Η αγάπη δεν είναι πάντα κάτι το "καλό"

[ArELa]

Αγάπη νιώθει.
Βέβαια η αγάπη έχει συγκεκριμένη χροιά στη ζωή όπως τη μάθαμε και το συναίσθημα που βιώνουμε είναι αρκετά περιορισμένο.

Συνήθως το βιώνουμε σε σχέση με τις ανάγκες μας. "Τον/την αγαπάω επειδή...."
και τα "επειδή" έχουν συνήθως να κάνουν με τις ατομικές μας ανάγκες.

Απ'αυτό το καλούπι βγαίνει (συχνά, όχι πάντα) η γονεϊκή αγάπη, ή η αγάπη που μπορεί κάποιος να νιώσει για έναν συνάνθρωπο (σπανιότατο αλλά συμβαίνει) χωρίς να του "δίνει" τίποτα χειροπιαστό (που να καλύπτει άμεσα κάποιες ατομικές ανάγκες του) η αλληλεπίδρασή του μ'αυτόν.

[Hlios]

Προσπαθώ να ψηλαφίσω τα όρια της αγάπης που η απώλεια προκαλεί πόνο
και της αγάπης που δεν δύναται να επιφέρει δυσάρεστα συναισθήματα, παρά μόνο εκείνα της ολοκλήρωσης.
Πιστεύω πως η αγάπη που εμπεριέχει ή επιφέρει ένταση, συστολή, πόνο, καρδιοχτύπι και γενικά ενεργητικά συναισθήματα
δεν είναι και τόσο "καλή". Δεν είναι μέσα στα επιδιωκόμενα για μια ψυχική ανάταση και υπέρβαση πνευματική.
Ο λόγος είναι προφανής. Τέτοιου είδους αγάπη σε κρατά χαμηλά, δεμένο. Ωστόσο ήθελα να περιγράψω μια άλλη αγάπη.

Αυτήν που ονομάζω "αληθινή" και που δεν είναι η ίδια με την κοινώς εννοούμενη "αληθινή αγάπη" που ξεστομίζουμε αβίαστα οι περισσότεροι.
Είναι μια αγάπη που αισθάνεσαι από την πλήρη αποδοχή της ύπαρξης σου. Την ευρύτερη κατανόηση όλης της δημιουργίας και της θέσης σου μέσα σε αυτήν.
Είναι το συναίσθημα που έρχεται χέρι χέρι με την πληρότητα και ολοκλήρωση που βιώνεις σε στιγμές φορτισμένες.
Φορτισμένες με συγκίνηση, όχι πόνου, άγχους, έντασης σαν την προηγούμενη αγάπη που περιγράψαμε, αλλά μια "θεϊκή" κατάσταση.
Όχι ανθρωποκεντρική αλλά συμπαντικά ολιστική. Μια αγάπη που μετά από την αίσθηση της, δεν μπορείς να επιστρέψεις ποτέ πίσω εκεί που ήσουν.
Είναι κάτι που μόνο χαρά, ευγνωμοσύνη μπορεί να προκαλέσει.
Μόνο θετικά και όχι στερητικά πράγματα. Μια αγάπη που δεν πληγώνει και δεν μπορεί να βλάψει.
Καταλαβαίνεις για ποια αγάπη μιλώ?

[Hlios]

Η πρώτη αγάπη που περιγράφω είναι μια ενστικτώδη αγάπη που την νιώθουμε και την βιώνουμε όλοι.
Είναι μια ζωώδη ανάγκη – συναίσθημα όπως η πείνα. Δηλαδή η ανάγκη μας για τροφή και νερό.
Επικεντρώνεται σε ένα αντικείμενο που εάν δεν το κατέχουμε, νιώθουμε στέρηση. Νιώθουμε θλίψη και πόνο.
Αυτό δεν είναι η υπέρτατη αγάπη ή αληθινή αγάπη. Αυτό είναι μια συναισθηματική εθιστική εξάρτιση με κάποιο αντικείμενο, πρόσωπο κλπ.
Ακόμα και οι εκδηλώσεις αυτοθυσίας για το καλό του αντικειμένου, δεν μπορούν να θεωρηθούν κάτι το καλό και θεμιτό.
Το να θυσιάσεις τον εαυτό σου, την υγεία σου, την χαρά σου ή οτιδήποτε άλλο είσαι διαθεμένος να θυσιάσεις, προκειμένου
να ικανοποιήσεις την τοξική – εθιστική αγάπη (αυτή που ονομάζεται ακόμα και αγνή) είναι ενάντια στην πνευματική εξέλιξη – ανέλιξη.

Δεν λέω να μην αγαπάμε. Μην το πάρετε στραβά. Απλά θέλω να διευκρινίσω η καλύτερα να αναδείξω, πως υπάρχει μια ύπουλη προσπάθεια
μέσω της διαφήμιση που προέρχεται από την νέα τάξη όπου αναγάγει την κοινώς εννοούμενη (ζωώδη) αγάπη ως το απόλυτο επιδιωκόμενο.

[doctormarkon]

Σωστά.

Κρατάω μία φράση από το ποίημα του Κίμπλιγκ το "ΑΝ"

"Όλο τον κόσμο να αγαπάς μα ποτέ πάρα πολύ κανέναν"

Ούτε και εμένα θα ήθελα να με αγαπούν πολύ.
Δεν θα ήθελα να υπάρχει κάποιος που θα έδινε και τη ζωή του για μένα.

Θα ήταν ότι χειρότερο θα μπορούσε να μου συμβεί.

Θα ένοιωθα τύψεις. Θα ήταν ευθύνη και βάρος.
Θα αισθανόμουν σαν δεκανίκι

Προτιμώ τους ανεξάρτητους. Είναι πολύ πιό ενδιαφέροντες τύποι.

[Hlios]

Η αληθινή αγάπη στην οποία αναφέρομαι εδω, δεν είναι εύκολα προσιτή.
Δεν την έχουν νιώσει όλοι, ή ακόμα υπάρχουν και κάποιοι που δεν θα την νιώσουν ποτέ στην ζωή τους.
Είναι κάποιες σπάνιες (στην αρχή) στιγμές που διαρρηγνύεται το στήθος σου και νιώθεις σαν να διευρύνεσαι.
Νιώθεις τα πάντα δικά σου, και νιώθεις πως ανήκεις στα πάντα. Αντιλαμβάνεσαι την ομορφιά του όλου.
Τα μάτια υγραίνουν και νιώθεις τυχερός που υπάρχεις. Νιώθεις τυχερός που είσαι εσύ και όλα είναι όπως τους πρέπει.
Αγαπάς τα πάντα. Και το καλό και το κακό. Και τους καλούς και τους κακούς γιατί εκείνη την ώρα πραγματικά αγαπάς.
Το πρόσωπο σου λάμπει και η χαρά είναι απερίγραπτη. Σε τέτοιες στιγμές ακόμα και ο Μπούς να σε χαστούκιζε,
θα του πρότεινες και το άλλο μάγουλο. Γιατί τότε είσαι συνδεδεμένος με ανώτερες ενέργειες.
Ευγνωμοσύνη, κατανόηση, ευγνωμοσύνη και κατανόηση. Αγάπη, ευγνωμοσύνη και κατανόηση. Αυτά συμβαίνουν.
Αυτή είναι η αγάπη που ΔΕΝ μπορεί να σε πληγώσει, να σε βλάψει, να σε χαμηλώσει παρά μόνο να σε ανεβάσει.
Όταν επιστρέφεις στον εαυτό σου και αρχίσεις μετά από λίγο να βλέπεις τα πράγματα πάλι μέσα από το εγώ σου,
σου μένει μια όμορφη αίσθηση. Όλα είναι χαρά και όλα είναι όπως τους πρέπει. Τα πιο μικρά πράγματα έχουν πάρει
την ίδια σπουδαιότητα στην αντίληψη σου, με τα πιο μεγάλα. Μικραίνεις σε κλίμακα και μεγαλώνεις ταυτόχρονα.
Έτσι μπορεί να θαυμάσεις - αγαπήσεις τα μυρμήγκια όπως και τον ήλιο και τους γαλαξίες. Μιλάς με τα πουλιά
και ακούς τα δέντρα. Τα βουνά γίνονται φίλοι σου και το νερό, ο αέρας ή φωτιά κλπ ανάγονται σε μια άλλη κλάση
σπουδαιότητας σε ότι έχει να κάνει την κατανόηση σου προς αυτά. Αλλάζεις και ο ίδιος και δεν μπορείς εκείνη
την ώρα να θυμώσεις ή να είσαι άσπλαχνος και σκληρός. Είναι γιατί αγαπάς προς κάθε κατεύθυνση και όχι προς μια.

Η συνηθισμένη αγάπη μοιάζει σαν να έχει 3 φάσεις, 3 στάδια. Πρώτα γεννιέται η επιθυμία, μετά εκδηλώνεται
προσφέροντας μια πρόσκαιρη ικανοποίηση και τέλος, αργά ή γρήγορα, ακολουθεί η στέρηση.
Μοιάζει πολύ με τα στάδια και άλλων λιγότερο καλών συναισθημάτων. Όλα έχουν εθιστικά χαρακτηριστικά.
Η επαλήθευση για το εθιστικό του πράγματος γίνεται αν συγκρίνεις την κατάσταση που βρίσκεσαι μετά
στην τρίτη φάση με αυτή που βρισκόσουν πριν την πρώτη ή έστω και στην πρώτη. Αν δηλαδή η κατάσταση σου
είναι ίδια ή και χειρότερη από όταν ξεκίνησε όλο αυτό, τότε έχουμε να κάνουμε με κάτι που είναι ζημιογόνο.
Όταν κάτι, που μπορεί πρόσκαιρα να μας προκαλεί μια ευχαρίστηση και μια ικανοποίηση, στο τέλος μας αφήνει
στην ίδια ή και σε χειρότερη θέση, τότε είναι σαν όλες τις άλλες ενστικτώδεις καταστάσεις ή κάπως έτσι.

Η νορμάλ αγάπη που όλοι γνωρίζουμε καλά είναι μια ανάγκη όπως όλες οι άλλες. Όπως η ανάγκη για νερό και τροφή πχ.
Πρέπει να αγαπάμε. Δεν είναι κακό να αγαπάμε. Αλλά, γιατί από το σύστημα διαφημίζεται αυτή η αγάπη ως εξιδανικευμένη
και ως ο απόλυτος στόχος και σκοπός? Εμένα μου μοιάζει, σαν να διαφημίζεται το να τρώμε, σαν ο απόλυτος στόχος και σκοπός.
Δεν λέω, σε όλους αρέσει το φαγοπότι, δεν ζούμε χωρίς αυτό, αλλά δεν είναι και αυτοσκοπός. Όπως το πολύ φαγητό προκαλεί
παχυσαρκία και αυξάνει το βάρος μας και την δυσκολία στις κινήσεις μας, έτσι και η πολύ αγάπη αυξάνει το συναισθηματικό
μας βάρος και την δυσκολία στην πνευματική ανέλιξη. Η πολυπολυδιαφημιζόμενη αγάπη προκαλεί εμπόδια στην ανέλιξη μας.
Μας δένει με τα εδώ πράγματα και καταστάσεις. Μας δένει συναισθηματικά και μας εθίζει σε πρόσωπα ή πράγματα που τελικά
γίνονται βαρίδια. Σαν σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι. Βρίσκω ύπουλη την παραπλάνηση για τον συσχετισμό της μιας αγάπης
με την άλλη, από κάποιους που ίσως γνωρίζουν τις διαφορές. Η μια σε δεσμεύει και η άλλη σε ελευθερώνει. Αυτοί προωθούν
αυτήν την αγάπη, που μπορεί να είναι όμορφη και αναγκαία, αλλά είναι δεσμευτική.

[ArELa]

Νιώθω πως εστιάζεις μόνο (ή ιδιαίτερα) στο είδος εκείνο της αγάπης που εμπεριέχει και τον έρωτα.
Μπορεί να κάνω λάθος, Ήλιε, αλλά αυτό εισπράττω.
Εγώ μιλώ για σκέτη νέτη αγάπη χωρίς ιδιαίτερες ταμπέλες πάνω της.

Για παράδειγμα, συμβαίνει αυτό που συμβαίνει στο Νικόλα, ξεκινάει χημειοθεραπείες επιθετικότατης μορφής, η πρόγνωση δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική και ξαφνικά συνειδητοποιώ πόσο πολύ τον αγαπάω... Δεν βλεπόμαστε συχνά, δεν έχω τίποτα να "κερδίσω" απ'αυτόν ή να προσβλέπω σε τίποτα μέσα στη ζωή μου, ούτε καν σκέτη "παρέα" ας πούμε, όμως πονάω βαθύτατα και τρελαίνομαι στην ιδέα ότι σύντομα δεν θα έχω πρόσβαση στην παρουσία του, αν και δεν την ένιωθα ως απαραίτητη, ούτε την είχα τόσο συχνά...

Το συναίσθημα είναι βίωμα και μάλιστα πολύ ατομικό και απόλυτα υποκειμενικό.
Δεν μπορεί κανείς να το προσδιορίσει απόλυτα με λεκτικούς/επικοινωνιακούς όρους, και ποιο θα'ταν το νόημα για κάτι τέτοιο, άλλωστε;
Κατά τη γνώμη μου, δεν έχει ουσιαστικό νόημα να υπεραναλύεται
ή φιλοσοφείται.Ή το βιώνει κάποιος αυτό το συναίσθημα που λέγεται αγάπη,
ή το προσπερνάει. Και μόνο που το βιώνει κανείς (σε οποιαδήποτε μορφή/έκφανσή του) είναι για μένα "πλουσιότερος" απ'αυτόν που το προσπερνάει.

Αυτά από μένα ως προς την αγάπη.
Πέραν αυτού, θεωρώ πλεονασμό και αμπελοφιλοσόφημα το να μιλώ γι'αυτήν.
Ούτε να την εξυμνώ θέλω ούτε να την υποβιβάζω. Ούτε να την αναλύω, ούτε να την επεξηγώ, γιατί αν δεν τη βιώσει κανείς, καμία "εξήγηση" από άλλον δε θα του δώσει να καταλάβει κάτι...

Άλλωστε είναι για μένα κάτι ιερό και δε θέλω να το αγγίζω ή να το συζητώ πολύ.

[Hlios]

"…Όλα τότε γίνονται το ρήμα «ΑΓΑΠΩ»,
Χωρίς συγκεκριμένο αντικείμενο,
Μια κατάσταση ΑΓΑΠΗΣ"

[skion]

Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα αλλά πεδίο δύναμης.

[alkinoos]

Τελικά..αν δεν αναλύσεις ,δεν θα κατανοήσεις.Δεν θα έχει και Νόημα και Ουσία και ο Λόγος σου.Χαμένος στο Λόγο σου,χαμένος στη Θέληση και στη Δύναμη σου.Αλλά δεν είμαστε όλοι της ανάλυσης,και γω που το αναλύω δεν σημαίνει πως η σκέψη μου είναι η Ορθή για τους άλλους.Είναι για μένα και μόνο για μένα,απλά την εκφράζω και μόνο.

Όλοι μάθαμε πως η αγάπη έχει πολλές μορφές..άλλη αγάπη για τους γονείς,άλλη για το ταίρι ,άλλη για τον φίλο κτλ κτλ

Πολλές αγάπες δηλαδή και χαθήκαμε σ'αυτές και στις ερμηνείες της.Ίσως, γιατί αναζητά ο καθένας μας εκείνη την ερμηνεία που τον εκφράζει και τον δονεί περισσότερο.Ίσως,γιατί εμπλέκονται και άλλοι παράγοντες.Εσωτερικοί και εξωτερικοί.Γι'αυτό και υπάρχει θέμα επικοινωνίας.

Δεν με ενδιαφέρουν όμως οι παράγοντες...αναζητώ το νόημα και την ουσία της λέξης.Πάω πίσω από την λέξη.Αλλιώς θα πετάω λέξεις στον άλλον χωρίς να γνωρίζω για τι μιλαώ

«Αγάπα τον πλησίον μικρά ελαττούμενος» (Αγάπα τον πλησίον σου και με μικρή ζημιά σε βάρος δικό σου)
Θαλής ο Μιλήσιος. -Κάτι μου θυμίζει η φράση,μια μικρή αντιγραφή .αλλά δεν είναι της στιγμής.Άλλη φορά

Εδώ ο Θαλής μπορεί να μιλά για την αγάπη,αλλά ίσως να αναφέρεται και στη φιλία.Θα το δούμε πιο κάτω με τον Αριστοτέλη

Για πάμε να δούμε και τον Αριστοτέλη...

Φιλία εστί μία ψυχή εν δυσί σώμασιν ενοικουμένη. Η φιλία [ή η αγάπη] είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δυο σώματα.Αριστοτέλης
Εδώ ο Αριστοτέλης δίνει μια διαφορετική ερμηνεία,πιο πολύπλοκη ,που αναζητά περαιτέρω ανάλυση.

Για να δούμε τώρα τι είναι καλό και τι δεν είναι καλό.Τον Νίτσε παρακαλώ στη σκηνή Τι λέει και αυτός ο άνθρωπος

Ρωτάτε, τι είναι καλό;Μα ,αυτό που ανυψώνει το ανθρώπινο είδος,η αίσθηση της δύναμης και της θέλησης για δύναμη.
Και το κακό; Αυτό που είναι ριζωμένο στην αδυναμία.


Και ερχόμαστε στο σήμερα...στην απόλυτη αντίθεση

Όπου εκείνος που είναι αγαθός ,καλός και ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο πολλές φορές θεωρείται και χαρακτηρίζεται και ως... Μ Α Λ Α Κ Α Σ
..αλλά ταυτόχρονα,πάλι μπροστά μου εσύ
Ο άνθρωπος εκπαιδεύεται και μαθαίνει πως να αγαπά τον πλησίον με τα ελαττώματα του..που όμως όπως ανέφερα και πιο πάνω τον χαρακτηρίζει ενίοτε και ως μαλάκα(τον πλησίον του)..Δηλαδή, όλοι μας είμαστε μαλάκες με το σκεφτικό των άλλων Καλό,ε



μπορώ να κάνω παρέα με τους πάντες,αλλά δεν είναι όλοι φίλοι μου..έχω και 'γω ελλατώματα

Αγαπάς τα πάντα. Και το καλό και το κακό. Και τους καλούς και τους κακούς γιατί εκείνη την ώρα πραγματικά αγαπάς.

Όπως και να έχει..ο καθένας μας δίνει την ανάλογη ερμηνεία,λόγω της διαφορετικότητας και της αντίληψης του άσχετα το βαθμό εκπαίδευσης του.Δεν είναι νόμος ,δεν είναι σταθερά.Η αναφορά που έκανα είναι για τις ερμηνείες του χθες και του σήμερα και τίποτα άλλο.Αν ποτέ συντονιστούν απόψεις συμβαίνει κάτι μαγικό,είτε αυτό είναι αγάπη,φιλία,έρωτας..αν όχι...εμείς να είμαστε καλά.