Διαπίστωση

[Aiolos]

Διαπίστωση


Περιηγούμαι και είμαι ενεργό μέλος σε διαδικτυακούς χώρους, εδώ και μερικά χρόνια. Σ’ όλα παρατήρησα την προσπάθεια των ανθρώπων να πείσουν τους υπόλοιπους για την ορθότητα των απόψεών τους, δίχως να εξαιρώ τον εαυτό μου. Σ’ όλα υπάρχουν οι αντιρρησίες, οι φανατικοί, οι προτρεπτικοί, οι διαφωνούντες και οι συμφωνούντες. Όντας ο ίδιος πρωτίστως Έλληνας και δευτερευόντως εθνικοσοσιαλιστής, κομμουνιστής, φιλελεύθερος, ριζοσπαστικός, δεξιός, βασιλικός ή οτιδήποτε άλλο, στεναχωριέμαι όταν πάρα πολλοί άνθρωποι θέτουν αντίστροφα αυτές τις αρχές. Όσο εξοργίζομαι με τον κομμουνιστή που θα πρόδιδε και την Πατρίδα του για την ιδεολογία του, θα συμμαχούσε με κράτη που έχουν κομμουνιστικό καθεστώς και θα έκανε τα πάντα για να εγκαθιδρυθεί και στη χώρα του, άλλο τόσο εξοργίζομαι και με τον εθνικοσοσιαλιστή που θεωρεί την σημαία με τη σβάστικα ιερότερη από την Ελληνική και θα προτιμούσε να κυματίζει η πρώτη παρά η δεύτερη.
Η μία είναι βιολογική ενώ η άλλη είναι βουλητική. Την ιδιότητα του κομμουνιστή και της κάθε ιδεολογίας την είχες από τότε που απέκτησες βούληση, την εθνικότητά σου από τότε που γεννήθηκες.
Δεν χρειάζεται να ενταχθείς σε κάποιο κόμμα, κίνημα ή οργάνωση για να ενωθείς με κάποιους. Στην οργάνωση εντάσσεσαι για ν’ αγωνιστείς και ν’ αντισταθείς. Δεν χρειάζεται να επιβάλλεις τις ιδέες σου για να ενώσεις τους υπόλοιπους, αρκεί μόνο να θυμηθείς από πού και ποιους προέρχεσαι και να το θυμήσεις και στο διπλανό σου. Δεν επιθυμώ την επέλαση των μεταναστών επειδή το λέει η ιδεολογία μου, αλλά επειδή δεν θέλω να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας των Ελλήνων, η παράδοσή μου που τόσο αγαπώ και προφυλάσσω. Ο Έλληνας είναι ο αδελφός μου, μ’ αυτόν έζησα, μ’ αυτόν μεγάλωσα και ξέρω ότι έχουμε κοινούς προγόνους.
Κάθε μέρα όλοι μας ανακαλύπτουμε μακρινούς συγγενείς που δεν τους γνωρίζαμε όμως δεν έχουμε καταλάβει ότι όλοι οι Έλληνες είμαστε μακρινοί συγγενείς. Μ’ αυτούς διασκεδάζω, μ’ αυτούς μαλώνω, μ’ αυτούς συζητάω, μ’ αυτούς κάνω χάζι, μ’ αυτούς αγωνίζομαι.
Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε σε ζητήματα περί ανωτερότητας και κατωτερότητας για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα να υπάρχουμε ως φυλή, αλλά να θέσουμε ένα ερώτημα στον εαυτό μας: Πιστεύω ακόμα στην Ελλάδα των Ελλήνων;
Προσωπικώς πιστεύω ακράδαντα, ότι το αίμα μας είναι αυτό που μας ενώνει κι όχι η ιδεολογία. Η ιδεολογία έχει τελείως διαφορετικό σκοπό. Δεν χρειάζεται να ‘σαι εθνικιστής για να λατρεύεις τον τόπο σου και τον λαό σου.
Αν ξεσπάσει πόλεμος, ο διπλανός σου που θα πεθάνει στα χαρακώματα μπορεί να μην γνωρίζει καν τι είναι εθνικισμός. Γιατί πολύ απλά ο αγνός πατριωτισμός είναι έμφυτος στους ανθρώπους. Ανήκω στην τελευταία γενιά που μεγάλωσε σ’ ένα καθαρώς ελληνικό περιβάλλον, μ’ Έλληνες συμμαθητές, μ’ Έλληνες γειτονόπουλα, φίλους και συναδέλφους και γι’ αυτό νιώθουμε άσχημα όσοι βλέπουμε αυτό το περιβάλλον ν’ αλλοιώνεται και να αντικαθίσταται από αυτό το πολυφυλετικό και πολυπολιτισμικό που μόνο καταστροφή θα μπορούσε να φέρει.
Όταν είδα για πρώτη φορά την ταινία «ο τελευταίος Σαμουράι», δεν με συγκλόνισε τόσο ούτε η πολεμική ικανότητα των Σαμουράι, ούτε η αυτοθυσία τους για να σωθεί το χωριό τους, όσο η καταστροφή της παραδοσιακής γιαπωνέζικης κοινωνίας από την εισαγωγή των δυτικών φορεμάτων και τρόπων συμπεριφοράς. Δεν υπάρχει χειρότερη καταδίκη, από την καταδίκη ενός ολόκληρου πολιτισμού.
Δεν σας μιλάω σαν εθνικιστής, σας μιλάω σαν Έλληνας πατριώτης που δε δέχεται την αλλοίωση των παραδόσεών του και του λαού του.
Απεκδύθηκα από το ιδεολογικό ένδυμα για ν’ απευθυνθώ σ’ όλα τα αδέλφια μου.
Ο περίφημος ιστορικός Σαράντος Καργάκος, απ’ όσο ξέρω είναι αριστερός, παρ’ όλα αυτά δεν ξέχασε τις μανιάτικες ρίζες του, δεν θα έθετε σε κίνδυνο τον λαό του για τα συμφέροντα της ιδεολογίας του και είναι πρωτοφανές ένας αριστερός να θαυμάζει τόσο πολύ την κοινωνία της Σπάρτης, η οποία ως είθισται είναι πρότυπο των εθνικιστών και παράδειγμα προς αποφυγή για τους αριστερούς.
Θέλω να θυμάστε ότι είσαστε πρώτα Έλληνες και μετά οτιδήποτε.
Μην ταυτίζετε το φυλετικό μίσος που αποτελεί και τον πραγματικό ρατσισμό, με την αγάπη για τη φυλή σας. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν τον Ξένιο Δία και συγκεκριμένα οι Σπαρτιάτες είχαν τους αδελφούς Διόσκουρους, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη, οι οποίοι εκτός από τις πολλές και διάφορες προστατευτικές ιδιότητές τους, είχαν ανακηρυχθεί και προστάτες του άγραφου πανελλήνιου νόμου της ξενίας και τιμωροί της αφιλοξενίας.
Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν αλλοίωσαν την κοινωνία τους και τον πολιτισμό τους, τις παραδόσεις τους, τα θρησκευτικά εθιμοτυπικά τους και δεν παρέλειπαν να εξυμνούν τους προγόνους τους από τους οποίους κατάγονταν.
Προσωπικώς όταν μιλάω για φυλετική καθαρότητα, δεν το λέω για να διατηρηθεί η ανώτερη και υπερφυσική ιδιαιτερότητα της φυλής μας, αλλά για να διατηρηθεί η συγγένεια των Ελλήνων και να συνεχίσουν να αποτελούν λαό, που θα μπορεί να παράγει φυσικό πολιτισμό κι όχι τον εκτρωματικό τεχνητό πολιτισμό (civilization).
Θα ‘θελα πολύ να βιώνω σε μια Ελλάδα αξιοπρεπή, έντιμη, οι αρχές που ν’ ακολουθεί να μην προέρχονται από καμία σύγχρονη ιδεολογία, αλλά από τη μυθολογία μας και τον θησαυρό που μας κληρονόμησαν οι πρόγονοι, προσαρμοσμένα στη σύγχρονη εποχή.
Δεν θέλω ν’ ακούω ξύλινους άψυχους λόγους από κομματόσκυλα, αλλά λόγια παρόμοια μ’ εκείνα του Θουκυδίδη: Θα μιλήσω πρώτα – πρώτα για τους προγόνους μας. Γιατί είναι δίκαιο, αλλά συγχρόνως και πρέπον, σε μια τέτοια περίσταση, κατά την οποία θρηνούμε και εγκωμιάζουμε τους νεκρούς μας, να τους απονέμεται η τιμή αυτή να μνημονεύονται πρώτοι. Γιατί δεν υπήρξαν ούτε μια στιγμή, κατά την οποία να έπαυσαν να κατοικούν τη χώρα αυτή, και χάρις στην ανδρεία τους διαφύλατταν την ελευθερία της από γενεά σε γενεά μέχρι των ημερών μας και μας την παρέδωσαν ελεύθερη. Και εκείνοι λοιπόν είναι άξιοι επαίνου αλλά ακόμη περισσότερο οι πατέρες μας. Γιατί επί πλέον εκείνων, τα οποία κληρονόμησαν, απέκτησαν με πολλούς κόπους και κληροδότησαν σε εμάς τους σημερινούς όλη αυτή την επικράτεια που κατέχουμε σήμερα.
Η προγονολατρεία μπορεί να έχει αρνητική σημασία στις μέρες μας, αλλά στην αρχαία Ελλάδα ήταν κάτι δεδομένο κι αυτονόητο! Τα Ηρώα και τους τάφους των ηρώων τα επισκεπτόσουν με θρησκευτική ευλάβεια.
Να μην είναι τα ελληνόπουλα αποχαυνωμένα στα ηλεκτρονικά με μικροαστικά ιδανικά και καταναλωτική μανία, να είναι πολυμήχανα, αθλητές, με υψηλά ιδανικά που να πασχίζουν να γίνουν οι καλύτεροι, όπως είπε και στον Αχιλλέα ο πατέρας του και πολύ αργότερα ο Νικόλαος Καζαντζάκης στο έργο του "Η Ράτσα".
Να μαθαίνουν τους διδακτικούς μύθους του Αισώπου αντί να παρακολουθούν τα θεατρινίστικα κινέζικα κινούμενα σχέδια που είναι μες στη βαρβαρότητα και τον μυστικισμό.
Όταν διαβάζω για τις θρησκευτικές εορτές των Ελλήνων, κυρίως της αρχαίας Ελλάδος, π.χ. για τα Υακίνθια που έκαναν οι Λάκωνες στις Αμύκλες, κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι την στιγμή. Τότε καταλαβαίνω ότι την μυθολογία οι αρχαίοι Έλληνες δεν τη διηγούνταν σαν να ‘ταν κάτι πεπερασμένο, αλλά τη βίωναν! Είχαν ανακηρύξει προστάτες τούς ήρωες, οδηγούνταν από τα διδάγματα του Ομήρου και του Ησιόδου και όλες σχεδόν οι εορτές δημιουργήθηκαν προς τιμήν προσώπων ή γεγονότων από την ελληνική μυθολογία. Δικές τους παραδόσεις βγαλμένες από τα σπλάχνα του λαού, δίχως να ενοχλούνται ή να ενοχλούν άλλον λαό που γειτνίαζε. Δεν έδιναν λόγο σε κανέναν άλλον λαό για τις ιδιαιτερότητές τους και τα έθιμά τους. Ήταν ελεύθεροι.
Οι νεαρές μας μαθαίνουν για όλες τις ντίβες από τις μεσημεριανές εκπομπές, αλλά δεν διάβασαν ποτέ για την Πηνελόπη, την Γοργοφόνη, την Αταλάντη, την ωραία Ελένη, την Λήδα (τη μητέρα των Διοσκούρων και της Ελένης), τις Μούσες, την Σαπφώ, την Υπατία, τη Μαντώ Μαυρογένους κ.ά.
Μαθαίνουν για τους αστέρες της τηλεόρασης, αλλά ποτέ δεν διάβασαν για τους μυθικούς – κι όχι μόνον - ήρωες της φυλής μας, σαν τον Θησέα (τον μεγάλο ήρωα των Αθηναίων), τον Περσέα, τον Ηρακλή, τον Τυνδάρεω (τον πατέρα της Ελένης και των Διοσκούρων), τον Αχιλλέα, τον Μενέλαο, τον Οδυσσέα, τον Διομήδη, τον Αία, τον Αθανάσιο Διάκο, τον Γέρο του Μοριά και πολλούς άλλους.
Μπορεί να με θεωρείτε ελαφρόμυαλο και ονειροπαρμένο, αλλά δεν με πειράζει. Εγώ θα συνεχίσω να σας θεωρώ αδέλφια μου.
Θα πρέπει να είμαστε όλοι ευγνώμονες σ’ αυτούς που μας παρέδωσαν αυτή τη χώρα ελεύθερη.
Αυτά ισχύουν για όλους τους ανθρώπους και όλα τα έθνη. Ο καθένας πρέπει να προστατεύει τον λαό του και τις παραδόσεις του, δίχως να καταφεύγει σε μίση και αδιαλλαξίες.

[Apomakros]

Έχω βρεθεί σε τόπους άγνωστους και απόμακρους και επέζησα.

Έχω κοιμηθεί σε παγκάκια, σε σπηλιές, κάτω από τ' αστέρια και επέζησα.

Έχω κυνηγήσει όνειρα σε όλο τον κόσμο,

και ο κόσμος με αγκάλιασε και με αντάμειψε.


Είμαι ευγνώμων στη Μάνα Γη,
είμαι ευγνώμων που γεννήθηκα άνθρωπος.


Πώς να μην αγαπήσω τον κόσμο όλο, πώς να μην κάνω Πατρίδα μου όλη τη Γη;



(Πατρίδα μου είναι η Γη και σπίτι μου ο Κόσμος)

[Mantam Froufrou]

Απόμακρε, κλαίω απο συγκίνηση, γιατί δεν είμαι μόνη...
Σ'αγαπάω! Και σένα αγαπάω Αίολε, γιατί ξέρω κάτω απο πιο πρίσμα έγραψες όλα αυτά τα όμορφα λόγια, αλλά ποτέ δεν θα σ'αγαπήσω επειδή είσαι Έλληνας, σ'αγαπάω γιατί είσαι άνθρωπος.
Αν επιμείνεις να αγαπηθείς για το Ελληνικό σου αίμα, θα σε μισήσουν πολλοί, ακριβώς γι'αυτό. Αν προτιμήσεις ν'αγαπήσεις το Ελληνικό αίμα, θα χάσεις πολλούς φίλους κι αδελφούς...

[Aiolos]

Αγαπώ και σέβομαι όλους τους ανθρώπους, μα περισσότερο απ' όλους τους Έλληνες.

[Aiolos]

Έχω βρεθεί σε τόπους άγνωστους και απόμακρους και επέζησα.

Έχω κοιμηθεί σε παγκάκια, σε σπηλιές, κάτω από τ' αστέρια και επέζησα.

Έχω κυνηγήσει όνειρα σε όλο τον κόσμο,

και ο κόσμος με αγκάλιασε και με αντάμειψε.


Είμαι ευγνώμων στη Μάνα Γη,
είμαι ευγνώμων που γεννήθηκα άνθρωπος.


Πώς να μην αγαπήσω τον κόσμο όλο, πώς να μην κάνω Πατρίδα μου όλη τη Γη;



(Πατρίδα μου είναι η Γη και σπίτι μου ο Κόσμος)

Δε διαφωνώ καθόλου. Είμαι υπέρ της φιλοξενίας. Αλλά Απόμακρε, εσύ μίλησες για μια αντιμετώπιση προσωπικώς σ' εσένα! Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ, ελπίζω να κατενόησες και το κείμενό μου... οι κοινωνίες διαφέρουν πολύ.
Και στο συγκεκριμένο:

Έχω κοιμηθεί σε παγκάκια, σε σπηλιές, κάτω από τ' αστέρια και επέζησα

Δεν νομίζω πως αντικρούεσαι με τα γραφόμενά μου, γιατί κι εγώ την επιζητώ αυτή την ελευθερία.

[Apomakros]

Δεν μίλησα για φιλοξενία απλώς.



Αναφέρομαι όσο πιο αληθινά μπορώ σε μια προσωπική στάση ζωής
και μου δίνει μεγάλη χαρά όταν βλέπω συνοδοιπόρους.


Η αγάπη δεν έχει εθνικότητα, χρώμα, φυλή, θρησκεία κλπ



(Είναι κάτι πολύ περισσότερο από όλα αυτά, τα υπερβαίνει...)

[Divine Sinner]

Όσο εξοργίζομαι με τον κομμουνιστή που θα πρόδιδε και την Πατρίδα του για την ιδεολογία του, θα συμμαχούσε με κράτη που έχουν κομμουνιστικό καθεστώς και θα έκανε τα πάντα για να εγκαθιδρυθεί και στη χώρα του, άλλο τόσο εξοργίζομαι και με τον εθνικοσοσιαλιστή που θεωρεί την σημαία με τη σβάστικα ιερότερη από την Ελληνική και θα προτιμούσε να κυματίζει η πρώτη παρά η δεύτερη.
Η μία είναι βιολογική ενώ η άλλη είναι βουλητική. Την ιδιότητα του κομμουνιστή και της κάθε ιδεολογίας την είχες από τότε που απέκτησες βούληση, την εθνικότητά σου από τότε που γεννήθηκες.

Πρεπει να εξεταστουν τα κινητρα ενος Ε/Σ που βαζει πανω την σβαστιγκα απο την Ελληνικη σημαια.
Το κινητρο του συνηθως δεν ειναι ιδεολογικο αλλα καποιου ειδους φετιχισμος που οφειλετε στην εικονα που εχουν δημιουργησει οι συμμαχοι για τους γερμανους του WWII (αυταρχικοι βασανιστες κλπ).
Eπισης παιζει ρολο και η αισθηση του ανοικειν που προσδιδει μια αισθηση σημαντικοτητας στις ασημαντες ζωες τους.
Οι ιδεολογοι Ε/Σ ειναι ενα αλλο θεμα.
Πιστευω οτι ειναι μειοψηφια.

[Aiolos]

Άνοιξε νέο θέμα Φώτη, μην παρεκτρέπεσαι απ' το συγκεκριμένο.

[Aiolos]

Δεν μίλησα για φιλοξενία απλώς.



Αναφέρομαι όσο πιο αληθινά μπορώ σε μια προσωπική στάση ζωής
και μου δίνει μεγάλη χαρά όταν βλέπω συνοδοιπόρους.


Η αγάπη δεν έχει εθνικότητα, χρώμα, φυλή, θρησκεία κλπ



(Είναι κάτι πολύ περισσότερο από όλα αυτά, τα υπερβαίνει...)

Υπάρχουν είδη αγάπης, φίλε μου.
Η φιλική αγάπη διαφέρει πολύ από την γονική και η ερωτική διαφέρει από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο.

Υ.Γ. Η φιλοξενία δεν είναι απλή. Μπορεί ν' αποβεί και σωτήρια.

[Mantam Froufrou]

Υπάρχουν είδη αγάπης, φίλε μου

Υπάρχουν πολλά είδη ζήλειας, πολλά είδη υπερηφάνειας, πολλά είδη ανασφάλειας, πολλά είδη υπεροψίας, πολλά είδη λαιμαργίας...

Γι'αυτό ακριβώς ΔΕΝ υπάρχουν πολλά είδη αγάπης. Η αγάπη είναι μία, όταν αναγνωρίζεις πολλά είδη αγάπης, απλά αναγνωρίζεις μία απο τις μορφές υπερηφάνειας συνήθως: η 'φιλική' αγάπη σ'αυτή την περίπτωση είναι μία μορφή υπερηφάνειας, η ερωτική αγάπη, είναι επίσης μία μορφή υπερηφάνειας, η γονική αγάπη είναι μία μορφή υπερηφάνειας.

Εξ ου και δεν υπάρχει αγάπη σήμερα...

[TEUTAMOS]

Φίλτατε Απόμακρε, δεν γνωρίζω πόσες φορές απομακρύνθηκες από την πατρίδα σου, δεν γνωρίζω σε τί τόπους ήσουν, τι γνώρισες εκεί που πήγες και με τί ανθρώπους έκανες παρέα, αλλά αμφιβάλλω αν ενδιαφέρθηκες πραγματικά να μάθεις το τί είχαν να πουν οι ξένοι για την πατρίδα σου. Πες μου δεν βρέθηκε ένας που στο άκουσμά σου ότι εισαι Έλληνας δεν αισθάνθηκε μια χαρά, μια περιέργεια και έναν θαυμασμό; Δεν βρέθηκε ένας που να σου ζητήσει να του μιλήσεις για τον Σωκράτη, να του μιλήσεις για τον Οδυσσέα και τα ταξίδια του, για τον Παρθενώνα; Είναι σπουδαίο πράγμα να είσαι Έλλην, όχι μόνον γιατί κάποτε ήμασταν σπουδαίοι, αλλά και γιατί μας εξοπλίζει με δύναμη και αισιοδοξία στον δύσκολο δρόμο που έχουμε. Μας πληροί με αισθήματα καθήκοντος και χρέους να φανουμεν αξιοι της πατριδος και την πατρικής μας κληρονομιάς, φωνάζοντας με γεμάτα τα πνευμόνια αέρα σαν νέα σπαρτιατόπουλα προς τους πατέρες τους "Άμμες γ' εσόμεθα πολλωι κάρρονες" (Θα γίνουμε πολύ καλλίτεροί σας). Πατρίς λοιπόν, η γη των πατέρων,και εμείς οι άμεσοι και φυσικοί συνεχιστές της πατρικής αυτής περιουσίας. Πατρίδα σου, αγαπητέ Απόμακρε, είναι πράγματι ο κόσμος όλος; Η ανάγκη συμφιλίωσης και συναδέλφωσης των λαών είναι ωραία, αλλά αφού πρώτα αποδεχθείς την δική σου φύτρα, αφού "βρεις" τον δικό σου λαό και αγαπήσεις τις δικές σου παραδόσεις. Η προέκταση του εγώ μου είναι η πατρίδα, η προέκταση της πατρίδος μου είναι η γη, και η προέκταση της γης όλο το σύμπαν.Όσο κι αν απομακρυνεθείς από τον οίκον σου (σπίτι αλλά και πατρίδα), πάλιν σ' αυτόν θα επιστρέψεις (οικος εκ του ικνεουμαι/-ουμαι = ερχομαι, φτανω, επιστρεφω).

Ακολουθεί ένα έξοχο πραγματικά ποίημα, ο Φιλόπατρις του Ανδρέα Κάλβου
αφιερωμένο σε όσους έχουν απομακρυνθεί από την πατρίδα τους είτε κυριολεκτικώς είτε μεταφορικώς


στροφή α΄.
Ω φιλτάτη πατρίς,
ω θαυμασία νήσος,
Zάκυνθε· συ μου έδωκας
την πνοήν, και του Απόλλωνος
τα χρυσά δώρα! 5

β΄.
Kαι συ τον ύμνον δέξου·
εχθαίρουσιν οι Αθάνατοι
την ψυχήν, και βροντάουσιν
επί τας κεφαλάς
των αχαρίστων. 10

γ΄.
Ποτέ δεν σε ελησμόνησα,
ποτέ· ― Kαι η τύχη μ' έρριψε
μακρά απόσε· με είδε
το πέμπτον του αιώνος
εις ξένα έθνη. 15

δ΄.
Αλλά ευτυχής, ή δύστηνος
όταν το φως επλούτη
τα βουνά, και τα κύματα,
σε εμπρός των οφθαλμών μου
πάντοτες είχον. 20

ε΄.
Συ, όταν τα ουράνια
ρόδα με' το αμαυρότατον
πέπλον σκεπάζη η νύκτα,
συ είσαι των ονείρων μου
η χαρά μόνη. 25

ς΄.
Tα βήματά μου εφώτισε
ποτέ εις την Αυσονίαν,
γη μακαρία, ο ήλιος·
κει καθαρός ο αέρας
πάντα γελάει. 30

ζ΄.
Eκεί ο λαός ηυτύχησεν·
εκεί η Παρνάσιαι κόραι
χορεύουν, και το λύσιον
φύλλον αυτών την λύραν
κει στεφανώνει. 35

η΄.
Άγρια, μεγάλα τρέχουσι
τα νερά της θαλάσσης,
και ρίπτονται, και σχίζονται
βίαια επί τους βράχους
αλβιονείους. 40

θ΄.
Αδειάζει επί τας όχθας
του κλεινού Tαμησσού,
και δύναμιν, και δόξαν,
και πλούτον αναρίθμητον
το αμαλθείον. 45

ι΄.
Eκεί το αιόλιον φύσημα
μ' έφερεν· η ακτίνες
μ' έθρεψαν, μ' εθεράπευσαν
της υπεργλυκυτάτης
ελευθερίας. 50

ια΄.
Kαι τους ναούς σου εθαύμασα
των Kελτών ιερά
πόλις· του λόγου ποία,
ποία εις εσέ του πνεύματος
λείπει αφροδίτη; 55

ιβ΄.
Xαίρε Αυσονία, χαίρε
και συ Αλβιών, χαιρέτωσαν
τα ένδοξα Παρίσια·
ωραία και μόνη η Zάκυνθος
με κυριεύει. 60

ιγ΄.
Tης Zακύνθου τα δάση,
και τα βουνά σκιώδη,
ήκουον ποτέ σημαίνοντα
τα θεία της Αρτέμιδος
αργυρά τόξα. 65

ιδ΄.
Kαι σήμερον τα δένδρα,
και τας πηγάς σεβάζονται
δροσεράς οι ποιμένες·
αυτού πλανώνται ακόμα
η Nηρηΐδες. 70

ιε΄.
Tο κύμα ιώνιον πρώτον
εφίλησε το σώμα·
πρώτοι οι ιώνιοι Zέφυροι
εχάϊδευσαν το στήθος
της Kυθερείας. 75

ις΄.
K' όταν το εσπέριον άστρον
ο ουρανός ανάπτη,
και πλέωσι γέμοντα έρωτος
και φωνών μουσικών
θαλάσσια ξύλα· 80

ιζ΄.
Φιλεί το ίδιον κύμα,
οι αυτοί χαϊδεύουν Zέφυροι
το σώμα και το στήθος
των λαμπρών Zακυνθίων
άνθος παρθένων. 85

ιη΄.
Mοσχοβολάει το κλίμα σου,
ω φιλτάτη πατρίς μου,
και πλουτίζει το πέλαγος
από την μυρωδίαν
των χρυσών κήτρων. 90

ιθ΄.
Σταφυλοφόρους ρίζας,
ελαφρά, καθαρά,
διαφανή τα σύννεφα
ο βασιλεύς σού εχάρισε
των Αθανάτων. 95

κ΄.
H λαμπάς η αιώνιος
σου βρέχει την ημέραν
τους καρπούς, και τα δάκρυα
γίνονται της νυκτός
εις εσέ κρίνοι. 100

κα΄.
Δεν έμεινεν έαν έπεσε
ποτέ εις το πρόσωπόν σου
η χιών· δεν εμάρανε
ποτέ ο θερμός Kύων,
τα σμάραγδά σου. 105

κβ΄.
Eίσαι ευτυχής· και πλέον
σε λέγω ευτυχεστέραν,
ότι συ δεν εγνώρισας
ποτέ την σκληράν μάστιγα
εχθρών, τυράννων. 110

κγ΄.
Ας μη μου δώση η μοίρα μου
εις ξένην γην τον τάφον·
είναι γλυκύς ο θάνατος
μόνον όταν κοιμώμεθα
εις την πατρίδα. 115

[Apomakros]

Μαντάμ Φρουφρου wrote:
Γι'αυτό ακριβώς ΔΕΝ υπάρχουν πολλά είδη αγάπης. Η αγάπη είναι μία, όταν αναγνωρίζεις πολλά είδη αγάπης, απλά αναγνωρίζεις μία απο τις μορφές υπερηφάνειας συνήθως: η 'φιλική' αγάπη σ'αυτή την περίπτωση είναι μία μορφή υπερηφάνειας, η ερωτική αγάπη, είναι επίσης μία μορφή υπερηφάνειας, η γονική αγάπη είναι μία μορφή υπερηφάνειας.

Εξ ου και δεν υπάρχει αγάπη σήμερα...

Πολύ σωστά.

Δεν υπάρχει επειδή είναι επώνυνη.

Και είναι επώδυνη η αγάπη επειδή μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Επειδή ανοίγει το δρόμο για την υπέρτατη ευτυχία του.

Διότι η αγάπη είναι μετάλλαξη. Και αναπόφευκτα, κάθε μεταμόρφωση είναι επώδυνη, επειδή το παλιό πρέπει να εγκαταλειφθεί για να έρθει το καινούργιο.

Το παλιό είναι οικείο, σίγουρο και ασφαλές, ενώ το καινούργιο είναι εντελώς άγνωστο σαν να κινείσαι σε έναν ανεξερεύνητο ωκεανό.

Γι' αυτό στην αγάπη πρέπει να είσαι ανοιχτός και όχι να φυλάς συνέχεια σκοπιά. Πρέπει να παρατήσεις το νου και πρέπει να ρισκάρεις. Να μάθεις να ζεις στην ανασφάλεια, να μάθεις να ζεις επικίνδυνα...

Ο άλλος μπορεί να σε πληγώσει. Αυτός είναι ο φόβος του να είσαι ευάλωτος. Ο άλλος μπορεί να σ΄ απορρίψει. Αυτός είναι ο φόβος του ν' αγαπήσεις.



(Πρέπει όμως να αντιμετωπίσεις την πρόκληση. Πρέπει να ρίξεις την πανοπλία σου)

[Apomakros]

TEUTAMOS wrote:
δεν γνωρίζω σε τί τόπους ήσουν, τι γνώρισες εκεί που πήγες και με τί ανθρώπους έκανες παρέα...

επομένως ;


(...)

[Mantam Froufrou]

Η ανάγκη συμφιλίωσης και συναδέλφωσης των λαών είναι ωραία, αλλά αφού πρώτα αποδεχθείς την δική σου φύτρα, αφού "βρεις" τον δικό σου λαό και αγαπήσεις τις δικές σου παραδόσεις.

να κάνω τον συνήγορο του δικηγόρου τώρα ( ). Απο πού προκύπτει οτι δεν 'βρήκε' ήδη τον δικό του λαό, και οτι δεν προχώρησε απλά? Πιθανά ο Απόμακρος, και ο κάθε Απόμακρος, να έχει ήδη περάσει αυτό το στάδιο και να έχει επομένως προχωρήσει στο επόμενο. Σ'αυτή την περίπτωση, όσοι εμμένουν στο να ταυτίζονται μόνο με τα του λαού τους, μάλλον έχουν μείνει πίσω, έτσι δεν είναι? (αυτό προκύπτει ως ανάλυση στην ανάλυσή σου, δεν υπονοώ τίποτα).

[Apomakros]

Μαντάμ Φρουφρου wrote:

Πιθανά ο Απόμακρος, και ο κάθε Απόμακρος, να έχει ήδη περάσει αυτό το στάδιο και να έχει επομένως προχωρήσει στο επόμενο.

Με κάλυψες και σ' ευχαριστώ αλλά ...

δεν φαντάζομαι να χρεώνεις με την ώρα, ε;




Σε πρόλαβα βέβαια και έκανα προηγουμένως ένα σύντομο σχόλιο σε όσα ρώτησε ο Τεύταμος.





(Γενικώς πάντως θα' θελα να πω σε όσους δεν με ξέρουν...

...μη με ψάχνετε,

είμαι αλλού...)

[TEUTAMOS]

Νομίζω ότι όσα είπα ήταν ξεκάθαρα. Δεν μιλάω με γρίφους ούτε υπαινίσσομαι κάτι. Όποιος διάβασε όσα έγραψα θα κατάλαβε πολύ καλά τι εννοώ και πώς το εννοώ.

[Apomakros]

ΤEUTAMOS wrote:
Φίλτατε Απόμακρε, δεν γνωρίζω πόσες φορές απομακρύνθηκες από την πατρίδα σου, δεν γνωρίζω σε τί τόπους ήσουν, τι γνώρισες εκεί που πήγες και με τί ανθρώπους έκανες παρέα, αλλά αμφιβάλλω αν ενδιαφέρθηκες πραγματικά να μάθεις το τί είχαν να πουν οι ξένοι για την πατρίδα σου.

Αν αυτές είναι οι ξεκάθαρες απόψεις σου

τότε άφησε εμάς να μιλάμε με γρίφους.

[TEUTAMOS]

Πολυ ξεκαθαρες μαλιστα. Αντι να απαντησεις επί τουτου προτιμησες να υπεκφυγεις.

[Apomakros]

Ποιος υπεκφεύγει και σε τι ;

Άκουσε ΤΕUTAMOS

Το να κρίνεις τις απόψεις άλλων είναι θεμιτό και αποδεκτό.

Το να χαρακτηρίζεις όμως πρόσωπα που δεν γνωρίζεις και το να διατυπώνεις κρίσεις γι’ αυτά, όπως:
«…αμφιβάλλω αν ενδιαφέρθηκες πραγματικά να μάθεις το τί είχαν να πουν οι ξένοι για την πατρίδα σου…»

στηριζόμενος σε υποθέσεις και πράγματα που δεν γνωρίζεις:
«…δεν γνωρίζω σε τί τόπους ήσουν, τι γνώρισες εκεί που πήγες και με τί ανθρώπους έκανες παρέα…»
(όπως εσύ ο ίδιος λέξη προς λέξη συνομολογείς)


είναι τουλάχιστον άστοχο από πλευράς σου.




Κρίνε την άποψη και όχι τον φέροντα αυτήν, είναι ωριμότητα να συνυπάρχεις με το αντίθετο

(χίλιοι καλοί χωράνε εδώ μέσα)

[Aiolos]

Απόμακρε, εγώ σου το επισήμανα και θα το επισημάνω ξανά: Μην γενικεύεις τα προσωπικά σου βιώματα, διότι η αντιμετώπιση του ατόμου διαφέρει από την αντιμετώπιση μιας ολόκληρης κοινωνίας, γιατί πολύ απλά τ' ατομικά σου χαρακτηριστικά χάνονται όπως θα χάνονταν σε κάθε ομάδα που θέλει ένα γενικό σύνολο, κι όχι ατομικό.
Τι θέλω να πω μ' αυτό: Η φιλοξενία που δέχτηκες από ανθρώπους ξένους, δεν είναι απόδειξη ότι η πολυφυλετική κοινωνία τελικά είναι καλύτερη από την γηγενή κοινωνία. Άνθρωποι καλοί υπάρχουν σ' όλη την έκταση του πλανήτη μας, αλλά αυτό δεν καταργεί τις παραδόσεις, τα έθιμα και την συγγένεια. Σκέφτεσαι, πράττεις και δρας τελείως διαφορετικά σαν μονάδα και τελείως διαφορετικά ενταγμένος σ' ένα κοινωνικό σύνολο. Στο μεν πρώτο ωφελείσαι μόνον εσύ, στο δε δεύτερο γίνεται για το κοινό καλό.
Μαντάμ φρου φρου, όποιος δεν καταργεί τις φυλές και δεν επιθυμεί την ομοιομορφοποίηση, δεν σημαίνει ότι είναι οπισθοδρομικός, απλώς αποδέχεται ό,τι όρισε η φύση. Και όντως έτσι είναι, η φύση έκανε διαφορετικές τις φυλές, το φυσικό τοπίο διαμόρφωσε διαφορετικά θρησκευτικά έθιμα, θρύλους, τέχνη, νοοτροπία, δεσμούς κ.λ.π.
Όλοι οι φιλόσοφοι που θαυμάζεις, πίστευαν στις φυλές και την κοινωνία, γιατί δεν τους θεωρείς οπισθοδρομικούς; Δεν υπήρξε φιλόσοφος της αρχαίας ελληνικής γραμματείας (ούτε καν ο Διογένης ο Κυνικός) που να μην ξεχώρισε τις φυλές και να μην ύμνησε τους προγόνους του.
Φιλικά.

[Aiolos]

Πολύ σωστά.

Δεν υπάρχει επειδή είναι επώνυνη.

Και είναι επώδυνη η αγάπη επειδή μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Επειδή ανοίγει το δρόμο για την υπέρτατη ευτυχία του.

Διότι η αγάπη είναι μετάλλαξη. Και αναπόφευκτα, κάθε μεταμόρφωση είναι επώδυνη, επειδή το παλιό πρέπει να εγκαταλειφθεί για να έρθει το καινούργιο.

Το παλιό είναι οικείο, σίγουρο και ασφαλές, ενώ το καινούργιο είναι εντελώς άγνωστο σαν να κινείσαι σε έναν ανεξερεύνητο ωκεανό.

Γι' αυτό στην αγάπη πρέπει να είσαι ανοιχτός και όχι να φυλάς συνέχεια σκοπιά. Πρέπει να παρατήσεις το νου και πρέπει να ρισκάρεις. Να μάθεις να ζεις στην ανασφάλεια, να μάθεις να ζεις επικίνδυνα...

Ο άλλος μπορεί να σε πληγώσει. Αυτός είναι ο φόβος του να είσαι ευάλωτος. Ο άλλος μπορεί να σ΄ απορρίψει. Αυτός είναι ο φόβος του ν' αγαπήσεις.

Δεν υπάρχει αγάπη... αφού δεν υπάρχει αγάπη, γιατί φίλε μου μιλάς με τόση βεβαιότητα για κάτι που δεν υπάρχει; Μας εξηγείς μάλιστα, πώς πρέπει να είμαστε απέναντι σ' αυτήν: ανοιχτοί, να παρατηρούμε τον νου και να ρισκάρουμε...
Χμ... έχεις φθάσει στο ανώτατο σημείο να διδάσκεις και την αγάπη ή τον τρόπο για να την κατακτήσουμε; Ειλικρινά σε ρωτάω, δεν ειρωνεύομαι.
Γιατί μας λες ότι είναι επώδυνη; Την έχεις νιώσει; Αν ναι, τότε υπάρχει ακόμα αγάπη και για ν' αγαπάς, σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάνε κι αυτοί, αλλιώς δεν θ' αξίζε να τους δώσεις την αγάπη σου. Λανθάνομαι;
Γιατί βλέπω κραυγαλέες αντιφάσεις;

-"Δεν υπάρχει αγάπη στον κόσμο"
-"Συμφωνώ!"
-"Για ν' αγαπήσεις πρέπει να 'σαι ανοιχτός, να ρισκάρεις. Αλλά επειδή φοβόμαστε την απόρριψη, φοβάσαι και ν' αγαπήσεις".
(Πώς το ξέρεις;)

Δεν βλέπεις την αντίφαση στο παραπάνω;
Αυτός ήταν σε γενικές γραμμές ο διάλογος της Μαντάμ με τον Απόμακρο.

Επίσης στο συγκεκριμένο:

Ο άλλος μπορεί να σε πληγώσει. Αυτός είναι ο φόβος του να είσαι ευάλωτος. Ο άλλος μπορεί να σ΄ απορρίψει. Αυτός είναι ο φόβος του ν' αγαπήσεις

Να μ' απορρίψει ποιος; Ο πατέρας μου ή ο αδελφός μου;
Προφανώς εδώ θα υπονοείς κοπέλα, γιατί δεν υπάρχει γιος ή αδελφός που να μην αγαπάει τον πατέρα του και τον αδελφό του φοβούμενος την απόρριψή τους.
Μάλλον δεν κατενόησες την αγάπη.
Αυτό το είδος που μας ανέφερες δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη γονική και τη φιλική αγάπη. Μα καμία...
Ίσως με την ερωτική.

[Apomakros]

Γράφω μόνο με βάση τα βιώματά μου και τίποτε περισσότερο ή λιγότερο.

Στο πρώτο σχόλιο που έκανα στο θέμα, δεν αναφέρθηκα στη φιλοξενία και το είπα ξανά και παρακάτω.

Ούτε περί κοινωνίας έκανα λόγο, ούτε περί ανάγκης συμφιλίωσης και συναδέλφωσης των λαών.

Βασικά δηλαδή, ούτε στην κοινωνία πιστεύω. Μόνο τα άτομα υπάρχουν. Η κοινωνία είναι απλώς μια λειτουργική δομή, χρήσιμη από πρακτική και μόνο άποψη.

(βλ. θέμα μου «χωρίς ιδανικά» http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic ... 915#p56915)


Ότι το να εκφράζει κανείς τα βιώματά του θεωρείται πως κάνει γενίκευση, πρώτη φορά το ακούω.

Συμπαθάτε με αλλά δεν ξέρω πώς αλλιώς να εκφράζομαι.


Τέλος, τα όσα ανέφερα πιο πάνω περί αγάπης είναι εκτός παρόντος θέματος και αφορούσαν διάλογό μου με την Μαντάμ Φρουφρου, η οποία αν δεν με κατάλαβε (που δεν το πιστεύω) μπορεί να με ρωτήσει αν θέλει.

Αφορούσαν δε την Αγάπη καθ’ αυτή και όχι τις εκδηλώσεις της στις οποίες αναφέρθηκες.



Βέβαιον είναι κατά τα λοιπά ότι δεν έχω κατανοήσει τίποτε περί αγάπης και οπωσδήποτε υπεκφεύγω όπως είπε πιο πάνω κι ένας καλός φίλος.




Και για να κλείσω σχετικά με το παρόν θέμα θα επαναλάβω αυτό που έγραψα και στην αρχή:

http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic ... 499#p59499





μαζί με την παρένθεση:

(Πατρίδα μου είναι η Γη και σπίτι μου ο Κόσμος)

[Mantam Froufrou]

Τέλος, τα όσα ανέφερα πιο πάνω περί αγάπης είναι εκτός παρόντος θέματος και αφορούσαν διάλογό μου με την Μαντάμ Φρουφρου, η οποία αν δεν με κατάλαβε (που δεν το πιστεύω) μπορεί να με ρωτήσει αν θέλει.

Αφορούσαν δε την Αγάπη καθ’ αυτή και όχι τις εκδηλώσεις της στις οποίες αναφέρθηκες.

καθόλου εκτός θέματος δεν ήταν ο διάλογός μας καλέ μου Απόμακρε! Το θέμα μας είναι ποιά 'αγάπη' είναι η πιο σωστή...κάτι τέτοιο....περίεργο, και θεωρώ οτι ξεκινάμε απο λάθος βάση, γιατί δεν υπάρχει καλύτερη και χειρότερη αγάπη. Είναι ένα πράγμα να βλέπεις τί είναι καλύτερο για εξέλιξη ενός λαού (πχ το να διατηρήσουν τα ήθη και έθιμά τους), και είναι ένα άλλο πράγμα να εκστασιάζεσαι στην ιδέα ενός λαού και μίας πατρίδας, βάζοντάς την πάνω απ'όλους κι όλα! Μπορεί αυτό ακριβώς να έκαναν και να είπαν ΟΛΟΙ οι αρχαίοι φιλόσοφοι, αν κατάλαβα καλά, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως οπωσδήποτε αυτή η 'γνωση' της αρχαιότητας είναι η γνώση που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σήμερα.
και είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς αν υπάρχει αγάπη ή όχι...αρκεί να κοιτάξει γύρω του και μέσα του....αν βρείς ΕΝΑΝ άνθρωπο που δεν υποκινήθηκε (υποσυνείδητα τις περισσότερες φορές) απο άλλα κίνητρα για να αγαπήσει, τότε βρήκες ΕΝΑΝ άνθρωπο που αγαπά αληθινά. Ας κάνεις αυτόν τον άνθρωπο δάσκαλό σου, εννοώντας ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, δάσκαλοι υπάρχουν πολλοί στην ζωή μας...μπορεί να είναι ένας γονιός, μπορεί ένας φίλος, μπορεί ένας ξένος που γνωρίσαμε για μία στιγμή.
Συνεχίστε όμως, μ'αρέσει να διαβάζω για την αγάπγη της πατρίδας, είναι ένα θέμα με το οποίο ποτέ δεν ταυτίστηκα (τουλάχιστον ως ενήλικας...σαν παιδί το 'πέρασα' και δεν μ'αρεσε το συναίσθημα) και μου προκαλεί τρομερή περιέργεια (με την καλή έννοια) να βλέπω πόσο σημαντικό είναι για άλλους. Ίσως κάτι μου διαφεύγει...

[Apomakros]

Mανταμ Φρουφρου wrote:
και είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς αν υπάρχει αγάπη ή όχι...αρκεί να κοιτάξει γύρω του και μέσα του....αν βρείς ΕΝΑΝ άνθρωπο που δεν υποκινήθηκε (υποσυνείδητα τις περισσότερες φορές) απο άλλα κίνητρα για να αγαπήσει, τότε βρήκες ΕΝΑΝ άνθρωπο που αγαπά αληθινά. Ας κάνεις αυτόν τον άνθρωπο δάσκαλό σου, εννοώντας ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, δάσκαλοι υπάρχουν πολλοί στην ζωή μας...μπορεί να είναι ένας γονιός, μπορεί ένας φίλος, μπορεί ένας ξένος που γνωρίσαμε για μία στιγμή.

Πάψε επιτέλους να γράφεις αλήθειες!



(τίποτε δεν σου διαφεύγει,
απλώς δεν μασάς τα παραμύθια)

[Aiolos]

Γράφω μόνο με βάση τα βιώματά μου και τίποτε περισσότερο ή λιγότερο.

Είμαι σίγουρος.

Ούτε περί κοινωνίας έκανα λόγο, ούτε περί ανάγκης συμφιλίωσης και συναδέλφωσης των λαών

Απόμακρε, κανείς δεν είπε ότι έκανες λόγο περί κοινωνίας και των λοιπών. Αλλά, όπως και να 'χει η απάντησή σου ήταν στην ουσία διαφωνία για τα γραφόμενά μου κι εγώ σου ανταπάντησα πως τα προσωπικά σου βιώματα δεν αποδεικνύουν τίποτα, γιατί αποτελεί καθαρή γενίκευση (αν νομίζεις ότι αποδεικνύουν).

Βασικά δηλαδή, ούτε στην κοινωνία πιστεύω. Μόνο τα άτομα υπάρχουν. Η κοινωνία είναι απλώς μια λειτουργική δομή, χρήσιμη από πρακτική και μόνο άποψη.

Δηλαδή, κι η οικογένεια είναι μια λειτουργική δομή, χρήσιμη από πρακτική και μόνο άποψη.
(Μη μου πεις ότι η οικογένεια δεν ανήκει στο κοινωνικό σύνολο, γιατί μετά οι κοινωνιολόγοι θα πάνε να σκίσουν τα διπλώματά τους που υποστηρίζουν ότι η οικογένεια είναι ο θεμέλιος λίθος της κοινωνίας).

Ότι το να εκφράζει κανείς τα βιώματά του θεωρείται πως κάνει γενίκευση, πρώτη φορά το ακούω.

Τα εξέφρασες για να θέσεις τη διαφωνία σου, την αντίθεσή σου στα περί Ελλήνων κ.λπ. που ανέφερα.
Γιατί αν δεν απάντησες πάλι στα γραφόμενά μου, απορώ ποιος μπορεί να είναι ο λόγος που απάντησες στο συγκεκριμένο θέμα. Σαν να πηγαίνω εγώ στα περί οικολογίας της Λίζας και να απαντάω άλλα αντ' άλλων.

Τέλος, τα όσα ανέφερα πιο πάνω περί αγάπης είναι εκτός παρόντος θέματος και αφορούσαν διάλογό μου με την Μαντάμ Φρουφρου, η οποία αν δεν με κατάλαβε (που δεν το πιστεύω) μπορεί να με ρωτήσει αν θέλει.

Εκτός παρόντος θέματος... καλά.

Αφορούσαν δε την Αγάπη καθ’ αυτή και όχι τις εκδηλώσεις της στις οποίες αναφέρθηκες.

Όσο κι αν δεν σου αρέσει, η αγάπη που ανέφερες δεν συμφωνεί με τις εκδηλώσεις που ανέφερα εγώ... αντίθεση.
Αλλά και πάλι θεωρώ ότι πρέπει να γνωρίζεις καλά την αγάπη, για να λες με βεβαιότητα ότι η γονική αγάπη, η φιλική, η ερωτική κ.ά. είναι απλές εκδηλώσεις της αληθινής αγάπης, για την οποία ο κάθε λογικός άνθρωπος που παρακολουθεί το παρόν θέμα θα απορεί: "για ποια αληθινή αγάπη λέει, τέλος πάντων; Θα μας εξηγήσει;" (αοριστολογίες).

Βέβαιον είναι κατά τα λοιπά ότι δεν έχω κατανοήσει τίποτε περί αγάπης και οπωσδήποτε υπεκφεύγω όπως είπε πιο πάνω κι ένας καλός φίλος.

Συγγνώμη κιόλας... ειλικρινά συγχώρεσέ με που παρατήρησα την αντίφαση στα γραφόμενά σου, επειδή τη μία έλεγες πως δεν υπάρχει αγάπη στον κόσμο και την άλλη μας εξηγούσες τι ακριβώς είναι η αγάπη, πώς πρέπει να την προσεγγίσουμε και για ποιον λόγο δεν την προσεγγίζουμε.
Επειδή μας λες πως δεν υπάρχει αγάπη στον κόσμο, αλλά σ' όποια γωνιά του κόσμου κι αν πήγες οι άνθρωποι σε υποδέχτηκαν θερμά, σε φρόντισαν κ.τ.λ. (αυτοί πρέπει να είναι εξωγήινοι, αλλιώς δεν εξηγείται, αντιτίθεται με τις απόψεις σου)
Δεν ξέρω αν υπεκφεύγεις ή όχι, πάντως όταν κάποιος είναι έτοιμος ν' ανοίξει ένα διάλογο, είναι έτοιμος να μιλάει ξεκάθαρα, δίχως να λέει "εγώ απλώς μιλούσα με τον τάδε στο θέμα σου" και δεν αποκαλεί εμμέσως πλην σαφώς ηλίθιους ή πλανεμένους τους διαφωνούντες με τις έξυπνες ατάκες του προς αυτούς που συμφωνούν μαζί του "δε σου διαφεύγει τίποτα, δε μασάς τα παραμύθια".
Ω, και πάλι συγγνώμη!

Συμπαθάτε με

Σε συμπαθάμε, σε συμπαθάμε.

αλλά δεν ξέρω πώς αλλιώς να εκφράζομαι

.

Ντόμπρα, ίσως.