Το συναρπαστικό Σύμπαν

[Hlios]

Φίλος του πατέρα μου από τα παλιά ο Γιώργος.

[Hlios]

Χωρίς να καθίσω να το αναλύσω ξανά (γιατί τα έχω περιγράψει διεξοδικά στα διάφορα νήματα μου)
θα περιγράψω τα συμπεράσματα όλης της αναζήτησης μου έως τώρα.

Ο υλικός κόσμος δεν υπάρχει στην πραγματικότητα όπως τον νομίζουμε.
Ολόκληρο το τρισδιάστατο σύμπαν μας δεν υφίσταται, παρά μόνο στην φαντασία μας. Ναι, μόνο στην φαντασία μας.
Αυτή, είναι το μόνο πραγματικό πράγμα, θα μπορούσαμε να πούμε σε ολόκληρο το σύμπαν.
Η υλη, ο χώρος και ο χρόνος μορφοποιούνται τελικός. ΜΟΝΟ μέσα στην φαντασία μας.
«Το μάτι» δηλαδή η οπτική ικανότητα της αντίληψης μας, αυστηρά κατά τα δικά του προσωπικά πρότυπα,
πλάθει μια αληθοφανή, μα 100% «πλαστή» σφαίρα εκδηλωμένης πραγματικότητας,
που δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα ζωντανό όνειρο. Βάζω εισαγωγικά στο πλαστή
γιατί μπορεί να είναι απλώς ένα όνειρο, μα το όνειρο αυτό υφίσταται και είναι πραγματικό.
Ο κόσμος μας δεν είναι για όλους μας κοινός. Δεν ζούμε στον ίδιο κόσμο, ούτε μέσα στο ίδιο σύμπαν.
Ο κάθε ένας μας ζει το ονείρεμα του, από το κέντρο, του αυστηρά προσωπικού του σύμπαντος.
Ο λόγος που μοιάζει πως είμαστε όλοι μέσα στο ίδιο σύμπαν, είναι επειδή εμείς είμαστε πανομοιότυποι.
Oι αντιληπτικές μας ικανότητες που δημιουργούν τις ψευδαισθήσεις των κόσμων μας μοιάζουν τόσο πολύ,
και είναι τόσο κοντά σε δυνατότητα και ικανότητα, που τελικά δημιουργούν όλα τον ίδιο σχεδόν κόσμο.
Αυτή είναι η αιτία που λόγο των ομοιοτήτων τους τα νομίζουμε σαν ένα και το αυτό. Αυτό είναι λάθος.
Στην ουσία οι προσωπικοί μας κόσμοι είναι πολύ κοντά μεταξύ τους αλλά ποτέ δεν μπορούν να ταυτιστούν. Ποτέ.
Αυτό αποδεικνύεται και επιστημονικά που λόγο της διαφοράς της επίδρασης των βαρυτικών δυνάμεων
από τα διαφορά ουράνια σώματα και κυρίως από την διαφορά υψόμετρου (απόσταση από το κέντρο βάρους της γης)
λόγο διαφορετικής θέσης μέσα στον χώρο, ζούμε όλοι σε ένα έστω και ελαφρά διαφορετικό χρονικό πλαίσιο.
Οι χρόνοι μας κυλούν διαφορετικά και κατά συνέπια ζούμε ο κάθε ένας στο δικό του προσωπικό χώρο-χρονικό συνεχές.
Είναι κάπως ΣΑΝ παράλληλες πραγματικότητες οι κόσμοι μας. Παρασύρθηκα πάλι στο να δίνω εξηγήσεις
που όμως στην ουσία δεν έχουν πια νόημα, γιατί από την στιγμή που ο κάθε ένας από το κέντρο της δικής του αντίληψης
δημιουργεί τον δικό του κόσμο, είναι άτοπο να προσπαθήσουμε να πείσουμε πως όλοι κατέχουμε το ίδιο κέντρο.
Όχι δεν κατέχουμε όλοι το ίδιο κέντρο και όλοι έχουμε μια διαφορετική δημιουργία ονείρων απόλυτα εξαρτώμενη, από την
ικανότητα της αντίληψης μας. Της πνευματικής μας άυλης αντίληψης και όχι των 5 αιτήσεων μας. Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό.

[Hlios]

Ο εξωτερικός εκδηλωμένος κόσμος είναι μια προβολή, ένα καθρέπτισα του μέσα μας.
Δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα εάν πρώτα δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς μέσα μας.
Είναι η σκιά που ακολουθεί τις κινήσεις μας και όχι εμείς αυτήν.
Μοιάζει ο κόσμος με «μικροφωνισμό». Ακούμε και βλέπουμε αυτό που έχουμε αναπαραγάγει.
Ότι εισπράττουμε είναι ότι έχουμε πρωτίστως εκπέμψει.
Τα πάντα είναι ηλεκτρομαγνητισμός. Είναι ηλεκτρομαγνητισμός διαφορετικών συχνοτήτων.
Οι συχνότητες είναι απλές διακυμάνσεις, απλοί κυματισμοί. Δεν προσθέτουν ούτε αφαιρούν από το σύστημα.
Το συνολικό άθροισμα είναι πάντα μηδέν. Όλα τα συν και όλα τα πλην του σύμπαντος βγάζουν άθροισμα μηδέν.
Ακόμα και επιστημονικά είναι γνωστό πως όλο το συμπάν ξεδιπλώθηκε από ένα σημείο. Από το μηδέν.
Το μυαλό και η καρδιά (ή η συνείδηση μας καλύτερα), είναι μια γεννήτρια παλμών. Είναι μια γεννήτρια κυμάτων.
Έχει περιγράψει το φαινόμενο αυτό αναλυτικά ο πολύ συμπαθής Greg Braden.
Εμείς είμαστε αυτοί που εκπέμπουμε την πληροφορία ώστε να εκδηλωθεί ο τρισδιάστατος κόσμος
χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη των ηλεκτρομαγνητισμό. Ο ηλεκτρομαγνητισμός δεν ανήκει
ούτε κατάγεται από αυτόν τον κόσμο, είναι η πρώτη υλη από την οποία είναι φτιαγμένος.
Εμείς δεν ανήκουμε σε αυτόν τον κόσμο. Αυτός ο κόσμος είναι που μας ανήκει. Είμαστε κύριοι και δημιουργοί αυτού.
Εμείς δεν είμαστε αυτό που συνήθως νομίζουμε πως είμαστε. Η πραγματική μας φύση δεν ανήκει σε ετούτο το ονείρεμα.
Αυτό το ονείρεμα είναι προϊόν μερικής τύφλωσης ή αλλιώς μερικής αμνησίας.

[Hlios]

Ο εξωτερικός εκδηλωμένος κόσμος είναι μια προβολή, ένα καθρέπτισα του μέσα μας.

Πάμε τώρα να δούμε τι είναι αυτό το μέσα μας. Αυτό δεν είναι κάτι εύκολο να το προσεγγίσουμε αλλά θα το επιχειρήσω.
Περά από το αναληπτικό σημείο που βρισκόμαστε τώρα υπάρχουν και άλλα πολλά.
Υπάρχουν οντότητες με περισσότερο ή και λιγότερο ανεπτυγμένη αντίληψη,
που κατά συνέπεια ζουν (δημιουργούν) και τους αντίστοιχους κόσμους τους.
Ο βαθμός αντίληψης μπορεί να κυμαίνεται από το σχεδόν καθόλου ως το παν.
Το καθόλου μοιάζει να μην μπορεί να δημιουργήσει καθόλου πραγματικότητα και να υπάρχει απλά στο σκοτάδι.
Η απόλυτα διευρυμένη αντίληψη είναι δημιουργός όχι μιας μόνο πραγματικότητας αλλά όλων.
Είναι μέσα σε όλα και νιώθει καταλαβαίνει ζει και αναπνέει παντού, μέσα σε κάθε πιθανότητα εκδηλωμένη ή μη.
Αυτή η απόλυτα διευρυμένη αντίληψη δεν μπορεί να είναι παραπάνω από μια. Όποιος φτάσει εκεί έχει γίνει ένα με όλα.
Αφού είναι «τα πάντα» δεν μπορεί να τα μοιραστεί με άλλη δεύτερη ομοίως διευρυμένη αντίληψη.
Το «τα πάντα» δεν έχει πληθυντικό. Είναι ένα. Δεν υπάρχουν δυο «πάντα».

[ArELa]

Το σύμπαν δεν είναι όπως το βλέπουμε.
Βλέπουμε ένα απειροελάχιστο κομμάτι του, και αυτό ελεγχόμενα.
Μη γελιόμαστε άλλο.

Και κυρίως, μην πασχίζουμε μέσα από αυτό το ελάχιστο (και αρκετά στρεβλωμένο) να βρούμε αλήθειες. Το "έξω" της πραγματικότητας που μας φυτεύτηκε, δε θα μας δώσει ποτέ τα εργαλεία να ξεδιαλύνουμε, να κατανοήσουμε πλήρως... να ΝΙΩΣΟΥΜΕ αυτά που πρέπει... να ΔΟΥΜΕ με ένα είδος ευκρινούς (εν)όρασης που δε μετριέται σε οφθαλμιατρείο...

Και το σύμπαν και τις αλήθειες, όλοι τις αναζητούν... Είναι πράγματα που εδώ που βρισκόμαστε, μπορούμε μόνο μέσα μας να τα βρούμε... ανέπαφα... φτάνει να τολμήσουμε να φτάσουμε πολύ βαθιά. Για να γίνει αυτό, πρέπει να "αποκόψουμε" τη σκέψη/ενασχόληση με τα "έξω". Να βυθιστούμε στο "μέσα". Αυτό θέλει κάμποσο χρόνο και θέλει να βρίσκεται κανείς σε σημείο που δε θα παρεμβαίνουν εξωτερικά ερεθίσματα (σύντροφοι, παιδιά, σκυλιά).


Το'χω επιχειρήσει πολλές φορές, ελάχιστες έκανα τα πρώτα βήματα προς τα μέσα,
γιατί ακριβώς, διακόπτομαι, δέχομαι "έξωθεν" παρεμβάσεις. Τα βήματα που έχω
κάνει, είναι σαν του μωρού που μόλις αρχίζει να στέκεται στα ποδαράκια του
και να προχωράει... Φιλοδοξώ να σταθώ κάποια στιγμή ευθυτενής, να βαδίσω
σταθερά και σίγουρα και να προχωρήσω παραμέσα.

[Hlios]

Αυτή την στιγμή, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι οι ενδιάμεσες κατηγορίες ή επίπεδα
αντιληπτικής ικανότητας και συγκεκριμένα αυτές που είναι κοντά σε εμάς.
Αυτό που καίει τους περισσότερους είναι το πώς θα μπορέσουν να διευρύνουν την αντιληπτική τους ικανότητα.
Δηλαδή πως θα μπορέσουν να αλλάξουν τον εαυτό τους και τον κόσμο τους. (όλα αυτά είναι αλληλένδετα)
Θα πω πως αυτό δεν είναι ούτε εύκολο ούτε και δύσκολο.
Για την ακρίβεια μπορεί να απέχει ένα χιλιοστό από εμάς αλλά να μην το φτάσουμε ποτέ.
Εύκολο είναι γιατί δεν θέλει προσπάθεια. Όλα γίνονται αυτόματα. Δεν μπορείς να το κάνεις με το ζόρι ούτε με πίεση.
Όλα θα συμβούν αρμονικά από μόνα τους όταν είσαι έτοιμος. Το κλειδί για όλα αυτά είναι η κατανόηση.
Καταρχήν χρειάζεται να καταλάβεις πως αφού είσαι εδώ, πάει να πει πως εδώ σου αρμόζει να είσαι.
Δεν είναι δυνατόν να αναλαμβάνεσαι και να είσαι συντονισμένος σε αυτόν τον κόσμο (που ούτος ή άλλως
εσύ τον δημιουργείς) αλλά να πιστεύεις πως δεν σου αρμόζει ή δεν σου αξίζει αυτό που ζεις, βλέπεις και καταλαβαίνεις.

[Hlios]

Και κυρίως, μην πασχίζουμε μέσα από αυτό το ελάχιστο (και αρκετά στρεβλωμένο) να βρούμε αλήθειες. Το "έξω" της πραγματικότητας που μας φυτεύτηκε, δε θα μας δώσει ποτέ τα εργαλεία να ξεδιαλύνουμε, να κατανοήσουμε πλήρως... να ΝΙΩΣΟΥΜΕ αυτά που πρέπει... να ΔΟΥΜΕ με ένα είδος ευκρινούς (εν)όρασης που δε μετριέται σε οφθαλμιατρείο...

Είναι πράγματα που εδώ που βρισκόμαστε, μπορούμε μόνο μέσα μας να τα βρούμε... ανέπαφα... φτάνει να τολμήσουμε να φτάσουμε πολύ βαθιά. Για να γίνει αυτό, πρέπει να "αποκόψουμε" τη σκέψη/ενασχόληση με τα "έξω". Να βυθιστούμε στο "μέσα". Αυτό θέλει κάμποσο χρόνο και θέλει να βρίσκεται κανείς σε σημείο που δε θα παρεμβαίνουν εξωτερικά ερεθίσματα (σύντροφοι, παιδιά, σκυλιά).


Το'χω επιχειρήσει πολλές φορές, ελάχιστες έκανα τα πρώτα βήματα προς τα μέσα,
γιατί ακριβώς, διακόπτομαι, δέχομαι "έξωθεν" παρεμβάσεις.

Δεν συμφωνώ. Αρχικά έτσι μοιάζει μα δεν είναι τόσο δύσκολα όσο φαίνονται.
Θα το εξηγήσω καλύτερα μόλις φτάσω εκεί.

[ArELa]

Δεν είπα ότι είναι δύσκολο, είπα ότι θέλει κάποιες βασικές συνθήκες για να προχωρήσεις...
Δε θα τις επαναλάβω, τις έγραψα ήδη.

Αλλά όπως είπαμε, από ένα σημείο και μετά, το θέμα είναι καθαρά βιωματικό και δεν μπορείς να το περιγράψεις λεκτικά στον απόλυτο βαθμό, ούτε να το "ορθολογίσεις" όσο κι αν προσπαθείς. Φυσικά μπορείς να συνεχίσεις να προσπαθείς.
Ίσως αυτός ο τρόπος να ταιριάζει στη δική σου ιδιοσυγκρασία...

[Hlios]

Αυτή την στιγμή που μιλάμε υπάρχει και μια τόσο διευρυμένη αντίληψη
που είναι τόσο πολύ διευρυμένη, που είναι κυριολεκτικά παντού, βλέπει, ακούει, νιώθει τα πάντα.
Είναι συντονισμένη σε όλες τις συχνότητες πραγματικοτήτων ή ονειρεμάτων αν προτιμάται, ταυτόχρονα.
Ναι καλά κατάλαβες, είναι συντονισμένη και με την δική σου την μοναδική συχνότητα συντονισμένη.
Ενώ εσύ δεν μπορείς να τον- την αντιληφτείς, αυτός-ή σε ξέρει πιο καλά και από τον εαυτό σου.
Ενώ αυτή η απόλυτα διευρυμένη αντίληψη είναι τα πάντα, εσύ δεν είσαι.
Εσύ δεν είσαι, αλλά κατά κάποιο τρόπο εμπεριέχεσαι μέσα σε αυτήν που είναι τα πάντα.
Σου ανήκει ένα μέρος της, και της ανήκεις καθ' ολοκληρία. Υπαρχει κάπου μια ορισμένη ταύτιση. Συντονισμός.

Ας κάνουμε ένα νοητικό πείραμα για να καταλάβουμε καλύτερα για τι πράγμα μιλάμε.
Φανταστείτε πως κοιτάτε μέσα από την κλειδαρότρυπα ένα δωμάτιο.
Διακρίνετε μονάχα ένα μέρος του απέναντι τοίχου.
Ανοίγοντας την πόρτα και μπαίνοντας μέσα, το οπτικό μας πεδίο διευρύνθηκε κατά πολύ
και τώρα μπορούμε να δούμε ολόκληρο τον απέναντι τοίχο και αρκετό μέρος από τους πλαϊνούς.
Αν ήμασταν ψαρί που έχει μάτια και από τις δυο πλευρές του κεφαλιού θα βλέπαμε πανοραμικά
σχεδόν όλους τους τοίχους του δωματίου. Θα τα βλέπαμε όλα από μέσα προς τα έξω.
Από την θέση που βρίσκεται το κεφάλι μας προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά πάντα από το κέντρο μας.
Ο τρόπος που βλέπει το βλέμμα μας έχει κατεύθυνση από το μάτι μας προς τα έξω και γύρο γύρο.
Η απόλυτα διευρυμένη αντίληψη για την οποία λέγαμε παραπάνω έχει και αντίθετη φορά.
Είναι ικανή να βλέπει τα πάντα και από έξω προς τα μέσα.
Εμείς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο ως παρατηρητής από την μια και μοναδική μας θέση.
Η διευρυμένη αντίληψη μπορεί και βλέπει τα πάντα από όλες ταυτόχρονα τις πιθανές θέσεις.

[ArELa]

Δεν είναι ΜΟΝΟ αυτή η "αντίληψη" συντονισμένη, δυστυχώς.
Είναι και μια άλλη πανσκότεινη, που μέσα από τεχνολογίες αλλά και ισχυρά psychic άτομα-υποχείρια, σκανάρουν ολάκερο τον πλανήτη. Ίσως μου πεις πως είναι μια άλλη ιστορία αυτή, αλλά δεν παύει να την αγνοεί τεράστιο μέρος του πληθυσμού. Εγώ όχι μόνο δεν την αγνοώ, αλλά τη νιώθω πλέον, συχνά πυκνά. Την αψηφώ και το "ξέρει", παρά τις πετυχημένες ενίοτε προσπάθειές της να "φυτέψει" πράγματα στο κεφάλι μου. Τα καταφέρνει, αλλά για λίγο. Και όσο περνάει ο καιρός, για ακόμα λιγότερο...

Μπορεί να ακούγομαι τρελή, μπορεί και να είμαι. Αδιάφορο.
Δεν είμαι μοναδική, αλλά είναι μάλλον πολύ λίγοι αυτοί που "πάνε εκεί".
Δεν ξέρω τον πλήρη λόγο που βρίσκομαι στον πλανήτη αυτή την εποχή,
αλλά ένας από τους λόγους είναι να τα λέω, να τα καταδεικνύω,
αδιαφορώντας αν με θεωρήσει ο άλλος τρελή, ασόβαρη,
τρία πουλάκια κάθονται. Και έτσι κάνω.
Νιώθω πως αν απλά τα προσλάβει αυτά κάποιος, ακόμα κι αν τα απορρίψει
συνειδητά, υποσυνείδητα γίνεται μέσα του μια ζύμωση, που είναι για καλό
στην τελική. Οι συγχρονικότητες που μου προκύπτουν είναι απίστευτες...
αλλά αυτό μπορεί να το αναλύσω αλλού, όχι εδώ.

Αυτά. Άλλα δε θα πω (σ'αυτή τη φάση τουλάχιστον) μη σκάσει
κι όλας στα γέλια ο κάθε πικραμένος.

[Hlios]

Φαντάσου τώρα ότι όλα αυτά περί οπτικής δεν αφορούν εικόνες, σχήματα, χρώματα κλπ αλλά αναφέρονται στην συναίσθηση.
Δηλαδή μιλάμε για την δυνατότητα να αισθάνεσαι, να συναισθάνεσαι, να καταλαβαίνεις, να κατανοείς, να γνωρίζεις και να νιώθεις.
Να βιώνεις, να εισπράττεις, να πονάς και να χαίρεσαι, να πεινάς και να χορταίνεις μέσα από κάθε τι που η αντίληψη σου δημιούργησε.

Αν σας μπέρδεψα θα το ξεμπερδέψω σύντομα. Γι αυτό θα δανειστώ μορφές – αναπαραστάσεις από την υπάρχουσα «φιλοσοφία».
Αν και δεν είμαι και πολύ κάλος σε αυτά θα τολμήσω με κίνδυνο να ντροπιαστώ και θα πω ότι έχω συμπεράνει ως τώρα.
Υπάρχει ο πατέρας και η μητέρα μας. Ο πατέρας είναι μια αφηρημένη μορφή. Εμπεριέχει και εμπεριέχεται στα πάντα.
Τον λένε θεό και είναι η απόλυτη διευρυμένη αντίληψη του όποιου είμαστε όλοι παιδιά και καταγόμαστε από αυτόν.
Υπάρχει και η μητέρα που αντιπροσωπεύει την εκδηλωμένη μας ύπαρξη εδώ.
Είναι η μήτρα (matrix) που γεννά τις ονειρικές επίπλαστες πραγματικότητες.
Αν και καταγόμαστε από τον πατερά, αυτή την στιγμή έχουμε γεννηθεί εδώ από την μητέρα.
Για κάποιο λόγο η αντιληπτική μας ικανότητα δεν είναι μεγίστη αλλά περιορισμένη,
με αποτέλεσμα να μην διακρίνουμε, νιώθουμε, συνυπάρχουμε μέσα στα πάντα,
αλλά έχουμε προσκολληθεί σε ένα μόνο σημείο όπου μπορούμε να βλέπουμε τα πράγματα από μέσα προς τα έξω.
Αυτός ο διαχωρισμός έχει επιφέρει την ύπαρξη των ψευδαισθήσεων, των επίπλαστων πραγματικοτήτων.
Αυτός ο διαχωρισμός είναι η γέννηση μας μέσα στο matrix.
Η μάνα είναι καλή αλλά και μαλώνει, είναι δασκάλα και πολεμίστρια, είναι όλα τα δίπολα μαζί και κυρίως είναι πολύ όμορφη.
Μπορεί να έχει τις άσχημες και δύσκολες όψεις της, μα είναι ότι ποιο όμορφο μπορεί να συλλάβει ο νους.
Ότι συμβαίνει μέσα της έχει ένα και μοναδικό σκοπό. Να σε διδάξει, να σου δείξει, να σου μάθει ποιός είσαι.
Χρησιμοποίει κάθε δυνατό μέσο, επιστρατεύει όλα της τα όπλα για να σε κάνει να καταλάβεις ποιος είσαι.
Σε έχει γεννήσει και η αγάπη της είναι απέραντη. Είναι προϊόν της μειωμένης αντίληψης σου και έχεις τον απόλυτο έλεγχο της.
Όσο καταλαβαίνεις πως εσύ είσαι αυτή, τόσο αυτή σε βοηθάει. Είναι η φυσαλίδα μέσα στην οποία εγκλωβίστηκες.
Τα πάντα όλα μέσα στην φυσαλίδα της περιορισμένης σου αντίληψης υπάρχουν και είναι εκεί για να σε διδάξουν ποιος είσαι.
Εργάζεσαι με τα μαγευτικής ομορφιάς, εμπνευσμένης καλαισθησίας και αποτελεσματικότητας εργαλεία με σκοπό να διευρυνθείς.
Όσο δουλεύεις, τόσο και περισσότερα εργαλεία αποκτάς. Τίποτα δεν είναι λάθος, τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Όλα είναι σοφά βαλμένα από εσένα για να βοηθήσουν εσένα, αρκεί να το καταλάβεις.

Αυτό το σύμπαν είναι ένα υπέροχο, πολύπλοκο τεχνητό δημιούργημα σου. Είναι έτσι φτιαγμένο στα μέτρα σου.
Βρέθηκες μέσα του με τις καλύτερες προοπτικές για να προχωρήσεις. Έτσι απλά.
Δεν χρειάζεται να κόψεις δρόμο με περίεργες τεχνικές, τεχνάσματα και κόλπα.
Δεν χρειάζεται να αποσυρθείς από πουθενά και να κλειστείς κάπου.
Δεν χρειάζεται να απαρνηθείς την κοινή πραγματικότητα και να κλειστείς στο μέσα σου,
γιατί έφτιαξες αυτόν τον κόσμο, ως προβολή του μέσα σου, για να εργαστείς με αυτόν.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να τον απορρίψεις. Χρειάζεται να τον καταλάβεις πως λειτουργεί και να τον εκμεταλλευτείς.

[ArELa]

Όταν ΚαταΝοήσεις τι είπα, τότε θα το συνεχίσουμε...

Άσε που έτσι κι αλλιώς δε γίνεται διάλογος όταν δεν εστιάζεις σε ένα σημείο, αλλά πηγαινοφέρνεις τη νοητική διαδρομή απ'το ένα σημείο στο άλλο. Εγώ όταν απαντώ σε κάτι, εστιάζω σε κάτι που είπε ο άλλος. Μπορεί να το αναπτύσσω εκτενέστερα, αλλά αναπτύσσω το συγκεκριμένο...στέκομαι σ'αυτό. Δεν το παίρνω να το πάω αλλού... εσύ το κάνεις, (και η ΦρουΦρού το έκανε και μου την έδιδε ) και αυτό πραγματικά με κουράζει, γριά γυναίκα

παράδειγμα του "πάω αλλού" που με αποσυντονίζει...

Φαντάσου τώρα ότι όλα αυτά περί οπτικής δεν αφορούν εικόνες, σχήματα, χρώματα κλπ αλλά αναφέρονται στην συναίσθηση.

δε μίλησα για χρώματα, εικόνες κλπ όταν είπα τη λέξη "οπτική" για αίσθηση και συναίσθηση μιλούσα, χρησιμοποιώντας μάλιστα με bold τη λέξη "νιώθω"... όπως δε μίλησα και για απόρριψη του έξω κόσμου μας...


Ποτέ μην αποσυντονίζεις μια παρθένο σαν του λόγου μου... εκτός αν ψάχνεις τρόπο να την κάνεις να φύγει από το νήμα σου ακαριαία.

[skion]

Μάλιστα λοιπόν, μόλις ήρθε στην αντίληψη μας ότι την είδατε Νικόλα. Πολύ ωραία.
Μέσες άκρες συμφωνώ με τα περισσότερα που έγραψες και διαφωνώ με μερικά.
Όχι διαφωνώ, έχω διαφορετική αντίληψη, προοπτική σε μερικά, που έλεγε πριν και η Βίκυ.

Λόγω μεγέθους, θα πρέπει να απαντήσω σε δόσεις.

Ολόκληρο το τρισδιάστατο σύμπαν μας δεν υφίσταται, παρά μόνο στην φαντασία μας. Ναι, μόνο στην φαντασία μας.
Αυτή, είναι το μόνο πραγματικό πράγμα, θα μπορούσαμε να πούμε σε ολόκληρο το σύμπαν.
Η υλη, ο χώρος και ο χρόνος μορφοποιούνται τελικός. ΜΟΝΟ μέσα στην φαντασία μας.

Ίσως εδώ η λέξη φαντασία να μην εξηγεί αυτό που θέλεις να εκφράσεις, αλλά το σύμπαν είναι υπαρκτό.
Εμείς το δημιουργήσαμε στα μέτρα μας για βιώσουμε αυτή την εμπειρία.
Γιατί ένα τόσο όμορφο σύμπαν, με σχεδιασμό γαμάτο, δεν μπορεί να είναι μόνο φαντασία.
Και εμείς δημιουργούμε τη πραγματικότητα μας συνεχώς.

συν..

[Eva Luna]

Αν και οταν μπορεις, θα θελαμε (θα ηθελα σιγουρα) οσες πληροφοριες
μπορεις να μας δωσεις για τον Μπαλανο. Τον θεωρω ξεχωριστο.
Θα ξαναδιαβασω οσα γραφεις, θελουν και δευτερο και τριτο χερι

[Hlios]

Όταν ΚαταΝοήσεις τι είπα, τότε θα το συνεχίσουμε...

Χίλια συγγνώμη για την παρανόηση μου.
Απλά παρασύρθηκα από την ροη των σκέψεων μου και έγραφα δίχως να καταλάβω
πως θα τα εκλάβεις ως κάποια απάντηση στις δικές σου παρατηρήσεις.
Το δεύτερο πρόσωπο που ασυναίσθητα χρησιμοποίησα και στην συγκεκριμένη φράση
απευθυνόταν γενικά στον οποιοδήποτε αναγνώστη. Συγγνώμη ξανά, ήταν λάθος μου.
με τιμά που με διάβασες και ακόμη περισσότερο που σχολίασες και τοποθετήθηκες.

[Hlios]

Ίσως εδώ η λέξη φαντασία να μην εξηγεί αυτό που θέλεις να εκφράσεις...

Συμφωνώ.

[Hlios]

Αν και οταν μπορεις, θα θελαμε (θα ηθελα σιγουρα) οσες πληροφοριες
μπορεις να μας δωσεις για τον Μπαλανο. Τον θεωρω ξεχωριστο.
Θα ξαναδιαβασω οσα γραφεις, θελουν και δευτερο και τριτο χερι

Δεν έχω πληροφορίες. Το μόνο που ξέρω είναι πως από πάντα ήταν ο «τρελάρας» για τους γύρο του.
Αν θέλεις να προσεγγίσεις την μορφή που ακούει στο όνομα Μπαλάνος κάνε τον like στο fb εδώ.

[Hlios]

Θα ξεφύγω λίγο από το θέμα μα θέλω να επαναλάβω κάποια πράγματα που έχω ξαναπεί και αλλού.
Ποτέ η δυνατότητα πνευματικής προόδου δεν ήταν τόσο εύκολη, τόσο προσιτή και τόσο κοντά μας.
Σήμερα είναι πιο εύκολο από ποτέ να κερδίσεις χρόνο στην πορεία σου. Δεν υπάρχει τίποτα κρυφό.
Τίποτα κρυμμένο. Μπορεί να υπάρχουν ανακατεμένες αλήθειες μαζί με ψέματα, αλλά δεν είναι κρυμμένα.
Σίγουρα υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν νωρίτερα διασχίσει το μονοπάτι που τώρα εσύ στέκεσαι.
Και ναι, αυτοί θέλησαν, όπως θέλεις και εσύ, να μοιραστείς ότι ανακάλυψες και με τους υπόλοιπους.
Εδώ όμως υπάρχουν δυο προβλήματα. Το ένα είναι πως οι οπτικές διαφέρουν ελαφρά για τον καθένα,
πράγμα που καθιστά την ακριβολογία σε τέτοια θέματα εσφαλμένο τρόπο διαμοιρασμού γνώσης.
Μικρή διαφορά στις οπτικές μπορεί να κάνουν κάποιον να απορρίψει μονομιάς ολόκληρη την θεώρηση.
Το δεύτερο πρόβλημα με την ακριβολογία είναι πως επειδή ο κάθε ένας προσαρμόζει αυτά που ακούει
επάνω στις προϋπάρχουσες γνώσεις του, μπορεί να προκαλέσει σοβαρές διαστρεβλώσεις.
Ο κάθε ένας πρέπει από μόνος του να αναρωτηθεί, να σκεφτεί, να ψάξει, να ερευνήσει και να μάθει.
Ότι βρει και ότι μπορέσει να καταλάβει είναι εντελώς προσωπικό του, που μπορεί να διαφέρει από των άλλων.
Γι αυτό είμαι επιφυλακτικός σε δογματικές διδασκαλίες που επιβάλουν μια συγκεκριμένη προοπτική.
Αποτελεσματικά εργαλεία σε ανώριμους δεν πρέπει να δίνονται λόγο επικινδυνότητας.
Γι αυτό και η γνώση δεν μεταδίδεται, δεν μεταβιβάζεται αλλά αποκτιέται, κατακτιέται.
Η σιωπή που κρατούν όσοι ξέρουν περισσότερα, είναι σοφή κατά την άποψη μου.
Συνήθως ανοίγουν το στόμα τους και μιλούν όσοι αρχίζουν να βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν.
Σαν εμένα για παράδειγμα, που το παίζω σοφός και γράφω τις σκέψεις μου με τέτοια αυτοπεποίθηση
σαν ξερόλας ενώ δεν έχω ούτε καν γρατζουνίσει την επιφάνεια των όσων υποθέτω πως υπάρχουν.
Αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει και τόση παραπληροφόρηση και τόσες μπούρδες έξω που μπερδεύουν.
Υποπτεύομαι πως εκείνοι που ξέρουν περισσότερα κατανοούν σε απόλυτο βαθμό το πόσο σοφό
είναι να το βουλώνεις και να μην μιλάς. Καταρχήν γι αυτά τα πράγματα δεν μπορείς να πείσεις κανέναν
αν δεν έχει φτάσει ο ίδιος στο σημείο να τα δει και να τα ανακαλύψει μόνος του. Και κατά δεύτερον,
είναι λάθος να δίνονται αλήθειες σε αυτούς που δεν έχουν φτάσει στο σημείο που θα είναι ικανοί
να τα καταλάβουν σωστά και να τα χρησιμοποιήσουν όπως θα έπρεπε. Η πολύ, ή η ξαφνική αλήθεια
σε εκείνον που δεν είναι έτοιμος μπορεί και να προκαλέσει ζημιά. Ο τρόπος που εγγυάται την ωριμότητα
του άτομου για αλήθειες κλπ, είναι να αφεθεί να τις ανακαλύψει μόνος του. Τότε η ικανότητα του να
τις χειριστεί είναι κατά κάποιο τρόπο εξασφαλισμένη. Η φαινομενική απόκρυψη κάποιων πραγμάτων
πιστεύω πως είναι μια καλή και αρμονική με την φύση μέθοδος προστασίας και διαδικασία εξελίξεις.

[Hlios]

Και για να επιστρέψουμε σιγά σιγά στο θέμα μας, πιστεύω πως το κλειδί για περεταίρω είναι η παρατήρηση.
Μέσω της παρατήρησης έρχεται η κατανόηση και η συνειδητοποίηση η οποία αυτομάτως προκαλεί αλλαγές.
Παρατήρηση του μέσα μας, της συμπεριφοράς μας και των συναισθημάτων μας. Να δούμε τι δεν μας αρέσει
και τι είναι αυτό που μας αναγκάζει να δρούμε με τρόπο που δεν θα επιθυμούσαμε. Παρατηρητής σαν τρίτος.
Επίσης χρειάζεται και εξωτερική παρατήρηση για να ερευνήσουμε τι είναι αυτό που προκαλεί και αλληλεπιδρά
με της μηχανιστικές μας αντιδράσεις. Έρευνα για τι πως και γιατί συμβαίνουν εκείνα που θα ή δεν θα έπρεπε.
Έχοντας πάντα στο νου πως όλα είναι καμωμένα από εσένα τον ίδιο ως μια προσωπική διδακτική παράσταση,
αμέσως πολλά ερωτήματα απαντώνται και ανοίγονται δρόμοι σε πολλά έως τώρα επαναλαμβανόμενα αδιέξοδα.
Ως αποτέλεσμα αποστασιοποιείσαι από τα ανυπέρβλητα ως τώρα δράματα της ζωής σου και βλέπεις πιο καθαρά.
Μετά από όλα αυτά ήδη έχεις μετακινήσει το οπτικό σου πεδίο αρκετά, τόσο που πλέον και οι αντιδράσεις σου
λόγο της διαφορετικής κατανόησης έχουν αλλάξει. Έχεις αλλάξει ο ίδιος και έχει αλλάξει ο τρόπος που μεταφράζεις
τις προσλαμβάνουσες από τον έξω κόσμο. Έχεις καταφέρει, έστω και αν μοιάζει λίγο, να αλλάξεις τον κόσμο σου.
Το επίπεδο έλεγχου των παρορμητικών σου αντιδράσεων έχει ανέβει. Λιγότερος θυμός και λιγότερος φόβος με
περισσότερη κατανόηση και καλύτερος αυτοέλεγχος είναι από τα πρώτα που συμβαίνουν. Εδώ είναι που θέλει
προσοχή. Από εδώ και μετά με τις νέες ικανότητες χρειάζονται και περισσότερο επιδέξιοι και ώριμοι χειρισμοί.
Όταν αποκτάς τον έλεγχο του εαυτού σου είναι σαν να αποκτάς ένα εργαλείο ή και όπλο ακόμα. Θέλει προσοχή.

[Hlios]

Ο φόβος είναι η αποτελεσματικότερη προστασία για το σύνολο απέναντι σε πράξεις ανώριμων ατρόμητων.
Όσο ελαττώνεται ο φόβος που δρα ως κατασταλτικός παράγοντας, μεταμορφώνεσαι σε ατρόμητο. Αυτό
πρέπει απαραιτήτως να συνοδεύεται από την ανάλογη ωριμότητα, διαφορετικά είναι ένα χαρακτηριστικό
πολύ επικίνδυνο και για τον ίδιο και για το σύνολο. Αλλοίμονο αν όλοι οι ανώριμοι γινόμασταν ατρόμητοι.

Ένα δεύτερο σημείο που θέλει προσοχή είναι ο έλεγχος των αυτόματων συναισθημάτων μας. Σε γενικές
γραμμές τα περισσότερα συναισθήματα είναι βλαβερά όσο κι αν μας προκαλεί αυτό έκπληξη. Έχουν εθιστικά
χαρακτηριστικά και πάντα προκαλούν αφαίμαξη ενέργειας. Εδω όμως είναι που χρειάζεται και λίγη προσοχή.
Θέλει προσοχή στο να μπορούμε να διακρίνουμε τα ζημιογόνα συναισθήματα από τα ελάχιστα ευεργετικά.
Υπάρχουν συναισθήματα που είναι πράγματι ευγενικά και ανωτέρα που προέρχονται από το πολύ μας και όχι
από το λίγο μας. Έχω μιλήσει γι αυτά σε άλλο σχετικό νήμα, δεν θα τα επαναλάβω. Αλλού θέλω να καταλήξω.

Όσο οι ικανότητες σου αυξάνουν και αποκτάς έλεγχο καλό θα είναι να έχεις βάλει και συνειδητούς στόχους,
Γιατί εύκολα ο ικανός μπορεί, να γίνει ένας πολύ κάλος άνθρωπος, μα πολύ πιο εύκολα μπορεί να γίνει κακός.
Μπορεί να γίνει άκαρδος με τους γύρο του και να πληγώνει και βλάπτει με την σκληρή συμπεριφορά του.
Είναι που πρέπει να επιλέξεις συνειδητά και να καταλάβεις το σοβαρό της κατάστασης για να μπορέσεις
να επιλέξεις σωστά, για το αν από ένας μέτριος ή κακός όπως ήσουν, θα μεταμορφωθείς σε έναν καλό
ή σε κάτι πολύ χειρότερο από ότι ήσουν πριν. Το φίλτρο για να μπορέσεις να επιλέξεις την φωτεινή από την
σκοτεινή πλευρά είναι αυτό της αβλάβειας. Δηλαδή το να επιλέξεις οι ενέργειες σου να μην βλάπτουν κανέναν.

Αν ωστόσο οι πράξεις σου έχουν εγωκεντρικό χαρακτήρα και εξωστρεφή δράση επηρεάζοντας του άλλους
ενεργητικά και όχι παθητικά (παθητικά δηλαδή να είσαι απλώς το καλό παράδειγμα για τους γύρο σου)
αυτό δεν συνεπάγεται πως βλάπτεις το σύνολο και πως προκαλείς κακό στους άλλους όπως αρχικά μπορεί
να μοιάσει, αλλά τον μόνο που βλάπτεις ουσιαστικά είναι τον εαυτό σου, που του στερείς την δυνατότητα
να προχωρήσει γρηγορότερα σε κάτι ανώτερο. Η αβλάβεια προς του άλλους δεν είναι στην ουσία παρά
η αβλάβεια προς τον εαυτό μας, και αυτό γιατί όπως είχα πει νωρίτερα το άθροισμα κάλου και κακού είναι
πάντα σταθερό και είναι μηδέν. Όσο και κακή να είναι η συμπεριφορά σου δεν μπορείς να αυξήσεις το κακό
και το σκοτάδι. Η δράση σου στο κακό επιφέρει αυτόματη αντίδραση γέννησης καλού εξισορροπώντας τα μεγέθη.
Το μόνο που κάνεις είναι να στερείς από τον εαυτό σου την δυνατότητα προόδου και ανέλιξης τίποτε περισσότερο.
Άλλωστε το ξανά είπαμε πως ζεις στο προσωπικό σου σύμπαν και ότι κάνεις επηρεάζει ουσιαστικά μόνο εσένα.

[Hlios]

Αυτή την στιγμή που είμαστε εδώ και ανήκουμε σε αυτό το γήινο επίπεδο δοκιμασιών, κατεργασίας κλπ,
το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να δουλέψουμε σε επάνω σε αυτό που μας έχει προσφερθεί,
δηλαδή επάνω στο δώρο της ζώσας ανθρώπινης ύπαρξης. Το να επιχειρούμε με τεχνάσματα να ξεφεύγουμε
από αυτή την γήινη πραγματικότητα δεν είναι ο μόνος, ούτε καλύτερος τρόπος για να προοδεύσουμε.
Όσο δουλεύουμε τον εαυτό μας και τις ενέργειες μας τόσο δεν θα ανήκουμε σε τούτο τον κόσμο και τότε
θα έρθει η στιγμή της αποφοίτησης από τον αέναο κύκλο επιστροφής μας εδώ. Τόσο όμορφα, τόσο απλά.

[skion]

Ο κάθε ένας μας ζει το ονείρεμα του, από το κέντρο, του αυστηρά προσωπικού του σύμπαντος.
Ο λόγος που μοιάζει πως είμαστε όλοι μέσα στο ίδιο σύμπαν, είναι επειδή εμείς είμαστε πανομοιότυποι.
Oι αντιληπτικές μας ικανότητες που δημιουργούν τις ψευδαισθήσεις των κόσμων μας μοιάζουν τόσο πολύ,
και είναι τόσο κοντά σε δυνατότητα και ικανότητα, που τελικά δημιουργούν όλα τον ίδιο σχεδόν κόσμο.
Αυτή είναι η αιτία που λόγο των ομοιοτήτων τους τα νομίζουμε σαν ένα και το αυτό. Αυτό είναι λάθος.
Στην ουσία οι προσωπικοί μας κόσμοι είναι πολύ κοντά μεταξύ τους αλλά ποτέ δεν μπορούν να ταυτιστούν. Ποτέ.

Ο καθένας από μας ζει την εμπειρία του μέσα από τη προσωπική του πραγματικότητα,
η οποία υπάρχει μαζί με τις μύριες άλλες την ίδια στιγμή, στο τώρα.
Δεν είμαστε πανομοιότυποι με καμία έννοια.
Αυτό που δημιουργεί τις πραγματικότητες που βιώνουμε, δεν είναι οι αντιληπτικές μας ικανότητες,
αλλά οι θεϊκές ικανότητες που φέρουμε όλοι μας σαν Θεϊκοί Δημιουργοί.

Η απόλυτα διευρυμένη αντίληψη είναι δημιουργός όχι μιας μόνο πραγματικότητας αλλά όλων.
Είναι μέσα σε όλα και νιώθει καταλαβαίνει ζει και αναπνέει παντού, μέσα σε κάθε πιθανότητα εκδηλωμένη ή μη.
Αυτή η απόλυτα διευρυμένη αντίληψη δεν μπορεί να είναι παραπάνω από μια. Όποιος φτάσει εκεί έχει γίνει ένα με όλα.
Αφού είναι «τα πάντα» δεν μπορεί να τα μοιραστεί με άλλη δεύτερη ομοίως διευρυμένη αντίληψη.

Εδώ δεν μπορώ να προσδιορίσω τι εννοείς ακριβώς με το "απόλυτα διευρυμένη αντίληψη".
Αν το εννοείς σε επίπεδο ατομικής ίσως ύπαρξης, τότε η πραγματική ύπαρξη του καθένας μας,
έχει μια απόλυτα διευρυμένη αντίληψη. και έτσι μπορεί να είναι παραπάνω από μία.
Γιατί δεν υπάρχει διαχωρισμός ή περιορισμός, εκτός από αυτούς που θέτουν
οι Ανθρώπινοι Θεϊκοί Δημιουργοί πριν την ενσάρκωση τους στη νέα εμπειρία τους.

Αυτή την στιγμή που μιλάμε υπάρχει και μια τόσο διευρυμένη αντίληψη
που είναι τόσο πολύ διευρυμένη, που είναι κυριολεκτικά παντού, βλέπει, ακούει, νιώθει τα πάντα.
Είναι συντονισμένη σε όλες τις συχνότητες πραγματικοτήτων ή ονειρεμάτων αν προτιμάται, ταυτόχρονα.
Ναι καλά κατάλαβες, είναι συντονισμένη και με την δική σου την μοναδική συχνότητα συντονισμένη.
Ενώ εσύ δεν μπορείς να τον- την αντιληφτείς, αυτός-ή σε ξέρει πιο καλά και από τον εαυτό σου.
Ενώ αυτή η απόλυτα διευρυμένη αντίληψη είναι τα πάντα, εσύ δεν είσαι.
Εσύ δεν είσαι, αλλά κατά κάποιο τρόπο εμπεριέχεσαι μέσα σε αυτήν που είναι τα πάντα.
Σου ανήκει ένα μέρος της, και της ανήκεις καθ' ολοκληρία. Υπαρχει κάπου μια ορισμένη ταύτιση. Συντονισμός.

Πολύ σωστά όλα αυτά, αλλά αυτή η απόλυτα διευρυμένη αντίληψη είσαι εσύ. Εγώ. Όλοι μας μαζί.
Όλα είναι Ένα και το Ένα είναι Όλα.

Η απόλυτα διευρυμένη αντίληψη για την οποία λέγαμε παραπάνω έχει και αντίθετη φορά.
Είναι ικανή να βλέπει τα πάντα και από έξω προς τα μέσα.
Εμείς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο ως παρατηρητής από την μια και μοναδική μας θέση.
Η διευρυμένη αντίληψη μπορεί και βλέπει τα πάντα από όλες ταυτόχρονα τις πιθανές θέσεις.

Αυτές οι ικανότητες που αναφέρεις βρίσκονται μέσα στο καθένα από μας.
Άσχετα που δεν μπορούμε να "αντιληφθούμε" την ύπαρξη τους
μέσα από τη τρισδιάστατη πραγματικότητα.
Η αντίληψη τους είναι απλά μέρος της εξέλιξης μας.

(Αυτά μέχρι εδώ, γιατί είναι δύσκολο να μεταφέρεις μερικές φορές αυτό που αντιλαμβάνεσαι.
Γιατί μερικά πράγματα είναι πιο εύκολο να τα αντιλαμβάνεσαι, παρά να τα μεταφέρεις.
Επειδή δεν είναι συνήθεια μου να αναφέρομαι ή να γράφω για τέτοια θέματα,
θα ήθελα Νικόλα να ξέρω αν νιώθεις ότι τρολάρω τις αναρτήσεις σου.)

[Hlios]

Θα αναφέρω μερικά χοντροειδή παραδείγματα που φανερώνουν το πώς το σύμπαν αντανακλά το μέσα μας.
Ο τσιγκούνης μια ζωή υποφέρει (δηλαδή χάνει ενέργεια) επειδή νιώθει πως όλοι πάντα προσπαθούν να τον
εκμεταλλευτούν ώστε να του πάρουν ότι έχει (χρήματα ή ότι άλλο μπορεί να διαθέτει). Όταν κάποια στιγμή
θελήσει να δουλέψει και να αποβάλει από επάνω του την τσιγκουνιά δίνοντας και προσφέροντας ότι μπορεί,
τότε θα συνειδητοποίει πως υπάρχουν και άνθρωποι που θα τον ευχαριστήσουν, ανταμείψουν ή και που δεν θα
δεχτούν ευγενικά την όποια προσφορά. Τότε θα πέσει από τα σύννεφα όταν συνειδητοποίει πως ότι νόμιζε,
δεν είναι όλη η αλήθεια αλλά πως στο μυαλό του είχε γιγαντωθεί η ιδέα πως ότι συμβαίνει έχει σαν σκοπό μόνο
να αρπάξουν τα υπάρχοντα του. Κάθε φορά που αντιμετωπίζεις τις φοβίες σου, ανακαλύπτεις πως είναι περισσότερο
μεγάλες στο μυαλό σου από ότι στην πραγματικότητα. Ένα ένα εντοπίζεις ότι σε κάνει να νιώθεις άβολα
(ή ακόμα και ωραία) το αντιμετωπίζεις και το νικάς. Ότι έχεις νικήσει δεν επιστρέφει πίσω ξανά να σε ενοχλήσει,
απλά συνέχεια παρουσιάζονται νέα θέματα που θα πρέπει να δουλέψεις. Και αυτό δεν σταματά ποτέ. Η διαφορά
έγκειται στην ποιότητα των συναισθημάτων στα οποία εργάζεσαι. Αν καταφέρεις και νικήσεις τα χοντροειδή
ελαττώματα που λειτουργούν σαν βαρίδια στη εξέλιξη σου τότε θα είσαι πολύ πιο ευκίνητος και ξελαφρωμένος
και ικανός να δουλέψεις με λεπτότερες και πιο ύπουλες καταστάσεις που εκμεταλλεύονται την ενέργεια σου.
Πάρα πολλά πράγματα που θεωρούσες ως προτερήματα σου είναι στην ουσία καμουφλαρισμένες και περισσότερο
ύπουλες πνευματικές οντότητες σκέψης σου και συναισθημάτων σου που επίσης σε κρατούν χαμηλά.
Αυτές είναι και πιο δύσκολες να τις εντοπίσεις και να τις αντιμετωπίσεις. Ο λόγος είναι πως έχουν φορέσει
την φορεσιά του καλού και σε ξεγελάνε. Τόσο πολύ που μάχεσαι σθεναρά υπέρ αυτών κάποιες φορές.

[Hlios]

Πολύ σωστά όλα αυτά, αλλά αυτή η απόλυτα διευρυμένη αντίληψη είσαι εσύ. Εγώ. Όλοι μας μαζί.
Όλα είναι Ένα και το Ένα είναι Όλα.

Όταν αναφέρομαι σε αυτή την απόλυτα διευρυμένη αντίληψη αναφέρομαι στον θεό.

(Αυτά μέχρι εδώ, γιατί είναι δύσκολο να μεταφέρεις μερικές φορές αυτό που αντιλαμβάνεσαι.
Γιατί μερικά πράγματα είναι πιο εύκολο να τα αντιλαμβάνεσαι, παρά να τα μεταφέρεις.
Επειδή δεν είναι συνήθεια μου να αναφέρομαι ή να γράφω για τέτοια θέματα,
θα ήθελα Νικόλα να ξέρω αν νιώθεις ότι τρολάρω τις αναρτήσεις σου.)

Και φυσικά όχι.
Γιατί περισσότερο διορθώνεις και βοηθάς σε αυτά που θέλησα να μεταφέρω και έτσι δεν ακυρώνεις ή διαψεύδεις.
Οπότε γράφε ανενόχλητος.

[skion]

Αν σας μπέρδεψα θα το ξεμπερδέψω σύντομα. Γι αυτό θα δανειστώ μορφές – αναπαραστάσεις από την υπάρχουσα «φιλοσοφία».
Αν και δεν είμαι και πολύ κάλος σε αυτά θα τολμήσω με κίνδυνο να ντροπιαστώ και θα πω ότι έχω συμπεράνει ως τώρα.
Υπάρχει ο πατέρας και η μητέρα μας. Ο πατέρας είναι μια αφηρημένη μορφή. Εμπεριέχει και εμπεριέχεται στα πάντα.
Τον λένε θεό και είναι η απόλυτη διευρυμένη αντίληψη του όποιου είμαστε όλοι παιδιά και καταγόμαστε από αυτόν.
Υπάρχει και η μητέρα που αντιπροσωπεύει την εκδηλωμένη μας ύπαρξη εδώ.
Είναι η μήτρα (matrix) που γεννά τις ονειρικές επίπλαστες πραγματικότητες.
Αν και καταγόμαστε από τον πατερά, αυτή την στιγμή έχουμε γεννηθεί εδώ από την μητέρα.

Εδώ με έχασες Νικόλα, παρόλο τη φιλότιμη σου προσπάθεια.
Οι έννοιες του πατέρας/μητέρα είναι αν μη τι άλλο αφηρημένες.
Δεν ξέρω βέβαια μήπως αντλείς έμπνευση από τους Γνωστικούς,
από το μύθο της Γαίας Σοφίας και τους Αιώνες.

Αν βέβαια εννοείς ότι η αφηρημένη μορφή του πατέρα είναι ο "θεός",
εδώ έχω να προσθέσω ότι η αντίληψη/ύπαρξη/συνειδητότητα φέρει αυτή τη παρομοίωση από ένα meme.
Ο σκοπός είναι διαχωρισμός από το Όλο, του οποίου είμαστε ένα μέρος ή μάλλον το απαρτίζουμε.
Εμείς είμαστε ο θεός αυτός.

Κι αν επίσης εννοείς τη Γη με την έννοια της μητέρας, θα έλεγα ότι αντιπροσωπεύει πολλά,
αλλά δεν είναι ούτε κάποια μήτρα(εκτός που στο υλικό επίπεδο μοιραζόμαστε την μοριακή δομή)
και σίγουρα όχι μάτριξ.

Δεν καταγόμαστε από κανένα,
Υπήρχαμε πριν ΟΛΑ. Υπάρχουμε και ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ.

Για κάποιο λόγο η αντιληπτική μας ικανότητα δεν είναι μεγίστη αλλά περιορισμένη,
με αποτέλεσμα να μην διακρίνουμε, νιώθουμε, συνυπάρχουμε μέσα στα πάντα,
αλλά έχουμε προσκολληθεί σε ένα μόνο σημείο όπου μπορούμε να βλέπουμε τα πράγματα από μέσα προς τα έξω.
Αυτός ο διαχωρισμός έχει επιφέρει την ύπαρξη των ψευδαισθήσεων, των επίπλαστων πραγματικοτήτων.
Αυτός ο διαχωρισμός είναι η γέννηση μας μέσα στο matrix.

Η αντιληπτική μας ικανότητα είναι περιορισμένη μόνο μέσα στη τρισδιάστατη μας πραγματικότητα.
Και αυτό δεν ισχύει για όλους το ίδιο. Η αντίληψη της πραγματικής μας ύπαρξης είναι απεριόριστη.
Και θα έλεγα ότι ο διαχωρισμός είναι κάτι που ενσαρκωνόμαστε εδώ για να βιώσουμε.
Όπως και η αντίθεση σε όλο το φάσμα της.

Αυτό το σύμπαν είναι ένα υπέροχο, πολύπλοκο τεχνητό δημιούργημα σου. Είναι έτσι φτιαγμένο στα μέτρα σου.
Βρέθηκες μέσα του με τις καλύτερες προοπτικές για να προχωρήσεις. Έτσι απλά.

Σωστά, αλλά το δημιούργησες για να εξασκήσεις την αντίληψη σου και να αναπτύξεις τη συνειδητότητα σου.