Στην όλη πολιτικοϊδεολογική άναλυση κάνεις ένα λαθάκι. Ταυτίζεις το σύστημα με το πολίτευμα, ενώ είναι διαφορετικά πράγματα. Ενα σύστημα για να εξασφαλίσει την επιβίωση του μπορεί να χρησιμοποιήσει διαφορετικά πολιτεύματα με βάση τις εκάστοτε συνθήκες που επικρατούν
Η ιστορική και πολιτική πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι η άνοδος των αστών στην εξουσία με τις διάφορες επαναστάσεις τους, η θεμελίωση του καπιταλισμού και η επιβολή της δημοκρατίας είναι γεγονότα αλληλένδετα μεταξύ τους, και αποτελούν μία ενιαία ιστορική ολότητα.
Οι βάσεις μπήκαν από το τέλος του 17ου αιώνα (κάποιες πρώτες ενδείξεις είχαν ήδη φανεί από την Ιταλία του 12ου αιώνα περίπου, αλλά τότε ήταν αρκετά νωρίς, από πολλές απόψεις, για να επιβληθεί ο αστισμός), οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν τον 19ο αιώνα, και το εν λόγω αστικό σύστημα επεβλήθη πλέον με τους παγκόσμιους πολέμους του 20ου αιώνα.
Η δημοκρατία δεν είναι απλά μία έκφραση του παρόντος συστήματος. Είναι η μοναδική συνεπής πολιτειακή του έκφραση. Τόσο η δημοκρατία, όσο και ο καπιταλισμός είναι γνήσια τεκνά του Αστού, καθώς διέπονται από κοινές αρχές καθαρά αστικής προέλευσης. Αν επιθυμείς, μπορώ να στο εξηγήσω εκτενέστερα.
Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις, όπου μπορεί κάλλιστα σε ένα αστικό κράτος να επιβληθεί δικτατορία με τις ευλογίες ή έστω με την ανοχή του αστικού κατεστημένου,
υπό την προϋπόθεση ότι θα επρόκειτο για δικτατορία στρατιωτικού τύπου χωρίς σαφείς ιδεολογικές αρχές, χωρίς συγκεκριμένη πολιτική στόχευση, χωρίς λαϊκή βάση. Δηλαδή, μία δικτατορία με ημερομηνία λήξης.
Ναι, αυτό μπορούσε να συμβεί για διάφορους λόγους.
Είναι όμως η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Για τους λόγους αυτούς, όποιος θέλει να λέει ότι εχθρεύεται το σύστημα, οφείλει πρωτίστως να αποκτήσει αντι-δημοκρατική συνείδηση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Βλέπω ότι αναφέρθηκες στην Ελλάδα της περιόδου 1949-1967. Αυτό το έκανες για να αποδείξεις τι; Ότι το τότε σύστημα δεν ήταν δημοκρατικό; Λάθος.
Ασφαλώς και τότε υπήρχε δημοκρατία. Το πολίτευμα της χώρας ήταν κοινοβουλευτική δημοκρατία (με βασιλιά, αντί για πρόεδρο), και οι εκπρόσωποί του επαίρονταν ότι διέσωσαν την ελευθερία και την δημοκρατία, αλλά σίγουρα είχε διαφορές από το σημερινό.
Οι όποιες διαφορές του οφείλονται στις τελείως διαφορετικές συνθήκες που επικράτουσαν τότε τόσο στο εσωτερικό (μετεμφυλιακή περίοδος, οξυμμένα μίση, τραγική οικονομική κατάσταση, ρημαγμένη ύπαιθρος κυρίως στην Β.Ελλάδα κ.α,
μη-παραδοχή εκ μέρους των κομμουνιστών για την ήττα τους, βλ. την γνωστή ατάκα του Ζαχαριάδη για το "όπλο παρα πόδα" κτλ), όσο και στο εξωτερικό (ψυχροπολεμική κατάσταση παγκοσμίως, σύνορα με κομμουνιστικές χώρες με μία εκ των οποίων είμασταν -τυπικά έστω- σε εμπόλεμη κατάσταση, κρίσιμα ανοιχτά ελληνοτουρκικά ζητήματα κτλ).
Βάσει των παραπάνω συνθηκών ήταν λογικό ότι το τότε σύστημα (εξίσου αστικό και δημοκρατικό), θα υιοθετούσε συγκεκριμένες μεθόδους που (
επιφανειακά μόνο) απέχουν από τις μεθόδους του σημερινού αστικοδημοκρατικού συστήματος.
Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι ο Λένιν είχε τονίσει ότι ο καπιταλισμός έχει την ικανότητα να μεταλλάσσεται και να προσαρμόζεται άμεσα στις δημιουργηθείσες συνθήκες.
Την ίδια ακριβώς ικανότητα έχει και η δημοκρατία ως δίδυμο αδελφάκι του καπιταλισμού, και αυτό το έχει αποδείξει επανειλημμένως.
Από το 1974 και μετά, τα πράγματα άλλαξαν ως προς το ότι πλέον η αριστερά έγινε αποδεκτή από το αστικοδημοκρατικό σύστημα, στο οποίο και η ίδια εντάχθηκε με περισσή προθυμία, και στην πορεία έγινε σάρκα από την σάρκα του, καταλαμβάνοντας καίρια πόστα (πνευματική ζωή, ενημέρωση, πανεπιστημιακές θέσεις) τα οποία έχουν άμεση επιρροή στις μάζες.
Το πως και το γιατί έγινε αυτή η ώσμωση μεταξύ μεταπολεμικού κατεστημένου και αριστεράς είναι άλλη ιστορία.
Η υπεράσπιση λοιπόν, αυτών των κατακτήσεων και ο αγώνας για να πλατύνουν ακόμη περισσότερο, δεν έχει καμιά σχέση με την υπεράσπιση του συστήματος όπως επιχείρησες να παρουσιάσεις.
Μετά από τα παραπάνω, αντιλαμβάνεσαι πλέον ότι οι "κατακτήσεις" στις οποίες αναφέρεσαι δεν είναι τίποτα άλλο παρά η φυσική συνέπεια της αλλαγής των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών συνθηκών στην Ελλάδα του τότε, αλλά και των συγκεκριμένων επιλογών του κατεστημένου που βρήκε έναν άφθαρτο (όσον αφορά την εξουσία) πολιτικό χώρο από τον οποίο στρατολόγησε πολλά μαντρόσκυλά του.
Μιλάς για "πλάτυνση των κατακτήσεων"....
Δεν κάθομαι να συζητήσω τι σόι "διαπλάτυνση" θα είναι αυτή επειδή το φαντάζομαι. Προφανώς θα εντάσσονται στην διόλου αντισυστημική νεοταξίτικη παγκοσμιοποιητική φρασεολογία... Γι'αυτό ας το αφήσουμε.
Ξέρεις όμως τι λες τώρα; Αυτό είναι το άκρον άωτο του ρεφορμισμού...
Επιθυμείς την "διαπλάτυνση των κατακτήσεων" που εσείς οι αριστεροί/αναρχικοί αποσπάσατε από το αστικό σύστημα μετά το 1974...
Αυτό όμως δεν είναι ούτε αναρχική σκέψη, ούτε αντι-συστημική. Είναι στείρος ρεφορμισμός που ανάγεται σε μία ατέρμονη προσπάθεια επαιτείας από το κατεστημένο προκειμένου να "πλατύνουν οι κατακτήσεις" σας.
Όχι.. κανείς αντι-συστημικός άνθρωπος δεν έχει να περιμένει καμμία παραχώρηση από το αστικοδημοκρατικό κατεστημένο, διότι τότε όσο περισσότερες κατακτήσεις θα έχει, τόσο περισσότερες παραχωρήσεις θα κάνει (αφανώς, και σε άλλα επίπεδα).
Και θα έρθει η στιγμή που θα έχει γίνει αυτός ο γνησιότερος εκφραστής αυτού που (νομίζει ότι) πολεμάει.... Η Ιστορία είναι γεμάτη από χιλιάδες σχετικά παραδείγματα. Και συ ο ίδιος δεν είναι ανάγκη να πας μακριά για να διαπιστώσεις του λόγου το αληθές..
Εκτός αν πιστεύεις φυσικά ότι το παρόν αστικοδημοκρατικό καπιταλιστικό σύστημα εξανθρωπίζεται και βελτιώνεται δια της οδού της "διαπλάτυνσης των κατακτήσεων"...
Στην περίπτωση αυτή είσαι τυπική περίπτωση ΣΥΝασπισμένου...
Για το ΕΑΜ που είπες, δεν έχω να προσθέσω τίποτα πέραν του να σε ρωτήσω:
Πόσοι μη-σταλινικοί αριστεροί θεωρείς ότι θα επιβίωναν αν το ΕΑΜ έπαιρνε την εξουσία;