Για όσους πρόλαβαν να μεγαλώσουν ανθρώπινα....

[Clairvoyant]

Το βρήκα κάπου και μου άρεσε....

" H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό
ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το
«σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια
και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα
χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες
χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές
γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες
κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε
ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν
έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε
όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα
φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν
κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος
για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με
πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και
όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να
κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια
νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες
με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να
βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,
κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας
έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση,
όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους
φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους
γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε
να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο
άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς
μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην
άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά
μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά
παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί..."

[KASSANDROS]

Συγκλονιστικό. Μου θύμισε σε μεγάλο ποσοστό τα παιδικά μου χρόνια..
Πραγματικά λυπάμαι τα σημερινά παιδιά που δεν έχουν που να παίξουν.. Παλιότερα έβλεπες στις γειτονιές παρέες πιτσιρικάδων να παίζουν.. Σήμερα τίποτα. Σκέτη κατάντια.

[ArELa]

Έξοχο!

Κι εγώ που είμαι ακόμα πιο "παλιά" , μπορώ να "λυπάμαι" λιγουλάκι ΚΑΙ εσάς

[TEUTAMOS]

Μπραβο ΚΛΑΙΡ, ωραιο το κειμενο που εβαλες. Ναι ετσι ειναι οπως το λεει το κειμενο. Αν εμεις ανηκουμε στην γενια αυτων που προλαβαν να μεγαλωσουν ανθρωπινα εχομε νομιζω μια ευθυνη τεραστια. Σημερα πια αυτο που μετραει ειναι η ποσοτητα και η ταχυτητα, και οχι η ποιοτητα. Ειτε ως γονεις ειτε ως θειοι/ες ειτε ως δασκαλοι ή καθηγητες θα πρεπει να προσεχουμε ιδιαιτερα το πως ωριμαζει το παιδι.

[Dhmellhn]

Οι σημερινοί νέοι ζουν δυστυχώς εξ' ολοκλήρου στην εικονική πραγματικότητα. Μέχρι και ραντεβού κλείνουν μέσωι διαδικτύου. O Virtual εαυτός τους φαντασιώνεται ασταμάτητα διαρκείς ονειρώξεις σε ένα αχανές pixelαρισμένο σύμπαν. Είναι και το μόνο που τους κάνει να αισθάνονται ότι έχουν κάποιο λόγο υπάρξεως. Όταν κάποιος τραβήξει την πρίζα παύουν να υπάρχουν, αποτελώντες ζώσες σκιές. Απίστευτο και όμως αληθινό.

Το MATRIX είναι ήδη εδώ.

[Aiolos]

Συγκλονιστικό. Μου θύμισε σε μεγάλο ποσοστό τα παιδικά μου χρόνια..
Πραγματικά λυπάμαι τα σημερινά παιδιά που δεν έχουν που να παίξουν.. Παλιότερα έβλεπες στις γειτονιές παρέες πιτσιρικάδων να παίζουν.. Σήμερα τίποτα. Σκέτη κατάντια.

Ευτυχώς, στην πόλη μου παραμένουν γειτονιές και μέρη όπου τα παιδιά μπορούν να παίζουν με ασφάλεια.
Η απροθυμία δημιουργίας χώρων δραστηριότητος γι' ανθρώπους κάθε ηλικίας και δη για παιδιά είναι κατακριτέα. Τα μεγάλα αστικά κέντρα, πρέπει κατ' επειγόντως να μεριμνήσουν, ώστε οι επόμενες γενεές να μην συνωστίζονται σε αποχαυνωτικά net-cafe, για ν' αποφύγουν το ψηφιακό ποδόσφαιρο, τρέξιμο, την ψηφιακή ποδηλασία και γενικώς τον ψηφιακό κόσμο!
Οι παιδικές φωνές που αντηχούν στις οικίες κάθε γειτονιάς, είναι ζωογόνες και χαρωπές. Αντ' αυτού, οι μοναδικές φωνές που πληθαίνουν είναι οι κραυγές των οδηγών και οι κόρνες τους.

[Divine Sinner]

Αυτοι οι ρυθμοι ειναι απλα οι ρυθμοι της καθημερινοτητας ή απλα καποιοι πανε να μας σπασουν τον τσαμπουκα απο την παιδικη μας ηλικια ωστε ως ενήλικες να ειμαστε καλα ρομποτ(Εργατες);

[kostas]

Πολυ ωραίο κείμενο.Εχει κυκλοφορήσει εδω και κανα χρονο και έτυχε να το ξαναδιαβάσω, αλλά αξιζει το κοπο να το διαβάζουμε συχνά.
Μπράβο που το έβαλες

[Lionheart]

Διαφωνώ! Εμείς μεγαλώσαμε σκοτώνοντας 1000 γκόμπλινς τη μέρα, καταστρέφοντας αμερικανικές βάσεις, κάνοντας την ελλάδα το πιο ισχυρό κράτος του κόσμου (τα δύο τελευταία από Civ 3). Εμείς μεγαλώσαμε σωστά.

[seliniasmenos]

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά
μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά
παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί..."

Συγχαρητήρια κύριε Άγνωστε, ωραία ωρίμανση! Μεγάλωσες σαν παιδί, αδιαφορόντας για το πως θα μεγαλώσουν τα δικά σου παιδιά.
Γιατί ΕΣΥ στριμώχτικες σε μια μεγαλούπολη, γιατί ΕΣΥ δίδαξες πρώτος την αποξένωση, γιατι ΕΣΥ γέμισες τον κόσμο με αυτοκίνητα, γιατι ΕΣΥ ανέβηκες κοινωνικά και έντυσες τα παιδιά σου με καθωσπρεπισμό, γιατί ΕΣΥ έκανες τους κινδύνους πιο μεγάλους, γιατί ΕΣΥ έχασες το μέτρο,γιατί ΕΣΥ καταπατας κάθε πράσινο για τα πολύτιμα κονσεβοκούτια-σπίτια σου.
Πριν κρίνεις λοιπόν τα σημερινά παιδιά, σκέψου οτι αυτά τα "χαζοχαρούμενα" προσπαθούν να μεγαλώσουν και να επιβιώσουν σε ένα σκατόκοσμο που ΕΣΥ δημιούργησες.
Πιστεύεις ακόμα οτι έμαθες και ωρίμασες;

[Clairvoyant]

Πριν κρίνεις λοιπόν τα σημερινά παιδιά, σκέψου οτι αυτά τα "χαζοχαρούμενα" προσπαθούν να μεγαλώσουν και να επιβιώσουν σε ένα σκατόκοσμο που ΕΣΥ δημιούργησες.

Δυστυχως αυτό είναι μαι μεγάλη αλήθεια. Μια ολόκληρη γενια των σημερινων 50ρηδων (πάνω-κάτω), οι οποίοι βίωσαν όχι μεγάλες απολαυσεις και ευκολιες στον τροπο που μεγάλωσαν αλλα μια απλούστερη και πιο ηρεμη κοινωνια, ευθυνονται σε μεγαλο βαθμο καθως επεδιωξαν να μεγαλωσουν τα παιδια τους με εναν τελειως διαφορετικό τρόπο, πιο "σύγχρονο", που απειχε από ολα τα ρομαντικα που περιγράφονται στο κείμενο.

[ArELa]

Συγχαρητήρια κύριε Άγνωστε, ωραία ωρίμανση! Μεγάλωσες σαν παιδί, αδιαφορόντας για το πως θα μεγαλώσουν τα δικά σου παιδιά.
Γιατί ΕΣΥ στριμώχτικες σε μια μεγαλούπολη, γιατί ΕΣΥ δίδαξες πρώτος την αποξένωση, γιατι ΕΣΥ γέμισες τον κόσμο με αυτοκίνητα, γιατι ΕΣΥ ανέβηκες κοινωνικά και έντυσες τα παιδιά σου με καθωσπρεπισμό, γιατί ΕΣΥ έκανες τους κινδύνους πιο μεγάλους, γιατί ΕΣΥ έχασες το μέτρο,γιατί ΕΣΥ καταπατας κάθε πράσινο για τα πολύτιμα κονσεβοκούτια-σπίτια σου.
Πριν κρίνεις λοιπόν τα σημερινά παιδιά, σκέψου οτι αυτά τα "χαζοχαρούμενα" προσπαθούν να μεγαλώσουν και να επιβιώσουν σε ένα σκατόκοσμο που ΕΣΥ δημιούργησες.
Πιστεύεις ακόμα οτι έμαθες και ωρίμασες;

Συχνά ντρέπομαι για τη γενιά μου για όλα αυτά και όχι μόνο.

[seliniasmenos]

Aν και εγώ είχα γειτονιά και όλα τα σχετικά (εμείς είχαμε και ένα επιπλάδικο στο στενό μας, οπότε φτιάχναμε σπιτάκια απο παλιά έπιπλα κλπ), εκνευρίζομαι όταν κρίνουν τα νέα παιδιά ή την νεολαία λέγοντας πόσο καλύτεροι ήταν εκείνοι.
Ξεχνάνε όμως όλοι οτι είναι μια τελείως διαφορετική εποχή που κατα ένα τεράστιο μέρος το δημιούργησαν εκείνοι.

[Lionheart]

Παίδες δεν ξέρω στις πόλεις τι παίζεται, αλλά στην επαρχία η μόνη διαφορά είναι ότι εσείς βλέπατε σαν πιο "σκληρό" κινούμενο σχέδιο τους θάντερκατς ενώ εμείς τον κόμη δράκουλα. Μετά, κατά την εφηβία μπήκαν στη ζωή μας τα video games και αρχίσαμε να σκοτώνουμε τους Αμερικάνους... αξέχαστες εποχές...