιο τελετουργικό μετάβασης

Μια γυναίκα θεωρείται μουσουλμάνα αν πει μπροστά σε 4 άτομα

لا إله إلا الله محمد رسول الله

Η σημαία του ISIS έχει λάθη στο βασικό δόγμα.
Έγραψα ένα άρθρο στα Κατοχικά περί αυτού.

http://katohika.gr/gn-blog/simaia-tou-isis-exei-lathi/

[_Divine_Sinner_]

η μανουλα μου που ειναι μουσουλμανα ξερει τουρκικα αλλα οχι αραβικα.

[Ali al-Yunani]

...ιστορικά θα δωσουμε καποιες πηγές για την Αλβανία: (όσο κι αν θέλετε να λέγεστε Ιλλυρριοί)


http://akritas-history-of-makedonia.blo ... ost_2.html
http://ethnologic.blogspot.gr/2009/11/blog-post_07.html
http://www.pronews.gr/portal/item/%CE%B ... E%BF%CE%AF
http://www.hellinon.net/NeesSelides/Alvanoi.htm
http://www.greeks-albanians.com/top-gre ... 2-09-43-12
http://www.inewsgr.com/62/i-istoria-ton ... s-alvanous.
http://hellenikathemata.blogspot.gr/201 ... st_25.html

Να και ένα άλλο άρθρο, αν και δεν συμφωνώ 100% με αυτό https://sites.google.com/site/romeandromania/albanoi

[Ali al-Yunani]

Ένας που γίνεται μουσουλμάνος είναι υποχρεωμένος να ξέρει αραβικά?

Όχι.

Μια γυναίκα θεωρείται μουσουλμάνα αν πει μπροστά σε 4 άτομα

لا إله إلا الله محمد رسول الله

Μπροστά σε 2 άτομα, όπως και ένας άντρας. Για να θεωρείται και επίσημα μουσουλμάνα. Αλλά μπορεί να το πει και μόνη της - αν δεν έχει κάποιους να είναι μπροστά της - και φτάνει αυτό. Στο Ισλάμ δεν υπάρχει βάπτισμα και ιερατίο που μεσολαβεί ανάμεσα στον Θεό και στους πιστούς.

Η σημαία του ISIS έχει λάθη στο βασικό δόγμα.
Έγραψα ένα άρθρο στα Κατοχικά περί αυτού.

http://katohika.gr/gn-blog/simaia-tou-isis-exei-lathi/

Το ISIS είναι εγκληματική οργάνωση.

[doctormarkon]

Συμφωνώ.

Πράγματι δεν υπάρχει βάπτισμα ή ιδιαίτερο τελετουργικό μετάβασης τουλάχιστον για τις γυναίκες.

Και το ΙΣΙΣ είναι εγκληματική οργάνωση.
Αντιστροφή του βασικού δόγματος που άποτελεί δήλωση ότι είναι κάποιος μουσουλμάνος ισοδυναμεί με ανάποδο σταυρό για τους χριστιανούς.

Το χρώμα του Ισλάμ είναι το πράσινο και όχι το μαύρο

Η δήλωση είναι

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΘΕΟΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΑΧ
Ο ΜΟΧΑΜΕΤ ΕΙΝΑΙ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΑΧ

Η σημαία του ΙΣΙΣ γράφει

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΘΕΟΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΑΧ
Ο ΑΛΛΑΧ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ

Ισλαμικός Σατανισμος

[Ali al-Yunani]

...Πράγματι δεν υπάρχει βάπτισμα ή ιδιαίτερο τελετουργικό μετάβασης τουλάχιστον για τις γυναίκες.

Και για τους άντρες το ίδιο είναι.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΘΕΟΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΑΧ
Ο ΜΟΧΑΜΕΤ ΕΙΝΑΙ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΑΧ

Η σημαία του ΙΣΙΣ γράφει

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΘΕΟΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΑΧ
Ο ΑΛΛΑΧ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ

Ισλαμικός Σατανισμος

Η σημαία που καπηλεύεται το ΙΣΙΣ είναι σωστή. Το σήμα αυτό ήταν η σφραγίδα του προφήτη Μουχάμμεντ. Δεν ήταν γραμμένη με συντακτικό.

[Dihnekhs]

ΙΔΟΥ Η ΓΥΜΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ! Το Κρύβουν Αιώνες!! Ελάχιστοι το Γνώριζαν, Αλλά δεν Μίλαγαν!!
(ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΙΛΑΓΑΝ! ΙΔΟΥ Ο ΧΑΡΤΗΣ! ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΚΗΣ ΜΑΦΙΑΣ ΤΕΛΟΣ!!!) Δεν τα λέμε εμείς, οι ΔΗΘΕΝ «ακραίοι», αλλά τα γράφει λίαν προσφάτως, η σκοπιανή εφημερίδα ‘Ρεπούμπλικα’, επικαλουμένη πληροφορίες από τα Τίρανα, που μιλούν για ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ τοποθετήσεις δύο Αυστριακών Ακαδημαϊκών!


(Όπως βλέπετε ανωτέρω, σε άλλο παλαιότερο χάρτη, τοποθετούνται ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΚΑΣΠΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ!)
Πραγματικά οι Αλβανοί «πάγωσαν» με την είδηση από την Βιέννη, που όπως υπογραμμίζει η σκοπιανή εφημερίδα, ήταν κυριολεκτικώς ένα …’κρύο ντούς’ για τους σωβινιστές και παθιασμένους αλβανο-φασίστες!
[Η ΑΠΟΡΙΑ ΠΟΛΛΩΝ ΕΙΝΑΙ, Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ(;) ΤΥΠΟΣ, πότε ΑΡΑ ΓΕ ΘΑ …»ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ» ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ;
ΠΩΣ ΤΑΧΑ ΤΟΥ «ΞΕΦΕΥΓΟΥΝ» ΑΥΤΑ;
ΑΝ ΗΤΑΝ ΚΑΝΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΜΕ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΚΑΜΜΙΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑΡΑΣ ΤΡΙΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ, ΘΑ ΤΟ ΕΙΧΑΝ ΚΑΝΕΙ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ… ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΓΗ ΟΙ ΠΑΛΙΟΦΥΛΛΑΔΕΣ! Οι εξαιρέσεις μετρώνται
ΔΕΙΤΕ ΚΑΤΩΤΕΡΩ ΑΛΛΟΝ ΧΑΡΤΗ, ΠΕΡΙΠΟΥ 4 ΑΙΩΝΩΝ !!!

Οι δύο Αυστριακοί ακαδημαϊκοί Στέφεν Σουμάκερ και Γιόακιμ Μάτσιγκερ, βάσει αρχαίων Ιλλυρικών κειμένων που εντόπισαν στα Βαλκάνια, προσπάθησαν να ανακαλύψουν την αληθινή προέλευση και την γλώσσα των Αλβανών…
Ναι μέν οι Ιλλυριοί ήταν ένας λαός που έζησε στο δυτικό μέρος της Χερσονήσου του Αίμου, ΑΛΛΑ ο απειροελάχιστος αριθμός κοινών λέξεων, κατά πλειονότητα ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ προελεύσεως με τους σημερινούς Αλβανούς, ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΕΙ τις χονδροειδέστατες ανοησίες των σωβινιστών των Τιράνων, ότι είχαν ΤΑΧΑ την παραμικρή σχέση με τους αρχαίους Ιλλυριούς!
Άρα, συμπεραίνουν άπαντες πώς οι μεγαλοπρεπείς …σ α χ λ α μ ά ρ ε ς που γράφονται στα αλβανικά σχολικά εγχειρίδια και στον Τύπο των Τιράνων εδώ και αρκετά χρόνια, ευρίσκονται ΜΟΝΟ στην ΧΟΝΤΡΟΚΟΜΜΕΝΗ …φαντασία των εθνικιστικών τους κύκλων και ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ…
ΑΣ ΨΑΞΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΥΚΑΣΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥΣ…
http://greeknewsondemand.com/2017/01/29 ... %b5%cf%82/

[Dihnekhs]

AΠΟΘΡΑΣΥΝΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΤΑ «ΑΛΒΑΝΑΡΙΑ, ΤΑ ΑΕΤΟΠΟΥΛΑ»: «ΣΧΗΜΑΤΙΣΑΜΕ ΤΟ ΕΜΒΛΗΜΑ ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΒΑΝΟΙ ΑΛΛΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΕΚΕΙ». ΘΡΑΣΥΤΑΤΕΣ ΑΠΟΛΟΓΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΥΠΟΨΙΕΣ
Αποθρασύνθηκαν οι εφτά Αλβανοί φαντάροι του κέντρου εκπαίδευσης Μεσολογγίου αφού στις απολογίες -όπως αναφέρουν στο ΜΑΚΕΛΕΙΟ αξιόπιστες πηγές- που κλήθηκαν να δώσουν στην ΕΔΕ που διατάχθηκε στη μονάδα τους, ισχυρίστηκαν απροκάλυπτα ότι: «Σχηματίσαμε το σύνθημα του δικέφαλου αετού από αγάπη προς την πατρίδα μας. Θέλαμε να δείξουμε πως όχι μόνο είμαστε Αλβανοί αλλά και ότι γεννηθήκαμε στην Αλβανία …».
Η παραδοχή αυτή που έγινε και από τους εφτά στρατιώτες αλλάζει τα δεδομένα καθώς πλέον στοιχειοθετείται ξεκάθαρα το αδίκημα της «προσβολής συμβόλου» το οποίο και τιμωρείται μέχρι και πέντε έτη φυλάκισης, καθώς όχι μόνο η φωτογραφία είχε τραβηχτεί μέσα στο στρατόπεδο αλλά φορούσαν τις στρατιωτικές φόρμες, ενώ στο τζόκεϊ υπήρχε το εθνόσημο του Ελληνικού στρατού. Ο αρμόδιος στρατιωτικός εισαγγελέας αφού μελετήσει την ΕΔΕ, θα δώσει κλήσεις για τις απολογίες τους, που θα γίνουν ενώπιος ενωπίω τις επόμενες ημέρες στο στρατοδικείο των Ιωαννίνων όπου και υπάγεται το ΚΕΝ Μεσολογγίου.
Δεν αποκλείεται όμως να αποδοθούν και επιπλέον κατηγορίες μέχρι να οδηγηθούν σε δίκη. Πειθαρχικά πάντως η ποινή που τους επιβλήθηκε είναι δίμηνη φυλάκιση, θα επιμηκυνθεί δηλαδή η θητεία τους κατά δυο μήνες. Πάντως από το φάκελο της ΕΔΕ, προκύπτει ξεκάθαρα από τα πιστοποιητικά γέννησης πως και οι εφτά στρατιώτες έχουν πράγματι γεννηθεί στην Αλβανία.
reportaz: Γιάννης Κολοζώφ
http://www.makeleio.gr/a%cf%80%ce%bf%ce ... %b1%ce%bd/

[Ali al-Yunani]

ΙΔΟΥ Η ΓΥΜΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ! Το Κρύβουν Αιώνες!! Ελάχιστοι το Γνώριζαν, Αλλά δεν Μίλαγαν!!
(ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΙΛΑΓΑΝ! ΙΔΟΥ Ο ΧΑΡΤΗΣ! ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΚΗΣ ΜΑΦΙΑΣ ΤΕΛΟΣ!!!) Δεν τα λέμε εμείς, οι ΔΗΘΕΝ «ακραίοι», αλλά τα γράφει λίαν προσφάτως, η σκοπιανή εφημερίδα ‘Ρεπούμπλικα’, επικαλουμένη πληροφορίες από τα Τίρανα, που μιλούν για ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ τοποθετήσεις δύο Αυστριακών Ακαδημαϊκών!


(Όπως βλέπετε ανωτέρω, σε άλλο παλαιότερο χάρτη, τοποθετούνται ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΚΑΣΠΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ!)
Πραγματικά οι Αλβανοί «πάγωσαν» με την είδηση από την Βιέννη, που όπως υπογραμμίζει η σκοπιανή εφημερίδα, ήταν κυριολεκτικώς ένα …’κρύο ντούς’ για τους σωβινιστές και παθιασμένους αλβανο-φασίστες!
[Η ΑΠΟΡΙΑ ΠΟΛΛΩΝ ΕΙΝΑΙ, Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ(;) ΤΥΠΟΣ, πότε ΑΡΑ ΓΕ ΘΑ …»ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ» ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ;
ΠΩΣ ΤΑΧΑ ΤΟΥ «ΞΕΦΕΥΓΟΥΝ» ΑΥΤΑ;
ΑΝ ΗΤΑΝ ΚΑΝΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΜΕ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΚΑΜΜΙΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑΡΑΣ ΤΡΙΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ, ΘΑ ΤΟ ΕΙΧΑΝ ΚΑΝΕΙ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ… ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΓΗ ΟΙ ΠΑΛΙΟΦΥΛΛΑΔΕΣ! Οι εξαιρέσεις μετρώνται
ΔΕΙΤΕ ΚΑΤΩΤΕΡΩ ΑΛΛΟΝ ΧΑΡΤΗ, ΠΕΡΙΠΟΥ 4 ΑΙΩΝΩΝ !!!

Οι δύο Αυστριακοί ακαδημαϊκοί Στέφεν Σουμάκερ και Γιόακιμ Μάτσιγκερ, βάσει αρχαίων Ιλλυρικών κειμένων που εντόπισαν στα Βαλκάνια, προσπάθησαν να ανακαλύψουν την αληθινή προέλευση και την γλώσσα των Αλβανών…
Ναι μέν οι Ιλλυριοί ήταν ένας λαός που έζησε στο δυτικό μέρος της Χερσονήσου του Αίμου, ΑΛΛΑ ο απειροελάχιστος αριθμός κοινών λέξεων, κατά πλειονότητα ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ προελεύσεως με τους σημερινούς Αλβανούς, ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΕΙ τις χονδροειδέστατες ανοησίες των σωβινιστών των Τιράνων, ότι είχαν ΤΑΧΑ την παραμικρή σχέση με τους αρχαίους Ιλλυριούς!
Άρα, συμπεραίνουν άπαντες πώς οι μεγαλοπρεπείς …σ α χ λ α μ ά ρ ε ς που γράφονται στα αλβανικά σχολικά εγχειρίδια και στον Τύπο των Τιράνων εδώ και αρκετά χρόνια, ευρίσκονται ΜΟΝΟ στην ΧΟΝΤΡΟΚΟΜΜΕΝΗ …φαντασία των εθνικιστικών τους κύκλων και ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ…
ΑΣ ΨΑΞΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΥΚΑΣΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥΣ…
http://greeknewsondemand.com/2017/01/29 ... %b5%cf%82/

Σύμφωνα με την παράδοση, την οποία διασώζουν οι Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και Ιουστίνος, η παρακαυκάσια Αλβανία είναι δημιούργημα των Αλβανών, κατοίκων της ιταλικής πόλεως Άλβα, οι οποίοι μετανάστευσαν με αρχηγό τον Ηρακλή. Οι επίμαχες λοιπόν λέξεις σχετίζονται με την ελληνική γλώσσα καθώς και με τη λατινική, συνάμα δε με τον απώτερο Ελληνισμό, αφού η ίδρυση της απόμακρης Αλβανίας του Καυκάσου ανάγεται στον κύκλο των άθλων του Ηρακλή (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, 1927, τ. 3ος, 403γ-406β).

Λαοί με το όνομα Αλβανία υπήρχαν στην Κρήτη, στην Ιταλία και σε άλλα μέρη της Ευρώπης. Σύμφωνα λοιπόν με τις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις οι Αλβανοί του Καυκάσου ήταν μετανάστες από τους Αλβανούς του Λατίου, τους οποίους οδήγησε εκεί ο Ηρακλής, όπως υποστηρίζουν οι Κουπιτώρης, Θωμόπουλος και άλλοι (αν και ορισμένοι από αυτούς επιμένουν να ομιλούν περί ελληνικής καταγωγής των Αλβανών λόγω ομοιότητας πολλών αλβανικών λέξεων με αρχαίες ελληνικές και λόγω της Πελασγικής και άρα ελληνικής όπως λένε καταγωγής των Ιλλυριών).

Για τους Αλβανούς του Λατίου (οι οποίοι αποίκησαν τον Καύκασο και όχι το αντίθετο) αναφέρεται ο Διόδωρος Σικελιώτης, στο Βιβλίο 8, κεφ. 25, όπου αναφέρεται σε παλαιό πόλεμο Ρωμαίων-Αλβανών επί βασιλείας στην Ρώμη του Οστιλίου Τύλλου, ενώ στον ίδιο πόλεμο αναφέρεται ο Πολύαινος στα Στρατηγήματα, Βιβλίο 8, κεφ. 5.

Σύμφωνα επίσης με τον Τάκιτο, Πελασγοί από την Θεσσαλία μετανάστευσαν στον Καύκασο μετά που εκστράτευσαν με τον Ιάσονα στους Κόλχους και την Ιβηρία και Αλβανία, φτάνοντας μέχρι την Κασπία. (Tacit, annal, 6/34)

Τέλος, έχει αποδειχθεί ότι η αλβανική γλώσσα είναι ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα, ανήκει σε έναν διακριτό/ξεχωριστό κλάδο της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας γλωσσών και δεν σχετίζεται με τις λεσγικές γλώσσες και διαλέκτους των Αλβανών του Καυκάσου:

«Η αλβανική γλώσσα απότελεί την μόνη επιβιώσα διάλεκτο του θρακο-ιλλυρικού κλάδου των ινδο-ευρωπαϊκών γλωσσών. Φαίνεται να επιβεβαιώνει τη θέση των Αλβανών ότι είναι οι παλαιότεροι αυτόχθονες κάτοικοι της βαλκανικής χερσονήσου.» (One Europe, many nations: a historical dictionary of European national groups, By James Minahan, History, 2000, Page 29)

Το δέντρο των ινδο-ευρωπαϊκών γλωσσών δημιουργήθηκε το 1974 από το Ινστιτούτο Γλωσσών στη Σουηδία και δημοσιεύτηκε το 1975:

«Η αλβανική γλώσσα πληρεί τις προϋποθέσεις - Η αλβανική γλώσσα είναι το πιο παλιό ινδο-ευρωπαϊκό ιδίωμα.» (WEBSTER’S NEW TWENTIETH CENTURY DICTIONARY, Unabridged Second Edition, De Luxe Color, William Collins and World Publishing Co., Inc., 1975, ISBN: 0-539-048523-3)

Αξίζει να πούμε εδώ ότι οι Αλβανοί πήγαν στον Καύκασο και όχι το αντίθετο - «Βαρβάρων τε αυ Θράκας και Παίονας και Ιλλυριούς και Αγριάνας τους ευρωστοτάτους τε των κατά την Ευρώπη και μαχιμωτάτους προς τα της Ασίας γένη αντιτάξεσθαι.» (Αρριανός Ζ’, 5)

Όταν ο θρυλικός στρατηλάτης (ο Μέγας Αλέξανδρος) πέρασε το μεγάλο φαράγγι του ορεινού όγκου που χωρίζει την Ασία και που αποτελεί τον μοναδικό διάδρομο εισόδου στην αχανή ανατολική Ασία – γι’ αυτό και “πύλη του Καυκάσου” ονομάζεται – τοποθέτησε εκεί ισχυρή φρουρά.

«Ούτω δη τα της Ασίας ώδε έχει προς του Ταύρου και του Καυκάσου τέμνεσθαι απ’ ανέμου ζεφύρου ως επ’ απηλιώτην…» (Αρριανός Ε’, 25, 5)

«Όταν έφτασε η άνοιξη, ο Αλέξανδρος προχώρησε προς την Ινδία, αφήνοντας πίσω τον Αμύντα με 3.500 ιππείς και 10.000 πεζούς.» (Αρριανός Δ’, 22, 4)

Αυτή η οπισθοφυλακή χωρίστηκε σε φυλές και κάθε φυλή ανέλαβε τη φύλαξη ενός συγκεκριμένου χώρου. Ο Κωνσταντινος Πορφυρογέννητος, σημειώνει: «Ίνα γίνηται σύνορον Φασιανής, ο ποταμός Ιέραξ, ήτοι ο Φάσις, και τα μεν αριστερά μέρη τα προ Ιλλυρίαν, κατέχωσιν οι Ίβηρες.» (P.G.T. 113, Περί Ιβήρων)

Εκεί, γύρω από αυτόν τον ποταμό, δημιούργησαν την πόλη τους. Αυτή η επαρχία ακόμη και σήμερα ονομάζεται “Αλβανικές Πύλες”. «Επί δ’ αυτοίς Κάσπιοι άνδρες. Αλβανοί τ’ επί τήσιν Αρήιοι. Εκεί δε και το έθνος οι Αλβανοί πολεμικοί και ποιμενικοί…ω Κυκλώπειος φησίν, ο βίος τουτέστιν ευδαίμων και άπονος.» (Διονύσιος “Οικουμένης Περιήγησις”, σελ. 180, στίχος 73)

Την αξία αυτών των ακριτών συνοριοφυλάκων αντελήφθη και ο στρατηγός Στηλίχων (415 μ.Χ.), ο οποίος ενίσχυσε αυτές τις φρουρές με αρκετούς Ιλλυριούς από την Αλβανία και εκχριστιανισθέντες Γότθους, για να τον μιμηθεί αργότερα ο Βελισσάριος.

Τί έχουν γράψει οι Βυζαντινοί συγγραφείς;

Ας δούμε εδώ ένα σημαντικό ιστορικό κείμενο, το Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae (αναφέρεται και ως CSHB ή Bonn Corpus). Είναι μία σειρά κειμένων προερχόμενων από πρωταρχικές πηγές (από Βυζαντινούς και όχι μόνο συγγραφείς), και αφορά την ιστορία του Βυζαντίου από το 330 μέχρι το 1453 μ.Χ. Το Corpus αυτό αποτελείται από 50 τόμους. Εκδόθηκε στη Βόννη το 1828 με 1897 μ.Χ. Κάθε τόμος περιέχει από ένα ιστορικό κείμενο γραμμένο στα ελληνικά, ακολουθούμενο από μία λατινική μετάφραση. Μεταφράστηκε στα λατινικά από τον Καρδινάλιο Angelo Mai (7 Μαρτίου 1782 – 8 Σεπτεμβρίου 1854).

Το έργο αυτό το επιμελήθηκε ο ιστορικός Barthold Georg Niebuhr (27 Αυγούστου 1776 – 2 Ιανουαρίου 1831). Το έργο ήταν μία επέκταση/αναθεώρηση του Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae (από μερικούς ονομαζόταν ως Byzantine du Louvre), που εκδόθηκε στο Παρίσι ανάμεσα στο 1648 και 1711 υπό την επιμέλεια του Ιησουίτη λόγιου Philippe Labbe. Αρχικά η επιμέλεια του έργου έγινε στο Πανεπιστήμιο της Βόννης αλλά μετά τον θάνατο του Niebuhr το 1831, η επιμέλεια πέρασε στον συνεργάτη του Immanuel Bekker στην Πρωσσική Ακαδημία Επιστημών στο Βερολίνο.

Ορισμένα κείμενα του συνολικού έργου αναθεωρήθηκαν ύστερα από απόφαση του 13ου Διεθνούς Συμποσίου Βυζαντινών Σπουδών (International Congress of Byzantine Studies) στην Οξφόρδη το 1966 από τον Διεθνή Σύνδεσμο Βυζαντινών Σπουδών (International Association of Byzantine Studies).

Στον 21ο τόμο (εκδόθηκε στη Βόννη το 1840 υπό την επιμέλεια του Immanuel Bekker) βρίσκονται κείμενα του Εφραίμ του χρονογράφου (τέλη 13ου – πρώτο μισό 14ου αιώνα). Αναφερόμενος ο Εφραίμ στην Ιλλυρία στον στίχο 7674 χαρακτηρίζει τους κατοίκους της Ιλλυρίας ως Αλβανούς: «Ιλλυρίδα γην, Αλβανούς οριτρόφους».

Οι στίχοι 7671-7674 στα ελληνικά είναι:

……χρατεΐ Θεσσαλίας τε συν Αχαΐα
Μακεδονίας χαι μέρους τίνος θράχης
αίρει Λαλματίαν τι συν Έπιδάμνω
Ιλλυρίδα γην, Αλβανούς οριτρόφονς

και στα λατινικά:

……THESSALIAM OCCUPAVIT CUM ACHAIA,
ET MACEDONIAM CUM THRACIAE PARTICULA ;
DALMATIAM ACQUISIVIT CUM EPIDAURO,
ILLYRI TRACTOS MONTICOLAS ALBANOS

Σε νεότερη ελληνική μετάφραση το κείμενο είναι:

……κατέκτησε τη Θεσσαλία και την Αχαΐα
τη Μακεδονία και μέρος της Θράκης,
προσάρτησε τη Δαλματία με την Επίδαμνο
ιλλυρική γη των ορεινών Αλβανών

Στον στίχο 9149 χαρακτηρίζει την Αχρίδα ως τόπο της Αλβανίας: «δε’ Αχρίδος πέφθακεν Αλβάνου τόπον».

Ο Μιχαήλ Κριτοβούλος (1410-1470), γνωστός και ως Κριτόβουλος ο Ιμβριώτης, ήταν ιστορικός, λόγιος και αξιωματούχος κατά την ύστερη βυζαντινή περίοδο. Στο τρίτο του βιβλίο «Ιστορία του Μωάμεθ του Πορθητή», όταν αναφέρεται στις οθωμανικές εκστρατείες στην Πελοπόννησο και την Ιλλυρία/Αλβανία, χαρακτηρίζει την αλβανική αντίσταση εναντίον των Οθωμανών ως ιλλυρική αντίσταση και αναφέρεται στους Αλβανούς ως Ιλλυριούς… Περιγράφοντας την καταστροφή που επέφεραν στην περιοχή τα οθωμανικά στρατεύματα λέει: «…και οι Ιλλυριοί πήραν τα παιδιά τους, τις συζύγους τους, τα ζώα τους και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να μεταφερθεί, στα ψηλά και μη προσβάσιμα ορεινά καταφύγια» και σε άλλο σημείο λέει: «…τότε, με μία ισχυρή φωνή, το ελαφρά οπλισμένο πεζικό, το βαριά οπλισμένο πεζικό και οι τουφεκιοφόροι επέδραμαν εναντίον των Ιλλυριών και κάνοντας τους να προσπαθούν να ξεφύγουν, τους κυνήγησαν με όλη τους τη δύναμη και τους ξεπέρασαν και τους σκότωσαν. Και κάποιους τους έπιασαν ζωντανούς. Αλλά κάποιοι από αυτούς, πιεζόμενοι από το βαριά οπλισμένο πεζικό, έριξαν τους εαυτούς τους από τα βάραθρα και τους γκρεμούς και σκοτώθηκαν…Ένας μεγάλος αριθμός Ιλλυριών έχασαν τη ζωή τους, άλλοι στη μάχη και άλλοι εκτελέστηκαν…»

Ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης (Αθήνα 1430-Ιταλία 1490), βυζαντινός Έλληνας ιστορικός και μέλος της ομώνυμης αρχοντικής οικογένειας της Αθήνας, η οποία ανέδειξε αρκετούς λογίους κατά τον 15ο αιώνα, γράφει: «Ουδόλως φρονώ ότι οί Αλβανοί ύπάρχουσιν Ίλλυρικόν γένος ώς τίνες λέγουσιν …», δηλαδή «καθόλου δεν συμφωνώ ότι οι Αλβανοί είναι ιλλυρικός λαός όπως λένε κάποιοι…» (Αποδείξεις Ιστοριών, βιβλίο Α, Λαόνικος Χαλκοκονδύλης)

Οι Έλληνες και οι Σέρβοι εθνικιστές, χρησιμοποιούν το παραπάνω απόσπασμα από την ιστορία του Χαλκοκονδύλη, ώστε να το παρουσιάσουν ως απόδειξη για την μη ιλλυρική καταγωγή των Αλβανών. Εδώ ο Χαλκοκονδύλης λοιπόν κατά πολλούς αρνείται στους Αλβανούς την ιλλυρική τους καταγωγή. Ωστόσο, κατά τον Χαλκοκονδύλη οι Αλβανοί είτε είναι άποικοι από την Ιαπυγία της Ιταλίας, είτε ιθαγενές στοιχείο από την περιοχή της Επιδάμνου (σημερινό Δυρράχιο): «…είτε μεν από την Ιαπυγία, όπως κάποιοι λένε, πέρασαν στην Επίδαμνο…είτε είναι από την περιοχή της Επιδάμνου, όπου ως όμοροι των Ιλλυριών, κατείχαν τη γύρω περιοχή» όπως χαρακτηριστικά λέει.

Όποιος έχει μελετήσει τα γραπτά του Χαλκοκονδύλη, θα πρέπει να ξέρει ότι ο Χαλκοκονδύλης χρησιμοποιεί παλαιά ονόματα για να χαρακτηρίσει τους διάφορους λαούς. Για παράδειγμα τους Σέρβους τους ονομάζει ‘Τριβαλλούς’, τους Βούλγαρους τους ονομάζει ‘Μυσούς’, τους Τούρκους τους θεωρεί ‘Σκύθες’ κ.α. Ο Χαλκοκονδύλης βλέπει μια ευρύτερη ιλλυρική ομογλωσσία που έχει διασπαρθεί σε όλη την Ευρώπη και εκτείνεται από τον Ταΰγετο μέχρι την ψυχρή Ρωσία. Αντιλαμβανόμαστε εδώ πως λέγοντας ο Χαλκοκονδύλης ‘Ιλλυριούς’, εννοεί τους Σλάβους. Αυτό φαίνεται και από την αναφορά του στον Ταΰγετο, όπου είχαν εγκατασταθεί οι σλαβικές φυλές των Μηλιγγών και των Εζεριτών.

Όταν ο Χαλκοκονδύλης αναφέρεται στους Σέρβους (τους οποίους ονομάζει ‘Τριβαλλούς’), τους περιγράφει σαν γένος «Ἱλλυρικόν». Γίνεται κατανοητό ότι εφόσον με τον όρο ‘Ιλλυριούς’ ο Χαλκοκονδύλης εννοεί τους Σλάβους, άρα λοιπόν όταν αρνείται την ιλλυρικότητα των Αλβανών, εννοεί ότι οι Αλβανοί δεν είναι Σλάβοι. Τους θεωρεί είτε αυτόχθονες της βαλκανικής χερσονήσου (και συγκεκριμένα της περιοχής γύρω από το σημερινό Δυρράχιο) είτε αποίκους από την Ιαπυγία της νότιας Ιταλίας.

Ας δούμε κάτι. Οι Ιάπυγες, οι Μεσάπιοι και άλλα φύλα που κατοικούσαν στην περιοχή, έχουν άμεση σχέση με τους Ιλλυριούς αφού από την Ιλλυρία πέρασαν στην Ιταλία περίπου τον 11ο αιώνα π.Χ. Γιατί όμως ο Χαλκοκονδύλης αναφέρει ότι ενδέχεται οι σημερινοί Αλβανοί να προέρχονται από τη νότια Ιταλία; Προφανώς μπερδεύεται εδώ και θα εξηγήσω τι εννοώ. Ο βυζαντινός ιστορικός Μιχαήλ Ατταλειάτης στην «Ιστορία» του αναφέρεται στους Αλβανούς και σε μία σε εξέγερση εναντίον της Κωνσταντινούπολης το 1043 μ.Χ. Εάν εξετάσουμε προσεκτικά το κείμενο, ο Ατταλειάτης αναφέρεται στους Νορμανδούς οι οποίοι προέρχονταν από την «πέραν των Άλπεων Γαλατία» (όπως λέει και ο Κεδρηνός ο οποίος τους ονομάζει «Φράγγους») και έφτασαν μέχρι τη νότια Ιταλία, όπου ίδρυσαν το Βασίλειο των δύο Σικελιών. Επιτέθηκαν στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, καταλαμβάνοντας την Κέρκυρα, την Αλβανία, την Ήπειρο κι έφτασαν ως τη Θεσσαλονίκη, χωρίς να καταφέρουν τίποτα περισσότερο. Μάλιστα η Άννα η Κομνηνή στο βιβλίο της ‘Αλεξιάδα’ περιγράφει τις ταραχές που προκάλεσαν οι Νορμανδοί στρατιώτες στην περιοχή του Αρβάνου (Ιλλυρίας) κατά τη διάρκεια της βασιλείας του πατέρα της, Αυτοκράτορα Αλέξιου Α’ Κομνηνού (1081-1118).

Γιατί όμως ο Ατταλειάτης αναφέρει αυτούς τους Νορμανδούς ως ‘Αλβανούς’; Στη μεσαιωνική λατινική γλώσσα της εποχής του, η λέξη ‘albani’ σήμαινε ‘εισβολείς’, ‘επήλυδες’. Στο λεξικό της μεσαιωνικής λατινικής του J.F.Niermeyer η λέξη ‘albanus’ μεταφράζεται στα γαλλικά ως ‘etranger’ και στα αγγλικά ως ‘alien’. Η λέξη αυτή συνδέεται με τη φράγγικη λέξη ‘aliban’ (από το λατινικό alibi) η οποία πέρασε στα λατινικά του Μεσαίωνα ως ‘alibanus’, ‘albanus’, ‘aubanus’ κ.τλ. Ακόμα και σήμερα για παράδειγμα στα γαλλικά υπάρχει η λέξη ‘aubaine’ (συνόνυμη της μεσαιωνικής λατινικής albanagium) που μεταφράζεται στα ελληνικά ως ‘ευκαιρία’, ‘κοψοχρονιά’, ‘κελεπούρι’, ‘λαχείο’, ‘ευλογία’, ‘μάννα’ κ.α. Με λίγα λόγια το γαλλικό aubaine σημαίνει κάτι που ήρθε, κάτι που δόθηκε, κάτι αρχικά ξένο κ.τλ.

Οι Νορμανδοί λοιπόν εμφανίστηκαν στη νότια Ιταλία το 1017 μ.Χ. και την περίοδο 1038-1043 στην οποία αναφέρεται ο Ατταλειάτης, θεωρούνταν albani (στα γαλλικά aubain) δηλαδή επήλυδες και ξένοι σε σχέση με τους ντόπιους Ιταλούς. Για τον λόγο αυτόν, οι πληθυσμοί αυτοί αποκαλούνταν ως ‘Αλβανοί’. Η ονομασία ‘Νορμανδοί’ επικράτησε πολύ αργότερα.

«Θεωρήθηκε ότι αυτοί οι Αλβανοί του 1042 ήταν Νορμανδοί από τη Σικελία, αποκαλούμενοι έτσι από ένα αρχαϊκό όνομα (οι Αλβανοί ήταν μια ανεξάρτητη φυλή από τη νότια Ιταλία). Η αυτή περίπτωση είναι αδιαμφισβήτητη. Προέρχεται από τον ίδιο τον Ατταλιάτη, που έγραψε ότι οι Αλβανοί (Αρβανίτες) σχετίζονταν με την εξέγερση του 1078…» (Alexandru Madgearu, «The wars of the Balkan Peninsula: their medieval origins», Lanham: Scarecrow Press, 2008, p. 25;)

Βυζαντινοί ιστορικοί αποκαλούν αυτούς τους νορμανδικούς πληθυσμούς με διάφορα ονόματα. Ο Ατταλειάτης τους αποκαλεί ‘Αλβανούς’. Ο Σκυλίτζης-Κεδρηνός και ο Βρυέννιος τους αποκαλούν ‘Φράγγους’. Ως ‘Νορμάνους’ τους αποκαλεί όπως είδαμε αργότερα η Άννα η Κομνηνή στην Αλεξιάδα. Αργότερα Νορμανδοί στρατιώτες από τη νότια Ιταλία οι οποίοι επιτέθηκαν εναντίον της βυζαντινής Αυτοκρατορίας και τελικά προσεχώρησαν στις αυτοκρατορικές στρατιωτικές δυνάμεις, ονομάστηκαν ‘Μανιακάτοι’ από το όνομα του βυζαντινού πρώην αρχηγού τους Γεωργίου Μανιάκη, ο οποίος είχε στασιάσει κατά της Αυτοκρατορίας και σκοτώθηκε κοντά στην Θεσσαλονίκη. (Διονύσιος Ζακυθηνός, Βυζαντινή Ιστορια 324-1071, σελ. 399)

Αξίζει να αναφέρουμε κάτι ακόμα από την ‘Ιστορία’ του Μιχαήλ Ατταλειάτη. Ο Ατταλειάτης λοιπόν αναφέρει ότι ο δούκας του Δυρραχίου Νικηφόρος ο Βασιλάκης στα 1078-1079 στασίασε εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ετοίμασε στρατό για να βαδίσει εναντίον της. Ο στρατός του αυτός αποτελούνταν από Ρωμαίους, Αρβανίτες, Βούλγαρους κ.α. Εδώ ο Ατταλειάτης αναφέρεται σε Αρβανίτες και όχι σε Αλβανούς. Οι Έλληνες εθνικιστές χρησιμοποιούν αυτή την αναφορά του Ατταλειάτη για να διαχωρίσουν τους Αρβανίτες από τους Αλβανούς και λένε για παράδειγμα ότι «σε άλλο σημείο ο Ατταλειάτης αναφέρεται σε Αλβανούς και σε άλλο σημείο σε Αρβανίτες…άρα άλλο οι Αλβανοί και άλλο οι Αρβανίτες» όμως όπως δείξαμε, ο Ατταλειάτης με την ονομασία ‘Αλβανούς’ αναφέρεται στους Νορμανδούς της νότιας Ιταλίας που ήταν αλβανοί (ξένοι) στον τόπο εκείνον και όχι στους Αλβανούς της σημερινής Αλβανίας.

Ας δούμε το συμπέρασμα από το απόσπασμα του Χαλκοκονδύλη. Αποδείξαμε ότι λέγοντας ο Χαλκοκονδύλης ‘Ιλλυριούς’ εννοούσε τους Σλάβους και ότι αρνήθηκε ότι οι Αλβανοί είχαν σλαβική καταγωγή. Επειδή υπάρχει μία σύγχιση στις ιστορικές πηγές, γι’ αυτό προφανώς μπερδεύτηκε και ο Χαλκοκονδύλης. Παλαιότερα υπήρχε κοντά στη Ρώμη περιοχή με την ονομασία ‘Alba Longa’ και βουνό με το όνομα ‘mons Albanus’. Οι κάτοικοι της Άλμπα Λόγγα ονομάζονταν Αλβανοί. Χώρα με το όνομα ‘Αλβανία’ υπήρχε και στον Καύκασο. ‘Αλβανία’ ονομαζόταν και η Σκοτία παλαιότερα. Albany υπάρχει στις Η.Π.Α και στην Αυστραλία. Πρόκειται ασφαλώς για συνωνυμίες. Χρειάζεται επομένως μία προσεκτική μελέτη των πηγών, ώστε να μην πέφτουμε σε σφάλματα και να καταλάβουμε το τι πραγματικά εννοεί και θέλει να πει ο κάθε συγγραφέας.

Ας δούμε κάτι ακόμα για τον Χαλκοκονδύλη. Τι είπε ο Χαλκοκονδύλης; «Καθόλου δεν συμφωνώ ότι οι Αλβανοί είναι ιλλυρικός λαός όπως λένε κάποιοι», εννοώντας όπως εξήγησα ότι δεν θα έπρεπε να θεωρηθούν οι Αλβανοί ως σλαβικό έθνος, αφού τους Σλάβους στην ουσία τους ονόμαζε Ιλλυριούς και όχι τους Αλβανούς. Τι είπε σε άλλο σημείο όμως; «Θα έπρεπε να θεωρήσουμε τους Αλβανούς ως ανήκοντες στους Μακεδόνες, παρά σε οποιοδήποτε άλλο από τα έθνη της οικουμένης.» (Αποδείξεις Ιστοριών, Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, Βιβλίο Β)

Είναι γνωστό ότι στη δυτική Μακεδονία αρχικά κατοικούσαν Ιλλυριοί, Βοτιαίοι και διάφορα άλλα ηπειρωτικά φύλα (ενώ στα ανατολικά Θράκες, Φρύγες και άλλοι). Θεωρούσε λοιπόν ο Χαλκοκονδύλης τους Αλβανούς ως απογόνους εκείνων των φυλών που κατοικούσαν παλαιότερα τις δυτικές περιοχές της Μακεδονίας, δηλαδή των Ιλλυριών!!!

Αξίζει εδώ να πω ότι Έλληνες και Αλβανοί είναι οι παλαιότεροι κάτοικοι της βαλκανικής χερσονήσου. Οι Σέρβοι – και γενικότερα οι Σλάβοι – είναι επήλυδες. Οι Σέρβοι σχετίζονται με ένα σλαβικό/αλανικό φύλο από την περιοχή στα βόρεια του Καύκασου, τους Σέρβους, που ένας κλάδος τους έφτασαν στα Βαλκάνια και ένας κλάδος τους στην κεντρική Ευρώπη, οι Σλάβοι των Σκοπίων είναι απόγονοι των Δρογουβιτών/Δρουγουβιτών (Ντρεγόβιτσι) που ήρθαν στην περιοχή από τις περιοχές της Λευκορωσίας, κ.α.

Ο Κροάτης ιστορικός και πολιτικός Milan von Šufflay (1879-1931), όπως και ο Σέρβος εθνολόγος Jovan Erdeljanović – θεωρούσε τους Αλβανούς ως γηγενής στην Αλβανία και απόγονους των Ιλλυριών, ενώ ο γνωστός Τσέχος σλαβολόγος Konstantin Jireček που προαναφέραμε, αν και μεροληπτούσε υπέρ των Σλάβων, θεωρούσε τους Αλβανούς ως απόγονους των Ιλλυριών μεν, αλλά θεωρούσε ότι είχαν έρθει από βορειότερα, από τις ιλλυρικές φυλές που κατοικούσαν στην Δαλματία. Ανάμεσα στα γραπτά του Šufflay τα σχετικά με τους Αλβανούς, είναι τα “Povijest severnih Arbanasa” (Η ιστορία των βόρειων Αλβανών), που εκδόθηκε στο Βελιγράδι το 1924, το “Städte und Burgen Albaniens hauptsächlich während des Mittelalters” (Οι Πόλεις και τα Φρούρια της Αλβανίας, Πρωταρχικά κατά τη διάρκεια των Μεσαιωνικών Χρόνων), που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1924, και το “Srbi i Arbanasi: njihova simbioza u srednjem vjeku” (Σέρβοι και Αλβανοί: Η συμβίωση τους κατά τα Μεσαιωνικά Χρόνια), που εκδόθηκε στο Βελιγράδι το 1925, καθώς και μία μεγάλη σειρά άρθρων. Μαζί με τους Ludwig von Thallóczy και Konstantin Jireček, εξέδοσε τη σημαντική δίτομη συλλογή αλβανικών ιστορικών κειμένων με τίτλο ‘Acta et diplomata res Albaniae mediae aetatis illustrantia’ (Πράξεις και Διπλωματικές Υποθέσεις που εξιστορούν τα μεσαιωνικά χρόνια στην Αλβανία), που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1913 και το 1918 ο δεύτερος τόμος, καλύπτοντας τα χρόνια από το 344 έως το 1406 μ.Χ.

Ας δούμε τώρα ένα μικρό κομμάτι ενός άρθρου που έγραψε ο Šufflay σε μία Βιεννέζικη εφημερίδα τον Νοέμβριο του 1912, όταν οι σερβικές στρατιωτικές δυνάμεις είχαν κατακτήσει το Κόσοβο και ένα μεγάλο μέρος της σημερινής Αλβανίας:

«Οι Σέρβοι πολιτικοί θα ήταν καλύτερο να μην αναφέρουν ιστορικές απαιτήσεις στο κυριότερο αλβανικό λιμάνι, αυτό του Δυρραχίου (Durrës), που προτίθενται να το κατακτήσουν… Σε ιστορικά γραπτά, η ‘Αλβανία’ έγινε τότε ένας συμβατικός όρος, αναφερόμενη στην ορθογώνια ορεινή περιοχή ανάμεσα στο Τίβαρ, Πρίζρεν, Οχρίδα και Βαλόνα (Αυλώνα). Αυτή είναι η περιοχή στην οποία οι αυτόχθονες λαοί (Ιλλυριοί, Θράκες) βρέθηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά υπό την εξουσία νέων (κρατικών) σχηματισμών από Έλληνες, Ρωμαίους και Σλάβους, όπως ο κισσός εξαπλώνεται πάνω στα γρανιτένια μνημεία ενός πρώην μεγάλου έθνους, οι Ιλλυριοί. Η λέξη ‘Αλβανία’ έχει χρησιμοποιηθεί ώστε να περιγράψει το μέσο αυτής της ορθογώνιας περιοχής από τα παλιά ιλλυρικά χρόνια…Αυτή η περιοχή ήταν πάντα μία παραμεθόρια περιοχή στην ουσία, ένα όριο ανάμεσα σε γλώσσες, θρησκείες και πολιτικές δυνάμεις. Ήταν ένα προϊόν ανατολής και δύσης, μία συγχώνευση των λιμανιών των Λατίνων και των Ελλήνων, ή ένα αμάγαλμα του Ρωμαϊκού και του Βυζαντινού κόσμου, που ήταν σε ευθεία επαφή με τους βάρβαρους – οι αυτόχθονες Αλβανοί και οι κατακτητές Σλάβοι…» (Das mittelalterliche Albanien, Neue Freie Presse, Vienna, 28 November 1912, p. 26 & reprinted in Illyrisch-Albanische Forschungen, edited by Ludwig von Thallóczy, Volume 1 (München & Leipzig: Düncker & Humblot, 1916), p. 282-287)

Η προσπάθεια των Ελλήνων και των Σέρβων εθνικιστών να αποδείξουν ότι οι Αλβανοί δεν είναι απόγονοι των Ιλλυριών και αυτόχθονες στα Βαλκάνια, χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από τα βιβλία του Χαλκοκονδύλη, πέφτει στο κενό. Οι Αλβανοί όμως είναι οι απόγονοι των Ιλλυριών.

Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, στον επιτάφιο προς τον αυτάδελφό του Θεόδωρο Παλαιολόγο, μας δίνει αξιοπρόσεκτες πληροφορίες για την μετοίκηση χιλιάδων Αλβανών στην Πελοπόννησο, τους οποίους αποκαλεί ‘Ιλλυριούς’, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα ζώα τους όπως χαρακτηρηστικά λέει: «Αλλά και Ιλλυριοί, περίπου μία μυριάδα, αθρόοι μετοίκησαν με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα τους…» (Λάμπρου: «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά», τ. Β, σ. 41–42)

Στον σατυρικό διάλογο ‘Ταξίδι στον Άδη’ (Επιδημία Μάζαρι εν Άδου) του βυζαντινού Μάξιμου Μάζαρι, ο συγγραφέας περιγράφει τις επτά γλωσσικές–πολιτισμικές κοινότητες που κατοικούν από κοινού (οικεί αναμίξ γένη) το 1415 στην Πελοπόννησο: Λακεδαίμονες (Μανιάτες), Ιταλοί, Πελοποννήσιοι (Μοραΐτες), Σθλαβίνοι, (Σλάβοι) Ιλλυριοί (Αρβανίτες), Αιγύπτιοι (Τσιγγάνοι) και Ιουδαίοι (Εβραίοι). (D. Α. Zakythinos, Le Despotat grec de Morée, II Athènes 1953, σελ. 1.)

Οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στα δυτικά Βαλκάνια, και είναι απόγονοι των Ιλλυριών, χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε τις κατά καιρούς διάφορες επιμιξίες τους με Δάκες (Δάκες, Γέτες, Μοισούς), Βρύγες (Φρύγες, Παίονες, Τριβαλλούς), Θράκες (Βέσσους κ.α.), Κέλτες (Σκορδίσκους), Γότθους, Ρωμαίους (Λατίνους) κ.α., ο βασικός όμως κορμός/πυρήνας των προγόνων των Αλβανών ήταν αναμιφισβήτητα οι Ιλλυριοί.

«Αλβανία. Πολλές φυλές έχουν εμφανιστεί και έχουν έρθει στην Ευρώπη. Αρκετές φορές ορδές από την ανατολή την έχουν σαρώσει σε διάφορες στιγμές και εξαφανίστηκαν στο διάβα της ιστορίας. Αλλά από τους λίγους αυθεντικούς κατοίκους της Ευρώπης, τους πραγματικούς Ευρωπαίους, ακόμα παραμένουν οι Αλβανοί, οι οποίοι κατοικούν σε ένα ορεινό τμήμα της βαλκανικής χερσονήσου. Οι Αλβανοί είναι οι απευθείας απόγονοι των Ιλλυριών οι οποίοι ζούσαν στα νότια της Ευρώπης από την απαρχή της ιστορίας.» (The Resurrected Nations: Short Histories of the Peoples Freed by The Great War and Statements of Their National Claims, By Isaac Don Levine States, Small –1919, page 66)

«…η άποψη της πλειοψηφίας των επιστημόνων είναι ότι οι Αλβανοί – και η αλβανική γλώσσα – είναι οι πλησιέστεροι σήμερα απόγονοι των Ιλλυριών, των Πελασγών…Αυτό μας κάνει περισσότερο σαφές το γιατί αυτός ο αρχαίος λαός έχει προσκολληθεί τόσο επίμονα στην αρχαία του γλώσσα και κουλτούρα…παρόλο που η γη τους κατακτήθηκε επανηλειμμένα από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους και τους Σλάβους και τους Τούρκους και παρόλο που επανηλειμμένα χρησιμοποίησαν αυτές τις επιβεβλημένες από τις καταστάσεις γλώσσες, οι άνθρωποι που είναι γνωστοί ως Αλβανοί, έχουν επίμονα και θριαμβευτικά διατηρήσει τη μητρική τους γλώσσα, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους, και την αρχαία ιλλυρική και πελασγική τους ταυτότητα.» (The Albanians, an Ethnic History from Prehistoric Times to the Present – Edwin E. JACQUES, McFarland 2010)

Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στο Εγχειρίδιον της Γενικής Ιστορίας του, στο οποίο λέει: «Τα Ιλλυρικά έθνη, προϊόντος του χρόνου, εν μέρει μεν ηφανίσθησαν μετά εθνών ετέρας καταγωγής, Μόνοι δε οι Αλβανοί θεωρούνται υπό των πλείστων νεωτέρων ερευνητών γνήσιον της φυλής εκείνης λείψανον, ως εκ της παραθέσεως της γλώσσης αυτών μετά των περισωθεισών από της αρχαίας Ιλλυρικής λέξεων.» (τομ. Α, σελ. 96)

«Ο εθνικά αλβανικός πληθυσμός έλκει τις ρίζες του στις προελληνικές ιλλυρικές φυλές, των οποίων το παρόν έχει καταγραφεί στα Βαλκάνια τουλάχιστον από τη 2η χιλιετία π.Χ.» (Eastern Europe: an introduction to the people, lands, and culture, Richard C.Frucht, 2005, page 698)

[michaelaskew]

Η σχέση των Αλβανών Αρβανιτών με την ελληνική συνείδηση είναι πολύπλοκη και πολύπλευρη. Οι Αρβανίτες είναι μια αλβανόφωνη εθνότητα που ιστορικά εγκαταστάθηκε σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, ιδιαίτερα στα νότια μέρη της χώρας. Η παρουσία τους στην Ελλάδα χρονολογείται από αιώνες και έχει συμβάλει στην πολιτιστική πολυμορφία της περιοχής.

Η ελληνική συνείδηση, από την άλλη πλευρά, αναφέρεται στη συλλογική συνείδηση και ταυτότητα του ελληνικού λαού, που συχνά περιλαμβάνει κοινή γλώσσα, ιστορία, παραδόσεις και μια αίσθηση εθνικής υπερηφάνειας. Σε όλη την ιστορία, οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των Αρβανιτών και του ευρύτερου ελληνικού πληθυσμού επηρέασαν τόσο την Αρβανίτικη όσο και την Ελληνική ταυτότητα.

Οι Αρβανίτες έχουν διατηρήσει στοιχεία της αλβανικής τους κληρονομιάς, όπως γλώσσα, έθιμα και λαογραφία, ενώ έχουν αφομοιωθεί και στην ελληνική κοινωνία. Αυτή η ανάμειξη ταυτοτήτων έχει οδηγήσει σε μια μοναδική πολιτιστική συγχώνευση σε ορισμένες περιοχές.

Με την πάροδο του χρόνου, ορισμένοι Αρβανίτες ενσωματώθηκαν πλήρως στην ελληνική κοινωνία, υιοθετώντας την ελληνική γλώσσα και αυτοπροσδιοριζόμενοι πρωτίστως ως Έλληνες. Άλλοι, ωστόσο, διατηρούν μια ξεχωριστή αρβανίτικη ταυτότητα, γιορτάζοντας την κληρονομιά τους και συμβάλλοντας στην ποικιλόμορφη ταπισερί του ελληνικού πολιτισμού.

Η αλληλεπίδραση μεταξύ Αρβανίτικης και Ελληνικής ταυτότητας έχει διαμορφωθεί από ιστορικά γεγονότα, κοινωνική δυναμική και πολιτικούς παράγοντες. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι οι ταυτότητες δεν είναι σταθερές και μπορούν να εξελιχθούν με την πάροδο των γενεών.

Στη σύγχρονη εποχή, οι συζητήσεις γύρω από την αρβανίτικη ταυτότητα και τη σχέση της με την ελληνική συνείδηση συνεχίζουν να αποτελούν θέματα εξερεύνησης και διαλόγου, αντανακλώντας την ευρύτερη πολυπλοκότητα της πολιτιστικής αλληλεπίδρασης και της διαμόρφωσης ταυτότητας στην περιοχή.
Με εκτίμηση: https://apkfik.com/