Η αλήθεια είναι ότι δεν κάθισα να διαβάσω ολόκληρο αυτό το topic, γι΄αυτό θα αναφερθώ μόνο στην προσωπική μου εκτίμηση...
Ίσως σε κάποιο ποσοστό να είναι και μόδα, δεν μπορώ να το αποκλείσω 100%, αφού συμβαίνει στην εποχή μας να υπάρχει ένα ποσοστό ανθρώπων που ακολουθεί διάφορες τάσεις της εποχής, όχι επειδή τις πιστεύει πραγματικά, αλλά επειδή τις θεωρεί "in..." και αρέσκεται στην ιδέα να μην είναι εκτός...
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των vegans ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, το αντίθετο πιστεύω...
Η δική μου προσωπική ιστορία επάνω στο θέμα αρχίζει πριν από 30 τουλάχιστον χρόνια, ίσως να είναι και παραπάνω... δεν θυμάμαι καλά την χρονολογία, όταν κάποιο Πάσχα βρισκόμουν με την οικογένειά μου στο εξοχικό μας και έτυχε να πιάσω μια συζήτηση με κάποιους ντόπιους εκεί κτηνοτρόφους και να μάθω, ότι τα μοσχαράκια, όταν τα παίρνουν από την μανούλα τους για να τα οδηγήσουν στο σφαγείο, κλαίνε... Τρέχουν δάκρυα από τα ματάκια τους, δάκρυα όπως τα δικά μας!!! Αυτό με σοκάρισε απίστευτα..., με πόνεσε πολύ!!!!
Δεν είναι δυνατόν σκέφτηκα εκείνη την στιγμή, να τρώω ένα πλάσμα που πριν λίγο έκλαιγε γιατί διαισθανόταν ότι κινδυνεύει..., δεν είναι δυνατόν να τρώω ένα πλάσμα που έχει αυτήν την αντίληψη, δεν είναι δυνατόν να τρώω ένα πλάσμα που μου μοιάζει τόσο πολύ...
Ένιωσα φρικτή...!!! Δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά...!!!
Δεν προσπάθησα και δεν θα προσπαθήσω ποτέ πιστεύω να επηρεάσω άλλους ανθρώπους γύρω από αυτό το ζήτημα, επειδή πιστεύω ότι για τον καθένας μας είναι άλλη η κατάλληλη στιγμή για να συνειδητοποιήσει το κάθε τι και αυτήν την στιγμή θα την νιώσει εκείνος από μόνος του, όταν έρθει η ώρα..., ούτε και κατηγορώ αυτούς που συνεχίζουν να τρώνε κρέας, περιορίζομαι μόνο στο να τους πω απλά την δική μου εμπειρία και από εκεί και πέρα ας κάνουν ότι νομίζουν...
Αγαπούσα πολύ, πάρα πολύ όλα τα ζώα από μωρό παιδάκι και είχα πάντα ζωάκια δίπλα μου απ΄όταν θυμάμαι τον εαυτό μου..., επειδή είχα την τύχη να ανήκω και σε ζωόφιλη οικογένεια, αλλά η σχέση μου μέχρι τότε μαζί τους περιοριζόταν κυρίως στα σκυλάκια και στα γατάκια, αφού είμαι ένα παιδί της πόλης...
Δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου, που μέχρι τότε δεν είχα ουσιαστικά συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να τρώει κανείς κρέας, παρ΄όλο που φυσικά γνώριζα ότι το κρέας προέρχεται από τα ζώα. Εννοείται ότι δεν ήταν κάτι που αγνοούσα, αλλά παρ΄όλα αυτά, το ότι μεγάλωσα και εγώ με αυτήν την συνήθεια, με έκανε να το αντιμετωπίζω σαν δεδομένο, σαν δηλαδή μια κατάσταση που δεν γινόταν να αλλάξει..., για να το θέσω πιο σωστά δεν περνούσε από το μυαλό μου ότι μπορούσε να αλλάξει... Και για να είμαι και απολύτως ειλικρινής, θα πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι μέχρι τότε, ήμουν και κλασσικός κρεατοφάγος, έτρωγα δηλαδή τακτικότατα κρέας, για να μην πω συνέχεια και φανεί υπερβολή.
Πιστέψτε με, αυτό άλλαξε εν μια νυκτί... με το που άκουσα τι συμβαίνει ήταν σαν να άστραψε ένα φως μέσα μου... και είδα κάτι... που δεν είχα δει μέχρι εκείνη την στιγμή!!! Συνειδητοποίησα την τραγική πραγματικότητα και δεν ξανάβαλα από εκείνη την στιγμή κρέας στο στόμα μου μέχρι τώρα που σας γράφω. Το πιο εντυπωσιακό όμως, ήταν το ότι δεν μου έλειψε καθόλου, όσο κι΄αν αυτό σας φανεί παράξενο, πράγμα άλλωστε που φάνηκε παράξενο και σε μένα την ίδια, αλλά αυτή είναι η αλήθεια!!!
Τρώω βέβαια όχι πολύ τακτικά, αλλά τρώω πότε πότε κανένα ψάρι και κανένα θαλασσινό, αλλά και αυτά τα τελευταία χρόνια τα έχω περιορίσει στο ελάχιστο, σε μια με δύο φορές το χρόνο δηλαδή.
Συνεχίζω όμως να τρώω γαλακτοκομικά και αυγά τακτικότατα, επειδή πιστεύω ότι στην χώρα μας (και φροντίζω να προμηθεύομαι πάντα εγχώρια προϊόντα) δεν γίνονται τα εγκλήματα κατά των ζώων φάρμας, αυτά που βλέπουμε ότι γίνονται στις μεγάλες κτηνοτροφικές μονάδες του εξωτερικού. Αν διαπιστώσω ότι συμβαίνουν και εδώ τα ίδια, δεν ξέρω ποια θα είναι η αντίδρασή μου... Δεν θέλω να λέω όμως μεγάλα λόγια..., χωρίς να δω αν μπορώ να αλλάξω στην πράξη..., γι΄αυτό και δεν μπορώ να πω τίποτα προς το παρόν, για το αν θα σταματήσω να τα τρώω και αυτά κάποια στιγμή.