Εξετάζοντας το MATRIX

[Hlios]

Όλα μοιάζει να είναι ένα.
{Εξετάζοντας το MATRIX '0'}
Η ύλη δεν είναι στην πραγματικότητα συμπαγής,
όπως εσφαλμένα αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.
Απλά τα άτομα που την δομούν δεσμεύουν κενό χώρο.
Μέσα της η ύλη, είναι κενός χώρος.
Η διαφορά της ύλης, από την απουσία ύλης, είναι
πως στην μια περίπτωση υπάρχει ο χώρος
όπου είναι δεσμευμένος,
ενώ στην άλλη ο χώρος δεν είναι.
Και στις δυο περιπτώσεις όμως το μόνο που υπάρχει
στην πραγματικότητα, είναι ο ίδιος ο χώρος.

Ο χώρος δεν είναι στην πραγματικότητα
όπως τον έχουμε συνηθίσει
να τον νιώθουμε με τις αισθήσεις μας.
Ο λόγος είναι ότι ο χώρος είναι το ίδιο πράγμα με τον χρόνο.
Αυτές οι δυο έννοιες είναι αχώριστες
και συνυπάρχουν ως μια αδιαίρετη ενότητα.
Όταν καμπυλώνεις τον χώρο καμπυλώνεται ταυτόχρονα
και ο χρόνος οπότε και αλλάζει ο ρυθμός που κυλά.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε
πως αυτό που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας ως ύλη,
είναι οριοθετημένος χώρος και δεσμευμένος χρόνος.
Ακόμα και εμείς δηλαδή, το υλικό μας σώμα,
είμαστε στην ουσία οριοθετημένος χώρος και δεσμευμένος χρόνος
άσχετα με το τι αντιλαμβάνονται οι ατελέστατες αισθήσεις μας.
Αν και η παρουσίαση είναι κάπως απλοϊκή, η ουσία παραμένει.
Χώρος, χρόνος και ύλη είναι ένα.

[Hlios]

{Εξετάζοντας το MATRIX '1'}

Ο χώρος και ο χρόνος είναι
το στημόνι και το υφάδι ενός ελαστικού πλεκτού
και λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία.
Όταν ο χώρος τεντώνεται, ο χρόνος συρρικνώνεται.
Όταν ο χώρος διαστέλλεται, ο χρόνος κυλάει.
Αν το σύμπαν πάψει να διαστέλλεται, ο χρόνος θα σταματήσει.
Αν το σύμπαν αρχίσει να συστέλλεται
ο χρόνος θα αρχίσει να κυλά ξανά με αντίστροφη φορά
από το μέλλον προς το παρελθόν.
Ο ρυθμός διαστολής του χώρου
είναι ανάλογος με τον ρυθμό που κυλά ο χρόνος.

[Hlios]

{Εξετάζοντας το MATRIX '2' }

Είπαμε πως ο χώρος και ο χρόνος είναι σαν
το στημόνι και το υφάδι ενός ελαστικού πλεκτού.
Η ύλη είναι σαν ένας κόμπος σε αυτή την ύφανση
που προκαλεί μια τοπική αναδίπλωση
(αναστροφή και αντίστροφη)
των ιδιοτήτων του χωροχρονικού συνεχούς.
Ο κόμπος αυτός είναι και ο ίδιος φτιαγμένος
από χώρο και χρόνο, αλλά παρουσιάζει
μια ιδιότυπη συμπεριφορά μοναδικότητας.
Τις ανάστροφες ιδιότητες της ύλης
θα εξετάσουμε διεξοδικά σε επόμενες αναρτήσεις.

[Hlios]

{Εξετάζοντας το MATRIX 3 }

Αυτό που εξετάζω στις αναρτήσεις
που φέρουν τον παραπάνω χαρακτηριστικό τίτλο,
είναι το λεγόμενο matrix των ψευδαισθήσεων μας.
Περιγραφώ τον τρόπο που συμπεριφέρεται
και τους μηχανισμούς λειτουργίας του.
Περιγράφω την δομή αυτής της ψευδαίσθησης,
που όπως θα δούμε ανταποκρίνεται με συνέπεια
σε συμμετρικούς σχηματισμούς.
Το matrix συμπεριφέρεται σαν να είναι
η άπειρη αναδίπλωση ειδώλων (σε ζεύγη) του ενός.

[Hlios]

{Εξετάζοντας το MATRIX 4 }

Η ύλη είναι ένας κόμπος του χωροχρόνου
και μοιάζει όπως γράφουμε το γράμμα (φ),
όπου για μια στιγμή τοπικά
οι ιδιότητες τους αλλάζουν φορά και κατεύθυνση.
Τα χαρακτηριστικά τους αναστρέφονται
και αντιστρέφονται σε μικρό τοπικό επίπεδο.

Η παρουσία οριοθετημένου χώρου (δηλαδή ύλης)
προκαλεί σε κοντινή απόσταση γύρω του
το φαινόμενο της ελκτικής βαρύτητας.
Αντίστροφα η απουσία οριοθετημένου χώρου,
δηλαδή η απουσία ύλης, επιφέρει απωθητικές
βαρυτηκές δυνάμεις σε μακρινές αποστάσεις.
Αυτή η απωθητική βαρυτηκή δύναμη
της απουσίας της ύλης, είναι η αιτία
της επιταχυνόμενης διαστολής του σύμπαντος.

[Hlios]

{Εξετάζοντας το MATRIX 5 }
Ο χρόνος κυλάει με διαφορετικό ρυθμό σε διαφορετικές θέσεις του χώρου.
Ο χρόνος κυλάει με πιο αργό ρυθμό στο επίπεδο της θάλασσας, από ότι σε μια βουνοκορφή.
Κυλάει πιο αργά στο ισόγειο, από ότι στον δεύτερο όροφο.
Κυλάει πιο αργά στα πόδια μας, από ότι στο κεφάλι.
Επιστήμονες μέτρησαν την διαφορά που κυλάει ο χρόνος σε δυο σημεία με διαφορά υψόμετρου 33 εκατοστών.
Ο χρόνος επάνω στην γη κυλάει πιο αργά από ότι στο υψόμετρο όπου βρίσκονται οι δορυφόροι που είναι υπεύθυνοι για την λειτουργία των γνωστών μας gps.
Υπάρχει ειδική (νομίζω στρατιωτική) μονάδα όπου είναι υπεύθυνη για την περιοδική διόρθωση – συγχρονισμό
των χρονομέτρων στους δορυφόρους των gps για να μπορούν να λειτουργήσουν σωστά.
Οι διαφορές στον ρυθμό που κυλάει ο χρόνος σε αυτό το υψόμετρο, είναι τόσο έντονη, όπου αν τα ρολόγια δεν συγχρονίζονταν διαρκώς,
το στίγμα θέσης θα είχε κάθε τόσο όλο και μεγαλύτερη απόκλιση που σύντομα θα το καθιστούσε αναποτελεσματικό.
Αυτά τα αναφέρω για να καταλάβουμε πως δεν μιλάμε για διαφορές ροής του χρόνου έξω από τον δικό μας καθημερινό κόσμο.
Στο μυαλό μας έχει αποτυπωθεί η εικόνα ενός χρόνου που είναι ακλόνητα σταθερός και αμείλικτος. Όχι δεν είναι.
Είναι πολύ ρευστός και σχετικός.
Και αλλάζει ρυθμό κάθε φορά που μετακινούμαστε στον χώρο. Κάθε φορά που αναπτύσσουμε ταχύτητα για να μεταβούμε από ένα σημείο του χώρου σε ένα άλλο,
αναπόφευκτα κάνουμε τον χρόνο για εμάς να κυλάει πιο αργά. Κάθε φορά που πατάμε είτε το γκάζι,
είτε το φρένο στο αυτοκίνητο μας κάνουμε τον χρόνο να κυλάει πιο αργά για εμάς.

Ο χώρος και ο χρόνος είναι ένα. Αυτά είναι ελαστικά και καμπυλώνουν.
Την καμπύλωση του χώρου την αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας ως επιτάχυνση (είτε από την επιτάχυνση και επιβράδυνση του αυτοκινήτου μας,
είτε από την επιτάχυνση της βαρύτητας της γης, το ίδιο είναι).
Η καμπύλωση του χρόνου αφορά τον ρυθμό με τον οποίο κυλάει. Μπορεί να αρχίσει να κυλάει περισσότερο γρήγορα ή περισσότερο αργά.
Μπορεί ακόμα και να σταματήσει ή να αλλάξει φορά με κατεύθυνση από το μέλλον προς το παρελθόν. Όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που κυρτώνουν – καμπυλώνουν.
Είναι θέμα γεωμετρίας.

http://tvxs.gr/news/sci-tech/%CE%B5%CF% ... E%B9%CE%B1

[Hlios]

{Εξετάζοντας το MATRIX 6 }

Το σύμπαν που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας είναι δυο διαστάσεων.
Βλέπουμε την ανεπτυγμένη διάσταση του χώρου και νιώθουμε μια όψη του χρόνου.
Ο χώρος και ο χρόνος είναι οι δυο διαστάσεις του ίδιου πράγματος.
Ο χώρος δεν μπορεί να ονομαστεί τρισδιάστατος από μόνος του γιατί είναι καμπύλος, δηλαδή κυρτός.
Ως εκ τούτου δεν μπορεί να υπάρξει πουθενά, σε κανένα του σημείο
η απαιτουμένη καθετότητα που θα όριζε το ύψος, το πλάτος και το μήκος.
Ο χώρος και ο χρόνος είναι ένα.
Από αυτό συνεπάγεται πως ο χρόνος στην ανεπτυγμένη του μορφή είναι (σε εισαγωγικά) «τρισδιάστατος»
όπως και έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε έστω και εσφαλμένα τον χώρο.
Ο χρόνος δεν είναι γραμμικός. Δεν έχει μόνο παρελθόν και μέλλον.
Όλες οι στιγμές του βρίσκονται και παραμένουν για πάντα στην γεωγραφική τους περιοχή, γιατί είναι και αυτές χώρος.
Οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται τον ανεπτυγμένο χώρο.
Έχουμε δηλαδή την δυνατότητα να μεταβούμε από το ένα του σημείο σε κάποιο άλλο.
Για κάποιο λόγο όμως οι αισθήσεις μας δεν αντιλαμβάνονται και τον χρόνο ομοίως ανεπτυγμένο,
με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να μεταβούμε σε διαφορετικά του σημεία.
Δεν μπορούμε να πάμε πίσω ή εμπρός στον χρόνο, ούτε επάνω και κάτω.
Αυτό δεν σημαίνει πως ο χρόνος δεν έχει επάνω και κάτω ή δεξιά και αριστερά.
Έχει, ακριβώς όπως έχει εμπρός και πίσω.

Όταν ανεβαίνουμε στην ζυγαριά να μετρήσουμε το βάρος μας, αυτό που μετράμε στην ουσία,
είναι η κύρτωση του χώρου και η καμπυλότητα του χρόνου.

Αιχμάλωτοι στην γραμμική κατεύθυνση του χρόνου είναι όσοι διαθέτουν υλη (=οριοθετημένο χώρο και δεσμευμένο χρόνο).
Άϋλες οντότητες ή πράγματα (όπως για παράδειγμα είναι το φως) δεν βιώνουν τον χρόνο γραμμικά.
Για την ακρίβεια ο χρόνος τους δεν κυλά. Έχει εξαργυρωθεί εντελώς σε χώρο.
Είπαμε πως ο χώρος και ο χρόνος είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Έτσι αν είσαι φως και κινιέσαι με το όριο της ταχύτητας του κόσμου μας, που είναι η ταχύτητα του φωτός,
έχεις κάνει τον χρόνο να κυλάει τόσο αργά που έχει σταματήσει εντελώς.

Ο κόσμος των εικόνων που αντιλαμβανόμαστε είναι συναρπαστικός.
Δεν είναι ψεύτικος, μα είναι εικόνες …σκιές μιας ακόμα ομορφότερης ολότητας.
Για κάποιο λόγο βλέπουμε τα διάφορα πράγματα γύρω μας σαν να είναι ξεχωριστά, ενώ είναι ένα.

[Hlios]

{Εξετάζοντας το MATRIX 7 }

Ο χώρος και ο χρόνος είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Κάθε φορά που μετακινούμαστε στον χώρο κλέβουμε λίγο από την διάσταση του χρόνου.
Κάθε φορά που επιταχύνουμε κάνουμε τον χρόνο να κυκάει πιο αργά.
Αν δεν υπήρχε ο προσφερόμενος χρόνος,
ο χώρος θα ήταν ανελαστικός και κάθε είδους μετακίνηση ΔΕΝ θα ήταν εφικτή.
Θα ήμασταν πακτωμένοι σε μια θέση ενός συμπαγούς χώρου.
Ο χρόνος είναι που κάνει την μετακίνηση εφικτή.

Οι αισθήσεις μας είναι εντελώς απατηλές και δεν προσεγγίζουν ούτε στο ελάχιστο την πραγματικότητα.
Οι αισθήσεις μας είναι μια μηχανή του κιμά που διαχωρίζει το Ένα σε διαφορετικότητες.
Όλα είναι εδώ και τίποτε δεν είναι κριμένο.
Εμείς δεν είμαστε ικανοί να αντιληφτούμε την πρωτογενή μορφή του όλου,
γιατί προσκολληθήκαμε να πιστεύουμε για μόνες αληθινές τις σκιές του και μόνο.

[Hlios]

{Εξετάζοντας το MATRIX 8 }

Lucid Dreaming... Μεταφορά στον αστρικό κόσμο ή άγγιγμα του υποσυνειδήτου μας; Έχω διαβάσει διάφορα άρθρα σχετικά με το διαυγές ονείρεμα και τα περισσότερα αναφέρουν την συνειδητοποίηση της μεταφοράς σε έναν αστρικό κόσμο. Στη πράξη όμως είναι αλήθεια αυτό που συμβαίνει ή μήπως συνειδητά πλέον μπορούμε να αγγίξουμε, να δούμε, να μιλήσουμε με κομμάτια του υποσυνειδήτου μας που στην κανονική μας ζωή θα αγνοούσαμε ακόμα και την ύπαρξή τους; Ή ίσως και τα δύο...

Η ‘κανονική ζωή μας’ όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, έχει ως πεδίο δράσης μια πολύ στενά οριοθετημένη αντιληπτή πραγματικότητα, που είναι αποδεδειγμένα (εδώ και πολύ καιρό) απατηλή. Απατηλή, όχι με την έννοια του ψεύτικου, αλλά του έντονα αλλοιωμένου από την παραμόρφωση (των ούτως ή άλλως) μικρών ΟΡΑΤΩΝ ορίων της.

Για να το πω και με απλά λόγια, αυτό που νιώθουμε ως πραγματικότητα στην ‘κανονική μας ζωή’ είναι η παραμορφωμένη εικόνα ενός πολύ μικρού κομματιού αυτού που υπάρχει. (Προσέξτε την διατύπωση μου) Αυτό που νομίζουμε για πραγματικό είναι μια απεικόνιση – μια εικόνα – ένα είδωλο σαν αντικατοπτρισμός ενός μικρού τμήματος αυτού που υπάρχει. Δεν βλέπουμε καν αυτό το ίδιο (αυτού που υπάρχει, ότι κι αν είναι) αλλά απλώς μια αλλοιωμένη ΕΙΚΟΝΑ. Ένα καθρέφτισμα σε έναν παραμορφωτικό καθρέφτη.

Το φίλτρο που συντονίζεται σε ένα μικρό κομμάτι αυτού που υπάρχει (ότι κι αν είναι αυτό) και δημιουργεί την αίσθηση μιας πραγματικότητας σε εμάς, είναι η αντιληπτική ικανότητα της συνείδησης μας. Δεν βρίσκω κάποια αιτία που θα μπορούσε να αντιβαίνει στον ισχυρισμό μιας δυνατότητας μετατόπισης των ορίων του αντιληπτικού φάσματος της συνείδησης, καθιστώντας τον αστρικό κόσμο τόσο ‘κανονικό’ όσο και αυτός της προαναφερθείσας ‘κανονικής ζωής μας’.

Κανένας από τους δυο δημιουργημένους από την αντίληψη μας κόσμους (εικόνων) δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο πραγματικός ο ένας από τον άλλον. Είναι και οι δυο εικόνες. Αυτό που κάλλιστα μπορεί να συμβαίνει, είναι τα όρια του ενός να είναι ευρύτερα από του άλλου. Όπως επίσης σε κάποιο σημείο ενδέχεται να συναντιούνται αυτά τα όρια. Οι διαφορετικοί κόσμοι στους οποίους αναφερόμαστε είναι ουσιαστικά διαφορετικές όψεις από διαφορετικές αντιληπτικές γωνίες περιορισμένου τμήματος αυτού που υπάρχει (ότι κι αν είναι αυτό).

Ο λόγος που ονομάζω τους κόσμους ως «εικονικούς» και όχι ως «πραγματικούς», είναι επειδή αυτό που υπάρχει (ότι κι αν είναι αυτό) είναι ΕΝΑ και είναι αδιαίρετο. Όταν αντιλαμβανόμαστε μέρος του, και ΟΧΙ την ολότητα του, τότε αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι όχι το ίδιο αλλά μια εικόνα του από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία. Υποθετικά, αν κάποια στιγμή η αντίληψη μας έφτανε σε κατάσταση που θα ήταν ικανή να αντιληφθεί όχι μονάχα ένα τμήμα, αλλά ολόκληρο αυτό που υπάρχει (ότι κι αν είναι αυτό), τότε θα έχουμε γίνει ένα με αυτό το αδιαίρετο ΕΝΑ. Τότε η αντίληψη μας θα αντιλαμβάνεται τον Εαυτό στην πραγματική πραγματικότητα και όχι όπως τώρα ως μια αποκομμένη όψη αυτού.

[Hlios]

Ακούμε ένα μικρό κομμάτι ήχων, από 20 ως 20000 hz.
Βλέπουμε μικρό κομμάτι ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, δηλαδή μόνο στα όρια του ορατού φωτός.
Ζούμε πάρα πολύ για να αντιληφτούμε κάποια μικρά πράγματα. Και πάρα πολύ λίγο για κάποια άλλα μεγαλύτερα.
Για παράδειγμα αν ζούσαμε για πολλά πολλά χρόνια,
η γέννηση και ο θάνατος τον άστρων θα έκαναν στα μάτια μας τον ουρανό να αναβοσβήνει σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο.

[Hlios]

Πολύ καλό! Από τα ελάχιστα άρθρα του είδους (μεταξύ όσων έχει τύχει να διαβάσω) που δεν είναι σαχλό. Μπράβο!





Το Big Bang ίσως «γέννησε» ένα παράλληλο σύμπαν όπου ο χρόνος κυλά αντίστροφα

http://www.naftemporiki.gr/story/890040 ... antistrofa

Χάρις στη Μεγάλη Έκρηξη, είναι πιθανόν να δημιουργήθηκαν δύο «κατοπτρικά» σύμπαντα, στα οποία τα «βέλη του χρόνου» έχουν αντίθετη κατεύθυνση, υποστηρίζουν Καναδοί και Βρετανοί επιστήμονες. Σύμφωνα με τη θεωρία που ανέπτυξαν, αν τα νοήμονα όντα σε κάθε «κόσμο» μπορούσαν να παρατηρήσουν το δεύτερο «κατοπτρικό» σύμπαν, τότε θα διαπίστωναν πως ο χρόνος κυλά σε αυτό αντίστροφα.

Η θεωρία διατυπώθηκε από τον Βρετανό δρα Τζούλιαν Μπάρμπουρ και τους Τιμ Κοσλόφσκι και Φλάβιο Μερκάτι, οι οποίοι εργάζονται στον Καναδά και πιο συγκεκριμένα στο πανεπιστήμιο του Νιου Μπράνσγουικ και το Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής Perimeter, αντίστοιχα. Με αυτήν, οι τρεις φυσικοί επιχειρούν να απαντήσουν σε έναν από τους πιο περίπλοκους «γρίφους» σχετικά με τη λειτουργία του σύμπαντος που ζούμε: για ποιον λόγο όλα τα «αυθόρμητα» φυσικά φαινόμενα εξελίσσονται πάντοτε προς μια κατεύθυνση – π.χ. όταν καίγεται, ένα κομμάτι ξύλο μετατρέπεται σε στάχτη, χωρίς να συμβαίνει ποτέ το αντίστροφο.

Αυτή η αναπόδραστη κίνηση του χρόνου «από το παρόν στο μέλλον» περιγράφεται από τη θερμοδυναμική, όπως έδειξε ήδη από τον 19ο αιώνα ο Αυστριακός φυσικός Λούντβιχ Μπόλτζμαν. Έτσι, αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν κατεύθυνση του «βέλους του χρόνου» δεν είναι τίποτε άλλο από την τάση που έχουν όλα τα συστήματα να μεταβαίνουν από καταστάσεις υψηλότερης οργάνωσης σε μεγαλύτερη αταξία. Αυτό το μέτρο της αταξίας ονομάζεται εντροπία, η οποία με βάση τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής δεν μπορεί να μειώνεται σε ένα κλειστό σύστημα – όπως είναι το σύμπαν.

Την ίδια στιγμή, όμως, όλες οι υπόλοιπες εξισώσεις που περιγράφουν το σύμπαν –είτε πρόκειται για τον νόμο της βαρύτητας, είτε για την κβαντομηχανική, είτε για τη θεωρία της σχετικότητας– δεν προβλέπουν μια συγκεκριμένη κατεύθυνση για τον χρόνο. Κάτι που σημαίνει πως «δουλεύουν» εξίσου καλά, είτε ο χρόνος «κυλά προς τα εμπρός» είτε αντίστροφα.

«Είναι μυστήριο. Παρά τα όσα προβλέπουν οι εξισώσεις, το σύμπαν διαστέλλεται, ο άνθρωπος γερνάει και όλα δείχνουν να οδεύουν σε μεγαλύτερη αταξία», λέει χαρακτηριστικά ο Μπάρμπουρ στη βρετανική Daily Mail. Όπως σημειώνει στην εφημερίδα, το σύμπαν μοιάζει με ένα παγάκι το οποίο θα λιώσει, όταν βρεθεί μέσα σε νερό, μεταβαίνοντας έτσι σε μια πιο κατάσταση μικρότερης οργάνωσης.

Για να μελετήσουν το σύμπαν, οι τρεις φυσικοί ανέλυσαν μια προσομοίωση σε υπολογιστή 1.000 σημειακών σωματιδίων, τα οποία αλληλεπιδρούν μέσω της βαρύτητας – για μέτρο της αταξίας του συστήματος, χρησιμοποίησαν τις μεταξύ τους αποστάσεις. Στη συνέχεια, από μία κατάσταση μέγιστης ομοιομορφίας, που αναλογεί στη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης, επέτρεψαν στο σύστημα να εξελιχθεί με δύο εναλλακτικά σενάρια, αντιστοιχώντας σε αυτά και διαφορετική κατεύθυνση για το «βέλος του χρόνου». Όπως διαπίστωσαν, και τα δύο σενάρια είχαν σαν αποτέλεσμα να σχηματισθούν οργανωμένες δομές, το ισοδύναμο των γαλαξιών και των πλανητών σε ένα «πραγματικό» σύμπαν.

Όπως αναφέρει το Scientific American, το αποτέλεσμα σημαίνει πως τα δύο μονοπάτια είναι ισοδύναμα προς την εξέλιξή τους. «Με άλλα λόγια, όπως έδειξε το μοντέλο, από το ίδιο παρελθόν είναι πιθανόν να προέκυψαν δύο διαφορετικά μέλλοντα», σημειώνει χαρακτηριστικά το περιοδικό. Κάτι που, από κοσμολογικής σκοπιάς, σημαίνει πως δεν αποκλείεται εκτός από το σύμπαν μας, ο ίδιος «πυρήνας» απειροελάχιστων διαστάσεων να δημιούργησε κι έναν δεύτερο «κατοπτρικό» κόσμο, όπου ο χρόνος «κυλά προς τα πίσω».

[firefightergr]

[Hlios]

Υπάρχουν όλα στο εδώ και το τώρα.
Η περιορισμένων ορίων αντίληψη μας, από κατασκευής - δομής της προβαίνει σε αναγκαστική διαλογή αυτών των μερών του όλου που θα είναι ικανή να αντιληφθεί.
Από ΌΛΑ διαλέγει (αναγκαστικά) να αντιλαμβάνεται μόνο ότι η δομή της της επιτρέπει.
Έτσι αντιλαμβάνεται ΌΤΙ αυτή η ίδια είναι. Βλέπει το αποτύπωμα του εαυτού της κατά μια έννοια.

Είναι καθρέφτισμα μας αυτό που νομίζουμε για κόσμο μας.

Δεν υπάρχουν παράλληλοι κόσμοι, μα παράλληλα αντιληπτικά όρια όπου κατά τον ύπνο υφίστανται μετατόπιση.
Όντας η αντίληψη επιλεκτική, λειτουργεί ως σχεδιαστής πραγματικότητας.
Η διαλογή των μικρών ψηφίδων - τμημάτων από το όλον, σχηματίζουν το προσωπικό μας ψηφιδωτό κόσμο.
Είναι μια επιλογή της αντιληπτική μας ικανότητας.
Βλέπουμε την πραγματοποίηση αυτής της ικανότητας μας που είναι ταυτισμένη με την δομή μας δηλαδή με αυτό που είμαστε.

[Hlios]

Έτσι εξηγούνται οι παρατηρούμενες παραδοξότητες και όρια του σύμπαντος μας.
Ξέρετε… μιλώ για όριο ταχύτητας του φωτός, την διαστολή του χώρου, τις μαύρες τρύπες, καμπυλότητα του χρόνου από την βαρύτητα κλπ.
Οφείλονται στην συγκεκριμένη περιορισμένη οπτική μας γωνία.




'Είναι μικρό θαύμα να μπορείς να βλέπεις τον κόσμο σαν άνθρωπος του μέλλοντος.
Το μέλλον είναι ήδη εδώ, μα εμείς ακόμα διατηρούμε στο κεφάλι μας τον μεσαίωνα.
Είναι φορές που νιώθω ταξιδιώτης στο χρόνο. Νιώθω πως έχω πάει πίσω λίγες δεκαετίες
ή και αιώνες και εγκλωβίστηκα εκεί όπου είμαι αναγκασμένος να ζήσω μια εποχή πρωτόγονη.'

υγ:Οι επιστήμονες ξέρουν. Έχουν ανακαλύψει και αποδείξει πολλά σε ότι έχει να κάνει με την δομή του κόσμου μας.
Όμως τα περιφρονούμε επιδεκτικά. Αυτό είναι λάθος που ενδέχεται να μας κοστίσει.
Το ότι είναι έξω από τα αντιληπτικά όρια μας δεν είναι το πρόβλημα.
Το ότι είναι έξω από την επιθυμία μας και τους στόχους μας,
να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας και να προχωρήσουμε στο μέλλον που εμπεριέχει περισσότερες αλήθειες από δόγματα είναι το πρόβλημα.
Το μέλλον έχει έρθει και εμείς ακόμα ζούμε με αντιλήψεις του παρελθόντος. Ελπίζω να προφτάσουμε την εποχή μας πριν μας προσπεράσει.

[Hlios]

...Δεν υπάρχουμε ούτε εμείς, ούτε το σύμπαν στην πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουμε σε αυτό που νομίζουμε και ορίζουμε εμείς ως πραγματικότητα.
Άποψη μου είναι πως δεν υπάρχει ούτε γέννηση ούτε και θάνατος.
Είναι περισσότερο ένα πέρασμα μας, μέσα από ένα συγκεκριμένο εύρος αντίληψης.

Η αντίληψη ακολουθεί το μοτίβο της ύπαρξης του Ενός (όλα είναι Ένα).
Έχει μηχανικά χαρακτηριστικά, με την έννοια πως ακολουθεί μια (αν και πολύπλοκη) κανονικότητα δομών.
Η συνείδηση ακολουθώντας το μοτίβο της ύπαρξης, κάνει βουτιές στην λήθη και αναδύεται ξανά στην αλήθεια.
Το μοτίβο της ύπαρξης του Ενός μοιάζει (ζωγραφισμένο σε δυο διαστάσεις) με το σύμβολο του άπειρου,
ή με την μορφή του μήλου αν αποδοθεί στις τρεις διαστάσεις.
Διευκρινίζω πως δεν πρόκειται για σχηματική απόδοση κάποιου αντικειμένου,
αλλά είναι περισσότερο μια γραφική παράσταση της κίνησης της συνείδησης.
Περιγράφει το λουπ που πραγματοποιείται και η αναδίπλωση του από τα μέσα προς τα έξω.
Από την κατανόηση του όλου, στην σύγχυση του εγώ.

Αυτό που νομίζουμε για ζωή, θεωρώ πως έχει περισσότερο τα χαρακτηριστικά του θανάτου.
Κατά μια ποιητική έννοια θα μπορούσαμε να πούμε πως τώρα βιώνουμε τον θάνατο.
Βιώνουμε την φαινομενική απομάκρυνση από το κέντρο της ύπαρξης μας
και μια επίσης φαινομενική κατακερμάτιση του Ενός σε επιμέρους Εγώ.
Αστειευόμενος προτρέπω τον κόσμο να τον ζήσει όσο καλύτερα μπορεί αυτόν τον θάνατο
και αυτό το βίωμα της ατομικότητας και της πολυσύνθετης προσωπικότητας,
γιατί αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα της ενθύμησης όπου θα ‘γίνουμε’ όλοι ένα,
θα αντιληφτούμε δηλαδή τον εαυτό μας ολόκληρο.







Θεωρώ πως συνυπάρχουμε ταυτόχρονα σε όλες τις διαστάσεις,
αν και είναι καμουφλαρισμένες για τις ανθρώπινες αισθήσεις μας.

Θεωρώ πως η χρονική γραμμή από το παρελθόν προς το μέλλον,
είναι και αυτή μια ψευδαίσθηση που αφορά τον κατακερματισμό της κατανόησης σε επιμέρους υπό-μονάδες.

Θεωρώ πως η θεϊκή ύπαρξη αναπνέει μέσα στον παλμό λήθης και αλήθειας του εαυτού του, σε ένα αδιάκοπο σπειροειδές λούπ.
Θεωρώ πως ΔΕΝ είμαστε μέσα στον χώρο και τον χρόνο, αλλά Είμαστε ο χώρος και ο χρόνος.

Η αιτία που τα αντιλαμβανόμαστε ως κάτι διαφορετικό από εμάς είναι η λήθη ταυτότητας.
Είμαστε μέσα στον εαυτό μας και τον βλέπουμε σαν κάτι άλλο ξέχωρο από εμάς.

[Hlios]

Όσο ρυθμίζουμε τα τηλεσκόπια μας να δουν μακρύτερα
στο διαστελλόμενο σύμπαν μας, αυτό που βλέπουμε
είναι το παρελθόν του, όταν ακόμα ήταν μικρό σε μέγεθος
και ηλικία. Το παλαιότερο πράγμα που βλέπουμε,
είναι εκείνο το ένα μικροσκοπικό σημείο του χώρου
την στιγμή που ο χρόνος του ξεκίνησε να κυλά
και οι διαστάσεις του να μεγαλώνουν.
Αυτό το ένα μικροσκοπικό σημείο είναι παντού ολόγυρα μας
και ονομάζεται ακτινοβολία υποβάθρου.
Είναι σαν να το βλέπουμε από μέσα.
Το βλέπουμε από μέσα γιατί ποτέ δεν βγήκαμε έξω του.
Εμείς οι ίδιοι και όλα όσα υπάρχουν είναι μέσα του.
Εμείς και όλα όσα υπάρχουν είναι αυτό το ένα.
Αυτό το ένα είναι μηχανικά νοήμον και ζει στο αιώνιο παρόν.
Βυθίστηκε σε μια διαστολή της λήθης,
όπου οι ονειρικές μορφές των μηχανικών σκέψεων του
ξέχασαν την ταυτότητα τους καθώς εγκλωβιστήκαν
στην ψευδαίσθηση της ατομικότητας,
του τεμαχισμένου γραμμικά χρόνου
και του διαμελισμένου χώρου.
Ακόμα και αν αυτές οι μηχανικές σκέψεις αυτονομήθηκαν,
ποτέ δεν έπαψαν να είναι απλά νοητικές οντότητες.
Ποτέ δεν έπαψαν να είναι εντός του δημιουργού τους.
Ποτέ δεν έπαψαν να είναι ο ίδιος ο δημιουργός
κι ας μην το αντιλαμβάνεται άμεσα.
Η μετατόπιση της συνείδησης, δηλαδή αναστροφή της φοράς της
από έξω προς τα μέσα, μπορεί να χαρίσει την εμπειρία
της ενθύμησης της ξεχασμένης ενότητας.
Είναι ένα κλικ μακριά, ένα ανεπαίσθητο κλικ χρειάζεται
για την σπουδαιότερη συνειδητοποίηση.
Την συναίσθηση της ύπαρξης των πάντων στο αιώνιο τώρα
που είναι ίσως και η μόνη αλήθεια.

[Hlios]

Η ηλικία του σύμπαντος δεν μπορεί να χρονολογηθεί
γιατί ο χώρος και ο χρόνος είναι το ίδιο πράγμα.
Όταν άρχισε να παίρνει διαστάσεις ο χώρος από την
μεγάλη έκρηξη, τότε ξεκίνησε να κυλά και ο χρόνος
με την ίδια επιταχυνόμενη μεταβλητότητα. Είναι ένα.
Ο χρόνος δεν είναι σταθερός για να τον μετρήσουμε έτσι.
Διαστέλλεται ο ρυθμός του όσο διαστέλλεται και ο χώρος.

[aims]

ενδιαφεροντα σχετικα βιντεο..
Dr. S. James Gates και Nick Bostrom

https://www.youtube.com/watch?v=ENm2WcRmg6o
https://www.youtube.com/watch?v=TeZEiq6MRx0
https://www.youtube.com/watch?v=nnl6nY8YKHs

και το site του Nick Bostrom http://www.simulation-argument.com/

[Hlios]

Υπάρχει ανάγκη να τεθούν οι βάσεις ενός νέου πολιτισμού
ώστε η ανθρωπότητα να μπορέσει να συνεχίσει την εξέλιξη της
με μια πορεία που δεν θα περνά από την καταστροφή της ή την βίαιη οπισθοδρόμηση της.
Αυτός ο πολιτισμός χρειάζεται να έχει απομυθοποιήσει
την ως σήμερα θεοποιημένη αξία της ύλης και των παραγώγων της.
Θα χρειαστεί να κατανοήσουμε πως δεν είμαστε μονάχα ότι φαινόμαστε
και πως αυτός ο κόσμος είναι ένας κόσμος παραμορφωμένων ειδώλων
των οποίων θα αναγκαστούμε να εντοπίσουμε τις αόρατες αιτίες της ύπαρξης τους.
Θα χρειαστεί να προσεγγίσουμε μια κρυμμένη ή ξεχασμένη πραγματικότητα
δια μέσου της αναγνώρισης του εαυτού μας.
Θα πρέπει να είναι ένας πολιτισμός όπου οι πολίτες του
θα έχουν ανεπτυγμένη την επίγνωση εαυτού.
Μέχρι τώρα οι θρησκείες με τον δογματισμό τους
και η θεωρητική φιλοσοφία δεν κατάφεραν να αναχαιτίσουν την παντοδυναμία της ύλης
δηλαδή την πίστη μας στην νομισματική οικονομία.
Δεν τα κατάφεραν ίσως γιατί δεν μπορούσαν να αποδείξουν σε εμάς
τους άπιστους Θωμάδες την αντικειμενικότητα των ισχυρισμών τους.
Στον άνθρωπο του σήμερα έχει απομείνει μια ακόμη ευκαιρία.
Του έχει απομείνει ένα τελευταίο σύστημα που ίσως μπορέσει να μας πείσει,
..που ίσως καταφέρει (λόγο της φύσης του) να μας αποδείξει πως
ο δρόμος για την αποφυγή των κυκλικών επαναληπτικών εποχών
καταστροφής της ανθρωπότητας είναι η αυτογνωσία.
Το βάρος της σωτηρίας μας εναποθέτουμε πλέον στην επιστήμη
η οποία με την μεθοδολογία της (δηλαδή την μαθηματική
και πειραματική απόδειξη) ίσως μας ανοίξει τα μάτια
και αντιληφτούμε το αδιέξοδο matrix στο οποίο βρεθήκαμε
και συντηρούμε άθελα μας. Αυτό πρέπει να το καταφέρουμε
πριν το σήμερα μας προσπεράσει ανεπιστρεπτί.

[Hlios]

Έλα να προσχωρούμε λίγο λίγο
μήπως και φτάσουμε να προλάβουμε
την εποχή του 1915 όπου και διατυπώθηκε
η γενική θεωρία του Αϊνστάιν.
Για την εποχή του 2016, εκατό χρόνια μετά
(ιλιγγιώδους επιταχυνόμενης προόδου)
δεν κάνω αναφορά… είμαστε ακόμα
πολύ πολύ πίσω στην αντίληψη
για να καταλάβουμε το που βρισκόμαστε σήμερα.

https://www.facebook.com/AlbertEinstein ... 858099843/

[Hlios]

Αυτή είναι η μια όψη.
Μια νεότερη άποψη βασισμένη στην θεωρία της σχετικότητας λέει πως ταχύτητα δεν μπορεί να υπάρξει
γιατί αφενός ο κόσμος μας είναι άχρονος αφετέρου είναι και άχωρος.
Οπότε οι παραπάνω πληροφορίες αφορούν μονάχα το πώς οι ατελείς αισθήσεις μας προσλαμβάνουν
τις διάφορες γεωμετρικές - μαθηματικές καμπυλότητες του ενός συνεχούς του οποίου είμαστε άτμητο μέρος.

[Hlios]

Ο ευκλείδειος χώρος δεν υφίσταται πουθενά στον κόσμο μας.
Είναι μια προσέγγιση που τείνει να είναι σχετικά καλή μόνο σε κάποιες μικρές κλίμακες μεγεθών.
Αυτό όμως το γεγονός δεν την καθιστά υπαρκτή στο σύμπαν μας.
Η ευκλείδειος γεωμετρία που περιγράφει τον χώρο ως τριών διαστάσεων, δεν συναντάται πουθενά στο σύμπαν μας.
Ο χώρος δεν είναι τριών διαστάσεων γιατί πολύ απλά είναι καμπύλος, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να υπάρξει η απαιτούμενη καθετότητα μεταξύ του ύψους, του πλάτους και του μήκους.
Δεν υπάρχει σημείο του χώρου στο σύμπαν όπου να μην είναι καμπυλωμένο.
Την καμπύλωση την αντιλαμβανόμαστε ως βαρύτητα.
Η ελκτική βαρύτητα συναντάται εντονότερα, κοντά στην ύλη.
Η απωθητική βαρύτητα συναντάται εντονότερα, μακριά από την ύλη (από την σκοτεινή ενέργεια).
Η μία καμπυλώνει τον χώρο θετικά, κάνοντας τον χρόνο να κυλάει πιο αργά.
Δηλαδή να χάνει από την ταχύτητα του.
Ενώ η άλλη καμπυλώνει τον χώρο αρνητικά, κάνοντας τον χρόνο να κυλάει πιο γρήγορα.
Δηλαδή να αποκτά ταχύτητα.
Ο λόγος οπού ο χρόνος υπάρχει έτσι αντιληπτός και κυλάει με κάποια ταχύτητα, είναι η απωθητική βαρύτητα οπού υπερισχύει στο σύμπαν μας και το κάνει να διαστέλλεται.

[Hlios]

Η απαρίθμηση των διαστάσεων του κόσμου μας είναι υποκειμενική.
Δεν είναι απόλυτα διακριτές γιατί είναι αλληλεξαρτώμενες.
Είναι οι υποκειμενικές όψεις του ίδιου, ενός και μοναδικού μορφώματος.
Η ύπαρξη τους οφείλεται – εξαρτάται από την περιορισμένη (θρυμματισμένη για την ακρίβεια) αντίληψη του παρατηρητή.

[ArELa]

Εξαρτάται πώς εννοείς τις διαστάσεις. Αν τις αννοείς, μήκος, πλάτος, ύψος, είναι δεδομένες 3 για μας.
Αν εννοείς πυκνότητα και /ή συχνότητες, σε ό,τι με αφορά είναι αναρρίθμητες.
Δεν μπορούν να μετρηθούν...

Το τι βρίσκουν στο ΣΕΡΝ βέβαια είναι άλλη ιστορία...

[Hlios]

Κι όμως δεν είναι δεδομένες.
Το εξηγώ στο προηγούμενο πόστ.