Συν-τ0νισμ0ί & Ηχ0λαλίες

[Oneiro]

" Ένα παιδί κοιμάται. Όλη τη μέρα έκλαψε.
Αλλά τώρα χαμογελάει καθώς η Μεγάλη Άρκτος του γλείφει
με τη χρυσαφιά της γλώσσα το ξεσκέπαστο πόδι του. "

Τάσος Λειβαδίτης

[PELTASTIS VARNAVAS]

ενα τραγουδακι απο τα λλιον παλια που μας παει ακομα παλιοτερα...ταξιδευοντας στο χρονο και στες θαλασσες του νοτου..ιουλιος που μας κοντοζυγωνει
με χρωματα κι αρωματα
γευσεις και καμωματα



Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Πρώτη εκτέλεση: Λουδοβίκος των Ανωγείων


Τ' άλογο το καλντερίμι
πέτρα πέτρα το μετρά
τρίζει ο χρόνος στο λιμάνι
σαν το κάρο που τραβά

Γράφει ο φάρος μες τη νύχτα
ίσια κόκκινη γραμμή
με το ένα ναι μου λέει
με τα δυο μου γνέφει μη

Έχει αργήσει το καράβι
ξημερώνει Κυριακή
μα του λιμανιού οι εργάτες
το 'χουν ρίξει στη ρακή

Το λιμάνι του Αη Νικόλα
μύρισε με το κερί
άραγε οι ανθρώποι αλλάζουν
ή αλλάζουν οι καιροί

Κι ο Σαλής στο καλντερίμι
μέσα στη οχλοβοή
σείρνει τα βαρύ καρότσι
με βασιλικό στ' αυτί

-------------------μα τα πραματα πότε ηταν απλα για να ειναι και τωρα??

http://www.youtube.com/watch?v=F4WY3eZfh_Q


Ο μαύρος, ο Σαλής, ο Κρητικός


Σαν παραμύθι μοιάζει η ζωή του Σαλή που αναδύθηκε από την ομίχλη του χρόνου χάρη στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. Οφειλή στη μνήμη ενός ταπεινού ανθρώπου, η καλοσύνη του οποίου έμεινε παροιμιώδης. Το έργο της Ελένης Μερκενίδου «Σαλής, ο μαύρος βαρκάρης» (βασισμένο προφανώς σε μαρτυρίες Κρητικών που τον γνώρισαν) το είδαμε σε μια από τις τέσσερις παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης που φιλοξενήθηκε έως χθες στο «Κάππα», σκηνή φέτος του Εθνικού Θεάτρου.


Ενας Αφρικανός μουσουλμάνος, που βρέθηκε στου κύκλου τα γυρίσματα κι η τύχη τον έφερε μικρό παιδί αυτόν και την αδελφή του στα Χανιά της Κρήτης (ο βίος του εκτυλίχθηκε επί σκηνής από το 1918 έως το 1967 που πέθανε). Παράσταση με μια «μπρεχτική» σκηνοθετική ματιά (Γιάννης Καραχισαρίδης) που ερχόταν σε διάσταση με το ταμπεραμέντο των κρητικών ηρώων του περίγυρου αλλά και με το ευαίσθητο θέμα του έργου, από το οποίο έλειπε πάντως το «καρύκευμα» της κρητικής ντοπιολαλιάς....

http://archive.enet.gr/online/online_te ... d=59144240

http://ierapostoliko.blogspot.com/2009/ ... st_05.html

---------ηταν να το ριξω στα νοσταλγικα αλλά για μενα ολα ξεκινησαν με ενα τραγουδι..
συν-τονισμος και ηχολαλια...προσβλεποντας στην φιλοξενια της ηλεκτρονικης οικοδεσποινας του ττοπικ ονειρον απολαυστε το

[Oneiro]

Σε ευχαριστώ Πελταστή για την τρυφερή ιστορία του Σαλή.


Καμιά φορά οι νοσταλγικές διαδρομές συντονίζουν όνειρα και θύμησες
σε όποια σοκάκια εγουστάρουν και στην ανατολή του Ιούλη που ρχεται
θυμήθηκα ένα ξεχασμένο 0νειρο κάποια βραδυά του Προφήτη Ηλία..





Τίναξε, νύχτα μάγισσα, το μαύρο σου σεντόνι
να πέσει στο κορμάκι μου των αστεριών η σκόνη.

Φεγγάρι μου, χαμήλωσε και κάτσε στα μαλλιά μου
απόψε για στερνή φορά θα 'ρθει στην αγκαλιά μου.

Ε ηλιαχτίδα μου χρυσή, κλωστή μου τεντωμένη
που πιάνεται μικρός Θεός στη γη και κατεβαίνει.

Ήλιε μου ελαφροκυνηγέ, στα συννεφένια δάση
στέλνω γεράκι την καρδιά στον ώμο σου να κάτσει.

Τόσες κραυγές σε μια σιωπή πες μου πώς έχεις κρύψει
και στο χαμόγελό σου πώς χώρεσε τόση θλίψη.

Οι σκέψεις και τα λόγια μου καράβια στοιχειωμένα
πλένε σε σκοτεινά νερά, πιάνουν λιμάνια ξένα.

Είναι οι μέρες μου θλιβές κι οι νύχτες δίχως άστρα
κι εγώ αλλόκοτη σκιά σ' ερειπωμένα κάστρα.

Το δαχτυλίδι τση χαράς το 'χασα στα ποτάμια
το βρήκε μια νεράιδα που βγήκε απ' τα καλάμια.

Με πιάνει μερικές φορές και θέλω να σκοτώσω
τον εαυτό μου τον παλιό που αγαπούσα τόσο.

Ψυχή μου, πεταλούδα μου στου πρωινού την πάχνη
και σκλαβωμένη απ΄του καιρού την γκρίζα την αράχνη.

Γυρίζεις τις σελίδες σου κι οι λέξεις δεν αλλάζουν
οι μέρες που πεθαίνουνε είναι αυτές που μοιάζουν.

Πώς θα ΄θελα να γυμνωθώ και μακριά να τρέξω
απ΄ τις στολές που μ' έντυσαν χωρίς να τις διαλέξω.

Στο γέλιο του μικρού παιδιού και στου τρελού το δάκρυ
βρήκα τη μέση τση καρδιάς και του ντουνιά την άκρη.

Του 'λέγαν πως δε σκέφτεται κι εκείνος απαντούσε
αν η καρδιά, σκεφτότανε τότε θα σταματούσε.

Γαλάζιες πέτρες οι στιγμές κι ο χρόνος αλυσίδα
που μου 'σπασε απ' το λαιμό όταν σε πρωτοείδα.

Αργά προς τα ουράνια πήγαινε τ' άλογό μου
μια Κυριακή που σμίξαμε στην ερημιά του δρόμου.

Γίνομαι κρίνο στο γιαλό και στη στεριά κοράλλι
κι ό,τι δεν είχα φανταστεί μες στη δική σου αγκάλη.

Τα λόγια μου κρεμάστηκαν στου έρωτα τ' αχείλι
σαν τα παιδιά που κλέβουνε ένα τσαμπί σταφύλι.

Αγκάθινο στεφάνι μου και κράνυχα του γύπα
τα λόγια που δεν άκουσα κι εκείνα που δεν είπα.

Από τις τρύπες των καρφιών στα κόκκινά μου χέρια
πετάξανε στον ουρανό δυο άσπρα περιστέρια.

Η θάλασσα είναι μακριά στ' απέραντου την άκρη
μα τηνε θρέφει του βουνού το κρουσταλένιο δάκρυ.

Ο άνεμος κοιμήθηκε στης θάλασσας τη ράχη
σαν ν' αγαπήθηκαν ξανά ύστερα από τη μάχη.

Όνειρο, πίθηκε τρελέ, στ' ακρόκλαδα τση σκέψης
που πας στον κήπο του Θεού το μήλο να του κλέψεις.

Ρώτησα το γέρο Θεό το νόημα του κόσμου
και μου 'πε εικοστέσσερα ελεφαντάκια δώσ' μου.

[Irene3006]

[Oneiro]

Η κούνια μου ακουμπούσε στη βιβλιοθήκη, Βαβήλ σκοτεινόν, όπου μυθιστόρημα, επιστήμη, μυθολογία, τα πάντα, η λατινική τέφρα και η ελληνική σκόνη, ανακατευόσαντε. Δεν ήμουν μεγαλύτερος από ένα βιβλίο.

Δύο φωνές μου μιλούσαν. Η πρώτη, ύπουλη και σταθερή, έλεγε: «Η Γη είναι ένα γλύκισμα ωραίο• μπορώ (και η ευχαρίστηση σου θα’ναι τότε χωρίς τέλος!) να σου δώσω μια όρεξη παρόμοια μεγάλη». Και η δεύτερη: «Έλα! ώ έλα στο ταξίδι των ονείρων, πέρα από το δυνατό, πέρα από το γνωρισμένο!». Και η φωνή αυτή ετραγουδούσε όπως ο άνεμος στις ακρογιαλιές, φάντασμα που κλαυθμυρίζει και κανείς δέν ξέρει πούθε ήρθε, που χαϊδεύει το αυτί κι όμως το τρομάζει. Σου απάντησα: «Ναι! γλυκιά φωνή!».

Από τότε κρατάει αυτό που μπορεί, αλίμονο! να ειπωθεί πληγή μου και πεπρωμένο μου. Πίσω από τις σκηνοθεσίες της απεράντου υπάρξεως, στο μελανότερο της αβύσσου, βλέπω καθαρά κόσμους παράξενους, και, θύμα εκστατικό της οξυδέρκειάς μου, σέρνω φίδια που μου δαγκάνουν τα πόδια. Κι από εκείνο τον καιρό αγαπώ τόσο τρυφερά, καθώς οι προφήτες, την έρημο και τη θάλασσα, γελώ στα πένθη και κλαίω στις γιορτές, βρίσκω μιά γεύση γλυκιά στο πιο πικρό κρασί, νομίζω πολλές φορές για ψέμματα τις αλήθειες, και, με μάτια στο ουρανό, πέφτω σε γκρεμούς.

Αλλά η Φωνή με παρηγορεί και λέει: «Κράτησε τα όνειρά σου• οι συνετοί δεν έχουν έτσι ωραία σαν τους τρελλούς!»

"La Voix"
Charles Baudelaire
Μετάφραση: Κ.Καρυωτάκης



«Garde tes songes: Les sages n'en ont pas d'aussi beaux que les fous!»

[Irene3006]

Wake me up when September ends...!

[Oneiro]

...Ἂν ἀρχίσω νὰ τραγουδῶ θὰ φωνάξω
κι ἂ φωνάξω-
Οἱ ἀγάπανθοι προστάζουν σιωπὴ
σηκώνοντας ἕνα χεράκι μαβιοῦ μωροῦ τῆς Ἀραβίας
ἢ ἀκόμη τὰ πατήματα μιᾶς χήνας στὸν ἀέρα...

Γ. Σεφέρης



ἀκριβέ μου Ἐλπήνωρ! Ἠλίθιε, φτωχέ μου Ἐλπήνωρ

[ION 4ever]

Ax! oneiro
...άπιαστο είσαι

[Odysseas A]

για την επετειο του Αρχαγγελου της Κρητης

γεννηθηκα στο βλεφαρο του κεραυνου
σβηνω κυλωντας στα νερα

ανεβηκα στην κορυφη της συννεφιας
σαιταροντας με τις τριχιες του λιβανιου
πηρα το δρομο της σπορας

κοιμηθηκα στο προσκεφαλι του σπαθιου
ειχα τον υπνο του λαγου

αγναντευα την πυρκαγια της θεμωνιας
αμιλητος την ωρα της συγκομιδης
πηρα ταγαρι ζητιανιας

ανταμωσα τον χαρο της ξερολιθιας
το αλογο στ' αλωνι να ψυχομαχει
πηρα ταγαρι ζητιανιας

ἀκριβέ μου Ἐλπήνωρ! Ἠλίθιε, φτωχέ μου Ἐλπήνωρ

[Irene3006]

...With or without you...

[Irene3006]

[Irene3006]

Μετά από 6 ώρες τρεξίματος και έντασης στη δουλειά... Ώρα για χαλάρωση...
Λατρεμένη η Ευανθία Ρεμπούτσικα... Με ταξιδεύει μίλια μακριά με τη μουσική της...

[Acid{RFE}]

Ένα πολύ ιδιαίτερα ωραίο δημιούργημα,
το οποίο φυσικά δεν άντεξα και το έβαλα
κι εγώ στο YT με δική μου επιλογή εικόνας...

[Oneiro]

Ένα πολύ ιδιαίτερα ωραίο δημιούργημα,
το οποίο φυσικά δεν άντεξα και το έβαλα
κι εγώ στο YT με δική μου επιλογή εικόνας...

και πολύ καλά έκανες

[Oneiro]

Η τρυφερότητα αυτού του τραγουδιού με κάνει να ανατριχιάζω..



"Promise is never over,
never questioned it needed reply"

[Acid{RFE}]

και πολύ καλά έκανες

[Odysseas A]

summer mooding

[Oneiro]

Του Αϊ Λιά σήμερα αλλά ένα τραγούδι
για τον Αϊ Γιώργη, απόψε ζητά να ειπωθεί

(Ainsi soit-il...)

[ION 4ever]

[Oneiro]

Ήταν ο άνεμος που τους έδωσε ζωή.
Είναι ο άνεμος που βγαίνει από το στόμα και μας δίνει ζωή.
Όταν πάψει να φυσάει πεθαίνουμε.
Στο δέρμα και στις άκρες των δαχτύλων μας βλέπουμε τα ίχνη του ανέμου.
Μας δείχνουν που φυσούσε ο άνεμος όταν πλάστηκαν οι πρόγονοί μας...

[Irene3006]

To λατρεύω...!

[Oneiro]

- Αναρωτιέμαι, είπε αν τα αστέρια φωτίζονται για να μπορεί ο καθένας μας να ξαναβρεί κάποια μέρα το δικό του.
Κοίταξε τον πλανήτη μου. Είναι ακριβώς από πάνω μας... Μα πόσο μακριά βρίσκεται!

Μικρός Πρίγκιπας




..Des méandres au creux des reins..

[ArELa]

Το χάρισα στον ΗλιοΝικόλα μας σήμερα, αλλά πρέπει να το βάλω κι εδώ...




Αυτό ή το βιώνουμε στο μεδούλι μας, ή το απολαμβάνουμε απλά σαν σκέτο άκουσμα... και στις δύο περιπτώσεις...

δε χρειάζονται λόγια.

[Oneiro]

Τί στίχοι...

[Irene3006]