Η αγάπη δεν είναι πάντα κάτι το "καλό"

[aftokaitoallo]

Κάθε πρωί που ξυπνάω, το πρώτο πλάσμα που βλέπω είναι αυτό το πανέμορφο κορίτσι (τώρα έχει μεγαλώσει λίγο φυσικά).

Το αγαπάω τόσο πολύ, περισσότερο και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Το αγαπάω κι ας μου χέζει και κατουράει στο πάτωμα (τώρα δεν τα κάνει αυτά εμάθε από οτι φαίνεται). Το αγαπάω χωρίς καμία προσδοκία από μέρος μου. Δεν περιμένω κάτι από αυτό. Δεν έχω απαιτήσεις. Απλά το αγαπάω χωρίς κανένα όρο, χωρίς κανένα περιορισμό. Αυτό μου δίνει απίστευτη δύναμη. Όταν κάποτε παρεκτρέπομαι και θυμώνω ή κάνω αρνητικές σκέψεις, τότε μόνο και μόνο η θύμηση του διάλύει και τον θυμό και όλη την αρνητικότητα. Πρώτη φορά στην ζωή μου βιώνω αυτή την αγάπη χωρίς όρους, και είναι πράγματι ένα καταπληκτικό συναίσθημα.

Θαρρώ πως όποιος καταφέρει να αγαπήσει ότιδήποτε τον περιβάλλει με τον ίδιο τρόπο, μάλλον ζει σε έναν επίγειο παράδεισο...

κι εμένα μου δίδαξε την πραγματική αγάπη η σκύλα μου. μου δίδαξε και δύο άλλα πράγματα

στην αγάπη δεν κρίνεις τον άλλον
και αφοσιωνεσαι εφ'ορου ζωής

αγαπη και αφοσιωση πάνε μαζί

[Joy]

Κατά την άποψη μου η αγάπη είναι ένα συναίσθημα ενεργητικό.
Προκαλεί δράση για να ικανοποιηθεί και δρα επάνω στις ελευθερίες εκείνου αγαπά,
μα και εκείνου που αγαπιέται περιορίζοντας τες.
Η αγάπη προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση δεν είναι πάντα ωφέλιμη.

Η αγάπη, απο μόνη της, είναι μια θεική εκδήλωση.
Εμείς είμαστε ατελή οντα που έχουμε έρθει να ζήσουμε σε έναν ατελή κόσμο...χοντροκομμένο, υλικό, χαμηλής δόνησης...οπως θέλει ας το πει κανεις..
Γι αυτό και δεν μας ειναι ξεκάθαρη πολλες φορές η εκδήλωσή της...μπερδεύεται με άλλα συναισθηματα..και κυρίως με τον έρωτα.
Ο έρωτας (όχι απαραίτητα προς ενα άτομο) έχει επιθυμία, είναι επιθυμία..και σέρνει πίσω του και άλλα συναισθήματα όπως ζήλια, φθόνο, κτητικότητα κ.α.
Η επιθυμία φέρνει και τον περιορισμό.
Η αγάπη δεν έχει επιθυμία.
Θα μπορούσα ισως να πω οτι ο έρωτας γεννά και η αγάπη τρέφει..διαφορετικες ενεργειες το ενα με το αλλο...αρσενικη και θηλυκή..
Η αγάπη δεν γεννά, δεν δημιουργεί, δεν επιθυμεί..δεν εχει κίνηση, ενεργητικότητα...δεν ερχεται σε εμάς απο μόνη της. Την εχουμε απο την αρχη. Μέσα μας. Και εκεί θα την βρούμε όταν ψαξουμε..οχι εξω μας. Εξω μας απλά θα την αναγνωρίσουμε σε ανθρωπους, ζωα, φυτα και πραγματα..όμως αφού έχουμε στραφεί μέσα μας πρωτα για να τη δουμε.

Εγώ ως συνομωσιολόγος, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για την υπερβολική "μεγαλειότητα" της αγάπης,
που τόσο πολύ μας έχει παραμπουσκώσει το μυαλό το σύστημα, από τα παιδικά μας χρόνια, πως εκείνη έχει,
μέσα από την τηλεόραση, τα παιδικά παραμύθια, και από όλες τις διάφορες συγκινητικές ιστορίες που είμαστε
δέκτες σε όλη μας την ζωή.
Γενικά όπου βλέπω πράγματα να θεωρούντο δεδομένα από όλο τον κόσμο, εγώ κρατώ μικρό καλάθι.
Έχω την αίσθηση πως της έχουν αποδοθεί (εσκεμμένα ή από επιπολαιότητα, δεν το γνωρίζω) πολλές ιδιότητες
και χαρακτηριστικά που ίσως και να μην της ανήκουν τελικά.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα τα υπέροχα που αφέρθηκαν παραπάνω είναι της αγάπης εκδηλώσεις
ή κάποιων άλλων περισσότερο εκλεπτυσμένων καταστάσεων (ή συναισθημάτων αν προτιμάτε).

Όπως επίσης θέλω να μου πείτε (αυτό είναι ένα ολόκληρο θέμα από μόνο του)
τι εννοούμε λέγοντας την φράση «τα έχει βρει με τον εαυτό του»?
Τι θα πει στην τελική να τα βρεις με τον εαυτό σου? Ποιος είναι ο εαυτός σου?
Τι είναι αυτό με το οποίο θα πρέπει να συμφιλιωθείς? Και συμβαίνει μετά από αυτό?

Καθως έχουμε έρθει σε έναν ατελή κόσμο αλλά ουσιαστικά το θεικό μας κομμάτι εμπεριέχει την τελειότητα, η μνήμη ή η αναγνώριση αυτου του κομματιού (διότι υπάρχει και δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε) μας κάνει να στρεφόμαστε σε αυτό αλλα γίνεται με λάθος τρόπο..
Ενω ο κόσμος μας είναι ατελής μαθαίνουμε να τον ζούμε λες και είναι τέλειος...
Μας μεγαλώνουν με την εικόνα του τέλειου=καλού...και πρέπει να είμαστε καλα παιδιά, πρώτοι μαθητές, πρώτοι στη δουλειά μας...το λάθος και η όποια αποτυχημένη προσπάθεια...θεωρούνται λάθη...παραφωνία στον «τέλειο» κόσμο μας..
Όμως εμείς ήρθαμε εδω για να μάθουμε..η προσπάθεια και το λάθος είναι κομμάτια αυτου του κόσμου που βρισκόμαστε, του στρεβλού, του ατελή..

Έτσι και με την αγάπη. Μας μαθαίνουν ότι «πρέπει» ν αγαπάμε..αυτο ειναι το «καλό».
Ναι είναι...αλλά δεν έχει «πρέπει»
Ως ατελή όντα και δισυπόστατα, δεν έχουμε μόνο αγάπη μέσα μας, κουβαλάμε και άλλα πραγματάκια όχι και τόσο όμορφα...Αυτοί είμαστε εδω που έχουμε έρθει και αυτα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και όσον αφορα τον εαυτό μας και όσον αφορά τους άλλους. Και αν δεν τα αναζητησουμε μεσα μας και δεν τα δεχτούμε και τα καλά και τα ασχημα, αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας ολόκληρο (στο βαθμό που μπορούμε να το κάνουμε)...τοτε μόνο στα «πρέπει» θα μείνουμε όσον αφορά την αγάπη..
Και έτσι βλέποιμε ανθρώπους να κηρύττουν το μεγαλείο της αγάπης όπως διάφορους παπάδες ή νεοεποχιτες και όλο αυτο να είναι τόσο ψεύτικο διότι δεν το βιώνουν..απλά το ζουν μες το μυαλό τους.
Και δεν μπορούν να το βιώσουν διότι παράλληλα έχουν αποκηρύξει το άλλο τους κομμάτι...το «άσχημο»...το οποίο όμως λειτουργεί κανονικά και με πολύ χειρότερο τρόπο απ ότι αν το είχαν αποδεχτεί.....και αγαπήσει...
Μιλάμε γι αγάπη ενω μας εχουν μάθει να αγαπάμε επιλεκτικά...πρωτα τα του εαυτού μας και κατα συνέπεια τα των άλλων..Μόνο τα καλά να αγαπάμε...Και με τα άσχημα τι θα γίνει? αφού υπάρχουν και αυτά..Αν δεν τα δουμε, δεν τα αγαπήσουμε, πως θα εξελιχτούμε σαν άτομα και σαν είδος?

Και αυτος ο λάθος τρόπος προσέγγισης του θεϊκού μας κομματιού..ο απ εξω προς τα μέσα, ο απο το μυαλό, ο επιλεκτικός ...ναι μπορώ να πω και εγω, συνομωσιολογικά, ότι μας έχει επιβληθεί σκόπιμα..
Για να ικανοποιεί κατα κάποιο τρόπο την ανάγκη μας επιφανειακά..
Υπερτονίζεται η έννοια της αγάπης και με το να υπερτονίζεται κάτι, χάνεται η ουσία του..όταν πολυμιλας για κάτι έχεις και την ψευδαίσθηση ότι το βιώνεις κιόλας..
Και με το να υπερτονίζονται γενικά μόνο τα καλά κομμάτια της ανθρώπινης φύσης και να απορρίπτονται τα άσχημα..δεν σημαίνει και οτι εξαλείφονται απο μέσα μας...
Το να μην θέλουμε όμως να τα αναγνωρίσουμε τα κάνει ανεξέλεγκτα και γι αυτό...χειραγωγήσιμα.

[ArELa]

Χαρούλα, το εξαιρετικό αυτο κομμάτι σου που διάβασα πιο πάνω,
έχει ήδη προταθεί
http://www.ideografhmata.gr/forum/viewt ... 35#p193635

Κυριολεκτικά ΕΓΡΑΨΕΣ!

προτείνω να ανέβει χωρίς τα quotes,
αλλά η τελική απόφαση επ'αυτού είναι δική σου.




(είμαι ευγνώμων που υπάρχεις στα ΙΔΕΟ, αλλά περισσότερο,
που υπάρχεις στη ζωή μου. )

[Irene3006]

Η αληθινή αγάπη.... Μας κάνει να δεχόμαστε και να αποδεχόμαστε, να υπομένουμε, να εκτιμάμε αυτά που για
εμάς είναι όμορφα, αλλά και να σεβόμαστε οτιδήποτε ίσως δεν μας αρέσει..... Όταν πρώτα απ' όλα αγαπήσουμε
αυτό που είμαστε εμείς οι ίδιοι, και νιώθουμε εντάξει με την γκρίνια μας ή με το πείσμα και τον εγωισμό μας ή με
οτιδήποτε τελοσπάντων (το οποίο η "κοινή γνώμη" βαφτίζει ως ελάττωμα).... Τότε και οι άλλοι θα μπορέσουν να
αγαπήσουν αυτό που είμαστε.... Ο καθένας από εμάς είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα.... Εκφράζεται, πράττει
και συμπεριφέρεται όπως νιώθει.... Άλλοι δείχνουν πιο έντονα την αγάπη τους, άλλοι λιγότερο.... Αγαπάμε γιατί
έτσι θέλουμε κι έτσι νιώθουμε.... Ούτε γιατί πρέπει, ούτε για να μη μείνουμε μόνοι.... Κι αν μερικές φορές
νευριάζουμε ή τσατιζόμαστε με τους ανθρώπους μας, αυτό δεν σημαίνει ότι παύουμε να τους αγαπάμε....
Απλά, συμβαίνει.... Άλλωστε.... Η αληθινή αγάπη.... Περιμένει.....

[Hlios]

Χαρούλα τα λες υπέροχα. Προσέγγισες πολύ κοντά αυτό που θέλησα να αναδείξω
μέσα από αυτό το νήμα, έστω και αν το κάνω με άχαρο τρόπο (με ωμό τρόπο θα έλεγα).

Για εμένα το υπέρτατο θεϊκό συναίσθημα/κατάσταση που κινεί τον κόσμο, και είναι
το απόλυτο, το καλύτερο, το μόνο καλό και φοβερό και τρομερό, και super ουάου…
δεν είναι η αγάπη, (είτε η καθαρή, είτε η ανακατεμένη με κατώτερα στοιχεία)…
…είναι το συναίσθημα που νιώθουμε [ή η κατάσταση που βρισκόμαστε],
τις στιγμές της πλήρους αποδοχής των πάντων
(και καλών και κακών και προσωπικών και ευρύτερων στοιχείων/πραγμάτων κλπ).

Αυτή η υπέρτατη αποδοχή όλου του σύμπαντος, όλου του δημιουργήματος του θεού
είναι το πιο αγνό πράγμα που μπορείς να νιώσεις, και όχι η ατελής έστω και «καθαρή» αγάπη.

Η καθολική αποδοχή που συνοδεύεται αναπόσπαστα με το αίσθημα της ευγνωμοσύνης.
Η ευγνωμοσύνη που σε κάνει να κλαις από πληρότητα, από χαρά, από ευτυχία.
Η ευγνωμοσύνη για την δημιουργία ολόκληρη σαν σύνολο, σαν πανέξυπνος και πάνσοφος μηχανισμός.
Ευγνωμοσύνη που άγγιξε η αντίληψη σου έστω και στιγμιαία το όραμα του δημιουργού.
Τόσο αγνό, τόσο καθαρό, τόσο λυτρωτικό που μόνο καλό μπορεί να είναι με την ευρύτατη έννοια.
Μπορεί να μοιάζει με αγάπη αλλά δεν είναι. Είναι κάτι πιο εκλεπτυσμένο, δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά.
Η αγάπη όπως την εννοούμε συνήθως μοιάζει κάπως πρωτόγονη και ατελής,
μπροστά στο μεγαλείο της απόλυτης αποδοχής των πάντων και της ευγνωμοσύνης
που νιώθεις όταν φτάνεις σε τέτοιες στιγμές επαφής.

Το δέσιμο που μπορεί να αποκτήσουμε με τον σκύλο μας και τα μαθήματα που μπορούμε να πάρουμε από αυτόν,
δεν πλησιάζουν το απόλυτο συναίσθημα/κατάσταση για το οποίο συζητάμε εδώ
και το οποίο κατά την άποψη μου, λανθασμένα, έχει αποδοθεί στην αγάπη.
Ούτε νομίζω πως είναι απόλυτα θεμιτό/εφικτό/ωφέλιμο/καλό, να αγαπήσουμε μαζί με τις καλές
και όλες τις κακές πτυχές του εαυτού μας και του κόσμου μας.
Δεν μπορώ να αγαπήσω την επιθυμία του άλλου για βία και θάνατο π.χ.
Αυτό που μπορώ σωστότερα να κάνω είναι να αποδεχτώ τον ρόλο που διαδραματίζουμε σε αυτόν τον κόσμο,
με τις καλές μας και με τις κακές μας εκδηλώσεις, ως όντα που αποτελούν μέρος του ίδιου του θεού ενόσω
λησμονούν την πραγματική τους ταυτότητα. Μπορεί να αποδέχομαι μα δεν αγαπώ.
Τότε αντιλαμβάνεσαι πως όλο το «σκηνικό» του κόσμου έχει στηθεί με μόνο σκοπό να σε βοηθήσει να θυμηθείς
το τι είσαι πραγματικά. Όπου και αν στρέφεις το βλέμμα, αντικρίζεις την προσπάθεια ενός θείου μηχανισμού
να σε κάνει να πλησιάσεις την αλήθεια του Είναι σου. Τότε σπας, κλαις, λυγίζεις και νιώθεις ευγνωμοσύνη.

Αποδοχή και ευγνωμοσύνη είναι οι αγνότερες καταστάσεις και όχι η πολυδιαφημισμένη αγάπη.

[Hlios]

Η καθολική αποδοχή που συνοδεύεται αναπόσπαστα με το αίσθημα της ευγνωμοσύνης.

Συνοδεύεται αναπόσπαστα με το αίσθημα ΚΑΙ της ευγνωμοσύνης…
εκτός από το συναίσθημα της γαλήνης, της ηρεμίας,
της αίσθησης πως βρίσκεσαι επιτέλους στο κέντρο σου
και καταλαβαίνεις ότι όλα είναι σωστά και σοφά καμωμένα.
Σοφά καμωμένα έστω και αν η ατελή αντίληψη μας
(δηλαδή οι ατελείς ενέργειες μας μας έχουν κατατάξει
να βιώνουμε ένα τρισδιάστατο κόσμο γεμάτο με πόνο και φόβο και και και…) .

Είμαστε αυτοί που είμαστε και γι αυτό είμαστε εδώ που είμαστε και γι αυτό βιώνουμε ότι βιώνουμε.
Γι αυτό αναπαραγάγουμε τις αρνητικές εκφάνσεις του εαυτού μας και εσωτερικά και εξωτερικά.
Γιατί είμαστε ακόμα λίγοι των περιστάσεων και κινούμαστε χαμηλά.
Εδώ μας αξίζει και γι αυτό είμαστε εδώ.
Τίποτα τυχαίο.

Αποδοχή…
Η διαφορά της με την αγάπη, έγκειται ακριβώς σε αυτό το (λεπτό) σημείο,
δηλαδή στο αίσθημα της γαλήνης και της ηρεμίας που χαρακτηρίζει την αποδοχή.
Η ηρεμία, η γαληνή, και η κατανόηση είναι το όχημα που σου επιτρέπει
να φτάσεις σε υψηλοτέρα επίπεδα, σε υψηλότερες δονήσεις κλπ.
Η αγάπη με την ένταση της, με την ενεργητικότητα της, με το καρδιοχτύπι,
με τον κόμπο και το σφίξιμο που προκαλεί στην καρδιά γίνεται εμπόδιο
για υψηλότερες καταστάσεις συνείδησης.
Αν διαβάσετε εδώ θα σας μείνει η εντύπωση πως η αγάπη
δεν είναι και το πιο ευγενικό συναίσθημα. Και όχι άδικα.

Η αγάπη προκαλεί τεράστιες ποσότητες ακτινοβολούσας ενέργειας.
Τόσο πολύ δύναμη βγάζει, που μπορεί να συγκριθεί με την ενέργεια που προκαλεί ακόμα και ο φόβος.
Λέγεται πως κάποιες οντότητες τρέφονται από την ενέργεια του φόβου που εκλύει η ανθρωπότητα.
Υποψιάζομαι πως το ίδιο νόστιμη γι αυτούς είναι και η ενέργεια της αγάπης, που είναι και πιο δυνατή.
Έτσι εξηγείται το γιατί είναι τόσο πολυδιαφημισμένη και τόσο προωθημένη σαν το καλύτερο πράγμα στον κόσμο.
Έτσι εξηγείται η φαινομενικά παράδοξη επιδίωξη των ΜΜΕ να μας πείσουν για την αξία της αγάπης
μέσα από ταινίες και σίριαλ. Μέσα από τα ερωτικά τραγούδια και τις ιστορίες αγάπης.
Δεν μπορεί την μια οι εξουσιαστές της ανθρωπότητας να προάγουν τον φόβο
και από την άλλη να προάγουν με το ίδιο σθένος την αξία της αγάπης.
Κάποιο λάκκο έχει η φάβα δεν το βλέπετε?

[Hlios]

Η αγάπη μοιάζει πολύ με τον φόβο στο αντίθετο της. Σαν τον θετικό και τον αρνητικό πόλο.
Το ζήτημα για την ανέλιξη μας, δεν είναι να γίνουμε το αντίθετο κάποιου από τα δυο, ούτε το πολύ απέναντι στο λίγο.
Τα δυο άκρα μπορεί να έχουν αντίθετο πρόσημο, μα έχουν το ίδιο ενεργητικό αποτέλεσμα.
Το κλειδί-προϋπόθεση για παρακάτω, (για πρόοδο και ανέλιξη) είναι η ισορροπία, η γαλήνη,
η υπέρβαση των άσπρων και των μαύρων. Η από-ταύτιση μας από το καλό και το κακό.

[Eva Luna]

Κάποιο λάκκο έχει η φάβα δεν το βλέπετε?

Τελικα λοιπον καταλαβαινω οτι ειτε ειναι ετσι οπως τα λες και συμφωνουμε
ειτε ειναι ετσι οπως νομιζουν οι πολλοι κι επομενως ειμαι πολυ σκατανθρωπος
(που δεν μπορεσα ποτε μου να τιμησω την αγαπη οπως μας υποδεικνυουν εκκλησιες,
θρησκειες ανατολικες και δυτικες, ερανοι, εκπομπες συζυγων μεγαλοκαναλαρχων κλπ) ειτε κατι αλλο που θα το βρω εν καιρω
Παντως αρχιζω και βλεπω επικινδυνα καλα το λακκο της φαβας εδω κι αλλες ανωμαλιες αλλου τριγυρω.
Και δηλωνω πως ειτε τρελαινομαι ειτε ανακαλυπτω τις αληθειες ειτε θα την κανω για το βουνο
ειτε θ αντεξω να μεινω στον τρελαμενο αυτον κοσμο αντερκαβερ γουιδ μαη λαβερ

[Hlios]

Έχει αναφερθεί πολλές φορές, ακόμα και εδώ νωρίτερα, πως όταν αγαπάς πραγματικά μπορείς
να δώσεις και την ζωή σου για εκείνο που αγαπάς. Μπορείς να θυσιαστείς για χάρη του.
Αν η απόλυτη έκφραση της αγάπης μπορεί να οδηγήσει στην βίαιη απώλεια της ζωής,
τότε μοιάζει πολύ με την απόλυτη έκφραση του φόβου, όπου ο ακραία τρομοκρατημένος
μπορεί να οδηγηθεί ακόμα και σε πράξη αφαίρεσης της ζωής εκείνου που φοβάται.
Η άποψη μου είναι πως δεν έχουμε δικαίωμα να βλάπτουμε ούτε τους άλλους ούτε τον εαυτό μας.
Η βία ή η αφαίρεση ζωής ως εκφράσεις ακραίων συναισθημάτων είναι κατακριτέες
ακόμα και αν πρόκειται για την ίδια την αγάπη. Η ζωή μοιάζει να είναι η ομορφότερη θεία έκφραση.
Δεν έχουμε καμία ιδιοκτησία επάνω της και κανένα δικαίωμα να την αφαιρούμε ή να την βλάπτουμε.
Θεωρώ περισσότερο ωφέλιμο την προσπάθεια της αβλάβειας ως τρόπο ζωής παρά της αγάπης.
Το να προσπαθείς να κάνεις αυτό που εσύ θεωρείς καλό μπορεί να είναι επικίνδυνο ή και κακό για κάποιον άλλο.
Το να προσπαθείς να μην βλάψεις κανέναν και τίποτα, με τις πράξεις σου και την στάση ζωή σου είναι σωστότερο.

[Hlios]

Κάποιο λάκκο έχει η φάβα δεν το βλέπετε?

Τελικα λοιπον καταλαβαινω οτι ειτε ειναι ετσι οπως τα λες και συμφωνουμε
ειτε ειναι ετσι οπως νομιζουν οι πολλοι κι επομενως ειμαι πολυ σκατανθρωπος
(που δεν μπορεσα ποτε μου να τιμησω την αγαπη οπως μας υποδεικνυουν εκκλησιες,
θρησκειες ανατολικες και δυτικες, ερανοι, εκπομπες συζυγων μεγαλοκαναλαρχων κλπ) ειτε κατι αλλο που θα το βρω εν καιρω
Παντως αρχιζω και βλεπω επικινδυνα καλα το λακκο της φαβας εδω κι αλλες ανωμαλιες αλλου τριγυρω.
Και δηλωνω πως ειτε τρελαινομαι ειτε ανακαλυπτω τις αληθειες ειτε θα την κανω για το βουνο
ειτε θ αντεξω να μεινω στον τρελαμενο αυτον κοσμο αντερκαβερ γουιδ μαη λαβερ

Έχεις δικό, έτσι είναι όπως τα λες. Και για να σταθώ στο ζήτημα των ταινιών του κινηματογράφου, βλέπω μια πόλωση σε δυο άξονες.
Από την μια οι αισθηματικές και ευαίσθητες ταινίες που θεόνουν τις εκφράσεις της αγάπης ως το απόλυτο καλό και θεμιτό,
και από την άλλη οι περιπέτειες – αγωνιάς που προβάλουν τον ανταγωνισμό του κάλου έναντι του κακού για την επικράτηση,
ως το υπέρτατο ιδανικό. Όλα αυτά με κάνουν να αναρωτιέμαι: …Τελικά αυτός είναι ο δρόμος? …Αυτό είναι το μονοπάτι?

Τώρα στο ζήτημα του φόβου να πω πως αυτός σε κάνει να μαζεύεσαι και να κλείνεσαι, αντίθετα με την αγάπη που σε κάνει
να ανοίγεσαι. Και τα δυο όμως βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Αναρωτιέμαι μήπως τελικά χρειάζεται να υπερβούμε
αυτές τις έννοιες και αποβάλοντας αυτά τα έντονα και ενεργητικά συναισθήματα που προκαλούν κίνηση, να σταθούμε
απλά στο κέντρο της ύπαρξης μας με ηρεμία, γαληνή και κατανόηση του ευρύτερου σχεδίου, τις ευρύτερης εικόνας,
έξω από το περιορισμένο πρίσμα των εγώ μας.

Δεν ξέρω πως την εννοείτε εσείς την αγάπη όταν λέτε πως είναι παθητική και ουδέτερη και τέτοια.
Εγώ δεν μπορώ να φανταστώ, να αγαπώ κάτι, και ταυτόχρονα να μην νιώθω έλξη γι αυτό.
Πως είναι δυνατόν να αγαπώ έντονα και βαθειά και να μην θέλω να είμαι κοντά του, να μην θέλω να είμαι μαζί του,
να μην θέλω να το βλέπω, να το χαίρομαι να το καμαρώνω και να αλληλεπιδρώ μαζί του με κάθε τρόπο.
Δεν νοείται αγάπη χωρίς έλξη. Έλξη που προκαλεί κίνηση ή σε αντίθετη περίπτωση
όταν αντιστεκόμαστε στην κίνηση αυτή και την καταπιέζουμε προκαλείται έλλειψη και πόνος.
Το να καταπιέζω την επιθυμία μου να είμαι μαζί του, για το δικό του το «καλό» πχ,
δεν σημαίνει πως η επιθυμία μου δεν υπάρχει και δεν υφίσταται.
Αντιθέτως είναι πολύ ψυχοφθόρο το να καταπιέζεις ένα δυνατό συναίσθημα.
Κάτι τέτοιο δεν προάγει την απελευθέρωση και στερεί την δυνατότητα ανελίξεις που προϋποθέτει γαλήνη και ηρεμία.

[Hlios]

Δεν μπορώ να αγαπήσω όλον τον κόσμο, δεν μπορώ να αγαπήσω την βία, το κακό,
τα ελαττώματα, και μαζί με τα θετικά και όλα τα αρνητικά. Με συγχωρείτε μα δεν μπορώ.
Μπορώ να κατανοήσω την σπουδαιότητα ύπαρξης τους. Μπορώ να αποδεχτώ τους ρόλους τους,
μα δεν θα τα αγαπήσω. Θα συνεχίσω να προσπαθώ να μάχομαι το αρνητικό μέσα μου.
Αυτό που λέμε (τα βρήκα με τον εαυτό μου) δεν σημαίνει πως τον αγαπώ κιόλας.
Δεν σημαίνει πως αγαπώ όλη μου την αρνητικότητα και όλα τα ελαττώματα μου.
Όχι δεν αγαπώ τα «εγώ» μου και πάντα θα προσπαθώ να τα εξουδετερώσω,
να τα αποβάλω να τα νικήσω. Θα προσπαθώ να τα αποτινάξω από πάνω
μου με στόχο να παραμείνει μόνο η αλήθεια μου ή το θεϊκό μου κομμάτι αν προτιμάτε.

[Hlios]

Αυτού του είδους η μάχη είναι εσωτερική και δεν έχει να κάνει με ενέργειες αγάπης κλπ.
Ούτε έχει να κάνει με αγώνες για το καλό της ανθρωπότητας ή του διπλανού μας.
Έχει να κάνει με την παρατήρηση του μέσα μας αλλά και τις αντανακλάσεις αυτού έξω.
Έχει να κάνει με αυτογνωσία και κατανόηση και όχι με φορτισμένα καλά ή κακά συναισθήματα.

[Hlios]

Σκοπός μου δεν ήταν να αποδείξω πως τελικά η αγάπη είναι κακή και πως πρέπει να αποφεύγεται.
Αυτό που θέλησα να κάνω, είναι το να απομυθοποιήσω την φήμη που έχει ως το μέγιστο καλό
και να θέσω μια άλλη βάση στο πόσο είναι ωφέλιμο αυτό το καλό (ως αντιθέτου του κακού).

[ION 4ever]

Έχουμε μάθει να της δίνουμε ταμπέλες
ερωτική αγάπη, μητρική/πατρική αγάπη
και ούτω καθ'εξης.
Αυτό είναι το συναίσθημα της αγάπης και συνδυάζεται,
ως συναίσθημα, με διάφορα θέλω και επιθυμίες.

Ψυχανεμίζομαι όμως ότι
Η Αγάπη δεν είναι συναίσθημα.
Είναι μια δύναμη που διατρέχει το σύμπαν ολόκληρο.

Η Αγάπη δεν προκαλεί εντάσεις.
Η Αγάπη δεν "αγαπά" τα αρνητικά τα φοβικά τα διεστραμμένα.
Απλώς δεν τα αναγνωρίζει
Το νεοεποχίτικο αγαπώ ακόμα και τον δυνάστη μου δεν ισχύει
γιατί η αγάπη δεν κατευθύνεται προς το ένα η το άλλο.
Η Αγάπη δεν είχε ούτε αντικείμενο ούτε υποκείμενο.
απλώς υπάρχει.

Η αγάπη δεν θέλει δεν απαιτεί δεν κατευθύνεται προς εκείνο η το άλλο.

Όλοι μας βιώνουμε τμηματικά την αγάπη νομίζοντας ότι αυτό είναι.
Όμως δεν είναι.
Όλοι μας αντιλαμβανόμαστε την αγάπη ως συναίσθημα αλλά δεν είναι.

Η αγάπη δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος ούτε περιμένει να την νοιώσουμε.
Ούτε υπάρχει ο αγαπών η ο αγαπώμενος.

Ούτε είναι μια δυνατή έλξη που δεν μπορείς να αντισταθείς.
Δεν είναι έλξη, υπάρχει και αναβλύζει από μέσα μας.

Η Αβλάβια η ευγνωμοσύνη, και άλλα, είναι σκαλοπάτια για την Αγάπη.


Η ατελής μου φύση την αντιλαμβάνεται ακόμη,
ως μυστικιστική εμπειρία
ελπίζω και προσεύχομαι μέχρι να πεθάνω
να με αξιώσει να ζήσω και να εμπειριώσω
την Αγάπη καθ'ολοκληρίαν.

Είναι δε
Το μυστικό της Ύπαρξης.
Το Μέγιστο Καλό.
Το ωφελιμότερο όλων.

[Joy]

Δεν διαφωνώ με τα περισσότερα απ όσα λες, και σίγουρα κάποιο λάκο έχει η φάβα..
Η μόνη μου διαφωνία είναι οτι εγω διαχωρίζω την αγάπη από τον έρωτα. Και έρωτας υπάρχει όπου υπάρχει ισχυρή επιθυμία, από την σεξουαλική ή μη προς έναν άνθρωπο έως προς ενα αντικέιμενο και την απόκτησή του..
Εκεί είναι και το δίπολο στο οποίο αναφέρεσαι...φόβος-έρωτας, εκεί παράγεται μεγάλη ενέργεια..
Και αν θυμάσαι, παλιά σε κάποια σινεμά, .επαιζαν δύο έργα...θρίλερ και σεξ..Αλλά και τώρα μέσα σε κάθε ταινία παίζει αυτο το δίπολο..Σίγουρα στα θρίλερ αλλα και στις ερωτικές πάντα μας πετάνε τον φόβο των εραστών που χωρίζουν..θα βρεθούν πάλι ή όχι?
Και να στο παω πιο μακριά...πάνω σε αυτο το δίπολο παίζουν οι ειδήσεις στα κανάλια..φόβος..θα κρατήσουμε ή θα χάσουμε τα κεκτημένα μας..τη δουλεια, το σπίτι, το αυτοκίνητο που με έρωτα αποκτήσαμε.

Για εμένα το υπέρτατο θεϊκό συναίσθημα/κατάσταση που κινεί τον κόσμο, και είναι
το απόλυτο, το καλύτερο, το μόνο καλό και φοβερό και τρομερό, και super ουάου…
δεν είναι η αγάπη, (είτε η καθαρή, είτε η ανακατεμένη με κατώτερα στοιχεία)…
…είναι το συναίσθημα που νιώθουμε [ή η κατάσταση που βρισκόμαστε],
τις στιγμές της πλήρους αποδοχής των πάντων
(και καλών και κακών και προσωπικών και ευρύτερων στοιχείων/πραγμάτων κλπ).

Αυτή η υπέρτατη αποδοχή όλου του σύμπαντος, όλου του δημιουργήματος του θεού
είναι το πιο αγνό πράγμα που μπορείς να νιώσεις, και όχι η ατελής έστω και «καθαρή» αγάπη.

Η καθολική αποδοχή που συνοδεύεται αναπόσπαστα με το αίσθημα της ευγνωμοσύνης.
Η ευγνωμοσύνη που σε κάνει να κλαις από πληρότητα, από χαρά, από ευτυχία.
Η ευγνωμοσύνη για την δημιουργία ολόκληρη σαν σύνολο, σαν πανέξυπνος και πάνσοφος μηχανισμός.
Ευγνωμοσύνη που άγγιξε η αντίληψη σου έστω και στιγμιαία το όραμα του δημιουργού.
Τόσο αγνό, τόσο καθαρό, τόσο λυτρωτικό που μόνο καλό μπορεί να είναι με την ευρύτατη έννοια.
Μπορεί να μοιάζει με αγάπη αλλά δεν είναι. Είναι κάτι πιο εκλεπτυσμένο, δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά.
Η αγάπη όπως την εννοούμε συνήθως μοιάζει κάπως πρωτόγονη και ατελής,
μπροστά στο μεγαλείο της απόλυτης αποδοχής των πάντων και της ευγνωμοσύνης
που νιώθεις όταν φτάνεις σε τέτοιες στιγμές επαφής.

Η αποδοχή ειναι το κλειδί για την αγάπη.. Όλο αυτο που περιγράφεις είναι η στιγμή που καταφέρνουμε για λίγο να έχουμε μία ευρύτερη επαφή.
Στο πεδίο που βρισκόμαστε όμως, το βαρύ..δεν είναι ευκολη ούτε η αναγνώρισή της πολλές φορές, ουτε η επαφή..
Η αποδοχή όμως είναι το κλειδί..Η αποδοχή που φέρνει ηρεμία και γαλήνη οπως λες και εσύ..
Η αποδοχή του οτι είμαι εγωϊστρια, μνησίκακη, ζηλιάρα και ότι άλλο κουβαλάω μέσα μου..θα με κάνει να τα δω καταματα χωρίς φόβο και ενοχές (άλλο μεγάλο θέμα που μας έχουν φορτώσει) και έτσι να μπορέσω να τα ελέγχω εγώ (και όχι αυτοί) και σιγά σιγά να τα βελτιώνω...χωρίς εσωτερικές μάχες...Δεν εχω να κάνω με εχθρό..δεν εχει μπει κανενα κακο άλιεν μέσα μου...εγω ειμαι..και σε αυτον τον κόσμο είμαι έτσι με ωραία αλλα και άσχημα μέσα στην ψυχή μου.
Οι εσωτερικές μάχες άλλωστε γίνονται και εξωτερικές..και καταλήγουν απο το να πλακωθούμε με κάποιον έως πυρηνικούς πολέμους.
Αυτο σημαίνει για μένα «τα βρίσκω με τον εαυτό μου»...τίποτα το χριστιανικό ή νεοταξίτικο και αποχαυνωμένο.
Αποδοχή...είναι η αρχή...και ολα παίρνουν το δρόμο τους μετά..

Και οταν μετα την αποδοχή ερθει η ηρεμια και η γαλήνη και σταματήσει ο ορυμαγδός μέσα και εξω μας και καρτακάτσει ο κουρνιαχτός...ο ελευθερος πλέον χώρος θα γεμίσει απο κάτι πολύ όμορφο..που δεν το έχουμε δημιουργήσει εμείς και το οποίο μπορεί και να υπήρχε εκεί αλλα εμείς να μην το βλέπαμε μέσα στο χαλασμό..

[Joy]

ΙΟΝ εεε...ναι...οπως ακριβως τα λες

[ION 4ever]

χαίρομαι που σε βλέπω επί των επάλξεων joy

[Mantam Froufrou]

Κάτω απ΄αυτό το πρίσμα θα πρέπει να διαφωνήσω με όλους. Η δήλωση "η αγάπη είναι μόνο καλό" αυτοαναιρείται, εφόσον η αγάπη για να υπάρξει περιέχει την αποδοχή του ότι όλα τα πλάσματα/υπάρξεις είναι αποδεκτά - άρα απόλυτα χρήσιμα - άρα δεν υπάρχει κακό.
Και ναι, πιστεύω πως δεν υπάρχει κακό. Ακριβώς όπως το σκοτάδι αποτελεί απουσία φωτός, κάθε τι που εμείς ερμηνεύουμε ως "κακό" ή "αρνητικό" βρίσκεται μπροστά μας για να μας υπενθυμίσει το δρόμο προς αυτό που εκτιμούμε. Όλα και όλοι γύρω μας είναι εκφράσεις του εαυτού μας και του Όλου.
Ένα πρόσωπο σαν τον Μπους π.χ., θα μπορούσε να έχει θυσιαστεί στην ενσάρκωσή του (και εννοώ συνειδητά) ώστε να προκαλέσει μαζικές αφυπνίσεις στην υφήλιο με τους χειρισμούς του σε πράγματα και καταστάσεις.

Αγαπητοί μου συνταξιδιώτες, ο μόνος λόγος της μη-αγάπης είναι ο φόβος.
Εύχομαι σε όλους μας μια μοναδική και υπέροχη μετάβαση στο Νέο Κόσμο, στον οποίο πιστεύω ακράδαντα!

Φίλη Misha είπες ακριβώς αυτό που αναγνωρίζω ως μοναδική αλήθεια γύρω μου. Προσωπικά το λέω Κατανόηση και όχι Αγάπη, και προσωπικά -πάντα- δε θεωρώ πως υπάρχει "καθαρό" συναίσθημα. Διαισθάνομαι πως τα συναισθήματα -"καλά" ή "κακά"- είναι τα κουμπιά στο παλτό που φορέσαμε όταν ήρθαμε σε αυτή την υλική διάσταση. Πέραν αυτής της διάστασης δεν φοράμε ούτε παλτό (τι είναι το παλτό; Μα η προσωπική μας φούσκα -αντίληψη του κόσμου) ούτε φυσικά τα κουμπιά του. Πέραν αυτής της διάστασης υπάρχει αυτό που λες, η "αποδοχή" που δεν είναι παρά το παράγωγο της Κατανόησης της Δημιουργίας. Όχι μιας διανοητικής κατανόησης, αλλά μιας διαισθητικής και συνειδησιασκής κατανόησης.
Κάπου έγραψε μια φίλη πως η αγάπη δεν κάνει λάθη, ή κάτι τέτοιο. Κι όμως, η αγάπη στην έκφρασή της ή μη έκφρασή της μπορεί να είναι τρομερά λάθος για αυτόν που την δέχεται. Για μας σπανίως είναι, αλλά δεν είμαστε μόνοι σε ένα βουνό. Η αγάπη, όπως ΟΛΑ τα συναισθήματα, μπορεί να προκαλέσουν κακό σε κάποιον όταν δεν έχουμε Εσωτερική Κατανόηση του αντίκτυπου της κάθε πράξης μας στον άλλον!

Άρα δεν υπάρχει υπέρτατο, ανώτερο ή κατώτερο συναίσθημα. Όλα είναι φορτία για έναν άνθρωπο που θέλει να είναι ελεύθερος. Τα λεγόμενα "ανώτερα" συναισθήματα μπορεί να λειτουργήσουν σε στιγμές αναλαμπής σαν αυτές που λέει ο Ήλιος, ως ναρκωτικό ευτυχίας. Νιώθεις ευτυχής και πλήρης όταν αγαπάς. Και πολύ συχνά προσπαθούμε να γίνουμε "καλοί" άνθρωποι για να νιώθουμε ευτυχείς. Δηλαδή ακόμα κι εκεί ο στόχος μας είναι εγωιστικός, αν το καλοσκεφτείτε. Ρουφάμε ευτυχία από την ευγνωμοσύνη και την αποδοχή των άλλων. Νιώθουμε καλοί άνθρωποι ή προσπαθούμε να γίνουμε καλοί άνθρωποι για να έχουμε το δικαίωμα να νιώθουμε καλοί άνθρωποι, ούτως ώστε να νιώθουμε... καλά με τον εαυτό μας. Δεν λέω... προτιμώ αυτούς τους εγωιστές στον κόσμο από τους άλλους που βρίσκουν ικανοποίηση από τον πόνο των άλλων. Αλλά ούτε αυτοί είναι ελεύθεροι άνθρωποι.
Πληρότητα νιώθεις μόνο όταν βιώσεις στο πετσί σου εσωτερικά και εξωτερικά τι εστί δημιουργία, τον σκοπό της, τον δικό σου λόγο ύπαρξης κοκ.
Πολύ πιθανόν να υπάρχει και κάτι πέρα από την Κατανόηση (δεν μπορώ να σκεφτώ τι, αλλά δεν είμαι θεός για να ξέρω), αλλά προς το παρόν θα πεθάνω μιλώντας για το μόνο μεγαλείο που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος: την Κατανόηση της Δημιουργίας. Ούτε τον πόνο για τον πόνο των άλλων, ούτε την αγάπη για όλους και την χαρά για την ευτυχία των άλλων (και τα δύο μέρη της δήθεν "καλής" αγάπης), αλλά την κατανόηση για την θέση και την αιτία των πάντων. Που οδηγεί τελικα στην αληθινή αποδοχή όπως λες κι εσύ, Misha.

ΥΓ δεν έχω τίποτα με την Αγάπη. Απλά έχει "φορεθεί" πολύ, την στιγμή που ούτε καν αυτή η ίδια δεν έχει βιωθεί από τους περισσότερους. Ας φτάναμε η ανθρωπότητα στο επίπεδο της Αγάπης, κι ας μην φτάναμε ποτέ στο επίπεδο της Κατανόησης. Πάλι ευλογημένοι θα ήμασταν. Απλώς όχι ακόμα ελεύθεροι...

[Mantam Froufrou]

Και μόλις είδα αυτό που ΄εγραψε η ION:

Αυτό είναι το συναίσθημα της αγάπης και συνδυάζεται,
ως συναίσθημα, με διάφορα θέλω και επιθυμίες.

Ψυχανεμίζομαι όμως ότι
Η Αγάπη δεν είναι συναίσθημα.

Μπορεί να διαφωνούμε ως προς το τι είναι αγάπη. Αλλά νομίζω ότι ψάχνεις αυτό που είναι πέρα από την Αγάπη τελικά... αυτό που προσωπικά ονομάζω Κατανόηση. Για μένα η αγάπη είναι συναίσθημα, 100% και πολύ δυνατό, ακόμα κι όταν είναι ήπιο και ήρεμο. Σε γεμίζει, σε φορτίζει, σε συνεπαίρνει, και μπορεί να νιώθεις έκσταση και χαρά, ακόμα κι όταν απλά κάθεσαι ήρεμος σε έναν καναπέ. Αλλά είναι συναίσθημα... θεωρώ... ή έτσι το έχω βιώσει.
Η κατανόηση των αιτιών είναι η συναίσθηση όλων, η καθαρή αντίληψη και συνειδητότητα του Όλου και του Μερικού μαζί.
Μ' άρεσε πολύ όμως το τελευταίο σου ποστ.

[misha4]

Πολύ όμορφα και στοχασμένα μίλησες Mantam Froufrou. Δε συμφωνώ σε όλα όσα λες, αλλά μ' αρέσει να σε "ακούω"!
Έχω ωστόσο να σου πω το εξής πάνω σε αυτό:

Πολύ πιθανόν να υπάρχει και κάτι πέρα από την Κατανόηση (δεν μπορώ να σκεφτώ τι, αλλά δεν είμαι θεός για να ξέρω), αλλά προς το παρόν θα πεθάνω μιλώντας για το μόνο μεγαλείο που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος: την Κατανόηση της Δημιουργίας.

Υπάρχει κάτι πέρα από την κατανόηση: ο συντονισμός. Η κατανόηση είναι μια σχετικά ατομική διαδρομή. Η ένωση των μονάδων με το Όλον (θεός), αφού έχουν έρθει στην επίγνωση (κατανόηση), είναι ο στόχος της δημιουργίας. Ό,τι περιέχει την αληθινή μας φύση φέρει την ευτυχία. Ως εκ τούτου, και λαλώντας ως εκπρόσωπος της Τέχνης της Μουσικής, ο συντονισμός με τις μονάδες (στις οποίες συμπεριλαμβάνω οτιδήποτε ζωντανό) αποτελεί φορέα ευτυχίας.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας, με Αγάπη - Ειρήνη - Υγεία!

[aftokaitoallo]

δεν μπορούμε να αφοσιωθούμε εφ' όρου ζωής ο ένας στον άλλον, έχει χαθεί το σημαντικότερο κομμάτι της αγάπης, η απόλυτη εμπιστοσύνη στο εσύ, η ανθρώπινη αγάπη είναι κατ' εικόνα και ομοίωση με την θεία, ο άνθρωπος σταμάτησε να αγαπά τον Θεό όταν έπαψε να τον εμπιστεύεται. σε ένα βιβλίο ΤΗΝ ΚΑΛΥΒΑ θα βρείτε το γιατί. χωρίς εμπιστοσύνη και αγάπη προς τον Θεό δεν θα μάθουμε πως να αγάπαμε τους άλλους ή και τον εαυτό μας. μες τον εαυτό μας νιώθουμε ότι καραδοκούν πολλά εγώ, που βρέθηκαν αυτά; πως χάθηκε η αληθινή μας ταυτότητα; πως μπορούμε να την ξαναβρούμε; όταν έχουμε χάσει τα κλειδιά του σπιτιού μας του ίδιου πρέπει να παραβιάσουμε ή εμείς οι ίδιοι ή ένας κλειδαράς την πόρτα. το αντικλείδι ή το όποιο άλλο μέσο βρούμε είναι το μόνο που μπορεί να αντικαταστήσει τα κλειδιά της Αγάπης, κι αυτό είναι η συμπόνοια προς όλα τα πλάσματα και προς τον εαυτό μας. όταν ξαναμπούμε στο σπίτι μας θα μπούμε γιατί έχουμε ανάγκη τη στέγη που προσφέρει και όλα όσα έχει το σπίτι μας, τα πράγματά μας, θα παραμείνουμε με κλειδαριά αλλαγμένη και τα κλειδιά της αγάπης χαμένα. κάπως έτσι συνέβη και βρεθήκαμε με μια νέα κλειδαριά ή και νέες κλειδαριές γιατί κάθε φορά που χάνουμε την εμπιστοσύνη μας κλεινόμαστε απέξω. άλλοι αυτό το φοβηθήκαμε και δεν ξεμυτάμε από το σπίτι μας πλέον ούτε ανοίγουμε την πόρτα εύκολα. όσο εμείς φιλολογούμε περί αγάπης

εκατοντάδες γεροντάκια είναι παραπεταμένα σε γηροκομεία
χιλιάδες ορφανά περιμένουν μια οικογένεια
ένα σωρό ζώα υποφέρουν από τις επιλογές μιας αποσυντονισμένης ανθρωπότητας

και ένας εαυτός δεν συμπονά το είναι του αρκετά ώστε να προσφέρει ανακούφιση σε όλα τα παραπάνω.

η αγάπη είναι έργο είναι πράξη, δεν είναι λόγια. δεν είναι συναίσθημα.

καλές μας γιορτές λοιπόν στα εορτοστολισμένα σπίτια μας με τις αλλαγμένες κλειδαριές.

[Mantam Froufrou]

Misha μου, γι' αυτό σε νιώθω τόσο οικεία. Είσαι της Μουσικής
Για μένα -να σου πω την αλήθεια- ο Συντονισμός πάει πακέτο με την Κατανόηση. Την Κατανόηση δεν την εννοώ ως κάτι διανοητικό, αλλά ως συναίσθηση και βίωση της Δημιουργίας, κι αυτό δεν μπορεί να έρθει χωρίς συντονισμό, αλλά ούτε ο συντονισμός μπορεί να έρθει χωρίς αυτή τη συναίσθηση της Δημιουργίας.
Σκεφτόμουν ότι μιλάμε για πράγματα που οι περισσότεροι νομίζουν ότι έχουν ξεχάσει, και τα οποία αποτελούν κομμάτι των γονιδίων μας, μέρος μας. Όχι μόνο επειδή είμαστε ολογραφικά μέρη του Όλον, εμπεριέχοντας δηλαδή κάθε άλλο μέρος της Δημιουργίας και του Όλον, αλλά επειδή είμαστε προγραμματισμένοι να μπορούμε να ανασύρουμε αυτές τις Γνώσεις/βιώματα ανά πάσα στιγμή. Είναι μόνο ένα κλικ, που τις περισσότερες φορές γίνεται ασυναίσθητα, ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ ΔΕ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ (όχι τυχαία), αλλά το ιδανικό -και πιο μόνιμο, ένα κλείδωμα ας πούμε της συχνότητας μέσα μας, είναι να γίνει συνειδητά κάποτε. Τότε η Κατανόηση είναι σχεδόν συνεχής, ή καταλήγει να γίνεται συνεχής, και τα πάντα μπαίνουν στη θέση τους, ακόμα και οι γέροντες που υποφέρουν, και τα παιδιά που πεινάνε... (μέσα μας εννοώ)... και η δράση που πρέπει να αναλάβουμε ή οχι για τον καθένα ξεχωριστά ή όλους μαζί ανά πάσα στιγμή.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΦΩΤΙΣΜΕΝΑ...

[misha4]

Τότε η Κατανόηση είναι σχεδόν συνεχής, ή καταλήγει να γίνεται συνεχής, και τα πάντα μπαίνουν στη θέση τους, ακόμα και οι γέροντες που υποφέρουν, και τα παιδιά που πεινάνε... (μέσα μας εννοώ)... και η δράση που πρέπει να αναλάβουμε ή οχι για τον καθένα ξεχωριστά ή όλους μαζί ανά πάσα στιγμή.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΦΩΤΙΣΜΕΝΑ...

[Hlios]

Είναι μόνο ένα κλικ, που τις περισσότερες φορές γίνεται ασυναίσθητα, ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ ΔΕ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ (όχι τυχαία),
αλλά το ιδανικό -και πιο μόνιμο, ένα κλείδωμα ας πούμε της συχνότητας μέσα μας, είναι να γίνει συνειδητά κάποτε.
Τότε η Κατανόηση είναι σχεδόν συνεχής, ή καταλήγει να γίνεται συνεχής, και τα πάντα μπαίνουν στη θέση τους...

Η δική μου ευχή για τις γιορτές είναι να μπορέσουν όλοι κάποια στιγμή να βιώσουν αυτή την
εμπειρία έστω και στιγμιαία και να θέσουν στόχο της ζωής τους αυτή την διαρκή Κατανόηση.

[Hlios]

Η εμπορευματοποίηση της αγάπης καλά κρατεί.




Ερώτηση: Αγαπάτε?
Απάντηση: Ναι, και βέβαια αγαπώ.
Ερώτηση: Πως είσαι τόσο σίγουρος?
Απάντηση: Το νιώθω, γι αυτό είμαι σίγουρος.
Ερώτηση: Τι νιώθεις δηλαδή?
Απάντηση:…

(Δώσε την απάντηση εσύ αναγνώστη.
Περιέγραψε αυτό που σου ήρθε στο μυαλό όταν είπες πως αγαπάς
και ξέρεις πως αγαπάς επειδή το νιώθεις.
Περιέγραψε αυτό που ισχυρίστηκες πως είναι η αγάπη)