Περί ζώων και άλλων τινών...

( Δεν έχω κάνει διόρθωση κειμένων, ούτε γλωσσική επιμέλεια δεν υπάρχει χρόνος... )

Νύχτα. Πολύ νύχτα, κατάμαυρη, θεοσκότεινη, κάπου στα Καρπάθια. Δύο νυχτερίδες συναντιούνται και σταματούν να κουβεντιάσουν. Αλληλοκοιτιούνται ...
- Μωρή παλαβή, τι είναι αυτό το ξεραμένο αίμα που έχεις στο δεξί σου δόντι; Που διάολο το βρήκες και το κρατάς κρυφό; Μοναχοφαγού, άντε πες τα όλα.
- Κοίτα, θα σου πω: Το βλέπεις εκείνο το κάστρο, εκεί στο βάθος (δείχνει με το φτερό ένα παλιό μισογκρεμισμένο πύργο που μόλις φαίνεται στο μισοσκόταδο). Ε, εκεί έχει πολύ κόσμο, πολύ αίμα.
- Έφυγα κιόλας.
Περνάνε είκοσι λεπτά και η νυχτερίδα γυρίζει, τα χείλια της εμφανώς καλυμμένα στο αίμα. Η δεύτερη νυχτερίδα γίνεται έξαλλη.
- Μωρή ξεσκισμένη, δεν είχε τόσο αίμα όταν πήγα εγώ. Μίλα που το βρήκες τόσο αίμα, μοναχοφαγού, γιατί σου δαγκώνω τα φτερά.
- Καλά, θα σου πω: Το βλέπεις εκείνο το κάστρο, εκεί στο βάθος (δείχνει κάτι απροσδιόριστο στον ορίζοντα); Ε, εκεί, έχει του κερατά το αίμα. Αίμα για όλους.
Περνάνε είκοσι λεπτά, και η νυχτερίδα γυρίζει, η φάτσα της όλη βουτηγμένη στο αίμα, να στάζει σαν βρύση. Η πρώτη νυχτερίδα, γίνεται έξαλλη.
- Μωρή, θα μας τρελάνεις όλους εσύ... Τι διάολο, πόσο αίμα βρήκες; Λέγε γρήγορα, που το βρήκες τόσο αίμα, παλιοτσούλα, πάντως όχι στο κάστρο που σε έστειλα εγώ. Μαρτύρα που βρήκες τόσο αίμα, τώρα αμέσως.
- Βάστα ντε.... Το βλέπεις εκείνο το κάστρο (δείχνει) εκεί, πίσω από τα άλλα, πέρα μακριά;
- Ε, αυτό δεν ήταν που σου είπα να πας;
- Όχι αυτό, εγώ λέω το άλλο, εκείνο πιο πίσω από αυτό, εκεί (δείχνει).
(η δεύτερη νυχτερίδα προσπαθεί να δει, τελικά τα καταφέρνει.)
- Α, το βλέπω. Ναι το βλέπω, το βλέπω τώρα καθαρά.
- Ε, εγώ δεν το είδα καθόλου...

Στην ζούγκλα έπεσε πείνα και τα ζώα μεταναστεύουν. Στο τελωνείο, ένας ποντικός βλέπει τον ελέφαντα να κάθεται στεναχωρημένος γιατί δεν έχει διαβατήριο. Του ψυθιρίζει κάτι στ' αυτί, και αφού βουτυρώνει δυό φέτες ψωμί, του κολλάει μία φέτα στο κούτελο και μία στην ουρά. Μετά τον παίρνει μαζί του στον έλεγχο.
- Αυτός δεν περνάει, λέει ο τελωνειακός.
- Τι λες ρε φίλε; διαμαρτύρεται ο ποντικός, ούτε ένα σάντουιτς δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας;

Οι ελέφαντες και τα μυρμήγκια παίζουν μπάλα. Ένας επιθετικός μυρμήγκι παίρνει την πάσα. Τριπλάρει έναν, δυο, τρεις αμυντικούς ελέφαντες και πάει για το τέρμα. Τότε ο χάφ ορμάει απάνω του και το λιώνει με ένα πάτημα.
Ο διαιτητής σφυρίζει πέναλτι και αποβάλλει τον ελέφαντα.
- Μα δεν το ήθελα κύριε διαιτητά, δικαιολογείται αυτός. Μια τρικλοποδιά πήγα να του βάλω.

Στην ζούγκλα γίνεται δικτατορία και βγήκε διαταγή να πιάσουν όλους τους ελέφαντες. Εκείνοι τρέχανε να κρυφτούν και μαζί τους έτρεχε και ένας λαγός.
- Εσύ γιατί τρέχεις; τον ρωτάει το λιοντάρι.
Και ο λαγός:
- Γιατί άμα σε πιάσουν άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.

Τι ώρα είναι όταν κάτσει ένας ελέφαντας πάνω στο Φιατάκι σου;
-Ώρα να αλλάξεις αυτοκίνητο...

Ξέρεις βρε, γιατί οι ελέφαντες βάφουν κόκκινα τα νύχια τους;
- Όχι, βάφουν τα νύχια τους; Και γιατί παρακαλώ;
- Για να κρύβονται πίσω από τις παπαρούνες.
-Έλα τώρα, τα καταφέρνουν τελικά να κρύβονται;
- Ναι βρε ηλίθιε, έχεις δει ποτέ ελέφαντα πίσω από τις παπαρούνες;

- Γιατί απαγορεύεται η βόλτα 1 με 3 το μεσημέρι στην ζούγκλα;
- Διότι εκείνη την ώρα πέφτουν με αλεξίπτωτο οι ελέφαντες.

- Και γιατί είναι πλακέ οι κροκόδειλοι;
- Διότι κυκλοφορούν 1 με 3 το μεσημέρι ( όταν πέφτουν οι ελέφαντες ).

- Πώς φονεύουμε έναν μπλε ελέφαντα;
- Μα με το ειδικό μαχαίρι για μπλέ ελέφαντες!
- Έναν κόκκινο ελέφαντα;
- Τον δέρνουμε ανηλεώς, κάνοντάς τον μπλε - μαρέ , οπότε στη συνέχεια τον φονεύουμε με το ειδικό μαχαίρι για μπλε ελέφαντες!
- Έναν κίτρινο ελέφαντα;
- Απλό :Του λέμε σόκιν ανέκδοτα , οπότε γίνεται κόκκινος από ντροπή , αμέσως έπειτα τον δέρνουμε ανηλεώς μέχρι να γίνει μπλε - μαρέ, οπότε τον φονεύουμε με το ειδικό μαχαίρι για μπλε ελέφαντες!
- Έναν πράσινο ελέφαντα;
- Του δίνουμε να διαβάσει το "ΚΑΡΦΙ" του Κακκαουνάκη , οπότε γίνεται κίτρινος. Πάνω στη σύγχυση του λέμε σόκιν ανέκδοτα και κοκκινίζει από ντροπή, αμέσως μετά τον δέρνουμε ανηλεώς μέχρι να γίνει μπλε - μαρέ , οπότε τον φονεύουμε με το ειδικό μαχαίρι για μπλε ελέφαντες!
- Έναν λευκό ελέφαντα;
- Τρελός είσαι ρε; Υπάρχουν λευκοί ελέφαντες;

Ένα καγκουρό δραπέτευε συνέχεια απ' το ειδικά περιφραγμένο δώρο του στο ζωολογικό κήπο. Οι αρμόδιοι, ξέροντας ότι μπορεί να πηδάει πολύ ψηλά, βάζουνε έναν φράχτη 3 μέτρα ψηλό. Το επόμενο πρωί το καγκουρό έκανε τις βόλτες του στον ζωολογικό κήπο, έξω απ' τον περιφραγμένο χώρο του. Οι αρμόδιοι σηκώνουν το φράχτη στα 6 μέτρα, αλλά το επόμενο πρωί, πάλι έξω το καγκουρό. Συνεχίζουν την ίδια ιστορία, κάθε μέρα πιο ψηλό φράχτη, κάθε πρωί έξω το καγκουρό. Ο φράκτης τώρα είναι στα 20 μέτρα ύψος. Τελικά, μια καμήλα απ' το διπλανή περίφραξη ρωτάει το καγκουρό:
- Πόσο ψηλά πιστεύεις ότι θα τον φτάσουνε το φράχτη;
- Πιθανόν 50 μέτρα, εκτός αν κάποιος σκεφτεί να κλειδώνει την πόρτα τα βράδια.

Δυο ποντικίνες συζητούσαν για της κατακτήσεις τους.
- Άσε που να στα λέω, λέει η μιά Χτες γνώρισα έναν τύπο πολύ ωραίο. Είναι ψηλός, μελαμψός με ωραία γούνα και δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Έχει και στα χέρια του φτερά!!!
- Καλέ αυτός είναι νυχτερίδα, λέει η άλλη.
- ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ; Εμένα μου είπε πως ήταν...αεροπόρος.

Δυο αρνιά συζητούν για τη ζωή και τα μεγάλα ερωτήματα της ύπαρξης, οπότε ρωτάει το ένα το άλλο:
- Εσύ πιστεύεις στη ζωή μετά το Πάσχα;

Ένας μουσικός έχει χαθεί στη ζούγκλα. Ξαφνικά, τον περικυκλώνουν μερικά άγρια λιοντάρια. "Πάει, χάθηκα", σκέφτηκε. Αλλά μετά το πρώτο σοκ, θυμήθηκε ότι η μουσική εξημερώνει ακόμη και τα πιο άγρια ζώα. Πήρε λοιπόν το βιολί του, άρχισε να παίζει και τα λιοντάρια κάθησαν γαληνεμένα και τον άκουγαν. Πετάγεται όμως ένα λιοντάρι που ήρθε αργοπορημένο και τον τρώει. Αγανακτισμένο, ένα άλλο λιοντάρι λέει:
- Την έκανε την μαλακία του πάλι ο κουφός!

Κάποτε ένας χωρικός αγόρασε πέντε αγελάδες, να παίρνει το γάλα της ημέρας του και να βγάζει και το κάτι τίς του από ότι θα περίσσευε. Από τότε όμως που τις πήρε δεν είδε ούτε σταγόνα γάλα. Είδε κι απόειδε ο χριστιανός και παίρνει τηλέφωνο τον κτηνίατρο στο κεφαλοχώρι:
- Δεν κατεβάζουν οι τσούπρες μου γάλα γιατρέ μου. Τι να τις κάνω; Για φιγούρα θα τις έχω;
- Βρε χαζέ, του λέει ο γιατρός, πως να κατεβάσουν γάλα άμα δεν έχουνε πιάσει παιδί; Πήγαινέ τις στο ταύρο να τις γκαστρώσει και θα δεις που θα ‘χεις μπόλικο γάλα.
- Τώρα μάλιστα! Τη κάτσαμε τη βάρκα, λέει απελπισμένος ο χωρικός. Εδώ δεν υπάρχει ταύρος σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων.
- Ε τότε δεν σου μένει παρά να τις γκαστρώσεις εσύ, του απαντά με πολύ φυσικό τρόπο ο γιατρός. Φόρτωσέ τις στο φορτηγό σου πρωί πρωί, πήγαινέ τις στο βουνό, διάβασε κανένα πορνοπεριοδικό και δώσε τους να καταλάβουν!
- Τι λες μωρέ γιατρέ; διαμαρτύρεται ο φουκαράς ο χωρικός, θα πηδάω τα γελάδια μου; Για ποιον με πέρασες;
Ο κτηνίατρός τσαντίζεται και τον αποπαίρνει:
- Άκου να δεις, άμα δεν μπορείς να το κάνεις κακό του κεφαλιού σου. Καλύτερα σφάξε τις! Δεν είναι και τόσο φοβερό ρε παιδί μου. Δοκίμασε αύριο το πρωί και θα με ευγνωμονείς. Μόλις τις ξαναφέρεις, παρατήρησε τη συμπεριφορά τους. Άμα πιάσει από ένα δένδρο η κάθε μία και βόσκει με σκυμμένο το κεφάλι, η δουλειά πέτυχε, ενώ άμα κοιτάνε σα χαζές δεξιά και αριστερά, πρέπει την άλλη μέρα να τις ξαναπηδήξεις μέχρι να πιάσουν.
Τι να κάνει ο χωρικός, την άλλη μέρα το πρωί, φορτώνει τις αγελάδες στο φορτηγάκι, τις πάει στο βουνό, χτυπάει και δύο Viagra και αρχίζει το "τι σου κάνω μάτια μου"
Κάποτε, τελειώνει το θεάρεστο έργο του και ξαναγυρνάει στο σπίτι του μαζί με το τετράποδο χαρέμι του. Με πολλή αγωνία αρχίζει να παρακολουθεί τις κινήσεις των ζωντανών, αλλά δυστυχώς οι αγελάδες χαζεύουν δεξιά κι αριστερά και με κάθε τρόπο δείχνουν ότι οι βολές ήτανε άσφαιρες.
Αναγκαστικά, την άλλη μέρα νωρίς νωρίς το πρωί, η μοναξιά του κτηνοβάτη συνεχίζεται. Τι την Ορνέλα Μούτι φαντασίωνε, τι τη γειτόνισσα, τι τη φουρνάρισσα, τελικά κακήν κακώς τα κατάφερε να ολοκληρώσει για μια ακόμη φορά την πρωινή του ηδυπάθεια και πτώμα στη κούραση να ξαναγυρίσει στο σπίτι του. Μάταια όμως και πάλι, γιατί η αγελάδες εξακολουθούσαν να έχουν το χαζοβιολέ στυλ και να τον δαιμονίζουν. Η δουλειά αυτή συνεχίστηκε για άλλη μια μέρα, οπότε ο άνθρωπος είχε ρέψει στα πόδια του πια και τεζάρισε στο κρεββάτι όπου κοιμήθηκε για 24 ώρες σχεδόν. Ξυπνώντας το άλλο πρωί, λέει στη γυναίκα του:
- Κοίταξε βρε Κρουστάλλω μου, τι κάνουν αυτές οι αναθεματισμένες. Είναι κάτω από ένα δένδρο ή κοιτάνε σα χαζές δεξιά κι αριστερά;
- Δεν ξέρω τι μ' λες εσύ Μήτρο μ', αλλά αυτές έχουν ανέβει στο φορτηγάκι και σε περιμένουνε. Η μία μάλιστα κορνάρει συνέχεια εδώ και μισή ώρα...

Ήταν κάποτε δύο ερωτευμένα άλογα. Η σχέση τους ήταν ιδιαίτερα δυνατή. Κάποια μέρα, το αρσενικό άλογο φεύγει και πηγαίνει στην πόλη για να αναβαθμίσει τον υπολογιστή του. Μόλις φεύγει, ο καλύτερος του φίλος (επίσης άλογο), βρίσκει την ευκαιρία να την "πέσει" στην κοπελιά του. Οπότε την πλησιάζει και της λέει.
- Έλα μανάρα μου να φύγουμε μαζί και να παντρευτούμε.
Εκείνη απαντάει...
- Α πα πα, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Είμαι ερωτευμένη με το "αγόρι" μου.
- Μα τι πράγματα είναι αυτά που μου λες. Ξέρεις ότι με τρελαίνεις. Αστον τον άλλο και πάμε να φύγουμε μαζί.
- Ξέρεις ότι σε εκτιμάω ιδιαίτερα, αλλά δεν μπορώ να του το κάνω αυτό.
- Σε παρακαλώ, είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Δεν μπορώ χωρίς εσένα. Χέσ’ τον τον άλλο και παντρέψου με...
- Ότι και να πεις δεν μπορώ να υποκύψω.. τον αγαπάω..
- Μα έλα..
- Μα δεν μπορώ..
- Αν δεν με παντρευτείς, θα πέσω από το γκρεμό να σκοτωθώ.
- Σου είπα ότι δεν γίνεται!
- Αυτή είναι η τελευταία σου λέξη;
- Ναι!
- Εντάξει τότε.. θα με έχεις βάρος για πάντα στη συνείδησή σου..
...και λέγοντας αυτά, παίρνει φόρα και πηδάει από το γκρεμό. Το θηλυκό άλογο πετιέται τρομαγμένο! Κοιτάει από κάτω και βλέπει τον καλύτερο φίλο του αρσενικού διαμελισμένο. Αρχίζει και τρέμει ενώ συλλογίζεται...
- Τι έκανα η κακούργα; Με την άρνησή μου, οδήγησα ένα αθώο άλογο στο θάνατο. Δεν μπορώ να ζήσω με τέτοιες τύψεις, τέτοιο βάρος στη συνείδησή μου. Θα αυτοκτονήσω.
Έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, το θηλυκό άλογο παίρνει φόρα και πηδάει και αυτό με τη σειρά του από το γκρεμό.
Μετά από δύο λεπτά, το αρσενικό άλογο επιστρέφει από την πόλη, αφού έχει θυμηθεί στο δρόμο ότι είναι Κυριακή και τα μαγαζιά είναι κλειστά. Φωνάζει την κοπελιά του αλλά δεν λαμβάνει απάντηση. Φωνάζει τον φίλο του.. αλλά ούτε πάλι λαμβάνει απάντηση. Αρχίζει να τους ψάχνει, αλλά μάταια.. δεν είναι πουθενά. Στεναχωρημένο νομίζοντας ότι το εγκατέλειψαν, πάει πάνω από το γκρεμό και αγναντεύει το άπειρο μοιρολογώντας. Σε κάποια στιγμή, κοιτάει κάτω και βλέπει τα δύο άλογα που είχαν γίνει πλέον μία μάζα από κρέατα. Σπαράζει η καρδιά του και μονολογεί δυνατά...
- Ω, τι έπαθα ο άμοιρος. Η γυναίκα της ζωής μου.. νεκρή... ο καλύτερος μου φίλος.. και αυτός νεκρός. Τι θα απογίνω ολομόναχος σε αυτή τη ζωή; Δεν μπορώ να ζήσω έτσι.. θα αυτοκτονήσω...
Πραγματικά, το αρσενικό άλογο παίρνει φόρα και πηδάει και αυτό από το γκρεμό. Εκείνη τη στιγμή ακούγεται μία φωνή απο κάτω από τον γκρεμό...
- Ρεεεεεε... ποιός μαλάκας πετάει άλογα;

Κάποτε στις παρυφές του Βορείου Πόλου (στις ποιες;), η πόρτα του ιγκλού ανοίγει και μπαίνει τρέχοντας το αρκουδάκι. Πηγαίνει στον πατέρα του που διάβαζε τα κατ' εξοχήν κατεψυγμένα νέα, και με διστακτικό ύφος τον ρωτάει..
- Μπαμπά;..
- Τι είναι παιδί μου; απαντάει αφηρημένος ο πατέρας αρκούδος.
- Είσαι αρκούδα;
- Μα φυσικά και είμαι αρκούδα γιε μου...
- Είσαι λευκή αρκούδα;
- Από όσο μπορώ να δω… και εσύ επίσης... ναι... λευκή αρκούδα είμαι...
- Πολική αρκούδα;
- Πολική αρκούδα γιε μου... τι σόι ερωτήσεις είναι αυτές; Πήγαινε έξω να παίξεις..
Πραγματικά, το αρκουδάκι φεύγει σκεπτικό και αρχίζει πάλι να παίζει στους πάγους. Μετά από λίγο όμως, ξαναμπαίνει τρέχοντας και πλησιάζει και πάλι τον πατέρα του..
- Μπαμπά;
- Τι είναι πάλι γιε μου;
- Η μαμά είναι αρκούδα;
- Φυσικά και είναι αρκούδα γιε μου... πελεκάνος θέλεις να ήτανε;
- Λευκή αρκούδα;
- Ναι γαμώ το στανιό μου... Λευκή αρκούδα είναι..
- Πολική αρκούδα;
- Ναι! Πολική είναι... άσε με τώρα να διαβάσω την εφημερίδα μου. Πήγαινε έξω να παίξεις..
Το αρκουδάκι, για ακόμα μια φορά βγαίνει έξω στους πάγους να παίξει.. Σε λιγάκι όμως, να σου το πάλι μπαίνει τρέχοντας και λέει στον πατέρα του..
- Μπαμπά;
- Τι θες πάλι;
- Εγώ είμαι αρκουδάκι;
- ...γβρμ.. την τρέλα μου... Ναι... αρκουδάκι είσαι και εσύ…
- Λευκό αρκουδάκι;
- Αν μπορέσω και συγκρατήσω τα νεύρα μου και δεν σε κάνω μαύρο στο ξύλο... ναι... λευκό αρκουδάκι είσαι…
- Πολικό αρκουδάκι;
- Ναι γαμώ το κερατό μου… Πολικό αρκουδάκι είσαι... γιατί κάνεις ηλίθιες ερωτήσεις;;
Και το αρκουδάκι...
- Δεν ξέρω ρε πατέρα... αλλά εγώ κρυώνω!

Ένας εμπορικός αντιπρόσωπος οδηγούσε το αυτοκίνητό του κάποιο πρωί κοντά σε ένα μικρό χωριό έξω από τη Λάρισα. Ο δρόμος όμως ήτανε κατσάβραχο του κερατά και για να αποφύγει μια μεγάλη κοτρόνα που θα του κούρευε το κάρτερ, το ‘ριξε σ' ένα σχετικά βαθύ χαντάκι στην άκρη του δρόμου. Άρχισε να δοκιμάζει τις γνωστές μεθόδους με τα κλαδιά και τις πέτρες κάτω από τη ρόδα μπας και ξεκολλήσει, αλλά το αυτοκίνητο είχε μουλαρώσει για τα καλά. Για καλή του τύχη περνούσε από εκεί, ένας χωρικός με το μεγάλο και δυνατό άλογό του.
- Τι έπαθες ορέ πατριώτη; του λέει με το που τον βλέπει.
- Τι να πάθω άνθρωπέ μου, του απαντάει ο ταλαίπωρος οδηγός, έπεσα μέσα στο χαντάκι ο μαλάκας και τώρα δεν βγαίνω με τίποτα !
- Μην στεναχωριέσαι φίλε μου, τον καθησυχάζει ο καλόκαρδος χωρικός, ο Ντορής μου είναι θηρίο. Θα δέσουμε ένα σχοινί στον προφυλακτήρα και σε δύο λεπτά θα σε τραβήξει.
Και χωρίς να χάσει χρόνο έδεσε με ένα γερό σχοινί το αυτοκίνητο με το άλογο και μετά άρχισε να φωνάζει δυνατά:
- Τράβα Ντόλλυ, τράβα!
Το άλογο δεν κουνήθηκε ρούπι. Ο χωρικός δεν απογοητεύτηκε αλλά ξαναφώναξε με πιο δυνατή φωνή:
- Τράβα Κανελή, τράβα δυνατά!
Και πάλι το άλογο δεν έδειχνε να καταλαβαίνει και δεν έκανε καμία κίνηση. Επίμονος ο ιδιοκτήτης του φώναξε και πάλι δυνατά:
- Έλα Ντορή, τράβα αγόρι μου δυνατά!
Στο άκουσμα του ονόματός του, ο Ντορής αρχίζει να τραβάει με πολλή δύναμη και σε μισό λεπτό ξεκολλάει το αυτοκίνητο και το βγάζει έξω από το χαντάκι. Ο αντιπρόσωπος από τη μιά έχει ενθουσιαστεί με τη λύση του προβλήματός του, από την άλλη όμως τον τρώει η περιέργεια και φανερά παραξενεμένος ρωτάει τον χωρικό γιατί φώναξε δύο φορές το άλογο με άλλο όνομα.
- Ο Ντορής είναι τυφλός, του εξηγεί εκείνος και άμα έπαιρνε χαμπάρι ότι μόνο αυτός τραβούσε, να είσαι σίγουρος πως ούτε που θα δοκίμαζε...

Μαμά:
- Μη πηγαίνεις κάθε βράδυ παιδάκι μου στη ντίσκο, θα κουφαθείς εντελώς!
Κόρη:
- Έχω φάει μαμά, ευχαριστώ!

-Ρε Μήτσο, έχουν τα λεμόνια πόδια;

-Τι κουφά λες ρε, ασφαλώς και όχι!

-Ου, γaμώ το, πρέπει να αλλάξω γυαλιά... Έβαλα στο λεμόνι κεχρί και έστιψα το καναρίνι!

Ένας τύπος, ελεεινός και σουρωμένος μέχρι εκεί που δεν παίρνει, ανεβαίνει σ' ένα λεωφορείο. Κάθεται δίπλα σ' έναν καθολικό παπά, τραβάει μια ρουφηξιά από ένα φλασκί, βγάζει μια τσαλακωμένη εφημερίδα απ' την κωλότσεπη, σκουπίζει μ' αυτήν το λερωμένο από κραγιόν και ποτό πρόσωπό του και αρχίζει να τη διαβάζει. Σε κάποια στιγμή, γυρνάει στον αββά και του λέει :
- Πάτερ, σ-συγγνώμη για την έ, ε-ενόχληση αλλά, μήπως ξέρετε τι π-προκαλεί την αρίτιδα-αρθρίτιδα θ-θέλω ν-να πω ;
- Η έκλυτη ζωή, η επαφή με φτηνές και διεστραμμένες γυναίκες, το αλκοόλ και η αυτοπεριφρόνηση τέκνο μου, του λέει με στόμφο και περιφρόνηση ο ιερωμένος.
- "Ν-να με πάρει και-και να με σ-σηκώσει, απ-πίστευτο!" μουρμουρίζει ο μέθυσος και ξαναβυθίζεται έντονα και φανερά προβληματισμένος πάλι στην εφημερίδα του.
Ο κληρικός ξανασκέπτεται το τί είπε, μετανιώνει για τον τρόπο του και λέει απολογητικά :
- Συγγνώμη τέκνο μου, δεν έπρεπε να σου μιλήσω έτσι απότομα. Για πες μου, όμως, πόσο καιρό έχεις αρθρίτιδα ;
- Πάτερ μου, εγώ είμαι μ-μιά χαρά, αλ-λά μόλις διδ-διάβασα πως αρθρίτιδα έ-έχει ο Π-πάπας!...

Κάποιος φτάνει σε ένα μοναστήρι και χτυπάει την πόρτα. Ένας καλόγερος ανοίγει το παραθυράκι.
- Είστε Μοναχός; τον ρωτάει.
Και ο καλόγερος:
- Όχι, είναι και άλλοι μέσα.

Μπαίνει φουριόζος ένας ευσεβής καταναλωτής σε ένα μαγαζί με εκκλησιαστικά είδη και βλέπει κάτι καντίλια να κρέμονται από το ταβάνι..Καθώς τα παρατηρεί τον πλησιάζει ο υπάλληλος του μαγαζιού και τον ρωτάει.
- Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;
- Παρακαλώ, ΑΜΕΣΩΣ να μου κατεβάσετε δύο γερά καντήλια, πληρώνω όσο όσο...
- Μάλιστα Κύριε, αμέσως: ...τον Χριστό σου και την Παναγία σου!

Ένας τύπος πέθανε και ήταν πολύ στεναχωρημένος γιατί πέθανε ξαφνικά και άφησε πολλά πράγματα στη μέση. Παρακάλαγε λοιπόν τον Αγ.Πέτρο:
- Σε παρακαλώ! Δώσε μου μια δεύτερη ευκαιρία! Κι εγώ για αντάλλαγμα ότι θες!
Το σκέφτηκε, το σκέφτηκε ο Αγ.Πέτρος και στο τέλος του λέει:
- Θα σου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία αν μπορέσεις και περάσεις μια δοκιμασία που θα σου βάλω!
- Ό,τι θες, Αγ.Πέτρο, φώναξε ενθουσιασμένος αυτός.
- Λοιπόν, θα σε βάλω να μου βρεις τον Αδάμ μέσα στον υπόλοιπο κόσμο, τρεις φορές! Αν καταφέρεις να τον βρεις και τις τρεις θα επανέλθεις στη ζωή κανονικά!
Έφυγε ενθουσιασμένος αυτός, μετά από λίγο επέστρεψε και είχε μαζί του τον Αδάμ.
- Πως τα κατάφερες; ρώτησε απορημένος ο Αγ.Πέτρος.
- Τον εντόπισα γιατί δεν έχει πλευρά αφού από την πλευρά του έφτιαξε ο Θεός την Εύα!
- Σωστά! είπε ο Αγ.Πέτρος, και έβαλε πλευρά στον Αδάμ.
Την επόμενη μέρα παρουσιάζεται πάλι ο τύπος με τον Αδάμ δίπλα του.
- Αυτή τη φορά πως τον βρήκες; ρωτάει πάλι ο Αγ.Πέτρος.
- Τον βρήκα επειδή ήταν ο μόνος που δεν έχει αφαλό, αφού κανείς δε τον γέννησε!
- Σωστά, σκέφτηκε ο Αγ.Πέτρος και έβαλε αφαλό στον Αδάμ.
Την τρίτη μέρα ο τύπος δε φαινόταν πουθενά. Αφού άρχισε να βραδιάζει φάνηκε ο τύπος καταματωμένος, με μαυρισμένα μάτια, μελανιές, μώλωπες παντού, και τρια σπασίματα! Είχε όμως πάλι μαζί του τον Αδάμ.
Τρελάθηκε ο Αγ.Πέτρος.
- Μα καλά, αυτή τη φορά πως τα κατάφερες;
- Αυτή τη φορά, είπε με κόπο αυτός, μάζευα όλους τους άντρες ανά 100ντάδες στις πλατείες και τους έλεγα "Η μάνα σας είναι ηλίθια και πόρνη"! Έ, Αυτός ήταν ο μόνος που δεν με έδειρε...

Συζήτηση μεταξύ αγγέλου και δαίμονα.
ΑΓΓΕΛΟΣ: - Διάβασες για τις εξετάσεις για να περάσεις στον παράδεισο;
ΔΑΙΜΟΝΑΣ: - Ναι.
ΑΓΓΕΛΟΣ: - Ωραία. Πες μου, πόσες είναι οι δέκα εντολές;
ΔΑΙΜΟΝΑΣ: - Τέσσερις.
ΑΓΓΕΛΟΣ: - Τέσσερις; Τέσσερις είναι οι Ευαγγελιστές.
ΔΑΙΜΟΝΑΣ: - Οι Ευαγγελιστές; Οι Ευαγγελιστές δεν είναι δώδεκα;
ΑΓΓΕΛΟΣ: - Δώδεκα είναι οι Aπόστολοι! Έχεις μεγάλο πρόβλημα με τους αριθμούς...
ΔΑΙΜΟΝΑΣ: - Το ξέρω. Μου το λέει συνέχεια...
ΑΓΓΕΛΟΣ: - Ποιος σου το λέει συνέχεια;
ΔΑΙΜΟΝΑΣ: - Ο Εξακόσια Εξήντα κάτι...

Κουρασμένος ο θεός απο τα θαύματα που κάνει, κάλεσε μια μέρα τον Πέτρο και του λέει:
- Πέτρε δεν αντέχω άλλο, κουράστηκα. Θέλω επειγόντως διακοπές.
Ο Πέτρος πάει ψάχνει όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς, τις "ΔΙΑΚΟΠΕΣ" και άλλα, και την επόμενη μέρα πάει στον Κύριο με τις προτάσεις του.
- Θα πρότεινά ένα ταξίδι στο φεγγάρι. Κοντά, με μεγάλες θάλλασες για κολύμπι ή αν προτιμάτε ψηλά βουνά για ορειβασία. Έχει και ωραία κλάμπ. Τι λέτε;
- Μπα, έχω πάει. Δεν έχουν ατμόσφαιρα.
- Και για την γή τι λέτε;;;
- Άσε ρε Πετρε. Πήγα πριν 2000 χρόνια, γνώρισα μια εβραιοπούλα και ακόμα 'κει κάτω το συζητούν...

Η μαμά ρώτησε τον Γιαννάκη τι μάθανε στα θρησκευτικά σήμερα.
- Α, η δασκάλα μας είπε για τον Μωυσή, είπε ο Γιαννάκης.
Για το πως τον έστειλε ο Θεός σε μία μυστική αποστολή, για να βοηθήσει τους Ισραηλίτες να ξεφύγουν από τους Αιγύπτιους.
Ο Μωυσής οδηγούσε τους Ισραηλίτες, όταν έφτασαν στην Ερυθρά Θάλασσα.
Αμέσως έβαλε τους μηχανικούς του να κατασκευάσουν μία γέφυρα, και πέρασε όλος ο λαός.
Μετά ζήτησε ενισχύσεις με το walkie-talkie του, και ήρθαν οι πυροτεχνουργοί.
Αυτοί ανατίναξαν την γέφυρα, και έτσι οι εχθροί δεν μπόρεσαν να τους ακολουθήσουν.
Και έτσι σώθηκαν οι Ισραηλίτες!!!
- Έλα τώρα, Γιαννάκη, λέει η μαμά. Παραδέξου ότι η δασκάλα δεν σας είπε τίποτε τέτοιο!
- Εντάξει, λέει ο Γιαννάκης, αλλά αν στα έλεγα όπως μας τα είπε, αποκλείεται να τα πίστευες...

Απόσπασμα από ημερολόγιο:

"Αγαπημένο μου ημερολόγιο.

Είμαι πολύ, μα πολύ χαρούμενη.

Σήμερα πήγα σε ένα τοπικό βιβλιοπωλείο, που πουλά θρησκευτικά βιβλία.
Εκεί είδα ένα αυτοκόλλητο με τίτλο "Κορνάρετε αν αγαπάτε τον Θεό". Το αγόρασα και το έβαλα αμέσως στο πίσω μέρος του καινούργιου αυτοκινήτου μου, μιά και πήρα προχθές το δίπλωμά μου. Είμαι πολύ χαρούμενη που το έκανα αυτό. Τι εποικοδομητική εμπειρία ακολούθησε την πρώτη φορά που οδήγησα στην πόλη, δεν μπορούσα να φαντασθώ...

Είχα μαζί μου και τα δυό μου εγγονάκια που ζήτησαν να τα πάω βόλτα... Πόσο καλά παιδιά και με τι ανατροφή από τον γιό μου και την νύφη μου... Κάθε λίγο, έβγαζαν και τα δυό μιά φωνή -"Θεέ μου!" - και έκαναν τον σταυρό τους...
Είχα σταματήσει σε ένα φανάρι ενός πολυσύχναστου δρόμου και χαμένη στις σκέψεις μου για τον Θεό, δεν πρόσεξα ότι το φανάρι είχε αλλάξει χρώμα και ήταν πλέον πράσινο.
Εκείνη την ώρα, το αυτοκόλλητο έκανε την δουλειά του.

Βρήκα ένα σωρό ανθρώπους που αγαπούν τον Θεό.
Ειδικά εκείνος ο καλός κύριος πίσω από μένα, κορνάριζε σαν τρελός. Τόσο έντονο θρησκευτικό συναίσθημα! Τόση αγάπη γιά τον Κύριο!
Πρέπει να αγαπούσε πραγματικά τον Θεό γιατί έβγαλε το κεφάλι του έξω από το παράθυρο και μου φώναξε κάτι όσο πιο δυνατά μάλλον μπορούσε, αλλά άκουσα μόνο πού απευθυνόταν: "... τον Θεό σου!... Προχώρα καμιά φορά.... τον Χριστό σου". Ήθελε μάλλον να βεβαιωθεί ότι βαδίζω τον σωστό δρόμο της Αρετής!

Πολλοί άλλοι άρχισαν να κορνάρουν την ίδια στιγμή, γι αυτό έσκυψα έξω από το παράθυρό μου και τους χαιρέτησα και χαμογέλασα σε όλους αυτούς τους αξιαγάπητους και ευσεβείς ανθρώπους.
Ήταν κι ένας κύριος σε ένα άλλο αυτοκίνητο που με χαιρετούσε με ένα παράξενο τρόπο, με μόνο το μεσαίο δάχτυλο σηκωμένο στο χέρι του.
Μόλις είχα ρωτήσει τα εγγονάκια μου μέσα στο αυτοκίνητο τι σήμαινε αυτός ο χαιρετισμός.
Εκείνα κοίταξαν το ένα το άλλο, κρυφογέλασαν και μου είπαν ότι επρόκειτο για τον τοπικό χαιρετισμό της επαρχιακής πόλης και εύχεσαι καλή τύχη σε όποιον το κάνεις. Έτσι, έσκυψα πάλι από το παράθυρό μου και του έδωσα και εγώ τον χαιρετισμό της καλοτυχίας.
Κανά δύο κύριοι ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ από την μαγεία της στιγμής, που βγήκαν από τα αυτοκίνητά τους και άρχισαν να με πλησιάζουν.
Ήμουν σίγουρη ότι ήθελαν να προσευχηθούμε μαζί, αλλά, ακριβώς εκείνη την στιγμή, πρόσεξα ότι το φανάρι ήταν πράσινο και πάτησα με δύναμη το γκάζι.
Δεν ξέρω αν ήταν καλό που το έκανα αυτό μια και ήμουν το μοναδικό αυτοκίνητο που πέρασε το φανάρι αυτό και άφησα όλους αυτούς τους ευγενείς κυρίους πίσω, χωρίς να τους δώσω την ευκαιρία να προσευχηθούμε μαζί.
Κοίταξα πίσω και τους είδα να στέκονται εκεί και να σηκώνουν τα χέρια τους προς τον Θεό, με ικεσία και να προσεύχονται δυνατά.
Έβγαλα το χέρι μου και πάλι από το παράθυρο και τους έκανα και πάλι το σήμα της καλοτυχίας. Θεέ μου, ευλόγησε όλους αυτούς τους θαυμάσιους ανθρώπους που μου έφτιαξαν την μέρα....

Καλή νύχτα καλό μου ημερολόγιο..."

Ήταν μια φορά ο Χριστός και πήγαινε στην Ναζαρέτ να βρει τον πατέρα του, τον Ιωσήφ, που είχε πολύ καιρό να τον δει. Στο δρόμο συναντάει έναν γεράκο:
- Γεια σου παιδί μου, που πηγαίνεις; του λέει ο γεράκος.
- Γεια σου και εσένα γέροντα, του λέει ο Ιησους, πηγαίνω στη Ναζαρέτ να βρω τον πατέρα μου που είναι μαραγκός.
- Α, τι σύμπτωση κι εγώ μαραγκός είμαι τέκνον μου!
- Ναι, αλλά ο πατέρας μου είναι αρκετά φτωχός...
- Κι εγώ το ίδιο νέε μου, τί να πεις, αναδουλειές...
- Όμως κι εγώ δεν είμαι ένα φυσιολογικό παιδί...
- Ούτε και το δικό μου παιδί είναι φυσιολογικό...!
Κοιτάζονται για λίγο στα μάτια και μετά, βουρκωμένοι και οι δύο πέφτουν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, και λέει ο Χριστός: "Πατέρα!" και λέει και ο γεράκος: "ΠΙΝΟΚΙΟ"!

Γολγοθάς. Αργά το απόγευμα. Ο ορίζοντας κόκκινος. Ο Ιησούς πάνω στον σταυρό, στην κορυφή του λόφου. Δείχνει πραγματικά κουρασμένος. 'Ηταν εκεί πάνω όλη μέρα σχεδόν. 'Εξαφνα, σηκώνει το γερμένο από την κούραση κεφάλι του, κοιτάζει ολόγυρα και φωνάζει:
- Πέτρο ...
Ο Πέτρος, που ήταν κουρνιασμένος κάπου παραπέρα και σκεφτόνταν για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα, ακούει τη φωνή του δασκάλου του, που τον φωνάζει. Αμέσως σηκώνεται όρθιος, και φορτσάτος τρέχει να δει τί θέλει ο Κύριός του. Διανύει τρέχοντας καμιά εικοσαριά μέτρα και πέφτει επάνω στον κλοιό που είχαν σχηματίσει οι Ρωμαίοι στρατιώτες γύρω από τον σταυρό. Ο Ρωμαίος εκατόνταρχος τον βουτάει από τον χιτώνα:
- Τι θες εσύ;
- Αφήστε με να περάσω, με ζητάει ο Κύριός μου.
- Μαθητής του είσαι; δέν έχεις να πας πουθενά.
Τον πλακώνουν στις σφαλιάρες και στα μπουκέτα και τον παρατάν αιμόφυρτο μερικά μέτρα πιο κάτω από τους πρόποδες του λόφου. Πέντε λεπτά μετά, ο μισολιπόθυμος Πέτρος ακούει σαν μέσα σε όνειρο τη φωνή του δασκάλου του:
- Πέτρο ...
Πετάγεται με νέα δύναμη, τρέχει προς την κορυφή και γκελάρει πάνω στον κλοιό των Ρωμαίων στρατιωτών.
- Τι διάολο θέλεις πάλι; του λέει ο εκατόνταρχος πιάνοντας τον από τον βρώμικο χιτώνα του.
- Αφήστε να περάσω, σας λέω, με φωνάζει ο Κύριός μου, διαμαρτύρεται με απόγνωση ο Πέτρος.
- Δεν έχεις να πας πουθενά, λέει ο εκατόνταρχος.
Η φρουρά τραβάνε τα σπαθιά τους, χρατς, χρουτς, άοουυ, μπουνιές, αίματα, καρπαζιές, τον παρατάν λιπόθυμο, να αιμορραγεί και να παραμιλά στους πρόποδες του λόφου. Δεν περνάν πέντε λεπτά, και ο Ιησούς φωνάζει για τρίτη φορά τον καλύτερο μαθητή του:
- Πέτρο ... Πέτρο ...
Ο Πέτρος σηκώνεται τρικλίζοντας, σκαρφαλώνει τον λόφο, πέφτει με φόρα πάνω στη Ρωμαική φρουρά, χτυπάει μερικούς, μαζεύει μερικές σπαθιές, μερικές μπουνιές στα πλευρά, σέρνεται, φωνάζει, παλεύει, καταφέρνει να φθάσει στη βάση του σταυρού με τη Ρωμαική φρουρά να το κυνηγάει να τον σκοτώσει. Σηκώνει το κεφάλι προς τον Κύριό του:
- Τι θέλεις, Κύριέ μου;
- Κοίτα Πέτρο, λέει ο Χριστός. Από εδώ επάνω φαίνεται το σπίτι σου.