ΔΝΤ ΚΑΙ ΕΥΡΩΖΩΝΗ

[ArELa]

Εξ αφορμής της τοποθετήσεως του κ. Αδώνιδος Γεωργιάδη εδώ http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic ... 50#p109850

και με δεδομένο ότι είδα και στο blog taxalia ψηφοφορία "τι θα λέγατε για την επαναφορά στη δραχμή", τα αποτελέσματα της οποίας (μέχρι στιγμής) είναι εντυπωσιακά

αποφάσια να ανεβάσω μια παρόμοια ψηφοφορία.

Ψηφίστε όλοι παρακαλώ, και όσοι επιθυμείτε αναλύστε την ψήφο σας.

Ευχαριστώ.

[Exciter]

Με το Ευρωζώνη εννοείς απλώς Ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά;

Διότι έξοδος από την Ευρωζώνη και επιστροφή στη δραχμή χωρίς και έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αλλάζει και τόσα πολλά, βασικά σχεδόν τίποτε.

Και, το σημαντικότερο, με το παρόν "πολιτικό προσωπικό" όποια επιλογή και να διαλέγαμε, καταδικασμένη την κόπτω. Προτιμώ, λοιπόν, ν'απέχω απ'αυτή την ψηφοφορία, καθώς στην πραγματικότητα είναι ψευδοδιλήμματα.

Το ουσιαστικό ερώτημα είναι αν θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τις στρατηγικές αποφάσεις των τελευταίων 35 ετών και, φυσικά, εφόσον στο ερώτημα απαντήσουμε θετικά (κατανοώντας και αποδεχόμενοι τις πολύ σοβαρές επιπτώσεις που κάτι τέτοιο θα είχε, θα είναι the end of the world as we know it) προφανώς δεν μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει με όσους έχουν μεγαλώσει με το όραμα της "Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης" (και μην ξεχνάμε ότι όσοι εναντιώθηκαν προτιμούσαν απλώς την ένταξη σε άλλο στρατόπεδο, τουλάχιστον μέχρι εκείνο να καταρρεύσει).

[Divine Sinner]

H ευρωπαϊκη ενωση ειναι ενα σκαλοπάτι προς την παγκοσμιοποιηση.
ειμαι υπερ των ισχυρων εθνικών κρατών

[emman]

Το ότι θα γυρίσουμε στην δραχμούλα είναι το μόνο σίγουρο.

Ήδη εδώ και 2 μήνες περίπου στα νομισματοκοπεία κόβουν δραχμούλες.

Το κακό είναι όμως ότι με το που γυρίσουμε στην δραχμούλα θα γίνουν μεγάλες υποτιμήσεις και θα λέμε όλοι μας το ψωμί ψωμάκι!!!!

Όλα είναι σχεδιασμένα για να μας ισοπεδώσουν!!!!!

[dimig]

Δ Ρ Α Χ Μ Η

…Η μεγάλη "τρομοκράτισσα" του Πλανήτη.



Μπροστά της η Αλ Κάιντα

είναι σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα.




Για να καταλαβαίνει κάποιος τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω του, θα πρέπει να μπορεί ν' αναλύει τα δεδομένα που αφορούν τον κόσμο αυτόν. Να μπορεί να καταλαβαίνει τι ακριβώς είναι αυτά που βλέπει. Να μπορεί ν' αντιλαμβάνεται τα παράδοξα, όταν αυτά υπάρχουν. Ποια είναι τα παράδοξα και τα περίεργα, που βλέπουμε σήμερα; Βλέπουμε τις εβραϊκές ηγεσίες των ευρωπαϊκών κρατών, όπως είναι ο Παπανδρέου, ο Σαρκοζί ή η Μέρκελ, ν' αναλαμβάνουν να ηγηθούν του "πολέμου" ενάντια στη διεθνή κερδοσκοπία. Με τη βοήθεια και τον συντονισμό της αμερικανικής FED του Εβραίου Μπενράκε ή της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας του επίσης Εβραίου Τρισέ, κάνουν "πόλεμο" εναντίον της κερδοσκοπίας.

Εβραίοι κάνουν "πόλεμο" εναντίον όλου του κυκλώματος, που στριμώχνει τα κράτη και τα φέρνει σε κατάσταση απόλυτης αδυναμίας ν' αντιμετωπίσουν την κερδοσκοπική λεηλασία εις βάρος τους, όπως διαπίστωσαν πρόσφατα και οι ισπανικές μυστικές υπηρεσίες. Ενός κυκλώματος, το οποίο διαδίδει άσχημες "φήμες" για τα κράτη μέσω των εβραϊκής ιδιοκτησίας διεθνών ΜΜΕ και στη συνέχεια αυτές τις "φήμες" τις διαχειρίζεται σαν "αλήθειες", για να "σπεκουλάρει" την κατάσταση. Να τη "σπεκουλάρει" μέσω των "διεθνών" εταιρειών πιστοληπτικής αξιολόγησης κρατών και εταιρειών, οι οποίες ανήκουν επίσης σε Εβραίους. Εταιρειών, όπως η Moody’s, η Fitch Rating ή η Standard & Poor’s. Εταιρειών, που δίνουν το "σύνθημα", για να ξεκινήσει η κερδοσκοπική λεηλασία.

Σ' αυτήν τη λεηλασία πρωταγωνιστούν οι κερδοσκόποι. Εβραίοι —στη συντριπτική τους πλειοψηφία— κερδοσκόποι. Κερδοσκοπικοί μηχανισμοί, οι οποίοι ποντάρουν σε "πτωχεύσεις" κρατών, όπως η εβραϊκή Goldman Sachs και κερδοσκόποι ως φυσικά πρόσωπα, όπως είναι οι Εβραίοι Μπάφετ, Σόρος κλπ.. Εναντίον αυτών των κερδοσκόπων κινούνται οι πιο πάνω επίσης Εβραίοι "ήρωες" της δικαιοσύνης και όψιμοι "προστάτες" της Ελλάδας. Εβραίοι δηλαδή εναντίον Εβραίων. Είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι ένας τέτοιος εμφύλιος "πόλεμος", όταν όλοι αυτοί τρώνε από το ίδιο σιωνιστικό "πιάτο" και άρα είναι υποχρεωμένοι να το "γεμίζουν" από κοινού;

Από αυτό το σημείο και έπειτα δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα. Ερωτήματα, τα οποία δυστυχώς για κάποιους είναι πολύ αποκαλυπτικά των όσων πραγματικά συμβαίνουν. Γιατί να κάνουν οι Εβραίοι έναν τέτοιο πολυδάπανο πόλεμο εναντίον της κερδοσκοπίας, ο οποίος εκθέτει τους κερδοσκόπους ομοεθνείς τους στη δημόσια θέα, όταν μπορούν να συνεννοηθούν φτηνά και μυστικά μεταξύ τους; Γιατί να δημιουργήσουν πολυδάπανους ελεγκτικούς μηχανισμούς —όπως είναι το ευρωπαϊκό ταμείο αλληλεγγύης—, όταν μπορούν να έχουν τα ίδια αποτελέσματα με ένα απλό τηλεφώνημα σε έναν ξάδερφο ή έναν θείο;

Βλέπουμε δηλαδή παράξενα πράγματα να συμβαίνουν. Τόσο παράξενα, που στην κορύφωσή τους γίνονται σχεδόν παράλογα. Είναι παράλογη η γενική ανησυχία των ισχυρών Εβραίων και των κατά τόπους υπαλλήλων τους για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Δεν μας έχουν συνηθίσει οι Εβραίοι σε τέτοιες φιλελληνικές και ανθρωπιστικές συμπεριφορές και είχαν αιώνες στη διάθεσή τους για να το καταφέρουν. Οι Εβραίοι, δηλαδή, σε μια αποθέωση αυταπάρνησης και αλτρουισμού, βλέπουν τους Έλληνες —και άρα τους εθνικούς τους εχθρούς— να απειλούνται με οικονομική καταστροφή και αναλαμβάνουν οι ίδιοι να τους προστατεύσουν. Να τους προστατεύσουν με όλα τα μέσα και τις διασυνδέσεις που διαθέτουν.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για παράλογα πράγματα. Πράγματα, τα οποία δεν στέκουν σε καμία σοβαρή ανάλυση. Δεν στέκει, για παράδειγμα, σε καμία λογική η στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Ελλάδα και την ελληνική οικονομία. Όσο παράλογο είναι να θέλουν οι Εβραίοι να βοηθήσουν τους Έλληνες, άλλο τόσο παράλογο είναι να θέλουν οι ΗΠΑ να βοηθήσουν την Ελλάδα.

Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Αν υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ και το δολάριο έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα με την Ευρώπη και το Ευρώ, τότε θα έπρεπε σήμερα οι Αμερικανοί να είναι ευτυχείς με την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η οικονομία της Ελλάδας. Μάλιστα, θα έπρεπε οι ίδιες οι ΗΠΑ να πρωτοστατούν στις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας, εφόσον αυτή θα ήταν ο αδύναμος κρίκος του Ευρώ.

Αντί όμως της φυσιολογικής συμπεριφοράς, την οποία επιβάλει η λογική της οικονομίας, βλέπουμε τις ΗΠΑ να φέρονται "περίεργα". Τις βλέπουμε απόλυτα ευθυγραμμισμένες με την Ευρώπη. "Αγωνιούν" κι αυτές για την τύχη της ελληνικής οικονομίας και σπεύδουν και οι ίδιες να πολεμήσουν τους διεθνείς κερδοσκόπους. Αυτούς, δηλαδή, που θεωρητικά απειλούν τους "Ευρωεχθρούς" τους και υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσαν να εργάζονται επ’ αμοιβή για τους ίδιους.

Αγωνιούν τόσο πολύ, που δεν διστάζουν να το αποκαλύπτουν ακόμα και από τα πιο επίσημα "χείλη". Στα υπουργεία των Εξωτερικών —ως γνωστόν— δεν κατοικούν ποιητές και λογοτέχνες. Ειδικά μάλιστα στα υπουργεία των ιμπεριαλιστών δεν υπάρχουν τέτοιοι ούτε για δείγμα. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί στα υπουργεία αυτά τίποτε δεν λέγεται τυχαία. Όταν λοιπόν η διαβόητη Χίλαρι Κλίντον αναφέρει στον λόγο της ότι ο Ομπάμα "αγωνιά" να δει τον Γιωργάκη, αυτό κάτι σημαίνει. Τον Γιωργάκη δεν αγωνιά να τον δει ούτε καν η μάνα του που τον γέννησε. Ούτε καν λογοτέχνης —ποιητική αδεία— μπορεί να το πει αυτό.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για παραλογισμούς. Οι ΗΠΑ θεωρητικά θα έπρεπε να πολεμάνε το Ευρώ και άρα και τον αδύναμο "κρίκο" του, που είναι η Ελλάδα. Ακόμα και ο Ομπάμα θα έπρεπε να είναι σε θέση να το καταλάβει αυτό. Μπορεί ο ίδιος από τύχη να παριστάνει τον Πλανητάρχη και να μην μαζεύει μπαμπάκι κάπου στην Αλαμπάμα, αλλά αυτό έπρεπε να είναι σε θέση να το καταλάβει. Όμως, αντ' αυτού έχουμε το παράδοξο φαινόμενο το κράτος του δολαρίου να ακολουθεί την ίδια πολιτική με τη Γερμανία ή τη Γαλλία του Ευρώ. Μιλάμε για "αγάπη" προς την Ελλάδα. Μέχρι και την ταξιδιωτική βίζα μάς υποσχέθηκαν ότι θα καταργήσουν για τους Έλληνες, οι οποίοι θέλουν να ταξιδεύσουν προς τις ΗΠΑ. Στη θεωρητικά πιο δύσκολη στιγμή της ελληνικής οικονομίας. Στη στιγμή, που, με βάση τη λογική, πολλοί Συνέλληνες θα ήθελαν να πάνε για εργασία στις ΗΠΑ και άρα να εκμεταλλευτούν αυτό, το οποίο ήθελαν επί χρόνια να αποφύγουν οι ΗΠΑ.

Όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε ότι είναι όχι απλά παράξενα, αλλά παράλογα. Εξωφρενικά παράλογα, αν σκεφτεί κάποιος ότι οι από την εθνική τους "φύση" ανθέλληνες Εβραίοι είναι αυτοί, οι οποίοι ελέγχουν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα τη διπλωματική στάση των ΗΠΑ. Αν, δηλαδή, είναι μία φορά παράλογο, που οι ΗΠΑ θέλουν να βοηθήσουν την οικονομία της Ελλάδας, είναι δύο φορές παράλογο, αν σκεφτεί κάποιος τον ρόλο των Εβραίων στην πολιτική των ΗΠΑ. Επειδή λοιπόν παράλογα δεν υπάρχουν σε ένα σύστημα με λογικά και μεγάλα συμφέροντα, εύλογα προκύπτουν κάποια ερωτήματα. Τι ακριβώς φοβούνται τόσο ισχυροί παράγοντες από ένα κράτος, το οποίο είναι μικρότερο από μια Νέα Υόρκη ή ένα Βερολίνο; Τι ακριβώς ενώνει παράγοντες, οι οποίοι θεωρητικά είναι εχθροί μεταξύ τους;

Αυτό, το οποίο φοβούνται όλοι αυτοί, είναι η ΔΡΑΧΜΗ.....συνέχεια εδώ: http://www.eamb.gr/new_text/drachmi.htm

[dimig]

Δ Ρ Α Χ Μ Η

…Η μεγάλη "τρομοκράτισσα" του Πλανήτη.



Μπροστά της η Αλ Κάιντα

είναι σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα.




Για να καταλαβαίνει κάποιος τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω του, θα πρέπει να μπορεί ν' αναλύει τα δεδομένα που αφορούν τον κόσμο αυτόν. Να μπορεί να καταλαβαίνει τι ακριβώς είναι αυτά που βλέπει. Να μπορεί ν' αντιλαμβάνεται τα παράδοξα, όταν αυτά υπάρχουν. Ποια είναι τα παράδοξα και τα περίεργα, που βλέπουμε σήμερα; Βλέπουμε τις εβραϊκές ηγεσίες των ευρωπαϊκών κρατών, όπως είναι ο Παπανδρέου, ο Σαρκοζί ή η Μέρκελ, ν' αναλαμβάνουν να ηγηθούν του "πολέμου" ενάντια στη διεθνή κερδοσκοπία. Με τη βοήθεια και τον συντονισμό της αμερικανικής FED του Εβραίου Μπενράκε ή της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας του επίσης Εβραίου Τρισέ, κάνουν "πόλεμο" εναντίον της κερδοσκοπίας.

Εβραίοι κάνουν "πόλεμο" εναντίον όλου του κυκλώματος, που στριμώχνει τα κράτη και τα φέρνει σε κατάσταση απόλυτης αδυναμίας ν' αντιμετωπίσουν την κερδοσκοπική λεηλασία εις βάρος τους, όπως διαπίστωσαν πρόσφατα και οι ισπανικές μυστικές υπηρεσίες. Ενός κυκλώματος, το οποίο διαδίδει άσχημες "φήμες" για τα κράτη μέσω των εβραϊκής ιδιοκτησίας διεθνών ΜΜΕ και στη συνέχεια αυτές τις "φήμες" τις διαχειρίζεται σαν "αλήθειες", για να "σπεκουλάρει" την κατάσταση. Να τη "σπεκουλάρει" μέσω των "διεθνών" εταιρειών πιστοληπτικής αξιολόγησης κρατών και εταιρειών, οι οποίες ανήκουν επίσης σε Εβραίους. Εταιρειών, όπως η Moody’s, η Fitch Rating ή η Standard & Poor’s. Εταιρειών, που δίνουν το "σύνθημα", για να ξεκινήσει η κερδοσκοπική λεηλασία.

Σ' αυτήν τη λεηλασία πρωταγωνιστούν οι κερδοσκόποι. Εβραίοι —στη συντριπτική τους πλειοψηφία— κερδοσκόποι. Κερδοσκοπικοί μηχανισμοί, οι οποίοι ποντάρουν σε "πτωχεύσεις" κρατών, όπως η εβραϊκή Goldman Sachs και κερδοσκόποι ως φυσικά πρόσωπα, όπως είναι οι Εβραίοι Μπάφετ, Σόρος κλπ.. Εναντίον αυτών των κερδοσκόπων κινούνται οι πιο πάνω επίσης Εβραίοι "ήρωες" της δικαιοσύνης και όψιμοι "προστάτες" της Ελλάδας. Εβραίοι δηλαδή εναντίον Εβραίων. Είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι ένας τέτοιος εμφύλιος "πόλεμος", όταν όλοι αυτοί τρώνε από το ίδιο σιωνιστικό "πιάτο" και άρα είναι υποχρεωμένοι να το "γεμίζουν" από κοινού;

Από αυτό το σημείο και έπειτα δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα. Ερωτήματα, τα οποία δυστυχώς για κάποιους είναι πολύ αποκαλυπτικά των όσων πραγματικά συμβαίνουν. Γιατί να κάνουν οι Εβραίοι έναν τέτοιο πολυδάπανο πόλεμο εναντίον της κερδοσκοπίας, ο οποίος εκθέτει τους κερδοσκόπους ομοεθνείς τους στη δημόσια θέα, όταν μπορούν να συνεννοηθούν φτηνά και μυστικά μεταξύ τους; Γιατί να δημιουργήσουν πολυδάπανους ελεγκτικούς μηχανισμούς —όπως είναι το ευρωπαϊκό ταμείο αλληλεγγύης—, όταν μπορούν να έχουν τα ίδια αποτελέσματα με ένα απλό τηλεφώνημα σε έναν ξάδερφο ή έναν θείο;

Βλέπουμε δηλαδή παράξενα πράγματα να συμβαίνουν. Τόσο παράξενα, που στην κορύφωσή τους γίνονται σχεδόν παράλογα. Είναι παράλογη η γενική ανησυχία των ισχυρών Εβραίων και των κατά τόπους υπαλλήλων τους για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Δεν μας έχουν συνηθίσει οι Εβραίοι σε τέτοιες φιλελληνικές και ανθρωπιστικές συμπεριφορές και είχαν αιώνες στη διάθεσή τους για να το καταφέρουν. Οι Εβραίοι, δηλαδή, σε μια αποθέωση αυταπάρνησης και αλτρουισμού, βλέπουν τους Έλληνες —και άρα τους εθνικούς τους εχθρούς— να απειλούνται με οικονομική καταστροφή και αναλαμβάνουν οι ίδιοι να τους προστατεύσουν. Να τους προστατεύσουν με όλα τα μέσα και τις διασυνδέσεις που διαθέτουν.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για παράλογα πράγματα. Πράγματα, τα οποία δεν στέκουν σε καμία σοβαρή ανάλυση. Δεν στέκει, για παράδειγμα, σε καμία λογική η στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Ελλάδα και την ελληνική οικονομία. Όσο παράλογο είναι να θέλουν οι Εβραίοι να βοηθήσουν τους Έλληνες, άλλο τόσο παράλογο είναι να θέλουν οι ΗΠΑ να βοηθήσουν την Ελλάδα.

Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Αν υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ και το δολάριο έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα με την Ευρώπη και το Ευρώ, τότε θα έπρεπε σήμερα οι Αμερικανοί να είναι ευτυχείς με την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η οικονομία της Ελλάδας. Μάλιστα, θα έπρεπε οι ίδιες οι ΗΠΑ να πρωτοστατούν στις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας, εφόσον αυτή θα ήταν ο αδύναμος κρίκος του Ευρώ.

Αντί όμως της φυσιολογικής συμπεριφοράς, την οποία επιβάλει η λογική της οικονομίας, βλέπουμε τις ΗΠΑ να φέρονται "περίεργα". Τις βλέπουμε απόλυτα ευθυγραμμισμένες με την Ευρώπη. "Αγωνιούν" κι αυτές για την τύχη της ελληνικής οικονομίας και σπεύδουν και οι ίδιες να πολεμήσουν τους διεθνείς κερδοσκόπους. Αυτούς, δηλαδή, που θεωρητικά απειλούν τους "Ευρωεχθρούς" τους και υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσαν να εργάζονται επ’ αμοιβή για τους ίδιους.

Αγωνιούν τόσο πολύ, που δεν διστάζουν να το αποκαλύπτουν ακόμα και από τα πιο επίσημα "χείλη". Στα υπουργεία των Εξωτερικών —ως γνωστόν— δεν κατοικούν ποιητές και λογοτέχνες. Ειδικά μάλιστα στα υπουργεία των ιμπεριαλιστών δεν υπάρχουν τέτοιοι ούτε για δείγμα. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί στα υπουργεία αυτά τίποτε δεν λέγεται τυχαία. Όταν λοιπόν η διαβόητη Χίλαρι Κλίντον αναφέρει στον λόγο της ότι ο Ομπάμα "αγωνιά" να δει τον Γιωργάκη, αυτό κάτι σημαίνει. Τον Γιωργάκη δεν αγωνιά να τον δει ούτε καν η μάνα του που τον γέννησε. Ούτε καν λογοτέχνης —ποιητική αδεία— μπορεί να το πει αυτό.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για παραλογισμούς. Οι ΗΠΑ θεωρητικά θα έπρεπε να πολεμάνε το Ευρώ και άρα και τον αδύναμο "κρίκο" του, που είναι η Ελλάδα. Ακόμα και ο Ομπάμα θα έπρεπε να είναι σε θέση να το καταλάβει αυτό. Μπορεί ο ίδιος από τύχη να παριστάνει τον Πλανητάρχη και να μην μαζεύει μπαμπάκι κάπου στην Αλαμπάμα, αλλά αυτό έπρεπε να είναι σε θέση να το καταλάβει. Όμως, αντ' αυτού έχουμε το παράδοξο φαινόμενο το κράτος του δολαρίου να ακολουθεί την ίδια πολιτική με τη Γερμανία ή τη Γαλλία του Ευρώ. Μιλάμε για "αγάπη" προς την Ελλάδα. Μέχρι και την ταξιδιωτική βίζα μάς υποσχέθηκαν ότι θα καταργήσουν για τους Έλληνες, οι οποίοι θέλουν να ταξιδεύσουν προς τις ΗΠΑ. Στη θεωρητικά πιο δύσκολη στιγμή της ελληνικής οικονομίας. Στη στιγμή, που, με βάση τη λογική, πολλοί Συνέλληνες θα ήθελαν να πάνε για εργασία στις ΗΠΑ και άρα να εκμεταλλευτούν αυτό, το οποίο ήθελαν επί χρόνια να αποφύγουν οι ΗΠΑ.

Όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε ότι είναι όχι απλά παράξενα, αλλά παράλογα. Εξωφρενικά παράλογα, αν σκεφτεί κάποιος ότι οι από την εθνική τους "φύση" ανθέλληνες Εβραίοι είναι αυτοί, οι οποίοι ελέγχουν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα τη διπλωματική στάση των ΗΠΑ. Αν, δηλαδή, είναι μία φορά παράλογο, που οι ΗΠΑ θέλουν να βοηθήσουν την οικονομία της Ελλάδας, είναι δύο φορές παράλογο, αν σκεφτεί κάποιος τον ρόλο των Εβραίων στην πολιτική των ΗΠΑ. Επειδή λοιπόν παράλογα δεν υπάρχουν σε ένα σύστημα με λογικά και μεγάλα συμφέροντα, εύλογα προκύπτουν κάποια ερωτήματα. Τι ακριβώς φοβούνται τόσο ισχυροί παράγοντες από ένα κράτος, το οποίο είναι μικρότερο από μια Νέα Υόρκη ή ένα Βερολίνο; Τι ακριβώς ενώνει παράγοντες, οι οποίοι θεωρητικά είναι εχθροί μεταξύ τους;

Αυτό, το οποίο φοβούνται όλοι αυτοί, είναι η ΔΡΑΧΜΗ.....συνέχεια εδώ: http://www.eamb.gr/new_text/drachmi.htm

και εδώ: http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/ ... _1187.html

[ArELa]

Ευχαριστώ όλους για τη συμβολή τους στην ψηφοφορία και το διάλογο που μπορεί να αναπτυχθεί πάνω σ'αυτήν. Όλους πλην του Εξορίστου, που με εξέπληξε, διότι υπεκφεύγει κανονικότατα, ενώ από εκείνον ειδικά περίμενα ανάλυση-πόνημα επί του θέματος. Για να μπορέσεις να κάνεις κι εσύ κάποιο κλικ τέλος πάντων Εξόριστε, πρόσθεσα και την επιλογή "άλλο". Διαφωνώ στο χαρακτηρισμό "ψευτοδίλημμα" που έθεσες. Συμφωνώ ότι θα πρέπει να αλλάξει το πολιτικό προσωπικό, αλλά αυτό προϋποθέτει ριζική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος, με το οποίο "σερνόμαστε" κυριολεκτικά κάτι δεκαετίες, και δείχνουμε να το'χουμε συνηθίσει/αποδεχθεί ως το μόνο εφικτό.

Φυσικά ψήφισα την πρώτη επιλογή. Διευκρινίζω δε, πως όταν λέω εκτός Ευρωζώνης εννοώ εκτός Ευρωζώνης (και ξέρω τι λέω, Εξόριστε, δεν είμαι τόσο ηλίθια). Αν θες και έξω απ'την ΕΕ, ναι, γιατί όχι; ΕΞΩ και από την ΕΕ ακόμα καλύτερα. Αν και στην περίπτωση που θα ήμασταν μέσα αλλά εκτός Ευρωζώνης, φρονώ ότι και πάλι θα είχαμε στοιχειώδη ανεξαρτησία στα του οίκου μας. Γι'αυτή την αυτοδιάθεση θα ήθελα πίσω και τη δραχμή, έστω και υποτιμημένη, και όχι για λόγους συναισθηματικούς μόνον. Μπορεί να υποφέραμε, αλλά υποφέρουμε και τώρα. Στην περίπτωση επαναφοράς της δραχμής και της αποσύνδεσής μας από την Ευρωζώνη, το χρονικό διάστημα των "βασάνων" θα ήταν περιορισμένο. Τώρα, δεν βλέπω φως στο τούνελ. Θα χρωστάμε ες αεί, και μάλιστα "ψεύτικα" λεφτά, στα λαμόγια (ντόπια και του εξωτερικου) που θέλησαν (και θέλουν) να κερδοσκοπούν στην πλάτη μας.

[ArELa]

ΠΡΟΣΟΧΗ:

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΞΑΝΑΨΗΦΙΣΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΣΘΕΤΟΝΤΑΣ ΤΗ ΝΕΑ ΕΠΙΛΟΓΗ, ΑΚΥΡΩΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΨΗΦΟΙ
(οι οποίες ενημερωτικά ήταν 4 και όλες υπέρ της πρώτης επιλογής)

[Dhmellhn]

Θα τοποθετηθώ μέσα στην εβδομάδα, αφού πρώτα ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα διά ζώσης με κάποια άτομα (μεταξύ αυτών και ο Άδωνις).

[Aiolos]

Αποκλεισμός κάθε συνεργασίας με το ΔΝΤ και παραμονή στην Ευρωζώνη, διότι στην παρούσα περίοδο δεν μας συμφέρει η έξοδος.

[ArELa]

διότι στην παρούσα περίοδο δεν μας συμφέρει η έξοδος.

Γιατί;
Δεν μου αρκεί να το λες. Ανάλυσε και τεκμηρίωσέ το μου.

[Exciter]

Είναι ΝΤΠ πρακτική να τίθενται ψευδοδιλήμματα για να κατευθύνεται ο κόσμος σε συγκεκριμένες επιλογές και, προφανώς, δεν είναι υπεκφυγή να το επισημαίνει κάποιος.

Φυσικά και το εντός ή εκτός Ευρωζώνης είναι κατ'ουσίαν ψευδοδίλημμα, καθώς αντιμετωπίζει μόνο το νομισματικό μέρος του ζητήματος, αφήνει όμως ανέγγιχτα σειρά από άλλα ζητήματα οικονομικής πολιτικής, όπως π.χ. τους δασμούς. Εξάλλου, το 70-80% του θεσμικού πλαισίου έρχεται από την ΕΕ, είναι κοινό για όλες τις χώρες (ο Farage αναφέρει συνέχεια αυτό το ποσοστό για το UK) και είναι κυρίως οικονομικού περιεχομένου οι ρυθμίσεις.

Παράλληλα, πραγματικά τρέμω στην ιδέα να έχουν στα χέρια τους τη δυνατότητα να κόβουν νόμισμα έλληνες πολιτικάντηδες... το είδαμε στη δεκαετία του 80, που ο ΑΓΠ πληρώρησε τα πάντα (και κατασπατάλησε και τους ΕΟΚικούς πόρους, μην ξεχνιόμαστε).

Μην ξεχνάμε ότι εντός ΕΕ δεν μπορούμε, ουσιαστικά, να ακολουθήσουμε πολιτικές αυτάρκειας, που είναι και ο θεμέλιος λίθος της αυτονομίας.

Τα παραπάνω τα έχω ξαναγράψει εδώ, οπότε πραγματικα δεν αντιλαμβάνομαι γιατί κατηγορήθηκα για υπεκφυγή.

Το δικό μου άλλο λοιπόν είναι: Εγκατάλειψη της "ευρωπαϊκής πορείας" των τελευταίων 35 ετών, στάση πληρωμών, απαλλαγή από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό (άλλωστε κανείς τους δεν πιστεύει σε εκτός ΕΕ πορεία) και επικέντρωση σε πολιτικές αυτάρκειας/αυτοδύναμης ανάπτυξης. Σε αυτό το πλαίσιο η επισροφή σε εθνικό νόμισμα είναι μονόδρομος, αν και προσωπικά προτιμώ κανόνα χρυσού, για να μην μπρούν οι πολιτικάντηδες να παίζουν με τον ιδρώτα των αποταμιευτών (αυτοί είναι που κυρίως σκίζουνται από τον πληθωρισμό που φέρνει η εκτύπωση).

Βραχυπρόθεσμα είναι το πλέον αιματηρό σενάριο, αλλά δεν βλέπω πως ο,τιδήποτε άλλο θα μπορούσε να έχει καλή κατάληξη μακροπρόθεσμα.

[ArELa]

Ειλικρινά τρώω μια σύγχυση (confusion) με τα ποστς σου, Εξόριστε. Έλεος...
Νιώθω ότι οι τοποθετήσεις σου είναι και έτσι και γιουβέτσι.
Εκεί που συμφωνώ σε κάποια αποστροφή του λόγου σου, εκεί σε χάνω. Περίμενα ειδικά από σένα να με διαφωτίσεις εκτενώς, καθότι αισθάνομαι στουρνάρι σ'αυτά, αλλά δεν κατάφερα να καταλάβω περισσότερα απ'ό,τι έχω ήδη αντιληφθεί.

Λες :

Είναι ΝΤΠ πρακτική να τίθενται ψευδοδιλήμματα για να κατευθύνεται ο κόσμος σε συγκεκριμένες επιλογές και, προφανώς, δεν είναι υπεκφυγή να το επισημαίνει κάποιος.

Δηλαδή μου λες ότι μπαίνοντας στην λογική να βάλω ψηφοφορία για να δω πώς ακριβώς το βλέπουν οι συνέλληνές μου το όλο θέμα, ακολουθώ νεοταξίτικη πρακτική... Θες να τη θεωρήσω σοβαρή αυτή τη δήλωση τώρα; Συγνώμη δε θα μπορέσω.

Φυσικά και το εντός ή εκτός Ευρωζώνης είναι κατ'ουσίαν ψευδοδίλημμα,

Στο δικό μου το ρημαδοκέφαλο στέκεται ως ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ δίλημμα, είτε το πιστεύεις αυτό είτε όχι.

καθώς αντιμετωπίζει μόνο το νομισματικό μέρος του ζητήματος,

Ασφαλώς και δεν αντιμετωπίζει μόνο το νομισματικό μέρος του ζητήματος, αλλά και τα όσα συνεπάγονται του νομισματικού. Πόσο δόκιμο, εφικτό και λογικό είναι να έχω εγώ η Ελλαδίτσα με τη συγκεκριμένη οικονονική-παραγωγική-βιομηχανική μου δύναμη το ίδιο νόμισμα με τη Γερμανία; Και δεν θα ήμουν (εγώ η Ελλαδίτσα) περισσότερο ανεξάρτητη/αυτόνομη, δεν θα δεχόμουν λιγότερα κουμάντα στα του οίκου μου, αν ήμουν μεν στην ΕΕ, αλλά εκτός της ευρωζώνης; (Βλέπε πώς ζούσαμε ΠΡΙΝ μπούμε στην ρημαδιασμένη ευρωζώνη, και μετά. Όταν μας "φόρεσαν" το Ευρώ, ΕΝ ΜΙΑ ΝΥΚΤΙ αυξήθηκε το κόστος ζωής (φαντάσου, τη μια βδομάδα έπαιρνα από λαϊκή το ΜΑΪΔΑΝΟ 50 δραχμές και την επόμενη που είχαμε ευρώ, τον πήρα 50 λεπτά!) σε επίπεδα που το βαλάντιο της μέσης ελληνικής οικογένειας δεχόταν ισχυρότατο πλήγμα. Κι αυτό δεν ήταν αστείο τότε, δεν είναι αστείο ούτε και σήμερα. Άσε που το ίδιο το νόμισμα είναι απίστευτη πουστιά και ξεγελάει το νου και την ψυχολογία. Επί εθνικού νομίσματος, είχαμε χαρτονόμισμα ακόμα και στο πενηντάρικο. Επί ευρώ φυσικά ούτε λόγος να γινόταν χαρτονόμισμα το 15λεπτο. Το 1 ευρώ σε μορφή κέρματος (που άλλοτε ήταν 3-4 χαρτονομίσματα) υποβάθμισε αυτόματα στη σκέψη την αξία του. Σου λέει, έλα μωρέ τι ψυχή έχει ένα ευρώ; Και παίρνεις τσίχλες με σχεδόν 350 φράγκα και δε σηκώνεις ούτε φρύδι! Μη μου λες λοιπόν οτι αντιμετωπίζει ΜΟΝΟ το νομισματικό.
Το νομισματικό είναι ζωτικής σημασίας ζήτημα!

αφήνει όμως ανέγγιχτα σειρά από άλλα ζητήματα οικονομικής πολιτικής, όπως π.χ. τους δασμούς.

Είχαμε μάθει να ζούμε με τους δασμούς πριν μπούμε στο ευρωπήγαδο και το ταράκουλο που έχει πάθει τώρα το βιοτικό μας επίπεδο δεν έχει καμία σχέση με την εποχη που είχαμε δασμούς. Άσε που δεν αφήνει ανέγγιχτο κανένα ζήτημα ουσίας, αφού με το που μας έκαναν την τιμή να μας μπάσουν στην Ευρωζώνη, ήρθαν και μας μπαστακωθήκανε κανονικά, πάψαμε (οι Ελληναράδες που δήθεν κυβερνούν ελληνικά δηλαδή έπαψαν) να αποφασίζουμε μόνοι μας για τα του οίκου μας. Κάθε τόσο, στην οποιαδήποτε "διαμαρτυρία" εξέφραζαν (συνεννοημένα) οι δημοσιογράφοι σε κυβερνητικό στέλεχος για κάποια συγκεκριμένη πολιτική τους, απαντούσαν "είναι ντιρεκτίβα της ΕΕ, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα." και έληγε το ζήτημα εκεί. Εμείς το αποδεχόμασταν σαν δεδομένο αντί να σηκωθούμε και να πούμε, τι με νοιάζει ρε εμένα η ΕΕ; ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΣ που μ'έμπασες εκεί μέσα και τώρα μου με φέρνεις προ τετελεσμένου που πρέπει να το αποδεχθώ σαν φυσιολογικό; Ε για μένα ΔΕΝ είναι φυσιολογικό να δρουν και να κινούνται οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις σύμφωνα με οδηγίες της ΕΕ, ΣΧΕΔΟΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Άσε που είναι αστείο να τις αποκαλούμε ελληνικές κυβερνήσεις, όταν στην ουσία είναι κυβερνεία- μικροπαραρτήματα δηλαδή του κεντρικού ευρωπαϊκού κυβερνείου το οποίο ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΚΛΕΞΕΙ ΚΑΝΕΙΣ αλλά εν τούτοις μας κουμαντάρει.

Παράλληλα, πραγματικά τρέμω στην ιδέα να έχουν στα χέρια τους τη δυνατότητα να κόβουν νόμισμα έλληνες πολιτικάντηδες... το είδαμε στη δεκαετία του 80, που ο ΑΓΠ πληρώρησε τα πάντα (και κατασπατάλησε και τους ΕΟΚικούς πόρους, μην ξεχνιόμαστε).

Ώπα κάτσε! Πρώτον: Απο καταβολής ελληνικού κράτους κόβανε οι πολιτικάντηδες το νόμισμα... Δεν είχαμε πάθει χειρότερα απ'τα τωρινά. Δεύτερον, συγνώμη δηλαδή, αλλά τη δεκαετία του '80 ήσουν πολύ μικρός για να κρίνεις τι έκανε ο Αντρέας. Εγώ πάλι ήμουν αρκετά μεγάλη και την πρόλαβα εν Ελλάδι. Και είναι άλλο να τα διαβάζεις και να τα ακούς όπως τα λένε τώρα (τότε τα έλεγαν όλοι αλλιώς πίστεψέ με) κι άλλο να τα ζεις. Θα σου πω εγώ λοιπόν τι έζησα σαν νεαρή ιδιωτική υπάλληλος τότε. α/ Δούλευα σε μια εταιρία καλλυντικών, που επειδή έκανε εξαγωγές, έπαιρνε επιχορηγήσεις απ'το κράτος που τώρα θα ακουγόντουσαν επιστημονικής φαντασίας. H συγκεκριμένη βιομηχανία τότε ΑΝΘΟΥΣΕ όπως πλείστες όσες βιομηχανίες στη χώρα μας, σήμερα εξυπακούεται πως δεν υπάρχει! β/ ο μισθός που έπαιρνα κάλυπτε τις βασικές μου ανάγκες (νοίκι, φώτα νερά τηλέφωνα και τρόφιμα) και μου ΠΕΡΙΣΣΕΥΑΝ για για προσωπικά μου έξοδα για μικρο...πολυτέλειες όπως ρούχα, καλλυντικά, καλσόν κλπ. Σήμερα, για τηνκόρη μου ή τον γιο μου, αλλά λέω κόρη γιατί είναι σήμερα στην ίδια ηλικία μ'αυτήν που είχα τότε, δεν παίζει το να φύγει απ'το σπίτι και να αυτοσυντηρηθεί σαν άνθρωπος με το βασικό μισθό που θα πάρει, με την καμία. Και όχι μόνο για την κόρη μου, ξέρω και τριαντάρες και τριαντάρηδες που μένουν στο πατρικό τους για ακριβώς τον ίδιο λόγο. γ/ Υπήρχε κι αυτό που λέγαμε ΑΤΑ. Ήτοι: Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή, που κρατούσε το επίπεδο των εσόδων μου στα όρια της αξιοπρεπούς διαβίωσης όταν αυξανόταν το κόστος ζωής είτε λόγω πληθωρισμού είτε για άλλους λόγους. δ/ Έγιναν πάμπολλες κοινωνικές παροχές που ο Ελληνας στις προηγούμενες δεκαετίες δεν είχε δει ούτε στον ύπνο του.
Τέλος, Το 89 (μέχρι τότε ήταν η αρχική κυβέρνηση παπανδρέου πάνω, μετά άρχισε η κατρακύλα) έφυγε αυτή η κυβέρνηση αφήνοντας χρέος 40 δις ΔΡΑΧΜΩΝ. Σήμερα, και μετά το τεράστιο φαγοπότι ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΜΕΤΑ το 90-93, έχουμε χρέος κοντά στα 400 δις ΕΥΡΩ. Μην μπλέκουμε λοιπόν βούρτσες με λούτσες, μη δαιμονοποιούμε έναν Αντρέα που κάποτε λατρεύτηκε ακριβώς για αυτά που έδωσε, κι αν έκανε και κάποια κακη διαχείριση των πόρων, το μέγιστο ποσοστό τους, πήγε στον κόσμο και λίγδωσε το άντερό του, όχι στην τσέπη του. Πάντα φυσικα υπήρχαν λαμογιές και ρεμούλες και κλεψιές, αλλά στο βαθμό που τις είδαμε την τελευταία 8ετία, ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΟΧΙ! Δεν είμαι πασοκ, δεν είμαι τίποτα ούτε υπάγομαι σε κομματικά μαντριά, είναι γνωστό αυτό, αλλά συγκρίνοντας όλους τους πολιτικούς ηγέτες που'χω δει στα χρόνια που είμαι Ελλάδα, ο Αντρέας ήταν κορυφή και δεν το συζητάω. Συγνώμη κι όλας, αν δυσαρεστώ κάποιους δεξιούληδες που τον έχουν δαιμονοποιήσει σε βαθμό να τον βλέπουμε ίσα κι όμοια με τα απόλυτα σατανικά στοιχεία που κάνουν τώρα τα κουμάντα στον πλανήτη. Δεν θα "μασήσω" αυτή τη λογική, ακριβώς γιατί έζησα (και δούλευα) και τότε και τώρα, και κάνω τις συγκρίσεις μου. Όσοι τον δαιμονοποιούν λυσσαλέα άλλωστε, είναι της γενιάς των σαραντάρηδων (give or take 5 years) που ήταν από 7 εως 12 χρονών τότε. Δεν έχουν λοιπόν ιδία γνώση και πείρα. Μιλάνε στηριζόμενοι σ'αυτά που ακούνε σήμερα, ή απ'τους γονείς τους ή απ'τα ΜΜΕ ή γενικά απ'την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που ΤΕΧΝΗΕΝΤΩΣ δημιουργήθηκε.

Μην ξεχνάμε ότι εντός ΕΕ δεν μπορούμε, ουσιαστικά, να ακολουθήσουμε πολιτικές αυτάρκειας, που είναι και ο θεμέλιος λίθος της αυτονομίας.

Εδώ μάλιστα! Τα λες σωστότατα!

Τα παραπάνω τα έχω ξαναγράψει εδώ, οπότε πραγματικα δεν αντιλαμβάνομαι γιατί κατηγορήθηκα για υπεκφυγή.

Είπαμε, μου τα γράφεις μια ξυδάτη μια μελάτη και δε βγάζω άκρη.
Δε μου προτείνεις σταθερά και αδιάσπαστα ένα μονοπάτι που θα μας έβγαζε απ'το λούκι. Στο ερώτημα που θα σου έθετα -τι θα'κανες εσύ τη θέση του ΓΑΠ σήμερα? ευτυχώς απάντησες παρακάτω. Όμως μέχρι να φτάσεις στο σημείο να το πεις, περιέπλεξες τα απλά και υπεραπλούστευσες τα περίπλοκα.

Το δικό μου άλλο λοιπόν είναι: Εγκατάλειψη της "ευρωπαϊκής πορείας" των τελευταίων 35 ετών, στάση πληρωμών, απαλλαγή από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό (άλλωστε κανείς τους δεν πιστεύει σε εκτός ΕΕ πορεία) και επικέντρωση σε πολιτικές αυτάρκειας/αυτοδύναμης ανάπτυξης. Σε αυτό το πλαίσιο η επισροφή σε εθνικό νόμισμα είναι μονόδρομος, αν και προσωπικά προτιμώ κανόνα χρυσού, για να μην μπρούν οι πολιτικάντηδες να παίζουν με τον ιδρώτα των αποταμιευτών (αυτοί είναι που κυρίως σκίζουνται από τον πληθωρισμό που φέρνει η εκτύπωση).

Βραχυπρόθεσμα είναι το πλέον αιματηρό σενάριο, αλλά δεν βλέπω πως ο,τιδήποτε άλλο θα μπορούσε να έχει καλή κατάληξη μακροπρόθεσμα.

Ουφ! Μου'βγαλες την ψυχή! Κατέληξες επιτέλους!
Αυτά που λες εδώ μου κάνουν σωστά. I'll take your word for it!

[Exciter]

Μου είναι αδύνατον τέτοια ώρα, που ετοιμάζομαι να παώ στο γραφείο, να απαντήσω επαρκώς σε τέτοιο σεντόνι.

2 μόνο παρατηρήσεις στα γρήγορα:

1. Σε μπερδεύω γιατί πολλές φορές μιλώ με το επιστημονικό μου καπέλο, και προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός/αποστασιοποιημένος. Ειδικά στα οικονομικά, δεν υπάρχει μία μόνο συνταγή επιτυχίας, κάθε άλλο. Εξάλλου, κατέληξα στο τι θεωρώ σωστό, και συμφώνησες κιόλας.

2. Τσίτωσες λίγο με την αναφορά σε ΝΤΠ πρακτικές... βασικά, και μόνο ότι μιλάμε για έξοδο από το ευρώ αλλά η συμμετοχή στην ΕΕ θεωρείται δεδομένη, ενώ είναι αυτή (ακριβέστερα οι συγκεκριμένες πολιτικές της ΕΕ) που μας πλήττει περισσότερο και όχι το ευρώ, είναι επιτυχία της ΝΤΠ.

Τα όσα αναφέρεις για την χαμένη δεκαετία του 80 (και είμαι επιεικής με το "χαμένη") χρειάζονται από μόνα τους σεντόνι... γέλασα πάντως πολύ με το ανέκδοτο ΑΤΑ. Για να διευκολύνεις τη συζήτηση σχετικά, μπορείς να πεις πόσος ήταν εκείνος ο μισθός που έπαιρνες, ως πολλαπλάσιο του τότε βασικού (δεν μ'ενδιαφέρει το απόλυτο νούμερο, και δεν έχω όρεξη να ψάχνω πόσο ήταν τότε ο βασικός, χώρια που με τον τότε πληθωρισμό και έξι μήνες κάνουν μεγάλη διαφορά);

Μερικές από τις θλιβερές πτυχές της χαμένης δεκαετίας της είδα με τα μάτια μου, παρεμπιπτόντως... μην σε ξεγελά η ηλικία μου. Επίσης, δεν έχω πρόβλημα να πάω παραπίσω, γιατί και εκεί υπάρχουν σκοτεινά, από οικονομικής σκοπιάς, σημεία... σε άλλο νήμα).

[totispap]

Eπηδεί είμαι άσχετος από οικονομικά θα σας εξηγήσω το σκεπτικό με το οποίο ψήφισα έξω από όλα-(και ΔΝΤ και ευροζώνη).

Εκτός από τις οικονομικές παραμέτρους(δεινά)που φέρνει αυτή τη στιγμή το ΔΝΤ,υπάρχει για μένα μια παράμετρος εξίσου σημαντική, και ίσως σημαντικότερη ,αυτή της κοινωνίας,που μέσα από τον κατατρεγμό των νέων μέτρων(που έχουμε δει την αρχή τους μόνο),φοβισμένη συρικνώνει οτιδήποτε ανθρώπινο της έχει μείνει,οτιδήποτε αδελφικό και συναδελφικό,βγάζοντας παράλληλα τα αρχέγονα νυχάκια της αυτοσυντήρησης γρατζουνώντας αδέξια δεξιά και αριστερά.
Παράλληλα για να μας δώσουν αυτά τα λεφτά απεμπολούμε οποιοδήποτε κυριαρχικό δικαίωμα σαν κράτος,ξεπουλάμε τους φυσικούς πόρους της χώρας και γινόμαστε γιουσουφάκια με αυταπάτες σουλτάνας.
Αν επιστρέφαμε στη δραχμή και εκτός ευροζώνης τα δεινά που θα ερχόταν δεν θα είχαν διδακτικό χαρακτήρα μόνο στα οικονομικά και πολιτικά δρώμενα,αλλά και στην κοινωνία,που αναγκασμένη πλέον θα ξαναανακάληπτε το γείτονα,το χωριό,το φίλο,το χωράφι.Η αξία της συντροφικότητας θα επανέκαμπτε μέσα απο την ανάγκη για κατανόηση, και όχι μόνο στην ανάγκη για σέξ.Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αγνότερες νομίζω όταν οι προσωπικές ανάγκες είναι μικρότερες.Μέσα απο αγνότερες σχέσεις ίσως ξεπηδούσαν πάλι ξεχασμένες αξίες όπως ο αλτρουισμός και η τιμιότητα που μας λείπουν σε όλα τα επίπεδα,έτσι σιγά -σιγά θα ξαναφτιάχναμε την Ελλάδα με καλύτερες βάσεις,αυτόνομη,αυτοδίδακτη..μήπως δεν έχει τις βάσεις..?τις έχει και με το παραπάνω.
Μεγάλα πράγματα φίλοι μου κάνανε αυτοί που δεν είχαν πλέον κάτι να χάσουν.

Ελπίζω να σας έδωσα να καταλάβετε το σκεπτικό μου,αν όχι πάρτε με ένα τηλέφωνο γιατί πιο καλά δεν μπορώ να τα γράψω

[ArELa]

Τα όσα αναφέρεις για την χαμένη δεκαετία του 80 (και είμαι επιεικής με το "χαμένη") χρειάζονται από μόνα τους σεντόνι... γέλασα πάντως πολύ με το ανέκδοτο ΑΤΑ. Για να διευκολύνεις τη συζήτηση σχετικά, μπορείς να πεις πόσος ήταν εκείνος ο μισθός που έπαιρνες, ως πολλαπλάσιο του τότε βασικού (δεν μ'ενδιαφέρει το απόλυτο νούμερο, και δεν έχω όρεξη να ψάχνω πόσο ήταν τότε ο βασικός, χώρια που με τον τότε πληθωρισμό και έξι μήνες κάνουν μεγάλη διαφορά);

Για σένα μπορεί να'ναι επιεικώς "χαμένη", για μένα ήταν η καλύτερη (σε διαβίωση, άσε τα γλέντια) εποχή της ζωής μου. ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΑΚΤΕΟΥ: Επαιρνα 60.000 δρχ το 82-83. Μέχρι το '86 που δούλευα σ'αυτή την εταιρία είχα φτάσει τα 80.000, που σημαίνει ότι η ΑΤΑ δεν ήταν ούτε για γέλια, ούτε πλασματική ούτε της φαντασίας μου/μας. Ο βασικός τότε ήταν γύρω στα 40.000 με -50.000 αν θυμάμαι καλά. Το γεγονός ότι ήμουν bilingual που έδινε ένα μικρό μισθολογικό πλεονέκτημα. Αλλά και με 50.000 μια χαρά θα ζούσα, λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι το νοίκι μου ήταν στα 8 χιλιάρικα, (ναι φυσικά ζούσα μόνη μου) το ρεύμα μου στο 1,5 χιλιάρικο, το τηλέφωνο στα 800 φράγκα, (και πολλά λέω, αλλά τηλεφωνούσα και Αφρική ενίοτε) και το φαγητό μου δεν ήθελε πάνω από 20.000 το μήνα. Δεν ξέρω πώς ήταν απ'τη σκοπιά του δημοσίου υπαλλήλου, αλλά ένας ιδιωτικός ζούσε ανθρώπινα, αξιοπρεπώς και άνετα. Όπως θα ζούσε τώρα μια κοπέλα μόνη της αν έπαιρνε περίπου 3.000Ε μηνιαίως, που φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να τα πάρει, ενώ τότε ήταν εξαφαλισμένα, με την ανεργία σε πολύυυυυυυ χαμηλά έως ανύπαρκτα επίπεδα. Σε μια τέτοια Ελλάδα ήρθα, και σύγκρινέ τη με την Ελλάδα που ζούμε όλοι τώρα.

Δεν υποτιμώ τις γνώσεις ούτε και την όποια εμπειρία-επίγνωση θα είχες μέχρι τα 10 ή τα 12 σου, αλλά εκ των πραγμάτων, δεν ήσουν στην βιοπάλη ούτε αγωνιζόσουν ο ίδιος στον στίβο της ζωής, σε αντίθεση μ'εμένα που στα 26 μου ήμουν τελείως απογαλακτισμένη και ανεξάρτητη απ'τους γονιούς. Και με αυτά σαν δεδομένα, επαναλαμβάνω ότι η ζωή μου τότε ήταν πιο εύκολη, και η διαβίωσή μου πολύ πιο αξιοπρεπής από τα σημερινά μου δεδομένα που κάνω 2 δουλειές εγώ, 1 ο άντρας μου και ψαχνόμαστε να τα φέρουμε βόλτα και να πούμε ότι ζούμε στοιχειωδώς ανθρώπινα. Τα δεδομένα μετράνε, όχι οι θεωρίες και αυτά που θέλει να πιστεύει υποκειμενικά ο καθένας. Αυτό εσύ πρέπει να το καταλαβαίνεις καλύτερα απ'τον καθένα νομίζω.

[ILLUVATAR85]

Δεν ξέρω απολύτως τίποτα από οικονομικά αλλά ψήφισα εκτός ΔΝΤ και εντός ευρωζώνης γιατί πιστεύω πώς όλα τα κράτη μέλη της Ευρώπης (και εμείς οι Έλληνες είμαστε Ευρώπη ας μην το ξεχνάμε) μπορούν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους και να σταματήσουν να είναι γιουσουφάκια του κάθε υπερατλαντικού ή ανατολικού αφεντικού και να δουλέψουμε μαζί για να φέρουμε την Ευρώπη πάλι εκεί που της αξίζει.

[Exciter]

Συνεχίζοντας λοιπόν από παραπάνω την απάντηση στην ArELa, και με την υπενθύμιση ότι στα οικονομικά δεν υπάρχει απολύτως σωστή/μοναδική/σίγουρη λύση, γι’αυτό άλλωστε τα θεωρώ περισσότερο τέχνη παρά επιστήμη, να πω πρώτα απ’όλα ότι πρόκειται για θέση που έχω εκφράσει στην προηγούμενη ψηφοφορία, εδώ http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic ... 34#p101834, και μάλιστα λίγο παρακάτω γράφω ότι βραχυπρόθεσμα είναι η πλέον επώδυνη λύση. Συνεπώς η θέση μου είναι εκπεφρασμένη.

Πάμε τώρα στο γιατί είναι ψευδοδίλημμα η επιστροφή στη δραχμή, όταν παραμένεις εντός της ΕΕ. Η απάντηση που λες «είναι ντιρεκτίβα της ΕΕ» ισχύει για το 70-80% των νομοθετημάτων που περνάνε (κυρώνονται τυπικά, ακριβέστερα) από το κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς είναι τυπικές κυρώσεις κοινοτικών οδηγιών (ο Farage το αναφέρει, σε βίντεο που αν δεν απατώμαι έχεις υποτιτλίσει) και, ως γνωστόν, το UK δεν είναι στην Ευρωζώνη.

Απλή έξοδος από την Ευρωζώνη και επιστροφή στη δραχμή δεν μας απαλλάσσει από τις κοινοτικές οδηγίες και τις λοιπές δεσμεύσεις. Δεν μας επιτρέπει, π.χ. να θέσουμε συναλλαγματικούς περιορισμούς για να προστατεύσουμε το νόμισμα, δασμούς για να προστατεύσουμε συγκεκριμένους παραγωγικούς κλάδους, ούτε βέβαια μπορούμε να ακολουθήσουμε πολιτική εθνικής αυτάρκειας σε αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα. Εδώ ούτε το που θα επιτρέπεται και που όχι το κάπνισμα δεν μπορούμε να αποφασίσουμε μόνοι μας, τεσπα.

Για τους παραπάνω λόγους, ενδεικτικά αναφερόμενους, το εντός ή εκτός ευρωζώνης είναι ψευδοδίλημμα. Το ουσιαστικό δίλημμα είναι εντός ή εκτός του «μαντριού» της ΕΕ (και αν εντός με ποιους όρους). Απάντηση σε αυτό το ερώτημα μάλλον προϋποθέτει και απαντήσεις σε ερωτήματα όπως «πόσο ανεξάρτητοι θέλουμε να είμαστε», «τι θυσίες είμαστε διατεθιμένοι να κάνουμε χάρην της ανεξαρτησίας» κλπ, αλλά βλέπεις αυτά δεν τίθενται στην δημόσια σφαίρα... θεωρούνται «αυτονόητα», καθόλου όμως τέτοια δεν είναι.

Τώρα, με το να θεωρείς εσύ ουσιαστικό ένα ψευδοδίλημμα άθελά σου εξυπηρετείς αυτούς που το παρουσιάζουν το πραγματικό μεν αλλά επουσιώδες ως ουσιαστικό, και στην περίπτωσή μας τους νεοταξίτες. Η ουσιαστική διαφορά είναι εντός ή εκτός ΕΕ, όχι εντός ή εκτός Ευρωζώνης, αλλά με το να επικεντρώνεσαι στο εντός/εκτός Ευρωζώνης χάνεις το ουσιαστικό... έπρεπε να το διατυπώσω καλύτερα το βράδυ, αλλά έπρεπε και να πέσω για ύπνο:)

Πάμε τώρα στο θέμα ευρώ, δασμοί κλπ.

Αυτό που συνέβη, και ο πολύς κόσμος δεν το έχει καταλάβει, είναι ότι παράλληλα με την εισαγωγή του ευρώ έγιναν και πολλές άλλες αλλαγές, όπως «απελευθέρωση» του εμπορίου μέσα από προβλέψεις της GATT (γι’αυτό και πλέον η κλωστοΰφαντουργία είναι νεκρή λόγω του ανοίγματος του «(δασμολογικού) κάστρου ΕΕ» στους παραγωγούς τρίτων χωρών - Κίνα και όχι μόνο). Παράλληλα, η Γερμανία κράτησε πολιτική συγκράτησης μισθών και περιορισμένη, σε οριμένα έτη μηδενική, πιστωτική επέκταση, ενώ ο ευρωπαϊκός νότος ξεσάλωσε με τα ιστορικά χαμηλά επιτόκια και την σχεδόν άνευ προηγουμένου διαθέσιμη πίστωση... αυτό αποτυπώθηκε και στον πληθωρισμό και, πολύ περισσότερο, στις τιμές τον ακινήτων.

Εμείς, μολονότι λάβαμε κονδύλια για την προσαρμογή μας στο νέο οικονομικό περιβάλλον, το οποίο γνωρίζαμε από πολύ πιο πριν ότι θα ερχόταν, αντί να τα διαθέσουμε για τις απαραίτητες διαρθωτικές αλλαγές, (π.χ. μετεκπαίδευση προσωπικού και υποδομές για την ανάπτυξη κλάδων όπου θα μπορούσαμε να έχουμε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα), προτιμήσαμε να θάβουμε το κεφάλι μας στην άμμο και να δίνουμε επιδόματα... αποτελεσματικό αν θες ψήφους βραχυπρόθεσμα, αλλά όχι αν θες γνησίως ανταγωνιστική οικονομία σε ένα ανοικτό οικονομικό περιβάλλον μακροπρόθεσμα.

Βέβαια, ο περισσότερος κόσμος έχει ταυτίσει το ευρώ με την ακρίβια, ειδικά μέσα από τις ψυχολογικής φύσεως επιπτώσεις που ανέφερες. Δεν μπορώ να πω αν ήταν σχεδιασμένο ή όχι, νομίζω πως δεν ήταν, ήταν πάντως συνεπές με τη συνήθη υπόθεση που, εσφαλμένα κατά κανόνα, κάνουν οι οικονομολόγοι: ότι οι άνθρωποι σκέπτονται ορθολογικά. Αναμενόταν, λοιπόν, ότι ο κόσμος στη νότια Ευρώπη (ειδικά Ελλάδα και Ιταλία, καθώς στην Ισπανία υπήρχαν κέρματα των 500 πεσετών, του ενός χιλιάρικου δλδ το 2000 που πήγα εκεί) θα προσαρμοζόταν στις νέες συνθήκες (συν το ότι οι βορειοευτωπαίοι πάντοτε έδιναν σημασία και στο τελευταίο κέρμα, οπότε υπήρχαν και αντίστροφα, σαφώς ασθενέστερα κατά τη γνώμη μου, ψυχολογικά επιχειρήματα για εκείνους). Δεν έγινε και σ’αυτό εν μέρει ευθύνεται και η περιορισμένη περίοδος προσαρμογής στην Ελλάδα (ένα έτος αντί για τρία των υπολοίπων) και η σχεδόν πλήρης έλλειψη καταναλωτικής συνειδήσεως του Έλληνα (δεν έκραξε κανείς τον μαϊντανοπωλητή που ανέφερες), και η έλλειψη λογικής, καθώς ποιος σκεφτόταν ότι 3 ευρώ πουρμπουάρ στον πισταδόρο ήταν ένα χιλιάρικο;

Παράλληλα, εσύ βλέπεις το νόμισμα περισσότερο από τη σκοπιά του τι κρατάς στα χέρια σου (τυπωμένα 50ρικα θυμάμαι, παρεμπιπτόντως, αλλά το 2000 πολύ σπάνια τα συναντούσες, εξάλλου είχαν αποσυρθεί χρόνια πρίν, ενώ και τα 100ρικα συνήθως σε κέρματα τα είχαμε... ο καντινιέρης ξέρει), εγώ το βλέπω περισσότερο από τη σκοπιά των ισοτιμιών στατικά και διαχρονικά, των επιτοκίων, της ανταλλαξιμότητας κλπ, που σε μακροοικονομικό επίπεδο είναι και πιο σημαντικά και θα μπορούσα να σου πω και μια σειρά από πλεονεκτήματα που έχει το σκληρό νόμισμα (και τα οποία υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαμε να είχαμε γευτεί, τεσπα).

Κατά συνέπεια, φορτώνονται στο σκληρό ευρώ και την επιτοκιακή πολιτική μία σειρά από αποτελέσματα, για τα οποία μικρό μόνο μέρος της «ευθύνης» έχουν (και αποσιωπώνται και τα ενδιάμεσα οφέλη σε ατομικό επίπεδο).

Προφανώς, η ενιαία νομισματική/επιτοκιακή πολιτική δημιουργεί προβλήματα σε ένα σύνολο κρατών με διαφορετικές ανάγκες το καθένα, ειδικά όταν ένα μόνο κράτος (η Γερμανία στην περίπτωσή μας) επιβάλλει τη νομισματική πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντά της. Σε θεωτηρικό επίπεδο οι λύσεις είναι δύο: πλήρης οικονομική και πολιτική ενοποίηση (εξάλλου, τι μένει αν κάνεις πλήρη οικονομική ενοποίηση) ή έξοδος/διάσπαση. Καθώς δεν πιστεύω ότι οι μεγάλες κρατικές, υπερ-εθνικές οντότητες είναι προς όφελος των λαών (τουλάχιστον στην παρούσα φάση και έτσι όπως επιχειρείται η δημιουργία τους και με δεδομένο το "δημοκρατικό τους έλλειμμα"), η πρώτη λύση πρέπει να απορριφθεί (αυτό και για σένα Illuvatar) .

Για τη χαμένη δεκαετία του 80 έχω γράψει ξεχωριστά. Εδώ θα πω μόνο την κατακλείδα: και ο ηρωϊνομανής στις πρώτες δόσεις που παίρνει, υπέροχα αισθάνεται. Περαιτέρω συζήτηση εκεί.

Ειδικά όμως σε ό,τι αφορά τη νομισματική πολιτική και ειδικότερα την νομισματική κυκλοφορία, θα πρέπει να υπομνήσω ότι από τον Β’ Παγκόσμιο μέχρι το 74 ήμασταν σε καθεστώς σταθερών νομισματικών ισοτιμιών και έμμεσης ανταλλαξιμότητας με χρυσό μέσω του δολαρίου, μέσω του συστήματος που αποφασίστηκε στο Bretton Woods (που τελικά οι αμερικανοί πολιτικάντηδες ξεφτύλισαν για να χρηματοδοτήσουν τον πόλεμο στο Βιετνάμ και τελικά μονομερώς την κατάργησαν). Προηγουμένως, για μεγάλο διάστημα είχαμε διμεταλλικό σύστημα (δλδ παράλληλη ανταλλαξιμότητα σε χρυσό και άργυρο, με σταθερή σχέση ανταλλαγής χρυσού/αργύρου), το οποίο εγκαταλήφθηκε το 1877 και κατόπιν μετατρεψιμότητα σε χρυσό, η οποία όμως αναστελλόταν κατά περιόδους. Για την ιστορία, η Τράπεζα της Ελλάδος ιδρύθηκε το Μάιο το 1928 με βάση όρο του πρωτοκόλλου της Γενεύnς στις 15 Σεπτεμβίου 1927 (ποιοί ήταν οι μέτοχοι δεν ξέρω, ούτε είδα πουθενά στο Internet να αναφέρονται). Μέχρι τότε το εκδοτικό δικαίωμα το είχε η Εθνική (κυρίως) και η τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας (που ιδρύθηκε το 1882 και απορροφήθηκε το 1899 από την Εθνική). Να σημειωθεί ότι η νομισματική σταθερότητα (μαζί με άλλες παραμέτρους, φυσικά) ήταν ένας από τους κυριότερους παράγοντες της οικονομικής άνθισης από το 53 μέχρι το 72.

Επειδή λοιπόν ούτε στους τραπεζίτες, φυσικά, έχω εμπιστοσύνη, γι’αυτό αναφέρομαι σε νόμισμα με κανόνα χρυσού και πλήρη μετατρεψιμότητα (άρα και διαθεσιμότητα ανά πάσα στιγμή σε φυσική μορφή, το ακριβώς αντίθετο δλδ απ’ότι πάει να γίνει, με την καθολική επικράτηση του λογιστικού χρήματος. Καθώς λοιπόν το «κακό χρήμα να διώχνει το καλό», σύμφωνα με τον νόμο του Gresham (αν και το φαινόμενο κατά την Wikipedia πρωτοκαταγράφεται στους Βατράχους του Αριστοφάνη), πιστεύω ότι η επσιτροφή στη χρήση το βέλτιστου χρήματος μόνο θετικά θα μπορούσε να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα (κι’ας λένε ό,τι θέλουν όσοι προβάλλουν την ασφάλεια ως επιχείρημα... έχουμε μάθει πια πώς η ασφάλεια χρησιμοποιείται).

Ελπίζω να έχω καλύψει όλα όσα έθεσες ArELa με όσα έγραψα εδώ, παραπάνω, και στο νήμα για την δεκαετία του 80 (εκεί ίσως χρειαστούν διευκρινίσεις και σίγουρα επεκτάσεις, αλλά να δω και λίγη συμμετοχή).

Φυσικά, το πως κατάφερες να έχεις μεν ενστάσεις σε σχεδόν ό,τι έγραψα παραπάνω εισαγωγικά και υποστηρικτικά στο συμπέρασμά μου, αλλά το συμπέρασμα να το θεωρείς μάλλον σωστό, πραγματικά με ξεπερνά!

Και να κλείσω λέγοντας ότι κατά πολλούς ο καλός αναλυτής σε αφήνει πιο μπερδεμένο απ’ότι ήσουν. Στερεοτυπική διατύπωση που σίγουρα περιλαμβάνει ισχυρό πυρήνα αληθείας.

Μχχχχχ

[doctormarkon]

Εξω από το ΔΝΤ έξω από την Ευροζωνη και την ΕΕ και Επιστροφή στη δραχμή με υποτίμηση.
Αυτό είναι η μόνη λύση. Η λύση που συμφέρει τους εργαζόμενους. Η λύση που φέρνει ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα χωρίς τριτοκοσμικους μισθούς και ξεφτίλες.

Το άρθρο για τη δραχμή ως μεγάλη τρομοκράτισσα εξηγεί με λεπτομέρειες τα επιχειρήματα υπέρ.
Και δεν είναι το μόνο.
Η δραχμούλα ξανά................................................Ότι καλύτερο

[ArELa]

Δοκτορέσσαααααααα!


Το πόνημά σου αξιόλογο Εξόριστε, και δεν θα μπορούσα να προτάξω αντιρρήσεις.
Θα σταθώ σ'αυτό το οποίο και προσυπογράφω

Για τους παραπάνω λόγους, ενδεικτικά αναφερόμενους, το εντός ή εκτός ευρωζώνης είναι ψευδοδίλημμα. Το ουσιαστικό δίλημμα είναι εντός ή εκτός του «μαντριού» της ΕΕ (και αν εντός με ποιους όρους).

[Dhmellhn]

Σχετικά με το ζήτημα που ετέθη, έχω να πω ότι όλες οι επιλογές έχουν το κόστος τους. Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι από εδώ και πέρα η Ελλάς δεν θα μοιάζει σε καμμία περίπτωση με τη χώρα της ψευτο-ανεμελιάς, της ανευθυνότητος, του ευκόλου κέρδους, της κοροϊδίας, της κρατικής νωχέλειας και της πολιτικής ασυδοσίας.

Έχουμε και λέμε: Εάν δεν προχωρήσουμε σε δραστική μείωση των δαπανών του κράτους και στη συρρίκνωση του διογκωμένου δημοσίου τομέως τότε, αναπόφευκτα, θα οδηγηθούμε σε στάση πληρωμών. Από τη στιγμή όμως που δεν επιθυμούμε επισήμως να οδηγηθούμε σε στάση πληρωμών -με ότι αυτό συνεπάγεται- τότε, δυστυχώς, θα πρέπει να ακολουθήσουμε τον δρόμο του δανεισμού από τον μηχανισμό Ε.Ε-Ε.Κ.Τ-Δ.Ν.Τ. Διαφορετικά δεν υπάρχει περίπτωση να αντλήσουμε χρήματα από τις αγορές και θα οδηγηθούμε στην αναδιαπραγμάτευση του χρέους.

Από την άλλη, η στάση πληρωμών δεν θα είναι άνευ κόστους και αναίμακτος, όπως πολλοί νομίζουν. Σε αυτή την περίπτωση το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα προχωρά στον οικονομικό αποκλεισμό της χώρας. Εννοείται ότι οι αγορές παύουν να διαπραγματεύονται τους ελληνικούς τίτλους, τους οποίους θεωρούν κουρελόχαρτα. Οι εισαγωγές καθίστανται αδύνατες, και αυτό θα έχει τεράστια επίπτωση σε μία χώρα που εισάγει τουλάχιστον το 80% των ειδών διατροφής. Φυσικά στις εισαγωγές εντάσσεται και το πετρέλαιο. Κατά συνέπεια, προκειμένου να διαικπεραιώσει το κράτος κάποιες βασικές ανάγκες του θα υποχρεωθεί, εκ των πραγμάτων, να έρθει σε κάποιου είδους συμφωνία με το... Δ.Ν.Τ, όπου οι όροι θα είναι επι τωι χείρωι. Έπειτα, οι καταθέσεις δεσμεύονται και χάνονται.

Εάν, τώρα, αποχωρήσουμε από το Ευρώ και επανέλθουμε στη δραχμή το βασικό ζητούμενο είναι με ποια ισοτιμία. Πριν μερικούς μήνες ανέφερα ότι η επιστροφή στη δραχμή δεν θα είναι με βάση την ισοτιμία που εισήλθαμε στην Ευρωζώνη το 2001 (1/340,75) αλλά υποτιμημένη (τουλάχιστον 1/500). Βεβαίως, το ελληνικό κράτος θα δύναται να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, από τη στιγμή που θα έχει τη δυνατότητα να τυπώνει δικό του νόμισμα. Θα πρόκειται όμως για ένα πληθωριστικό νόμισμα το οποίο θα έχει ελάχιστη αξία στο εξωτερικό.

Κατά συνέπεια, τα προβλήματα δεν λύνονται αυτομάτως, είτε εξέλθουμε από τη ζώνη του ευρώ, είτε προτιμήσουμε τη στάση των πληρωμών, είτε ακολουθώντας, όπως τώρα, τον δρόμο του δανεισμού από τον μηχανισμό στήριξης. Σε κάθε περίπτωση το βιοτικό επίπεδο θα πέσει τόσο, ώστε να συγκρίνεται με το αντίστοιχο της δεκαετίας του '50. Θα πρέπει, λοιπόν, να κατανοήσουμε ότι εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Εάν δεν κυττάξουμε να εργασθούμε ώστε να παράγουμε πλούτο, τότε καμμία λύση δεν θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Ο πρώτος στόχος θα είναι η απαλλαγή μας από το Δ.Ν.Τ, το συντομότερο δυνατόν.

Φρονώ ότι στην κατάσταση που βρισκόμαστε δεν μας συμφέρει να εξέλθουμε από την ευρωζώνη, με τη θέλησή μας τουλάχιστον. Θα πρέπει να επιδιώξουμε να επιλέξουμε εμείς το εάν και το πότε θα εγκαταλείψουμε το Ευρώ. Φυσικά, αυτό προϋποθέτει την οικονομική μας ανόρθωση ώστε να είμαστε σε θέση κρίνουμε εάν θα προχωρήσουμε σε αυτό το βήμα. Εννοείται ότι θα επιδιώξουμε κάθε δυνατή συνεργασία με τρίτους, όπως η Ρωσσία και η Κίνα.

Όμως, ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι η απαλλαγή μας από το σημερινό διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Σε αυτή την περίπτωση είναι διδακτική η περίπτωση της Τουρκίας, η οποία έφθασε το 2001 να ζητήσει τη βοήθεια από το Δ.Ν.Τ, ως απότοκο των ανεύθυνων οικονομικών επιλογών των πολιτικών της. Έτσι, στις εκλογές του 2002 ανήλθε στην εξουσία το μετριοπαθές Ισλάμ υπό τον Ερντογάν, ενώ το παλαιό πολιτικό κατεστημένο εξαφανίστηκε εκλογικά. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Μετ' ολίγων ετών η Τουρκία ξεχρέωσε και έδιωξε το Δ.Ν.Τ, ενώ, παράλληλα εξελίσσεται σε περιφερειακή δύναμη.

Πρέπει να διώξουμε τους εκφυλισμένους πολιτικάντηδες τώρα. Να τους στείλουμε στον αγύριστο. Διαφορετικά δεν υπάρχει ελπίς. Υπό αυτή και μόνον την προϋπόθεση ψηφίζω την τρίτη επιλογή.

[doctormarkon]

Δεν υπάρχει καμμία πιθανότητα να ξεχρεώσει η χώρα. Αντίθετα θα συρρικνώνονται οι μισθοί θα πεφτει συνεχώς το επίπεδο ζωής και η ανεργία θα αυξάνεται όπως και η εξαθλίωση. Αυτό που έγινε με τα νέα μέτρα δημιουργει τεχνητά το φαινόμενο που είναι γνωστό σαν "στασιμοπληθωρισμός" που σημαίνει πληθωρισμός , ύφεση και ανεργία ταυτόχρονα και οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο. Η αγορά παραλύει, τα μαγαζιά κλείνουν, ανεργία στο ΖΕΝΙΘ και εξαθλίωση. Παρ όλα αυτά οι τιμές ανεβαίνουν λόγω συνεχούς αύξησης της εμμεσης φορολογίας για να αποκτήσει το κράτος έσοδα. Λόγω αδικων και δυσβάσταχτων φόρων ο κόσμος θα χάνει και τα σπίτια του. Αυτή την Ελλάδα θέλουμε?. Μήπως φιλοτιμηθεί κανένας επενδυτής και κάνει επενδύσεις με δουλικούς όρους και να μας έχει με ένα κομμάτι ψωμί σαν το σκύλο?

Με την επιστροφή στη δραχμή γυρίζουμε στη δεκαετία του 60-70-80 οι εισαγωγές μειώνονται στο ελάχιστο. Τα ξένα μαγαζιά τα μαζεύουν και φεύγουν. Με μία έξοδο από την ευρωζώνη σε όσους δεν αρέσουν οι ξένοι θα πρέπει να χαρούν γιατί θα εξαφανιστούν σαν να τους χτύπησε η νεραιδα με το μαγικό ραβδί.
Όπως τότε έτσι και στο μέλλον δεν θα υπάρχει αυτή η αφθονία που υπάρχει σήμερα. Δεν θα βρίσκουμε ρούχα φίρμες ούτε ηλεκτρικές συσκευές σε χαμηλή τιμή. Αλλά θα ζούμε μια χαρά. Η Ελλάδα είναι αυτάρκης όταν αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις. Με εντολές της ΕΕ επεσε μεγάλο κυνήγι στους αγρότες και τους μικρομεσαίους. Ετσι έγιναν όλοι υπάλληλοι δημόσιοι ή ιδιωτικοί.

Τότε δούλευε ένας μέσα στην οικογένεια και ζούσε όλη η οικογένεια. Τώρα όσο και να δουλεψει κάποιος δεν τα βγάζει πέρα.

Και βγαίνει ο ηλίθιος Καρατζαφέρης και λέει "Να δουλεψουμε" Που είναι οι δουλειές κ Καρατζαφέρη?. Μήπως φταίει ο άνεργος που δεν δουλευει? Η μήπως αυτός και η παρέα του μας δουλεύουν?

Ναι η δεκατία του 80 ήταν η καλύτερη αν και δεν δούλευα ακόμα τότε. Υπηρχε ανεση αξιοπρέπεια κέφι χαρά της ζωής. Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι δεν υπήρχε μεγάλη αφθονία σε ρούχα και ιδιαίτερα φιρμάτα. Ε και? Δεν ήταν φοβερό αυτό. Υπήρχε η δυνατότητα να κάνεις όνειρα σχέδια να περνάς καλά, να προγραμματίζεις τη ζωή σου και όχι να τρέχεις σαν τρελός για το αυτονόητο.

Αυτό που γίνεται σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα της ευημερίας της δεκαετίας του 80. Αλλά κάτι άλλο. Είναι αποτέλεσμα ενός Σουλτανοσατραπικού Καπιταλισμού που με την ΕΕ μεταλάχθηκε σε Τουρμποκαπιταλισμό χωρίς να χάσει τίποτα από τα ανατολίτικα κατάλοιπα που διατηρεί από την τουρκοκρατία

[ArELa]

Και βγαίνει ο ηλίθιος Καρατζαφέρης και λέει "Να δουλεψουμε" Που είναι οι δουλειές κ Καρατζαφέρη?. Μήπως φταίει ο άνεργος που δεν δουλευει? Η μήπως αυτός και η παρέα του μας δουλεύουν?

Ναι η δεκατία του 80 ήταν η καλύτερη αν και δεν δούλευα ακόμα τότε. Υπηρχε ανεση αξιοπρέπεια κέφι χαρά της ζωής. Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι δεν υπήρχε μεγάλη αφθονία σε ρούχα και ιδιαίτερα φιρμάτα. Ε και? Δεν ήταν φοβερό αυτό. Υπήρχε η δυνατότητα να κάνεις όνειρα σχέδια να περνάς καλά, να προγραμματίζεις τη ζωή σου και όχι να τρέχεις σαν τρελός για το αυτονόητο.

Αυτό που γίνεται σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα της ευημερίας της δεκαετίας του 80. Αλλά κάτι άλλο. Είναι αποτέλεσμα ενός Σουλτανοσατραπικού Καπιταλισμού που με την ΕΕ μεταλάχθηκε σε Τουρμποκαπιταλισμό χωρίς να χάσει τίποτα από τα ανατολίτικα κατάλοιπα που διατηρεί από την τουρκοκρατία

Ή εσύ είσαι κάτι το ξεχωριστό, διαφορετικό και ΑΥΤΟΝΟΜΑ σκεπτόμενο πλάσμα της παράταξης στην οποία πρόσκεισαι δοκτορέσσα μου, ή εγώ τρώω σοβαρή κρίση ιδεολογίας και το γυρίζω στο τσάμικο. Νιώθω λίγο σαν άντρας που ανακαλύπτει ότι είναι γκέι δηλαδή!

[Exciter]

Ή εσύ είσαι κάτι το ξεχωριστό, διαφορετικό και ΑΥΤΟΝΟΜΑ σκεπτόμενο πλάσμα της παράταξης στην οποία πρόσκεισαι δοκτορέσσα μου, ή εγώ τρώω σοβαρή κρίση ιδεολογίας και το γυρίζω στο τσάμικο. Νιώθω λίγο σαν άντρας που ανακαλύπτει ότι είναι γκέι δηλαδή!

Μην ανησυχείς... οι κομμουνιστές είναι παραδοσιακά καλοί στην ανάλυση του καπιταλισμού, στην υλοποίηση των εναλλακτικών προτάσεων χωλαίνουν Το Κεφάλαιο είναι η καλύτερη ανάλυση του συστήματος στην εποχή του, και παραμένει απαραίτητο υλικό για μελέτη, άσχετα από το άστοχο των μεσσιανικών αντιλήψεων που εξέφρασε ο Μαρξ.

Ένας φίλος του πατέρα μου, μακαρίτης πλέον, έλεγε λίγο μετά το 2000 ότι το ελληνικό κράτος ότι είναι το τελευταίο σταλινικό κράτος, καθώς είναι αδύνατο να έχεις επιτυχημένη δραστηριότητα, αν δεν τα "έχεις καλά" με το κράτος.

Αυτό συμβαίνει διαχρονικά, με διάφορες μορφές, και είναι μέρος της ελληνικής παθογένιας, με την παραδοσιακά μεταπραττική αστική τάξη, συν το ότι η "αρχική συσσώρευση κεφαλαίου" που είναι αναγκαία για την ορθολογική καπιταλιστική ανάπτυξη πρακτικά ποτέ δε συνέβη. Ξέφυγε κάθε όριο ο σταλινικός χαρακτήρας του κράτους, τα τελευταία 30 χρόνια, που τεράστιο μέρος του ιδιωτικού τομέα είναι άμεσα κρατικοδίαιτο (τη δυνατότητα επηροής στο θεσμικό πλαίσιο που εξασφαλίζει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στους τομείς εκτός των κρατικών προμηθειών δεν την παραβλέπω, εννοείται, συναφής είναι).

[ArELa]

Εξόριστε...

Μην ανησυχείς... οι κομμουνιστές είναι παραδοσιακά καλοί στην ανάλυση του καπιταλισμού, στην υλοποίηση των εναλλακτικών προτάσεων χωλαίνουν

Μην υποτιμάς τη νοημοσύνη μου σε παρακαλώ. Ακούω τους κομμουνιστές κάτι αιώνες τώρα και η γυναίκα δεν μιλάει σαν παγειωμένη κομμουνίστρια ούτε προσεγγίζει τα πράγματα με τον γνωστό, ξύλινο και μονομερή τρόπο των στεγανοποιημένων κομμουνιστικών συλλογισμών.

Και για να σοβαρευτούμε, γιατί προηγουμένω έκανα απόπειρα αστεισμού: Διαφωνώ οριζοντίως διαγωνίως και καθέτως ότι η διαδρομή της περιορίζεται στα κομμουνιστικά πλαίσια. Και το λέω μετά λόγου γνώσης αυτό.