-Οι 12 μήνες: ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ Αστρονομία και Παράδοση-

[vaskos]

Από http://erevnw.blogspot.com/2014/01/blog-post.html

[vaskos]

Κατά μήνα Ποσειδεώνα και Γαμηλίωνα..

Τα κατ΄αγρούς Διονύσια.

Τον ίδιο μήνα [Ποσειδεώνα] εορτάζονταν στους δήμους της Αττικής
τα κατ΄αγρούς Διονύσια, αλλά σε διαφορετικές ημερομηνίες, αναλόγως
της επιλογής των κατοίκων κάθε περιοχής, έτσι μπορούσαν οι άνθρωποι
να περιέρχονται την ύπαιθρο και να μετέχουν στις εορτές διαφόρων δήμων.
Οι μεγάλες διονυσιακές γιορτές των Αθηνών, τα Λήναια και κατ΄τα άστυ
Διονύσια, προήλθαν από τα "κατ΄ αγρούς", τα οποία, αν και με την πάροδο
του χρόνου δέχθηκαν επιδράσεις από τις μεγάλες αστικές γιορτές, διατήρησαν
ως ένα σημείο πολλά πρωτόγονα χαρακτηριστικά της πρωταρχικής εορτής.



Ο πολύ μεταγενέστερος Πλούταρχος (2ος αιώνας μ.Χ.) περιγράφει την
αρχαία λιτή τελετουργία, αντιδιαστέλλοντάς την με το φανταχτερό και
πολυδάπανο θέαμα, όπως αυτή είχε καταντήσει στην εποχή του.
Προηγείται κάποιος με μια στάμνα κρασί και κλήμα, έπειτα άλλος
με έναν τράγο, ακολουθεί τρίτος με ένα κάνιστρο σταφίδες, και τέλος
έρχεται ο φαλλός. Πρόκειται δηλαδή για πομπική μεταφορά του φαλλού
(φαλληφορία) από όλα τα μέλη του υποστατικού- αφού στις αγροτικές περιοχές
κύριοι και δούλοι εργάζονταν μαζί στα χωράφια-, κατά την οποία ψάλλονταν
και τα φαλλικά άσματα. Μάλιστα ο φαλλός των κατ΄αγρούς Διονύσια
προσωποποιείτο σε ξεχωριστόν φαλλικόν δαίμονα , τον Φαλήν ο οποίος
ταυτιζόταν με τον Διόνυσο. Οι εορτάζοντες, βαμμένοι και μασκαρεμένοι
επάνω σε άμαξες, περιέπαιζαν τους άλλους ( σκώματα εξ αμάξης ).
Ο εορτασμός περιελάμβανε και παραδοσιακά αγροτικά παιχνίδια.

Μάρως Κ. Παπαθανασίου
Επικ. καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών

[vaskos]

Wolf moon: 1st full moon of 2020 accompanied by lunar eclipse
( Το φεγγάρι του Λύκου: Η πρώτη πανσέληνος του 2020
συνοδεύεται απο σεληνιακλη έκλειψη)

2020's first full moon will be extra special!
The so-called "wolf moon" will illuminate the sky the night of Jan.
10 and will be accompanied by a lunar eclipse, according to AccuWeather.
(Η πρώτη πανσέληνος του 2020 θα είναι ιδιαίτερα ξεχωριστή!
Το λεγόμενο "φεγγάρι του λύκου" θα φωτίσει τον ουρανό τη νύχτα της 10ης
Ιανουαρίου και θα συνοδεύεται από μια σεληνιακή έκλειψη, σύμφωνα με το AccuWeather.)
.......
The wolf moon eclipse will be visible in Europe, Australia, Asia and Africa.
Every month has special names to describe the full moon.
The names originate from Native American folklore, according to AccuWeather,
and the most widely used name for January's moon is the "wolf moon.
" That's because wolves tend to howl more often in the winter.
(Η έκλειψη της Σελήνης του Λύκου θα είναι ορατή στην Ευρώπη,
την Αυστραλία, την Ασία και την Αφρική.
Κάθε μήνας έχει πάρει ειδικά ονόματα για να περιγράψει την πανσέληνο του.
Τα ονόματα προέρχονται από τη λαϊκή αμερικανική λαογραφία, σύμφωνα με το
AccuWeather, και το πιο διαδεδομένο όνομα για το φεγγάρι(πανσέληνο) του Ιανουαρίου
είναι το "φεγγάρι του λύκου". Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι λύκοι τείνουν να
ουρλιάζουν πιο συχνά το χειμώνα.)




https://abc7.com/5826646/

[vaskos]

Ιεροφάνειες, Τόποι και Σύμβολα

Η Σελήνη

Όλα αυτά τα σύμβολα, οι ιεροφάνειες, οι μύθοι, τα τελετουργικά,
τα φυλακτά κλπ., που μπορούμε μ΄ένα πρόσφατο όρο να αποκαλέσουμε
σεληνιακό, συνιστούν ένα όλο στην συνείδηση του αρχαϊκού ανθρώπου.
Συνδέονται με αντιστοιχίες, αναλογίες, συμπράξεις, όπως ακριβώς ένα
κοσμικό "δίκτυο", ένα τεράστιο πλέγμα που όλα συνδέονται και τίποτε
δεν είναι απομονωμένο.
Αν αναζητήσουμε να συνοψίσουμε σ΄ένα μοναδικό τύπο την πολλαπλότητα
των σεληνιακών ιεροφανειών , μπορούμε να πούμε ότι φανερώνουν την
ζωή που επαναλαμβάνεται ρυθμικά.
Όλες οι κοσμολογικές, μαγικές και θρησκευτικές αξίες της σελήνης
ερμηνεύονται από τον τρόπο ύπαρξής της δηλ. από το ότι είναι "ζωντανή"
και ανεξάντλητη μέσα στην αναγέννηση της.



Δεν έχει σημασία να αναζητήσουμε αν, στις άπειρες σεληνιακές παραδόσεις,
έχουμε να κάνουμε μα λατρεία του ιδίου του άστρου ή μιας θεότητας που
κατοικεί στην σελήνη ή μιας μυθολογικής προσωπικότητας της σελήνης κλπ.
Η λατρεία ενός κοσμικού ή γήινου αντικειμένου για αυτό-καθαυτό δεν απαντάται
ποτέ στην ιστορία των θρησκειών. Ένα ιερό αντικείμενο, όποια και αν είναι η
μορφή και η ουσία του, είναι ιερό γιατί αποκαλύπτει την υπέρτατη αλήθεια ή γιατί
συμμετέχει σ΄αυτή.
Κάθε θρησκευτικό αντικείμενο "ενσαρκώνει" πάντα κάτι: Το ιερό.
Το ενσαρκώνει χάρη στην ιδιότητα της ύπαρξης του - όπως π.χ. ο ουρανός, ο ήλιος,
η σελήνη, η γη κλπ.- ή από την μορφή του (δηλ. από το σύμβολο: π.χ. ο σπίραλος-
σαλίγγαρος) ή ακόμη από μιά ιεροφάνεια (κάποιος τόπος, κάποιο λιθάρι κλπ.)....

... Επομένως ούτε και η σελήνη λατρεύτηκε ποτέ για τον εαυτό της αλλά για αυτό που
αποκάλυπτε από την ιερότητα, δηλ. για την δύναμη που συγκεντρώνεται μέσα της,
για την αλήθεια και την αστείρευτη πηγή που εκδηλώνει.


Mircea Eliade, Πραγματεία πάνω στην Ιστορία των θρησκειών, εκδ. Ι.Χατζηνικολή, Αθήνα 1992
(υπογραμμίσεις δικές μου)

[vaskos]

[vaskos]

Ιεροφάνειες, Τόποι και Σύμβολα

Η Σελήνη

Αυτή η αιώνια επιστροφή στην αρχική μορφή της, αυτή η ατέρμονη
περιοδικότητα, κάνουν την Σελήνη το κατ΄εξοχήν άστρο των ζωικών ρυθμών.
Ήδη από την εποχή των παγετώνων, η έννοια και οι μαγικές ιδιότητες της
Σελήνης, ήταν αναμφισβήτητα γνωστές. Ο συμβολισμός του σπίραλου, του φιδιού,
της αστραπής - παράγωγα όλα της έννοιας της σελήνης σαν κανόνα της περιοδικής
μεταβολής και της γονιμότητας - συναντάται στις λατρείες της παγωμένης
περιοχής της Σιβηρίας.
Έτσι για παράδειγμα από τα πιο απομακρυσμένα χρόνια ή τουλάχιστον
από την νεολιθική εποχή, παράλληλα με την ανακάλυψη της γεωργίας, ο ίδιος
συμβολισμός ενώνει μεταξύ τους Το φεγγάρι, τα Νερά, τη Βροχή , τη γονιμότητα
της γυναίκας, των ζώων, τη βλάστηση, το πεπρωμένο των ανθρώπων μετά τον
θάνατο και τις τελετουργίες της μύησης.



Ο σπίραλος, παραδείγματος χάρη, που ο σεληνικός του συμβολισμός του ήταν
ήδη γνωστός από την εποχή των παγετώνων, αναφέρεται στις φάσεις τις σελήνης
αλλά περιλαμβάνει εξίσου τα ερωτικά γητέματα που προήλθαν από την αναλογία
κόλπος-κοχύλι, την υδρόβια μαγεία (σελήνη=κοχύλι) και το γόητρο της γονιμότητας
(διπλή σπείρα, κέρατα κλπ.).
Ένα μαργαριτάρι που φοριέται σαν φυλαχτό αποδίδει στην γυναίκα υδάτινα
προσόντα (κοχύλι), σεληνιακά (κοχύλι σύμβολο της σελήνης, δημιουργημένο από
τις ακτίνες της σελήνης κλπ.), ερωτικά, γενεσιουργικά και εμβρυολογικά.
Δεν υπάρχει μονοσήμαντο ή ανεξάρτητο σύμβολο, έμβλημα ή ικανότητα.
Όλα συνδέονται, μεταξύ τους, όλα ενώνονται και συνιστούν ένα σύνολο
κοσμικής δομής.




Mircea Eliade, Πραγματεία πάνω στην Ιστορία των θρησκειών, εκδ. Ι.Χατζηνικολή, Αθήνα 1992
(υπογραμμίσεις δικές μου)

[vaskos]

Ιεροφάνειες, Τόποι και Σύμβολα

Το Ιερό εκδηλώνεται.

Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το Ιερό, επειδή αυτό εκδηλώνεται,
επειδή αποδεικνύεται ως κάτι εντελώς διαφορετικό από το κοσμικό.
Αυτήν την εκδήλωση του Ιερού θα την χαρακτηρίσουμε με την λέξη
ιεροφάνεια (κατά το ελληνικό ιερό και το φαίνομαι).
Αυτή η έκφραση είναι χρήσιμη, επειδή δεν εκφράζει τίποτε άλλο
από ότι η ετυμολογική της σύνθεση επειδή κάτι Ιερό μας εμφανίζεται.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ιστορία των θρησκειών, από τις
πλέον πρωτόγονες ως τις πλέον εξελιγμένες, συντίθεται από ένα
μεγάλο αριθμό ιεροφανειών, δηλαδή εκδηλώσεων ιερών πραγματικοτήτων.
Από την στοιχειωδέστερη ιεροφάνεια (την εκδήλωση ας πούμε του Ιερού σε κάποιο
αντικείμενο, μια πέτρα ή ένα δένδρο ) μέχρι την ύψιστη ιεροφάνεια
(για ένα χριστιανό, την ενσάρκωση του Θεού στον Ιησού Χριστό),
υπάρχει μια αδιάκοπη συνέχεια.



Στεκόμαστε πάντοτε απέναντι στην ίδια μυστηριώδη διαδικασία: "το εντελώς άλλο",
μια πραγματικότητα, που δεν είναι του κόσμου μας, εκδηλώνεται σε αντικείμενα
τα οποία αποτελούν συστατικά στοιχεία του "φυσικού", "κοσμικού" χώρου μας.
Ο σύγχρονος κάτοικος της Δύσης αισθάνεται μια ορισμένη δυσαρέσκεια απέναντι
σε κάποιους τρόπους εκδήλωσης του Ιερού: του είναι δύσκολο να κατανοήσει,
ότι για ορισμένα ανθρώπινα όντα, το Ιερό μπορεί να εκδηλώνεται σε πέτρες
ή σε δένδρα.



Θα δούμε όμως, σύντομα, ότι δεν πρόκειται για λατρεία της πέτρας ως τέτοιας
ή για λατρεία του δένδρου ως τέτοιου. Η ιερή πέτρα, το ιερό δένδρο δεν λατρεύονται
ως πέτρα ή ως δένδρο. Λατρεύονται επειδή είναι ιεροφάνειες, επειδή δείχνουν κάτι
που δεν είναι πια μια πέτρα ή ένα δένδρο. Αλλά το Ιερό, το "εντελώς άλλο".
Δεν μπορούμε να τονίσουμε όσο θα ΄πρεπε, το γεγονός πως κάθε Ιεροφάνεια- ακόμη
και η στοιχειωδέστερη- αποτελεί ένα παράδοξο. Με το να αποκαλύπτεις τι Ιερό,
το αντικείμενο γίνεται κάτι "εντελώς άλλο", ενώ συνεχίζει να παραμένει αυτό το ίδιο,
επειδή ακριβώς συνεχίζει να παίρνει μέρος στο κοσμικό του περιβάλλον.
Μια ιερή πέτρα παραμένει μια πέτρα.


Mircea Eliade, Το Ιερό και το Βέβηλο, εκδ. Αρσενίδη, Αθήνα 2002, σελ.11
(υπογραμμίσεις δικές μου)

[vaskos]

-- Την 13η Ιανουαρίου οι Ρωμαίοι γιόρταζαν τις Ιδές, ημέρα
αφιερωμένη στον θεό Jupiter.


--- Tην 15η Ιανουαρίου (Ληνιών) άρχιζε η νέα χρονιά για τους
αρχαίους Δήλιους.
Τον μήνα αυτόν οι Αθηναίοι τον έλεγαν Γαμηλίωνα.
Οι Ρωμαίοι την μέρα αυτή γιόρταζαν τα Καρμεντάλια, μια
καθάρσια γιορτή προς τιμή της χθόνιας θεάς Καρμέντα,
της προστάτιδας των νερών και των πηγών.

--- Την 16η Ιανουαρίου (προσκύνηση αλύσεως του απ. Πέτρου)
τηρείται νηστεία με την κατάλυση κρασιού και λαδιού.

--- Την νύχτα της 17ης Ιανουαρίου είναι αφιερωμένη από την
εκκλησία των σατανιστών στις σαρκικές απολαύσεις. Κυρίαρχο
τελετουργικό στοιχείο της είναι τα σεξουαλικά όργια, με
αποκορύφωση την ομαδική συνουσία και τον βιασμό.


Γ.Λεκάκης, Τάματα και Αναθήματα

[vaskos]

Ο ουρανός του Χειμώνα.

Σουπερνόβα

Στις 4 Ιουλίου του 1054 μ.Χ. ο αστρονόμος του κινέζου
αυτοκράτορα, ο Γιάνγκ Γουέι-Τε, παρατήρησε ένα νέο
λαμπερό σημάδι στον ουρανό. Η λαμπρότητά του ήταν
τόσο μεγάλη ώστε το άστρο αυτό φαινόταν στον ουρανό
ακόμη και την ημέρα για τρεις ολόκληρες εβδομάδες.
Σιγά σιγά άρχιζε όμως να ξεθωριάζει, ώσπου, 21 μήνες
μετά την εμφάνισή του, ο λαμπρός αυτός "επισκέπτης"
είχε πιά χαθεί από τον ουρανό.

Νεφέλωμα του Καρκίνου


Ο "επισκέπτης" αστέρας του 1054 μ.Χ. ήταν η επιθανάτια
έκρηξη ενός τεράστιου γέρικου άστρου που στα τελευταία
στάδια της ζωής του μετατράπηκε σε σούπερνοβα.
Το άστρο αυτό βρισκόταν σε απόσταση 6.300 έτη φωτός και
στην μεγαλύτερή του ένταση έλαμπε με την ισχύ 500 εκατομμυρίων
ήλιων. Από την γη ο Κινέζος αστρονόμος παρακολούθησε ένα
γεγονός που είχε συμβεί πριν από 6.300 χρόνια, γύρω στο 5.300
π.Χ., όταν οι Σουμέριοι εγκαταστάθηκαν στην Μεσοποταμία!



Στο σημείο εκείνης της έκρηξης τα σύγχρονα τηλεσκόπια μας
έχουν ανακαλύψει ένα φωτεινό νεφέλωμα που μοιάζει με κάβουρα
και για αυτό ονομάστηκε Καρκίνος.
Και ενώ το Μεγάλο Νεφέλωμα του Ωρίωνα είναι ένα τεράστιο
βρεφοκομείο νεογέννητων άστρων, το Νεφέλωμα Καρκίνος στον
αστερισμό του Ταύρου είναι τα υπολείμματα ενός κατεστραμμένου
άστρου που παρ΄όλα αυτά λάμπει ακόμη και σήμερα με την
φωτεινότητα 30.000 ήλιων.

Δ.Π.Σιμόπουλος, Ο Νυχτερινός Ουρανός του Χειμώνα, Ενθετο Καθημερινής

[vaskos]

Ιεροφάνειες, Τόποι και Σύμβολα

Ο άνθρωπος των αρχαίων κοινωνιών προσπαθεί να ζει
κοντά στο Ιερό ή έστω κοντά σε καθαγιασμένα αντικείμενα.
Αυτή η προσπάθεια είναι κατανοητή γιατί, για τους
"πρωτόγονους" και για όλες τις προ-μοντέρνες κοινωνίες,
το Ιερό είναι ταυτόσημο με την Δύναμη, και σε τελική
ανάλυση με την Πραγματικότητα γενικώς.
............
Για αυτό τον λόγο είναι κατανοητό, ότι ο θρησκευόμενος
άνθρωπος λαχταρά να υπάρχει, να παίρνει μέρος στην
πραγματικότητα, να γεμίζει από δύναμη.



Η έρευνά μας οφείλει ιδιαιτέρως να δείξει, ότι ο θρησκευόμενος
άνθρωπος προσπαθεί πάντοτε να ζει σε ένα ιερό σύμπαν και ότι,
κατά συνέπεια, ολόκληρη η ζωή του είναι διαφορετικού είδους από
ότι η ζωή του ανθρώπου χωρίς θρησκευτικό συναίσθημα, του ανθρώπου
ο οποίος ζει σ΄ένα αποϊερωμένο κόσμο.
Εδώ όμως πρέπει να ειπωθεί αμέσως:
Ο στην ολότητά του αποϊερωμένος κόσμος, το εντελώς αποϊερωμένο σύμπαν,
είναι μια νέα ανακάλυψη στην ιστορία του ανθρωπίνου πνεύματος.
Δεν είναι σκοπός μας να δείξουμε, ποιες ιστορικές διαδικασίες και ποιες
αλλαγές στην πνευματική στάση του, ώθησαν τον σύγχρονο άνθρωπο να
αποϊεροποιήσει τον κόσμο του και να αποδεχθεί μια κοσμική ύπαρξη.
Μας αρκεί η διαπίστωση, ότι η αποϊεροποίηση χαρακτηρίζει την συνολική
εμπειρία του μη θρησκευόμενου ανθρώπου των μοντέρνων κοινωνιών και ότι
κατά συνέπεια, γίνεται όλο και δυσκολότερα για αυτόν να ξαναβρεί τις
υπαρξιακές διαστάσεις του θρησκευόμενου ανθρώπου των αρχαϊκών κοινωνιών.


Mircea Eliade, Το Ιερό και το Βέβηλο, εκδ. Αρσενίδη, Αθήνα 2002, σελ.12
(υπογραμμίσεις δικές μου)

[vaskos]

Κατά μήνα Ποσειδεώνα και Γαμηλίωνα..


Τα Λήναια

Δύο αρχαίες πηγές μαρτυρούν ότι τα Λήναια τελούντο τον μήνα
Γαμηλίωνα- το πρώτο μισό του οποίου αντιστοιχεί χονδρικά με το
δεύτερο μισό του Ιανουαρίου- χωρίς να αναφέρουν ημερομηνία.
Την αρχαιότητα του θεσμού μαρτυρεί το ότι ο υπεύθυνος για
την τέλεσή του στους κλασικούς χρόνους ήταν ο άρχων-βασιλεύς,
δηλαδή ο άρχων που στην ετήσια θητεία του έπρεπε να εκτελέσει
τις υποχρεώσεις του βασιλέως των αρχαϊκών χρόνων ως θρησκευτικού
και πολιτικού ηγέτου.
Το όνομα της γιορτής προέρχεται από το "Λήναι" ονομασία των
βάκχων που πρωτοσυναντάται στον Ηράκλειτο.
Παραστάσεις μαιναδικών δρωμένων στα Λήναια διασώζουν
αγγειογραφίες: Μαινάδες με θυρσούς, λαμπάδες και τύμπανα,
να χορεύουν εκστατικούς χορούς γύρω από το δένδρο -εικόνα του
βλαστικού θεού, ενώ μια τους σηκώνει στα χέρια ένα κατσίκι.
Κατά τον Ησύχιο το Ληναίον ήταν μια τοποθεσία των Αθηνών
με μεγάλον περίβολο, όπου βρισκόταν το ιερό του Διονύσου Ληναίου.
Όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης (Αθην.Πολιτ.) τα Διονύσια επί
Ληναίων είναι "πομπή τε και αγών" , δηλαδή περιλάμβαναν πομπή
και δραματικούς αγώνες . Επομένως, θα διαρκούσαν οπωσδήποτε
τέσσερεις ημέρες.


Μάρως Κ. Παπαθανασίου
Επικ. καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών

[vaskos]

Ουρανογραφία και μυθολογια.


Γιώργος Λεκάκης, στην ομιλία του στον σύλλογο "ΠΑΛΑΙΧΘΩΝ"
με θέμα: "Ο ωραίος Ωρίων".

[vaskos]

17 Ιανουαρίου:
Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου (†356)
Θεοδοσίου του ευσεβούς βασιλέως του Μεγάλου (άνευ σχολίου)


Ο Αντώνιος γεννήθηκε το 351 στην Αίγυπτο από εύπορους χριστιανούς γονείς.
Δεν είχε ενδιαφέρον για την καθιερωμένη παιδεία της εποχής, και έτσι δεν έμαθε
ελληνικά, όπως συνήθιζαν οι Αιγύπτιοι του κύκλου του. Μετά τον θάνατο των
γονέων του, όταν αυτός ήταν περίπου 18 ή 20 ετών, αποφάσισε να ξεκόψει από
τους περισπασμούς του κόσμου. Πούλησε την περιουσία του και, αφού εμπιστεύτηκε
την μικρότερη αδελφή του σε γνωστές παρθένους, αφιέρωσε την ζωή του στη άσκηση.
Η πορεία του από τον πολιτισμό στην ερημία ήταν σταδιακή αλλά σταθερή.
Όσο γνωρίζουμε για τον Αιγύπτιο ασκητή Αντώνιο είναι μισά ιστορία μισά μύθος.
Σχεδόν όλα περιλαμβάνονται στον βίο του, που γράφτηκε από τον επίσκοπο Αλεξανδρείας
Αθανάσιο. Ο επίσκοπος είχε συναντηθεί αρκετές φορές με τον ασκητή. Επιπλέον, μπορούσε
να συγκεντρώσει και να διασταυρώσει εύκολα πρόσθετες πληροφορίες. Πολλοί χριστιανοί
της Αλεξάνδρειας είχαν ακούσει από το στόμα του Αντωνίου διάφορες λεπτομέρειες για την
ζωή του στην έρημο. Ο βίος ωστόσο δεν περιορίζεται στα επαληθεύσιμα γεγονότα. Δείχνει
μεγαλύτερο ενδιαφέρον για θαύματα, δαιμονικές παρουσίες και υπερφυσικά οράματα.
Η φήμη του ασκητή, που απλώθηκε γρήγορα σε ανατολή και δύση, βασίστηκε περισσότερο
στον θρύλο και λιγότερο σε ιστορικές μαρτυρίες. Τον θρύλο αυτόν άλλωστε προτίμησαν
να αποδώσουν πλείστοι ζωγράφοι.

Δ.Κυρτάτα, Ο ασκητής και ο επίσκοπος. Ένθετο Καθημερινής, Ιανουάριος

Οι πειρασμοί του Αγίου Αντωνίου, Νταλί

[vaskos]

17,18, 20 Ιανουαρίου

"Από τις υπόλοιπες γιορτές του Ιανουαρίου μνημονεύεται η γιορτή του
αγίου Αθανασίου( 18 Ιανουαρίου).. Η πρώτη, σε αγροτικές περιοχές της
Β.Ελλάδας, συνοδεύεται με θυσία βοδιού ή προβάτων, που σφάζονται
κατά την διάρκεια πανηγυριού αφιερωμένου στον άγιο, για κοινό σκοπό,
για την υγεία δηλαδή και την ευτυχία ολόκληρης της κοινότητας.
Αλλά και κάθε οικογένεια χωριστά στα μέρη εκείνα θεωρεί απαραίτητο
να σφάξει ένα πετεινό για την υγεία των μελών της.
Ακόμα "τ΄αγιο-Θανασού το ΄χουνε σε κακό να κάνουνε αρχή"(μιας εργασίας)
και οι γυναίκες απέχουν από κάθε δουλειά: δε ζυμώνουν, δε πλένουν, λένε,
είναι της Άσπρης."

Γ.Α.Μέγας, Ελληνικές Γιορτές και Εθιμα της Λαϊκής Λατρείας.



"Στον μισέλληνα άγιο Αθανάσιο (18 Ιανουαρίου ) τάζουν στην Μεσσήνη για τον Θάνατο.
Επίσης δεν εργάζονται στην μνήμη του, γιατί πιστεύουν πως όποιος εργάζεται την μέρα
αυτή θα πεθάνει..... Στην Λοκρίδα τις μέρες της γιορτής των αγίων Αντωνίου, Αθανασίου
και Ευθυμίου(17,18 και 20 Ιανουαρίου, αντίστοιχα) δεν στρώνουν κοντά σε τοίχο να κοιμηθούν.
Φοβούνται ότι θα αρρωστήσουν από την υγρασία. Τραγουδούν:

Αγιαντώνης έγραφε,
άη Θανάσης έκοβε
κι άγιος Θύμιος θύμιαζε

Ο άγιος Αντώνιος, είναι ο προστάτης της Βερροίας, αφού κοιμήθηκε εκεί, όπου βρίσκεται
και ο τάφος του. Γιορτάζεται εδώ δυό φορές τον χρόνο ( και με πανηγύρι την 1η Αυγούστου)
και οι ντόπιοι του αφιερώνουν πολλά τάματα.
Οι άτεκνες τάζουν επίσης και στον άγιο Ευθύμιο (20 Ιανουαρίου) για να τις..θυμηθεί.
Τάζουν ειδικά για να αποκτήσουν αρσενικό απόγονο. Εξ ού και η λαϊκή ρήση "τ΄αή Θυμιού
θυμήσου με , κλήρα για να σ΄αφήσω". Τηρήται νηστεία με την κατάλυση κρασιού και λαδιού."

Γ.Λεκάκης, Τάματα και Αναθήματα

Αγίασμα Αγίου Αθανασίου
Πηγή που έχει το όνομα του ιδρυτή της Αθωνικής πολιτείας, Αθανασίου του Αθωνίτη.
Η πηγή υπάρχει από το 962 μΧ.

[vaskos]

Ιεροφάνειες, Τόποι και Σύμβολα

" Όλοι σχεδόν οι θεοί εκείνης της περιόδου είχαν ηλιακές ιδιότητες
και ως εκ τούτου τόσο στον Μίθρα όσο και στον Χριστό αποδόθηκαν
χαρακτηριστικά τέτοιων θεοτήτων.
Στις ισημερίες και στα αντίστοιχα ηλιοστάσια τοποθετήθηκαν σπουδαίες
εορτές με θαυμάσιο τελετουργικό και λαϊκά-κατά τόπους- έθιμα, τα οποία
εκχριστιανισμένα επιζούν μέχρι σήμερα. Είναι γεγονός ότι κάθε λαός μέσω
των εορτών, των ηθών και των εθίμων του εκφράζει χαρακτηριστικές και
συχνά κρυφές πτυχές της εν γένει κοινωνικής ζωής του. Τα έθιμα, εμπνευσμένα
άλλοτε από πανάρχαιες φυσικές λατρείες και δεισιδαιμονίες και άλλοτε από
θεολογικές δοξασίες, αποτελούν πάντα μια εκδήλωση του ψυχισμού ενός
λαού και επομένως , πολλές φορές, αφορμή γλεντιού και εκτόνωσης.



Όλα τα έθιμα και οι τελετουργίες, που περιγράφουμε στο βιβλίο μας
δεν πρέπει να σβήσουν, γιατί μας συνδέουν με τις ρίζες μας, με τον ετήσιο
ηλιακό κύκλο, και επιπλέον μας υπενθυμίζουν την πολιτιστική κληρονομιά μας.
Δυστυχώς στον δυτικό κυρίως κόσμο η απομάκρυνση από την ύπαιθρο, τις
παραδόσεις και τις αξίες της Μητέρας Γης είχε ως αποτέλεσμα την σταδιακή
αντίστοιχη απομάκρυνση του ανθρώπου από την αληθινή του φύση.
Αναβιώνοντας τα έθιμα και συμμετέχοντας σ΄αυτά μπορούμε να απελευθερωθούμε
από την σκλαβιά της υλικής ανάγκης ενός καταναλωτικού τρόπου ζωής.
Μόνο έτσι θα κατανοήσουμε το έγκλημα εις βάρος της Μητέρας Γης και θα
σταματήσουμε να γινόμαστε συνένοχοι της καταστροφής της.
Είμαστε παιδιά του Ηλίου και της Γης και πρέπει- αν θέλουμε να επιζήσουμε- να
προσπαθήσουμε να ταυτιστούμε με τους ρυθμούς της γονιμοποιού δύναμης της
Μητέρας Γης και με την ακατάλυτη ζωτική ενεργειακή ορμή του Πατέρα Ήλιου. "

Ο Κύκλος του Χρόνου
Αστρονομία και Μυστηριακές Λατρείες
Σ.Θεοδοσίου, Μ.Δανέζης

[Ypervoreios]

Την νύχτα της 17ης Ιανουαρίου είναι αφιερωμένη από την
εκκλησία των σατανιστών στις σαρκικές απολαύσεις. Κυρίαρχο
τελετουργικό στοιχείο της είναι τα σεξουαλικά όργια, με
αποκορύφωση την ομαδική συνουσία και τον βιασμό.

Ωραία όλα αυτα που λές αλλα τους σατανιστές τί τους ήθελες?Κανείς δεν ασχολείται μαζί τους και οπως και να το κάνουμε οι σατανιστές ειναι μετρημένοι στα δάχτυλα.Δεν ξέρω αν πολλοί έχουν επηρεαστεί απο τον λιακόπουλο ή τον βελόπουλο που μιλάνε για σατανιστές οι οποίοι ειναι και μασώνοι και κυβερνάνε τον κόσμο αλλα εγω ήμουνα κάποτε σατανιστής για μερικά χρόνια μικρός και ανακάλυψα οτι οι σατανιστές που κάνουν και ανθρωποθυσίες ειναι μετρημένοι στα δάχτυλα.Εγω και ένας φίλος μου σατανιστής και αυτος είχαμε κάνει το φόρουμ www.satanismos.com και έμπαιναν διάφοροι απο όλη την Ελλάδα αλλα τα 10 μέλη φτάναμε το πολύ.Επίσης ανακάλυψαα οτι οι περισσότεροι σατανιστές ειναι άθεοι δηλαδη δεν πιστεύουν οτι υπάρχει στα αλήθεια ο σατανάς.Μπορεί κάποιος να ψάξει για τον La Vey ο οποίος έγραψε το βιβλίο the satanic bible και δεν πιστεύει στην υπαρξη του σατανά.Νομίζω μάλιστα οτι αυτός ίδρυσε την εκκλησία του σατανά.

[vaskos]

Ιεροφάνειες, Τόποι και Σύμβολα

Ισημερίες και Ηλιοστάσια


" Τονίζουμε ότι στο μακρινό παρελθόν, για τον πρωτόγονο η παρατήρηση
και η κατανόηση των εποχικών μεταβολών που επέβαλλε η πορεία του Ηλίου
από τα ισημερινά σημεία και τα ηλιοστάσια, ήταν θεμελιώδης προϋπόθεση για
την επιβίωσή του. Η ζωή του εξαρτιόταν από το κύκλο της βλάστησης και γι΄
αυτό ανέδειξε την Γαία σε Μητέρα Θεά, λόγω της αστείρευτης αναπαραγωγικής
της ικανότητας. Παράλληλα με την Μητέρα Γη τίμησε, όπως θα δούμε αναλυτικά
στην συνέχεια, και το ετήσιο φαινόμενο της εποχικής περιοδικότητας της βλάστησης
στην μορφή ενός θεού, που αποτελούσε το ταίρι της θεάς και ο οποίος πεθαίνει και
ανασταίνεται ανά έτος, όπως νεκρώνει και ξαναβλασταίνει η φύση ολόκληρη.



Επιπλέον, η εαρινή ισημερία (21η Μαρτίου) και η αντίστοιχη φθινοπωρινή (22 Σεπτεμβρίου)
για το βόρειο ημισφαίριο της Γης χρησιμοποιήθηκαν ως ημερολογιακά ορόσημα, και το ίδιο
συνέβη για το θερινό (21η Ιουνίου) και για το χειμερινό ηλιοστάσιο (22 Δεκεμβρίου).
Στις δύο ισημερίες, στις οποίες παλαιότερα εορτάζονταν τα Ιλάρια, τα Μυστήρια του
Όσιρη και της Ίσιδας, καθώς και τα Μεγάλα Ελευσίνια, σήμερα γιορτάζονται ο Ευαγγελισμός
της Θεοτόκου και η Σύλληψη του Άγιου Ιωάννη του Προδρόμου. Στα αντίστοιχα ηλιοστάσια,
στα οποία ο Ήλιος βρίσκεται στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση (βόρεια ή νότια) από τον
ισημερινό, γιορτάζουμε στον μεν θερινό το Γενέθλιον του Άγιου Ιωάννου του Προδρόμου, στο
δε χειμερινό, τη Γέννηση του Ιησού Χριστού, με τα αντίστοιχα κατά τόπους πανάρχαια
έθιμα που επιζούν μέχρι σήμερα. Βέβαια στο νότιο ημισφαίριο της Γης, όπου οι εποχές
του έτους είναι ανεστραμμένες ως προς το βόρειο ημισφαίριο, είναι φανερό ότι ισχύουν
ακριβώς τα αντίθετα.
Η πανάρχαιη γιορτή του αήττητου Ήλιου στις 25 Δεκεμβρίου, που τελούνταν με
αγαλλίαση, ταυτίστηκε με τα Χριστούγεννα , τα γενέθλια του θεϊκού ιδρυτή της νέας
θρησκείας, που ανέκαθεν εορταζόταν με κατάνυξη και σε γενικότερη - σχεδόν παγκόσμια-
πανηγυρική ατμόσφαιρα.

Ο Κύκλος του Χρόνου
Αστρονομία και Μυστηριακές Λατρείες
Σ.Θεοδοσίου, Μ.Δανέζης

[vaskos]

Evening's Flight

[vaskos]

[vaskos]

Ιεροφάνειες, Τόποι και Σύμβολα


Χάος και κόσμος

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε, ότι η κοσμικοποίηση αγνώστων περιοχών
σημαίνει πάντα ένα καθαγιασμό: όποιος οργανώνει ένα χώρο, επαναλαμβάνει
το υποδειγματικό έργο των θεών.............Ένα χαρακτηριστικό των παραδοσιακών
κοινωνιών είναι η αυτονόητη, για αυτές, αντίθεση ανάμεσα στην περιοχή που
κατοικούν και τον άγνωστο και ακαθόριστο χώρο που την περιβάλλει.
Η περιοχή τους είναι ο "κόσμος" (πιο συγκεκριμένα "ο κόσμος μας"), το Σύμπαν.
Το υπόλοιπο δεν ανήκει στο σύμπαν. Είναι ένα είδους "άλλου κόσμου" , ένας ξένος,
χαοτικός χώρος στον οποίο κατοικούν φαντάσματα, δαίμονες και "ξένοι" (που είναι
στην ίδια μοίρα με τους δαίμονες και τις ψυχές των νεκρών).
Με την πρώτη ματιά μοιάζει σαν να πρέπει να αποδοθεί αυτό το ρήγμα στο
χώρο, σε αντίθεση ανάμεσα σε μια κατοικημένη, τακτοποιημένη "συμπαντική"
περιοχή και στον άγνωστο χώρο έξω από αυτή- δηλαδή ανάμεσα σ΄ένα κόσμο
και σε ένα "χάος".
Όμως, θα δούμε, ότι κάθε κατοικημένη περιοχή είναι ο "κόσμος", μόνο και μόνο
επειδή πιο πριν καθαγιάστηκε, επειδή είναι έργο ή βρίσκεται σε επικοινωνία με
το κόσμο των θεών. Ο "κόσμος" ( δηλαδή "ο κόσμος μας") είναι ένα σύμπαν στο
οποίο το Ιερό έχει ήδη εκδηλωθεί και γι΄αυτό τον λόγο η διάρρηξη των επιπέδων
στο εσωτερικό του είναι ήδη δυνατή και επαναλαμβανόμενη...Το Ιερό αποκαλύπτει
την απόλυτη πραγματικότητα και κάνει έτσι δυνατό τον προσανατολισμό, με το να
οριοθετεί σύνορα και να εγείρει έτσι μια παγκόσμια τάξη.

Mircea Eliade, Το Ιερό και το Βέβηλο, εκδ. Αρσενίδη, Αθήνα 2002
(υπογραμμίσεις δικές μου)