Νοσταλγώ...

[ArELa]

Πειραική Πατραϊκή όπου έγιναν και τα γυρίσματα της αγαπημένης ταινίας

"η κόρη μου η Σοσιαλίστρια" ...


πόσο όμορφα ήταν τότε και τι χάλια έχουμε σήμερα

https://www.teokanistras.gr/i-kori-mou- ... laka-foto/




(θα δειτε κι άλλες φωτογραφίες εκεί)

[doctormarkon]

Δε θα το έλεγα νοσταλγία.
Αλλά τα ψάχνω για να παρατηρήσω τι πήγε πίσω και τι μπροστά

Οι ταινίες έχουν τώρα μία συλλεκτική αξία και είναι καλό υλικό για έρευνα.

Τεραστίων διαστάσεων υλικό.

Τα συμπεράσματα είναι ότι όλα πάνε με όπισθεν.
Τα κινητά και οι υπολογιστές από μόνα τους δεν είναι πρόοδος ούτε εξέλιξη
Είναι πολλά τα στοιχεία που σηματοδοτούν πρόοδο.

[doctormarkon]

Πολλά ρημαγμένα εργοστάσια και υπάρχουν ακόμα σαν κουφάρια.
Και η ΧΡΩΠΕΙ κάπου στην Πειραιώς. Η ΙΖΟΛΑ έμεινε ρημαδιό μέχρι που έγινε Σκλαβενίτης

[doctormarkon]

Είναι και κάτι που παραμένει ίδιο.

Το εργοστάσιο της ΕΒΓΑ που εμφανίζεται στην ταινία η Μαγική Πόλις του 1955 Πλάνο 2.49

Μόνο τα φορτηγά που έχουν ρύγχος

Η πύλη ίδια και ένα πλάνο από το κτίριο

[OTTO]

κι εγώ νιώθω νοσταλγία για το παρελθόν, ειδικά για τα χρόνια προ ενηλικίωσης, και μάλιστα είναι και κάποια κτήρια που τα είχα ζήσει και θα ήθελα να ξαναμπώ μέσα να τα εξερευνήσω με τα τωρινά μου μάτια, αλλά είτε απαγορεύεται, είτε κάποια έχουν γκρεμιστεί και στη θέση τους αναγερθεί πολυκατοικίες

[dim]

Για μένα θα μείνει πάντα στην καρδιά μου η δεκαετία του 80.. Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να νοσταλγεί εκείνη την εποχή, και όχι άδικα. Υπήρχε ακόμα ποιότητα στα πράγματα, στην μουσική, στο ντύσιμο, στις ταινίες, στην κοινωνία, στην οικογένεια. Ουτε κινητά δεν υπήρχανε τότε..Επαιρνες απο το σταθερό μόνο, και αυτό δεν το είχανε οι πάντες, ήταν προνόμιο.. Τζήν levis, lee cooper, Fahrenheit άρωμα, μαλλί χαίτη.. διαγωνισμός χορού ντισκοτέκ, καρδιοχτύπια.. χαχα..
Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω εκεί θα ήθελα να ξαναζήσω..

[doctormarkon]

Fahrenheit η αγαπημένη του άντρα μου ακόμα και σήμερα.
Πολλές φορές την έχω κάνει δώρο. Και Pino πεύκο σε σχήμα κουκουνάρι Επίσης.

[doctormarkon]

Το σπίτι της οδού Τριπόδων στην Πλάκα κλείνει δύο αιώνες ζωής.
Εκεί γυρίστηκε η ταινία Η ΔΕ ΓΥΝΗ ΝΑ ΦΟΒΕΙΤΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ
Ο Αντωνάκης και η Ελενίτσα.

Όσο και αν νοσταλγούμε αν το δούμε από κάποια απόσταση κάθε εποχή έχει τις εμμονές της.
Ήθελα να μπω στην ταινία και να είμαι μάρτυρας υπεράσπισης του........Αντωνάκη.
Γιατί αιτία διαζυγίου ...το διαμέρισμα.
Αποκαλούσε το σπίτι στην πλάκα ...."αχούρι" και ήθελε διαμέρισμα.

Το διαμέρισμα ήταν σαν τον κοροϊδοϊό ένα πράμα
Ένδειξη κοινωνικής ανόδου.........

Η συγκεκριμένη ταινία έχει πολύ ζουμί για να δούμε τι συνέβαινε το 1965 ως προς τη νοοτροπία

[doctormarkon]

1965......και ο Αντωνάκης....Τμηματάρχης σε Υπουργείο....(χα χα χα χα χα σαν εμένα) που ήθελε να γίνει Διευθυντής.
Στο σπίτι είχε και υπηρέτρια εσωτερική......... η Ελενίτσα δεν δούλευε.
Δε φαινόταν να ζουν μίζερα.........Αναλογικά με σήμερα 2500 το μήνα.......τόσο υπολογίζω...ίσως και παραπάνω.
Το ίδιο και οι φίλοι με ανάλογη θέση είχαν μία οικονομική επιφάνεια με τις κυρίες τις φαντασμένες καλοντυμένες.
................
Και καλά ένας Τμηματάρης Υπουργείου και ένας Τσεκουράτος στρατιωτικός κάποιας ηλικίας.....αλλά και η φουκαριάρα η μάνα του Ξανθόπουλου μόνο φουκαριάρα δεν ήταν......αφού σπουδαζε παιδί σφουγγαρίζοντας σκάλες ενώ σήμερα ούτε τον εαυτό της δεν μπορέί να συντηρήσει μία καθαρίστρια με 400 ευρώ

[ArELa]

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ λατρεύω την ανεμελιά που χάσαμε...
μέχρι σωματικός πόνος καταντάει η έλλειψή της...

[doctormarkon]

Και πάμε στο 1966 στην ταινία Ντάμα Σπαθί με τη Δέσπω Διαμαντίδου να κλέβει την παράσταση ως τρελή που όμως προφητεύει το μέλλον και την εξέλιξη της τεχνολογίας. Ηλεκτρονικό σχολείο θα γίνει λέει. Θα μαθαίνουν τα παιδιά με υπολογιστές ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ε?

Η Δέσπω Διαμαντίδου στην ταινία είναι όλα τα λεφτά.
Τότε όποιος την έβλεπε δεν θα έδινε σημασία Σήμερα όμως.....είναι τρομερό.
Η "τρελή" της ταινίας μιλούσε για ένα δυστοπικό μέλλον με έλεγχο κουμπιά και υπολογιστές

[dim]

Οταν ήμουν μικρούλης (γύρω στα έξι-εφτά) ημουν πολύ αφελής, αγαθός, απονήρευτος. Ο παπούς μου μου είπε μιά φορά με σοβαρό ύφος να πάω δίπλα στον μπακάλη της γειτονιάς και να πάρω μισό κιλό ΣΗΚΩ και ένα κιλό ΒΑΡΑ.. Πάω και εγώ ο φουκαράς με μία χαρά και λέω στον μπακάλη θέλω μισό κιλό σήκω και ένα κιλό βάρα, και ο μπακάλης γέλασε και μου είπε, άκου αγοράκι μου, όποιοι σε στείλανε εδώ σε κοροιδέψανε γιατί δεν υπάρχει το σήκω και βάρα. Εγώ δεν κατάλαβα τι ενοούσε αλλά ένιωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά , και γύρισα μουτρωμένος.. Ο παπούς με περίμενε και γέλαγε με δάκρυα.. Μετά άρχισα να γελάω και εγώ.. Ηταν τόσο διαφορετικά τότε.. Περνούσες απο τις γειτονιές το απόγευμα και μοσχοβολούσαν γιασεμί, και παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους, καουμπόηδες και ινδιάνους, αμπάριζα, μπάλα, χαχα.. μέχρι και αερόστατα αυτοσχέδια πετούσαμε..

[doctormarkon]

Αεροπλάνα αυτοσχέδια? Σαίτες εννοείς.
Φτιάχνω ακόμα Πολλά μοντέλα και με πηδάλιο

[dim]

Αεροπλάνα αυτοσχέδια? Σαίτες εννοείς.

Καταλαβαίνω τι εννοείς αλλά όχι δεν ήταν σαίτες. Ηταν αυτοσχέδια αερόστατα απο χαρτί. Ηταν κυλινδρικά με στρόγγυλη διάμετρο απο καλάμι και στο εσωτερικό του κρέμοταν ένα πανί ή κάτι σχετικό που το ανάβαμε και λόγω θερμοκρασίας ανέβαινε στον ουρανό..
https://www.istorima.org/graptes/128/up ... rostaton/

[FireflyEarth]

Χμμμ νοσταλγώ τα καλοκαίρια που πέρασα στο χωριό του πατέρα μου (Νάουσα Μακεδονίας).
Νοσταλγώ αυτό το σπίτι-ερείπιο που έμεναν και που ήταν μισό στον αέρα και μισό στη γη (εργοστάσια Λόγγου).
Νοσταλγώ τον παππού και τη γιαγιά, νοσταλγώ την αγάπη που μας έδωσαν.
Νοσταλγώ τις βόλτες στο πάρκο της Νάουσας με τον παππού, όπου ταΐζαμε ποπ κορν τις πάπιες.
Νοσταλγώ το βραδινό μπάνιο που μας έκανε η γιαγιά σε μια λεκάνη με κρύο νερό κι ας ήταν καλοκαίρι.
Νοσταλγώ το μοναδικό χάλκινο βρυσάκι με τσιμεντένια γούρνα μέσα στο σπίτι.
Τουαλέτα τα πρώτα χρόνια δεν υπήρχε. Η ανάγκη γινόταν στα καμένα εργοστάσια και θα έπρεπε να
είσαι "μάστορας" για να ισορροπήσεις στις φθαρμένες σανίδες των παλιών εργοστασίων και όταν
έβρισκες τρύπα στα σανίδια, έκανες την ανάγκη σου.
Τις βόλτες με τη γιαγιά, τις θεσπέσιες μαρμελάδες της, το μέλι που έφτιαχνε από σύκα...
Τον παππού όταν γύριζε από το καφενείο, είχε ένα ματσάκι ΙΟΝ υγείας για όλους μας και όταν παίζαμε
στα εργοστάσια μας τα πετούσε κάτω (υπήρχε υψομετρική διαφορά) ή όταν πολλές φορές τον περιμέναμε
να κατηφορίσει από το δρόμο να τον αγκαλιάσουμε.
Νοσταλγώ το φρέσκο γάλα που μας ζέσταινε η γιαγιά στη στόφα.
Νοσταλγώ που τότε φτιάχναμε παιχνίδια από το τίποτα με οδηγό τη φαντασία.
Νοσταλγώ τις "εξερευνήσεις" σε όλο το χωριό: πότε "ανακαλύπταμε" έναν καταρράκτη,
πότε σπηλιές (όπου πολύ αργότερα έμαθα πως έδρασαν οι Μακεδονομάχοι), πότε άλλα
ερειπωμένα εργοστάσια...
Νοσταλγώ το εκκλησάκι που μας πήγαινε η γιαγιά. Ήταν μέσα στη βλάστηση, σχεδόν
απόκοσμο στα παιδικά μου μάτια. Ο παπάς άφηνε το κλειδί πάνω από την πόρτα και
μπαίναμε. Αχ αυτός ο αγιασμός από μαρμαρένια γούρνα, με χάλκινο μπρικάκι! Είχε άλλη γεύση!
Νοσταλγώ την ελευθερία που μου/μας έδωσαν αυτοί οι 2 πολύτιμοι άνθρωποι των
παιδικών μου χρόνων! Ότι καλύτερο έχω να θυμάμαι από τα παιδικά μου, είναι από αυτούς.

Edit: Νοσταλγώ την περιοχή του Άγιου Νικόλα κατάμεστη στη βλάστηση με το ποτάμι Αράπιτσα να ρέει,
στους πρόποδες του Βερμίου, όπου τα καλοκαίρια υπήρχε ιχθυοτροφείο πέστροφας.

Ξανά edit: Νοσταλγώ τον παρελθοντικό μικρόκοσμό μου, κάποιες στιγμές γίνομαι και πάλι παιδί,
ώστε ν' ανταπεξέλθω στον τωρινό κόσμο, τον οποίο θ' αφήσω ασχολίαστο ως ένδειξη "τιμωρίας"

[dim]

Γενικά νοσταλγώ πολλά πράγματα και καταστάσεις αλλά η δυνατώτερη επιθυμία μου νοσταλγικώς μιλώντας είναι ποιά άλλη, η δεκαετία 80 .Και δεν είναι μόνο η αιτία ότι ήμουν νέος και διψασμένος, αλλά γενικώτερα το πλαίσιο που που ζούσε ο κόσμος που ήταν διαμετρικά αντίθετο με το τωρινό περιορισμένο και πολλές φορές παρανοικό απο πολλές απόψεις. Υπήρχε μια μαγεία με την καλή έννοια της λέξης..
Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιζε το γεγονός θεωρώ ότι δεν υπήρχε αυτό το χάλι της τεχνολογίας σε βαθμό εξάρτησης. Οχι έξυπνες συσκευές, όχι μέσα κοινωνικού φακελώματος εχμμ.. δικτύωσης ήθελα να πω. Βγάλε κινητά, βγάλε gps, ATM, πλαστικό χρήμα, ηλεκτρικά αυτοκίνητα, κλιματική αλλαγή, βυζιά απο σιλικόνη, πρησμένα χείλη, influencers, gay pride, παγκόσμιο ημερολόγιο.. Βγάλε όλα αυτά και είσαι στην δεκαετία του 80!! Οι θάλασσες ήταν ακόμα καθαρές, η δηλητηρίαση στα τρόφιμα πολύ λιγότερη, μπουζούκια μέχρι το πρωί, ντισκοτέκ, pub σε κάθε γωνία και για όλα τα γούστα. Δυστυχώς, απο τότε άλλαξαν πολλά καθώς η λατρεία στον Βάαλ κερδίζει συνεχώς έδαφος. Ενας θεός ξέρει αν θα σταματήσει αυτή η έκπτωση αξιών, πολιτισμού, ανθρωπίνων σχέσεων, και γενικά κατρακύλα στα πάντα..

[doctormarkon]

Θα φανεί σαν ψέματα αλλά είναι αλήθεια.
Ρώτησα πολλούς να το επιβεβαιώσουν και κάποιοι αγρίεψαν και είπαν να μη μιλάω για το γεγονός.
Ο θείος μου παλιός ναυτικός έφτιαχνε ένα αυτοσχέδιο σκάφος στην αυλή στην Κοκκινιά.
Το έβαλε στη θάλασσα με τρία μικρά παιδιά και τη γυναίκα του και πήγαν στην Αίγινα
Για φαντάσου να γινόταν αυτό τώρα.
Με χειροπέδες θα τον έπαιρναν.
Κάτι χειρότερο από την Πισπιρίγκαινα.

[doctormarkon]

Νοσταλγώ τις κυρίες με τη στενή φούστα να κάθονται "γυναικεία" στη βέσπα στο πλάι με τα πόδια διπλωμένα.
Τακούνι καρφί, χτένισμα λάχανο και μαντήλα α λα Τζάκυ δεμένη στο πιγούνι για να μη χαλάσει το μαλλί.
Δεν φοβόταν ο κόσμος τότε?

Καλά....... δεν θα το έκανα ποτέ.
Ζώνες στο αυτοκίνητο κράνος στη μηχανή κανόνες ασφαλείας στο δρόμο.
Και ο θείος έβαλε την οικογένεια σε κίνδυνο.
Αλλά ρωτούσα να μάθω αν κάποιος φοβήθηκε.
Η απάντηση ήταν ότι το θεώρησαν φυσικό.
Περισσότερο τους κορόϊδευαν ότι θα έμεναν όλοι άπλυτοι και θα έχεζαν σε καβάτζες.

[doctormarkon]

Γενικά νοσταλγώ πολλά πράγματα και καταστάσεις αλλά η δυνατώτερη επιθυμία μου νοσταλγικώς μιλώντας είναι ποιά άλλη, η δεκαετία 80 .Και δεν είναι μόνο η αιτία ότι ήμουν νέος και διψασμένος, αλλά γενικώτερα το πλαίσιο που που ζούσε ο κόσμος που ήταν διαμετρικά αντίθετο με το τωρινό περιορισμένο και πολλές φορές παρανοικό απο πολλές απόψεις. Υπήρχε μια μαγεία με την καλή έννοια της λέξης..
Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιζε το γεγονός θεωρώ ότι δεν υπήρχε αυτό το χάλι της τεχνολογίας σε βαθμό εξάρτησης. Οχι έξυπνες συσκευές, όχι μέσα κοινωνικού φακελώματος εχμμ.. δικτύωσης ήθελα να πω. Βγάλε κινητά, βγάλε gps, ATM, πλαστικό χρήμα, ηλεκτρικά αυτοκίνητα, κλιματική αλλαγή, βυζιά απο σιλικόνη, πρησμένα χείλη, influencers, gay pride, παγκόσμιο ημερολόγιο.. Βγάλε όλα αυτά και είσαι στην δεκαετία του 80!! Οι θάλασσες ήταν ακόμα καθαρές, η δηλητηρίαση στα τρόφιμα πολύ λιγότερη, μπουζούκια μέχρι το πρωί, ντισκοτέκ, pub σε κάθε γωνία και για όλα τα γούστα. Δυστυχώς, απο τότε άλλαξαν πολλά καθώς η λατρεία στον Βάαλ κερδίζει συνεχώς έδαφος. Ενας θεός ξέρει αν θα σταματήσει αυτή η έκπτωση αξιών, πολιτισμού, ανθρωπίνων σχέσεων, και γενικά κατρακύλα στα πάντα..

Σε όλα δίκιο έχεις εκτός από ένα.
Οι θάλασσες δεν ήταν καθαρές αλλά πιο βρώμικες από σήμερα.
Το σκατό πήγαινε σύννεφο.
Ο βιολογικός καθαρισμός στην Ψυττάλεια έσωσε τις θάλασσες
Όμως είναι και κάτι άλλο.
Παλιότερα όλοι οι βόθροι πήγαιναν στη θάλασσα.
Και μύριζαν σκατίλα ειδικά μεταξύ Μοσχάτου Ν. Φαλήρου στο Μαρκομιχελάκειο το τρλάδικο.
Περνούσαμε από εκεί και λέγαμε μυρίζουν τρελά σκατά.

[dim]

Σε όλα δίκιο έχεις εκτός από ένα.
Οι θάλασσες δεν ήταν καθαρές αλλά πιο βρώμικες από σήμερα.
Το σκατό πήγαινε σύννεφο.
Ο βιολογικός καθαρισμός στην Ψυττάλεια έσωσε τις θάλασσες
Όμως είναι και κάτι άλλο.
Παλιότερα όλοι οι βόθροι πήγαιναν στη θάλασσα.
Και μύριζαν σκατίλα ειδικά μεταξύ Μοσχάτου Ν. Φαλήρου στο Μαρκομιχελάκειο το τρλάδικο.
Περνούσαμε από εκεί και λέγαμε μυρίζουν τρελά σκατά.

Εχεις ένα ευχάριστο, κωμικό τρόπο να γράφεις για πράγματα. . Οσο για την άσχημη μυρωδιά στην θάλασσα στις δικές μου αναμνήσεις δεν υπάρχει αυτό γιατί μεγάλωσα στην επαρχία (Βόλος.) Ενα μέρος όπου η ακτογραμμή του είναι τεράστια. Οι ακρογιαλιές του απλώνονται ως το Πήλιο και πιό πέρα. Τόσο κρυστάλλινα νερά και καθαρά που έβλεπες τα ψαράκια μέσα στο νερό. Θυμάμαι που παίρναμε το λεωφορείο (απο κείνα τα παλιά που βλέπαμε στις Ελλ. ταινίες χαχα) και όλοι στριμωγμένοι κατεβαίναμε στο τέρμα της διαδρομής και τρέχαμε κατευθείαν στην αμμουδιά. Ολοι κρατούσαν από κάτι.. Εμείς οι μικροί βατραχοπέδιλα, μάσκες, οι πιο μικροί μπρατσάκια..χαχα.. Οι γυναίκες μεγάλες πετσέτες, αντηλιακά, γυαλιά ηλίου εννοείται, και όλοι μαζί ένα μπαχαλότσουρμο άγνωστοι μεταξύ μας αλλά ωστόσο κανένα ίχνος φόβου ή εγκληματικότητας . Υπήρχαν όλες οι ηλικίες.. Η χοντρή κυρία με τα παιδιά της να τα κυνηγάει να τους δώσει το αυγό, ο ηλιοκαμένος ηλικιωμένος παππούλης με ψαθάκι στο κεφάλι, άσπρο σώβρακο minerva και σκαρπίνι στην άμμο .. Ακόμα και σκυλάκια μπορούσες να δεις να παίζουν κι αυτά ανάμεσα στο πλήθος. Εγώ έκανα συλλογή απο βότσαλα, αστερίες, και πέτρες μικρές που τις είχε λειάνει η θάλασσα και η αλμύρα.Μπαίναμε βγαίναμε στη θάλασσα, νοικιάζαμε ποδήλατα θαλάσσης και χτυπούσαμε ηλίαση για πλάκα, αλλά εκεί εμείς.. Αλλες φορές διαλέγαμε απόγευμα όταν ο ήλιος χαμήλωνε και πάλι ήταν μαγευτικά, μόνο που τότε μπορεί να άκουγες και καμία κιθάρα σε κάποια παρέα, ή να σου έρχεται στην μύτη μυρωδιά απο ψημένο καλαμπόκι ( ναι, υπήρχε και ο καλαμποκάς τότε και γύριζε στις παραλίες..)

[doctormarkon]

Ο κόσμος έχει γίνει ευαίσθητος και υποχόνδριος.
Με το γιο μου πηγαίναμε για μπάνιο σχεδόν κάθε μέρα ακόμα και για απογευματινό βραδυνό μπάνιο σε παραλίες της Αττικής ακόμα και στον Πειραιά στα Βοτσαλάκια.
Δυσφήμιση των παραλιών αλλά όταν πουληθούν θα βάζουν είσοδο 40 ευρώ.

Μας έλεγαν ότι ο Πειραιάς είναι από τις λίγες πόλεις με παραλία για μπάνιο.

2004 ήταν Ολυμπιακοί Αγώνες
Όλα τα αξεσουάρ Φοίβος και Αθηνά.
Κακόγουστα κακάσχημα κουκλιά αλλά συλλεκτικά.

[doctormarkon]

Στα βοτσαλάκια πήγαινε και ο άντρας μου με τη μαμά και τον αδερφό του.
Με τα πόδια παρακαλώ από την Κοκκινιά.
Ασύλληπτη απόσταση αλλά μια ιδέα είναι.
Έφτιαχνε σάντουιτς ή ντολμαδάκια ή γεμιστά.
Τρία τέταρτα δρόμος.
Τα απογεύματα πηγαίνανε σε μια θεία στα Μανιάτικα επίσης μεγάλη απόσταση.
Νοσταλγία ή απλώς μία ιδέα.?
Τώρα έχουμε αυτοκίνητο.
Πες πως δεν έχουμε όμως.
Κάποιος δεν έχει στην οικογένεια.
Γιατί? Δεν μπορούμε?

[ArELa]

Νοσταλγώ τα 80'ς με τα "κουλτουριάρικα" ρούχα μας, που κάποιοι βγάζαμε
ενίοτε για να βάλουμε φόρεμα ή μπλούζα με βάτες, νοσταλγώ τα χτενίσματα
με το πιστολάκι, τις αφέλειες, το βάψιμο, νοσταλγώ τα κουτουκάκια
με κιθαρίτσες ή άλλη μουσικούλα, που τα'νιωθα πολύ διαφορετικά
από τα σημερινά, νοσταλγώ που κυκλοφορούσα άνετα αργά το βράδυ
χωρίς να φοβάμαι εγκληματικότητες... νοσταλγώ την σχεδόν παντελή
απουσία της νεοταξίλας στη ζωή μου και τα "πολιτικώς ορθά"
νοσταλγώ τις πορείες με τους αριστερούς να'ναι πραγματικά αριστεροί
και να παλεύουν για το κοινό καλό (τα απλά παιδιά στις πορείες λέω,
όχι τους "ηγέτες" τους), νοσταλγώ πάρα πολλά, ακόμα και τις
κασετοταινίες με ψάλτη, μιχαλόπουλο κλπ κλπ...
Νοσταλγώ που μαζευόμασταν σε σπίτια ή καφετέριες και με ποτάκια,
ξηρούς καρπούς, πατατάκια ή απλά έναν καφέ, κάναμε άπειρες
συζητήσεις, και περνούσαμε περεϊστικα και πανέμορφα...
Νοσταλγώ που ένα βράδυ κατά τη 1 μετά τα μεσάνυχτα, μου την έδωσε,
σηκώθηκα απ'την καφετέρια κρατώντας τα κλειδιά του αμαξιού μου
και φώναξα "Πάω Θεσ/νίκη για καφέ και μπουγάτσα, όσοι πιστοί
προσέλθετε" (προσήλθαν 3) και ξεκίνησα...φτάνοντας 6 το πρωί
στη νύμφη...και περάσαμε υπέροχα βολτάροντας όλη μέρα,
τρώγοντας, πίνοντας, έναν υπνάκο σε παγκάκια και μετά κινήσαμε
για την επιστροφή...

Αχ... νοσταλγώ τόσα πολλά...

[YorgosA]

Νοσταλγώ τα 80'ς με τα "κουλτουριάρικα" ρούχα μας, που κάποιοι βγάζαμε
ενίοτε για να βάλουμε φόρεμα ή μπλούζα με βάτες, νοσταλγώ τα χτενίσματα
με το πιστολάκι, τις αφέλειες, το βάψιμο, νοσταλγώ τα κουτουκάκια
με κιθαρίτσες ή άλλη μουσικούλα, που τα'νιωθα πολύ διαφορετικά
από τα σημερινά, νοσταλγώ που κυκλοφορούσα άνετα αργά το βράδυ
χωρίς να φοβάμαι εγκληματικότητες... νοσταλγώ την σχεδόν παντελή
απουσία της νεοταξίλας στη ζωή μου και τα "πολιτικώς ορθά"
νοσταλγώ τις πορείες με τους αριστερούς να'ναι πραγματικά αριστεροί
και να παλεύουν για το κοινό καλό (τα απλά παιδιά στις πορείες λέω,
όχι τους "ηγέτες" τους), νοσταλγώ πάρα πολλά, ακόμα και τις
κασετοταινίες με ψάλτη, μιχαλόπουλο κλπ κλπ...
Νοσταλγώ που μαζευόμασταν σε σπίτια ή καφετέριες και με ποτάκια,
ξηρούς καρπούς, πατατάκια ή απλά έναν καφέ, κάναμε άπειρες
συζητήσεις, και περνούσαμε περεϊστικα και πανέμορφα...
Νοσταλγώ που ένα βράδυ κατά τη 1 μετά τα μεσάνυχτα, μου την έδωσε,
σηκώθηκα απ'την καφετέρια κρατώντας τα κλειδιά του αμαξιού μου
και φώναξα "Πάω Θεσ/νίκη για καφέ και μπουγάτσα, όσοι πιστοί
προσέλθετε" (προσήλθαν 3) και ξεκίνησα...φτάνοντας 6 το πρωί
στη νύμφη...και περάσαμε υπέροχα βολτάροντας όλη μέρα,
τρώγοντας, πίνοντας, έναν υπνάκο σε παγκάκια και μετά κινήσαμε
για την επιστροφή...

Αχ... νοσταλγώ τόσα πολλά...

Νοσταλγείς τη νεότητα του σώματος και την ελαφρότητα του πνεύματος.
Όπως όλοι όσοι δεν είμαστε κάτω από 30

Νοσταλγείς την ανεμελιά, δεν είχες υποχρεώσεις που έχεις τώρα ούτε
ήσουν υπεύθυνη από το πιο απλό πχ τι να βάλεις στο τσουκάλι γι'αύριο
να φάει η φαμίλια έως τα πιο ζόρικα όπως πώς μεγαλώνεις ΣΩΣΤΑ δύο παιδιά
κι έναν άντρα.

Η νεοταξίλα υπήρχε, απλά δεν ήμασταν ενήμεροι. Η τεχνολογία δεν υπήρχε
και δεν μας απορροφούσε τόσο χρόνο από τη ζωή μας αλλά χωρίς αυτή
εμείς οι δύο πιθανόν να μην είχαμε πει καλημέρα

Θα αφήσω ασχολίαστο (γιατί δεν μας συμφέρει) το θέμα της εμφάνισης
στα αγόρια την χαίτη λασπωτήρα με τα πολύχρωμα πουκάμισα και στα
κορίτσια τις βάτες που τις έκαναν να μοιάζουν σαν Ρώσσοι μποξερ

Αυτό που όντως μου έχει λείψει είναι η ξεκλείδωτη πόρτα, τα κορίτσια να περπατάνε
στις 3 το ξημέρωμα χωρίς να κινδυνεύουν και την όρεξη για διασκέδαση που με απλά
πράματα (2 ξηροκάρπια και ένα τζόνι) περνάγαμε σούπερ.

Και ότι τα προφυλακτικά τα αγοράζαμε μόνο για αντισύλληψη και όχι για τα ΣΜΝ

[doctormarkon]

Αφού μιλάς για ηλικίες να θυμηθώ τη μαμά μου.
Στην ίδια ηλικία με μένα τώρα περίπου.
Μια μέρα άνοιξε την εφημερίδα. Φθηνό ταξίδι στη Βουλγαρία.
Με ρώτησε αν θέλω να πάω μαζί της.
Πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό με πούλμαν.
Πήγαμε ....μετά πήγαμε στη Ρουμανία στα Καρπάθεια στον πύργο του Δράκουλα Ουγγαρία Κωνσταντινούπολη.
Μετά συνέχιζε μόνη Κάθε τόσο και ένα ταξίδι
Πήγε Σουηδία Ρωσία Νορβηγία Ισπανία Παρίσι Λονδίνο Έφτασε μέχρι Ταϋλάνδη μέσω Ιορδανίας.
Όλα αυτά με τη δραχμούλα.
Γύρισε τον κόσμο.
Συζητούσα περί αυτού με μία συνάδελφο γύρω στα 45 με κόρη μεγάλη.
Της φαινόταν αδιανόητο και ασύλληπτο να πάει εκδρομή εντελώς μόνη.
Μήπως σε κάποια θέματα ο κόσμος ήταν πιο μπροστά?
Υπήρχε αμεσότητα.
Αποφάσιζες και πήγαινες.
Ρωτούσες για κάποιες λεπτομέρειες που δεν τις ξέρεις όταν συμπληρώνεις μία απρόσωπη φόρμα.