Η πίεση του Γιάννη (που συνήθως ειναι χαμηλή) κόντεψε να πιάσει κοκκινο. Στα πέναλτι κι εγώ τα είδα όλα, κάτι μεταξύ κούρασης απ΄την υπερένταση και αγανάκτησης που δεν έλεγε να τελειώσει αυτός ο απίστευτος αγώνας, μέχρι τη στιγμή που μας ξελάσπωσε ο Νικοπολίδης. Τι...παιδί αυτό το παιδί...
Τι είπατε? Είμαι ποδοσφαιρόφιλη? Όχι, κάθε άλλο. Τις περισσότερες φορές με αφήνει αδιάφορη το σπορ, και το βρίσκω μάλλον γελοίο να βλέπω 22 ενήλικους άντρες να κυνηγάνε μια μπάλα και κάτι χιλιάδες στις κερκίδες να γίνονται γκα γκα και να κυμαίνονται μεταξύ άναρθρων κραυγών, ουρλιαχτών και μιας αντρικής υστερίας.
Χθες όμως, ο αγώνας ήταν πραγματικά ηλεκτρικός, γεμάτος ένταση μέχρι την τελευταία στιγμή και λογικό ήταν να συνεπάρει κι εμένα. Ή μήπως θα'πρεπε να πω ότι για να συνεπάρει εμένα, ήταν φοβερός αγώνας? Δεν ξέρω. Πάντως τον βρήκα πραγματικά χωρίς προηγούμενο (απ'όσους έχει τύχει να παρακολουθήσω στα χρόνια), και ανεπανάληπτο.
Θρύλος ολέ ρε.
Τα συγχαρητηριά μου όμως και στα βαζελάκια.
Πήραν κι αυτοί την κούπα στο μπάσκετ απόψε και μπράβο τους.
![clap :clap:](./images/smilies/clap.gif)