Δημοσίευση
από Mantam Froufrou » Πέμ 29 Ιαν 2009, 12:58
Δυστυχώς τον Ερμή μας, που μας έκανε παρέα τα τελευταία 15 χρόνια, τον χάσαμε τελικά (ως αποτέλεσμα της επάρατου) πριν δύο εβδομάδες περίπου... κάναμε προσπάθειες να τον σώσουμε, αλλά στο τέλος είχε υγρό στους πνεύμονες και του κάναμε ευθανασία στο σπίτι. Αυτό που μας σκότωσε ήταν που τις τελευταίες μέρες κοιτούσε δεξιά αριστερά και πάνω σαν να έβλεπε κάτι που εμείς δεν βλέπαμε, και προσπαθούσε να γαβγίσει και να πάει εκεί! Ανατριχιάζαμε κάθε φορά. Γυρνούσε το κεφαλάκι του απο την μία ή την άλλη και γάβγιζε αυτό το λίγο που άντεχαν τα πνευμόνια του να γαβγίσει, και πηγαίναμε κοντά του και του μιλάγαμε, δεν πρέπει να μας αναγνώριζε όλες τις φορές.
Το τέλος ήταν πολύ σκληρό, κι ας μην κατάλαβε τίποτα, ήταν σκληρό για μάς. Ο άντρας μου (που θεωρείτε πολύ δυνατός σε κάτι τέτοια), λύγισε στο τέλος και έκλαψε την ώρα που τον είχε αγκαλιά, γιατί πέθανε στην αγκαλιά του. Η καρδούλα του ήταν τόσο δυνατή που χρειάστηκαν 7 ενέσεις για να πεθάνει (ευτυχώς που είχε κάνει την ηρεμιστική και κοιμόταν στην διάρκεια, δεν ξέρω αν θα το αντέχαμε να συνεχίσουμε), και παρόλο που είχαν διαλυθεί τα νεφρά του και δεν λειτουργούσαν όταν τον πήγαμε τελευταία φορά στον γιατρό, κατάφερε να επιβιώσει για πολλές μέρες, σε πολύ καλή κατάσταση.
Ήταν πολύ δυνατός, τον αγαπούσαμε σαν παιδί μας, και τώρα που μιλάω γι'αυτόν κλαίω. Δεν θα πάρουμε άλλο σκύλο για πολύ καιρό...είναι πολύ σκληρό όταν πρέπει να ον θάψεις...
Καλό δρόμο Ερμάκο, σ'αγαπώ πολύ αγόρι μου...
εντιτ: είχα την χαρά να διαβάσω και τα σχόλια κάποιων για την απώλεια αγαπημένων ζώων (και δή σκύλων, που δεν έχουν καμμία σχέση με χρυσόψαρα πχ) και το πώς θα έπρεπε να νιώθουμε γι'αυτό. Για μένα είναι δείγμα ανθρωπιάς το πώς νιώθεις όταν χάνεις ένα ζώο που σου κράτησε συντροφιά τόσα χρόνια, και ποτέ δεν σου θύμωσε, ποτέ δεν σου αντιμίλησε, ενώ το μόνο που ήθελε πάντα ήταν να σ'αγαπάει! Μερικοί άνθρωποι δεν αξίζουν κάν τον σεβασμό μας όταν πεθαίνουν, αλλά τα περισσότερα ζώα και δή οι σκύλοι που ζουν για τα αφεντικά τους, το αξίζουν σχεδόν πάντα! Για μένα χάνεις μία ψυχή απο το σπίτι σου, όχι ένα 'ζώο'... εύχομαι να μην ξαναδώ τέτοια δείγματα αναισθησίας για δικές μας ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ απώλειες.