Καβαδίας, Νίκος (από month)

εκ μεταφοράς

month
Ιδεογραφίτης με τα όλα του

Joined: 07 Dec 2006
Posts: 98

PostPosted: Sun Dec 10, 2006 12:09 am

-----------------

Γράμμα σε έναν Ποιητή

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

"Φαίνεται πια πως τίποτα - τίποτα δεν μας σώζει..."
ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά·
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τα' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.
Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.

Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.

Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γριά σ' ένα πολύβοο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.

edit: Είχα βρεί τους στίχους για το τραγούδι, τώρα βάζω όλο το ποίημα...

εκ μεταφοράς

month
Ιδεογραφίτης με τα όλα του

Joined: 07 Dec 2006
Posts: 98

PostPosted: Fri Dec 15, 2006 2:31 pm

---------------

ΜΑΡΑΜΠΟΥ

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
Πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο
Πως τις γυναίκες μ΄ έναν τρόπον ύπουλο μισώ
Και πως μαζί τους να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω

Ακόμα λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό,
Πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο
Κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
Σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.

Ακόμα λένε πράματα φριχτά πολύ,
Που είναι όμως ψέματα και κατασκευασμένα,
Κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το έμαθε, γιατί δεν το ΄πα σε κανένα

Μ΄ απόψε, τώρα που έπεσε η τροπική βραδιά,
Και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη
Κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,
εκείνο που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σε ένα λαμπρό Ποστάλ
Και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε την γνώρισα -σαν άνθος έμοιαζε αλπικό-
Και μια στενή μας έδεσε αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
Κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού είχε αυτοκτονήσει,
Ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τηνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπάσκιρτσεφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
Και την Αγία της Αβίλας παράφορα αγαπούσε,
Συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς την γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταίρων εγνώριζα κορμιά,
Κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ΄ τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ΄το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης
όταν εφθάσαμε σ΄ αυτήν που θα ΄φευγε την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά
Ως ένα παραστάτη μου και άγγελο φύλακα μου
Και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μες στην καρδιά της Άμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
Κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!… Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
Είχα μεθύει τρομερά με ουίσκι τζιν και μπύρα,
Και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
Τον δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς
Κάποια μ΄ άρπαξ΄ απότομα, γελώντας το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή σαν όλες βρωμερή,
Οι ασβέστες απ΄ τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
Κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
Με σκοτεινά, παράξενα δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα και έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλα μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησαν, ως λένε οι ποιητές
"μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλα της"

Όταν την είδα και στο φως το αχνό το πρωινό
Μου φάνηκε λυπητερή μα κολασμένη τόσο
Που με ένα δέος αλλόκοτο, σαν να είχα φοβηθεί,
Το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά…Μα έβγαλε μια φωνή,
Και είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
Και μια το πορτοφόλι μου…Μ΄απόμεινα και εγώ
Έναν σταυρόν απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
Σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει
Φέρνοντας μες στο σώμα μου μια αρρώστια τρομερή,
Που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
Πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
Πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω και κοκό.
Μ΄αν ΄ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ΄ είχαν συγχωρέσει…

Το χέρι τρέμει…Ο πυρετός….Ξεχάστηκα πολύ,
Ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
Νομίζω πως στην μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω…

εκ μεταφοράς

month
Ιδεογραφίτης με τα όλα του

Joined: 07 Dec 2006
Posts: 98

PostPosted: Mon Dec 18, 2006 1:14 pm

-------------

Γυναίκα

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ'' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες του Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

εκ μεταφοράς

Arakis
Στραβάδι

Joined: 06 Feb 2007
Posts: 26

PostPosted: Thu Feb 08, 2007 12:01 am

----------------

Νίκος Καββαδίας: Πορεία στο νότο, παρέα μ’ ένα νέγρο θερμαστή.

(του Τάσου Ψαρρά, απόσπασμα)

Bρισκόμαστε στα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν γύρω στο 1977 ο Γιώργος Παπαλιός, παραγωγός της πρώτης μου ταινίας μεγάλου μήκους «Δι’ ασήμαντον αφορμήν», μου πρότεινε να γυρίσουμε ένα σίριαλ γύρω απ’ τη ζωή των ναυτικών. Μέχρι τότε δεν ήξερα πολλά για τους ναυτικούς, πέρα από τα ποιήματα του Καββαδία και κάποιες σκόρπιες διηγήσεις από δω κι από κει. Άρχισα να διαβάζω ο,τιδήποτε είχε σχέση με τη θάλασσα. Έτσι έπεσα πάνω στη «Βάρδια», που μου τη δάνεισε ένας καπετάνιος, γιατί η παλιά έκδοση είχε εξαντληθεί, στη συλλογή «Τραβέρσο» και στη «Λυσικόμο Εκάβη» του άλλου μεγάλου παιδιού της θάλασσας, του Β. Λούλη.

Αλλά δεν έφταναν μόνο τα διαβάσματα. Αποφασίσαμε να μπαρκάρω σ’ ένα πλοίο της εταιρείας του πατέρα του, που ήταν εφοπλιστής, για να ’χω τη γνώση από πρώτο χέρι. Κι ακόμα για να σημειώνω και να ηχογραφώ τις διηγήσεις των ναυτικών που θα αποτελούσαν το πρώτο υλικό του σεναρίου.

Το πρώτο λοιπόν ταξίδι μου με το φορτηγό «Αιγίς Σόνικ» δεν ήταν “...για το Νότο”. Ήταν για το Ρότερνταμ. Πήρα το πλοίο από το Πόρτ Σάϊντ, που έκανε “μπάνκερ”, περάσαμε τη Μεσόγειο με γαλήνιο καιρό και φθάσαμε στην Ολλανδία διασχίζοντας έναν ανταριασμένο Βισκαϊκό που έδινε έντεκα δύναμη. Έζησα λοιπόν τη ζωή των ναυτικών, κατέγραφα τις κουβέντες τους, τις αφηγήσεις, και μέσα απ’ το λυρισμό που κρύβουν αυτές οι ιστορίες κρατούσα ζωντανή την ανάμνηση του Καββαδία. Κι όταν κάποιες στιγμές “...προς την γαλάζια έκσταση εκοιτούσα”, θαρρούσα από κάπου επρόκειτο να προβάλλει ο Γουίλλυ, ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί, είτε ο Νάγκελ Χάρμπορ, ο Νορβηγός πιλότος απ’ το Κολόμπο, ή ο Γερμανός πλοίαρχος Φλέστερ, ή έστω ο πονηρός Κάπταιν Τζίμμυ.

Το ταξίδι ήταν συναρπαστικό και οι διηγήσεις των ναυτικών μου έδωσαν το υλικό των πρώτων επεισοδίων. Μετά ακολούθησαν και δυο τρία άλλα ταξίδια προετοιμασίας, πήγα στο νότο στην τροπική ζώνη, στη Βραζιλία, στην Αρζεντίνα, στην Ιαπωνία, στην Καραϊβική Κουρασάο και Αρούμπα, στην Αφρική, στο Κάιρο, στη Βηρυτό και στο Αλγέρι, σε χώρες για τις οποίες οι ναυτικοί έχουν πάντα κάτι να αφηγηθούνε... Και μαζί με το “τσούρμο”, όταν έβγαινα στα λιμάνια, συναντούσαμε την ενθουσιώδη υποδοχή των κοινών γυναικών που τρελαίνονταν να βρεθούν με Έλληνες ναυτικούς. Γιατί οι Έλληνες ποτέ δεν τις αντιμετώπιζαν σαν πόρνες. Τις αντιμετώπιζαν σαν ερωμένες, φίλες, γνωστές. Τις κερνούσαν, έτρωγαν παρέα και το βράδυ πλάγιαζαν μαζί τους όπως θα πλάγιαζαν με το κορίτσι τους. Έτσι εξηγείται γιατί οι γυναίκες των λιμανιών στο Ρεσίφε στο Σαλβαδόρ, στο Πόρτο Αλέγκρε, στο Μπουένος Άιρες, στο Ρίο, στη Γιοκοχάμα, σχεδόν παντού, όλο και ξέρουν κάποιες λέξεις ελληνικές, τραγουδούν τα τραγούδια μας, χορεύουν τους χορούς μας και -γιατί όχι- σηκώνουν ελληνικές σημαίες. Είναι γνωστό άλλωστε το ανέκδοτο του Καββαδία με το Σεφέρη στη Βηρυτό, όταν ο δεύτερος ήταν εκεί πρεσβευτής. Βρέθηκαν κάποια εθνική γιορτή μας μαζί και, καθώς με το ίδιο αυτοκίνητο πήγαιναν στην πρεσβεία για τα σχετικά, ο Σεφέρης παρατήρησε σ’ ένα σημείο του λιμανιού ελληνικές σημαίες. “Δεν ήξερα”, είπε στον Καββαδία, “πως έχουμε τόσο μεγάλη παροικία”.

“Δεν κατάλαβες”, του είπε ο Καββαδίας. “Είναι οι πουτάνες των λιμανιών και πανηγυρίζουν που έπιασε ελληνικό πλοίο”. Σοκαρισμένος ο Σεφέρης, ούτε ξανακοίταξε τον Καββαδία σ’ όλη τη διαδρομή.

http://heteronmag.gr/2949/

εκ μεταφοράς

AVATARGR
Συντονιστής ενότητας

Joined: 21 Sep 2006
Posts: 747

PostPosted: Wed Mar 28, 2007 10:07 pm

------------------

ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ.

Ο ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ ΕΝΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ (ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ) ΑΥΤΟΣ Ο
ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΤΗΣ ΠΟΙΗΤΗΣ.....

ΕΚΕΙ ΕΖΗΣΕ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ.....

ΘΑ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΨΕΤΕ ΝΑ ΒΑΛΩ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΩΤΟ ΤΟΥ...

[img]http://img503.imageshack.us/img503/4889/98944854dw9.jpg[/img]

[img]http://img115.imageshack.us/img115/396/75832056ax0.jpg[/img]

[img]http://img410.imageshack.us/img410/8409/68504310lh0.jpg[/img]

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

εκ μεταφοράς

AVATARGR
Συντονιστής ενότητας

Joined: 21 Sep 2006
Posts: 747

PostPosted: Wed Mar 28, 2007 10:20 pm

------------------

ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΓΝΩΣΤΟ...

"ΑΓΑΠΑΩ"

Αγαπάω τ'ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο.
Τα θολά τα ματάκια,τους αρρώστους ανθρώπους,
τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
τις νεκρές πολιτείες,τους τρισκότεινους τόπους.
Τους σκυφτούς οδοιπόρους που με ένα δισάκι
για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,
τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων,
τους φτωχούς,τους αλήτες,αυτούς που πεινάνε.
Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν
τον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ'όνειρό τους,
να φανεί απ'τα βάθη του απέραντου δρόμου.
Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ'ασπροφτερό τους.
Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια
και δεν ξέρουν καλά-αν ποτέ θά'ρθουν πίσω
αγαπάω,και θά'θελα μαζί τους να πάω
κι ούτε πια να γυρίσω.
Αγαπάω τις κλαμμένες ωραίες γυναίκες
που κυττάνε μακριά,που κοιτάνε θλιμμένα...
αγαπάω σε τούτον τον κόσμο-ό,τι κλαίει
γιατί μοιάζει μ'εμένα.

-Έργο του Νίκου Καββαδία που δημοσιεύτηκε το 1929 λίγο πριν
μπαρκάρει.Δεν περιέχεται σε καμιά ποιητική του συλλογή.
-Πηγή:"Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ"του Φίλιππου Φιλίππου,εκδ.ΑΓΡΑ

[ 03 September 2002, 03:58 PM: Message edited by: Αλίκος
Πορφυριάδης ]

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

εκ μεταφοράς

AVATARGR
Συντονιστής ενότητας

Joined: 21 Sep 2006
Posts: 747

PostPosted: Wed Mar 28, 2007 10:26 pm

------------------

ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ....

ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ "ΙΔΑΝΙΚΟΥΣ ΚΙ ΑΝΑΞΙΟΥΣ
ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ".

MΑL DU DEPART

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφάξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα' χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει ..."

Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό τ' ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.