Στη γιορτή της μητέρας το '96, με ρώτησε το τότε 6χρονο βλασταράκι μου:
"μανούλα, τι θέλεις να σου ζωγραφίσω για τη γιορτή σου;" του είπα χωρίς να πολυσκεφτώ, "ένα καραβάκι στη θάλασσα"...
Πήρε ένα χαρτόνι που είχα παρατημένο από ένα καλσόν που μόλις είχα ανοίξει, και μετά από 10 λεπτά, μου το έφερε ζωγραφισμένο. Τον ρώτησα από πού το "ξεπατήκωσε", μου είπε "απ'το μυαλό μου"... Γούρλωσα μάτια. Ήταν ένα καϊκι, σε φουρτουνιασμένη θάλασσα, "φτωχικά" ζωγραφισμένο με τις ξυλομπογιές του, αλλά τόσο ρεαλιστικό, που χάζεψα... Έψαξα με τρόπο λίγο αργότερα, να δω αν είχε παρόμοια εικόνα σε κάποιο βιβλίο (εξωσχολικό, γιατί στης Α'Δημοτικού σίγουρα δεν είχε) , δεν είχε τίποτα...
Το πήρα και το έβαλα με ευλάβεια στο γείσο πάνω απ'το τζάκι, μαζί με την καρτούλα της μικρής μου φυσικά... Τα κοίταζα όλη μέρα και τα δυο συγκινημένη, αλλά του Κωστή δε με συγκινούσε απλά... με εντυπωσίαζε η τεχνική που ούτε εγώ (ως ερασιτέχνης "ζωγράφος" ) δεν είχα... Αυτό που με τσάκισε, είναι που από ένα φύσημα αέρα, το χαρτόνι έφυγε απ'το γείσο και έπεσε στη φωτιά του τζακιού...
Δεν το'χω να το δείξω πια, αλλά έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στις μνήμες μου.
Σ'ευχαριστώ Πεγκούλα μου γι'αυτό που είδες... μου θύμισες λίγο εμένα όταν είδα την πρώτη του "σοβαρή" ζωγραφιά σ'εκείνη τη γιορτή μητέρας...
Υπάρχουν πολλά σχέδιά του στο χαρτί που πραγματικά δεν παίζονται...
δεν τα'χω πρόχειρα για την ώρα, αλλά έχω ένα δυο ακόμα, (τα πολύ "αρχάρια" πρώτα του) πάνω σε τεχνητή επιδερμίδα (που είναι πολύ πιο δύσκολο το σχέδιο με μηχανή tattoo) . Τον Άτλαντα κι ένα τριαντάφυλλο...
atlas.jpg
rose.jpg
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.