Το ξεπούλημα της Χαλκιδικής.

[ION 4ever]

Μετά την γιαγιά, η εγγονή.
τρεις γενιές γυναίκες παλεύουν στην Ιερισσό.
Μη πω και τέσσερις.

[ION 4ever]

Αυτά είναι τα βιώματα των παιδιών στην Ιερισσο.
Μεταφέρω μόνο μερικά αποσπάσματα.
Ολόκληρο το κείμενο http://www.efsyn.gr/?p=28369

Μετά την προσαγωγή μου, τα νηπιάκια με ρωτούσαν:
“Κυρία, θα σε βάλουν φυλακή; Και ποια θα είναι η κυρία μας μετά;”»
λέει η Γ.Σ.


«Να σε πω εγώ: έρχεται η εταιρεία και σε λέει
θα κόψω όλα τα δέντρα,
θα μολύνω όλα τα νερά, θα πάρω όλο το χρυσάφι
κι εσύ δεν θα έχεις τίποτα.
Η αστυνομία δέρνει τη μάνα σου και πάει στο Τμήμα τον πατέρα σου.
Σε σταματάνε ασφαλίτες στο δρόμο
και σε ρωτάνε πού το βρήκες το μπλουζάκι.
Αυτό συμβαίνει».
Η 15χρονη Κ. Μ. είναι μαθήτρια της Α΄ λυκείου.
Ένα από εκείνα τα παιδιά που την περασμένη εβδομάδα
είδαν κι έναν συμμαθητή τους να προσάγεται στον Πολύγυρο.
«Μέχρι τώρα μάθαμε τι σημαίνει δακρυγόνο,
πώς τρέχεις να ξεφύγεις από τα ΜΑΤ μέσα στο χωριό
αλλά και πως, όταν ένας άγνωστος σε πλησιάζει στο δρόμο,
δεν είναι τουρίστας. Εντάξει όλα αυτά.
Αλλά να πηγαίνεις σχολείο και να λείπει ο συμμαθητής σου
από το διπλανό θρανίο;
Δηλαδή την επόμενη φορά θα πάρουν και παιδιά από τα νήπια; Ελεος!» λέει η Ε.Ε.



Αυτός ο αγώνας αλλά και τα γεγονότα των τελευταίων ημερών
έχουν αλλάξει τη συμπεριφορά των παιδιών:
από τα μικρότερα μέχρι τα μεγαλύτερα,
τα παιδιά φοβούνται να κυκλοφορήσουν ασυνόδευτα
ή να μείνουν μόνα σπίτι μόλις πέσει το σκοτάδι.
Στα σπίτια τους, στο σχολείο, στα μαγαζιά, ακούνε παντού ιστορίες
για προσαγωγές που κρατούν ώρες,
για ανθρώπους που εξαφανίζονται
και για μια άγνωστη μέχρι χτες λέξη: DNA.
Αρκετοί από τους προσαχθέντες κατοίκους πιέζονται
να δώσουν γενετικό υλικό, παρόλο που ο νόμος
ορίζει πως κάτι τέτοιο γίνεται μόνο αν τους απαγγελθούν κατηγορίες.

Αυτό συνέβη και στον 18χρονο μαθητή Χ. Λ.:
«Τους λέω “Θέλω τον δικηγόρο μου”.
Και με λένε “Πού νομίζεις ότι είσαι; Στο γραφείο του λυκειάρχη;
Αν δεν δώσεις, μπορούμε να ασκήσουμε βία – κρίμα είναι,
μικρό παιδί είσαι”.
Κράταγα το στόμα μου κλειστό, είχα σφίξει τα χείλη
και με πίεζαν με την μπατονέτα επί 10 λεπτά. Τι να έκανα;
Στο τέλος το άνοιξα.
Μετά με έδωσαν να υπογράψω ότι το πήραν με τη θέλησή μου.
Ποιος είμαι, ρε παιδιά, και φέρθηκαν έτσι; Ο Ράμπο;
Ούτε φαντάρος δεν έχω πάει».



Την ίδια μέρα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, στη Θεσσαλονίκη,
δυο αγόρια 19 χρόνων ανοίγουν στις 11 το πρωί την πόρτα
του διαμερίσματος όπου φιλοξενούνται για ολιγοήμερες διακοπές.
Επτά άντρες με πολιτικά και μια γυναίκα
που δεν τους συστήθηκε ποτέ
(ούτε φυσικά τους έδειξε κάποιο ένταλμα)
τους ζητούν να τους ακολουθήσουν «για μια βολτίτσα στο μέγαρο».

Η κυρία μπαίνει στο διαμέρισμα και ξυπνάει τα δυο κορίτσια της παρέας. Τα αυτοκίνητα μπαίνουν στο υπόγειο γκαράζ
κι από εκεί τα παιδιά οδηγούνται «κάπου ψηλά»
στην Αστυνομική Διεύθυνση.
Τους έχουν πάρει ήδη τα κινητά κι έτσι κανείς
–ούτε γονιός ούτε δικηγόρος- δεν θα γνωρίζει για
τις επόμενες πεντέμισι ώρες πού βρίσκονται.
Οδηγούνται σε ξεχωριστά δωμάτια.
Έπειτα από μιάμιση ώρα απομόνωσης, ο 19χρονος Λ. Μ.
θα αντικρίσει πρώτη φορά τους αστυνομικούς
στους οποίους θα καταθέτει μέχρι τις 8 το βράδυ.

«Με βουτάνε από την μπλούζα και με τραβάνε σε ένα άλλο δωμάτιο.
“Γιατί με φέρατε εδώ;”
“Γιατί πουλάς ναρκωτικά” μου είπαν και τρώω την πρώτη σφαλιάρα.
Ηταν τόσο δυνατή, που βούλωσε το αυτί μου.
“Πού ήσουν εκείνο το βράδυ;”
Τους απαντάω και τρώω τη δεύτερη σφαλιάρα.
“Πες την αλήθεια, ρε μαλάκα”.
Αυτό συνέβαινε επί 6-7 ώρες: με ρωτούσαν και μετά με χτυπούσαν
στο κεφάλι, στο σβέρκο, στα μάγουλα.
Κάθε μισή ώρα σταματούσαν και με έβαζαν να κοιτάω όρθιος τον τοίχο. “Σκέψου καλύτερα και πες την αλήθεια, γιατί αλλιώς θα φας
κι άλλο ξύλο”, μου έλεγαν. Ζητούσα νερό…

"Οταν αρνήθηκα να δώσω DNA, μπήκαν μέσα 10,
φοβήθηκα ότι θα φάω κι άλλο ξύλο κι έτσι έδωσα.
Μετά υπέγραψα ένα χαρτί ότι το έδωσα χωρίς βία.
Μετά με πήγαν σε ένα άλλο δωμάτιο όπου ένας κύριος μου έλεγε
να δώσω ό,τι κι όποιον ξέρω, γιατί το χωριό μου έχει γίνει Ζωνιανά
και πρέπει να ελαφρύνω και τη δική μου θέση και των χωριανών μου.
Τι να έλεγα, αφού δεν ήξερα τίποτα;
Τότε με πήγαν σε ένα άλλο δωμάτιο.
Μπήκαν 10 αστυνομικοί και πιάσανε τις τέσσερις γωνίες.
“Τώρα θα παίξουμε πινγκ πονγκ” είπαν κι άρχισαν
να με πετάνε ο ένας στον άλλο και φωνάζανε
“Mαλάκα, αλήτη, αναρχικέ”.
Με άφησαν ελεύθερο στις 20.15. Νερό δεν μου έδωσαν ποτέ».

[ION 4ever]

[Irene3006]

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι.... Αν όντως έχουμε 2013.....

[firefightergr]

Δημοκρατία το μεγαλείο σου,

[Irene3006]

Οι φασίστες εκδηλώνονται με ταχύτατους ρυθμούς.... Χωρίς έλεοςςςςςςς....

[ION 4ever]

Στην Θεσσαλονίκη πολύ μεγάλη διαδήλωση για τις σκουριές.
Τα κανάλια το δείξανε?


Μπόμπολα ερχόμαστε.

[ION 4ever]

Αυτό μάλιστα. αυτό είναι διαδήλωση.
Μπράβο στη Θεσσαλονίκη

[ArELa]

Eγώ στο 1 δελτίο που είδα κάμποσο, δεν είδα τίποτα.

Θεσσαλονίκη Rocks!

[Irene3006]

Θεσσαλονίκη Rocks!

As always.....

[ION 4ever]

Η φωτογραφία της καθημερινής.(αυτής με το ενδιαφέρον σηματάκι ντε)


Το μέγεθος της πραγματικής φωτογραφίας είναι λίγο παραπάνω.

online ψηφοφορία για τις Σκουριές – μέχρι σήμερα το βράδυ, 10/03/2013


Πάρτε μέρος στην ψηφοφορία και διαδώστε!

Η σελίδα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας βρίσκεται εδώ και θα είναι ανοικτή έως 10/03/2013 21:00.
Τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα τα βλέπετε εδώ.

για συνέχεια στο
http://antigoldgreece.wordpress.com/201 ... more-24211

[ION 4ever]

Το αλζαζιρα έκανε μια αξιοπρεπή παρουσίαση.
τα δικά μας?

[ION 4ever]

Μεταλλεία Χαλκιδικής και κρατική βία στον “Ελεύθερο Σκοπευτή”
με το Γ. Τράγκα – ΣΚΑΪ, Κυριακή 10/3, 11:00 μ.μ.


Σήμερα το βράδυ στις 11:00, στην εκπομπή του Γιώργου Τράγκα “Ελεύθερος Σκοπευτής” στο ΣΚΑΪ, κάτοικοι της Β. Χαλκιδικής
θα μιλήσουν για τα καταστροφικά σχέδια της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ
για τη Χαλκιδική και για την άγρια καταστολή των ειρηνικών
τους κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας.
Συμμετέχει ο Αρχιμανδρίτης Χριστόδουλος Αγγελόγλου.

Ελπίζω να μην το πηδήξει το θέμα.

[skion]

Η ευχή και η κατάρα να κατοικείς και να διαχειρίζεσαι την τύχη του τόπου που θα μπορούσε να είναι ο Παράδεισος επί γης…

Από την Αγγελική Τριαρίδου

Στα παλιά εκείνα χρόνια των σπουδών μου στη Φιλοσοφική Ιωαννίνων,
τύχαινε συχνά να ακούσω από καινούριους φίλους το γνωστό ανέκδοτο με τη Χαλκιδική.
Μόλις λοιπόν άκουγαν ότι είμαι Θεσσαλονικιά, να το έβγαινε στην επιφάνεια το κουίζ:
Πως αναγνωρίζεις δύο Θεσσαλονικιούς στον Παράδεισο;
Καθώς περνάς από δίπλα τους στο ειδυλλιακό τοπίο του Παραδείσου,
τους ακούς να μουρμουρίζουν δυσαρεστημένοι: «Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει…»

Για μας βέβαια τότε η Χαλκιδική ήταν κάτι το αυτονόητο.
Εγώ ειδικά έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει στο κέντρο της πόλης,
χωρίς ποτέ να γνωρίσω ένα «χωριό», ένα επαρχιακό μέρος με το οποίο να με συνδέουν
δεσμοί καταγωγής, είχα τη Χαλκιδική σαν το καταφύγιό μου, το χωριό μου.
Ήταν το μυθικό μέρος των καλοκαιρινών μας διακοπών,
με τις μυρωδιές από τα πεύκα και τα θυμάρια να ζαλίζουν το μυαλό μας,
ήταν το μέρος των πρώτων μας ερώτων, το μέρος με τις φεγγαρόστρατες,
με τα μικρά παραθαλάσσια χωριά, με την ανθρώπινη κλίμακα,
με τα πανέμορφα τοπία, με τις μοναδικές ακρογιαλιές.

Καλά όλα αυτά και ρομαντικά. Άλλαξαν όμως γρήγορα, ειδικά στην Κασσάνδρα,
στη συνέχεια και στα πιο προσβάσιμα μέρη της Σιθωνίας, αργότερα ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα.
Η στρεβλή τουριστική ανάπτυξη έφερε λάθος επιλογές, πολλή ασχήμια, μπετόν,
μεγάλα συγκροτήματα, όλα εκτός κλίμακας, χωρίς κανέναν αρχιτεκτονικό ή
πολεοδομικό σχεδιασμό, κακές εικόνες και κακές συμπεριφορές.
Τίποτα μη αναστρέψιμο, εκτός ίσως από την ομορφιά της αθωώτητας
ενός παραδεισένιου τόπου που χανόταν σιγά σιγά από τις λάθος επιλογές.
Όμως αυτά τα βλέπαμε εμείς. Η φίλη μου και συμφοιτήτρια μου η Μαίρη από τον Πειραιά,
γύρισε το Φθινόπωρο στα Γιάννενα συγκλονισμένη από τις διακοπές της σ έναν μαγικό τόπο,
στο Στρατώνι, κάπου εκεί στη Βορειοανατολική Χαλκιδική με την ωραιότερη παραλία
και την καθαρότερη θάλασσα που είχε δει ποτέ στη ζωή της. Με τα καταπράσινα βουνά,
τα αιωνόβια δάση, τα χωριά με την παραδοσιακή μακεδονίτικη αρχιτεκτονική
και τις μεγάλες γαλάζιες αγκαλιές.
Συμφώνησα μαζί της.
Το κομμάτι αυτό της ορεινής Χαλκιδικής με τις άγνωστες τότε
στους περισσότερους Θεσσαλονικείς ανατολικές της ακτές
ήταν πραγματικά το ωραιότερο και πιο παρθένο μέρος.
Ο Παράδεισος επί γης.

Έκτοτε ταξίδεψα πολύ.
Θες η τσιγγάνικη προδιάθεση της ψυχής μου, θες η δουλειά που η μοίρα έφερε να κάνω,
με οδήγησαν σε πολλά μέρη και τόπους διαφορετικούς. Θαύμασα πολιτισμούς και τοπία,
θαύμασα τρόπους και ανθρώπους. Στην Ελλάδα, στη Μεσόγειο και αλλού.
Όλες αυτές οι διαδρομές σε ένα και μόνο συμπέρασμα με οδήγησαν όλα αυτά τα χρόνια.
Στο αυτονόητο και κοινότυπο συμπέρασμα: Ότι ζούμε στο ωραιότερο και πιο ευλογημένο
μέρος του κόσμου, έχουμε «το φιλέτο» του πλανήτη για να το πούμε και πιο λαϊκά.
Έναν τόπο όπου η Φύση δημιουργεί και η Ιστορία σκέπει. Κι αν αποκτήσαμε με αγώνες
την κυριαρχία στον τόπο μας και είμαστε – υποτίθεται – αυτόβουλοι και ανεξάρτητοι,
τότε όλοι αυτοί που τον λυμαίνονται, τον βιάζουν και τον καταστρέφουν
θα έπρεπε να πληρώνουν εισιτήριο για να μπουν και μόνο μέσα σ αυτόν,
να χρεωθούν και μόνο που θα ακουμπήσουν πάνω στην ομορφιά του το βέβηλο βλέμμα τους.

Σήμερα θα μιλήσω για τη Χαλκιδική.
Η ιστορία αυτή όμως θα μπορούσε να ισχύει για οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας.
Θα μπορούσα να μιλάω για το υπέροχο βουνό του Πάικου και της Γρίβας.
Θα μπορούσα να μιλάω για τη λίμνη των Ιωαννίνων, τα αρχοντικά της Καστοριάς,
τους Καστανεώνες του Πηλίου, τα λεμονοδάση της Άνδρου, τα περιβόλια στον κάμπο της Χίου,
τα κατσίκια και το βαθύ απέραντο γαλάζιο της Αμοργού, το φοινικόδασος στο Βάι της Κρήτης.
Τι σημασία έχει; Αυτό που διαδραματίζεται αυτή τη στιγμή στη Χαλκιδική είναι η μικρογραφία
αυτού που συμβαίνει ή πρόκειται να συμβεί σ’ ολόκληρη την Ελλάδα.

Αυτόν λοιπόν τον τόπο θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να τον αξιοποιήσουμε μόνοι μας.
Σωστά, ήπια, με σεβασμό και γνώση, κρατώντας κάθε τι που έχει σημασία,
προσέχοντας να μην καταστρέψουμε ούτε ένα πράσινο φύλλο από την ομορφιά του.
Προσέχοντας να μην θυσιάσουμε ούτε μια σταγόνα νερό από τον πλούτο του.
Είμαστε πολύ λίγοι και μας χαρίστηκαν όλα τόσο απλόχερα που θα έφτανε
για να ζούμε πλουσιοπάροχα, σαν βασιλιάδες.

Δεν το κάναμε.
Άχρηστοι Χαλκιδικιώτες είπαν κάποιοι, μεγαλοπιασμένοι Θεσσαλονικείς
είπαν άλλοι, άπληστοι Γερμανοί ή Καναδοί ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλης εθνικότητας επενδυτές,
Ρώσοι ολιγάρχες και μαφιόζοι αλλά ΚΥΡΙΩΣ πουλημένοι πολιτικοί, υπουργοί, βουλευτές
και εκπρόσωποι των τοπικών αρχών που κυβέρνησαν για δεκαετίες αυτόν τον τόπο
ΧΩΡΙΣ ΟΡΑΜΑ, χωρίς ΑΙΔΩ, χωρίς σχέδιο, χωρίς ντροπή, χωρίς τίποτα.
Με μοναδικό κριτήριο το λάδωμα και τις μίζες της θλιβερής ζωής τους.
Κι έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε λοιπόν.

Δεν θα ξαναπώ την ιστορία του μεγάλου σκανδάλου και του ξεπουλήματος
των μεταλλείων χρυσού στην Eldorado Gold, αυτά είναι πλέον γνωστά.
Θα αναφερθώ στο δάσος των Σκουριών. Αυτό το αρχέγονο δάσος που απειλείται
από μία τεράστιας κλίμακας μεταλλευτική δραστηριότητα, η οποία ξεφεύγει
από τη φέρουσα ικανότητα της περιοχής και ίσως της χώρας μας.
Αποτελεί πισωγύρισμα στη μεταλλευτική δραστηριότητα της περιοχής
αφού από υπόγεια γίνεται επιφανειακή. Οι Σκουριές αποτελούνται από αρχέγονα δάση δρυός,
οξιάς και καστανιάς. Εδώ υπάρχει αυτοφυές το περίφημο αρκουδοπούρναρο γνωστός και ως Ίλεξ,
το γνωστό διακοσμητικό φυτό με τα αγκαθωτά φύλλα και τους κόκκινους καρπούς
που χρησιμοποιούμε στη Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση, εισάγοντας το από τις πολιτισμένες χώρες
του Βορρά. Για την ανάπτυξή της έχουν ήδη αποψιλωθεί 400 στρέμματα
και θα αποψιλωθούν ακόμα 4500 στρέμματα δάσους, ενώ δύο σημαντικά ρέματα,
που σήμερα είναι καλυμμένα με αιωνόβια δέντρα, θα μετατραπούν σε λίμνες τοξικών αποβλήτων.
Χιλιάδες στρέμματα εδαφών θα αχρηστευθούν είτε λόγω της επιφανειακής εξόρυξης,
είτε λόγω των αποθέσεων στείρων και δημιουργίας λιμνών τελμάτων.

Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η περιοχή, η τόσο πλούσια σε νερά
τόσο επιφανειακά όσο και υπόγεια θα μολυνθεί. Τα υπόγεια ήδη έχουν επηρεαστεί
από μια δοκιμαστική σήραγγα και υπάρχει κίνδυνος ολοκληρωτικής καταστροφής τους
από τη διείσδυση της θάλασσας. Εξίσου δραματικά είναι τα πράγματα για τα επιφανειακά νερά
αφού όλα θα επηρεαστούν από διάφορα τοξικά στοιχεία και δηλητήρια.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται το Κυάνιο το οποίο χρησιμοποιείται για το διαχωρισμό του χρυσού
από τα υπόλοιπα μη καθαρά μέταλλα. Με τον τρόπο αυτό μια πλούσια σε νερά περιοχή
θα καταντήσει «άνυδρη» καταστρέφοντας έτσι τους πολυτιμότερους για τη ζωή πόρους
και μαζί κάθε προοπτική για το μέλλον. Εξάλλου τα ορύγματα των εκσκαφών,
οι σωροί των αποθέσεων στείρων υλικών και τα τέλματα αποτελούν τόπους μόνιμης ρύπανσης
των υδάτων και του αέρα δηλαδή αποτελούν μόνιμες ανοιχτές πληγές στο περιβάλλον.
Πόσο κοστίζουν όλα αυτά; Πόσα μεροκάματα του τρόμου, πόσων εργαζομένων για πόσα χρόνια φτάνουν
για να πληρώσουν το ξεπούλημα του μέλλοντός μας; Πόσος χρυσός χρειάζεται για να αντισταθμιστεί
μια τέτοια καταστροφή που ΔΕΝ θα έχει επιστροφή;

Όταν όλος ο πολιτισμένος κόσμος στρέφεται προς την προς την κατεύθυνση της αγροοικοτουριστικής
ή δασοοικοτουριστικής ανάπτυξης, όταν όλος ο πλανήτης ενδιαφέρεται να διαφυλάζει
τους πλούσιους υδάτινους πόρους που αποτελούν ανεκτίμητη αξία για το μέλλον,
όταν το μέλλον της οικονομίας στρέφεται στην καλλιεργήσιμη γη όπου μπορούν
να παραχθούν ποιοτικά γεωργικά προϊόντα, αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά,
κτηνοτροφές κ.ά.Όταν έχουμε μια περιοχή με τόσο πλούσια ιστορία με παραδοσιακούς οικισμούς,
με ιστορικά, θρησκευτικά και αρχιτεκτονικά μνημεία, με παραδοσιακές δραστηριότητες,
επαγγέλματα και τέχνες που θα χαθούν, πόσο ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΗ χώρα μπορεί να είμαστε
για να δεχόμαστε να γίνονται στον τόπο μας όλα αυτά;

Ακούω διάφορες αηδίες του τύπου «Ο χρυσός ανήκει στην Ελλάδα, όχι στην Ιερισσό».
Λάθος. Ο πραγματικός «Χρυσός των Μακεδόνων» είναι η Χαλκιδική και αυτή ανήκει στην Ελλάδα
και όχι στην EldoradoGold. Είδα χτες στο κανάλι της Βουλής μια ταινία του Εράν Ρικλίς με τον τίτλο «Η Λεμονιά».
Μια ιστορία ανθρωπιάς στη Δυτική Όχθη, ανάμεσα στον Υπουργό Άμυνας του Ισραήλ που νοιώθει να απειλείται
από ένα αγρόκτημα με Λεμονιές μιας Παλαιστίνιας χήρας, με το οποίο γειτονεύει και δίνει εντολή να τις εκριζώσουν.
Ωστόσο μέσα στο στυγνό στρατοκρατούμενο κράτος του Ισραήλ, η ψυχική δύναμη και το θάρρος
της αδύναμης αυτής γυναίκας, που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στην επιβολή των δυνατών
του κόσμου αυτού κατορθώνουν να σώσουν τις λεμονιές.
Ναι καμιά φορά και ο Δαυίδ νικάει τον Γολιάθ.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε είδα μια αεροφωτογραφία από το Στρατώνι. Την δημοσιεύω εδώ.
Είναι ό,τι πιο θλιβερό έχω δει μετά τις φωτογραφίες από τις πετρελαιοκηλίδες στο Νέο Μεξικό
μετά την κατάρρευση του υποθαλάσσιου αγωγού της BP. Ολυμπιάδα, Στρατώνι, Ιερισσός, Γομάτι,
Μεγάλη Παναγιά, Στάγειρα, Αρναία. Εδώ γεννήθηκε, έζησε και δίδαξε ο μεγαλύτερος όλων των σοφών της αρχαιότητας,
ο Αριστοτέλης. Ναι αυτός ο πανεπιστήμονας που στα αρχαία συγγράμματά του μπορείς να ανακαλύψεις ό,τι έχει ειπωθεί
στις επιστήμες και στη φιλοσοφία στους 20 αιώνες του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Απέναντι τα βυζαντινά μοναστήρια
του Αγίου Όρους. Το ιερό Άβατον που αιώνες τώρα διαφυλάσσει τους θησαυρούς μιας αυτοκρατορίας,
που χάθηκε στην ακόνη του χρόνου.
Ναι σαν τη Χαλκιδική δεν έχει.
Για πόσο ακόμα όμως;

Τελειώνω με μια παλιά ινδιάνικη παροιμία.
Να τη θυμάστε και στο μέλλον, είναι προφητική.

«Μόνο όταν το τελευταίο δέντρο

έχει κοπεί,

Μόνο όταν το τελευταίο ψάρι

έχει πιαστεί στο δίχτυ,

Μόνο όταν το τελευταίο ποτάμι

έχει δηλητηριαστεί,

Μόνο τότε θα καταλάβουμε

ότι ο χρυσός δεν τρώγεται.»

Από:
«Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει…»

11 March, 2013 by http://antigoldgreece.wordpress.com/201 ... more-24344

[Eva Luna]

Tα ειπε ολα η γυναικα.
Τι μπορει να πει κανεις παραπανω;

[ION 4ever]

Αυτό που λέει αυτά είναι που με ώθησαν να ανοίξω αυτό το νήμα.
Δεν ήταν φυσικά ούτε πολιτικά ούτε οικονομικά ούτε δεν ξέρω τι άλλο.

Αυτή φράση "Το αρχέγονο δάσος" βρυχήθηκε μέσα μου.
Αυτό που περιγράφει είναι όλο κι όλο ότι έχουμε.
Αν χάσουμε την Χαλκιδική, χάσαμε τον δικό μας Αμαζόνιο.
Αυτό το έργο πρέπει να σταματήσει.
Ήδη έχει καταστραφεί αρκετό από τα δάσος.
Έχω περπατήσει ανάμεσα σε οξιές και δρυς και πλατάνια
πως όλοι μας άλλωστε.
Το αίσθημα, ότι είσαι σε παραμυθένιο τόπο
ότι γύρω σου όλα τα πνεύματα της φύσης μιλάνε,
δεν ανταλλάσσετε με κανένα χρυσάφι.
Αν είχαν μυαλό αλλά κυρίως καθαρή καρδιά αυτοί
που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις θα έδιναν χώρο στο δάσος
να αναπτυχθεί και άλλο.
Το θέμα της Χαλκιδικής μου σφίγγει την καρδιά.
Αν αυτό το δάσος χαθεί
θα είναι μια πληγή που θα κακοφορμίσει
πάνω στο σώμα της Μάνας πλανήτη.

Δεν ξέρω τι να κάνω η τι να πω
Τα πνεύματα που κατοικούν στα βουνά τα δάση τα νερά
είναι δυνατά και πρέπει να συμμαχήσουμε μαζί τους.
Έχουμε βεβαίως καθήκον (ως νοήμονα όντα)
να τα προστατεύσουμε αλλά
ίσως θα έπρεπε και να τους ζητήσουμε να δράσουν.

Την αγάπη μου στην Χαλκιδική
και όσο τόπο χωρά η καρδιά μου,
τον περικλείω και τον προστατεύω.

Όλοι πρέπει να συμμαχήσουμε.

[ION 4ever]

Αλλάξαμε σελίδα αλλά τα λόγια αυτής της κυρίας καλό
είναι να παραμείνουν λίγο περισσότερο σε κοινή θεά.

Η ευχή και η κατάρα να κατοικείς και να διαχειρίζεσαι την τύχη του τόπου που θα μπορούσε να είναι ο Παράδεισος επί γης…

Από την Αγγελική Τριαρίδου

Στα παλιά εκείνα χρόνια των σπουδών μου στη Φιλοσοφική Ιωαννίνων,
τύχαινε συχνά να ακούσω από καινούριους φίλους το γνωστό ανέκδοτο με τη Χαλκιδική.
Μόλις λοιπόν άκουγαν ότι είμαι Θεσσαλονικιά, να το έβγαινε στην επιφάνεια το κουίζ:
Πως αναγνωρίζεις δύο Θεσσαλονικιούς στον Παράδεισο;
Καθώς περνάς από δίπλα τους στο ειδυλλιακό τοπίο του Παραδείσου,
τους ακούς να μουρμουρίζουν δυσαρεστημένοι: «Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει…»

Για μας βέβαια τότε η Χαλκιδική ήταν κάτι το αυτονόητο.
Εγώ ειδικά έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει στο κέντρο της πόλης,
χωρίς ποτέ να γνωρίσω ένα «χωριό», ένα επαρχιακό μέρος με το οποίο να με συνδέουν
δεσμοί καταγωγής, είχα τη Χαλκιδική σαν το καταφύγιό μου, το χωριό μου.
Ήταν το μυθικό μέρος των καλοκαιρινών μας διακοπών,
με τις μυρωδιές από τα πεύκα και τα θυμάρια να ζαλίζουν το μυαλό μας,
ήταν το μέρος των πρώτων μας ερώτων, το μέρος με τις φεγγαρόστρατες,
με τα μικρά παραθαλάσσια χωριά, με την ανθρώπινη κλίμακα,
με τα πανέμορφα τοπία, με τις μοναδικές ακρογιαλιές.

Καλά όλα αυτά και ρομαντικά. Άλλαξαν όμως γρήγορα, ειδικά στην Κασσάνδρα,
στη συνέχεια και στα πιο προσβάσιμα μέρη της Σιθωνίας, αργότερα ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα.
Η στρεβλή τουριστική ανάπτυξη έφερε λάθος επιλογές, πολλή ασχήμια, μπετόν,
μεγάλα συγκροτήματα, όλα εκτός κλίμακας, χωρίς κανέναν αρχιτεκτονικό ή
πολεοδομικό σχεδιασμό, κακές εικόνες και κακές συμπεριφορές.
Τίποτα μη αναστρέψιμο, εκτός ίσως από την ομορφιά της αθωώτητας
ενός παραδεισένιου τόπου που χανόταν σιγά σιγά από τις λάθος επιλογές.
Όμως αυτά τα βλέπαμε εμείς. Η φίλη μου και συμφοιτήτρια μου η Μαίρη από τον Πειραιά,
γύρισε το Φθινόπωρο στα Γιάννενα συγκλονισμένη από τις διακοπές της σ έναν μαγικό τόπο,
στο Στρατώνι, κάπου εκεί στη Βορειοανατολική Χαλκιδική με την ωραιότερη παραλία
και την καθαρότερη θάλασσα που είχε δει ποτέ στη ζωή της. Με τα καταπράσινα βουνά,
τα αιωνόβια δάση, τα χωριά με την παραδοσιακή μακεδονίτικη αρχιτεκτονική
και τις μεγάλες γαλάζιες αγκαλιές.
Συμφώνησα μαζί της.
Το κομμάτι αυτό της ορεινής Χαλκιδικής με τις άγνωστες τότε
στους περισσότερους Θεσσαλονικείς ανατολικές της ακτές
ήταν πραγματικά το ωραιότερο και πιο παρθένο μέρος.
Ο Παράδεισος επί γης.

Έκτοτε ταξίδεψα πολύ.
Θες η τσιγγάνικη προδιάθεση της ψυχής μου, θες η δουλειά που η μοίρα έφερε να κάνω,
με οδήγησαν σε πολλά μέρη και τόπους διαφορετικούς. Θαύμασα πολιτισμούς και τοπία,
θαύμασα τρόπους και ανθρώπους. Στην Ελλάδα, στη Μεσόγειο και αλλού.
Όλες αυτές οι διαδρομές σε ένα και μόνο συμπέρασμα με οδήγησαν όλα αυτά τα χρόνια.
Στο αυτονόητο και κοινότυπο συμπέρασμα: Ότι ζούμε στο ωραιότερο και πιο ευλογημένο
μέρος του κόσμου, έχουμε «το φιλέτο» του πλανήτη για να το πούμε και πιο λαϊκά.
Έναν τόπο όπου η Φύση δημιουργεί και η Ιστορία σκέπει. Κι αν αποκτήσαμε με αγώνες
την κυριαρχία στον τόπο μας και είμαστε – υποτίθεται – αυτόβουλοι και ανεξάρτητοι,
τότε όλοι αυτοί που τον λυμαίνονται, τον βιάζουν και τον καταστρέφουν
θα έπρεπε να πληρώνουν εισιτήριο για να μπουν και μόνο μέσα σ αυτόν,
να χρεωθούν και μόνο που θα ακουμπήσουν πάνω στην ομορφιά του το βέβηλο βλέμμα τους.

Σήμερα θα μιλήσω για τη Χαλκιδική.
Η ιστορία αυτή όμως θα μπορούσε να ισχύει για οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας.
Θα μπορούσα να μιλάω για το υπέροχο βουνό του Πάικου και της Γρίβας.
Θα μπορούσα να μιλάω για τη λίμνη των Ιωαννίνων, τα αρχοντικά της Καστοριάς,
τους Καστανεώνες του Πηλίου, τα λεμονοδάση της Άνδρου, τα περιβόλια στον κάμπο της Χίου,
τα κατσίκια και το βαθύ απέραντο γαλάζιο της Αμοργού, το φοινικόδασος στο Βάι της Κρήτης.
Τι σημασία έχει; Αυτό που διαδραματίζεται αυτή τη στιγμή στη Χαλκιδική είναι η μικρογραφία
αυτού που συμβαίνει ή πρόκειται να συμβεί σ’ ολόκληρη την Ελλάδα.

Αυτόν λοιπόν τον τόπο θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να τον αξιοποιήσουμε μόνοι μας.
Σωστά, ήπια, με σεβασμό και γνώση, κρατώντας κάθε τι που έχει σημασία,
προσέχοντας να μην καταστρέψουμε ούτε ένα πράσινο φύλλο από την ομορφιά του.
Προσέχοντας να μην θυσιάσουμε ούτε μια σταγόνα νερό από τον πλούτο του.
Είμαστε πολύ λίγοι και μας χαρίστηκαν όλα τόσο απλόχερα που θα έφτανε
για να ζούμε πλουσιοπάροχα, σαν βασιλιάδες.

Δεν το κάναμε.
Άχρηστοι Χαλκιδικιώτες είπαν κάποιοι, μεγαλοπιασμένοι Θεσσαλονικείς
είπαν άλλοι, άπληστοι Γερμανοί ή Καναδοί ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλης εθνικότητας επενδυτές,
Ρώσοι ολιγάρχες και μαφιόζοι αλλά ΚΥΡΙΩΣ πουλημένοι πολιτικοί, υπουργοί, βουλευτές
και εκπρόσωποι των τοπικών αρχών που κυβέρνησαν για δεκαετίες αυτόν τον τόπο
ΧΩΡΙΣ ΟΡΑΜΑ, χωρίς ΑΙΔΩ, χωρίς σχέδιο, χωρίς ντροπή, χωρίς τίποτα.
Με μοναδικό κριτήριο το λάδωμα και τις μίζες της θλιβερής ζωής τους.
Κι έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε λοιπόν.

Δεν θα ξαναπώ την ιστορία του μεγάλου σκανδάλου και του ξεπουλήματος
των μεταλλείων χρυσού στην Eldorado Gold, αυτά είναι πλέον γνωστά.
Θα αναφερθώ στο δάσος των Σκουριών. Αυτό το αρχέγονο δάσος που απειλείται
από μία τεράστιας κλίμακας μεταλλευτική δραστηριότητα, η οποία ξεφεύγει
από τη φέρουσα ικανότητα της περιοχής και ίσως της χώρας μας.
Αποτελεί πισωγύρισμα στη μεταλλευτική δραστηριότητα της περιοχής
αφού από υπόγεια γίνεται επιφανειακή. Οι Σκουριές αποτελούνται από αρχέγονα δάση δρυός,
οξιάς και καστανιάς. Εδώ υπάρχει αυτοφυές το περίφημο αρκουδοπούρναρο γνωστός και ως Ίλεξ,
το γνωστό διακοσμητικό φυτό με τα αγκαθωτά φύλλα και τους κόκκινους καρπούς
που χρησιμοποιούμε στη Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση, εισάγοντας το από τις πολιτισμένες χώρες
του Βορρά. Για την ανάπτυξή της έχουν ήδη αποψιλωθεί 400 στρέμματα
και θα αποψιλωθούν ακόμα 4500 στρέμματα δάσους, ενώ δύο σημαντικά ρέματα,
που σήμερα είναι καλυμμένα με αιωνόβια δέντρα, θα μετατραπούν σε λίμνες τοξικών αποβλήτων.
Χιλιάδες στρέμματα εδαφών θα αχρηστευθούν είτε λόγω της επιφανειακής εξόρυξης,
είτε λόγω των αποθέσεων στείρων και δημιουργίας λιμνών τελμάτων.

Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η περιοχή, η τόσο πλούσια σε νερά
τόσο επιφανειακά όσο και υπόγεια θα μολυνθεί. Τα υπόγεια ήδη έχουν επηρεαστεί
από μια δοκιμαστική σήραγγα και υπάρχει κίνδυνος ολοκληρωτικής καταστροφής τους
από τη διείσδυση της θάλασσας. Εξίσου δραματικά είναι τα πράγματα για τα επιφανειακά νερά
αφού όλα θα επηρεαστούν από διάφορα τοξικά στοιχεία και δηλητήρια.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται το Κυάνιο το οποίο χρησιμοποιείται για το διαχωρισμό του χρυσού
από τα υπόλοιπα μη καθαρά μέταλλα. Με τον τρόπο αυτό μια πλούσια σε νερά περιοχή
θα καταντήσει «άνυδρη» καταστρέφοντας έτσι τους πολυτιμότερους για τη ζωή πόρους
και μαζί κάθε προοπτική για το μέλλον. Εξάλλου τα ορύγματα των εκσκαφών,
οι σωροί των αποθέσεων στείρων υλικών και τα τέλματα αποτελούν τόπους μόνιμης ρύπανσης
των υδάτων και του αέρα δηλαδή αποτελούν μόνιμες ανοιχτές πληγές στο περιβάλλον.
Πόσο κοστίζουν όλα αυτά; Πόσα μεροκάματα του τρόμου, πόσων εργαζομένων για πόσα χρόνια φτάνουν
για να πληρώσουν το ξεπούλημα του μέλλοντός μας; Πόσος χρυσός χρειάζεται για να αντισταθμιστεί
μια τέτοια καταστροφή που ΔΕΝ θα έχει επιστροφή;

Όταν όλος ο πολιτισμένος κόσμος στρέφεται προς την προς την κατεύθυνση της αγροοικοτουριστικής
ή δασοοικοτουριστικής ανάπτυξης, όταν όλος ο πλανήτης ενδιαφέρεται να διαφυλάζει
τους πλούσιους υδάτινους πόρους που αποτελούν ανεκτίμητη αξία για το μέλλον,
όταν το μέλλον της οικονομίας στρέφεται στην καλλιεργήσιμη γη όπου μπορούν
να παραχθούν ποιοτικά γεωργικά προϊόντα, αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά,
κτηνοτροφές κ.ά.Όταν έχουμε μια περιοχή με τόσο πλούσια ιστορία με παραδοσιακούς οικισμούς,
με ιστορικά, θρησκευτικά και αρχιτεκτονικά μνημεία, με παραδοσιακές δραστηριότητες,
επαγγέλματα και τέχνες που θα χαθούν, πόσο ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΗ χώρα μπορεί να είμαστε
για να δεχόμαστε να γίνονται στον τόπο μας όλα αυτά;

Ακούω διάφορες αηδίες του τύπου «Ο χρυσός ανήκει στην Ελλάδα, όχι στην Ιερισσό».
Λάθος. Ο πραγματικός «Χρυσός των Μακεδόνων» είναι η Χαλκιδική και αυτή ανήκει στην Ελλάδα
και όχι στην EldoradoGold. Είδα χτες στο κανάλι της Βουλής μια ταινία του Εράν Ρικλίς με τον τίτλο «Η Λεμονιά».
Μια ιστορία ανθρωπιάς στη Δυτική Όχθη, ανάμεσα στον Υπουργό Άμυνας του Ισραήλ που νοιώθει να απειλείται
από ένα αγρόκτημα με Λεμονιές μιας Παλαιστίνιας χήρας, με το οποίο γειτονεύει και δίνει εντολή να τις εκριζώσουν.
Ωστόσο μέσα στο στυγνό στρατοκρατούμενο κράτος του Ισραήλ, η ψυχική δύναμη και το θάρρος
της αδύναμης αυτής γυναίκας, που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στην επιβολή των δυνατών
του κόσμου αυτού κατορθώνουν να σώσουν τις λεμονιές.
Ναι καμιά φορά και ο Δαυίδ νικάει τον Γολιάθ.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε είδα μια αεροφωτογραφία από το Στρατώνι. Την δημοσιεύω εδώ.
Είναι ό,τι πιο θλιβερό έχω δει μετά τις φωτογραφίες από τις πετρελαιοκηλίδες στο Νέο Μεξικό
μετά την κατάρρευση του υποθαλάσσιου αγωγού της BP. Ολυμπιάδα, Στρατώνι, Ιερισσός, Γομάτι,
Μεγάλη Παναγιά, Στάγειρα, Αρναία. Εδώ γεννήθηκε, έζησε και δίδαξε ο μεγαλύτερος όλων των σοφών της αρχαιότητας,
ο Αριστοτέλης. Ναι αυτός ο πανεπιστήμονας που στα αρχαία συγγράμματά του μπορείς να ανακαλύψεις ό,τι έχει ειπωθεί
στις επιστήμες και στη φιλοσοφία στους 20 αιώνες του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Απέναντι τα βυζαντινά μοναστήρια
του Αγίου Όρους. Το ιερό Άβατον που αιώνες τώρα διαφυλάσσει τους θησαυρούς μιας αυτοκρατορίας,
που χάθηκε στην ακόνη του χρόνου.
Ναι σαν τη Χαλκιδική δεν έχει.
Για πόσο ακόμα όμως;

Τελειώνω με μια παλιά ινδιάνικη παροιμία.
Να τη θυμάστε και στο μέλλον, είναι προφητική.

«Μόνο όταν το τελευταίο δέντρο

έχει κοπεί,

Μόνο όταν το τελευταίο ψάρι

έχει πιαστεί στο δίχτυ,

Μόνο όταν το τελευταίο ποτάμι

έχει δηλητηριαστεί,

Μόνο τότε θα καταλάβουμε

ότι ο χρυσός δεν τρώγεται.»

Από:
«Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει…»

11 March, 2013 by http://antigoldgreece.wordpress.com/201 ... more-24344

[ArELa]

Το'βαλα και στο νήμα του Καζάκη, αλλά αυτό το δεκάλεπτο απόσπασμα από την εκπομπή Α.Ε. ανήκει σίγουρα ΕΔΩ.

Δεν ξέρω πόσοι τα ξέρατε όλα σφαιρικά, εγώ δεν τα'ξερα όλα αυτά...


http://www.tubechop.com/watch/1015426

[Illuminus]

Συγκρατήστε τη φρίκη σας γιατί πρέπει να προσθέσετε κι άλλη. Ένα μίνι χρονικό...

Μεγαλώνει το πολιτικό κόστος της εξυπηρέτησης των συμφερόντων
Τα "δώρα" προς τη διαπλοκή καθυστερούν την ανάκαμψη της οικονομίας (Μπλα, μπλα, μπλα)

Του Γιώργου Κύρτσου

Η σχέση της κυβερνητικής ηγεσίας με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα έχει αρχίσει να "σκουριάζει", με την έννοια ότι δεν αποδίδει τα επιδιωκόμενα σε επικοινωνιακό και πολιτικό επίπεδο. Αντίθετα, εκθέτει ανεπανόρθωτα τον κ. Σαμαρά, τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Κουβέλη σε εκατομμύρια συμπολιτών μας που θεωρούν ότι είναι θύματα της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζεται.

Το σκάνδαλο με το χρυσωρυχείο
Η "σκουριά" στις σχέσεις με τα διαπλεκόμενα φάνηκε με τον καλύτερο τρόπο στη διαμάχη που αναπτύσσεται γύρω από το χρυσωρυχείο στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Το χρυσωρυχείο είχε περιέλθει στον έλεγχο μεγάλης εταιρείας του κλάδου από τον Καναδά, η οποία, επί 15 χρόνια, δεν μπορούσε να εξασφαλίσει τις αναγκαίες άδειες για να προχωρήσει στην επένδυση. Λίγο πριν από τις εκλογές του 2004 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εξαγόρασε τις μετοχές των Καναδών επενδυτών στο χρυσωρυχείο της Χαλκιδικής έναντι 11 εκατ. ευρώ και τις μεταβίβασε, με το ίδιο τίμημα, σε κατασκευαστικό όμιλο της χώρας που αντιμετωπίζεται από τις περισσότερες πολιτικές δυνάμεις σαν διαπλεκόμενος (σσ.: Μπόμπολας). Ο τελευταίος μπόρεσε να πάρει όλες τις αναγκαίες άδειες επί μνημονιακής κυβέρνησης και με υπουργό αρμόδιο για το περιβάλλον τον πολυσυζητημένο κ. Παπακωνσταντίνου. Ο κατασκευαστικός όμιλος που εξασφάλισε τις άδειες πραγματοποίησε υπεραξίες εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ πουλώντας τις περισσότερες μετοχές σε άλλους ενδιαφερόμενους ξένους επενδυτές. Το εκπληκτικό είναι ότι το ελληνικό Δημόσιο, που έδωσε τις άδειες και τη δυνατότητα δημιουργίας υπεραξιών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, δεν διεκδίκησε από τους τυχερούς επενδυτές που πούλησαν τις μετοχές τους ούτε ένα ευρώ για να χρηματοδοτήσει τη διαχείριση του δημοσίου χρέους ή για να καλύψει βασικές ανάγκες της τοπικής κοινωνίας.
Δεν αποτελεί βέβαια σύμπτωση το γεγονός ότι ο ίδιος κατασκευαστικός όμιλος που πραγματοποίησε, με τη βοήθεια του ελληνικού Δημοσίου, υπεραξίες εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ στην επένδυση της Χαλκιδικής εξυπηρετείται κατά προτεραιότητα από την κυβέρνηση Σαμαρά και το ευρύτερο σύστημα εξουσίας. Εξασφάλισε με δικαστική απόφαση αποζημίωση της τάξης των 90. εκατ. ευρώ για την υποθαλάσσια αρτηρία της Θεσσαλονίκης που δεν κατασκευάστηκε ποτέ. Θα εξασφαλίσει ένα σημαντικό ποσοστό αποζημιώσεων, της τάξης των 300-400 εκατ. ευρώ, που ετοιμάζεται να καταβάλλει το ελληνικό Δημόσιο στους παραχωρησιούχους των εθνικών οδών επειδή δεν φάνηκε συνεπές στις εξωπραγματικές υποχρεώσεις που είχε αναλάβει με τη συμφωνία του 2007-2008. Πήρε ήδη ένα ποσοστό από τα 25 εκατ. ευρώ που καταβλήθηκαν σαν αποζημίωση για το 2011 για την υποτιθέμενη καθυστέρηση στην αύξηση των διοδίων στην ουσιαστικά ανύπαρκτη εθνική οδό που συνδέει την Κόρινθο με την Πάτρα. Εξασφάλισε νέα μεγάλα έργα, τα περισσότερα από τα οποία είναι πρακτικά αδύνατο να χρηματοδοτηθούν, όπως είναι έργα πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για τη σιδηροδρομική υποδομή και την επέκταση του μετρό Θεσσαλονίκης. Αναμένει να εξυπηρετηθεί και στο ζήτημα της βιομηχανικής επεξεργασίας των απορριμάτων στην Αττική.

Τραπεζικό μπλοκάρισμα
Τη διαχείριση της κρίσης από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης περιπλέκει η άρνηση της τρόικας να δεχτεί παράταση στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Η ουσιαστική απορρόφηση της Eurobank από την Εθνική Τράπεζα είναι μία εξαιρετικά σύνθετη υπόθεση, που είναι πρακτικά αδύνατο να ολοκληρωθεί πριν από τον Ιούνιο ή Ιούλιο. Πριν από την απορρόφηση-συγχώνευση είναι εξαιρετικά δύσκολο να εκδηλωθεί επενδυτικό ενδιαφέρον που θα καλύψει τουλάχιστον το 10% των αναγκών για την ανακεφαλαιοποίηση, προστατεύοντας έτσι, με βάση τους κανόνες που ισχύουν, τον ιδιωτικό χαρακτήρα μιας τράπεζας που θα ελέγχει το 50% ενός κλάδου στρατηγικής σημασίας.
Υποτίθεται ότι η τρόικα θέλει να επιταχύνει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών για να υπάρξει στη συνέχεια η αναγκαία ρευστότητα για τη χρηματοδότηση της ανάκαμψης, αλλά, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, το πιθανότερο είναι να ενισχυθούν οι πιέσεις που ασκούνται στις τραπεζικές μετοχές και στο σύνολο του Χρηματιστηρίου της Αθήνας. Οι μετοχές των τραπεζών κινούνται στο χαμηλότερο της τελευταίας 25ετίας και όλοι διαπιστώνουν ότι είναι πρακτικά αδύνατη η άμεση επανακεφαλαιοποίησή τους χωρίς να ενισχυθούν οι τάσεις υποχώρησης όλων των μετοχών.
Τα νέα είναι άσχημα για την κυβέρνηση και στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων. Η ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων επιχειρείται με ένα προκλητικά πρόχειρο τρόπο και προετοιμάζει το έδαφος για μεγάλη αύξηση των τελών που καταβάλλουν οι αεροπορικές εταιρείες στα περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας και για νέα υπονόμευση της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού τουρισμού. Το κωμικοτραγικό είναι ότι η εξυπηρέτηση συμφερόντων μέσα από αυτή τη διαδικασία δικαιολογείται, από την πλευρά της κυβέρνησης, με το επιχείρημα ότι ο τρόπος που κατασκευάστηκε και ιδιωτικοποιήθηκε το αεροδρόμιο "Ελευθέριος Βενιζέλος" οδήγησε σε υπερβολικές επιβαρύνσεις μέσω σπατόσημου, έβλαψε την ανταγωνιστικότητα του ελληνικού τουρισμού και ζημίωσε τον βασικό τουριστικό προορισμό της χώρας, που είναι η Αθήνα. Επικαλούνται την ιδιοτελή κακοδιαχείριση της επένδυσης στο "Ελευθέριος Βενιζέλος" για να διακαιολογήσουν ανάλογες μεθοδεύσεις στα περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας, ορισμένα από τα οποία είναι στρατηγικής σημασίας για τον ελληνικό τουρισμό.

Και το φαγοπότι στο παρασκήνιο συνεχίζεται ακάθεκτο...

[ArELa]

Πω πω μωρ'αδερφάκι μου, κι ήμουν έτοιμη να πω πως έχουμε καιρό να σε δούμε και χάρηκα που σε ξαναείδα...

[Illuminus]

Πω πω μωρ'αδερφάκι μου, κι ήμουν έτοιμη να πω πως έχουμε καιρό να σε δούμε και χάρηκα που σε ξαναείδα...

Χρειάζομαι διαλείμματα γιατί γίνομαι τούρμπο...


http://www.youtube.com/watch?v=65rwr-B3hXU
http://www.youtube.com/watch?v=zwSOfY9YedA
http://www.youtube.com/watch?v=xvzp1N3rjVA
http://www.youtube.com/watch?v=rD3C8WbLIyg
http://www.youtube.com/watch?v=fazc6B0kphw
http://www.youtube.com/watch?v=L8RBSNYsDE0
http://www.youtube.com/watch?v=2zwmo5ZoNjY
http://www.youtube.com/watch?v=9rpHgvnTjG8
http://www.youtube.com/watch?v=ZujhYibOS2M

http://www.youtube.com/user/halchess2003?feature=watch

[ION 4ever]

Μεταλλεία Χαλκιδικής και κρατική βία στον “Ελεύθερο Σκοπευτή”
με το Γ. Τράγκα – ΣΚΑΪ, Κυριακή 10/3, 11:00 μ.μ.


Σήμερα το βράδυ στις 11:00, στην εκπομπή του Γιώργου Τράγκα “Ελεύθερος Σκοπευτής” στο ΣΚΑΪ, κάτοικοι της Β. Χαλκιδικής
θα μιλήσουν για τα καταστροφικά σχέδια της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ
για τη Χαλκιδική και για την άγρια καταστολή των ειρηνικών
τους κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας.
Συμμετέχει ο Αρχιμανδρίτης Χριστόδουλος Αγγελόγλου.

Ελπίζω να μην το πηδήξει το θέμα.

Τώρα που τον θυμήθηκα και αυτόν.
Τι έγινε με εκείνη την εκπομπή με τους κάτοικους της χαλκιδικής
που θα μιλούσαν στην εκπομπή του?
Μίλησαν?.
Δεν έχω βρει κάτι.

[Joy]

Μίλησαν και μια χαρά τους άφησαν και τα είπαν (για ΣΚΑΙ περίεργο)..
Αν βρω βιντεο θα το φερω.

[ION 4ever]

Μίλησαν και μια χαρά τους άφησαν και τα είπαν (για ΣΚΑΙ περίεργο)..
Αν βρω βιντεο θα το φερω.

οκ!!! παλι καλα.
Περιμένω αν βρεις βίντεο της εκπομπής.
το είδες η ίδια?

Εν τω μεταξύ

15 March, 2013 by antigoldgreece
http://antigoldgreece.wordpress.com/201 ... more-24549

Γνωρίστε τον κρυμμένο θησαυρό του δάσους των Σκουριών
Γνωρίζατε ότι:

Το δάσος των Σκουριών είναι συνέχεια του Δάσους του Στρατωνικό ενός από τα 32 πιο σημαντικά δάση της Ελλάδας.
Είναι άνω των 3.300 στρέμματα αρχέγονου δάσους.
Βρίσκεται ανάμεσα σε 3 Καταφύγια Άγριας Ζωής, τα οποία είναι το Καταφύγιο Άγριας Ζωής Χαβρία, το Καταφύγιο Άγριας Ζωής Κρυονέρι Καλογερικό και το Καταφύγιο Άγριας Ζωής Μπροστόμνιτσα.
Βρίσκεται ανάμεσα σε τουλάχιστον 4 προστατευόμενες περιοχές
Υπάρχουν τουλάχιστον 68 είδη Άγριας Ζωής

Επίσης όπως μπορείτε και εσείς να διαβάσετε στα Ελληνικά Νέα για την Άγρια Πανίδα της Χαλκιδικής ότι στην περιοχή υπάρχουν:

4 προστατευόμενα Θηλαστικά, το τσακάλι, η βίδρα, ο λύκος και το ζαρκάδι, και

4 προστατευόμενα είδη πουλιών, το διπλομπεκάτσινο, η βαλτόπαπια, το κιρκινέζι και ο στεπόκιρκος

Μπορεί το δάσος των Σκουριών, που δικαιολογημένα έχει γίνει πεδίο οικολογικής μάχης, να μην ονομάζεται «εθνικό πάρκο» ή «περιοχή Natura 2000», αλλά είναι ένας πράσινος πνεύμονας από εκείνους που θα έπρεπε να βρίσκονται στην αγκαλιά του νόμου.

Εάν συνεχιστούν οι εργασίες η ζημιά που θα προκληθεί στο περιβάλλον θα είναι και ανεπανόρθωτη.

Η Ελληνική νομοθεσία (Ν. 3937/2011) έχει σκοπό την προστασίας της βιοποικιλότητας, και μιλάει για την προστασία των προστατευόμενων ειδών από το Ελληνικό Κράτος. Τι γίνεται όταν το ίδιο το ελληνικό κράτος παραβαίνει τις ίδιες τις δικές του νομοθεσίες; Υπάρχει κάποιος υπεύθυνος να το σταματήσει;

Ένας κρυφός θησαυρός θα χαθεί, ένας θησαυρός που λίγοι τον βλέπουν πραγματικά όπως είναι, ένας θησαυρός που δεν μπορεί κανείς να τον εκμεταλλευτεί και για τίποτα άλλο παρά μόνο για την ομορφιά του και αυτό είναι η φύση και η άγρια ζωή του τόπου.

Από biodiversitygr.org. Το Save Skouries δικό μας.

[firefightergr]

Τι περίεργο οι διάφορες ας πούμε οικολογικες οργανώσεις και κόμματα ,wwf,greenpeace οικολόγοι πράσινοι μούγκα στη στρούγκα ,έκθετοι και ύποπτοι για το ρόλο που παίζουν.
Που είναι η συμπαράσταση στους κατοίκους της περιοχής.