Προσεγγίζοντας την τέταρτη διάσταση

[Hlios]

Η αντίληψη των αισθήσεων μας
που θέλει τα διάφορα υλικά αντικείμενα
να βρίσκονται εντός κάποιου περιβάλλοντα χώρου,
μέσα στον οποίο υπάρχει και η καθολική επίδραση
μιας αόρατης διαρκούς μεταβολής
που νιώθουμε ως χρόνο, είναι παραπλανητική.

Στην πραγματικότητα υπάρχει ένα μοναδικό
αδιαίρετο συνεχές του οποίου
τα «γεωμετρικά χαρακτηριστικά»
προκαλούν στις αισθήσεις μας
την ψευδαίσθηση των ορίων
όπου αυτά με τη σειρά τους πλάθουν
την φανταστική εικόνα
των ανεξάρτητων αντικειμένων
εντος ενός χώρου, στα πλαίσια του χρόνου.

Υπεραπλοποιώντας αυτά τα
«γεωμετρικά χαρακτηριστικά - μοτίβα»
θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι οι μπούκλες,
οι κόμποι και οι καμπυλώσεις σε ένα κορδόνι.
Το κορδόνι του παραδείγματος συμβολίζει
έναν υποθετικό κόσμο μιας διάστασης (σαν γραμμή)
που καμπυλώνεται στην δεύτερη διάσταση (του επιπέδου).
Ας κάνουμε τώρα μια ανάγωγη των καμπύλων
του κορδονιού (της μιας διάστασης)
σε ένα ύφασμα (υποτιθέμενο κόσμο δυο διαστάσεων)
όπου αυτό θα κόμπιαζε – τσαλακώνονταν σε μια τρίτη διάσταση,
δηλαδή στον γνωστό μας χώρο τριών διαστάσεων.

Αυτό που βλέπουμε με τις αισθήσεις μας
ως υλη, χώρος και χρόνος
δεν είναι παρά το τσαλάκωμα των τριών ορατών μας
διαστάσεων σε μια τέταρτη διάσταση.
Την οποία τέταρτη διάσταση
επειδή δυσκολευόμαστε να την οπτικοποιήσουμε
την θεωρούμε λανθασμένα ως αόρατη.
Δεν είναι όμως καθόλου αόρατη.

Οι «είσοδος» μας στην τέταρτη διάσταση
είναι εκείνη που προκαλεί την αίσθηση της κίνησης στον χρόνο
αλλά και την κίνησης στον χώρο.
Δίχως την εκμετάλλευση της τέταρτης διάστασης
ο χρόνος θα ήταν παγωμένος
και κάθε μετακίνηση μας στον χώρο ανέφικτη.
Την τέταρτη διάσταση την βλέπουμε παντού.
Είναι στον χτύπο της καρδιάς μας, είναι στο ρόλοι μας,
είναι η ένδειξη ταχύτητας στο αυτοκίνητο μας
και η ένδειξη βάρους στην ζυγαριά μας.

Μπορείς να βιώσεις την συνειδητοποίηση της ύπαρξης σου
ταυτόχρονα στις τέσσερις διαστάσεις;;;
Νιώσε πως δεν είσαι μέσα σε αυτές, αλλά πως είσαι αυτές.
Νιώσε πως είσαι ένα από τα σχηματισμένα μοτίβα
μέσα στην ουσία της αδιαίρετης άτμητης δομής του.

[Hlios]

Ελπίζω αν αντέξετε να το διαβάσετε μέχρι το τέλος να σας αποζημιώσει για την προσπάθεια σας αυτή.

Το ξέρω μοιάζει λίγο περίεργο να πιστεύεις πως είμαστε στο αρχαιότερο μέρος του σύμπαντος.
Κι όμως αυτό ισχύει για έναν απλό λόγο.
Καθώς ο σύμπαν διαστέλλεται, όλοι οι γαλαξίες απομακρύνονται με αυξανόμενες ταχύτητες ανάλογα με την απόσταση τους από εμάς. Δηλαδή όσο πιο μακρινός είναι ένας γαλαξίας από εμάς, τόσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητα με την οποία απομακρύνεται. Επειδή αυτές οι αποστάσεις είναι εξωφρενικά μεγάλες, οι ταχύτητες είναι τραγικά τεράστιες.
Εκεί είναι που δημιουργείται ένα θεματάκι με τον χρόνο. Όταν βλέπουμε εικόνες από μακρινούς γαλαξίες που απέχουν πολλά εκατομμύρια έτη φωτός, βλέπουμε το πώς ήταν τότε και όχι το πώς ή που είναι τώρα.
Επειδή υπάρχει το όριο της ταχύτητας του φωτός, είναι αδύνατο να πάρουμε πληροφορίες, δεδομένα ή να έρθουμε σε επικοινωνία με το τώρα εκείνων των απομακρυσμένων γαλαξιών. Το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι στιγμιότυπα από το παρελθόν τους, δηλαδή από όταν ήταν νεότεροι σε ηλικία. Όσο πιο μακριά κοιτάξουμε βλέπουμε τα παιδικά χρόνια του σύμπαντος μας. Αν κοιτάξουμε ακόμα πιο μακριά βλέπουμε την ίδια του την γέννηση. Αν αντίστροφα κοιτάξουμε περιοχές που είναι κοντά μας, αυτό που βλέπουμε είναι εικόνες από την πιο ώριμη ηλικία του. Αν θελήσεις να δεις το σύμπαν στην μεγαλύτερη του ηλικία δεν έχεις παρά να κοιτάξεις τον εαυτό σου. Εσύ είσαι το αρχαιότερο μέρος του σύμπαντος.
Η έννοια του ταυτόχρονου χάνει το νόημα του όταν οι αποστάσεις γίνονται μεγάλες. Δεν υπάρχει τρόπος να επικοινωνήσεις με κάτι που βρίσκεται πολύ μακριά σου. Αν στείλεις ένα μήνυμα, με την ταχύτητα του φωτός θα φτάσει στον προορισμό του, στο μακρινό μέλλον. Μια πιθανή απάντηση θα επιστρέψει σε εκατομμύρια χρόνια. Άρα όταν δυο πιθανά ανεπτυγμένοι πολιτισμοί απέχουν μεγάλη απόσταση είναι αδύνατη η συνάντηση τους ή κάποια επικοινωνία τους, γιατί το τώρα του ενός δεν θα συμπέσει με το τώρα του άλλου. Μπορεί να είναι κάτοικοι του ίδιου κόσμου, μπορεί να ζουν στο ίδιο σύμπαν, μα το φράγμα της ταχύτητας του φωτός τους κάνει να ζουν σαν σε άλλες χρονικές περιόδους με αποτέλεσμα να μην συναντηθούν ποτέ.
Είναι σαν να ζουν σε παράλληλο σύμπαν όπου το ένα δεν μπορεί να επικοινωνήσει με το άλλο. Δυο «τώρα» δεν μπορούν να έρθουν σε επαφή λόγο της τεράστιας απόστασης τους. Γενικά αν με κάτι δεν μπορείς να επικοινωνήσεις ποτέ και με κανέναν τρόπο, είναι σαν αυτό το κάτι να μην υπάρχει για σένα. Το μόνο που υπάρχει, είναι εικόνες από την παιδική ηλικία του σύμπαντος. Από εποχές πρώιμες που όσο πιο μακρινά πας, τόσο πιο απίθανο γίνεται να συναντήσεις εξελιγμένες μορφές ζωής. Αν η εξέλιξη της έλλογης ζωής χρειάζεται χρόνο να επιτευχτεί μέσα από την τυχαιότητα, τότε αυτό εδώ το κοντινό μας μέρος, που είναι το πιο αρχαίο, είναι το πιο πιθανό να την συναντήσεις (αυτή την έλλογη ζωή).
Όταν κοιτάζουμε τέρμα μακριά, δηλαδή τέρμα παλιά, βλέπουμε πως ήταν το σύμπαν μας πριν σχηματιστούν γαλαξίες, ακόμα και πριν δημιουργηθεί η ύλη. Βλέπουμε πως ήταν το σύμπαν μας πριν αρχίσει να διαστέλλεται, δηλαδή να μεγαλώνει σε μέγεθος. Το βλέπουμε πως ήταν όταν ακόμα ήταν μια μικρή κουκίδα σε μέγεθος. Υπάρχει όμως κάτι που ξεχνούμε πολλές φορές όταν αναφερόμαστε σε αυτές τις ακραίες εποχές της ζωής του σύμπαντος μας. Αυτό που ξεχνάμε είναι το γεγονός πως ο χρόνος άρχισε να κυλάει όταν ο χώρος άρχισε να μεγαλώνει. Τις πρώτες στιγμές της ανάπτυξης του σύμπαντος μας όπου η αύξηση του χώρου του ήταν τεράστια, ο χρόνος κυλούσε πολύ πολύ αργά. Κάθε δευτερόλεπτο εκείνης της περιόδου ισοδυναμεί με δισεκατομμύρια χρόνια δικά μας. Όσο ο χώρος μεγάλωνε με όλο και πιο αργούς ρυθμούς, τότε ο χρόνος άρχισε να τρέχει όλο και πιο γρήγορα. Εδώ στην γη όπου είναι και το κέντρο του δικού μας σύμπαντος, είναι το μέρος με την μικρότερη διαστολή χώρου, αλλά και τον ταχύτερο χρόνο από οπουδήποτε αλλού.
Μην σαν κάνουν εντύπωση όλα αυτά που σας λέω. Ο κόσμος που περιγραφώ, δηλαδή αυτός που εμείς μπορούμε να αντιληφτούμε, είναι εικονικός. Είναι σαν να αποτελείται από σκιές μιας άλλης τερταδιάστατης πραγματικότητας.
Όλα όσα περιγράφω είναι σαν τα παιχνιδίσματα της σκιάς μας που μακραίνει ή κονταίνει καθώς απομακρυνόμαστε ή πλησιάζουμε κάποιο φως. Στην πραγματικότητα εμείς δεν ψηλώνουμε ούτε κονταίνουμε όπως ίσως θέλει να μας πείσει η σκιά μας. Το μόνο που υπάρχει είναι μια κίνηση μας σε σχέση με κάποιο φως. Έτσι λοιπόν στην πραγματικότητα όλα αυτά τα περίεργα παιχνίδια της διαστολής του χώρου και της αντίστοιχης μεταβολής του χρόνου δεν είναι παρά οι παραγόμενες σκιές ως αποτέλεσμα της κίνησης (και πιο συγκεκριμένα.. της περιστροφής) ενός τετραδιάστατου μορφώματος το οποίο εμείς δεν μπορούμε να δούμε. Δεν μπορούμε να το δούμε άμεσα, μπορούμε όμως να το δούμε μέσα από τις σκιές του, μέσα από αποτυπώματα του. Μπορούμε να μελετήσουμε την μορφή του και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του μελετώντας τις σκιές που αφήνει κάθε φορά. Τις σκιές αυτές που είμαστε όμως ικανοί να δούμε, να μετρήσουμε και να κατανοήσουμε την λειτουργία τους.
Δεν υπάρχουν παράλογα πράγματα στο σύμπαν μας. Το ότι μας μοιάζουν αλλόκοτα είναι επειδή τα νομίζουμε για αυθύπαρκτες δομές, ενώ στην ουσία είναι απεικονίσεις μιας ανώτερης δομής από αυτήν που μπορούμε να δούμε.
Έτσι για να το πω πιο απλά: Είναι άλλο πράγμα να είσαι ο εαυτός σου και να βιώνεις την ύπαρξη σου ολοκληρωτικά και άλλο να βλέπεις εικόνες της παιδικής σου ηλικίας στο οικογενειακό φωτογραφικό άλμπουμ. Είναι άλλο να είσαι εσύ και άλλο να βλέπεις την σκιά σου. Εμείς τώρα βλέπουμε την σκιά μας και νομίζουμε πως είμαστε εκείνη.
Αυτό που χρειάζεται είναι η διεύρυνση συνείδησης και η κατανόηση της ύπαρξης μας σε βάθος και όχι ταύτιση μας με την σκιά μας επάνω σε έναν τοίχο. Δεν είμαστε ούτε ο τοίχος, ούτε η σκιά επάνω του. Δεν είμαστε η εικόνα της τηλεόρασης ούτε εκείνα τα pixels που την σχηματίζουν. Είμαστε εμείς. …Είμαστε εμείς εμπρός στον νοητικό καθρέφτη μας.

[Hlios]

Στόχος είναι η αντίληψη να αγγίξει την τέταρτη διάσταση.
Τέρμα οι ταυτίσεις με τις σκιές.

Λένε πως είναι αδύνατο με τις αισθήσεις μας να αντιληφθούμε δομές της τέταρτης διάστασης. Δεν το πιστεύω έτσι τόσο απόλυτα. Πιστεύω πως με κατάλληλη νοητική άσκηση θα μπορεί να δημιουργηθεί στην αντίληψη μας μια αμυδρή εικόνα της τέταρτης διάστασης, μέσα από τις σκιές της, μέσα από την σωστή κατανόηση των όσων διακρίνουμε.




Αυτά τα χρονικά φράγματα που ανέφερα παραπάνω, για τις μεγάλες κλίμακες χωρικών αποστάσεων, εξακολουθούν και είναι σε πλήρη ισχύ και σε μικρές αποστάσεις. Αποστάσεις μερικών εκατοστών σηματοδοτούν ανεξάρτητους ρυθμούς κύλισης του χρόνου, αποδειγμένα μαθηματικά και μετρημένα πειραματικά με ρολόγια ακριβείας. Η διαφορά στην θέση του χώρου σημαίνει απαραίτητα και διαφορά στο χρονικό πλαίσιο. Ο χρόνος για τον καθένα μας κυλάει με διαφορετικό ρυθμό. Κανενός το τώρα δεν συμπίπτει με το τώρα του άλλου.
Δε θέλω να σας τρομάξω αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Αν δεν το αντέχει το μυαλό σας, ας παραμείνει στην ιδέα ότι αυτά ισχύουν σε τάξεις μεγεθών πολύ πέρα από την δική του καθημερινότητα, …μόνο που δεν είναι έτσι. Όταν η ανθρωπότητα φέρει τις συμπαντικές αλήθειες στην καθημερινή του ζωή, ίσως τότε να ξεκλειδώσουν πολλά.

[doctormarkon]

Μήπως και το αύριο του καθε ενός δεν είναι το ίδιο?
Τα ρολόγια των μικρών παιδιών τρέχουν πιο αργά.
Το βλέπουμε όσοι είμαστε γονείς και τιμωρούμε ένα παιδί για κάτι που έγινε χθες.
Το χθες ενός παιδιού είναι πολύ μακρυά σε σχέση με το χθες του γονέα.
Έτσι η τιμωρία ή οποιαδήποτε αναφορά στο χθες ή στο αύριο μοιάζει παράλογη λόγω διαφορετικής αντίληψης του χρόνου.
Γιατί τα παιδιά προσχολικής ηλικίας αντιλαμβάνονται το χρόνο διαφορετικά?

Θυμάμαι την προσχολική ηλικία μου.
Άλλοι δεν τη θυμούνται καν.
Αλλά αυτό που θυμάμαι είναι μία αχανή χρονική περίοδο.
Σα να είχε διαρκέσει 50 χρόνια και όχι μόνο 5.
Για μένα τότε το χθες ήταν πολύ βαθύ παρελθόν και το αύριο απώτερο μέλλον.

[doctormarkon]

Αυτά τα χρονικά φράγματα που ανέφερα παραπάνω, για τις μεγάλες κλίμακες χωρικών αποστάσεων, εξακολουθούν και είναι σε πλήρη ισχύ και σε μικρές αποστάσεις. Αποστάσεις μερικών εκατοστών σηματοδοτούν ανεξάρτητους ρυθμούς κύλισης του χρόνου, αποδειγμένα μαθηματικά και μετρημένα πειραματικά με ρολόγια ακριβείας. Η διαφορά στην θέση του χώρου σημαίνει απαραίτητα και διαφορά στο χρονικό πλαίσιο. Ο χρόνος για τον καθένα μας κυλάει με διαφορετικό ρυθμό. Κανενός το τώρα δεν συμπίπτει με το τώρα του άλλου.
Δε θέλω να σας τρομάξω αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Αν δεν το αντέχει το μυαλό σας, ας παραμείνει στην ιδέα ότι αυτά ισχύουν σε τάξεις μεγεθών πολύ πέρα από την δική του καθημερινότητα, …μόνο που δεν είναι έτσι. Όταν η ανθρωπότητα φέρει τις συμπαντικές αλήθειες στην καθημερινή του ζωή, ίσως τότε να ξεκλειδώσουν πολλά.

Πως αντιλαμβανόμαστε αυτό στον κόσμο μας?
Μήπως πολλές ασυμφωνίες χαρακτήρων ή καυγάδες ή τσακωμοί ή διαφωνίες και παρεξηγήσεις έχουν τη ρίζα τους εκεί?
Σε επίπεδο ατόμων συμβαίνει ή ακόμα και σε επίπεδο λαών. Άγγλος στα ραντεβού π.χ
Αν όμως κλείσεις ραντεβού με αραβόπουλο θα περιμένεις μέχρι να βγάλεις ρίζες.
Διαφορετική αντίληψη του χρόνου και δεν έχει την αίσθηση ότι στήνει.

Μπορεί να είναι άσχετο αλλά προσπαθώ να καταλάβω.
Η πρώτη εντύπωση μίας φίλης όταν είχαμε Άραβες φίλους (δούλευαν σε Πρεσβεία) ήταν. "Μια σκάλα πιο αργοί ή και περισσότερες"
Αυτό τους κάνει να μην είναι "συμβατοί" κατά κανόνα στις χώρες που εγκαθίστανται και όχι η θρησκεία.

Μετά από τα παραπάνω παραδείγματα έχω απορία.
Μπορούμε να αλλάξουμε την αντίληψη που έχουμε για το χρόνο εκούσια?
Και αν ναι πως γίνεται.
Πως γίνεται να συμπέσει το δικό μου τώρα με το τώρα ενός φίλου του συζύγου ή του παιδιού?

Μπορούμε να αλλάξουμε το τώρα? Να το πάμε σε άλλη συχνότητα?

Και τι θα συμβεί αν γίνει αυτό?

Επίσης έφερα το παράδειγμα με τα αραβόπουλα για να ρωτήσω αν η αντίληψη του χρόνου είναι επίκτητη, διδάσκεται ζώντας σε μια χώρα ή είναι γραμμένη στα γονίδια σαν ένα πρόγραμμα υπολογιστή?

[doctormarkon]

Υπάρχουν τόποι που ο χρόνος είναι διαφορετικός. π.χ τελουριακά ρεύματα τόποι δύναμης Ακρόπολη Δελφοί Στόουνχετζ Δήλος κλπ?

[alkinoos]

Στόχος είναι η αντίληψη να αγγίξει την τέταρτη διάσταση.
Τέρμα οι ταυτίσεις με τις σκιές.

Λένε πως είναι αδύνατο με τις αισθήσεις μας να αντιληφθούμε δομές της τέταρτης διάστασης. Δεν το πιστεύω έτσι τόσο απόλυτα. Πιστεύω πως με κατάλληλη νοητική άσκηση θα μπορεί να δημιουργηθεί στην αντίληψη μας μια αμυδρή εικόνα της τέταρτης διάστασης, μέσα από τις σκιές της, μέσα από την σωστή κατανόηση των όσων διακρίνουμε.

Ακριβώς,έτσι όπως το περιγράφεις φίλε ! Το έχω καταφέρει πολλές φορές, όταν έδιωξα από μέσα μου όλα τα άχρηστα που μας φόρτωσαν, τα κοινωνικά και θρησκευτικά πρότυπα.Το να περιγράψω το πως " ένιωθα" είναι νομίζω περιττό...αν δεν το βιώσει κάποιος δεν θα κατανοήσει...



Υ.γ Υπέροχο νήμα ...με πολλές Νοητικές Βουτιές

[Hlios]

Πως αντιλαμβανόμαστε αυτό στον κόσμο μας?

Μπορούμε να αλλάξουμε την αντίληψη που έχουμε για το χρόνο εκούσια?
Και αν ναι πως γίνεται.
Πως γίνεται να συμπέσει το δικό μου τώρα με το τώρα ενός φίλου του συζύγου ή του παιδιού?

Μπορούμε να αλλάξουμε το τώρα? Να το πάμε σε άλλη συχνότητα?

Και τι θα συμβεί αν γίνει αυτό?

Επίσης έφερα το παράδειγμα με τα αραβόπουλα για να ρωτήσω αν η αντίληψη του χρόνου είναι επίκτητη,
διδάσκεται ζώντας σε μια χώρα ή είναι γραμμένη στα γονίδια σαν ένα πρόγραμμα υπολογιστή?

Υπάρχουν τόποι που ο χρόνος είναι διαφορετικός. π.χ τελουριακά ρεύματα τόποι δύναμης Ακρόπολη Δελφοί Στόουνχετζ Δήλος κλπ?

Η απάντηση μου μπορεί να μην σε καλύψει αρχικά, ωστόσο μπορεί κάτι να βγει στο τέλος.
Ο κόσμος μας είναι εικονικός με την έννοια πως δεν τον βλέπουμε όπως είναι στην πραγματικότητα
αλλά διακρίνουμε μονάχα κάποιες εικόνες του, κάποιες όψεις του.
Η (τουλάχιστον) τετραδιάστατη δομή της πραγματικότητας έχει κάποια χαρακτηριστικά
τα οποία αντανακλώνται ως σκιές εικονικές στον τοίχο της περιορισμένης μας αντίληψης.
Ο χώρος και ο χρόνος είναι σκιές.
Είναι ένα αποτύπωμα της πραγματικότητας και όχι η ίδια η τετραδιαστάτη πραγματικότητα.
Αν με ρωτάς πως μπορούμε να αλλάξουμε οτιδήποτε που σχετίζεται με τον χώρο ή τον χρόνο
η απάντηση μου είναι πως αυτό είναι εφικτό εάν αλλάξει χαρακτηριστικά ο τοίχος της αντίληψης μας
όπου επάνω του δημιουργούνται αυτές οι σκιές.
Όπως ξέρουμε ως κέντρο πρόσληψης αισθητήριων ερεθισμάτων χρησιμοποιούμε ένα υλικό σώμα.
Η όραση μας για τον χώρο και τον χρόνο γίνεται μέσα από τον παραμορφωτικό φακό του υλικού μας σώματος.
Για οποιαδήποτε αλλαγή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο
χρειάζεται η απεγκλώβιση της αντίληψης μας από το υλικό μας σώμα.
Στην περίπτωση όπου το κέντρο της αντίληψης μας αποσπαστεί από το σώμα μας
θα μπορεί να εκμεταλλευτεί κάποιες νέες διαφορετικές δυνατότητες που θα έχει στην διάθεση του.
Για την ακρίβεια αμβλύνονται κάποιοι από τους περιορισμούς μας.
Πιο συγκεκριμένα μπορούμε να πετάμε γιατί δεν μας επηρεάζει η βαρύτητα.
Από την στιγμή όπου η βαρύτητα δεν έχει επίδραση επάνω μας
αυτό σημαίνει πως δεν είμαστε εγκλωβισμένοι στις ράγες του χρόνου με φορά προς το μέλλον.
Έτσι είναι δυνατή η κίνηση εμπρός και πίσω σε διαφορετικές χρονικές τοποθεσίες
με την ίδια άνεση που μετακινούμαστε με το σώμα μας στον χώρο.
Επίσης οι μετακινήσεις μας στον χώρο θα μπορούν να γίνονται με πολύ μεγάλες ταχύτητες
γιατί δεν θα νιώθουμε επιτάχυνση και επιβράδυνση.
Αυτά είναι μερικά από τα νέα χαρακτηριστικά, μερικές από τις νέες δυνατότητες μας
όπου θα κάνουν τον κόσμο να μοιάζει αρκετά διαφορετικός, αν και είναι ο ίδιος.

[Hlios]

Όταν σκεπτόμαστε πράγματα για την ζωή μας, την οικογένεια μας, το ευρύτερο περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιούμαστε ή ακόμα κι όταν κοιτάζουμε προς τον ουρανό, τα άστρα το φεγγάρι, το φαινόμενο της ημέρας και της νύχτας, όταν ρυθμίζουμε ο ξυπνητήρι μας και όταν ανεβαίνουμε στην ζυγαριά να μετρήσουμε το βάρος μας, όταν κοιτάζουμε το ταχύμετρο του αυτοκινήτου μας, τις ρυτίδες στον καθρέφτη μας και γενικά ό,τι ζούμε το κάνουμε «λίγο» λάθος.
Μέσα όλα αυτά υπάρχει ένα μικρό ποσοστό λάθους που αλλάζει όμως ολόκληρη την εξίσωση. Ένα απειροελάχιστο σφάλμα, μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τα πάντα αλλοιωμένα.

Αν τρέξεις στον χώρο προς μια κατεύθυνση με τεράστια ταχύτητα θα προφτάσεις να αγγίξεις την πλάτη σου, γιατί ο χώρος είναι κυκλικός.
Αν τρέξεις προς μια κατεύθυνση με τεράστια ταχύτητα θα αρχίσεις να γίνεσαι νεότερος γιατί ο χρόνος σου θα κυλάει ανάποδα.
Αυτά δεν είναι παράδοξα στο τεσσάρων διαστάσεων σύμπαν μας.

Παράδοξο είναι που εμείς ενώ το έχουμε επιβεβαιώσει πως είναι τετραδιάστατο, εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε σαν να ήταν τρισδιάστατο με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Και μα την αλήθεια αυτό που συνεπάγεται δεν είναι καθόλου αμελητέο σαν ποσότητα ή σαν αξία.

[Hlios]

Ανακαλύψαμε με επιστημονική μεθοδολογία πως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.
Ανακαλύπτουμε κάθε μέρα το πώς είναι στην πραγματικότητα.
Διαπιστώσαμε πως ο εγκέφαλος μας είναι ισομορφικός, δηλαδή παράγει εικονικές πραγματικότητες που ανταποκρίνονται στην ίδια του την δομή.
Διαπιστώσαμε πως το σύμπαν είναι τεσσάρων τουλάχιστον διαστάσεων, με τον χώρο, τον χρόνο και την ύλη να είναι στην πραγματικότητα κάτι διαφορετικό από ό,τι νομίζουμε.
Έχουμε διαπιστώσει πως μαθηματικά μοντέλα που περιγράφουν ιδιότητες του (εικονικού) κόσμου μας, κάνοντας μετάθεση ισχύουν και για τετραδιάστατο (πραγματικό) περιβάλλον.
Έχουμε στα χέρια μας τα μαθηματικά εργαλεία που μπορούν να μας δώσουν μια καλή εικόνα της πραγματικότητας δηλαδή του τετραδιαστατου σύμπαντος μας
Μαζί με την κβαντική φυσική και την πειραματική οδό μπορούμε να αποκτήσουμε μια καλή εικόνα της πραγματικότητας.
Προσεγγίζοντας θεωρητικά την εικόνα των τεσσάρων διαστάσεων και όλων των φυσικών νόμων που το διέπουν, και συγκρίνοντας αυτά τα στοιχεία με τις γνώσεις που έχουμε για την λειτουργία του εγκέφαλου μας (όπου λειτουργεί ως φίλτρο υποβιβασμού της αντίληψης μαζί με το υλικό μας σώμα) ίσως να καταλάβουμε το γιατί συμβαίνει όλο αυτό.
Το γιατί γεννηθήκαμε ως άνθρωποι, γιατί ήρθαμε εδώ σε αυτήν την ψευδαίσθηση; ..Τι φταίει και πως μπορούμε να το διορθώσουμε.

[Hlios]

Έχουμε δει όλοι μας σε βίντεο,
μαύρες τρύπες να καταπίνουν με φαντασμαγορικό τρόπο ουράνια σώματα.
Καταλαβαίνουμε πως η καμπύλωση του χωροχρόνου με την μορφή της ελκτικής βαρύτητας
είναι ακραία όσο πλησιάζουμε την μαύρη τρύπα.
Τόσο ακραία που για την υλη η επιτάχυνση είναι τεράστια
(φαντάζομαι και η σχετική ταχύτητα που αποκτά).
Η τεράστια επιτάχυνση γνωρίζουμε πως επιφέρει επιβράδυνση του χρόνου για το αντικείμενο
σε σχέση με τον απομακρυσμένο παρατηρητή.
Στο όριο γεγονότων της μαύρης τρύπας ο χρόνος για κάποιο υλικό έχει σταματήσει.
Η τεράστια αυτή επιτάχυνση επιφέρει επίσης συρρίκνωση του μήκους του υλικού αυτού,
όπου στο όριο γεγονότων αυτό το μήκος έχει γίνει μηδέν.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η ύλη που πέφτει σε μαύρη τρύπα, για τον απομακρυσμένο παρατηρητή
μοιάζει πως παίρνει τα χαρακτηριστικά του φωτός (γίνεται φως).
Όλα αυτά όμως είναι ό,τι βλέπει ο απομακρυσμένος παρατηρητής.

Η ερώτηση είναι: Για το ίδιο το υλικό αντικείμενο ισχύουν αυτά;
Το υλικό αντικείμενο το ίδιο καταλαβαίνει κάποια διαφορά στον εαυτό του;
Καταλαβαίνει πως ο χρόνος του επιβραδύνει ή το μήκος του συρρικνώνεται;
Ή πιθανά τα βλέπει να συμβαίνουν αυτά με αντεστραμμένο τρόπο τον απομακρυσμένο παρατηρητή;

Η ερώτηση ουσιαστικά είναι η εξής:
Το υλικό αντικείμενο που πέφτει στην μαύρη τρύπα μπορεί να διατηρήσει τα χαρακτηριστικά του
ή εξαϋλώνεται στην πραγματικότητα όπως ακριβώς βλέπει ο παρατηρητής;

Παλιότερα είχα την εντύπωση πως εξαϋλώνεται μα τελευταία αναρωτιέμαι μήπως δεν είναι έτσι,
αφού ένα αντικείμενο σε ελεύθερη πτώση δεν νιώθει καμία βαρύτητα επάνω του
με αποτέλεσμα κανέναν επηρεασμό της ροής του χρόνου ή του μήκους του για το ίδιο.
(Αυτά λογικά θα πρέπει να βλέπει πως συμβαίνουν στους άλλους γύρω του και όχι στον ίδιο).

Αν αυτοί οι ισχυρισμοί είναι σωστοί…
ότι δηλαδή τα υλικά σώματα που πέφτουν μέσα σε μια μαύρη τρύπα
εξακολουθούν να διατηρούν έστω κάποια από τα χαρακτηριστικά τους,
αυτό σημαίνει πως για το μεν αντικείμενο μεταβαίνει σε ένα άλλο περιβάλλον
ενώ για τον παρατηρητή εξαφανίζεται παίρνοντας χαρακτηριστικά φωτός.

Αυτό όμως θα μπορούσε να σημαίνει ότι και γενικότερα το φως είναι αντικείμενα κανονικά
τα οποία όμως έχουν μεταβεί σε άλλο χωροχρονικό περιβάλλον.
Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε κάπως απλοϊκά πως έχουν περάσει σε άλλη διάσταση.
Συμπεράνουμε πως το φως είναι εν δυνάμει αντικείμενα (οντότητες ή οτιδήποτε άλλο)
που κινείται σε ένα χωροχρονικό πλαίσιο (καμπυλότητα) λίγο μετατοπισμένο από το δικό μας.
Από την δική του σκοπιά, εμείς εδώ του μοιάζουμε ίσως σαν σκιά ή φως ή κάτι παραπλήσιο.

Θα το εξετάσω νοητικά με βάση τα όσα γνωρίζουμε από την θεωρία της σχετικότητας και θα επανέλθω.

[Hlios]

Είναι γνωστό πως ο αριθμός ταυτότητας του αντιληπτικού μας σύμπαντος είναι η ταχύτητα του φωτός.
Δηλαδή είναι το σύνορο του κόσμου μας (του ας πούμε άμεσα αντιληπτικού) με τον υπόλοιπο κόσμο
που κινείται και αντιλαμβάνεται μεγαλύτερες ταχύτητες – καμπυλώσεις.
Άποψη μου είναι πως είτε ηλεκτρομαγνητικό κύμα, είτε σωματίδιο
είναι και τα δυο ιδιότητες που προκαλεί η τοπική καμπύλωση του ιστού.
Όλα είναι ιστός, που όμως αποκτά στα μάτια μας διαφορετικές όψεις.
Και αυτό οφείλεται στην αντίληψη μας που είναι συντονισμένη στα 300 χιλιάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο.
Δεν θα ήταν άτοπο να πούμε πως αυτή δεν είναι η ταχύτητα του φωτός, αλλά η ιδιοσυχνότητα της δικής μας αντίληψης.

[Hlios]

Ρε παιδιά να πω κάτι; Λέμε πως το σύμπαν διαστέλλεται με επιταχυνόμενο ρυθμό σωστά;
Και πως όσο πιο μακριά από εμάς βρίσκονται οι γαλαξίες, τόσο πιο μεγάλη η επιτάχυνση διαφυγής τους.
Στατικά αν το δούμε σχηματίζεται λανθασμένα η εικόνα ενός σύμπαντος όπου τα άκρα του
τεντώνουν - απομακρύνονται προς τα έξω με μεγαλύτερο ρυθμό από ότι εδώ κοντά στο κέντρο του.
Το θέμα είναι όμως πως όταν εμείς κάνουμε αυτές τις παρατηρήσεις των απομακρυσμένων γαλαξιών
κοντά στα υποτιθέμενα όρια του σύμπαντος μας, αυτό που στην πραγματικότητα βλέπουμε είναι όχι το μακριά, αλλά το παλιά.
Έτσι η διαπίστωση πως το σύμπαν διαστέλλεται μετατρέπετε στο ότι το σύμπαν όταν ήταν νεαρότερο σε ηλικία διαστέλλονταν
(παλιά δηλαδή). Αυτό που βλέπουμε είναι η διαστολή όχι η τωρινή αλλά αυτή που σημειώθηκε αμέσως μετά την μεγάλη έκρηξη.

Το πώς είναι στην πραγματικότητα το σύμπαν μας Τώρα είναι δύσκολο να το περιγράψουμε με όρους «τρισδιάστατους»,
δηλαδή με την προϋπόθεση πως ο χώρος είναι αυτός που νομίζουμε και ο χρόνος τρέχει έτσι όπως τον νομίζουμε.
Η σωστή περιγραφή του σύμπαντος μας θα πρέπει να γίνει με ορούς και προϋποθέσεις που ισχύουν σε τετραδιάστατο περιβάλλον.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο χρόνος είναι κάτι το πολύ διαφορετικό από αυτό που νομίζουμε και ο χώρος λειτουργεί επίσης πολύ διαφορετικά.

Σε παλιότερη εργασία μου είχα περιγράψει το πώς μοιάζει ο κόσμος μιας λιγότερης και αντίστοιχα μιας περισσότερης διάστασης.

[Hlios]

Παραπάνω διευκρίνισα πως όταν παρατηρούμε τα απομακρυσμένα σημεία του σύμπαντος μας να διαστέλλονται, αυτό ήταν κάτι που συνέβαινε παλιά.
Κι αυτό γιατί η μακρινή παρατήρηση σε απόσταση, σημαίνει στην πραγματικότητα, μακρινή παρατήρηση στον παρελθοντικό χρόνο.
Τώρα θα αναρωτηθεί κάποιος, και με το δίκιο του, αν αυτά που μοιάζουν ευλόγα και μου επιτρέπουν εμένα να σας το παίζω έξυπνος,
δεν τα έχουν σκεφτεί και υπολογίσει οι ίδιοι επιστήμονες που κάνουν τις διατυπώσεις περί διαστελλόμενου σύμπαντος;
Δηλαδή είμαι εγώ ο έξυπνος και αυτοί οι ανόητοι του τους ξέφυγε μια τόσο σημαντική λεπτομέρεια;
Υπάρχει μια ακόμα λεπτομέρεια – σφάλμα που συνηθίζουν οι επιστήμονες, και αυτή δεν είναι άλλη από την μέτρηση της ηλικίας του σύμπαντος.
Ενός σύμπαντος που καθώς στις αρχικές του συνθήκες διαστέλλονταν με τραγικά μεγάλους ρυθμούς, ο χρόνος του έρεε με τραγικά αργούς ρυθμούς,
πράγμα που σημαίνει πως την προσπάθεια μας να μετρήσουμε την ηλικία του σύμπαντος μας αθροίσουμε άνισα δευτερόλεπτα και άνισα χρόνια.
Αυτό που συμβαίνει ίσως είναι ότι οι επιστήμονες στην προσπάθεια τους να μπορέσουν να κάνουν κάποιους υπολογισμούς
αναγκάζονται να τους κάνουν υιοθετώντας ίσως κάποιες συμβάσεις που μπορεί να είναι και λίγο έξω από το πλαίσιο της πραγματικότητας,
με αποτέλεσμα όμως και τα παραγόμενα συμπεράσματα από αυτούς τους υπολογισμούς να είναι αντίστοιχα λίγο έξω από το πλαίσιο της πραγματικότητας.
Όταν λοιπον προσπαθείς να μετρήσεις την ηλικία του άχρονου τετραδιάστατου σύμπαντος μας, τότε το αποτέλεσμα είναι ένα νούμερο που δεν έχει συνηθισμένη αξία.
Ο χρόνος στις τέσσερις διαστάσεις δεν είναι αυτό που μετρούμε εμείς εδώ στις τρεις. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με το αχώρο σύμπαν μας και την διάσταση του.
Αυτό που χρειάζεται κατά την άποψη μου είναι να εμπεδώσουμε μέσα βαθιά στην συνείδηση μας, πως αυτό που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας
είναι μια παραμορφωμένη τρισδιάστατη εικόνα (εικονικό δλδ) του τεσσάρων τουλάχιστον διαστάσεων, που είναι στην πραγματικότητα το σύμπαν μας.
Έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης σε αυτό. Όταν ακούμε επιστήμονες να λένε πως οι υπολογισμοί τους έδηξαν ένα μέγεθος ή μια ηλικία, δεν θα πρέπει
να ξεχνάμε πως αυτά τα νούμερα δεν περιγράφουν τον δικό μας γνωστό χώρο ή χρόνο, αλλά κάτι διαφορετικό που αφορά πιθανά τις τέσσερις διαστάσεις.

[Hlios]

Αν θέλετε και εσείς να προσεγγίσετε μαζί μου νοητικά την μορφή του τετραδιάστατου κόσμου μας
σαν προτείνω να διαβάσετε το παρακάτω απόσπασμα όπου περιγράφω το πως θα έμοιαζε ο κόσμος
μιας λιγότερης ή μιας περισσότερης αντίστοιχα διάστασης. Μετά θα δούμε για τον τρισδιάστατο χρόνο κλπ.

απο εδώ.. http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic ... 85#p261985

Ας το πάρουμε όμως από την αρχή και ας προσεγγίσουμε το θέμα διεξοδικά, κάνοντας μερικές λογικές αναγωγές.
Αναγωγές για να φανταστούμε πως είναι ένα σύμπαν λιγότερων διαστάσεων και πως ένα σύμπαν περισσότερων διαστάσεων.
Από όλα τα παραπάνω έχει πλέον καταστεί σαφές ότι η μετακίνηση ενός υλικού σώματος
είναι εξαρτώμενη με την αλλοίωση του ρυθμού που κυλάει ο χρόνος γι αυτό.
Κανένα υλικό σώμα δεν μπορεί να μετακινηθεί αν δεν κλέψει λίγο από την διάσταση του χρόνου του.
Είδαμε επίσης πως ο χώρος διαθέτει τρεις διευθύνσεις, μήκος πλάτος ύψος
όπου συνηθίζουμε λανθασμένα να περιγράφουμε και ως ‘τρεις διαστάσεις’
που όμως στερούνται νοήματος (είναι δηλαδή ουσιαστικά ανύπαρκτες) σε ένα καμπυλωμένο χωροχρονικό συνεχές,
γιατί δεν υπάρχει η προαπαιτούμενη καθετότητα μεταξύ τους.
Έτσι λοιπόν οι μόνες διακριτές, πραγματικές διαστάσεις, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ο χώρος και ο χρόνος.
Διαστάσεις εξαρτώμενες μεταξύ τους, όπου αν τεντώσεις την μια μαζεύει η άλλη. Αυτό είναι το δικό μας σύμπαν,
ένα σύμπαν δυο διαστάσεων δηλαδή και όχι τρισδιάστατο όπως λανθασμένα συνήθως περιγράφεται.

Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πως θα έμοιαζε ένα σύμπαν με μια λιγότερη διάσταση.
Ας φανταστούμε ένα σύμπαν όπου η διάσταση του χρόνου θα έλειπε. Σε ένα τέτοιο σύμπαν, μιας μόνο διάστασης,
αυτής του χώρου δηλαδή όπου διαθέτει τρεις διευθύνσεις πλάτος μήκος ύψος, τίποτε υλικό δεν θα μπορούσε να μετακινηθεί,
γιατί δεν θα υπήρχε αυτή η μια επιπλέον διάσταση (του χρόνου δηλαδή) που προσφέρει ελαστικότητα στον χώρο.
Εκείνη που προσφέρει την δυνατότητα να τεντώσουμε τον χώρο,
ώστε κάποιο υλικό σώμα να μπορεί να απομακρυνθεί από κάποιο σημείο του και να προσεγγίσει κάποιο άλλο του.
Ανάμεσα σε όλα αυτά τα ακίνητα υλικά αντικείμενα και οι άνθρωποι
θα στερούμασταν την δυνατότητα οποιασδήποτε μετακίνησης, ..οποιασδήποτε κίνησης.
Θα ήμασταν πακτωμένοι εντός ενός ανελαστικού χώρου τριών διευθύνσεων.

Σε ένα σύμπαν με μια επιπλέον διάσταση, δηλαδή δυο στο σύνολο, ..δηλαδή το δικό μας σύμπαν,
η δεύτερη διάσταση επιφέρει ένα είδος ελαστικότητας στην πρώτη, προσφέροντας έτσι μια κάποια ελευθερία κίνησης.
Προσφέροντας έναν κάποιο βαθμό ελευθερίας στον τριών διευθύνσεων χώρο, αν και με αρκετούς περιορισμούς.

Επιχειρώντας να φανταστούμε πως θα ήταν ένα σύμπαν με μια ακόμη επιπλέον διάσταση, κάνοντας την σχετική αναγωγή,
συμπεραίνουμε πως αυτή η επιπλέον διάσταση θα επιφέρει ένα είδος ελαστικότητας στις προηγούμενες δυο.
Στην μια, αυτή του χώρου, πιθανά να προσδίδει μεγαλύτερη ευελιξία στις ταχύτητες των μετακινήσεων,
δηλαδή να είναι εφικτές ταχύτερες μετακινήσεις, ως και ακαριαίες. Αντίστοιχα την δεύτερη διάσταση,
αυτή του χρόνου, να προσφέρει την δυνατότητα μετακίνησης και στις υπόλοιπες δυο χρονικές διαστάσεις.
Θυμάστε πως έχουμε αναφερθεί στην πιθανότητα ύπαρξης τριών χρονικών διαστάσεων,
ακριβώς όπως και αυτών του χώρου, γιατί ο χώρος και ο χρόνος είναι ένα.
Επιπλέον διαστάσεις προσδίδουν επιπλέον ελαστικότητα στις προϋπάρχουσες.
Επιφέρουν δηλαδή μεγαλύτερη ελευθερία μετακινήσεων και στο χώρο και στο χρόνο.
Ειδικά στον χρόνο μια ελευθερία μετακίνησης που δεν θα περιορίζεται στη φορά από το μέλλον προς το παρελθόν
αλλά το κυριότερο.. μια ελευθερία μετακίνησης και στις υπόλοιπες δυο χρονικές διαστάσεις.
Μια μετακίνηση, πιθανότατα με κάποιους περιορισμούς βέβαια,
που θα καθιστά εφικτή την προσέγγιση σε διαφορετικά παρελθόντα και διαφορετικά μέλλοντα.

Σε πολλούς θα έρχεται στον νου η υπόθεση εργασίας που αφορά τα λεγόμενα ‘παράλληλα σύμπαντα’,
για τα οποία προσωπικά διατηρώ ενστάσεις ως προς της λογική της ύπαρξης τους.
Η λογική αυτών των παράλληλων συμπάντων που τρέχουν χρονικά μονοδιάστατα, είναι στενή,
δεν διαθέτουν επιστημονικά ερείσματα και είναι κατά την γνώμη μου, μια υπόθεση βγαλμένη από νου
αγκυλωμένα στο ψευδές ικρίωμα των αισθήσεων μας.
Η πραγματικότητα πιθανά, όπως πολύ συχνά συμβαίνει να επαληθεύεται, ξεπερνά κατά πολύ και την πιο τρελή φαντασία.
Ας το κρατήσουμε αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

[Hlios]

Ό,τι βλέπουμε εμείς με την περιορισμένη μας «τρισδιάστατη» αντίληψη
είναι οι παραμορφωμένες μορφές του τετραδιάστατου πραγματικού κόσμου.
Αν θέλουμε να κατανοήσουμε αυτόν τον τετραδιάστατο κόσμο μας
χρειάζεται να εξετάσουμε μια μια αυτές τις παραμορφώσεις και αφού τις
εξετάσουμε να μπορέσουμε να τις αναστρέψουμε – αποκωδικοποιήσουμε
ώστε να εμφανιστεί η πραγματικότητα. Ό,τι βλέπουμε εδώ είναι κάτι άλλο εκεί.
Είχα φτιάξει πριν λίγο καιρό κάτι σαν μικρό λεξικό αποκωδικοποίησης.

http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic ... 47#p273447

Αν επιχειρούσαμε να φτιάξουμε έναν κατάλογο ερμηνευτικό
όπου θα προσέγγιζε τις λίγο περισσότερο πραγματικές ιδιότητες
όλων όσων διαστρεβλωμένα πιάνει η αντίληψη μας
θα είχε ίσως μια τέτοια μορφή.

Βαρύτητα = καμπύλωση του χώρου
Χώρος και χρόνος = συμπεριφέρονται σαν στάθμη υγρού σε συγκοινωνούντα δοχεία
Βλέπω μακριά = βλέπω παλιά
Βαρύτητα που έλκει = αιτία που κυλά ο χρόνος μπροστά
Βαρύτητα που απωθεί = αιτία να κυλά ο χρόνος αντίστροφα
Ταχύτητα = δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα
Επιτάχυνση = υπάρχει και είναι η καμπύλωση του χώρου = βαρύτητα
Χρόνος = το «συστατικό» που κάνει τον χώρο ελαστικό ώστε να είναι δυνατή η φαινομενική μετακίνηση της ύλης στον χώρο
Διαστολή του σύμπαντος = αιτία που ο χρόνος κυλάει έτσι εμπρός
Αύξηση βαρύτητας = αργότερος χρόνος
Χρόνος = δεν έχει πουθενά τον ίδιο ρυθμό

Αυτό θα μπορούσε να πάρει πιο οργανωμένη μορφή,
να γίνει πιο συγκεκριμένο και στοχευόμενο σε μια συγκεκριμένη δουλειά.
Θα μπορούσε να μην επαναλαμβάνει και ανακυκλώνει τα ήδη γνωστά του τρισδιάστατου σύμπαντος μας
αλλά να επιχειρήσει να δώσει αντιστοιχίες αυστηρά του τετραδιάστατου κόσμου.
Θα μπορούσε στην μια στήλη να έχει πράγματα του τρισδιάστατου κόσμου
και στην άλλη να αποκωδικοποιεί αυτές τις παραμορφώσεις
και να περιγράφει τι είναι αυτά στον τετραδιάστατο κόσμο.

[Hlios]

Σε προηγούμενο πόστ περιέγραψα ότι αντικείμενα που πέφτουν σε μια μαύρη τρύπα
-για τον απομακρυσμένο παρατηρητή- παραμορφώνονται παίρνοντας χαρακτηριστικά φωτός.
Ενώ για το ίδιο το αντικείμενο δεν αλλάζει κάτι στον εαυτό του
αλλά όλος ο υπόλοιπος κόσμος που αφήνει πίσω του
καθώς διαπερνά το τρισδιάστατο αντιληπτικό μας όριο.
Έτσι υπέθεσα πως υπάρχει η πιθανότητα, γενικότερα το φως, να είναι κανονικά αντικείμενα
που όμως δραστηριοποιούνται σε περιβάλλον που βρίσκεται αμέσως μετά
το αντιληπτικό μας όριο της ταχύτητας του φωτός.

Να διευκρινίσω πως το φως είναι ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία όπου διαθέτει συχνότητα.
Η συχνότητα είναι επαναλήψεις ανά μονάδα χρόνου.
Όταν λέμε επαναλήψεις η πιο συνηθισμένη επανάληψη στο σύμπαν είναι της περιστροφής.
Άρα μιλάμε για περιστροφές ανά μονάδες χρόνου,
όπου όμως ο χρόνος είναι ελαστικός και σχετίζεται άμεσα με την έννοια του χώρου.
Ξέρουμε πια ότι ο χρόνος είναι η άλλη όψη του χώρου.

Έχω την πεποίθηση, όπως το έχω περιγράψει άλλωστε και στην εργασία μου,
πως τα ουράνια σώματα περιστρέφονται επειδή αυτό τους το επιβάλει
η ίδια κύρτωση του ιστού του χωροχρόνου.
Θέλω να αποκωδικοποιήσω αυτό που εδώ βλέπουμε σαν την περιστροφή
των ουράνιων σωμάτων, τι είναι στην πραγματικότητα των τεσσάρων διαστάσεων.

[Hlios]

Είχα ακούσει από τον Νίκο Λυγερό ότι η περιστροφή στις τέσσερις διαστάσεις
είναι το φαινόμενο της διαστολής στις τρεις διαστάσεις.
Αυτό το καταλαβαίνω γιατί το έδειξε και σχηματικά.
Έτσι, έχουμε μια πρώτη έτοιμη αποκωδικοποίηση
που εξηγεί την διαστολή του σύμπαντος που έχουμε παρατηρήσει.
Τώρα μην με ρωτήσετε πως μοιάζει η περιστροφή στις τέσσερις διαστάσεις, δεν ξέρω.
Αυτό που μπορώ να υποθέσω είναι ότι εκεί ο χρόνος μοιάζει όπως ο χώρος εδώ,
όπου μπορείς να επισκεφτείς τα διαφορετικά σημεία του όσες φορές θέλεις.
Αντίστοιχα ο χώρος εκεί είναι κάπως πιο αφηρημένος θα μπορούσαμε να πούμε,
γιατί οι αποστάσεις μπορεί μεν να υπάρχουν, όμως καθώς οι μετακινήσεις μπορούν
να γίνονται πολύ γρήγορα, η έννοια του μακριά αλλάζει κάπως.
Δηλαδή το μακριά δεν σημαίνει δύσκολα προσβάσιμο.

[Hlios]

Να κάνω μια διευκρίνηση. Παραπάνω είπα πως ο χρόνος στις τέσσερις διαστάσεις
μοιάζει με τον χώρο όπου μπορείς να επισκεφτείς τα διαφορετικά σημεία του όσες φορές θέλεις.
Προσοχή αυτό δεν σημαίνει πως κάθε φορά που επιστρέφεις σε ένα χρονικό σημείο
βρίσκεις τα πάντα ίδια και αρχίζει μια επανάληψη συμβάντων.
Όπως συμβαίνει με την διάσταση του χώρου που όταν επιστρέφεις στο ίδιο σημείο
τα πράγματα δεν είναι ίδια γιατί έχει αλλάξει η άλλη διάσταση, αυτή του χρόνου,
έτσι και με την επιστροφή σε σημείο του χρόνου της τέταρτης διάστασης,
δεν είναι ακριβώς τα ίδια αυτά που συναντάς, γιατί αντίστοιχα έχει αλλάξει μια άλλη διάσταση,
πες την τέταρτη ή ακόμα αν θέλεις ονόμασε την και χρόνο2.
Να θυμάσαι πως το σύμπαν μας βάση υπολογισμών είναι πιθανά 11 διαστάσεων.



Υ.Γ. Ένα είναι το σίγουρο, πως ό,τι εδώ στην τρεις διαστάσεις αντιλαμβανόμαστε ως περιστροφή,
είναι κάτι πολύ θεμελιώδες και ουσιαστικό πράγμα στις τέσσερις διαστάσεις.
Ίσως τόσο σημαντικό, όσο είναι για εμάς η ύλη ή ο χώρος ή ο χρόνος.
Κάτι αντίστοιχο ας το πούμε σε αξία, (όχι σε όψη ή χαρακτηριστικά).

[Hlios]

εεε οσο για το τελευταιο ειναι αρκετα αυθαιρετο. απ οτι θυμαμαι οι τελευταιες απο τις 11 διαστασεις
προστεθηκαν ως προαπαιτουμενο για να επιβεβαιωσουν τις εξισωσεις που περιγραφουν τη θεωρια των χορδων
προς το παρον ειναι πολυ ρευστα και υποθετικα ολα αυτα

Σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου.
Ακόμα κι αν δεν είναι στα σίγουρα 11 όπως σωστά διατύπωσες,
αυτό που μας απασχολεί είναι πως σίγουρα δεν είναι τρεις, αλλά τουλάχιστον τέσσερις.

Ναι, ναι, δεν το πα δεικτικά. Καθε αλλο.

Στην τελική τι είναι αυτό που ονομάζουμε διαστάσεις;
Αφού όλα είναι απλά καμπυλώσεις του ίδιου συνεχούς;
Πιστεύω πως οι διαφορετικές διαστάσεις
έχουν να κάνουν με τα διάφορα διακριτά όρια της αντίληψης
παρά με κάποιο άλλο όριο.

[Hlios]

Θέλω να πιστεύω πως οι περιγραφές που προσπαθώ να κάνω είναι σχετικά απλές και κατανοητές.
Αργότερα αφού θα έχουμε εξετάσει τις φυσικές δυνατότητες όσων κινούνται στις τέσσερις διαστάσεις,
θα κάνουμε μια προσέγγιση στο πως μοιάζει για κάποιο ον αυτό το περιβάλλον.
Δηλαδή να δούμε ποια είναι τα νέα διακριτά όρια και ποια τα πεδία δράσης τους.
Θέλω να πιστεύω πως θα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα η οπτική αυτή.

[Hlios]

Μια μικρή διευκρίνιση για όσους διαβάζουν αυτό το νήμα.
Αυτά που λέω για την τέταρτη διάσταση,
δηλαδή αυτή η παράτολμη περιγραφή που επιχειρώ, δεν είναι αυθαίρετη.
Είναι συμπεράσματα από λογικές αναγωγές
ακλουθώντας τα επιβεβαιωμένα πρότυπα της σχετικότητας του Αϊνστάιν.
Ασφαλώς και θα περιέχουν σφάλματα αυτά τα συμπεράσματα μου
ωστόσο όμως επαναλαμβάνω δεν είναι εντελώς αυθαίρετα.
Δεν είναι σαν άλλες περιγραφές που συναντούμε στο ίντερνετ
που είναι προϊόν φαντασίας ή διαίσθησης ή μεταφυσικής εμπειρίας κλπ.
Είναι μια προσέγγιση βασισμένη στα επιστημονικά μας δεδομένα.

[Hlios]

Ταχύτητα
Η σταθερή ταχύτητα είναι σχετική γιατί στο σύμπαν δεν υπάρχει κάποιο θεμελιώδες σημείο αναφοράς
όπου να μας επιτρέπει να ορίσουμε τι κινείται σε σχέση με τι.
Δηλαδή δεν μπορείς να αποδείξεις ότι εσύ κινείσαι
ή είσαι ακίνητος και όλο το υπόλοιπο σύμπαν κινείται αντίθετα.
Η σταθερή ταχύτητα δεν έχει καν φορά αφού δεν έχει σημείο αναφοράς.
Υπάρχει μονάχα ως εικόνα ή ως ψευδαίσθηση.

Επιτάχυνση.
Η επιτάχυνση είναι ίσως το μόνο υπαρκτό πράγμα στον ορατό μας κόσμο.
Αυτό που νομίζουμε ως επιτάχυνση είναι η οπτικοποίηση της καμπύλωσης του ιστού του χωροχρόνου.
Όλα είναι επιτάχυνση από την άποψη πως όλα δεν είναι παρά διαφορετικής γεωμετρίας κύρτωση του ιστού.
Η υλη μπορεί να θεωρηθεί πως είναι από καθαρή επιτάχυνση (δηλαδή καμπύλωση).
Η αίσθηση του χρόνου είναι και αυτή επιτάχυνση (καμπύλωση του ιστού).
Η αίσθηση των διαστάσεων του χώρου είναι και αυτή πιθανά μια επιτάχυνση από την άποψη της κύρωσης.

Βαρύτητα.
Η βαρύτητα είναι η επιτάχυνση που περιέγραψα παραπάνω. Είναι σχεδόν τα πάντα.
Η αίσθηση της βαρύτητας - επιτάχυνσης είναι η αίσθηση της κύρτωσης του ιστού του χωροχρόνου.

Χωρικές διευθύνσεις μήκους, πλάτους και ύψους.
Αυτές είναι ψευδαίσθηση ακριβώς όπως η ταχύτητα. Είναι ανύπαρκτες και υπάρχουν ως εικόνα ή ως ψευδαίσθηση.
Η απαιτουμένη καθετότητα μεταξύ τους, δηλαδή οι τομές τους να σχηματίζουν γωνία 90 μοιρών,
δεν συναντάται πουθενά στον κόσμο μας. Ο ιστός του χωροχρόνου είναι παντού κυρτός – καμπύλος.
Για τον ίδιο λόγο απουσιάζει η έννοια του παραλλήλου.

Υλη
Η μεγαλύτερη από της εικονικές ψευδαισθήσεις μας.
Η υλη είναι και αυτή ένα γεωμετρικό μοτίβο της καμπυλότητας του χωροχρόνου ιστού.
Είναι και αυτή υλοποιημένη από τον ίδιο χωροχρόνο πράγμα που εξηγεί την αλληλεξάρτηση της με αυτόν.
Τα σωματίδια που εξετάζουν επιστήμονες είναι στην ουσία πακέτα πληροφορίας
και όχι οι μπίλιες που μπορούν να φαντάζονται κάποιοι στο άκουσμα της λέξης.

Φως
Φως είναι η πραγματικότητα που συναντάμε μετά τον ορίζοντα των ψευδαισθήσεων της αντίληψης μας.
Εμείς βλέπουμε απλά ένα φως αλλά είναι σίγουρα κάτι πολύ περισσότερο από αυτό.
Είναι ο σύνδεσμος μας με τον υπόλοιπο κόσμο που δραστηριοποιείτε σε περισσότερες διαστάσεις.
Δε μπορώ να πω κάτι παραπάνω γιατί θα είναι λάθος.

[Hlios]

Μην μπερδεύεστε και πιστεύετε πως οι πλανήτες και ο ήλιος είναι πολύ μακριά μας.
Μην νομίζετε πως άλλοι αστερισμοί είναι αποκομμένοι σε απίστευτες αποστάσεις
ή πως ο γαλαξίας και ολόκληρο το σύμπαν είναι αχανές μεγάλο. Δεν είναι καθόλου.
Η αντίληψη μας που ως κέντρο πρόσληψης ερεθισμάτων χρησιμοποιεί το υλικό μας σώμα
υπόκειται σε κάποιους περιορισμούς λόγο αυτής της ιδιότητας του. Αντιλαμβανόμαστε
το σύμπαν όχι όπως είναι στην πραγματικότητα (δηλαδή τεσσάρων τουλάχιστον διαστάσεων)
αλλά μονάχα την αποτυπωμένη σκιά του στην τριών διαστάσεων αντιληπτική μας επιφάνια.
Σας προσκαλώ να φέρετε μια εικόνα στο μυαλό σας. Φανταστείτε πόσο μακριά και απροσπέλαστο
μοιάζει ένα ποτήρι νερό ακουμπισμένο στο τραπέζι για ένα άτομο παράλυτο που δεν μπορεί να κινηθεί.
Τίποτε δεν είναι πραγματικά μακριά σε ένα σύμπαν τεσσάρων διαστάσεων όπως το δικό μας
(όπου οποιοδήποτε σημείο του χώρου και του χρόνου είναι εύκολα προσβάσμο).
Εμείς είμαστε σε κατάσταση (προσωρινής ελπίζω) παραλυσίας λόγο της αντιληπτικής μας κατάστασης.

[Hlios]

Βλέπουμε τα αστέρια στον ουρανό να είναι όλα τόσο μακρινά,
μα στην πραγματικότητα βλέπουμε εικόνες από το παρελθόν τους.
Όσο μακρύτερα κοιτάζουμε, τόσο παλιότερη η εικόνα τους.
Εμείς είμαστε που απουσιάζουμε από το παρόν του σύμπαντος μας,
επειδή βλέπουμε μέσα από ένα χρονικά παραμορφωτικό φακό
που μας επιβάλει ο γάμος της αντίληψης μας με το υλικό μας σώμα.

Αυτός ο γάμος δεν είναι κατ’ανάγκη κακός ή επιζήμιος για εμάς.
Δεν φταίει το υλικό μας σώμα αλλά ένα κενό της αντίληψης μας.
Αυτό το κενό ήρθε να καλύψει το υλικό μας σώμα. Μας βοηθάει και κατά μία έννοια,
όχι μόνο μας περιορίζει.
Το ζητούμενο δεν είναι να το αφαιρέσουμε από την εξίσωση
της ύπαρξης μας αλλά να εντοπίσουμε τα κενά που γεμίζει.
Να τα ανακαλύψουμε και να αναπληρώσουμε με σωστό τρόπο.

Όλοι έχετε ακούσει πως το σύμπαν μας μοιάζει να έχει φράκταλ δομή.
Μπορούμε να καταλάβουμε έτσι από διάφορα εμφανιζόμενα μοτίβα
του εικονικού μας τρισδιάστατου κόσμου το πώς πιθανά να μοιάζει
η τετραδιάστατη πραγματικότητα και κάνοντας τις συγκρίσεις
να εντοπίσουμε τι είναι εκείνο που λείπει από την αντίληψη μας
με αποτέλεσμα την υποβίβαση της στις τρεις διαστάσεις
και την ανάγκη δέσμευσης της από ένα υλικό σώμα.

Έτσι για να μπούμε λίγο στα βαθιά νερά…
θα ρίξω την ιδέα πως το θέμα είναι εννοιολογικά γεωμετρικό.
Έχει να κάνει με την γεωμετρία της αντίληψης μας.
Υπάρχουν διάφοροι γεωμετρικοί χώροι,
μπορεί άλλοι να είναι κλειστοί και άλλοι ανοικτοί.
Χρειάζεται η αναστροφή της αντιληπτικής μας θεώρησης
που βλέπει από μέσα προς τα έξω να αλλάξει
ώστε να βλέπει και από έξω προς τα μέσα.