SystemFreaks™
-Καλημέρα κοπελιά
-Καλημέρα! (φαρδύ πλατύ χαμογελο η τρελή-με είπε "κοπελιά" χεχ)
-Πώς πάμε, καλά;
-Μόλις άνοιξα, αγαπητέ... Θα δείξει (λιγότερο φαρδύ, αλλά εξ ίσου πλατύ χαμόγελο ακόμα)
Ακουμπάει μια σακουλίτσα του σουπερμάρκετ στον πάγκο μου, γεμάτη από ρουχαλάκια του. Κάτι φουτεράκια, ενα πουλόβερ, δυο φανέλες και δυο παντελόνια.
-Αντε, να ξεκινήσεις μ'εμένα λοιπόν!
-Πραγματικά μου κάνετε ποδαρικό! (ξαναφάρδυνε το χαμόγελο)
-Ε, θα πας καλά τότε, γιατί παρ'όλο που έμεινα με ένα ποδάρι, αυτό το ένα κάνει καλή δουλειά μου έχουν πει...
(αυθόρμητο γέλιο εγώ- λες και μου καθάριζαν αυγά... είχε χιούμορ το ανθρωπάκι)
και συνεχίζει...
-Ξέρεις, όταν πρωτοφτιάχτηκε το μαγαζάκι αυτό, το είχα πάρει εγώ και το'χα κάνει ραφτάδικο.
-Αλήθεια; Είστε ράφτης;
-Κι απ'τους καλύτερους στην εποχή μου...
-Πάντα σας θαύμαζα... ούτε κουμπί δεν ξέρω να ράβω!
-Ο,τι χρειαστείς, εκεί θα είμαι...
και γυρνάει να μου δείξει την πολυκατοικία ακριβώς απέναντί μου
-Μόλις πάω σπίτι, θα βγω στο μπαλκόνι για να δεις πού είμαι. Το νου σου.
-Εντάξει!
-Πότε θα είναι έτοιμα; Γιατί αρχίζουν τα κρύα και σου δίνω όλα τα φούτερ που έχω στο ντουλάπι μου.
-Μεθαύριο θα τα'χετε! Ευχαριστημένος;
-Και με το παραπάνω! Περίμενα να μου πεις την άλλη βδομάδα.
-Ε, όχι δα. Είμαστε γρήγορα πιστόλια εμείς, αλλά όχι εις βάρος της ποιότητας της δουλειάς μας!
-Αν είναι έτσι, θα μ'έχεις τακτικό θαμώνα, γιατί είμαι μοναχός μου, δεν έχω άνθρωπο να με κοιτάξει εκτός από ένα ανήψι που μου ψωνίζει, να'ναι καλά ο Γιάννης μου, αλλά δε γίνεται να του πω να μου κάνει και μπουγάδα!
-Γι'αυτό είμαστε εμείς εδώ!
Σειρά του να μου πετάξει ένα γλυκό πλατύ χαμόγελο
-Θα βαρεθείς να με βλέπεις
-Ποτέ, κύριε...?
-Θανάση με λένε!
-Χάρηκα κύριε Θανάση!
Εστριψε να βγει, έτρεξα να τον βοηθήσω να κατέβει το σκαλοπάτι του μαγαζιού, το καταχάρηκε που τον σκέφτηκα και περπάτησε αργά, κουτσαίνοντας προς την πολυκατοικία απέναντι και πράγματι, λίγα λεπτά αργότερα τον είδα σ'ένα απ'τα 4 μπαλκόνια του 1ου ορόφου, να με χαιρετάει. Τον χαιρέτησα κι εγώ.
Μου είχε ζεστάνει την καρδιά αυτός ο άνθρωπος...Ηθελα να του ανταποδώσω τη ζεστασιά. Εκείνο το βράδυ έφτιαξα παστίτσιο, το φαϊ του Κώστα που είχε λυσσάξει να του φτιάξω, και το επόμενο πρωί, τύλιξα 3 κομμάτια σ'ένα αλουμινόχαρτο και τα πήρα μαζί μου στη δουλειά.
Κατά τις 10, κόλλησα το χαρτί "επιστρέφω αμέσως-είμαι απέναντι" στην πόρτα, και κίνησα κατά την πολυκατοικία απέναντι. Πάτησα το κουδούνι του. Άργησε λίγο (όπως ήταν φυσικό) να απαντήσει...
-Ποιος είναι;
-Η Βίκυ απο απέναντι!
-Α! Ελα μου! Ωραία, και σε ήθελα γιατί ξέχασα να σου δώσω και κάτι σεντόνια.
Ανέβηκα, είχε τα σεντόνια έτοιμα σε σακουλίτσα του σουπερμάρκετ...
Επέμενε να μπω μέσα, να κάτσω λίγο, ήταν αδύνατον φυσικά, του θύμισα ότι έχω το μαγαζί... Του άφησα τα παστίτσια σ'ένα άδειο πιατάκι που είχε στο τραπέζι του...
Μόνο δάκρυα που δεν του ήρθαν...
-Δεν είναι τίποτα, κυρ Θανάση, μην κάνετε έτσι. Απλά σκέφτηκα ότι θα σας λείπει το σπιτικό φαγάκι και είπα να σας φέρω λίγο!
-Ηταν υπέροχη η κίνησή σου, Βικάκι, δεν θα την ξεχάσω ποτέ! Με κατασυγκίνησες...
-Σιγά καλέ, δεν ήταν και τίποτα, αλοίμονο...
Εκτοτε, ο κυρ Θανάσης ήταν πράγματι αναπόσπαστο κομμάτι της επαγγελματικής μου ζωής. Κάθε πρωί, κατά τις 9, σαν ρολόι ένα πράγμα, έστρεφα το βλέμμα προς το μπαλκόνι του, γιατί ήξερα ότι βρέξει, χιονίσει, έβγαινε να με καλημερίσει με νεύματα, χαιρετούρες, και λόγια που η απόσταση και η κίνηση δε μ'άφηναν ν'ακούσω. Τον χαιρετούσα κι εγώ.
Αν καμιά φορά δεν έβγαινε, μου τηλεφωνούσε να μου πει
-Μη νομίζεις πως δε θα σε καλημερίσω επειδή έχω μια ψιλογρίπη και δε μπορώ να βγω στο μπαλκόνι σήμερα...
-Καλημέρα κυρ Θανάση μου, και περαστικά σου
(είχαμε καταργήσει τον πληθυντικό προ πολλού)
Κάτω κατέβαινε όλο και λιγότερο τους τελευταίους μήνες, ώσπου στο τέλος έβλεπα μόνο τον Γιάννη, τον ανηψιό του να τρέχει για τις άμεσες ανάγκες του, δηλαδή ψώνια απ'το σούπερ απέναντι, φάρμακα απ'το φαρμακοποιό απέναντι, και ρούχα σ'εμένα...
Έβγαινε όμως αδιαλήπτως και καθημερινά στο μπαλκόνι του κάθε πρωί στις 9 σαν το ρολόι, να με καλημερίσει με νεύματα
Παραμονή Χριστουγέννων του πήγα λίγα μελομακάρονα... αφού κέρασα όλους τους τριγύρω, δεν ήταν δυνατόν να ξεχάσω τον κυρ Θανάση...
-Ωωωωω! Σ'ευχαριστώ κοριτσάρα μου! Δεν ξέρεις πόσο αγαπάω τα μελομακάρονα.
Δάγκωσε ένα επί τόπου, έκλεισε τα μάτια να το απολαύσει...
-Μμμμ...έχω χρόνια να φάω τοσο ωραία μελομακάρονα. Σ'ευχαριστώ που με σκέφτηκες παιδί μου.
Χθες ήταν η πρώτη μέρα του 2010 για το μαγαζί...
Αντάλλαξα τα "καλή χρονιά" με τα παιδιά στο σούπερ απέναντι, με τη Σοφία δίπλα, με τον φαρμακοποιό επίσης απέναντι, με ένα σωρό πελάτες... Ο κυρ Θανάσης όμως, δεν έβγαινε στο μπαλκόνι...Οσο πέρναγε η ώρα, τόσο σφιγγόταν το στομάχι μου. Είχα μια περίεργη αίσθηση... Του τηλεφώνησα, δεν απαντούσε.
Κατά τις 11, βλέπω το Γιάννη με μαύρα ρούχα και γυαλιά, να μπαίνει στο μαγαζί κατάχλωμος...
-Καλημέρα Γιάννη, καλή χρονιά να'χουμε φίλε.
-Τι καλή... Η δική μου δεν ξεκίνησε καλά...
-Τι έγινε ρε συ? Τι σου συμβαίνει;
-Χάσαμε το θείο...
(το είπε μ'ένα λυγμό αυτό)
έμεινα παγωτό.
-Τι λες ρε συ, πλάκα μου κάνεις!
-Μακάρι να'ταν πλάκα, Βίκυ μου... Λίγο πριν την πρωτοχρονιά μας έφυγε.
-Δεν σε πιστεύω ρε...
-12:10 πήγα να του ευχηθώ και να τσουγκρίσουμε κανά ποτηράκι κρασί, να μην είναι μόνος του... Χτυπούσα την πόρτα για ένα 10λεπτο. Δεν άνοιγε κι εγώ είχα χάσει τα κλειδιά του σπιτιού... Φώναξα αστυνομία και πυροσβεστική. Εσπασαν την πόρτα και τον βρήκα γερμένο στο τραπέζι με ένα ποτηράκι κονιάκ δίπλα του... Με περίμενε...
Ήταν "ζεστός" όταν τον βρήκαν. Είχε φύγει έτσι απλά, αθόρυβα, λίγα λεπτά πριν την πρωτοχρονιά... Δεν έμελλε να δει το 2010... Δεν ξέρω αν εμείς είμαστε πιο τυχεροί που απ'ό,τι δείχνουν τα πράγματα, θα το δούμε κι αυτό να διαγράφει την πορεία του στην τροχιά αυτού που λέμε χρόνος...
Σήμερα αγναντεύω το μπαλκονάκι του, ερημωμένο πια, τα κλαριά του φύκου βενιαμίν είναι γερμένα προς τα κάτω, λες και το φυτό νιώθει την απουσία του. Η μέρα είναι σκοτεινή, συννεφιασμένη κι ο δρόμος όλος μοιάζει μελαγχολικός...
Μου λείπει πολύ αυτή η φιγούρα που έβγαινε κάθε πρωί στο μπαλκόνι να με καλημερίσει...
Καλό σου ταξίδι, γλυκέ μου κυρ Θανάση...
αναρτηθέν εδώ
προταθεν εδώ