Φιλοσοφικοί μύθοι

[kouklos]

Επειδη μάλλον αναφέρεσαι στους εβραίους, τα πρώτα κείμενά τους, η πεντάτευχος - tora- μιλούν για τον ένα Θεό, που τον λάτρευαν πολύ προ του Θαλή.

Ο Θαλής το διατυπώνει όπως λέω ....προφανώς έχει υπ' όψιν του την θεωρία των Ορφικών.
Οι Εβραίοι την εποχή του Ορφέα απλά δεν υπάρχουν.

[panta]

Πράγματι, αλλά ήταν πολύ αρχαιότεροι του Θαλή.
Ορφικοί, Εβραίοι, Θαλής
Υπάρχει ορισμένοι που θέλουν τα εβραϊκά ως ελληνικά και την θρησκεία τους ως ορφική.
αλλά δεν έχουμε τεκμήρια για κάτι τέτοιο παρα μόνο ορισμένες ενδείξεις.

καληνύχτα. αύριο η ανάγνωση της απάντησης

[kouklos]

Πράγματι, αλλά ήταν πολύ αρχαιότεροι του Θαλή.
Ορφικοί, Εβραίοι, Θαλής
Υπάρχει ορισμένοι που θέλουν τα εβραϊκά ως ελληνικά και την θρησκεία τους ως ορφική.
αλλά δεν έχουμε τεκμήρια για κάτι τέτοιο παρα μόνο ορισμένες ενδείξεις.

Πειράζει που ήταν αρχαιότεροι του Θαλή ;
Τα υπόλοιπα μάλλον τα έγραψες βιαστικά και δεν βγάζω νόημα.
Μου τα διευκρινίζεις όταν μπορέσεις

Οι Ιουδαίοι, όπως συνήθως αναφέρονται, δημιουργούν ένα κρατίδιο γύρω στο 1100 πχ .
Αυτό προκύπτει από έμμεσες πηγές. Ενώ έχουν γλώσσα δεν έχουν γραφή.. οπότε είναι απίθανο να έχουν γράψει οτιδήποτε. Υιοθετούν την Αραμαική γραφή, αναγκαστικά θα έλεγα, γύρω στο 500 π.Χ. όταν πια δεν υπάρχουν σαν βασίλειο, αλλά τα πρώτα ιουδαικά κείμενα που σώζονται εμφανίζονται αρκετά αργότερα.
Η ιστορική αξία της παλαιάς διαθήκης είναι μικρή, γιατί απλά, είναι θρησκευτικό βιβλίο. Για να φανταστείς ακόμα ψάχνουν να βρούν τον περίφημο ναό τους (του Σολομώντα)

Για όποια διευκρίνηση στην διαθεσή σου.

[Apomakros]

Το αρχαιότατον ο Θεός.

Βλέπουμε την ιδέα των αρχαίων Ελλήνων για τον Θεό σε μια διατύπωση ουσίας από τον Θαλή, που αποδίδει την έννοια με σαφήνεια, 100 χρόνια πριν από τον Βούδα και τον Κομφούκιο, 600 χρόνια πρίν από τον Χριστό, 1200 χρόνια πριν από τον Μωάμεθ.

Ο ίδιος ο Θαλής είπε "πάντα πλήρη θεών είναι" (Αριστοτέλης, Περί ψυχής, 411 α 7).

Το πιο σημαντικό του ισχυρισμού του είναι ότι περιέχει έστω και σπερματικά, την μεγάλη πανανθρώπινη ιδέα ότι όλα είναι ένα, ότι όλα έχουν μια κοινή αφετηρία.


Θεωρείται ως ο ιδρυτής ουσιαστικά της επιστήμης της φιλοσοφίας (ίσως και της φυσικής)

Και παρ' όλα αυτά, όπως διαβάζουμε στις πηγές, ήταν ένας απλός, ένας μέσος άνθρωπος. Ήταν ενεργό μέλος της κοινωνίας του, δεν ήταν κανένας τεμπέλης, όπως θέλουν να παρουσιάζουν κάποιοι όλους τους μεγάλους αρχαίους Έλληνες στοχαστές. Ασχολήθηκε με την πολιτική, έπαιρνε μέρος σε εκστρατείες, είχε αίσθηση του κωμικού και του ωραίου, συμμετείχε στην αρχαία αγορά, παρακολουθούσε αθλητικούς αγώνες, έκανε λογοπαίγνια στην καθημερινή του ζωή, έκανε επενδύσεις χρημάτων και εμπορικές πράξεις και κατά πάσα πιθανότητα είχε οικογένεια και παιδί.

[Lykaina]

Κι ερχόμαστε στην δεύτερη ερώτηση:
Τι το μέγιστον;
Ο χώρος, μας λέει ο Θαλής.
Γιατί ναι μεν ο κόσμος περιέχει τα πάντα, αλλά κι αυτός με την σειρά του εμπεριέχεται στον χώρο. Είναι το δοχείο δηλαδή που περιέχει όλα όσα ξέρουμε, αλλά κι όλα όσα δεν ξέρουμε.

Στην Ελληνική φιλοσοφία, ο χώρος ήταν πάντα αντικείμενο μελέτης.
Ο Ζήνων ο Ελεάτης μάλιστα, γνωστός για τα παράδοξά του, αναρωτιέται:
"Αν ο χώρος υπάρχει, πού βρίσκεται; Διότι, κάθε πράγμα που υπάρχει, είναι μέσα σε κά­τι. Και αυτό που είναι μέσα σε κάτι είναι ένας ορισμένος χώρος. Άρα ο χώρος θα βρίσκεται σε έναν ορισμένο χώρο και ούτω καθ' εξής, επ' άπειρον: Άρα ο χώρος δεν υπάρχει."

Για τον Πλάτωνα πάλι, ο χώρος δεν θεωρείται ως ουσία, αλλά ως "χώρα", μέσα στην οποία εμφανίζονται όλα τα αισθητά αντικείμενα, που είναι είδωλα, απομιμήσεις των Ιδεών.

Από όποια οπτική γωνία και να το είδαν όμως οι πρόγονοί μας, ο χώρος γι αυτούς είναι το μέγιστον, αυτό που τα περιλαμβάνει όλα. Ακόμα και το Σύμπαν.

[Apomakros]

Από όποια οπτική γωνία και να το είδαν όμως οι πρόγονοί μας, ο χώρος γι αυτούς είναι το μέγιστον, αυτό που τα περιλαμβάνει όλα. Ακόμα και το Σύμπαν.

Ο χώρος αποτελεί μια από τις θεμελιώδεις ιδιότητες της ύλης και προσδιορίζει την έκτασή της.

Ο χώρος επεμβαίνει στη συνείδησή μας, δημιουργώντας εικόνες του εξωτερικού χώρου, του οποίου καθορίζει τα μεγέθη (επιδεχόμενα τη λειτουργία της σύγκρισης).

Όλες οι ιδιότητες της ύλης, είτε ολόκληρες είτε με ένα συγκεκριμένο μέρος τους έχουν απόλυτη σχέση με την έννοια του χώρου. Κάθε μετατροπή του χώρου δίνει διαφορετικές εικόνες, δηλαδή δίνει μια διαφορετική αντίληψη του εξωτερικού κόσμου (φαινόμενα και καταστάσεις).

Και το μεγάλο ερώτημα είναι αν υπάρχει έμφυτη η έννοια του χώρου ή αν ο εξωτερικός κόσμος δημιουργεί την έννοια του χώρου στη συνείδησή μας.

Στην αίσθηση του χώρου επεμβαίνουν και οι 5 ανθρώπινες αισθήσεις, που δίνουν καινούριες πληροφορίες γι’ αυτόν αλλά και διαφορετικές διαστάσεις. Έτσι, ο χώρος εμφανίζεται μέσα από διαφορετικές μορφές, οι οποίες έχουν άμεση σχέση με τους παράγοντες που τον μετασχηματίζουν.


Το κενό είναι χώρος;

Η έννοια του κενού χώρου αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα φιλοσοφικά προβλήματα. Ο Παρμενίδης και ο Ζήνων αρνούνται τον κενόν χώρο, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος και ο Επίκουρος παραδέχονται την ύπαρξη του κενού και απείρου χώρου μέσα στον οποίο κινούνται τα άτομα και θεωρούν ότι από την ένωση αυτών δημιουργούνται τα όντα, ενώ από το χωρισμό τους αφανίζονται.

Ο Πλάτωνας δέχεται την ανυπαρξία του κενού χώρου προκειμένου να δικαιολογήσει την ατέλεια των φυσικών όντων και τη δυσκολία της προσαρμογής τους προς τις ιδέες τις οποίες θεωρεί την πραγματική ουσία του Κόσμου.

Ο Αριστοτέλης θεωρεί το χώρο σαν το όριο μεταξύ του περιβάλλοντος και του περιβαλλόμενου σώματος.

Οι Στωικοί θεωρούν ότι υπάρχει κενός χώρος εκτός του υλικού χώρου.



Ένας άλλος χώρος, που ξεκινάει από τις εντυπώσεις του εξωτερικού χώρου και μετατρέπεται μέσα από τη φαντασία σε μια άλλη μορφή, είναι ο υπερβατικός χώρος, που και αυτός δημιούργησε φιλοσοφικά πολλά ερωτηματικά.

Ένα από τα πιο βασικά είναι αν μέσα σ’ αυτόν το χώρο εκτυλίσσονται τα φυσικά φαινόμενα ή αν ανήκει σε μια άλλη διάσταση, στην οποία είναι αναγκαία η κατάργηση των αισθήσεων, ώστε αυτός ν’ αποκαλυφθεί.


(Η επιστήμη βέβαια σήμερα μιλάει για χωροχρόνο)

[kouklos]

Ο χώρος στον οποίο αναφέρεται ο Θαλής είναι κάτι το αφηρημένο (δεν έχει όρια) και εμπεριέχει ολόκληρο τον υλικό κόσμο. Δεν πρέπει να τον συγχέομαι με τους επιμέρους χώρους οι οποίοι υποπίπτουν άμεσα στην αντίληψή μας και ορίζονται με σαφήνεια. Όπως δεν πρέπει να μπερδεύουμε τον χώρο με την μάζα και τον όγκο των πραγμάτων, δηλαδή την ύλη. Ο βασική ιδιότητα του χώρου είναι η δυνατότητα τού να κινηθείς προς οποιανδήποτε κατεύθυνση. Η μόνη αίσθηση, από τις πέντε, που μας βοηθάει να αντιληφθούμε τον χώρο είναι η όραση.

[Lykaina]

Έχουμε λοιπόν τον (χωρίς όρια) χώρο, μέσα στον οποίο υπάρχει το Σύμπαν (τα πάντα).
Από αυτό, ο κόσμος είναι το "ωραιότατον" μας λέει ο Θαλής, γιατί αυτός περιέχει όλα τα πράγματα εν τάξει.

Η λέξη κόσμος, από το αρχαίο ρήμα κοσμέω-ω, σημαίνει τακτοποιώ, διευθύνω, διακοσμώ.
Η τάξη αποτελεί κόσμ-ημα για τους αρχαίους Έλληνες.
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε; Αφού η βάση της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας είναι η λογική.

Αξίζει επίσης να προσέξουμε ότι η λέξη ωραίος, προέρχεται από την ώρα.
Ωραίος δηλαδή, είναι ο ώριμος, αυτός που είναι στην ώρα του, στην κατάλληλη στιγμή, ο έγκαιρος.

Γι αυτό και:
Όλα τα εν-τάξει πράγματα, ο κόσμος μας δηλαδή, είναι το ωραιότατον....


Θαυμαστή η Ελληνική γλώσσα. Με δομή και τάξη. Πραγματικό κόσμημα.
Μια τέτοια γλώσσα, προάγει την φιλοσοφία.

[kouklos]

"Άπειρον, Διατεταγμένον και Διακοσμημένον"

Αδύνατο να εξηγήσουμε ικανοποιητικά την δημιουργία του κόσμου, μιας και όσα περισσότερα μαθαίνουμε γι' αυτόν τόσο πιο πολλές οι απορίες μετά.

Η μόνη εξήγηση για τους πολλούς είναι ο Θεός, το Big Bang για να δικαιολογούν οι επιστήμονες την ιδιότητα τους και η κύρια αιτία διαλογισμού για τους υπόλοιπους.

Άνθρωπε αφελή και αλαζόνα... 6 δις χρόνια δημιουργίας και εσύ θες να τα καταλάβεις όλα σε μερικά χρόνια. !!!

[Lykaina]

Άνθρωπε αφελή και αλαζόνα... 6 δις χρόνια δημιουργίας και εσύ θες να τα καταλάβεις όλα σε μερικά χρόνια. !!!

Ισως γι αυτόν τον λόγο ακριβώς ο Θαλής μας λέει ότι ο χρόνος είναι το σοφώτατον.
Άλλα λέει τα βρήκε, κι άλλα θα τα βρει.
Κανένας δεν γενιέται έχοντας τις γνώσεις που θα έχει όταν γεράσει. Τις αποκτά συν τω χρόνω.

Όπως (βιαστικά ίσως) είπα ξανά παραπάνω, ο χρόνος μετρά την διάρκεια.
Οι παρατηρήσεις που κάνουν οι επιστήμονες πάνω στα φυσικά φαινόμενα, γίνονται συναρτήσει του χρόνου.
Το κύριο χαρακτηριστικό του χρόνου είναι ότι έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Μπορούμε να τον σκεφτούμε σαν ένα γραμμικό συνεχές, που ξεκινά από το παρελθόν και συνεχίζει στο μέλλον.
Και εδώ αρχίζουν τα φιλοσοφικά ερωτήματα : Έχει αρχή; Έχει τέλος; Μπορεί να αντιστραφεί η κίνησή του;
Ταξίδι στο χρόνο. Αγαπημένο θέμα της επιστημονικής φαντασίας. Εφικτό ή απλά ευσεβής πόθος;

Η θεωρία της σχετικότητας μιλά για επιβράδυνση του χρόνου, όταν η ταχύτητα του σώματος πλησιάζει αυτήν του φωτός.
Και φυσικά υπάρχει και η έννοια του χωροχρόνου : το γεγονός συμβαίνει μέσα στον τρισδιάστατο χώρο και η τέταρτη διάσταση αυτού είναι ο χρόνος.

Φείδου χρόνου, μας λέει ο Χίλωνας.
Το ίδιο πράγμα στην ουσία μας λέει και ο Θαλής όταν τον χαρακτηρίζει "σοφώτατον". Μόνο που προσθέτει σ' αυτόν και την έννοια της υπομονής.

Τι σοφώτερον άλλωστε από το να εκμεταλλευτούμε όσο πιο καλά μπορούμε τον χρόνο μας στην διάρκεια της ζωής μας....

[Apomakros]

Στο Συμπόσιο των Επτά Σοφών (153 d) ερωτώμενος ο Θαλής τι είναι το ωραιότατο, απαντά ο Κόσμος.

"Τί κάλλιστον; κόσμος· πᾶν γὰρ τὸ κατὰ
τάξιν τούτου μέρος ἐστί."

(Τί είναι το ωραιότατο; Ο κόσμος. Διότι κάθε πράγμα με τάξη είναι μέρος αυτού).

Στον Θαλή επίσης αποδίδεται και το απόφθεγμα:

"Κάλλιστον κόσμος. Ποίημα γαρ θεού"

(Το ωραιότερο δημιούργημα είναι ο κόσμος, διότι είναι έργο Θεού)


Ως γνωστόν δεν σώζεται κανένα κείμενο του ίδιου του Θαλή, κάτι που ισχύει άλλωστε για τους περισσότερους αντιπροσώπους της Προσωκρατικής Φιλοσοφίας. Η επιστήμη έχει αποφανθεί ότι η πλέον αξιόπιστη πηγή είναι ο Αριστοτέλης και οι μαθητές-σχολιαστές του.

Η ηθική φιλοσοφία του Θαλή φαίνεται να έχει ως πυρήνα της την πίστη στον θεό (Διογένης Λαέρτιος απόσπασμα 1,2).

Δεν μπορούμε επομένως να τον περιγράψουμε ως οπαδό και θιασώτη θεωριών που θέλουν την φύση χωρίς αρχή, και την δημιουργία της μια τυφλή υλιστική διαδικασία.

[kouklos]

Χρόνος, ο πατέρας θεών και ανθρώπων.
Ένας μονόδρομος που τον διαβαίνουμε όλοι, ένα μέγεθος που μέσα στο σύμπαν εκτείνεται στο άπειρο προς κάθε κατεύθυνση, αφού είναι συνυφασμένο με τον χώρο και οτιδήποτε, αυτός, περιέχει.
Σαν βασικό μέγεθος νομίζω πως είναι απόλυτο παρ' όλες τις προσπάθειες του ανθρώπου να τον φέρει στα μέτρα του, θέλοντας να τον καμπυλώσει, να τον επιβραδύνει ή και να τον γυρίσει πίσω.
Κάθε σκέψη για ταξίδι στο χρόνο, πέραν του φυσιολογικού, δημιουργεί ένα παράδοξο στο χωροχρονικό συνεχές και μια αντίφαση στη λογική μας.

Είναι δε ο σοφότερος όλων γιατί κανείς δεν δύναται να τον ξεγελάσει και να τον ξεπεράσει σε γνώση.

[Divine Sinner]

Βαρυτητα=καμπυλωση του χωροχρονου.

[Apomakros]

Στον κόσμο της αιωνιότητας, στον κόσμο του ά-χρονου υπάρχει μόνο το παρόν. Δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον.

Ο χρόνος είναι σαν τον θάνατο. Όταν ζούμε μέσα στο χρόνο τότε συμβαίνει ο θάνατος. Η πηγή του χρόνου και του θανάτου είναι ο νους. Ο νους είναι χρόνος, ο νους είναι θάνατος.


(Και είναι ο σοφότερος όλων ο χρόνος διότι τα κρυπτά πάντα προς το φως άγει)

[Lykaina]

Στον κόσμο της αιωνιότητας, στον κόσμο του ά-χρονου υπάρχει μόνο το παρόν. Δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον.

Το παρόν δεν είναι χρόνος;
Κι αν είναι, τι σχέση έχει με τον κόσμο του ά-χρονου; Και τι είναι ο κόσμος του ά-χρονου;

Ο χρόνος είναι σαν τον θάνατο. Όταν ζούμε μέσα στο χρόνο τότε συμβαίνει ο θάνατος. Η πηγή του χρόνου και του θανάτου είναι ο νους. Ο νους είναι χρόνος, ο νους είναι θάνατος.

Γιατί παρομοιάζεις τον χρόνο με τον θάνατο;
Υπό ποίαν έννοιαν η πηγή του χρόνου και του θανάτου είναι ο νους;

Όπως βλέπεις Αντωνάκη μου, έχω πολλές απορίες ...
Δεν κατάλαβα την θεωρία σου...μου την εξηγείς;

[Apomakros]

Στον κόσμο της αιωνιότητας, στον κόσμο του ά-χρονου υπάρχει μόνο το παρόν. Δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον.

Το παρόν δεν είναι χρόνος;
Κι αν είναι, τι σχέση έχει με τον κόσμο του ά-χρονου; Και τι είναι ο κόσμος του ά-χρονου;

Το παρόν δεν είναι χρόνος. Το παρόν ανήκει στην αιωνιότητα. Το παρελθόν και το μέλλον είναι χρόνος και ανήκουν σ' αυτό τον κόσμο της σχετικότητας. Ανάμεσα σ' αυτά τα δυο διεισδύει το πέρα, το υπερβατικό -και αυτό είναι το παρόν. Το τώρα είναι μέρος της αιωνιότητας.

Αν υπάρχει Βασιλεία του Θεού, αυτή θα μπορούσε να εννοηθεί μόνο ως χώρος χωρίς χρόνο (δηλαδη αιωνιότητα, ά-χρονο)

Γιατί παρομοιάζεις τον χρόνο με τον θάνατο;

Στα σανσκριτικά εἰναι ίδια η λέξη για το χρόνο και για το θάνατο: Καλ.

Το να δίνει κανείς το ίδιο όνομα στο χρόνο και το θάνατο είναι σπουδαία ενόραση. Δεν είναι ζήτημα γραμματολογικής ερμηνείας αλλά είναι βιωματικό ζήτημα με τρομερή αξία.

Αν ζεις μέσα στο χρόνο, είναι αναπόφευκτο να συμβεί ο θάνατος, δηλαδή είναι κάτι που συμβαίνει ήδη. Από τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί, αρχίζει να πεθαίνει. Μπορεί αυτό να πάρει εδομήντα, ογδόντα χρόνια, όσο κι αν πάρει όμως, το παιδί πεθαίνει, αργά-αργά, σταγόνα-σταγόνα, από λίγο κάθε μέρα, μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Όταν σου λένε ότι σήμερα πέθανε κάποιος, στην πραγματικότητα ο άνθρωπος πέθαινε επί εβδομήντα, ογδόντα χρόνια και σήμερα ολοκληρώθηκε η διαδικασία.

Υπό ποίαν έννοιαν η πηγή του χρόνου και του θανάτου είναι ο νους;

Μια όψη του νου είναι ο χρόνος, μια άλλη όψη του είναι ο θάνατος. Μέσα όμως από την παρατήρηση του νου (και τον διαλογισμό) μπορείς να αφήσεις τον θάνατο πίσω και να κερδίσεις την αθανασία.

"Εγώ δεν είμαι αυτό -αυτό το σώμα, αυτός ο νους. Τότε ποιος είμαι;"

Για να το βρεις, εξαλείφεις το μη ουσιώδες, το βάζεις στην άκρη και συνεχίζεις να εξαλείφεις τα μη ουσιώδη, μέχρι να μείνει μόνο το ουσιώδες. Στις ανατολικές φιλοσοφίες η διαδικασία αυτή της εξάλειψης ονομάζεται νέτι-νετι.

Όταν δεν υπάρχει πια τίποτε άλλο για να εξαλειφθεί, μένει το ουσιώδες και τότε αποκαλύπτεται ο θεός μέσα σου. Το υπέρτατο εμφανίζεται μέσα σου σε όλη του την ομορφιά και το μεγαλείο, σε όλη του την έκταση.

[Lykaina]

Το παρόν δεν είναι χρόνος. Το παρόν ανήκει στην αιωνιότητα. Το παρελθόν και το μέλλον είναι χρόνος και ανήκουν σ' αυτό τον κόσμο της σχετικότητας. Ανάμεσα σ' αυτά τα δυο διεισδύει το πέρα, το υπερβατικό -και αυτό είναι το παρόν. Το τώρα είναι μέρος της αιωνιότητας.

Ανάποδα τα λες μου φαίνεται.
Το παρόν είναι "σχετικό" στο χωροχρονικό συνεχές. Έχει σχέση με την παρούσα αντίληψη του καθενός.
Αντίθετα, το παρελθόν και το μέλλον, εκτείνονται στο άπειρο, άρα είναι αιώνια.

Στα σανσκριτικά εἰναι ίδια η λέξη για το χρόνο και για το θάνατο: Καλ.

Το να δίνει κανείς το ίδιο όνομα στο χρόνο και το θάνατο είναι σπουδαία ενόραση. Δεν είναι ζήτημα γραμματολογικής ερμηνείας αλλά είναι βιωματικό ζήτημα με τρομερή αξία.

Αν ζεις μέσα στο χρόνο, είναι αναπόφευκτο να συμβεί ο θάνατος, δηλαδή είναι κάτι που συμβαίνει ήδη. Από τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί, αρχίζει να πεθαίνει. Μπορεί αυτό να πάρει εδομήντα, ογδόντα χρόνια, όσο κι αν πάρει όμως, το παιδί πεθαίνει, αργά-αργά, σταγόνα-σταγόνα, από λίγο κάθε μέρα, μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Όταν σου λένε ότι σήμερα πέθανε κάποιος, στην πραγματικότητα ο άνθρωπος πέθαινε επί εβδομήντα, ογδόντα χρόνια και σήμερα ολοκληρώθηκε η διαδικασία.

Οι βιολόγοι θα διαφωνήσουν μαζί σου. Από την στιγμή της σύλληψης, μέχρι τα 20-22 του χρόνια ο άνθρωπος αναπτύσσεται, δεν πεθαίνει. Η διαδικασία της γήρανσης αρχίζει από τα 35 και μετά, όταν πλέον ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντικαταστήσει τα κύτταρα που πεθαίνουν με ικανοποιητικούς ρυθμούς.
Αλλά και αν το δεις από φιλοσοφική άποψη, δεν πεθαίνει ποτέ κανείς, απλά μεταλλάσσεται, μιας και η ύλη είναι άφθαρτη όπως ξέρεις.

Μια όψη του νου είναι ο χρόνος, μια άλλη όψη του είναι ο θάνατος. Μέσα όμως από την παρατήρηση του νου (και τον διαλογισμό) μπορείς να αφήσεις τον θάνατο πίσω και να κερδίσεις την αθανασία.

"Εγώ δεν είμαι αυτό -αυτό το σώμα, αυτός ο νους. Τότε ποιος είμαι;"

Για να το βρεις, εξαλείφεις το μη ουσιώδες, το βάζεις στην άκρη και συνεχίζεις να εξαλείφεις τα μη ουσιώδη, μέχρι να μείνει μόνο το ουσιώδες. Στις ανατολικές φιλοσοφίες η διαδικασία αυτή της εξάλειψης ονομάζεται νέτι-νετι.

Όταν δεν υπάρχει πια τίποτε άλλο για να εξαλειφθεί, μένει το ουσιώδες και τότε αποκαλύπτεται ο θεός μέσα σου. Το υπέρτατο εμφανίζεται μέσα σου σε όλη του την ομορφιά και το μεγαλείο, σε όλη του την έκταση.

Το τι θεωρεί ο καθένας ουσιώδες είναι καθαρά υποκειμενικό.
Αν αρχίσεις λοιπόν να εξαλείφεις τα μη ουσιώδη, δεν ξέρεις με τι θα μείνεις στο τέλος.
Ο διαλογισμός έχει να κάνει με την σύνθεση και την ανάλυση, όχι με την πρόσθεση και την αφαίρεση.

[Apomakros]

Ανάποδα τα λες μου φαίνεται.

Δεν αποκλείεται

Το μόνο που προσπάθησα να κάνω Φωτεινή, είναι να επεξηγήσω κατά το μέτρο των δυνατοτήτων μου αυτά που με ρώτησες. Αν όσα παρέθεσα είναι σωστά ή λάθος ή ανάποδα, δεν το γνωρίζω. Δεν αποτελούν διδασκαλία, αλλά ούτε και πίστη μου. Πρόκειται απλώς για πεποιθήσεις ή απόψεις που έχω σχηματίσει από όσα ψάχνω και διαβάζω συλλέγοντας από παντού.

Σαφώς και τα ουσιώδη είναι καθαρά υποκειμενικά.


(Η διαλογιστική κατάσταση και ο διαλογισμός είναι καθαρά βιωματική εμπειρία για τον καθένα)

[kouklos]

Βαρυτητα=καμπυλωση του χωροχρονου.

Υπάρχει μια θεωρία που αναφέρεται σ αυτό που λες. Η τεράστια συγκέντρωση βαρύτητας που χαρακτηρίζει μια μαύρη τρύπα, μπορεί να καμπυλώσει τον χωροχρόνο ότι και αν σημαίνει αυτό.
Θα πρέπει όμως να δεχθούμε την σχετικότητα του χρόνου αλλά και το πώς μπορεί η βαρύτητα να επιδράσει πάνω σε κάτι μη υλικό και ειδικά πάνω σε μια έννοια μεγέθους, όπως είναι ο χρόνος.
Εγω προσωπικά πιστεύω οτι ο χρόνος είναι το μόνο απόλυτο μέγεθος στο υλικό σύμπαν, γιατί είναι μονοδιάστατος.

[Lykaina]

Καθολικώτατον η ελπίδα, γιατί ακόμα και σ΄αυτούς που τίποτα δεν έχει απομείνει, αυτή υπάρχει.

Μπορεί να υπάρξει τελικά άνθρωπος χωρίς ελπίδα;
Ο απ-ελπισμένος άνθρωπος είναι αυτός που έχει χάσει το κουράγιο του, που τα βλέπει όλα μάταια. Βαθιά μέσα του όμως ελπίζει...ακόμα και σε ένα θαύμα. Αλλά και αυτοί οι αυτόχειρες, που θεωρούν μάταιη και άχρηστη την ζωή τους και την τερματίζουν, πιθανόν να ελπίζουν,πάνω στον παραλογισμό τους, ότι στην άλλη πλευρά θα είναι ίσως καλύτερα.
Όταν σταματάς να ελπίζεις σε κάτι, αυτό πεθαίνει. Όταν σταματάς να ελπίζεις γενικά, πεθαίνεις ο ίδιος.

"Άελπτον ουδέν, πάντα δ' ελπίζειν χρεών" λέει ο Ευριπίδης.
(Τίποτα δεν είναι ανέλπιδο, και πάντα οφείλουμε να ελπίζουμε)
Κι αφού τίποτα δεν είναι ανέλπιδο, τίποτα δεν είναι και ακατόρθωτο.

Δεν είναι χρέος η ελπίδα, ανάγκη είναι. Γιατί πολύ απλά, χωρίς αυτήν δεν ζούμε. Είναι η κινητήρια δύναμη της ύπαρξής μας.
Dum spiro spero...όσο ζω ελπίζω. Αλλά και όσο ελπίζω ζω, θα πρόσθετα εγώ.

Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε, ότι στο κουτί της Πανδώρας, η μόνη που έμεινε τελικά, είναι η Ελπίδα.

[Apomakros]

Μπορεί να υπάρξει τελικά άνθρωπος χωρίς ελπίδα;
Ο απ-ελπισμένος άνθρωπος είναι αυτός που έχει χάσει το κουράγιο του, που τα βλέπει όλα μάταια. Βαθιά μέσα του όμως ελπίζει...ακόμα και σε ένα θαύμα. Αλλά και αυτοί οι αυτόχειρες, που θεωρούν μάταιη και άχρηστη την ζωή τους και την τερματίζουν, πιθανόν να ελπίζουν,πάνω στον παραλογισμό τους, ότι στην άλλη πλευρά θα είναι ίσως καλύτερα.
Όταν σταματάς να ελπίζεις σε κάτι, αυτό πεθαίνει. Όταν σταματάς να ελπίζεις γενικά, πεθαίνεις ο ίδιος.

Η ελπίδα είναι το ίδιο επικίνδυνη όσο και η απελπισία.

Για να αντέξει ο άνθρωπος τη δυστυχία του, δημιουργεί μια αισιόδοξη κατάσταση, ώστε να μπορεί να ελπίζει σε ένα όμορφο αύριο, παρά το γεγονός ότι αυτό δεν έρχεται ποτέ. Η ελπίδα είναι η μητέρα της απελπισίας αφού οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις έρχονται όταν ελπίζει κανείς πολλά.

Ελπίζοντας μπορείς ν' αντέξεις. Τουλάχιστο μπορείς να απαλύνεις κάπως τη δυστυχία σου, ώστε να μη σε ταράζει τόσο πολύ. Μπορείς έτσι να μένεις απασχολημένος, δηλαδή να κλείνεις τα μάτια σου στην οδύνη. Οι απελπισμένοι άνθρωποι ελπίζουν…



Το ζήτημα όμως είναι ούτε να ελπίζεις ούτε να απελπίζεσαι. Το ζήτημα είναι να δέχεσαι τη ζωή όπως έρχεται, να κυλάς με τη ζωή…

(…με μια στωική-ζεν α λα Καζαντζάκη τεχνική)

[Lykaina]

Ακόμα και οι "απελπισμένοι" έχουν ελπίδα.
Γι αυτό άλλωστε είναι και το καθολικότατον.

Έχεις δίκιο λοιπόν Απόμακρε....όντως οι απελπισμένοι ελπίζουν
Γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν απελπισμένοι...μιας και ελπίζουν μέχρι την τελευταία στιγμή ότι "κάτι" μπορεί να συμβεί.

Η ελπίδα είναι κόρη της ζωής και δεν έχει παιδιά.

[kouklos]

"Μάθε από το χθες, ζήσε για το σήμερα, έλπιζε για το αύριο. Το σημαντικό πράγμα είναι να μην σταματήσεις να ρωτάς." ~ Άλμπερτ Αινστάιν
Και τι είναι η ελπίδα;
Είναι η προσδοκία ότι κάτι καλύτερο θα συμβεί.
Είναι ότι το φώς μέσα στο σκοτάδι.
Είναι ότι η μόρφωση μέσα στον πνευματικο μεσαίωνα που ζούμε.
Είναι μια ελεύθερη φωνή μέσα στην συντηρητική τρομοκρατία.
Είναι η ανάγκη μας να πολεμήσουμε τις φοβίες μας και να ζήσουμε ειρηνικά, σε αρμονία με το περιβάλλον, με αυτογνωσία και πνευματική ισοροπία.
Θα έρθουν καλύτερες μέρες, να το ξέρετε. Μη φοβάστε. Ζήστε .

[Lykaina]

Ωφελιμώτατον η αρετή, βλαβερώτατον η κακία.

Πολύς λόγος έχει γίνει γι αυτά τα δύο.
Μυθολογίες, παραμύθια, παροιμίες, φιλοσοφίες, θρησκείες ανά τον κόσμο μιλούν για την πάλη του καλού ενάντια στο κακό.
Στην ουσία πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδου νομίσματος.
Μηδέν κακόν αμιγές καλού, και το αντίστροφο.
Τίποτα από μόνο του δεν είναι μόνο καλό ή μόνο κακό. Η δική μας οπτική και συμπεριφορά μπορεί να βλάψει ή να ωφελήσει.
Ο τρόπος που προσεγγίζουμε τα πράγματα είναι αυτός που έχει σημασία. Γιατί αυτός " και τα άλλα καθιστά ωφέλιμα με την καλήν χρήσιν" ή "βλάπτει και τα χρηστά".

Εύκολο να κάνεις το κακό. Εύκολο να κάνεις και το καλό.
Το δύσκολο είναι να ισορροπείς ανάμεσα στα δύο.

[Apomakros]

Είναι επιτυχής ο παραλληλισμός που κάνει ο Πλούταρχος μεταξύ των διαφόρων μορφών κακίας που υπάρχουν στον κόσμο και ορισμένων αστείων στίχων που απαντώνται σε μια κωμωδία:

«Όπως οι κωμωδίες περιλαμβάνουν αστείους στίχους που, αν τους εξετάσει κανείς μεμονωμένους, είναι πρόστυχοι, αλλά, αν τους δει στο σύνολο του ποιήματος, προσθέτουν σ’ αυτό κάποιαν χάρη, έτσι ψέγει και την κακία, αν την αντιμετωπίσει μεμονωμένα. Όμως δεν είναι άχρηστη στο πλαίσιο ενός συνόλου».

Ο Χρύσιππος, που απετέλεσε τον κορυφαίο εκφραστή της στωικής φιλοσοφίας κατά την πρώτη φάση της, υποστήριξε ότι οι κακίες είναι απαραίτητο να υπάρχουν, γιατί χωρίς αυτές δεν θα μπορούσαν οι άνθρωποι να καταλάβουν την σημασία και την σπουδαιότητα της αρετής. Πολλές φορές εκτιμάμε ένα πράγμα, εφόσον το δούμε δίπλα στο αντίθετο του. Η λαμπρότητα και η τελειότητα της αρετής αναδεικνύονται με μεγαλύτερη σαφήνεια και με πιο εντυπωσιακό τρόπο, αν αντιπαραβληθούν προς την ατέλεια και τις αρνητικές όψεις της αντίστοιχης κακίας.

Για τους στωικούς, ο δρόμος που πρέπει ν' ακολουθήσει κανείς για να εξασφαλίσει στην ψυχή του την ηρεμία, την γαλήνη, την αταραξία και να γίνει έτσι ευτυχισμένος, είναι η αρετή. Και τον δρόμο αυτόν προς την αρετή μπορεί να του τον υποδείξει η φιλοσοφία, διότι η φιλοσοφία είναι, πρώτα από όλα, «άσκηση της αρετής».

Αν και αποδίδουν στην αρετή απόλυτη αξία οι στωικοί, εν τούτοις δεν φτάνουν σε κάποιο είδος ηθικού φανατισμού, στο πλαίσιο του οποίου κάθε μορφή κακίας είναι ανεπίτρεπτη. Απεναντίας, θεωρούν ότι η ύπαρξη του κακού μπορεί ν' αποβεί ωφέλιμη στον άνθρωπο οδηγώντας τον στην αρετή.


(Αρκεί να έχει κανείς την υπομονή να δει τα πράγματα συνολικά, και όχι αποσπασματικά και μεμονωμένα)