De legibus (λατινιστί)

[TEUTAMOS]

De legibus
Το παρακάτω κείμενο είναι δικό μου και πραγματεύεται στα λατινικά την δύναμη που έχουν οι νόμοι σε μια πολιτεία.

Ciuitas est hominibus res stabilitatis, aequitatis ac libertatis et cohibuit ualde multitudinem totam, sicut rem materia. In ea igitur ciuitate ciues uiuunt feliciter atque hanc illam felicitatem demittere non student. Hac habita nemo videat hodie in periculo esse, exstingui, deleri a dementibus, ab improbis uiribus. Ciuis optimi est lege sequi, non quod debet sed sua sponte.

Περι νομων

Η πολιτεία είναι για τους ανθρώπους παράγοντας σταθερότητος, ισότητος και ελευθερίας και συγκρατεί ισχυρά το πληθος όλο, όπως η ύλη το πράγμα. Σ’ αυτήν λοιπόν την πολιτεία ζουν ευτυχισμένα και δεν επιδιώκουν να χάσουν όλη εκείνη την ευτυχία. Ούτως εχόντων των πραγματων κανεις δεν θα ηθελε να δει σημερα να ευρισκεται σε κινδυνο, να εξαφανιζεται, να καταστρεφεται από αφρονες, από αχρειους πολιτες. Ιδιον του αριστου πολιτου είναι να ακολουθει τον νομο, όχι επειδη πρεπει αλλα με δικη του θεληση,

[Apomakros]

Ciuis optimi est lege sequi, non quod debet sed sua sponte.

Η υποχρέωση για υπακοή στους νόμους σαφώς αίρεται υπό συνθήκες στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων, όπως σε περιπτώσεις ξένης κατάκτησης ή δικτατορίας.

Στην ιστορία υπήρξαν παραδείγματα όπου κάποιος σκόπιμα παραβίασε ένα νόμο που θεώρησε άδικο και αυτό συντέλεσε στην αλλαγή του νόμου και στην πρόοδο της κοινωνίας. Τέτοια παραδείγματα υπήρξαν π.χ. στην Αμερική στη δεκαετία του 60 (civil disobedience).

Όταν η Ρόζα Πάρκς κάθησε σε θέση του λεωφορείου που προορίζονταν για λευκούς, παραβίασε έναν άδικο νόμο. Το έκανε γνωρίζοντας ότι θα υποστεί κυρώσεις και τις υπέστη. Το γεγονός αυτό φυσικά τράβηξε την προσοχή και τη συμπάθεια του κοινωνικού συνόλου και της δικαιοσύνης με αποτέλεσμα σε μερικά χρόνια αυτοί οι ρατσιστικοί νόμοι να καταργηθούν. Και σήμερα στην Αμερική οι παραβάτες των νόμων κατανοούν ότι θα υπάρξουν κυρώσεις και μάλιστα τις ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ. Δηλαδή, όταν ένας διαδηλωτής σκόπιμα παραβιάζει τις οδηγίες της αστυνομίας, συλλαμβάνεται.

Στη χώρα μας οι διαμαρτυρόμενοι απαιτούν να παραβιάζουν τους νόμους ΑΤΙΜΩΡΗΤΑ και μάλιστα καταγγέλλουν την επιβολή κυρώσεων ως «ποινικοποίηση των αγώνων» τους. Στην Ελλάδα οι «αγωνιστές» απαιτούν να «αγωνίζονται» χωρίς κόστος: καμία ποινική δίωξη για παράβαση νόμων. Κι έτσι ο «αγώνας» εκφυλίζεται σε μια αυταρχική επίδειξη «τσαμπουκά».

Η διαμαρτυρία εναντίον ενός νόμου που θεωρείται άδικος ή εσφαλμένος οφείλει κατ’ αρχήν να γίνεται με ΛΟΓΟ και ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ. Διαδηλώσεις, αρθρογραφία και απεργία, είναι θεμιτοί τρόποι δράσης.

Σε εξαιρετικές περιπτώσεις που κάποιος διαμαρτυρόμενος αποφασίσει να παραβιάσει έναν νόμο (π.χ. κατάληψη δημόσιου κτιρίου ή κλείσιμο δρόμων) πρέπει να είναι πρόθυμος να υποστεί και τις συνέπειες.

Σε μια δημοκρατία όλοι οφείλουν να σέβονται τους νόμους του κράτους και η πολιτεία έχει την υποχρέωση να επιβάλει κυρώσεις σε περίπτωση παραβίασής τους. Πρέπει κάποτε να μπει τέρμα στην ασυδοσία και την ατιμωρησία στην Ελλάδα έστω κι αν οι παραβάσεις γίνονται με «ευγενείς» στόχους.



(Στην Ελλάδα όλοι έχουν δίκιο. Κανείς δεν διανοείται ότι μπορεί να έχει και άδικο!)

[Nightrider]

Στη χώρα μας οι διαμαρτυρόμενοι απαιτούν να παραβιάζουν τους νόμους ΑΤΙΜΩΡΗΤΑ και μάλιστα καταγγέλλουν την επιβολή κυρώσεων ως «ποινικοποίηση των αγώνων» τους. Στην Ελλάδα οι «αγωνιστές» απαιτούν να «αγωνίζονται» χωρίς κόστος: καμία ποινική δίωξη για παράβαση νόμων. Κι έτσι ο «αγώνας» εκφυλίζεται σε μια αυταρχική επίδειξη «τσαμπουκά».

Η διαμαρτυρία εναντίον ενός νόμου που θεωρείται άδικος ή εσφαλμένος οφείλει κατ’ αρχήν να γίνεται με ΛΟΓΟ και ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ. Διαδηλώσεις, αρθρογραφία και απεργία, είναι θεμιτοί τρόποι δράσης.

Σε εξαιρετικές περιπτώσεις που κάποιος διαμαρτυρόμενος αποφασίσει να παραβιάσει έναν νόμο (π.χ. κατάληψη δημόσιου κτιρίου ή κλείσιμο δρόμων) πρέπει να είναι πρόθυμος να υποστεί και τις συνέπειες.

Σε μια δημοκρατία όλοι οφείλουν να σέβονται τους νόμους του κράτους και η πολιτεία έχει την υποχρέωση να επιβάλει κυρώσεις σε περίπτωση παραβίασής τους. Πρέπει κάποτε να μπει τέρμα στην ασυδοσία και την ατιμωρησία στην Ελλάδα έστω κι αν οι παραβάσεις γίνονται με «ευγενείς» στόχους.



(Στην Ελλάδα όλοι έχουν δίκιο. Κανείς δεν διανοείται ότι μπορεί να έχει και άδικο!)

[Dhmellhn]

Στη χώρα μας οι διαμαρτυρόμενοι απαιτούν να παραβιάζουν τους νόμους ΑΤΙΜΩΡΗΤΑ και μάλιστα καταγγέλλουν την επιβολή κυρώσεων ως «ποινικοποίηση των αγώνων» τους. Στην Ελλάδα οι «αγωνιστές» απαιτούν να «αγωνίζονται» χωρίς κόστος: καμία ποινική δίωξη για παράβαση νόμων. Κι έτσι ο «αγώνας» εκφυλίζεται σε μια αυταρχική επίδειξη «τσαμπουκά».

Τα παραδείγματα στην Ελλάδα άφθονα. Το από ποιους, δεν νομίζω ότι χρήζει ιδιαιτέρου σκέψεως.

Κατά συνέπεια είχε απόλυτο δίκιο ο ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ με τα κάτωθι λεγόμενα, τα οποία παρατίθενται σε νεοελληνική απόδοση:

''Η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητος. Διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν: την αυθάδεια σαν δικαίωμα, την παρανομία ως Ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα, και την αναρχία ως Ευδαιμονία."

[Apomakros]

Κατά συνέπεια είχε απόλυτο δίκιο ο ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ με τα κάτωθι λεγόμενα, τα οποία παρατίθενται σε νεοελληνική απόδοση:

''Η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητος. Διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν: την αυθάδεια σαν δικαίωμα, την παρανομία ως Ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα, και την αναρχία ως Ευδαιμονία."

Ναι, για την εποχή του είχε δίκιο.

Το ζήτημα σήμερα είναι ποια δημοκρατία αυτοκαταστρέφεται. Αν κάναμε ένα λογοπαίγνιο θα λέγαμε η "νέα δημοκρατία".

Αλλά δεν είναι ούτε ζήτημα κομμάτων ούτε ζήτημα παθογένειας του κοινοβουλευτισμού. Είναι ζήτημα της ίδιας της ουσίας της δημοκρατίας και της εφαρμογής της. Διότι άλλο η δημοκρατία και άλλο αυτό που "πλασσάρεται" σήμερα ως δημοκρατία, άλλο οι διακηρύξεις αρχών και και άλλο η εφαρμογή τους.


(υπάρχει σήμερα δημοκρατία;)

[Dhmellhn]

Η Ισοκράτειος ρήσις είναι διαχρονική. Είτε πρόκειται για την άμεσο Αθηναϊκή Δημοκρατία (η οποία είχε εκφυλιστεί την εποχή του), είτε για την σημερινή δήθεν Δημοκρατία, όπως θέλουμε να ονομάσουμε το ελληνικό κακέκτυπο του αγγλικού παρλιαμενταρισμού. Η φαυλότης σε όλο της το μεγαλείο, είτε πρόκειται για τον 4ο π.Χ αιώνα είτε για τον 21ο.

Όσο για το ερώτημά σου η απάντησις είναι ΟΧΙ. Πρόκειται για κεκαλυμένη Ολιγαρχία. Βεβαίως, αν το καλοσκεφτούμε, στην ουσία δεν υπάρχει ούτε καν αυτή η όποια κάλυψις. Αρκεί να θυμηθούμε πόσες γενιές των Παπανδρέου, Καραμανλήδων, Μητσοτάκηδων, Βαρβιτσιώτηδων, ακόμη και Αλαβάνων (από το 1864!) διαιωνίζονται στο "Οχυρό της Δημοκρατίας" (συμφώνως με την ρήσιν του "Γέρου της Δημοκρατίας").

Δεν θα πρέπει να παραπονούμαστε όμως. Οι ηγέτες ενός λαού αποτελούν τον καθρέφτη του. Τέτοιοι είμαστε, αυτοί μας αξίζουν.

ΤΟΤΕ ΤΑΣ ΠΟΛΕΙΣ ΑΠΟΛΛΥΣΘΑΙ, ΟΤΑΝ ΜΗ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΦΑΥΛΟΥΣ ΑΠΟ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΑΙΩΝ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙΝ.