ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ-best oφ

[Hlios]

[Oneiro]

Τι είπες τώρα...




υ.γ.: Οταν ο Άλγος καταφέρει να δει με τα μάτια της συντρόφου του της Νόστου
έστω και για κλάσματα δευτερολέπτου πριν εκείνος ανοίξει τα δικά του, τότε μία
από τις πιο εκλεκτές συμμαχίες ανατέλει

[ostrako]

Με μέτρο η νοσταλγία έ.
Ερχεται ο λοχιας Σωλτζερ να μας βγαλει απο την κριση.Μαχη.

[PELTASTIS VARNAVAS]

Πάνω απ’ τη βουή του Αρχιπελάγου, πάνω απ’την πράσινη γη, πάνω απ’τα πρώτα κλωνιά που άνθισαν, η νύχτα κρεμάστηκε απ’τη χώρα των Ελλήνων. Στάθηκε κι’ έσκυψε ν’ αφουγκραστεί το μήνυμα. Πάντα είναι ένα μήνυμα νάρθει απ’τη χώρα των Ελλήνων, πάντα η νύχτα του κόσμου έχει από εκεί να περιμένει.
..............
Ηλίας Βενέζης – Ελληνικό Πάσχα


http://feltor.wordpress.com/2012/04/14/90876/

Χριστός Ανέστη!!!

τις ευχες μου σε ολα τα ιδεο ...ενεργους, ανενεργους, επισκεπτας, αναγνωστας,
και λοιπας δημοκρατικας δυναμεις

[PELTASTIS VARNAVAS]

Si j’ai du goût, ce n’est guère
Que pour la terre et les pierres.
Je déjeune toujours d’air,
De roc, de charbons, de fer.

του αγαπημενου της στηλης...A.Rimbaud, une saison en enfer...faim

Πολλὲς φορὲς κάθουμαι καὶ κοιτάζω τὶς πέτρες ποὺ τυχαίνει νὰ βρίσκουνται μπροστά μου, καὶ μοῦ φαίνεται πὼς μὲ κοιτάζουνε καὶ κεῖνες μὲ κάποια μυστηριώδη μάτια ποὺ δὲν φαίνονται, καὶ πὼς κρυφοκουβεντιάζουνε μεταξύ τους καὶ πὼς κρυφογελοῦνε γιὰ τὴν κουταμάρα μας νὰ φανταζόμαστε μεγάλα καὶ τρανὰ πράγματα, νὰ βγάζουμε ὁ ἕνας τ᾿ ἀλλουνοῦ τὰ μάτια καὶ νὰ τὶς στοιβιάζουμε, αὐτὲς τὶς πέτρες ποὺ μᾶς περιγελᾶνε, τὴ μιὰ ἀπάνω στὴν ἄλλη, ἢ νὰ τὶς πελεκᾶμε γιὰ νὰ κάνουμε ἀγάλματα καὶ ταφόπετρες, γιὰ νὰ τὶς βάλουμε ἀπάνω στὴν κοιλιά μας ἅμα πεθάνουμε! Ἀνατριχιάζω ὧρες-ὧρες, γιατὶ νοιώθω καθαρὰ τὰ γέλια ποὺ κάνουνε κρυφὰ οἱ πέτρες γιὰ τὴν κουταμάρα μας.

*

Ἀπὸ μικρὸς ἀγαποῦσα νὰ μαζεύω βότσαλα στὴν ἀκροθαλασσιά. Αὐτὴ τὴν ἀγάπη τὴν ἔχω ἀκόμα. Πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες ἕνα βράδυ, βρέθηκα κοντὰ στὴν ἀγαπημένη μου τὴ θάλασσα, σὲ μιὰ βορεινὴ ἀκρογιαλιά. Ὁ ἥλιος ἔγερνε στὸ βασίλεμα. Φυσοῦσε λίγο βοριαδάκι, καὶ τὰ κύματα ἔρχονταν ἥμερα ἀπὸ τὸ πέλαγο κι ἀφρίζανε ἀπάνω στὰ χαλίκια. Ἔγινα ἄλλος ἄνθρωπος ἄμα ἄκουσα τὸ ροχαλητὸ τοῦ νεροῦ, ποὺ μὲ νανούρισε ἀπὸ τὴν κούνια μου. Πῆρα τὸ γιαλό-γιαλό, καὶ τράβηξα κατὰ κεῖ ποὺ ἔβγαινε ἕνας κάβος κ᾿ ἔκλεινε ὁ κόρφος.

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tribut ... -index.htm

Φ. Κόντογλου...


---------------ασχετο θα μου πειτε....

[PELTASTIS VARNAVAS]

Φέτος η Γιορτή Βιβλίου επιστρέφει στο χώρο με τον οποίο το Βιβλίο έχει συνδεθεί περισσότερο, το Πεδίον του Άρεως. Η 35η Γιορτή Βιβλίου θα πραγματοποιηθεί από 4 εώς 20 Μαΐου 2012 και τελεί υπό την αιγίδα του ΥΠ.ΠΟ.Τ. Θα συνδιοργανωθεί από το σύλλογό μας, την Περιφέρεια Αττικής (στην οποία υπάγεται το Πεδίον του Άρεως), με τη συνεργασία του Δήμου Αθηναίων, και του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων.
Κατά τη διάρκεια της Γιορτής Βιβλίου θα πραγματοποιηθούν ποικίλες εκδηλώσεις, για μικρούς και μεγάλους, σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο (όπως έκθεση πολιτικής γελοιογραφίας, κινηματογραφικές προβολές, συναυλίες, παρουσιάσεις βιβλίων κ.λπ.).
Σκοπός είναι να αναβαθμιστεί από κάθε άποψη η Γιορτή Βιβλίου, με στόχο την ανάπτυξη της φιλαναγνωσίας, ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες. Γι' αυτό το λόγο, θα συνεχίσουμε την προσπάθεια ενίσχυσης των βιβλιοθηκών που βρίσκονται σε παραμεθόριες περιοχές της χώρας μας, με τη μεγάλη κοινωνική καμπάνια: «ΜΕ ΔΙΑΒΑΣΕΣ; ΧΑΡΙΣΕ ΜΕ! ΔΩΣΤΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ, ΣΩΣΤΕ ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής.
Η πρωτοβουλία αυτή ξεκίνησε στην 34η Γιορτή Βιβλίου και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική γιατί, ακόμη και μετά τη λήξη της έκθεσης, συνέχισαν να φέρνουν βιβλία στα γραφεία του συλλόγου μας, αποδεικνύοντας ότι το κοινό είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένο σε θέματα βιβλιοφιλίας. Συγκεντρώθηκαν 3.000 βιβλία, τα οποία, στα μέσα Ιουνίου, στάλθηκαν στις βιβλιοθήκες της Λέρου και των Λειψών.
Φέτος, στην 35η Γιορτή Βιβλίου, θα συγκεντρώσουμε βιβλία για τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Ξάνθης και θα ενισχύσουμε τις βιβλιοθήκες των Νοσοκομείων Παίδων, Αγίας Σοφίας και Αγλαΐας Κυριακού, καθώς και του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες και του Γυμνασίου – Λυκείου Βερδικούσας της επαρχίας Ελασσόνας.
----------------------

να και κατι ευχαριστο απο τα παλια, στο ακριτικο κεντρο μας επανερχεται η λατρεμενη εκθεση βιβλιου απο τα βαθη των 80ς...οικονομιδης γρανιτες φραουλα γκρην παρκ κηλαηδονης ποπ κορν...δεν μπορω αλλο θα με παρουν τα ζουμια... και ειναι και κοντα στο λυχναρι...[το παλιο λυχναρι ηταν κατω απο τη γεωγραφικη υπηρεσια στρατου στο αλσος αρεως...]

η ομορφια θα σωσει τον κοσμο!!!

[Hlios]

Φέτος η Γιορτή Βιβλίου επιστρέφει στο χώρο με τον οποίο το Βιβλίο έχει συνδεθεί περισσότερο, το Πεδίον του Άρεως.

[Oneiro]

Μια ιστορία που δεν γνώριζα και έπεσε πρόσφατα στην αντίληψή μου. Πρόκειται για την ιστορία του «Ριψοκίνδυνου κύριου Καμπέρου» το πρατσούκλι του οποίου επεβίωσε στον χρόνο έστω και παραφρασμένο σαν «Τρελλοκαμπέρω». (πιο κάτω το λινκ που εξηγεί την παραπάνω παράφραση).

Ο Δημήτριος Καμπέρος (1883-1942) λοιπόν, υπήρξε από τους πρωτοπόρους της Πολεμικής Αεροπορίας στην Ελλάδα. Αξιωματικός του Πυροβολικού και ένας από τους έξι Έλληνες στρατιωτικούς που στάλθηκαν στην Γαλλία για αεροπορική εκπαίδευση το 1911. Τον Μαϊο του 1912 πραγματοποιεί την πρώτη πτήση στην Ελλάδα και τον Ιούνιο τροποποιώντας σε υδροπλάνο το αεροπλάνο του (τον ΔΑΙΔΑΛΟ) σπάει το τότε παγκόσμιο όριο ταχύτητας των 110 χαω. Μετά το τέλος του α’ παγκόσμιου πολέμου έγινε εκπαιδευτής νέων αεροπόρων. Διετέλεσε επίσης και διοικητής της Σχολής Ικάρων. Εξαιρετικά ριψοκίνδυνος και άφοβος αναλάμβανε τις δυσκολότερες αποστολές. (εξ ου και το παρατσούλι Τρελλοκαμπέρος)

Για περισσότερες πληροφορίες και για την αφήγηση της παράφρασης εδώ:
https://sarantakos.wordpress.com/2010/05/18/kamperos/

«Την ιστορία του Καμπέρου μου την διηγήθηκαν πριν μισό αιώνα, όταν ήμουν πολύ μικρός και δεν θυμάμαι καν ποιος. Εντυπωσιάστηκα όμως τόσο πολύ, που τη διατήρησα στη μνημη μου ζωντανή και την διηγήθηκα κι εγώ στα παιδιά μου όταν ήταν μικρά.
Η αφήγηση που έχω στο μυαλό μου ταυτίζεται απόλυτα με τα όσα διαβάζω εδώ και συμπληρώνεται με μια λεπτομέρεια. Την προέλευση των λέξεων «τρελοκαμπέρω» και «μπανιστηρτζής». Ο αφηγητής μου λοιπόν ισχυριζόταν ότι: Τρελοκαμπέρες = Οι τρελές με (ή σαν) τον Καμπέρο. Οι σουφραζέτες, οι φεμινίστριες της εποχής οι γυναίκες που πίστευαν ότι είναι εξ ίσου ικανές με τους άντρες και φυσικά και οι θαυμάστριες των πρωτοπόρων και των νεωτεριστών. Ο τύπος της γυναίκας δηλαδή που εκτός των άλλων σύχναζε τη δεκαετία 1910-20 και στα νεοϊδρυμένα τότε «Μπαιν-μιξτ» της παραλίας του Σαρωνικού. Και σε κάθε πέρασμα αεροπλάνου που προασαπογειωνόταν από την κοντινή βάση του Φαληρικού Δέλτα (υπήρχε ως «εργοστάσιο αεροπλάνων» μέχρι το 1970 τουλάχιστον) χαιρετούσε με υπερβολικό ενθουσιασμό τους τολμηρούς πιλότους προκαλώντας τον φθόνο των συνλουομένων αρσενικών τους οποίους πικάριζε με τη συμπεριφορά της. Και δικαίως η προτίμηση της προς του γενναίους και τολμηρούς προκαλούσε ειρωνικά σχόλια και χαρακτηρισμούς. Ο πλέον πετυχημένος απ αυτούς ήταν «η τρελοκαμπέρω».
Οι τρελοκαμπέρες βέβαια απαντούσαν με έναν άλλον περισσότερο απαξιωτικό χαρακτηρισμό των ανδρών που επισκέπτονταν τα Μπαιν-μιξτ για να θαυμάσουν τα κάλλη τους, υποκρινόμενοι τους «άνετους» και τους προοδευτικούς, ενώ κατά βάθος παρέμεναν δειλοί και συντηρητικοί. Τους αποκαλούσαν «μπανιστιρτζήδες» (από το μπάνιο)».



«Εις το πρώτον των στρατιωτικών αεροπλάνων, δίδω το
όνομα Δαίδαλος, το δεύτερο ονομάζω Αετόν και τα άλλα δύο τα
βαπτίζω Γυψ και Ιέραξ. H Ελλάς θα παρακολουθεί πάντοτε, την
πρόοδον των Εθνών, εις ην από αιώνων συνεισέφερεν, έχω δε δι’
ελπίδος ότι δια του αεροπλάνου θα ανυψωθεί και η Εθνική Ιδέα».
Ελ. Βενιζέλος

http://library.techlink.gr/ptisi/articl ... ticle=3693

Αίεν Υψικρατείν

Αφιερωμένο στους απανταχού αεροβάτες και αιθερόπλοους

[ArELa]

[PELTASTIS VARNAVAS]

Στίχοι: Αττίκ
Μουσική: Αττίκ
Πρώτη εκτέλεση: Κάκια Μένδρη

Άλλες ερμηνείες:
Ελίζα Μαρέλι
Μπάμπης Τσέρτος


Χτές αργά με ψυχή φορτωμένη
από θλίψη γιά σε περισσή,
πήγα μόνος να δω τι απομένει,
απ'τον κήπο που πότιζες εσύ.

Την πορτούλα ο κισσός είχε κλείσει,
μήπως ξένος κανείς την διαβεί
κι είχε ο χρόνος μ' αγκάθια στολίσει,
τη βρυσούλα που μένει πιά βουβή.

Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες
μαραμένα και τα γιασεμιά
μαραμένες κι οι ελπίδες μου όλες
στης καρδιάς μου τη μαύρη ερημιά.

Στη γωνίτσα που άλλοτ' ανθούσε
μέσα στ'άνθη η δική μας χαρά,
ενώ ο κήπος τριγύρω πενθούσε,
μέσα μ' ένοιωσα τέτοια συμφορά.

Ως το βράδυ μονάχος μιλούσα,
σαν να σ'είχα κοντά μου ξανά
κι όταν νύχτωσ' εκεί που γυρνούσα,
είπα "Να ζει κανείς η να μη ζει"


-------------->>>
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info= ... g_id=10008

[asterw]

αχ..
Τα θερινά σινεμά

Στίχοι: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης

Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια
ώρα με την ώρα βιαστικά
νιάτα που περνούν
που δεν θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω
να μένει τελικά

Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δεν θα ξαναρθούν
μ' αγιόκλημα και γιασεμιά

Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια
κάποιος μας τα κλέβει μυστικά
χρόνια που περνούν
που δεν θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω να μένει τελικά

Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δεν θα ξαναρθούν
μ' αγιόκλημα και γιασεμιά

...

[PELTASTIS VARNAVAS]

Δὲν ἔχει ἀσφοδίλια, μενεξέδες, μήτε ὑάκινθους·

πῶς νὰ μιλήσεις μὲ τοὺς πεθαμένους.

Οἱ πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τὴ γλώσσα τῶν λουλουδιῶν·

γι᾿ αὐτὸ σωπαίνουν

ταξιδεύουν καὶ σωπαίνουν, ὑπομένουν καὶ σωπαίνουν

παρὰ δῆμον ὀνείρων, παρὰ δῆμον ὀνείρων.



Ἂν ἀρχίσω νὰ τραγουδῶ θὰ φωνάξω

κι ἂ φωνάξω-

Οἱ ἀγάπανθοι προστάζουν σιωπὴ

σηκώνοντας ἕνα χεράκι μαβιοῦ μωροῦ τῆς Ἀραβίας

ἢ ἀκόμη τὰ πατήματα μιᾶς χήνας στὸν ἀέρα.



Εἶναι βαρὺ καὶ δύσκολο, δέ μοῦ φτάνουν οἱ ζωντανοί·

πρῶτα γιατὶ δὲ μιλοῦν, κι ὕστερα

γιατὶ πρέπει νὰ ρωτήσω τοὺς νεκροὺς

γιὰ νὰ μπορέσω νὰ προχωρήσω παρακάτω.

Ἀλλιῶς δὲ γίνεται, μόλις μὲ πάρει ὁ ὕπνος

οἱ σύντροφοι κόβουνε τοὺς ἀσημένιους σπάγκους

καὶ τὸ φλασκὶ τῶν ἀνέμων ἀδειάζει.

Τὸ γεμίζω κι ἀδειάζει, τὸ γεμίζω κι ἀδειάζει·

ξυπνῶ

σὰν τὸ χρυσόψαρο κολυμπώντας

μέσα στὰ χάσματα τῆς ἀστραπῆς,

κι ὁ ἀγέρας κι ὁ κατακλυσμὸς καὶ τ᾿ ἀνθρώπινα σώματα,

κι οἱ ἀγάπανθοι καρφωμένοι σὰν τὶς σαΐτες τῆς μοίρας

στὴν ἀξεδίψαστη γῆς

συγκλονισμένοι ἀπὸ σπασμωδικὰ νοήματα,

Θά ’λεγες εἶναι φορτωμένοι σ᾿ ἕνα παμπάλαιο κάρο

κατρακυλώντας σὲ χαλασμένους δρόμους, σὲ παλιὰ καλντερίμια,

οἱ ἀγάπανθοι τ᾿ ἀσφοδίλια τῶν νέγρων:

Πῶς νὰ τὴ μάθω ἐτούτη τὴ Θρησκεία;



Τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ ἔκανε ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ἀγάπη

ἔπειτα ἔρχεται τὸ αἷμα

κι ἡ δίψα γιὰ τὸ αἷμα

ποὺ τὴν κεντρίζει

τὸ σπέρμα τοῦ κορμιοῦ καθὼς τ᾿ ἁλάτι.

Τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ ἔκανε ὁ θεὸς εἶναι τὸ μακρινὸ ταξίδι·

ἐκεῖνο τὸ σπίτι περιμένει

μ᾿ ἕνα γαλάζιο καπνὸ

μ᾿ ἕνα σκυλὶ γερασμένο

περιμένοντας γιὰ νὰ ξεψυχήσει τὸ γυρισμό.

Μὰ πρέπει νὰ μ᾿ ἀρμηνέψουν οἱ πεθαμένοι·

εἶναι οἱ ἀγάπανθοι ποὺ τοὺς κρατοῦν ἀμίλητους,

ὅπως τὰ βάθη τῆς θάλασσας ἢ τὸ νερὸ μὲς στὸ ποτήρι.

Κι οἱ σύντροφοι μένουν στὰ παλάτια τῆς Κίρκης·

ἀκριβέ μου Ἐλπήνωρ! Ἠλίθιε, φτωχέ μου Ἐλπήνωρ!

Ἤ, δὲν τοὺς βλέπεις;

-«Βοηθῆστε μας!»-

Στῶν Ψαρῶν τὴν ὁλόμαυρη ράχη.



Τράνσβααλ, 14 Γενάρη ’42
----------------
http://trelogiannis.blogspot.gr/

[PELTASTIS VARNAVAS]

Λένε πως είμαι γκαντέμης
Παλιοκουμούνι, ανάρχας
Χωρίς αιτία φρικάρω
Και άλλα πολλά εμπριμέ

Πιάσαν τα πόστα κοθώνια
Όλα τα ξέρουν, ξεράδια
Κι ήρθανε λέει να μας σώσουν,
Που να μην σώσουνε ποτέ

Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και μαλάκες
Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και χαζούς

Μου ‘ρχεται ρεύμα τριάντα
Του τηλεφώνου σαράντα
Νερό και νοίκι εξήντα
Και τα κοινόχρηστα δεκαεφτά

Γύρω σαΐνια κανάγιες
Τρώνε με δέκα μασέλες
Θέλουν βρεμένη σανίδα
Και τους φερόμαστε κι ευγενικά

Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και μαλάκες
Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και χαζούς

Κάνω εξετάσεις για κήλη
Όσοι γιατροί, τόσες γνώμες
Γρίπη, συκώτι, στομάχι
Πάω στο ΙΚΑ με βρίσκουν καλά

Άστα να πάνε στο διάλο
Κάθε καρέκλα και χάχας
Όλα πηγαίνουν στο φούντο
Κι αυτοί εκεί τη λιλής το χαβά

http://www.stixoi.info/stixoi.php?info= ... ng_id=4388

Μηλιώκας Ιωαννης ---προφητης

[Nina]

Κάτω από έναν απέραντο γκρίζο ουρανό, σε μια μεγάλη σκονισμένη πεδιάδα, χωρίς δρόμους, χωρίς χλόη, δίχως ένα γαϊδουράγκαθο, δίχως μια τσουκνίδα, συνάντησα πολλούς ανθρώπους που περπατούσαν σκυφτοί. Ο καθένας κουβαλούσε στη πλάτη του μια πελώρια Χίμαιρα, βαριά σαν ένα σακί αλεύρι ή κάρβουνο, ή σαν τον εξοπλισμό ενός Ρωμαίου στρατιώτη του πεζικού.

Αλλά το τερατόμορφο ζώο δεν ήταν ένα άψυχο βάρος∙ αντίθετα, τύλιγε και συμπίεζε τον άνθρωπο με τους ελαστικούς και δυνατούς μυς του∙ γαντζωνόταν με τα δύο μεγάλα νύχια του στο στήθος του υποζυγίου του∙ και το μυθικό του κεφάλι δέσποζε στο μέτωπο του ανθρώπου σα μια απ’ αυτές τις φριχτές περικεφαλαίες που φορούσαν οι παλιοί πολεμιστές ελπίζοντας να τρομάξουν περισσότερο τον εχθρό. Ρώτησα έναν απ’ αυτούς τους ανθρώπους να μου πει που πήγαιναν έτσι. Μου απάντησε πως δεν ήξερε τίποτα, ούτε αυτός ούτε οι άλλοι∙ αλλά πως ήταν ολοφάνερο ότι κάπου πήγαιναν, αφού τους έσπρωχνε μια ακατανίκητη ανάγκη να περπατήσουν.

Και κάτι άξιο περιέργειας: κανείς απ’ αυτούς τους ταξιδιώτες δεν φαινόταν εξοργισμένος με το άγριο θηρίο που ήταν κρεμασμένο στο λαιμό του και κολλημένο στη ράχη του∙ θα’ λεγε κανείς ότι το λογάριαζε σα μέρος του εαυτού του. Όλα αυτά τα κουρασμένα και σοβαρά πρόσωπα δεν έδειχναν καμιά απελπισία∙ κάτω από τον μελαγχολικό θόλο του ουρανού, με τα πόδια βυθισμένα μέσα στη σκόνη μιας γης το ίδιο απελπισμένης μ’ αυτόν τον ουρανό, βάδιζαν με το υποταγμένο πρόσωπο αυτών που είναι καταδικασμένοι να ελπίζουν πάντα.Και η πομπή πέρασε πλάι μου και βυθίστηκε μέσα στην ατμόσφαιρα του ορίζοντα, στο σημείο που η στρογγυλή επιφάνεια του πλανήτη ξεφεύγει από την περιέργεια της ανθρώπινης ματιάς.

Και για λίγα λεπτά μ’ έπιασε το πείσμα να θέλω να καταλάβω αυτό το μυστήριο∙ αλλά γρήγορα η ακατανίκητη Αδιαφορία με κυρίεψε, και βρέθηκα πιο βαριά εξουθενωμένος εγώ παρά αυτοί από τις συντριπτικές τους Χίμαιρες.


Κάρολος Μπωντλαίρ, Η μελαγχολία του Παρισιού. Μικρά πεζά ποιήματα

[PELTASTIS VARNAVAS]

αχ αυτα τα οψιμα πρωτοδευτεροβροχια του 2012...ξυπνανε νοσταλγικες αναδρομες και οδηγουμαι στα ιδεο να επαναλαβω παλια λατρεμενα και μελωδικα σωσσιβια στην καταιγιδα της νεας εποχης μας...
θα μπορουσα να το ριξω και στα περι μερχελ [μπλιαξ]...με πληροτητα ιδεοφιλαρακια καλυπτουν την ενοτητα εκεινη...μα εμενα επικοινωνιακα
συμβολικα [συμβολοκτονικα] σημειολογικα ηταν κατι που πολυ με χαλασε...η μπαντα του λιμενικου να παιζει το αρχαιοτερο εμβατηριο του ενδοξου και αηττητου πολεμικου ναυτικου [ειμαι εγω ο ναυτης του αιγαιου]...οι πεζοναυτες καγκελο και στο κεντρο του πλανου η γαλανολευκη με τον Αη Γιωργη τον προστατη του πολυνικη ελληνικου στρατου...εναλλαγες του εθνικου υμνου με το γερμανικο...βλεματα αμηχανιας υποκαμισα γραβατες κουστουμια...κοκκινα χάλιά να υπερκαλυπτουν τις κοκκινες γραμμες...εν μεσω γκριζων ζωνων και αποψε ο νταουτογλου να σεργιανιζει στους μπαξεδες μας χαλλλαρα-το βραδακι μην ξεχασω κανα σηριαλ...μπερδεμα και δυσαναλογιες...
μου ηρθε παλι στην καρδια και στο μυαλο η παιδικη ονειραναμνηση...

Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί
για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα
κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή:
"Νομίζω πως τον κρύβεις στην κουζίνα".

Εσύ να παίζεις με τον θάνατο κρυφτό
κι αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα,
μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό,
εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα.

Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει,
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.
Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει,
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.

"Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ
είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει
κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές,
θα τους συντρίβω και το αίμα τους θα στάζει".

Πίσω απ' τον τοίχο ο ασύρματος καλεί,
είναι απ' τη Μέση Ανατολή, απ' το αρχηγείο.
Θα σoυ αναθέσουν μια καινούργια αποστολή
μ' ευχές για καλή τύχη απ' το αρχηγείο.

Η Κατερίνα σ' αγαπούσε σιωπηλά,
αλλά κι εσύ το ίδιο αγνά την αγαπούσες.
Χωρίς το Σπίθα ίσως να 'ταν πιο καλά,
παρ' όλ' αυτά εσύ τον συγχωρούσες.

Όταν ακούω να μιλάνε γι' Αφρική,
για Βερολίνο, Βενετία και Παρίσι,
σκέφτομαι, λέω, πού να ξέραν μερικοί
πως σε όλα αυτά τα μέρη εγώ έχω ζήσει.

....



εκεινος δεν ξεκουραζεται ποτε, ειναι αθανατος στην καρδια μας...μα, πεθαινει το [παιδι] φαντασμα?

ο Γιωργος Θαλασσης.-

[PELTASTIS VARNAVAS]

Tο τριζόνι Γρηγόριος Ξενόπουλος

Aπόψε δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τη ζέστη. Kι άκουγα το τραγούδι ενός γρύλου το μονότονο, αλλά γλυκό και δροσερό εκείνο κουδουνισματάκι, που τόσο θέλγητρο δίνει στις καλοκαιριάτικες νύχτες. Kι ήταν μια ωραία νύχτα η αποψινή. Aν και η ζέστη της ημέρας είχε κάμει την κάμαρα ανυπόφορη, γιατί οι τοίχοι κι η σκεπή διατηρούσαν ακόμα τη λαύρα του ήλιου, έξω φυσούσε μια δυνατή αύρα που σου δρόσιζε το κεφάλι μόλις το έβγαζες από το παράθυρο. O ουρανός είχε τ’ ωραιότερο σταχτογάλαζο χρώμα του, τ’ αστέρια έλαμπαν γλυκά και το μισοφέγγαρο ανάμεσά τους σκορπούσε στη γη τ’ ασημένιο του φως. Aυτό το φεγγαρόφωτο είχε γαργαλίσει και τον απονύχτερο γρύλο που δεν έπαυε το τραγούδι του. T’ άκουγα από το παράθυρο με όση ευχαρίστηση άφηνα να με δροσίζει η αύρα. Kι ενώ στην αρχή απολάμβανα το μεταλλικό ήχο, χωρίς να συλλογιέμαι καθόλου το αθόρυβο όργανο που τον έβγαζε, έπειτα ο νους μου αποζήτησε κι αυτό. Eννοώ το γρύλο που τραγουδούσε. Πού να ήταν; Φυλακισμένος σε κανένα κλουβάκι; ή κρυμμένος σε καμιά γωνιά του μανάβικου, που είχε φτάσει το πρωί με το φόρτωμα των καρπουζιών και των πεπονιών;

http://www.snhell.gr/kids/content.asp?id=150&cat_id=6

[PELTASTIS VARNAVAS]

http://users.sch.gr/vasanagno/comics.html

ΚΟΜΙΞ ΠΑΛΙΑ
ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ
ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΤΡΕΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

[Dread]

Ρε Μπάρνυ....
Τι λες τώρα....
Που τα βρήκες μαζεμένα αυτά......?

Και εκτός του Αστερίξ, που έχω όλα τα τέυχη, τα άλλα είναι θησαυρός....



Υ.Γ. ελπίζω να μην τα κατεβάσουν σαν παραβίαση πνευματικής (εμπορικής) ιδιοκτησίας.....

[Eva Luna]

αααααααααααααααααααα!
Καντυ-Καντυ!
Σ' ευχαριστωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω
ωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω!!!!!!

[Oneiro]

Στην μικρή μου βιβλιοθήκη ξεκουράζεται ξεχασμένο εδώ και χρόνια, ένα λεύκωμα
που σε μια στιγμή ονειροπόλησης κι αγόρασα. Δίπλα του δυό παλιές βιντεοκασέτες
που κάποτε με χαρά φρόντιζα να γεμίζω τον χώρο και τον χρόνο τους, με αποσπάσματα
μιας εκπομπής που άκοπα με ταξίδευε στα ξεχασμένα μονοπάτια του Μύθου. Εκείνου του
τόσο δυνατού και φευγαλέου, του τόσο οικείου και απόμακρου. Σαν την ανάμνηση που κάποτε
υπήρξε ολοζώντανη, και τώρα σαν ατμός, όταν οι συνθήκες της το επιτρέψουν, ψάχνει και βρίσκει
την σώα εκείνη ρωγμή που θα θυμίσει στην ανθρώπινη λογική τον Λόγο.

Πριν λίγες μέρες λοιπόν, ένας φίλος μου θύμισε εκείνο το ξεχασμένο στην βιβλιοθήκη 0νειρο.
Ο ξεναγός του ταξιδιού είναι ένα πλάσμα που φέρει έρωτα μεγάλο (πώς αλλιώς;), αισθητική λιτή
και ουσιώδη. Ενας ερευνητής των μύθων και κυνηγός ονείρων. Η ισπανική του καταγωγή απλώς
κάνει το εγχείρημά ακόμα πιο εντυπωσιακό. Μεταξύ των έργων που έχει εκπονήσει είναι
ο "Μυθολογικός Άτλας της Ελλάδας", η "Ευδαίμων Αρκαδία", της "Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία" κ.α.
Το όνομά του, Pedro Olalla.

Οι Τόποι των Μύθων είναι η σειρά στην οποία αναφέρθηκα και εδώ τα 12 ημίωρα επεισόδιά της

[ION 4ever]

Όνειρο κάλως ήρθες πάλι.
Καιρό έκανες να φανείς.


Μόλις είδα το πρώτο ημίωρο της σειράς στην οποία αναφέρεσαι.
ΠΡΟΟΛΥΜΠΙΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ
Είναι πολύ καλοφτιαγμένη
και την παρακολούθησα, με μεγάλη περιέργεια και ενδιαφέρον
λες και ήταν η πρώτη φορά.

Ιστορίες που όλοι μας ξέρουμε τις έχουμε ακούσει και ξανακούσει.
Και κάθε φορά που ο αφηγητής είναι καλός
θέλουμε να τις ξανακούσουμε και πάλι από την αρχή.

Για όποιον από εμάς καμιά φορά προβληματίζεται
για το ποιοι ήταν οι θεοί μας και ποιοι πριν από αυτούς.
τα πως και τα γιατί,
αυτό το πρώτο επεισόδιο της σειράς
τοποθετεί μερικές χρονικές στιγμές στην θέση τους.

Σε ευχαριστώ που την έφερες και έτσι έχω την ευκαιρία
να την παρακολουθήσω καθώς την αγνοούσα μέχρι τώρα.


Να έχεις μια καλή χρονιά.

[PELTASTIS VARNAVAS]

στην υγεια μας ρε παιδια

ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ

Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει
-ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός.
Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ
τοῦ ἀνώφελου.
Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ μνήμη
νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωϊας
σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.

Ἂς σταθοῦμε στὸ πλευρὸ ἐτούτης τῆς μικρῆς
Φωτογραφίας
ποὺ εἶναι ἀκόμα στὸν ἀνθὸ τοῦ μέλλοντός της:
νέοι ἀνώφελα λιγάκι ἀγκαλιασμένοι
ἐνώπιον ἀνωνύμως εὐθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εὔβοια Σκόπελος;
Θὰ πεῖς
καὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα.

(ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος 1998)
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tribut ... E%A9%CE%9D

[Oneiro]

Να έχεις μια καλή χρονιά.

Ιονέτα μου γλυκειά, σου εύχομαι μια φερέλπις και πανευφρόσυνη χρονιά όλη δική σου!

[PELTASTIS VARNAVAS]

Μόνο φτερούγες τ΄αετού
βρίσκεις μετά τσι μπόρες
γιατί εκείνα τα πουλιά
πετούνε.... τέτοιες ώρες.

αη μης γιου
πάντα με αγάπη στα ιδεοφιλαρακια

συντομα κοντα σας

[PELTASTIS VARNAVAS]

Τῆς Φραγκογιαννοῦς ἄρχισε πράγματι «νὰ ψηλώνει ὁ νοῦς της». Εἶχε «παραλογίσει» ἐπὶ τέλους. Ἑπόμενον ἦτο, διότι εἶχεν ἐξαρθῇ εἰς ἀνώτερα ζητήματα. Ἔκλινεν ἐπὶ τοῦ λίκνου. Ἔχωσε τοὺς δύο μακρούς, σκληροὺς δακτύλους μέσα εἰς τὸ στόμα τοῦ μικροῦ, διὰ νὰ «τὸ σκάση».

Ἤξευρεν ὅτι δὲν ἦτο τόσον συνήθεια «νὰ σκάζουν» τὰ πολὺ μικρὰ παιδία. Ἀλλ' εἶχε «παραλογίσει» πλέον. Δεν ἐνόει καλὰ τὶ ἔκαμνε, καὶ δὲν ὡμολόγει εἰς ἑαυτὴν τὶ ἤθελε νὰ κάμῃ.

Καὶ παρέτεινε τὸ σκάσιμον ἐπὶ μακρόν· εἶτα ἐξάγουσα τοὺς δακτύλους της ἀπὸ τὸ μικρὸν στόμα τοῦ ὁποίου εἶχε κοπῆ ἡ ἀναπνοή, ἔδραξεν ἔξωθεν τὸν λαιμὸν τοῦ βρέφους, καὶ τὸν ἔσφιγξεν ἐπ' ὀλίγα δευτερόλεπτα.

Αὐτὸ ἦτο ὅλον.

Ἡ Φραγκογιαννοὺ δὲν εἶχεν ἐνθυμηθῇ τὴν στιγμὴν ἐκείνην τὸ ὄνειρον τῆς Ἀμέρσας, τὸ ὁποῖον αὕτη ἐλθοῦσα πρὸ μιᾶς ὥρας, μεταξὺ τοῦ δευτέρου καὶ τοῦ τρίτου λαλήματος τοῦ πετεινοῦ, εἶχε διηγηθῆ εἰς τὴν μητέρα της!

Εἶχε «ψηλώσει» ὁ νοῦς της!

Α. Παπαδιαμάντης, «Η Φόνισσα», Απάντα ΙΙΙ, επιμ. Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος, Αθήνα, Δόμος, 1989, σσ. 444−448

---------------------
http://www.greek-language.gr/greekLang/ ... tml?id=267