Ένας φίλος απ'το ΥΤ, μου έγραψε σε στιγμή απόγνωσης:
[box=]
τι τραγικο ζω.
22 χρονια βγαζω κυδωνια και αλλα θαλασινα χειμωνα καλοκαιρι.Δεν μπορω να τα πουλησω νομιμα χωρις να τα περασω απο συσκευαστηριο[μαγαζι χοντρικης εμπορας που τον ενδιαφερει μονο το κερδος και η εμπορικη ιδιοτητα].Θα τρελαθω.Θελω να βαλω το ονομα μου στο προιον που βγαζω και να το δωσω σε οποιοδηποτε μαγαζι τιμολογημενο απο εμενα.Αυριο παω στη κτηνιατρικη της Χαλκιδας να τους ζηξτησω να με αφησουν να πουλω το μεροκαματο μου μπροστα απο τη υπηρεσια τους να δω τι θα γινει..........αφυπνιση[/box]
με "πόνεσε" αυτό το μήνυμα... τι να πεις στον άνθρωπο...
Του απάντησα προσπαθώντας να τον στηρίξω ψυχολογικά όπως και όσο μπορούσα, και ταυτόχρονα τον ρώτησα αν θα'χε αντίρρηση να παρουσιάσω το θέμα του στον ιστότοπό μας...
χθες μου απάντησε:
[box=]Πες το οπου θες.Πρεπει να καταλαβουν ολοι αυτην την εποχη που θελουν παραγωγικες διαδικασιες οτι υπαρχει ο τομεας αλιειας και ειδικοτερα η οστρακοαλιεια πηγες πλουτου για τον καθε φτωχο Ελληνα.Πως ομως, οπως συμβαινει μεχρι τωρα?μονο θεωριτικα και παπαριες, η λυσεις επι της πραγματικης οικονομιας?Ως τωρα οι προεδροι αλιευτικων συναιτερισμων ειναι τσιρακια εμπορων και σε πολλες περιπτωσεις γινονται εμποροι.Φυσικα η παρανομη αλιεια οστρακων και η λαθραια διακινηση ειναι στο ζενιθ.Ομερτα και αγιος ο θεος.Παραβαινω την ευρωπαικη νομοθεσια μου λενε οταν ζητω απο θαλασσια περιοχη που ελεγχετε να πουλω τιμολογημενο το μεροκαματο μου,επωνοιμα σε ψαροπωλειο της πολης μου χωρις να το συσκευασει ο εμπορας της πολης.Μα δεν υπαρχει γιατρος στο συσκευαστηριο που λενε οτι πρεπει να πανε τα οστρακα και ουσιαστικος ελεγχος μηδεν.Συνενοχος σε αυτο το αισχος δεν θελω να γινω.Δεν αντεχω πια να τα βλεπω και να μη αντιδρω και ειδικα αυτην την εποχη.Δυστηχως Βασουλα δεν εχει σημασια η περιοχη που ζω.Ανα την Ελλαδα συναντας απιστευτες συνθηκες.Θελει πολλα λογια.Συμπαθαμε που σου μιλω αλλα εγινες το σωσιβιο μου οταν ενα βραδυ "λυγησα" και σου εστειλα το μυνημα μου.Δεν σου ζητω τιποτα και δεν υπαρχει τιποτα υστεροβουλο στο μυαλο μου.Συνχωρησε με.[/box]
Του απαντώ δημόσια, αφού μου επέτρεψε (και τον ευχαριστώ) να δημοσιοποιήσω το θέμα του.
Φίλε μου, κατ'αρχήν δεν έχω τίποτα να του συγχωρήσω όπως μου ζητάς. Έχω να σε ευχαριστήσω που απευθύνθηκες σ'εμένα τη στιγμή που ένιωθες να λυγίζεις...
Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι πιο χειροπιαστό να βοηθήσω... Η ανημπόρια μου να σταθώ στο φίλο, στη μάνα που με γέννησε, στο συνάνθρωπο γενικότερα ή να σταθώ όρθια και η ίδια, είναι ένας από τους κύριους λόγους που νιώθω την οργή και την αγανάκτηση συχνά να ξεχειλίζει, χωρίς να μπορώ (ή να θέλω) να την ελέγξω...
Οργή και αγανάκτηση, όχι μόνο απέναντι στον ΓΑΠ, αλλά στο ίδιο το πολιτικό σύστημα, το οποίο, έτσι όπως ΕΠΙΤΡΕΨΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ να εκτραφεί και να διαμορφωθεί, έδωσε τη δυνατότητα στον ΓΑΠ και τον κάθε ΓΑΠ, να παραδώσει σήμερα την πατρίδα μας για μεζέ στο ολιγαρχικό τσιμπούσι της ελίτ που είναι σφιχταγκαλιασμένη με τους μεγαλοτραπεζίτες.
Όταν από το '82 και μετά, βλέπαμε τον Αντρέα να αποδεκατίζει κάθε μορφής βιομηχανία στην Ελλάδα, όταν τον βλέπαμε να δίνει κάλπικες διαδρομές καλοζωϊας στην περιφέρεια, με την προϋπόθεση να αποδεκατιστεί σιγά σιγά η αυτάρκειά μας σε βασικά διατροφικά αγαθά και να τσακίζεται η ραχοκοκαλιά της πραγματικής οικονομίας με τη διάλυση/αφανισμό της όποιας βιομηχανίας και παραγωγής είχαμε, εμείς (με το "εμείς" εννοώ τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων τότε, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που τον καθυβρίζουν σήμερα) τον εξυμνούσαμε και τον χειροκροτούσαμε γιατί μας ανέβασε συντάξεις, μισθούς και καθιέρωσε την ΑΤΑ (αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή). Μας πρόσφερε δηλαδή μια επίπλαστη άνοδο του βιοτικού μας επιπέδου, ενώ γνώριζε (κι αυτός κι ο προκάτοχος κι οι διάδοχοί του) πως όλο αυτό το "πανηγύρι" που ζούσαμε τότε, δεν ήταν χάρισμα, αλλά θα πληρώναμε πολύ αργότερα τις συνέπειες...
Εμείς απολαμβάναμε ανυποψίαστοι, την καλή μας τύχη και μια ψευτο-καλοζωία. Είδαμε το τυράκι, μπήκαμε μέσα, το φάγαμε, χωρίς φυσικά να συνειδητοποιούμε (ούτε κατά διάνοια τότε) ότι είχαμε μπει σε μια καταστροφική φάκα, απ'την οποία αν βγαίναμε ποτέ, δε θα βγαίναμε απλά λαβωμένοι, αλλά μάλλον κλινικά νεκροί.
Συνεπώς σήμερα που οι απίστευτες δυσκολίες στην επιβίωση (που δεν υπήρξαν ούτε επί κατοχής) μας αφυπνίζουν κανονικά, σήμερα που αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε όσο κι αν δε θέλουμε να το πιστέψουμε, πόσο κορόιδα μας έπιασαν ΟΛΟΙ ΜΗΔΕΝΟΣ ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥ (από τις ελάχιστες φορές που μου επιτρέπω να "τσουβαλιάζω") και πόσο ΔΕΝ νοιάστηκαν ΠΟΤΕ για την ευμάρεια του λαού, πόσο πιστά ακολουθούσαν τις νεοταξίτικες εντολές που επεδίωκαν συνειδητά την ηθική, βιοποριστική και στην τελική...την καθολική εξόντωση όλων των λαών, παίζουν δύο σενάρια:
α/Ή είναι πολύ αργά για να κάνουμε το ο,τιδήποτε, όσο κι αν αντιδρούμε, οπότε περιμένουμε αδρανείς την ολοκλήρωση της ατζεντάρας της υποδούλωσης και/ή του αφανισμού μας...
β/ή είναι η καταλυτική στιγμή που όλοι οι λαοί ενωμένοι και εστιασμένοι σε συγκεκριμένα σημεία, θα φέρουν τα πάνω κάτω, και στην τελική την πλήρη κατάρρευση ενός ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΥ συστήματος μαζί με την πτώση των ολιγαρχών αυτών που την είδαν θεοί εδώ και πολλές δεκαετίες, και κυρίως αήττητοι. ΟΥΔΕΙΣ αήττητος, πολλώ δε μάλλον οι κατάπτυστοι υβριστές της ίδιας της ζωής, και σφαγιαστές-δολοφόνοι ανθρώπων.
Εγώ είμαι απ'τις τρελές κι αλλοπαρμένες, που πιστεύουν στην δεύτερη εκδοχή του "ή" που κοτσάρησα παραπάνω. Πίστη θέλει, δύναμη ψυχής, θετική σκέψη και να παλεύουμε όσο μπορούμε να βαστάμε ψηλά το ηθικό και το κεφάλι, ακόμα και στη χειρότερη που μας βρίσκει και θα μας βρει... ΝΑ ΜΗΝ κάνουμε δηλαδή αυτό που εκείνοι επιδιώκουν: Να μην σκύψουμε το κεφάλι ηττημένοι, πιστεύοντας στην απόλυτη παντοδυναμία τους. Πιο γόνιμο, σωστό και δόκιμο είναι να πιστεύουμε πως θα'ρθει κάποια στιγμή, που οι συνθήκες, οι συγχρονικότητες, οι εξελίξεις και οι ποικιλότροπες αντιστάσεις μας, θα φέρουν τελικά την ήττα τους. Αν δεν μπορούμε, δεν θέλουμε ή δεν έχουμε τη δύναμη να πιστεύουμε σ'αυτό αυτές τις ώρες, η νίκη τους είναι προδιαγεγραμμένη, όχι επειδή είναι πράγματι αήττητοι, αλλά επειδή για άλλη μια φορά, τους παραδίδουμε εμείς οι ίδιοι αμαχητί τα σκήπτρα της παντοδυναμίας.
Προσωπικά συμπάσχω με τα δεινά και τις δοκιμασίες που περνάς...Όπως συμπάσχω και πονάω για τα δεινά όλων γύρω μου, γνωστών και αγνώστων... Κάτι μου λέει ότι ο Τότης μας θα σε νιώσει ακόμα πιο καλά, δεδομένου ότι είναι σε συναφή ενασχόληση και δοκιμάζεται κι εκείνος, όπως εσύ, όπως όλοι σε κάθε μετερίζι...
Ξερω, ίσως ακουστούν "λίγα" αυτά που θα σου πω, αλλά φίλε μου δεν μπορώ να σου πω παρά μόνο ένα:
Βάστα γερά μέσα σου την Πίστη στο Θεό σου και στο Φως, και διατήρησε τη δύναμη και το πείσμα της αγωνιστικότητάς σου...
Καλή σου μέρα και καλό μήνα φίλε μου.
![rose :rose:](./images/smilies/rose.gif)
ΥΓ: Θα του σταλεί λινκ αυτού του αναρτήματος.