Το Μακεδονικό και η Ιταλική Πολιτική.

Μακεδονικό και Ιταλική Πολιτική

Η Ιταλία, όπως ήδη αναφέραμε, από τα πρώτα χρόνια του 20 αιώνα
φανέρωσε τις ανθελληνικές Θέσεις και διαθέσεις της.
Η στάση της μετά την κατάκτηση των Δωδεκανήσων και την αθέτηση της υποχρέωσής της να επαναποδοθούν στην Ελλάδα, όπως είχε συμφωνήσει με την ελληνική κυβέρνηση, απέδειξε ότι έχει άλλες βλέψεις και επιδιώξεις.
Δυστυχώς, στις 23 Μαΐου 1915 προσχώρησε στην Αντάντ και έτσι
ισχυροποίησε διεθνώς τη Θέση της, αφού πλέον μπήκε αποφασιστικά στη
χορεία των Μεγάλων Δυνάμεων.
Καθ’ όλην τη διάρκεια του πολέμου, στα παρασκήνια της Διάσκεψης των Παρισίων 1918-1920, αλλά και στη διάρκεια του Ελληνο-Τουρκικού Πολέμου (1920-1922), ενήργησε πάντα ύπουλα και έντονα ανθελληνικά.
Δεν μπορούμε να παραθέσουμε την πληθώρα των διπλωματικών εγγράφων που έχουμε και που αποδεικνύουν τα παραπάνω. Ιδού, πάντως, μερικά από τα έγγραφα που έχουν σχέση με το Μακεδονικό και την ιταλική πολιτική.
- Γάλλος στρατιωτικός ακόλουθος στην Αθήνα, Bousquier, αναφέρει, στις 27 Αυγούστου 1916:
“Η Ιταλία θα ήθελε να ταιριάζει η ιστορία της μ’ εκείνην της Βενετίας και να εγκατασταθεί όχι μόνο στην Ήπειρο, αλλά ακόμη και μέσα στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Βλέπει την Ελλάδα περισσότερο αντίπαλη, παρά τη Ρωσία”.
- Ο Γάλλος στρατιωτικός ακόλουθος στην Ελλάδα, στις 1 Ιουλίου 1919, αναφέρει:
“... Οι Ιταλοί συνεχίζουν την ανθελληνική τους προπαγάνδα στη Βόρεια Ήπειρο, στη Θράκη και ακόμη στη Μακεδονία και στη Μικρά Ασία, με την Οργάνωση συμμοριών και την προμήθεια όπλων”.
— Ο ίδιος στρατιωτικός ακόλουθος, τρεις μήνες νωρίτερα, ανάφερε:
“Στη Θεσσαλονίκη, οι Ιταλοί αξιωματικοί ασκούν έντονη ανθελληνική προπαγάνδα μέσα στους ισραηλιτικούς κύκλους. Επιπλέον, άνοιξαν μέσα στην πόλη πολλά μαγαζιά. Η ανθελληνική προπαγάνδα τους απλώνεται φυσικά στη Μακεδονία. Οι σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών στρατιωτών είναι τεταμένες. Οι πράξεις βίας και από τις δύο πλευρές είναι συνηθισμένες...
- Στις 16 Απριλίου 1919, ο Γάλλος στρατιωτικός ακόλουθος αναλύει θαυμάσια τις ελληνο-ιταλικές διαφορές. Οι αναφορές του στα προβλήματα των Δωδεκανήσων, της Βορείου Ηπείρου και της Μακεδονίας είναι αληθινά ιστορικά ντοκουμέντα.. Λέγει σε κάποιο σημείο:
“Κατά τη διάρκεια του αγώνα μεταξύ Βενιζέλου και πρώην βασιλιά, από το 1914 έως το 1917, η Ιταλία υποστήριζε τον Κωνσταντίνο. Εξεγείρετο πάντοτε εναντίον των Δυνάμεων της Αντάντ, των συμμάχων της, κάθε φορά που αυτές έλεγαν ότι πρέπει να τεθεί τέρμα στη γερμανόφιλη πολιτική του γαμπρού του Κάϊζερ...
Ήθελε την Ελλάδα γερμανόφιλη, μια Ελλάδα ανάπηρη, μια Ελλάδα πολύ μικρή, για να μπορέσει αυτή (η Ιταλία), μετά τη νίκη της Αντάντ, να πραγματοποιήσει τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις της στην Ήπειρο, στα Δωδεκάνησα και στη Μικρά Ασία.
Αλλά το κίνημα(1) έγινε. Υπήρξε ένας στρατός, της “Εθνικής Άμυνας “, ο Βενιζελικός στρατός, τον οποίον οι τάξεις αυξάνονταν κάθε μέρα. Αμέσως η Ιταλία, της οποίας τα στρατεύματα συμμετείχαν στη στρατιά τον sarrail(2), προσπάθησε να φρενάρει αυτή τη γενναία ορμή προς χειραφέτηση.
Στη Θεσσαλονίκη, οι Εβραίοι αποτελούσαν ένα σημαντικό κομμάτι τον πληθυσμού. Η Ιταλία εκμεταλλεύεται το εβραϊκό στοιχείο κατά των Βενιζελικών. Η ιταλική στρατιωτική μουσική, κάθε Σάββατο, στο Λευκό Πύργο, έπαιζε τον ύμνο των Εβραίων και στο ιταλικό προξενείο της Θεσσαλονίκης, ενέγραφαν μαζικά τους Εβραίους ως Ιταλούς υπηκόους, ομοίως και τους Αυστριακούς, ακόμη και Έλληνες που τους υπόσχονταν εξαίρεση από τη στρατιωτική υπηρεσία.
Τέλος, μπορεί κανείς να περάσει σιωπηρά πολλές δολοφονίες Ελλήνων στρατιωτών από τους Ιταλούς...
Είναι ακόμη η Ιταλία, η οποία για να καταστήσει δύσκολο το έργο του Βενιζέλου, έθεσε επί τάπητος το πρόβλημα των Κουτσο-Βλάχων, τους οποίους έσπρωξε να ζητήσουν, όπως οι περιοχές της Δυτικής Μακεδονίας και της Ηπείρου που κατοικούνται απ’ αυτούς, να ενωθούν με την Αλβανία... “.
Και σ’ ένα άλλο σημείο προσθέτει:
“Η ιταλική προπαγάνδα προσπαθεί εξαγοράζοντας αντιδραστικές εφημερίδες, να αναπτύξει τη δυσαρέσκεια κατά του Βενιζέλου...
Δια των σοσιαλιστών αρχηγών, Bennaroya(3) στη Θεσσαλονίκη και Πετσόπουλου στην Αθήνα, η Ιταλία επιδιώκει να δημιουργήσει στην Ελλάδα εργατικό πρόβλημα και ποιος γνωρίζει, ίσως, να αφήσει να εισχωρήσει εκεί ο μπολσεβικισμός, με σκοπό να πέσει η Ελλάδα σ’ αναρχία και να είναι ανίκανη να αυτοκυβερνηθεί. Η Ιταλία θα μπορέσει να ζητήσει από το Συνέδριο των Παρισίων μια “εντολή” πάνω στις περιοχές Θράκης, Μικράς Ασίας και Δωδεκανήσων... “.
- Ένα άλλο χαρακτηριστικό έγγραφο, που έχει πολύ μεγάλη σημασία και επί των ημερών μας (1994), είναι μια αναφορά της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Γαλλικού Επιτελείου, με ημερομηνία 22 Μαΐου 1919. Ιδού το περιεχόμενό της:
“Από ένα πράκτορά μας, δοκιμασμένο, συχνά καλά πληροφορημένο:
Οι Βουλγαρομακεδόνες πρόσφυγες σε τρίτες χώρες και Κυρίως στην Ελβετία, σχημάτισαν διαφόρους συλλόγους που όλοι επιδιώκουν τον ίδιο στόχο:
“Την ανεξαρτησία της Μακεδονίας υπό την αιγίδα μιας Μεγάλης Δύναμης “. Βρίσκονται σε πλήρη ταυτότητα απόψεων με την “Μακεδονική Εταιρεία Αδελφότητας”, που εδρεύει στη Σόφια με πρόεδρο το δόκτορα TATARCHEF. Τέλος, μια κεντρική επιτροπή εδρεύει στη Λωζάνη-Ελβετίας μ’ επικεφαλής το δόκτορα TILCOF, πρώην οθωμανό βουλευτή και η οποία συντονίζει τις ενέργειες των διαφόρων εταιρειών.
Μόλις η Ιταλία έλαβε γνώση της ύπαρξης αυτής της Επιτροπής της Λωζάνης, απέστειλε στην Ελβετία τον Κύριο Guisi, ο οποίος με τους πολλούς φίλους που είχε μεταξύ των Βουλγαρομακεδόνων, ύστερα από μακρά παραμονή στη Θεσσαλονίκη, κατάφερε να έλθει σε σχέσεις με την Κεντρική Επιτροπή και να τη βεβαιώσει για τη συμπάθεια τόσο του ίδιου όσο και της χώρας του.
“Μπορώ, είπε μια μέρα στο δόκτορα TILCOF, να σας υποσχεθώ, εν ονόματι της κυβέρνησης μου, κάθε ηθική και υλική υποστήριξη την οποία θα είχατε ανάγκη “.
Αυτή η πρόταση έδωσε λαβή σε πολλές συζητήσεις. Οι Βουλγαρομακεδόνες Θα προτιμούσαν μια υποστήριξη που να προερχόταν από τη Γαλλία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες “.
- Ένα Τελευταίο έγγραφο της Υπηρεσίας Πληροφοριών του γαλλικού Επιτελείου, με ημερομηνία 5 Μαΐου 1919, αναφέρει:
“Ο πληροφοριοδότης μας πήρε από τους κυρίους, STEFANOF, SIVARROW, DARADANOW, τις ακόλουθες πληροφορίες:
Τώρα, για να σωθεί η Μακεδονία, ακόμη και με κίνδυνο να δυσαρεστηθεί η Βουλγαρία, οι Μακεδόνες θέλουν την ανεξαρτησία της χώρας τους.
Πιστεύουν ότι η Αμερική, η οποία επί χρόνια ανέπτυξε με μεγάλο ζήλο, μια προπαγάνδα ιεραποστολική στη Μακεδονία, ιδρύοντας σχολεία κ.λπ., θα ήταν ο πιο εκτιμούμενος εντολοδόχος της χώρας.
Η ανεξαρτησία Θα γινόταν πάνω σε μια βάση ισότητας όλων των στοιχείων, σχηματίζοντας ένα είδος Ελβετίας, περισσότερο αναμεμιγμένης εθνογραφικά.
Αν η κατάληξη του ιταλο-γιουγκοσλαβικού προβλήματος επιτρέψει να δαμαστούν οι βίαιες ορέξεις των Παν-Σέρβων, αυτή η λύση Θα ήταν ίσως η μόνη η οποία Θα μπορούσε να ειρηνεύσει τα Βαλκάνια “.
Είναι, πράγματι, ειρωνεία και χρειαζόταν πολύ θράσος να μιλούν οι Βουλγαρομακεδόνες για ειρήνευση, όταν, όπως παρακολουθήσαμε, από το1895 και μέχρι το 1918, σκόρπησαν τη βία και τΟ θάνατο στη Μακεδονία. Τώρα που η Βουλγαρία ήταν χαμένη, άλλαξαν το προσωπείο.
Όμως, ένα υπόμνημα που υπέβαλαν στη συνδιάσκεψη ειρήνης των Παρισίων και μάλιστα στον ίδιο τον πρόεδρό της, το Γάλλο πρωθυπουργό Georges Clemenceau, οι “φοιτήτριες και φοιτητές της Μακεδονίας” από τη Σόφια, προβάλλει με βλακώδη επιχειρήματα το δήθεν δικαίωμα ανεξαρτησίας των Βουλγάρων της Μακεδονίας. Το υπόμνημα δε αυτό το συνόδεψαν και μ’ ένα χάρτη που δείχνει καθαρά τις βλέψεις τους. θέλουν τα σύνορά τους στον Όλυμπο.
Τέλος, στο υπόμνημα που υπέβαλε στο Συνέδριο των Παρισίων, έχουμε ήδη αναφερθεί σ’ αυτό, η “Εκτελεστική Επιτροπή των Εταιρειών της Μακεδονικής Μετανάστευσης στη Βουλγαρία” και στη σελίδα 55, διαβάζουμε:
“... Εξαιτίας της αδιαλλαξίας της Σερβίας και της Ελλάδας πάνω στο Μακεδονικό Ζήτημα, η Βουλγαρία αναγκάστηκε να επέμβει στη γενική σύρραξη, για την απελευθέρωση των ομαίματων αδελφών της και για ν’ αποκτήσει την ενότητα του βουλγαρικού λαού.
Σ’ αυτόν τον τρίτο πόλεμο(4) για τη Μακεδονία, Περίπου 80 χιλιάδες Μακεδονο-Βούλγαροι κατατάχθηκαν στο βουλγαρικό στρατό.
Η Επαναστατική Οργάνωση, με τις ομάδες και τα αποσπάσματα των παρτιζάνων(5) της, προσέφερε τη μεγαλύτερη υπηρεσία στη στρατιωτική διοίκηση(6)... ‘’

Σημειώσεις:
1. Εννοεί της “Εθνικής Άμυνας” του Βενιζέλου.
2. Του Γάλλου Αρχιστρατήγου της συμμαχικής στρατιάς Μακεδονίας.
3. Εβραϊκής καταγωγής, βουλευτής στην Ελληνική Βουλή. Μιας το δικό του Κόμμα προήλθε στη συνέχεια το Κ.Κ.Ε.
4. Οι άλλοι δύο ήταν οι Α και Β Βαλκανικοί.
5. Εννοεί τους κομιτατζήδες.
6. Ομολογούν, δηλαδή, επίσημα ότι στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο οι συμμορίες των κομιτατζήδων κατευθύνονταν από τη βουλγαρική στρατιωτική διοίκηση. Έτσι εξηγείται η γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολικής Μακεδονίας.

Πηγή: Το υπέροχο βιβλίο του Κου Χάρη Τσιρκινίδη «Σύννεφα στη Μακεδονία – Το Μακεδονικό μέσα από τα Γαλλικά αρχεία-» εκδ. Ερωδιός.