Πρόκειται για την αληθινή ιστορία ενός τετραπληγικού (του Ισπανού συγγραφέα Ραμόν Σαμπρέδο) ο οποίος κλινήρης επί 30 χρόνια ύστερα από ένα ατύχημα, αγωνίζεται για το δικαίωμα ν' αποφασίσει για τον θάνατό του.
Μια συγκινητική ταινία, η οποία σε βάζει να σκεφτείς για τη ζωή και την αξία της.
Το δικαίωμα στο θάνατο (...)
Το ελληνικό Σύνταγμα κατοχυρώνει το δικαίωμα στη ζωή, όχι όμως το δικαίωμα στο θάνατο. Η άσκηση του δικαιώματος στη ζωή, το οποίο είναι το πλέον αυτονόητο απ’ αυτά που καθιερώνει η έννομη τάξη, αποτελεί τη βάση και την προϋπόθεση για την απόλαυση όλων των υπόλοιπων δικαιωμάτων. Το δικαίωμα αυτό σε διάφορα διεθνή αναφέρεται ως «φυσικό δικαίωμα». Το υλικό αντικείμενο του δικαιώματος είναι η ζωή ως βιολογικό φαινόμενο: η ζωή προστατεύεται συνταγματικά και «σημασιολογείται» κοινωνιολογικά.
Στα σχετικά άρθρα του Συντάγματός μας (άρθρ. 5 παρ. 1 και άρθρ. 25 παρ. 1 Σ) το δικαίωμα στη ζωή περιγράφεται ως «απόλυτο δικαίωμα» που μετατρέπεται σε υποχρέωση. Όπως παρατηρεί ο καθηγητής Ανδρουλάκης «κατ’ αναπόδραστον συνέπειαν της απολύτου αξίας και προστασίας της ανθρώπινης ζωής, ο άνθρωπος όσο περιέργως και να ηχεί τούτο, έχει νομικήν υποχρέωσιν να ζη».
Δεν υπάρχει λοιπόν «δικαίωμα στο θάνατο»;
Υποστηρίζεται ότι ο απόλυτος χαρακτήρας του δικαιώματος στη ζωή δεν αφήνει περιθώρια για την αναγνώριση του δικαιώματος στο θάνατο και ότι έρχεται σε αντίθεση τόσο με την έννομη τάξη όσο και με τις κοινωνικές επιταγές. Όπως λέγεται χαρακτηριστικά «η αναγνώριση του δικαιώματος στο θάνατο θα οδηγούσε σε μη αποδεκτές δικαϊκά καταστάσεις» (Ι. Μανωλεδάκης)
Σ' αυτή την κρατούσα άποψη παρατίθεται σοβαρός αντίλογος.
Μερίδα νομικών, μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος, υποστηρίζουν ότι υπάρχει «δικαίωμα στο θάνατο».
Ναι, υπάρχει «δικαίωμα στο θάνατο», μάλιστα ως έκφραση του δικαιώματος αυτοκαθορισμού του ατόμου, στηριζόμενο στη διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος, στις περιπτώσεις εκείνες που η συνέχιση της ζωής προσκρούει πλέον στη διατήρηση της ανθρώπινης αξίας.
Στις περιπτώσεις εκείνες που το δικαίωμα αυτό είναι η μόνη δυνατότητα του ανθρώπου: να επιλέξει ακόμα κι ένα φριχτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος.
Μέχρι σήμερα η ελληνική νομολογία δεν αποδέχεται την ύπαρξη ενός συνταγματικού ατομικού δικαιώματος στο θάνατο.
Ας παλέψουμε ν’ αλλάξει.
(Στέκομαι στη φράση που είναι ειπωμένη και στην ταινία: «… όταν εξαρτάσαι από τους γύρω σου… μαθαίνεις να κλαις με το χαμόγελο…»
Συμφωνώ γιατρέ, από εκεί ξεκινάνε όλα. Να ένα καλό θέμα για διατριβή. Μάλιστα, όχι τόσο η θεωρητική του θεμελίωση αλλά κυρίως η πρακτική του πλευρά. 
