SystemFreaks™
Πάντοτε προσπαθούσα να βλέπω την ζωή θετικά. Να είμαι αισιόδοξη. Όμως, όταν το έμαθα πάγωσα. Ήμουν μικρή τότε. Δεν γνώριζα, δεν ήξερα, δεν είχα τα εφόδια να σκεφτώ. Κανείς γύρω μου δεν γνώριζε κάτι παραπάνω. Ήμουν έφηβη και σαν να μην έφτανε η συγκινησιακή μου έκρηξη, ο κόσμος που κατέρρεε γύρω μου, οι συγκλονιστικές αλλαγές σε προσωπικό, κοινωνικό επίπεδο, έμαθα πως είχα ένα πρόβλημα υγείας.
«Σκέψου θετικά», έλεγα στον εαυτό μου «θα κάνεις ό,τι σου πει ο γιατρός και θα περάσει». Το πρόβλημά μου; Μέσα στην εφηβεία μου, ο οργανισμός μου, αποφάσισε να μου κάνει ένα εξαιρετικό δώρο, να με βοηθήσει να φτάνω ψηλά. Όμως οι μύες μου ήταν λιγάκι νωχελικοί και δεν ακολούθησαν την γεμάτη όρεξη ανάπτυξη της σπονδυλικής μου στήλης. Έτσι έπαθα κάτι, που όταν το άκουσα για πρώτη φορά, με έπιασαν γέλια… κύφωση … τί ήταν αυτό το «κύφωση»; Η παιδίατρος μου εξήγησε.. μου είπε πως είχα μία μικρή καμπουρίτσα και πως έπρεπε να πάω σε ορθοπεδικό.
Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου κρατάει το χεράκι, πελαγωμένος και να μου λέει «μην φοβάσαι, σε όλους μπορεί να συμβεί», αλλά κι εκείνος φοβόταν. «Ναι», του είπα «εμείς όμως θα το κάνουμε καλά», κάποιος έπρεπε να δώσει και σε εκείνον θάρρος, γιατί οι γονείς πονάνε και αρρωσταίνουν διπλάσια όταν πονάνε και αρρωσταίνουν τα παιδιά τους.
Πήγα στον ορθοπεδικό, η όλη διαδικασία ήταν κωμικο-τραγική. Με εξέτασε ο άνθρωπος και λέει «Πωπω μία καμπούρα»… εντάξει, αυτή η αντίδραση με έκανε να νιώσω αμήχανα, σχεδόν τρομαχτικά.. από το «μια μικρή καμπουρίτσα» φτάσαμε στο «πωπω μια καμπούρα». Με τα πολλά, μου είπε, ότι ήμουν μικρή και μπορούσαμε να το φτιάξουμε. Έπρεπε όμως να αποκτήσω άλλον ένα… κηδεμόνα.
Για όσους δεν ξέρουν, ο κηδεμόνας είναι ένα άκαμπτο πράγμα, κάτι σαν νάρθηκας που μπαίνει στον θώρακα και την κοιλιά σου, αφήνει λιγάκι περιθώριο στο στήθος σου, κλείνει με μεγάλα λουριά στην σπονδυλική στήλη και έχει κάτι προεκτάσεις που στηρίζονται στους ώμους. Αυτό το μηχάνημα, ήμουν υποχρεωμένη να το φοράω, 23 ώρες την ημέρα. Έτσι, θα γινόμουν καλά.
Μετά βέβαια από ένα κάρο άβολες ακτινογραφίες, κατέληξα στο μέρος όπου θα μου έφτιαχναν το μηχάνημα αυτό. Το φτιάξαμε μετά από μία πολύ άβολη διαδικασία, και πληρώνοντας ένα κάρο χρήματα για μία αηδία που με έκανε να υποφέρω, να πονάω και τελικά δεν με βοήθησε σε τίποτα.
Το σχολείο ήταν μία καθημερινή κόλαση. Οι συμμαθητές έβρισκαν αστείο το γεγονός ότι δεν μπορούσα να κουνήσω το κυρίως σώμα μου. Αν έπεφτε το στυλό μου, αν λυνόταν το κορδόνι, δεν δεχόταν κανείς να βοηθήσει… «έλα τώρα που θα σκύψω να σου δέσω τα κορδόνια»… όμως οι δυσκολίες δεν ήταν αυτές. Όσο το να κάτσω σε μία ξύλινη καρέκλα με αυτό το πράγμα, να πιάσω κάτι, να ξαπλώσω να κοιμηθώ..
Ναι, είναι η αλήθεια και δεν ντρέπομαι να την πω. Ήμουν μία μικρή ηρωίδα. Ναι, κατάφερα να αντέξω με αυτό το πράγμα. Στάθηκα δυνατή, ακόμη και για μόλις ένα χρόνο. Ήταν δύσκολο, αλλά προσπάθησα. Μέχρι που δεν γινόταν άλλο. Μέχρι που το τελευταίο απόθεμα δύναμης και αισιοδοξίας στέρεψε. Μέχρι που το κλάμα και ο πόνος έγινε ο καθημερινός μου σύντροφος.
Πήγα σε άλλον, ορθοπεδικό. Μου είπε να φοράω την κηδεμόνα για 8 αντί για 23 ώρες.. προσπάθησα για λίγους μήνες.. αλλά και πάλι.. μου ήταν δύσκολο. Ξαναπήγα στον ορθοπεδικό και του ζήτησα να με παραπέμψει σε γυμναστήριο, σε κολυμβητήριο σε ασκήσεις τέλος πάντων που θα βοηθούσαν την γλυκειά μου καμπουρίτσα χωρίς να υποφέρω από αυτό το μηχάνημα. Μου είπε, πως αν δεν φορούσα αυτόν τον δυνάστη, θα έπρεπε να κάνω εγχείριση. Βέβαια, μου είπε πως σε τέτοια εγχείριση υπήρχαν πιθανότητες παράλυσης. Φυσικά, τρομοκρατήθηκα… πήγαινα 3η γυμνασίου ή 1η λυκείου και ο φόβος της παράλυσης, δεν ήταν κάτι που ήθελα να σκέφτομαι.
Είχα πολλά όνειρα εκείνες τις χρονιές. Ήθελα να γίνω ηθοποιός, να λέω αστεία στον κόσμο και εκείνοι να γελάνε με την καρδιά τους. Να βλέπουν παραστάσεις, δωρεάν αν γινόταν, και να φεύγουν χαρούμενοι ή προβληματισμένοι και να έχω μία μικρή συμβολή σε αυτό. Ήθελα να αλλάξω, τον κόσμο και η σκέψη μίας εγχείρισης και μιας παράλυσης, δεν ήταν κάτι που θα ήθελα να σκέφτομαι ούτε σαν ενδεχόμενο.
Έφυγα απ τον ορθοπεδικό.. δεν ξαναπήγα σε κανέναν γιατρό για την πλάτη μου. Φοβόμουν, κλείστηκα στον εαυτό μου και με έπεισα πως δεν φτιάχνετε. Έτσι, έκανα πως δεν έχω πρόβλημα, με την ελπίδα πως θα βαριόταν και θα έφευγε. Δεν έφυγε όμως. Ήταν πάντα εκεί. Μου έλεγε όσο πιο γλυκά μπορούσε ότι χρειαζόταν βοήθεια, αλλά δεν ήθελα να το ακούσω. Φοβάμαι, του έλεγα, και εκείνο σιωπούσε και με παρηγορούσε. Πολλές φορές ούσα ράκος από κούραση και από κοροϊδίες γύρω από την καμπούρα μου, είχα τον εαυτό μου να με παρηγορεί. Οι γονείς μου, κουράστηκαν να προσπαθούν και έβλεπα πως τους πονούσε αυτό το θέμα.
Καθώς περνούσαν όμως τα χρόνια, άρχισα να αλλάζω. Άρχισα να διαβάζω, να μαθαίνω.. έκανα νέους φίλους και αυτοί με μύησαν σε έναν άλλον κόσμο. Μετά από πολύωρες συζητήσεις περί φόβων, πόνων μου έδωσαν να καταλάβω πως υπάρχουν πολλές μορφές ίασης. Μιλήσαμε για κοσμική, συμπαντική ενέργεια που θεραπεύει, για ρέικι, για ένα σωρό θεραπείες, άσχετες βέβαια με την πλάτη μου. Μιλήσαμε για την δύναμη της θέλησης και της πίστης, και της αγάπης και της υπομονής. Ναι, άρχισα πραγματικά να γίνομαι ένας νέος άνθρωπος μετά από αυτές τις συζητήσεις. Έτσι λοιπόν, με την συνοδεία ενός πραγματικά υπέροχου φίλου, πήγαμε σε μία έκθεση εναλλακτικών θεραπειών. Είδα και άκουσα πράγματα για ενδιαφέροντα θέματα, όπως για την γιόγκα, την κρυσταλοθεραπεία, την αρωματοθεραπεία, βοτανολογία … μετά την ανακάλυψη αυτού του γοητευτικού μονοπατιού, αποφάσισα να αρχίσω να μαθαίνω περισσότερα. Να δω τι συμβαίνει πέρα από την τρομαχτική παραδοσιακή ιατρική.
Πέρυσι, με τον ίδιο υπέροχο φίλο ξαναπήγαμε σε μία τέτοια έκθεση. Και εκεί ήρθα σε επαφή με έναν τελείως νέο κόσμο, αυτόν της χειροπρακτικής. Δεν ήξερα ακριβώς τί είναι, αλλά είδα το φυλλάδιο και μου κίνησε την περιέργεια. Δεν ξέρω πως κατάφερα να φτάσω μέχρι την καρέκλα του χειροπράκτη και πως κατάφερα να συζητήσω μαζί του. Μου είχαν κοπεί τα πόδια. Και μόνο η ιδέα του ότι θα υπέβαλα τον εαυτό μου πάλι σε όλες αυτές τις μάταιες προσπάθειες και θα ξαναπλημμύριζα με απατηλές ελπίδες, μου έφερνε ζάλη.
Μου πήρε 10 μήνες, για να αποφασίσω να ακολουθήσω το μονοπάτι της χειροπρακτικής. Δέκα μήνες συνεχούς σκέψης, φόβου, πανικού. Κι αν αποτύχω πάλι; Ίσως αυτή είναι η τελευταία μου ευκαιρία. Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω άλλη μία αποτυχία. Όχι μετά, από τόσα χρόνια με τον κηδεμόνα, μετά από αποτυχημένες προσπάθειες σε γυμναστήρια και τόσα άλλα μικρά καθημερινά βασανιστήρια.
Κι όμως, βρήκα το θάρρος να παλέψω με αυτόν τον φόβο, που κάνει τα πόδια να λυγίζουν, την καρδιά να χτυπάει τόσο δυνατά που νομίζεις πως από λεπτό σε λεπτό θα σταματήσει. Αποφάσισα και έκανα το επόμενο βήμα. Προσπάθησα κι ας είχα τον φόβο της αποτυχίας, σταμάτησα να κρύβω το κεφάλι μου στην άμμο. Σταμάτησα να υποκρίνομαι πως δεν έχω πρόβλημα.
Είμαι ακόμη στην αρχή, αυτού του μονοπατιού. Δεν ξέρω που θα με οδηγήσει. Αλλά δεν φοβάμαι πια. Ναι, υπάρχει το ενδεχόμενο να μην γίνω καλά, αλλά υπάρχει ακόμη αυτός ο σπόρος της ελπίδας, που σιγά σιγά γίνεται βλαστός. Είμαι εκ φύσεως αισιόδοξη και τώρα βλέπω τις ελπίδες μου έτοιμες να αφήσουν την ασφάλεια της φωλίτσας τους και να ανοίξουν τα δικά τους φτερά, πετώντας με πραγματικό καμάρι, γιατί επέζησαν από τον πρώτο τους χειμώνα.
Όχι, δεν υπερβάλω.. μπορώ να πω, πως δεν ανέπτυξα το επίπεδο του φόβου, πόνου και του πανικού μου, όπως πραγματικά το έζησα γιατί δεν ήθελα να δώσω ένα τόσο απαισιόδοξο μήνυμα στο κείμενό μου.
(το μπροστινό κομμάτια μοιάζει, του δεξιού κηδεμόνα, μόνο που τα λουριά ήταν πίσω)
(ο δικός μου είχε 5 ή 6 λουριά)^^