Συν-τ0νισμ0ί & Ηχ0λαλίες 2

[Oneiro]

Απαγγελία: Στέφανος Λημναίος

Προφανώς Ληναίος..

[firefightergr]

[ION 4ever]

[firefightergr]

ο προππάπος μου είχε πρόβατα

[firefightergr]

[firefightergr]

Χειμώνας 2012

[firefightergr]

picture hosting

[ION 4ever]

Ελληνικό
Θρακιώτικοι επηρεασμοί άραγε?

[Oneiro]

Des armes, des chouettes, des brillantes,
Des qu'il faut nettoyer souvent pour le plaisir
Et qu'il faut caresser comme pour le plaisir
L'autre, celui qui fait rêver les communiantes

Des armes bleues comme la terre,
Des qu'il faut se garder au chaud au fond de l'âme,
Dans les yeux, dans le coeur, dans les bras d'une femme,
Qu'on garde au fond de soi comme on garde un mystère

Des armes au secret des jours,
Sous l'herbe, dans le ciel, et puis dans l'écriture,
Des qui vous font rêver très tard dans les lectures,
Et qui mettent la poésie dans les discours.

Des armes, des armes, des armes,
Et des poètes de service à la gâchette
Pour mettre le feu aux dernières cigarettes
Au bout d'un vers français brillant comme une larme.

Léo Ferré

[Oneiro]

Ήταν μια φορά ένας ναύτης στη στεριά
δεν είχε δει τη θάλασσα και τον ωκεανό
καράβι να σαλπάρει έψαχνε στο βουνό
μόνο στα όνειρά του ταξίδευε μακριά

Ήταν μια φορά αετός χωρίς φτερά
μα να πετάξει ήθελε στον ήλιο στο φεγγάρι
γι' αυτό και αφήσε τον ύπνο να τον πάρει
μόνο στα όνειρά του ταξίδευε ψηλά

Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος χωρίς καρδιά
μα ν' αγαπήσει ήθελε τη γη κι' όλη τη πλάση
μα ότι άγγιζε το έκανε να σπάσει
μόνο στα όνειρά του αγάπησε βαθιά

[ION 4ever]

Ένα καινούργιο ατμοσφαιρικό τραγούδι από τον Nick Cave
για τους κεραυνούς του Δια, την Ελλάδα
τις διαδηλώσεις τα χημικά.
d

[firefightergr]

[Oneiro]

[Oneiro]

Στου πόθου τα σκεπάσματα, νύχτα μ’ αστραποβρόντι
έταξα στην αγάπη μου του Δράκοντα τ’ αδόντι

Και η καρδιά μου ελύσσαξε να δει και να γνωρίσει
πού `ναι του Δράκου η φωλιά και του Θεριού η βρύση

Ένας τρελός μου φώναξε, σ’ έρημο μονοπάτι
πως τη δρακογενιά θα βρω στου Άδη το παλάτι

Κι ο δρόμος ο τρισκότεινος είναι καλά κρυμμένος
τον ξέρει ο γέρος του βουνού, ο χαροξεχασμένος

Παίρνω τση μάνας μου ευχή, κι απ’ την ακλή μου δάκρυ
και φεύγω να `βρω το θεριό στων σκοταδιών την άκρη

Έφτασα εκεί που δεν μπορεί ανθρώπου νους να φτάξει
να βρω τον γέρο του βουνού, για να του πάρω πράξη

Έλα μού λέει μια φωνή κι έτρεξα προς το μέρος
να δω αν είν’ ανθρώπινος στην όψη του ο γέρος

Ο αντίλαλος μ’ οδήγησε σ’ ενός γκρεμού τη σκίζα
κι εκεί πηγή ήταν της φωνής ενός φυτού η ρίζα

Είσαι άνθρωπος του φώναξα ή μια φωνή που τρέμει
ή όνειρο μικρού παιδιού, που το `ψησεν η θέρμη

Κι αντί ν’ ακούσω τη φωνή απάντηση να λέει
νιώθω τη γεύση του φυτού, στη γλώσσα μου να πλέει

Και πριν να πω του γέροντα, την αρμηνειά σου δώσ’ μου
βρέθηκα σ’ ερημόσπιτο στο ξέτελος του κόσμου

Μπαίνω σε άδειες κάμαρες, ποιας μάγισσας χατίρι
του κόσμου αλλάζει πρόσωπο σε κάθε παραθύρι

Ανοίγω πόρτες και γυρνώ στο σπίτι της ερήμου
Σε κάποια κοντοστάθηκα, σαν να `ταν η δική μου

Και με μιαν άλλην αίσθηση, αιώνες κοιμισμένη
ένοιωσα πως στην κάμαρη κάποιος με περιμένει

Μπήκα και κάπου κάθισα, κατάκοπος του δρόμου
και κοίταξα και ήτανε το νεκροκρέβατό μου

Κι ανάδια, θρόνος ξύλινος, στο χρώμα του χωμάτου
κι αριστερά και πιο ψηλά, ο ήλιος του θανάτου

Κι από τον ήλιο κρέμονταν γυάλινη φυσαλίδα
που μέσα μ’ όψη νεκρική τον εαυτό μου είδα

Και τ’ άδειου θρόνου συντροφιά, απ’ τη μεριά την άλλη
μορφή που μου `μοιασε πολύ με λιόπαρδου κεφάλι

Ψαχούλεψα ως μου φάνηκε το άνυδρό μου σώμα
σκληρό σαν λέπι το `νοιωσα και φθινοπώρου χώμα

Γύρισα το κεφάλι μου προς το παράθυρό μου
και γέμισαν τα μάτια μου με τη μορφή του τρόμου

Στην απεναντινή κορφή, του Δράκοντα η ράχη
και η βραχομουσούδα του ρουμπίνια μάτια να `χει

Κι απά στο κωλοράδι του, σπυρί το ερημοκλήσι
κούφια ελπίδα, της οργής την ώρα να ξορκίσει

Ποτάμιζαν τα λέπια του χωριά, ελιές κι αμπέλια
κι ακούγονταν μόνο πουλιά και των παιδιών τα γέλια

Κι ο κόσμος εκυμάτιζε με την αναπνοή του
σα να `τανε μωρού παιδιού ο ύπνος, η ζωή του

Και τ’ όνειρο σαν το νερό απ’ του μυαλού τις βρύσες
ξέφευγε και σχημάτιζε τον κόσμο στις αισθήσεις

Μύριες αρίθμητες γενιές, ισόχρονες του κόσμου
και μύρια αγέννητα παιδιά περάσαν από μπρος μου

Κι είδα τον άνθρωπο γυμνό, σε δέντρο σαν μαϊμούδι
κι ύστερα ν’ αντρειεύεται πάνω στης γης το φλούδι

Να γδέρνει και να πολεμά τα χώματα τα χέρσα
μέχρι στου δράκου την κοιλιά να καταλήξει μέσα

Να δώσει πίσω του θεριού το χρωστικό που πρέπει
να φτιάξει για τη σάρκα του ένα καινούργιο λέπι

Κι ένοιωσα πως δεν ημπορώ τση μοίρας να μακρύνω
και δρακολέπι μιαν αυγή είναι γραφτό να γίνω

Κλαίγοντας θάφτω στης καρδιάς τη ματωμένη βρύση
προγόνους, φίλους και παιδιά, κι ότι έχω αγαπήσει

Δώσε μου Γέρο απόκριση και την ψυχή μου σώσε
είναι το έχει σου η ζωή, ή μήπως πάρε δώσε

Τότε σκοτάδι απλώθηκε και γίνηκε η πλάση
μαύρο φαρί, κατάμαυρο, έτοιμο ν’ αφηνιάσει

Κι απ’ τα κατάβαθα τση γης ο δράκοντας σαλεύει
και με σαΐτες πύρινες την πέτσα του τοξεύει

Ανοίγει η γης κι οι ποταμοί τις όσχθες αψηφούνε
φουσκώνουνε οι θάλασσες και τα βουνά χτυπούνε

Χώρες, χωριά γκρεμίζονται, κουνιούνται τα θεμέλια
από το κλάμα των παιδιών και των τρελών τα γέλια

Ο ουρανός λυσσομανά, πετά αστροπελέκια
που τρων ανθρώπων χτίσματα και καταλούν τα πρέκια

Στον ουρανό πηδούν φωτιές, τα δάση λαμπαδιάζουν
και οι φωνές των αγριμιών τον άνεμο σπαράζουν

Τα κορφοβούνια σκίζουνται, πέφτουνε στα πελάγη
και τα χαράκια κουτουλούν σαν αγκρισμένοι τράγοι

Κι η γης κουβάρι γίνηκε και αστραποβολίδα
και μες στο σύμπαν χάνονταν σαν φωτεινή κουκίδα

Μ’ άλλες κουκίδες φωτεινές σαν τα φλογάτα άτια
λες κι έσπασε Θεού καρδιά σε χίλια δυο κομμάτια

Κι όπως εξεμακραίνανε των αστεριών τα πλήθη
έμεινα μόνος και ψυχρός στου απέραντου τη λήθη

Και με του Δράκου τη φωνή και του Θεού τα στήθια
εμάζωξα τη δύναμη κι εφώναξα βοήθεια

Έλα ακούω τη φωνή, να με προστάζει πάλι
και βγήκα από το όνειρο κι από την παραζάλη

Ο κόσμος ξετινάχτηκε κι ήρθε στα σύγκαλά του
κι ο ήχος ο απόκοσμος με τράβηξε κοντά του

Και βλέπω κύκλους γερακιών, τι να `ναι το ψοφίμι
Θεέ μου μην είναι της καρδιάς τ’ ανήμερο τ’ αγρίμι

Κοιτάζω γύρω, ερημιά, πια δεν ακούγεται άχνα
και κάτω η δρακοπροβιά και του Θεού τα σπλάχνα

Τότε μού κράζει η φωνή το μυστικό θα μάθει
μόνο αυτός που πάτησε της κόλασης τα βάθη

Όφις, Θεός και άνθρωπος πολύ σε τούτο μοιάζουν
και μια του κύκλου εποχή πουκάμισο αλλάζουν

Σ’ αυτό τον κόσμο γίνεσαι ότι έχεις αγαπήσει
και παίρνεις προίκα σου στερνή αυτά που `χεις χαρίσει

Γιατρό με λένε και σκληρό, σοφό ή μπαγαπόντη
μα άκουσε, συ είσ’ ο Θεός κι εσύ το Δρακοδόντι

Και η φωνή σαν σύννεφο στον ουρανό εχάθη
ή την εκάλεσε η γη στα άπατά της βάθη

Γδέρνω το δέρμα μου με μιας και βγάζω την καρδιά μου
και την πετώ όσο γίνεται πολύ πιο μακριά μου

Φορώ του Δράκου την προβιά και το Θεό εντός μου
χάρισμα στην αγάπη μου θα `ναι ο Εαυτός μου

Στου πόθου τα σκεπάσματα, νύχτα μ’ αστραποβρόντι
έταξα στην αγάπη μου του Δράκοντα τ’ αδόντι

[ION 4ever]

ε
λα
λησα!!!!

ελάλησα με την ανάγνωση
ελαλησα με την ιστορία
ελάλησα και με την απόδοση

εχάθηκα μέσα στο παραμύθι

Μια μουσική ayahuasca

Όνειρο!!!!



...Αν έπαιζα και τα κρουστά ....

[Oneiro]

[Oneiro]

Μετά την απίστευτη φωνή και τα ηπειρώτικα γυρίσματά της Μ. Παπαγεωργίου και της Νεράιδας της,
ήρθε από βαθύ συρτάρι η παλλόμενη ηχ0λαλιά των Noir Desir για να κλείσει την ημέρα. Δεκτόν.



{Trompe la mort et tais-toi μου είπε}

[Odysseas A]

[firefightergr]

[Oneiro]

When they poured across the border
I was cautioned to surrender,
this I could not do;
I took my gun and vanished.
I have changed my name so often,
I've lost my wife and children
but I have many friends,
and some of them are with me.

An old woman gave us shelter,
kept us hidden in the garret,
then the soldiers came;
she died without a whisper.

There were three of us this morning
I'm the only one this evening
but I must go on;
the frontiers are my prison.

Oh, the wind, the wind is blowing,
through the graves the wind is blowing,
freedom soon will come;
then we'll come from the shadows

Les Allemands etaient chez moi, (The Germans were at my home)
ils me dirent, "Signe toi," (They said, "Sign yourself,")
mais je n'ai pas peur; (But I am not afraid)
j'ai repris mon arme. (I have retaken my weapon.)

J'ai change' cent fois de nom, (I have changed names a hundred times)
j'ai perdu femme et enfants (I have lost wife and children)
mais j'ai tant d'amis; (But I have so many friends)
j'ai la France entiere. (I have all of France)

Un vieil homme dans un grenier (An old man, in an attic)
pour la nuit nous a cache, (Hid us for the night)
les Allemands l'ont pris; (The Germans captured him)
il est mort sans surprise. (He died without surprise.)

Oh, the wind, the wind is blowing,
through the graves the wind is blowing,
freedom soon will come;
then we'll come from the shadows.

[firefightergr]

In the year 2525
If man is still alive
If woman can survive
They may find
In the year 3535
Ain't gonna need to tell the truth, tell no lies
Everything you think, do, and say
Is in the pill you took today

In the year 4545
Ain't gonna need your teeth, won't need your eyes
You won't find a thing to chew
Nobody's gonna look at you

In the year 5555
Your arms are hanging limp at your sides
Your legs got nothing to do
Some machine is doing that for you

In the year 6565
Ain't gonna need no husband, won't need no wife
You'll pick your son, pick your daughter too
From the bottom of a long glass tube' Whoooa

In the year 7510
If God's a-comin' he ought to make it by then
Maybe he'll look around himself and say
Guess it's time for the Judgement day

In the year 8510
God is gonna shake his mighty head then
He'll either say I'm pleased where man has been
Or tear it down and start again

In the year 9595
I'm kinda wondering if man is gonna be alive
He's taken everything this old earth can give
And he ain't put back nothing

Now it's been 10,000 years
Man has cried a billion tears
For what he never knew
Now man's reign is through
But through eternal night
The twinkling of starlight
So very far away
Maybe it's only yesterday

In the year 2525
If man is still alive
If woman can survive
They may thrive
In the year 3535
Ain't gonna need to tell the truth, tell no lies
Everything you think, do or say
Is in the pill you took today ....(fading...)

[PELTASTIS VARNAVAS]

Ποσειδωνιάται

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες — Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι — ω συμφορά! — απ’ τον Ελληνισμό.

http://e-dromos.gr/index.php?option=com ... &Itemid=67

[Dread]

Εξαιρετικό.....

[Hlios]

[ION 4ever]

Η αγγλική προφορά ενός κατά τα άλλα γνωστού αμερικάνικου στίχου,
είναι όλα τα λεφτά.

Αναρωτιέμαι μια ορχήστρα με μπουζούκια τι αποτέλεσμα θα έβγαζε?
Μάλλον καλό ε?