SystemFreaks™
Μια μέρα ο Απόλλωνας πολύ πολύ διψασμένος το έστειλε να του φέρει ένα κύπελο με νερό, κι αυτό καθυστέρησε πολύ καθώς δίπλα στο ποτάμι υπήρχε μία συκιά της οποίας τους καρπούς περίμενε το κοράκι να ωριμάσουν πρώτα για να τους γευτεί.
Γνωρίζοντας ότι ο Θεός θα εξοργιζόταν με την αναμονή καθώς διψούσε, πρόσεξε ένα νερόφιδο που κολυμπούσε στο ποτάμι και σκέφτηκε να το χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία για την μεγάλη του καθυστέρηση. Έτσι, άφησε το κύπελο και έπιασε το νερόφιδο το οποίο και παρουσίασε μπροστά στον Απόλλωνα ως υπεύθυνο της καθυστέρησής του.
Ο Θεός κατάλαβε το ψέμα του και το καταράστηκε γι' αυτή του την απάτη. Του αφαίρεσε την γλυκειά του τη μιλιά όπως και το λευκό του χρώμα και στη θέση τους το έκανε μαύρο με βραχνή και άσχημη φωνή ώστε να θυμάται για πάντα αυτή του την προδοσία και να είναι περίγελος όλων.
Από τότε, όποιος διψά πολύ και δεν μπορεί, για τον έναν ή τον άλλο λόγο να πιει νερό, λέει ότι "κοράκιασε" στη μνήμη του ψεύτη κόρακα που καθυστέρησε να φέρει το κύπελο με το νερό, ενώ πλέον δεν είναι ευπρόσδεκτο στους ανθρώπους είτε λόγω χρώματος είτε λόγω της άσχημης φωνής του ενώ καθώς περνούσαν τα χρόνια και ο Χριστιανισμός έπαιρνε τη θέση της Πατρώας Κοσμοαντίληψης, το κοράκι όπως και πολλά άλλα (πρώην και νυν) ιερά πτηνά χαρακτηρίστηκαν ως πτηνά γρουσουζιάς, μαύρης μαγείας και παγανισμού με αποτέλεσμα τη σταδιακή λησμονιά των όσων συμβόλιζαν στο παρελθόν και τη μαζική εξόντωσή τους.
Το κείμενο είναι δικό μου, αν και παίρνει βελτίωση, σε μία προσπάθεια να εξηγήσω σε παιδιά νηπιαγωγείου από πού προήλθε η λέξη "κοράκιασα". Περιέχει μεγάλο αυτοσχεδιασμό και όταν διανθιστεί με θεατρικότητα, κάνει θαύματα.
