Δεν μου αρέσει η Ελλάδα του ομορφάντρα.

[doctormarkon]

Η εικόνα που δίνει ο Έλληνας όταν πηγαίνει στο εξωτερικό δεν είναι ούτε του τσάμπα, ούτε του "ομορφάντρα".

Κύριοι είμαστε όταν πηγαίνουμε εξωτερικό αντίθετα με τους Ευρωλιγούρηδες που μετά από ένα χρόνο ρομποτάκια ακούνητα αμίλητα και αγέλαστα έρχονται διακοπές εδώ και βγάζουν τα σκότια τους, μεθοκοπάνε βρίζουν τα σπάνε. Ο ομορφάντρας είναι κύριος μπροστά τους και η Τασούλα μαρκησία παρ όλο που όλοι αυτοί οι τύποι των διαφημίσεων δεν αντιπροσωπεύουν το μέσο Έλληνα.

[doctormarkon]

εδώ είναι το θρυλικό άρθρο του Ζουράρη για τους χάσκακες

Να και η συνταγή πως φτιάχνεται ένας χάσκακας

H συνταγή, ἡ ἁπλή.
α) Παίρνεις, ἕνα παιδί, ποὺ τόχεις διαλέξει ταλαντοῦχο ἢ τὸ ἔχεις διακρίνει μέσα ἀπὸ τὰ συστήματα ἐπιλογῆς-ἀπορρίψεως (τὸ Σχολεῖο). Τὸ παιδὶ ποὺ ἔρχεται ἀπὸ μιὰ νικημένη κοινωνία, ὅπως ἡ ἑλληνικὴ ἀπὸ τὸ 1204 ἢ οἱ ἀφρικανικές, ἀσιατικές, λατινο-ἀμερικανικὲς κ.λπ., τὸ παιδὶ λοιπὸν αὐτὸ ἔχει συνήθως «βγάλει» ἕνα κακὸ σχολεῖο, τὸ ὁποῖο λειτουργεῖ κακὴν κακῶς σὲ μιὰ ξεχαρβαλωμένη, λόγῳ τῆς ἥττας, κοινωνία.

β) H νικημένη κοινωνία καὶ ἰδιαίτερα οἱ ἀρχηγοί της, ἔχουν ἕνα βαθύτατο αἴσθημα κατωτερότητας ἔναντι τοῦ νικητῆ καὶ προσπαθοῦν, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τήν ἥττα τους, νὰ δοῦν, καὶ πολὺ σωστά, γιὰ ποιοὺς λόγους ὑπερέχει ὁ νικητής.
Συνήθως, καὶ αὐτὸ εἶναι νόμος τῶν κοινωνιῶν, ἐκτὸς τῶν ὑλικῶν συνθηκῶν, ὡς κύρια αἰτία τῆς ὑπεροχῆς τῶν νικητῶν ἀναγορεύεται τὸ ἐκπαιδευτικὸ τοὺς σύστημα. Κι αὐτό, πολλὲς φορὲς ἔχει ψήγματα ἀλήθειας. Ἡ παιδεία, ναί, παράγει Ἰσχύν.

Ἄρα:
γ) Σύσσωμη ἡ νικημένη ἡγεσία, ἀλλὰ καὶ σύσσωμη –μὲ καθυστέρηση– ἡ νικημένη κοινωνία, προσπαθεῖ νὰ διδαχθεῖ, νὰ μιμηθεῖ καὶ νὰ πραγματοποιήσει τὶς γνώσεις, τὶς συνήθειες, τὰ ἤθη καὶ τὴν ψυχαγωγία τῶν νικητῶν. Τὸ ἴδιο προσπαθοῦν νὰ κάνουν ἀπ' τὴν μεριά τους οἱ νικητές: νὰ ἀλλοιώσουν τοὺς νικημένους, νὰ τούς διδάξουν τὰ δικά τους, μὲ σκοπὸ ὄχι βέβαια τὴν ἀπελευθέρωσή τους, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐμφυσήσουν στοὺς ὑποτελεῖς ἕνα μόνιμο αἴσθημα θαυμασμοῦ πρὸς τοὺς νικητές τους, δηλαδὴ ἕνα ὁριστικὸ σύνδρομο μειονεξίας.

δ) Τὸ ταλαντοῦχο παιδὶ τῶν νικημένων, τὸ παραλαμβάνει ἕνα κατὰ τεκμήριον –προσοχὴ ὄχι ἀνώτερο– ἀλλὰ ἕνα δυνατώτερο σύστημα. Τὸ σύστημα τὸ ἀμερικανο-ἀγγλο-γαλλο-γερμανικὸ γυαλίζει γιὰ τὸ παιδὶ τῆς Ψωροκώσταινας. Τὸ ἑλληνάκι μου, ἢ τὸ ἀφρικανάκι μοῦ φτάνει στίς «πρωτεύουσες» τῶν ἐπιστημῶν καὶ τῶν γραμμάτων, χωρὶς νὰ ξέρει καλά-καλά τὴν γλώσσα του, τὸν πολιτισμό του, τὸ παιδί μου εἶναι συνήθως φτωχόπαιδο, φτωχῆς οἰκογένειας, φτωχῆς ἐξαρτημένης περιφερειακῆς κοινωνίας, ἐνῷ τὸ κεντρικὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα ΓΥΑΛΙΖΕΙ. Οἱ «πνευματικές» ἀποικιοκρατικὲς πρωτεύουσες ΛΑΜΠΟΥΝ.

ε) Τὸ νικημένο μοῦ φτωχόπαιδο ἔχει ἡλικία ἀνάμεσα στὰ 18 καὶ 22. Εἶναι ἄπραγο καὶ ἄβγαλτο βλαστάρι. Φτωχό, νικημένο, ἄγλωσσο καὶ ξενιτεμένο, ξερριζωμένο.

στ) Τὸ παραλαμβάνουν δάσκαλοι ποὺ γυαλίζουν, πανεπιστήμια ποὺ γυαλίζουν, ἤθη ποὺ γυαλίζουν, διασκεδάσεις ποὺ γυαλίζουν.
Οἰκογένεια ἐκεῖ κοντὰ δὲν ὑπάρχει, κοινωνία συγκροτημένη εἶναι μόνον ἡ ξένη. Καὶ ἡ γλώσσα γύρω-γύρω, τὸ περικυκλώνει, ξένη. Καὶ ἔτσι λοιπόν, τὸ παιδὶ μοῦ χωρὶς στηρίγματα, τὸ βλαστάρι μοῦ ἀνάμεσα στὰ μικρὰ τοῦ δεκαοχτὼ χρόνια καὶ τὰ ἄπραγα εἰκοσιδυό του, δὲν μπορεῖ νὰ ξεχωρίσει τὶ ἀπ' ὅσα γυαλίζουν εἶναι ντενεκὲς καὶ τὶ εἶναι χρυσός. Τὸ ἄπραγο παιδί μου, δηλαδή, δὲν μπορεῖ νὰ ἀσκήσει Διάκρισιν. Παίρνει ὅ,τι τοῦ προσφέρει ἡ μηχανὴ ποὺ τὸ κατασκευάζει, βγαίνει τέτοιος κιμάς, ὅπως τὸν ἔκοψε ἡ πνευματικὴ κρεατομηχανὴ ποὺ τὸν ἀλέθει.

Ὅταν μάλιστα τὸ νικημένο παιδάκι μου τὸ ξεχωρίσει ὁ ἰνστρούχτοράς του, τὸ καλέσει σπίτι του καί, ἔξω ἀπὸ τὰ μαθήματα, τοῦ «χαρίσει τὴν εὔνοια» του, δείχνοντάς του τὸ πὼς ὁ ἰνστρούχτορας ζεῖ, μὲ τὶ ψυχαγωγεῖται, τὶ μουσικὴ τὸν θέλγει καὶ πὼς γαστρονομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας του, τότε σιγὰ - σιγά, μαγεμένο καὶ ἐκμαυλισμένο, τὸ παιδὶ τοῦ παιδομαζώματος, μεταμορφώνεται, ἐλευθέρως(;) καὶ ἀβιάστως(;) σε ἐν ἐνεργείᾳ γενίτσαρο καὶ σὲ συνήθη χάσκακα.
Χάσκει σὲ ὅ,τι χαίνει λαμπερὰ μπροστὰ στὴν ἄδολη μύτη του καὶ βεβαίως δὲν βλέπει πέρα ἀπὸ τὴν χάσκουσα μύτη του. Τὸ παιδί μου τοῦ παιδομαζώματος εἶναι πάντοτε μόνο του στὴν ξενιτειά, μέσα στὰ ξένα ἤθη, στὴν ξένη γλώσσα καὶ στὴν ξένη ἐπικυριαρχία. Τὸ βλαστάρι μοῦ ξεραίνεται.
Τὸ παιδὶ τοῦ παιδομαζώματος
ζ) Τὸ παιδί μου τοῦ παιδομαζώματος, ἀποξενωμένο ἀπὸ τὴν μήτρα του καὶ μορφωμένο πιά, παρα-μορφωμένο, μπορεῖ νὰ μείνει χρόνια εἰς τὴν ξένην, ξένος, ἢ καλοπαντρεμένος, δηλαδὴ κακότυχος. Νέα ἐξάρτηση τότε, νέα ἀσυμβατότης, ἀλλὰ γι' αὐτά, ἄλλοτε.
Τὸ παιδὶ μοῦ κάποτε, ἴσως, ἐκεῖ γύρω στὰ τριάντα του - σαράντα του, ἴσως ἐπιστρέψει. Καὶ τότε θὰ ὑπάρξουν τὰ ἑξῆς:
ζ´ 1) Τὰ καλόπιστα: Θὰ θελήσει νὰ μεταφέρει ὅσα ἔμαθε, ἐδῶ, γιὰ τὸ καλό μας. Καί, ἰδιαίτατα στὶς κοινωνικὲς ἐπιστῆμες, ἐκεῖ δηλαδὴ ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἀνιχνεύουν μὲ ποιοὺς φανεροὺς καὶ ἀδήλους τρόπους, ζοῦνε ὅλοι μαζί, ἐκεῖ, τὸ παιδὶ τοῦ παιδομαζώματος θὰ δεῖ ὅτι αὐτὰ ποὺ ἔμαθε ἀλλοῦ, δὲν κολλᾶνε μὲ τὰ ἐδῶ: τὸ βλαστάρι, μαραμένο, εἶναι ἀλλοῦ μπολιασμένο, κι ἐδῶ, ξεραμένο. Τὸ παιδὶ τοῦ παιδομαζώματος θὰ διαπιστώσει πανικόβλητο, ὅτι ἀγνοεῖ τὴν ἐδῶ κοινωνία, τὸν πολιτισμό της καὶ τὸ ὅλο πρόσωπό της. Ἀγνοεῖ τὸν τρόπο, ποὺ τὸ γέννησε. Καὶ τότε, ὁ νέηλυς φέρελπις τῆς ἐπιστήμης, νοσταλγώντας τὸν τόπο τῆς κατασκευῆς του, θὰ ἀρχίσει νὰ ἀεροβατεῖ καὶ νὰ ἀερολογεῖ: θὰ προτείνει προγράμματα σπουδῶν, ἐδῶ μὲν ἄτοπα, τόπον ὅμως ἔχοντα ἐνδεχομένως στὴν Κανταβρυγίαν: ἐδῶ μὲν ἄστοχα, στόχον ὅμως ἔχοντα ἀστόχως, την ἐκ Μεδιολάνου ἐπιδοκιμασίαν... K.O.K. Ὁ νέηλυς ἄπελπις τῆς ἐπιστροφῆς, τότε, θὰ ζαρώνει. Θὰ συρρικνώνεται στὶς μίζερες βεβαιότητες(;), ποὺ τοῦ ἔχτισαν μέσα του, ἄλλοι καὶ ξένοι, στὶς τόσο ὡς γνωστὸν βέβαιες(;) ἡλικίες, τὶς τόσο θωρακισμένες ἡλικίες τῶν δεκαοχτὼ - εἰκοσιτόσο...
Καὶ θὰ ζαρώνει καὶ θὰ πικραίνεται. Καὶ θὰ ἐλεεινολογεῖ τὴν καθυστέρηση τῶν ἐδῶ, ποὺ δὲν τὸν καταλαβαίνουν, πού «ἔμειναν ἐπαρχιῶτες», ποὺ δὲν ἀκολουθοῦν τὴν πρόοδο, ποὺ ἐπειδὴ μειονεκτοῦν, ἔχουν σύμπλεγμα κατωτερότητας καί «ἐδῶ δὲν γίνεται τίποτε» καί «μετάνιωσα ποὺ γύρισα»... Ποιὸς ὅμως γύρισε;
O συνήθης χάσκαξ...
Ἔστω καὶ καθυστερημένα, Χριστὸς Ἀνέστη καὶ ἡ συνέχεια, θεοῦ θέλοντος καὶ χάσκακος μὴ ὠδινουμένου, στὸ ἑπόμενο._Κ.Ζ.

Πηγή: 4 Τροχοί, Μάιος 1993· Ἀντιγραφή: Ἀντίβαρο, Φεβρουάριος 2007

[Divine Sinner]

Ο ομορφαντρας ειναι στερεοτυπο αυτο ειναι γνωστο. Αλλα σιγουρα με τον κοσμο δεν πηγαιναν τα πραγματα καλα.
παντου βλεπουμε και βλεπαμε την παρακμη γυρω μας.
οι πελατειακες σχεσεις θελουν κι εναν πελάτη.
Ο οποιος δεν ηταν και παντα σε θεση εκβιαζομενου. πολλες φορες ηθελε απλα να γινει η δουλεια του μη-αξιοκρατικα.

[Irene3006]

Μα κανείς δεν πήρε πίσω τα καλά του Έλληνα... Και τά 'χουμε χιλιοπεί... Απλά το θέμα είναι να
δούμε επιτέλους και αυτά που δεν κάνουμε σωστά... Ναι, είμαστε καλοί στην παρέα, ναι είμαστε
φιλόξενοι και πολλά πολλά ακόμα. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το ότι αφήνουμε σοβαρά θέματα σε
κατάσταση αναμονής, λες και δεν θα χρειαστεί ποτέ να τα αντιμετωπίσουμε... Τόσα χρόνια αυτό
γινόταν... Άλλο το ένα, άλλο το άλλο...

[doctormarkon]

Σίγουρα υπήρχαν κάποιες "τάσεις" αλλά δεν μπορούμε να τις αποδώσουμε στην "φύση" του Έλληνα.

Και το πελατειακό δεν ήταν μόνο για διορισμούς στο Δημόσιο όπως πολύ κακώς επικεντρώνονται σε αυτό.
Εκεί υπήρχαν και οι εξετάσεις το ΑΣΕΠ και η ΕΣΔΔ μπορούσες να περάσεις και αξιοκρατικά. Αλλά ήταν το αξιοκρατικό λουκουμάκι για την πλέμπα

Ήταν για πολλά άλλα που σε ανάγκαζαν να καταφεύγεις εκεί.

Το φακελάκι και το στήσιμο στα πολιτικά γραφεία για να πάρεις θέση για χειρουργείο ή για χημειοθεραπεία ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Το μπλογκ της Αμαλίας περιγράφει το τι συμβαίνει.

http://fakellaki.blogspot.com/

Δημιουργούν επίτηδες μακροσκελείς λίστες έτσι ώστε όταν έρθει η σειρά σου να έχεις πεθάνει σύμφωνα με τις προβλέψεις των γιατρών. Για να σου πάρουν φακελάκι ή να σε στείλουν σε ιδιωτικό να πληρώσεις 10.000 Ευρώ.

Η σειρά σε λίστα αναμονής είναι ένα σύνηθες αίτημα ρουσφετιού και όχι ο διορισμός.

Αν βρισκόμουν ποτέ σε τέτοια δυσάρεστη θέση θα προτιμούσα τις κομπογιαννίτικες μεθόδους για να παρακάμψω και τις τρεις κακοτοπιές.

[doctormarkon]

Οι διαφημίσεις αυτές με τα στερεότυπα δυστυχώς έχουν απήχηση και αρέσουν.
Βρίζουν μες τα μούτρα και αρέσουν.
Όπως βρίζουν οι πολιτικοί και τους ψηφίζεις.

Μετά από την Ελλάδα του Ρίτσου, του Γκάτσου, του Ελύτη, του Σεφέρη φθάσαμε στην Ελλάδα του "ομορφάντρα" αλλά και του Κωστόπουλου και του life style. Η μετάβαση πέρασε από κάποια στάδια πολιτισμικής κρίσης.

Τα έζησα και τα είδα. Η μετάβαση αυτή κράτησε 30 χρόνια.

Αν είμαστε στην Ελλάδα του Γκάτσου του Ελύτη του Μάνου Λοϊζου του Χατζηδάκη, του Θεοδωράκη και του Ρίτσου ακόμα δεν θα μπορούσαν να μας φορέσουν αυτά τα μέτρα.

Έπρεπε να περάσει η χώρα από πολλά στάδια ιδεολογικού κρετινισμού και πολιτιστικής αποβλάκωσης για να σε λένε κοπρίτη και ότι ζεις πολύ και επιβαρύνεις τον προϋπολογισμό και να μην αντιδράς.

Συμπέρασμα: Τα μέτρα ήταν προαποφασισμένα χρόνια πριν. Εφαρμόστηκαν κάποιος κόσμος έφθασε στο έσχατο σημείο αποβλάκωσης. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να τα φάει όλα αυτά

[Divine Sinner]

εχει αμεση σχεση με αυτο

[Divine Sinner]

Αυτο ηθελα να βαλω αλλα αφηνω και το αλλο.

[Eva Luna]

Τα έζησα και τα είδα. Η μετάβαση αυτή κράτησε 30 χρόνια.

Αν είμαστε στην Ελλάδα του Γκάτσου του Ελύτη του Μάνου Λοϊζου του Χατζηδάκη, του Θεοδωράκη και του Ρίτσου ακόμα δεν θα μπορούσαν να μας φορέσουν αυτά τα μέτρα.

Έπρεπε να περάσει η χώρα από πολλά στάδια ιδεολογικού κρετινισμού και πολιτιστικής αποβλάκωσης για να σε λένε κοπρίτη και ότι ζεις πολύ και επιβαρύνεις τον προϋπολογισμό και να μην αντιδράς.

Και οχι μονο πολιτιστικης αποβλακωσης.
Μα να σε βριζουν Ελληνες και ξενοι και να μην σου φαινεται προσβολη;
Ποση λιγη αξιοπρεπεια πια μας εμεινε;
Που χαθηκε;
Και για ποια πνευματικη αφυπνιση μιλαμε εδω μεσα οταν ολα δειχνουν την πνευματικη/πολιτιστικη μας καθηλωση
και οπισθοδρομηση;
Ποσο δρομο εχουμε μπροστα μας για να (ξανα)διανύσουμε...

[doctormarkon]

Αυτά τα δύο βίντεο συμπληρώνουν αυτά που είπα πριν και δίνουν την απάντηση στην κυρία που έγραψε το αρχικό άρθρο.

Όπως οι διαφημίσεις έχουν απήχηση έτσι έχουν απήχηση και τα άρθρα τέτοιου είδους όπως του Νίκου Δήμου, του Ξανθούλη, ομιλίες του Βερύκιου αλλά και κουβέντες ανθρώπων της διπλανής πόρτας που αναπαράγουν τα γραφόμενα των επωνύμων και καταλήγουν στο "Για όλα φταις εσύ"

Αλλά όχι δεν φταις. Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη, όσο μορφωμένος και αν είναι ο κούκος όσο δραστήριος και αν είναι.
Εκεί είναι που διαφωνώ με τον Καζάκη χωρίς να αμφισβητώ τις γνώσεις του, την ευφυΐα του και την ορθότητα του λόγου του.

Γιατί η μετάβαση έγινε αργά, σταθερά και ύπουλα.

Ο μέσος Έλληνας δεν είναι ο ομορφάντρας, και Σία αλλά ο φαντασμένος Βλαχομπαρόκ.

Αλλά ας θυμηθώ απλά στοιχεία για το πως άρχισε αυτή η μετάβαση.

Σχολικά χρόνια: Πρόλαβα την εποχή όπου μέσα στην τάξη εκτός από μάθημα γινόταν και συζήτηση που συνεχιζόταν στο διάλειμμα. Σήμερα δεν γίνεται κάτι τέτοιο πλέον.
Μία μαθήτρια τότε Β Λυκείου είπε σε έναν καθηγητή ότι δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να φοράει ακριβά ρούχα και ότι δεν το θεωρεί σκόπιμο να επιβαρύνει την οικογένεια για να έχει άψογη εμφάνιση και ούτε πρόκειται να το κάνει. Ρώτησε τον Καθηγητή γιατί υπάρχει αυτή η τάση και κάποιες κοπέλες το μόνο που τις νοιάζει είναι να φορέσουν ότι ακριβότερο υπάρχει?

Ο Καθηγητής απάντησε: Αυτές θα βρουν το βιομήχανο ενώ εσύ θα λιώνεις στο μεροκάματο.
Θύελλα αντιδράσεων. Ο Καθηγητής ήταν λάθος. Αλλά όχι το είπε επίτηδες για να δώσει "νεύρο" στη συζήτηση, για να κινητοποιήσει όσους χασμουριώντουσαν και ζωγράφισαν ανθρωπάκια στο θρανίο. Έκανε το δικηγόρο του Διαβόλου.

Μια κουβέντα αρκούσε τότε για να ξυπνήσει ολόκληρη τάξη. Παρόμοιες συζητήσεις συνεχίζονταν στις καφετέρειες και κατέληγαν σε πολιτικά ζητήματα και καυτά θέματα. Με το χαρτζιλίκι μας παίρναμε δίσκους. Τραγούδια σε στίχους Γκάτσου αλλά και Νταλάρα που όσα γιαούρτια και αν τρώει τώρα, τα τραγούδια που είπε μεγάλωσαν κάποια παιδιά και ο στίχος τους (που δεν ήταν δημιούργημα του αλλά κάποιου ποιητή) αντικατόπτριζαν την "άλλη" Ελλάδα.

Είχα όνειρο να σπουδάσω. Είχα την τύχη και οι συνθήκες ευνόησαν ώστε το όνειρο να πραγματοποιηθεί.
Κοιτούσα σαν παιδί με ανοιχτό το στόμα αυτούς που μίλαγαν ωραία και είχαν γνώσεις. Όταν έγινα εγώ σαν αυτούς που κάποτε θαύμαζα οι άλλοι δεν με κοίταζαν με τον ίδιο θαυμασμό, κοιτούσαν περισσότερο αν η τσάντα πάει με το παπούτσι και αν το κραγιόν πάει με την μπλούζα. Οι συζητήσεις άλλαξαν και έγιναν κουτσομπολιά για επώνυμους και ανώνυμους. Ποιος είναι αδερφή, με ποιόν τα έχει, τι έπαιξε χθες η τηλεόραση, τι είπε ο Λαζόπουλος, κλπ κλπ κλπ.
Από τους επώνυμους κατέληγε η κουβέντα στους ανώνυμους "Γιατί πήγες κι είπες κι έλεγες, πως πήγα κι είπα κι έλεγα κλπ κλπ κλπ"

Ακόμα και στους χώρους δουλειάς το life style οργίαζε στα τέλη της δεκαετίας του 90.

[Eva Luna]

Γιατί η μετάβαση έγινε αργά, σταθερά και ύπουλα.

Συμφωνω. Και εκει ειναι που δικαιολογω σε ενα βαθμο την εκπτωση των αξιων μας.
Αλλα δεν δικαιολογω εξισου τα τσοπανοσκυλα που οργιασαν στην ιδια εκπτωση.
Εκεινα μαλλον την καθοδηγησαν για ολους εμας. Εδωσαν τον τονο.
Βλεπε Ακης μετα συζυγου μικρο "φωτεινο" παραδειγμα.

[doctormarkon]

Εκείνο που έλεγε ο Καθηγητής για τα ρούχα και το Βιομήχανο επεκτάθηκε σε κάθε χώρο εργασίας.
Έπαψε πια να είναι προϋπόθεση μόνο για να βρεις το "βιομήχανο" αλλά έγινε και προϋπόθεση για να βρεις δουλειά.
Και δεν ήταν μόνο το ακριβό ντύσιμο αλλά το life style που ποτέ δεν έμαθα τι ακριβώς σημαίνει.

Πάντα μου άρεσε το ωραίο ντύσιμο όχι απαραίτητα ακριβό. Σαν κάτι που μου έφτιαχνε τη διάθεση όταν ξεκινούσα τη μέρα στη δουλειά. Αλλά διαπίστωσα ότι μετρούσε το life style πολύ περισσότερο στην ευμένεια και στη δυσμένεια απ ότι η δουλειά και οι γνώσεις. Ρώτησα μία συνάδελφο γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Μου είπε να αλλάξω συμπεριφορά και ντύσιμο.
Η συμπεριφορά μου ήταν (κατά τη γνώμη μου άψογη από θέμα ευγένειας) και το ντύσιμο μου προσεγμένο και η εμφάνιση μου μια χαρά.

Η συνάδελφος με κοίταξε πονηρά και αινιγματικά και μου είπε: Τι περιοδικά διαβάζεις?
- Τρίτο Μάτι, Ανεξήγητο Strange και Αβατον της απαντάω.
- Δεν διαβάζεις περιοδικά life style?
- Τι είναι αυτά?
- Νίτρο Κλικ κλπ γι αυτό δεν σε υπολογίζουν γιατί αφού δεν διαβάζεις αυτά είσαι αντικοινωνική σαν από άλλο πλανήτη.
- Και που ξέρει η διευθύντρια τι διαβάζω εγώ σπίτι μου.
- Ξέρει γιατί τα περιοδικά αυτά δείχνουν τρόπους να συμπεριφέρεσαι και να ντύνεσαι. Κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους.
- Δεν μπορούμε πια να είμαστε ο εαυτός μας?
- Μπορείς αλλά να μην παραπονιέσαι μετά αν παραμένεις στάσιμη χωρίς προαγωγές και χωρίς εξτρα μπόνους από επιτροπές.

Παρατήρησα γύρω μου και παρατηρώ ακόμα. Οι παλιοί φίλοι και γνωστοί έγιναν πολύ "Δήθεν".

Το life style είναι τελικά μαγικό. Από αριθμό σε κάνει νούμερο.

Αυτά που διαβάζαμε στο Cosmopolitan στο Λύκειο και πέφταμε από την καρέκλα από τα γέλια γίνανε ευαγγέλιο.
Από την κουλτούρα του Γκάτσου, του Σεφέρη και του Χατζηδάκη φθάσαμε στην κουλτούρα του Κωστόπουλου.
Ο Κωστόπουλος και το Κοσμοπόλιταν έδινε πλέον ταυτότητα.

Μήπως ο ομορφάντρας και η Τασούλα είναι το ξεπεσμένο πρότυπο του Κοσμοπόλιταν και Νίτρο στην εποχή της κρίσης?

[doctormarkon]

Ο Κωστόπουλος και το Κοσμοπόλιταν είναι παιδιά της Μανίνας και γονείς του "Ομορφάντρα" και της Τασούλας.

Όσο και αν δεν θέλαμε ούτε θέλουμε να είμαστε μέλη αυτής της "Αγίας οικογένειας" αυτή η Αγία Οικογένεια πάντα επηρεάζει τη ζωή μας.

Γιατί και αυτή η κυρία που έγραψε το άρθρο, όπως και οι άλλοι "χάσκακες" τους κόβω να πέρασαν από την οικογένεια της Μανίνας του Κοσμοπόλιταν και του Νίτρο, να υιοθέτησαν όλες τις μαλακίες που έγραφαν, να τα έκαναν τρόπο ζωής.

Και τώρα αναθεματίζουν και μισούν τον ομορφάντρα.
Γιατί τον αναθεματίζουν? Παιδί τους είναι. Δημιούργημά τους είναι.

Όλα στηρίζονταν στο χρήμα, στο Δήθεν στην ψωροφαντασία.
Πίστευαν ότι με αυτά τα όπλα θα κατακτήσουν τα πάντα, θα ανοίξουν πόρτες.
Έκαναν delete στην προηγούμενη ζωή. Έσβησαν την Ελλάδα του Γκάτσου και του Σεφέρη.
Φορούσαν αυτά που υποδείκνυε ο Κωστόπουλος, είχαν το ύφος που υποδείκνυε ο Κωστόπουλος, έλεγαν φράσεις κλισέ που υποδείκνυε ο Κωστόπουλος. Πρόβαλλαν τον εαυτό τους σαν καλύτερο από τους άλλους, διαφήμιζαν τα λεφτά τους, πήγαιναν για καφέ σε ιν μέρη και έπαιρναν πόζα. Πρόσβαλαν τους φίλους τους με φράσεις κλισέ που ξεσήκωναν από τις σκουπιδοφυλλάδες. Μάθαιναν μόνο αυτό που θα χρησίμευε σε κάποιον εργοδότη προορισμένο να χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά και μόνο για κάποιον εργοδότη. Αν ο εργοδότης δεν γούσταρε να το χρησιμοποιήσει έπρεπε να το κάνουν delete. Αφήνοντας το πτυχίο να στολίζει τον τοίχο του σπιτιού τους σαν ένα ακόμα ψεύτικο σύμβολο του επίπλαστου life style.

Έφυγε το λούστρο, έφυγαν τα λεφτά που έφτιαχναν το λούστρο και έμεινε ο "ομορφάντρας" και η Τασούλα.
Τη χαλάει την κυρία ο ομορφάντρας και γκρινιάζει. Γιατί βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη χωρίς το φτασίδωμα του life style που δεν μπορεί να αγοράσει πλέον.

Η "ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ" του Κάφκα σε όλο το μεγαλείο της.

[doctormarkon]

Η θηλυκή "χάσκακας" εδώ κάνει την αυτοκριτική της αλλά με πολύ λάθος τρόπο και σε λάθος κατεύθυνση.

Όχι, δεν είμαι αγία. Όλα τα παραπάνω, τα απορρίπτει ο «ενήλικος» εαυτός μου. Ο «ανήλικος», έχει υπάρξει μέρος αυτού που τώρα απορρίπτω. Ίσως γι αυτό ενοχλούμαι τόσο πολύ τώρα. Το θέμα είναι ότι ο «ενήλικος» έχει περάσει στο άλλο άκρο. Θέλει τάξη, ησυχία, τυπικότητα κι αξιοκρατία.

.

Το life style που υιοθετήθηκε και λίγο πολύ επιβλήθηκε δεν ήταν οι τάσεις της μόδας στα ρούχα όπως κοντή-μακρυά φούστα χοντρό ή λεπτό τακούνι κλπ.

Ήταν τρόπος ζωής με οικονομική βάση αλλά κάποιες διαστάσεις του δεν σχετίζονταν φανερά με τα λεφτά.

Ήταν εκείνη η κακιούλα και η κρυφή χαρά όταν ο φίλος πάθαινε κάτι. Και ένα "καλά να πάθει" γιατί ζούσε έτσι ή αλλιώς.

Ήταν η συμβουλές προς κάθε αποδέκτη ότι δεν ντύνεται σωστά, ότι δεν μεγαλώνει σωστά τα παιδιά του, ότι δεν συμπεριφέρεται σωστά ότι το σπίτι του είναι μπανάλ διακοσμημένο.

Ήταν εκείνες οι μπηχτές προς τους φίλους και συναδέλφους για να τους μειώσεις για να φανείς "υπεράνω"

Ήταν το κάρφωμα και η ρουφιανιά προς τον προϊστάμενο για να δείξεις ότι εσύ δουλεύεις ενώ οι άλλοι είναι "κοπρόσκυλα".

Ετσι εξηγείται και το παράδοξο: Όλοι αυτοί και αυτές παιδιά του Κοσμοπόλιταν και του Νίτρο παρ όλη την γκρίνια τους για την Ελλάδα του ομορφάντρα και του τσάμπα, παρ όλη τη φτώχεια τους δεν φαίνεται να κακοπερνάνε και πολύ.

Όσο και αν υποφέρουν φχαριστιούνται που υποφέρει και ο γείτονας. Όλος ο κόσμος υποφέρει.

Μπορεί να ζουν μέσα στη μιζέρια με 500 Ευρώ να τα βγάζουν δύσκολα πέρα, αλλά τους παρηγορεί ότι ο φίλος και ο ξάδερφος ζει χειρότερα.
Αν ζει καλύτερα ζηλεύουν και πετούν μπηχτές.

Τα παιδιά του Κοσμοπόλιταν και του Νίτρο είναι τα πιό συμβιβασμένα απ όλους. Επειδή όλος ο κόσμος υποφέρει. Επειδή τους δίνεται η ευκαιρία να "συμβουλέψουν" και να κουνήσουν το δάχτυλο σε αυτόν που περνάει χειρότερα. Επειδή έχουν τη χαρά του κριτή.

[doctormarkon]

Σας έτυχε ποτέ να μπινελικιάσετε κάποιο φίλο που είχε καταπιεί κασέτα και άρχισε τις Κωστοπουλοσυμβουλές?

Μου έτυχε. Και ήξερα ότι είχε καταπιεί κασέτα.

Συμβούλευε ακατάπαυστα λες και είχε μπροστά της κανένα Μπούφο ή κανένα ανήλικο παιδάκι με νοητική υστέρηση. Δεν προλάβαινα να πω κιχ και συνέχιζε το χείμαρο των συμβουλών με κουνάμενο δάχτυλο.

Έλεγε ότι με 3200 Ευρώ το μήνα που παίρναμε πριν τις περικοπές εγώ και ο άντρας μου αθροιστικά δεν μπορεί να ζήσει οικογένεια. Ότι ο άντρας μου είναι τεμπέλης που δεν κάνει δεύτερη δουλειά. Ότι με πορδές δεν βάφονται αυγά. Ότι έχω παιδί και δεν πρέπει να συμπεριφέρομαι τόσο ανεύθυνα. Ότι στο σπίτι έχω έπιπλα 30 χρονών και δεν μπορεί να πατήσει άνθρωπος εκεί μέσα χωρίς να κοροϊδεύει για μία εβδομάδα. Ότι ο άντρας που βγάζει κάτω από 2.000 Ευρώ είναι άχρηστος και δεν είναι άντρας.

Ίσως κάτι τέτοιες μαλακίες έγραφαν τα περιοδικά της εποχής. Γιατί τα ίδια έλεγε και κάποια άλλη που δεν γνωριζόταν με την πρώτη η οποία παρόλο που ζούσε με περισσότερα είχε πολύ περισσότερο άγχος για το τι θα πει ο κόσμος. Αγόραζε ρούχα και φαγητά τα οποία τα πετούσε επειδή πάχαινε και δεν της έκαναν. Ζούσε σε ένα τυφλό "πρέπει" χωρίς νόημα και αυτό το "Πρέπει" ήταν πολύ ακριβό.

Τώρα ζούνε με τον άντρα της με 1000 ευρώ ίσως και λιγότερα. Όλη μέρα με μολύβι και χαρτί για να πληρώσουν τα χαράτσια. Τι θα πουλήσουν και τι θα περικόψουν.

Όχι δεν έχει πέσει σε κατάθλιψη.
Κατά έναν περίεργο τρόπο συμβιβάζεται με αυτά.
Αφού όλος ο κόσμος υποφέρει τι να κάνουμε?

Δεν χαίρομαι καθόλου να βλέπω τους πρώην φαντασμένους και τα Κωστοπουλόπουλα να υποφέρουν και να ζουν μίζερα

Αυτό που με χαλάει είναι η αποχαύνωση και η στωικότητα που απαρνιούνται τη ζωή που έχασαν.
Θα περίμενε κανείς να ξεσηκωθούν.
Αλλά αλλού το όνειρο αλλού το θαύμα.

[doctormarkon]

Ο Ομορφάντρας, το κουτσαβάκι Μερβεγιέ, η φουκαριάρα η μάνα μου και οι άλλοι αν και στερεότυπα με μεγάλη δόση υπερβολής δεν κατεβηκαν από άλλο πλανήτη. Προϋπήρχαν.

Ζούσαν δίπλα μας. Περνούσαμε δίπλα τους.

Αλλά οι κυρίες του Κοσμοπόλιταν δεν καταδέχονταν να ρίξουν τα μούτρα τους να τους μιλήσουν. Γι αυτές δεν υπήρχαν.

Τώρα που κατεβαίνουν τα σκαλιά των κοινωνικών διαστρωματώσεων και βλέπουν ότι ο Μερβεγιέ, και ο ομορφάντρας θα γίνουν ο νέος κοινωνικός τους κύκλος ανατριχιάζουν.

Θέλουν να τους εξαφανίσουν όλους αυτούς.

Με ενοχλούν οι διαφημίσεις αυτές.
Αλλά δεν με ενοχλούν καθόλου οι τύποι σαν τον ομορφάντρα και τον Μερβεγιέ.
Δεν με ενοχλούν οι μικροπωλητές του δρόμου, τα μαστόρια, οι μάγκες και οι χωριάτες.

Με ενοχλεί ο τρόπος που τους διακωμωδούν για να τους στοχοποιήσουν και να τους εξαφανίσουν αργότερα.

Με ενοχλεί η Ελλάδα της αποστείρωσης και του Πεταντίν. Η Ελλάδα της Φορμόλης.

Όταν έρθει αυτή η Ελλάδα κυρά μου που έγραψες το άρθρο δεν θα υπάρχει πιά η λίγδα του ομορφάντρα, όύτε ο κουτσαβάκιας ΜΕΡΒΕΓΙΈ.

Όλα θα είναι καθαρά και αποστειρωμένα. Αλλά μέσα σε αυτή την Ελλάδα θα είσαι εσύ κυρά μου που θα σε θεωρουν εστία μόλυνσης και ξένο σώμα.
Αυτοί που κάποτε έγλυφες και θαύμαζες.
Επειδή δεν θα καταναλώνεις πιά.
Επειδή δεν θα μπορείς να κάνεις τη φιγούρα σου.
Επειδή θα εξακολουθείς να θαυμάζεις τους δημίους σου.

Επειδή κάποτε μισούσες την Ελλάδα του ομορφάντρα και του Μερβεγιέ.

Και τότε. Όταν θα στοχοποιούν και θα διώκουν εσένα. Δεν θα υπάρχει κανείς για να σε υποστηρίξει.

[theo]

ασχετο ..αλλα θελω να το γραψω δημοσια...
δρ....
χαιρομαι να σε διαβαζω...
ασχετα αν συμφωνω η οχι ....

[doctormarkon]

Ευχαριστώ Τεο, Αλλά θα ήθελα τη γνώμη σου που συμφωνείς και που διαφωνείς.

Μπορεί η ψήφος μου και οι πολιτικές μου απόψεις να πηγαίνουν προς εκεί που ξέρεις (ΚΚΕ) αλλά όσον αφορά τη σημειολογία, τις διαφημίσεις και γενικότερα αυτό που λέμε χειραγώγηση, αποχαύνωση του κόσμου και τους τρόπους που γίνεται δεν νομίζω να διαφωνείς. Η διατριβή μου ξεκινά μεν από μία μαρξιστική βάση, αλλά τα εργαλεία στη συνέχεια είναι κατά κανόνα από τη σχολή της Φραγκφούρτης Μαρκούζε αλλά και Φουκώ, Μποντριγιάρ, Γκυ Ντεμπορ, Βανεγκεμ κλπ.
Ο Μαρξ έζησε σε μια εποχή που ήταν περισσότερο "υλιστική". Ορατό το αφεντικό κεφαλαιοκράτης, ορατή και χειροπιαστή η καταπίεση, ορατό το χρήμα αλλά και μετρημένα και συγκεκριμένα τα αγαθά.

Ο Μάρξ πρόβλεψε πολλά και πολλά από αυτά πραγματοποιήθηκαν αλλά δεν μπορούσε να προβλέψει όλους αυτούς τους μηχανισμούς που επηρεάζουν τις συνειδήσεις και κάνουν κάποιους ανθρώπους να θαυμάζουν τους δημίους τους, που κάνουν τους ανθρώπους πρόβατα που δεν έχουν συνείδηση ότι θα πάνε για σφαγή.

Κάποια περιοδικά που βρίσκονται αποκλειστικά στα περίπτερα της πλατείας Εξαρχείων αναλύουν παρόμοια θέματα. Ξετρυπώνουν πράγματα από την καθημερινή ζωή που περνάνε απαρατήρητα ως ασήμαντα ενώ δεν είναι.

Μια διαφήμιση μπορεί να είναι κάτι ασήμαντο με την πρώτη ματιά. Σε βομβαρδίζουν με αυτή συνεχώς. Ακόμα και αν δεν τη βλέπεις θα δεις πολλούς να έρχονται στο μαγαζί σου και να σε αποκαλούν "ομορφάντρα μου", θα δεις να μιλούν με φράσεις κλισέ της διαφήμισης, να λένε "τρατζικ" να την αναπαράγουν σαν παπαγάλοι.

Οι διαφημιστές θέλουν να πουλήσουν. Λογικό!. Αλλά οι διαφημίσεις αυτές κρύβουν και.............άλλα μηνύματα. Όχι υποσυνείδητα αλλά κρυπτογραφημένη προπαγάνδα.
Τα μηνύματα θα τα καταλάβεις αν εντοπίσεις τα "κοινά σημεία" και τον "κοινό παρονομαστή" που βρίσκεται σε όλες τις καινούργιες διαφημίσεις.

Ο κοινός παρονομαστής αυτός φαίνεται να έκανε δουλειά σε κάποιους σαν αυτή τη.........ζαβή που έγραψε το άρθρο στην αρχή

[kat_woman]

Τώρα τα διάβασα όλα αυτά..
Δόκτορ,


Είσαι η δεύτερη εδώ μέσα (η πρώτη είναι η Αρέλα..) της οποίας κάποτε θα ήθελα να διαβάσω βιβλίο..

[doctormarkon]

Καλή ιδέα έβαλες. Ίσως το κάνω. Σε ηλεκτρονική μορφή.

Μερικά καλά ιδεόγραφα κατάλληλα διαμορφωμένα καλό θα ήταν να γίνουν βιβλίο.
Ή μάλλον βιβλία.

[kat_woman]