ποιηση για την Ποιηση

[Odysseas A]

Σαν σημερα πριν απο 97 χρονια στην γαλλοαποικιακή Αλγερια γεννηθηκε ο Albert Camus, ενα ανησυχο πνευμα που αναζητουσε το νοημα στη ζωη. Δυστυχως ακομα και μετα απο 37 χρονια απο τον θανατο του, καποιοι χαρτογιακαδες επιμενουν να κιβδηλωνουν μνημες για ιδία οφελη.

Μικρο αποσπασμα από τον "Μυθο του Σισύφου- δοκιμιο πανω στο παράλογο"

"Αν ημουν δεντρο αναμεσα σε δεντρα, γατα αναμεσα σε ζωα, αυτη η ζωη θα είχε
ενα νοημα ή, αυτο το προβλημα δε θα υπηρχε καν, γιατι θ' αποτελουσα ενα
κομματι αυτου του κοσμου. Θα η μ ο υ ν αυτος ο κοσμος που του εναντιώνομαι
μ'ολη μου τη συνειδηση, απαιτωντας επιμονα να συμφιλιωθω μαζι του. Αυτη η
απλουστατη λογικη με φερνει αντιμετωπο μ' ολοκληρη τη δημιουργια.
Δεν μπορω να την αρνηθω διαγραφοντας την. Οφειλω λοιπον, να μεινω πιστος
στην αλήθεια μου. Οφειλω να υποστηριξω εκεινο που μου παρουσιαζεται τοσο φανερα,
ακομα κι αν είμαι αντιθετος. Και τι αποτελεί την ουσια αυτης της συγκρουσης, αυτης της
αποστασης αναμεσα στον κοσμο και το πνεύμα μου, εκτος από τη συνείδησή μου;
Εαν, λοιπον, θελω να μεινω πιστός στην αλήθεια μου, αυτο θα το πετυχω με την
βοηθεια μιας αδιακοπης συνειδησης, παντα ανανεωμενης, παντα εντονης. Για την
ωρα, μου χρειαζεται αυτη η συνειδηση. Αυτη την ωρα, το παραλογο, τοσο ευκολο
και τόσο δυσκολο μαζι για να το κατακτησω, ξαναμπαινει στη ζωη ενος ανθρωπου
και ξαναβρισκει την πατριδα του. Αυτή την ωρα ακόμα, το πνεύμα μπορει ν'
αφησει τον ανυδρο και ξερο δρομο του φωτεινού αγωνα. Το παράλογο, τωρα,
εμφανιζεται στην καθημερινη ζωη. Ξαναβρίσκει τον κόσμο που ανηκει το ανώνυμο
"ον", αλλ' από εδω και στο εξης ο ανθρωπος ξαναγυριζει σ' αυτον φερνοντας μεσα
του την επανασταση και τη λογικη. Σταματησε να ελπιζει. Βασιλειο του, ειναι,
επιτελους, αυτη η κολαση του παροντος. Ολα τα προβληματα ξαναγινονται
πολυπλοκα. Μπροστα στο λυρισμο σχηματων και χρωματων παύει να υπαρχει αφηρημενη επιφάνεια.
Οι αντιφασεις του πνεύματος ζωντανευουν και ξαναβρισκουν το αθλιο και υπεροχο καταφυγιο
της ανθρωπινης καρδιας. Δεν εξηγηθηκε τιποτα.
Αλλαζουν, ομως, ολα οψη. Πού παμε; Προκειται να πεθανουμε,
να γλιτώσουμε με το πηδημα, πάμε να ξαναχτισουμε με ιδεες και σχηματα ενα
σπιτι στα μετρα του; Ή θα μπορεσουμε ν' αντεξουμε την τρομερη κι υπεροχη
συνθηκη του παραλογου; Μ' αυτα τα δεδομενα, ας κανουμε μια τελευταία
προσπαθεια για να φτασουμε στις αποψεις μας. Σ' αυτο τον παραλογο κοσμο, το
κορμι, η τρυφεροτητα, η δημιουργια, η δραση, η ανθρωπινη αξιοπρεπεια, θα
ξαναβρουν τοτε τη θεση τους. Ο ανθρωπος θα ξαναβρει, επιτέλους, σ' αυτον το
κρασι του παραλογου και το ψωμι της αδιαφοριας που μ' αυτά διατηρει το
μεγαλειο του."

[Odysseas A]

«Ο έρωτας», ειπες,
«αυτος μονο καρφωνει εξω απ' τον Καιρό
την Μνήμη»
φτανει στην Παργα των τσιγγανων,
φτανει στην Παραμυθιά των ατιθασων
Τσαμηδων,
φτανει στους τσογλανους του Σαββατοβραδου
στα Γιαννενα, στην λιμνη...
«Τα ματια σου ειναι δυο συννεφα»
δύο συννεφα που δεν ξερουν
πώς να γινουνε βροχή...

Κωστης Μοσκώφ

[PELTASTIS VARNAVAS]

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΡΑ

[ναι ναι ο αγαπητος μας επαιζε κατω απο τα δοκαρια!!!!]

ω φιλτατε Οδυσσευ


http://vlepontaskaigrafontas.blogspot.c ... st_29.html

σορρυ ενεκα αθεραπευτος φαν των υγιων συνδυασμων ο βαρναβακος

[Odysseas A]

αυτο δεν το ηξερα !!
θενξ Varnava !

[Odysseas A]

Αυτο ειναι νοσταλγία: να κατοικεις στο κυμα
και να μην εχεις πατριδα μες το χρονο.
Και οι επιθυμιες αυτο ειναι: σιγανη συνομιλια
της αιωνιοτητας με καθημερινες ωρες.
και η ζωη ειναι αυτο: ωσπου απο ενα χτες
να βγει η μοναχικοτερη απο τις ωρες ωρα,
που διαφορετικα απο τις αλλες αδελφες της
γελωντας, μπροστα στο αιωνιο μονο θα σωπασει.

Ραινε Μαρια Ριλκε

[PELTASTIS VARNAVAS]

Ο Πάνθηρας

Το βλέμμα του κουράστηκε από το πέρα-δώθε
πίσω από το κάγκελο, που δε κρατιέται άλλο.
Του μοιάζει να υπάρχουνε χιλιάδες σιδερόβεργες
και πίσω από αυτές τις σιδερόβεργες το Τίποτα!

Η απαλή κι ευλύγιστη, γερή περπατησιά
που οδηγεί σε κύκλους που μικραίνουν,
μοιάζει χορός με δύναμη στο κέντρο,
που ναρκωμένη πυργώνεται μια θέληση.

Μόνο λίγες φορές ανοίγει τα βλέφαρα,
αθόρυβα. Έπειτα εισχωρεί μια εικόνα,
που διαπερνά τη γαλήνη των μελών του
κι εκεί στη καρδιά, παύει πια να υπάρχει.

ΡΜΡ

http://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=1248

Der Panther
Im Jardin des Plantes, Paris

Sein Blick ist vom Vorübergehn der Stäbe
so müd geworden, dass er nichts mehr hält.
Ihm ist, als ob es tausend Stäbe gäbe
und hinter tausend Stäben keine Welt.

Der weiche Gang geschmeidig starker Schritte,
der sich im allerkleinsten Kreise dreht,
ist wie ein Tanz von Kraft um eine Mitte,
in der betäubt ein großer Wille steht.

Nur manchmal schiebt der Vorhang der Pupille
sich lautlos auf -. Dann geht ein Bild hinein,
geht durch der Glieder angespannte Stille -
und hört im Herzen auf zu sein.




Rainer Maria Rilke, 6.11.1902, Paris
http://rainer-maria-rilke.de/080027panther.html
--------------------------------------------------------------------

ΣΟΡΥ φιλε Οδυσσευ που ξανα παρεμβαινω ειμαι ενα διποδο με πολλες αχιλλειες πτερνες
αυτες ειναι μερικες απο το ολον...νοσταλγιες,, πανθηρες, καμυ και σισυφος κτλ κτλ
[απο γερμανικα ξερω μονο την 11αδα της μπαγιερν μοναχου του 1986 και κατι λιγα απο ζανκτ παουλι... ]

[ArELa]

Oδυσσεύ...μας έλειψες!

Επανέκαμψες με κάτι υπέροχο.
Σ'ευχαριστώ...

[Odysseas A]

Συνεχιζουμε με Ριλκε γιατι απο οσο βλεπω τον αγαπατε κι εσεις οπως κι εγω. PELTASTI VARNAVA παρεμβαινε με την καρδια σου, η ποιηση ειναι κτημα αδεσποτον και γι αυτο πρεπει να μοιραζεται.

Εισοδος
Οποιος και να ‘σαι: Το βραδυ να βγεις εξω απ’ το δωματιο σου
εκει μεσα τα γνωριζεις αλα
σαν τον ουρανο, πριν από τον οριζοντα, το σπιτι σου ειναι
Οποιος και να ‘σαι
Με τα ματια σου, τα κουρασμενα,
μολις λευτερωθουν από το φαγωμενο σου κατωφλι,
Σιγα-σιγα σηκωνεις ενα δεντρο μαυρο και μπρος στον ουρανο το στηνεις
λυγερο, μοναχο,
Και τον κοσμο δημιουργησες,. Κι είναι μεγαλος
Κι ειναι σαν λογος, που ακομη, στην σιωπη, ωριμαζει.
Κι οπως την εννοια του συλλαβαινει η θεληση σου,
τρυφερα, τα ματια σου, τον απολευτερωνουν ….



κι εγω ευχαρισω ΑRELA για την φιλοξενια

[Odysseas A]

Ολα τα ερωτικα γραμματα ειναι γελοια.
Δε θα ηταν ερωτικα γραμματα αν δεν ηταν γελοια.

Στον καιρο μου εγραψα κι εγω γραμματα ερωτικα,
οπως κι οι αλλοι,
γελοια.

Τα γραμματα τα ερωτικα αν ερωτας υπαρχει,
πρεπει γελοια να ειναι.

Μα στην πραγματικοτητα,
μονο εκεινοι που ποτε δεν εγραψαν
γραμματα ερωτικα
ειναι γελοιοι.

Μακαρι να μπορουσα να γυρισω πισω
τοτε που εγραφα γραμματα ερωτικα
χωρις να σκεφτομαι
ποσο γελοια ειναι....

Η αληθεια ειναι οτι σημερα
μονο οι αναμνησεις μου
απο τα ερωτικα γραμματα αυτα ειναι γελοιες.

(ολες οι πολυσυλλαβες οι λεξεις,
μαζι με απροσμετρητα αισθηματα,
ειναι γελοιες φυσικα.)

Fernando Pessoa

[Odysseas A]

η επικαιροτητα τρομαζει με την διαχρονικοτητα της
======================================

Αν ημπορεις την παλαβη να κανεις, οταν οι αλλοι
σου κανουνε το γνωστικο κι ολοι σε λενε φταιχτη,
αν δεν πιστευεις τιποτα κι αλλοι δε σε πιστευουν,
αν τα δικα σου συχωρνας, μα τιποτα των αλλων,
κι αν το κακο που ’τοιμασες, ποτε δεν αναβαλλεις,
κι αν οσα ψεματα σου λεν με πιοτερα απανταινεις,
κι αν να μισεις ευφραινεσαι κι οσους δε σε μισουνε
κι αν παντα τον πολυξερο και τον καλονε κανεις.

Αν περπατας με την κοιλια κι ονειρατα δεν κανεις
κι αν να στοχαζεσαι μπορεις μοναχα το ιντερεσο,
το νικημενο αν παρατας και παντα διπλαρωνεις
το νικητη, μα και τους δυο ξετσιπωτα προδινεις,
αν ο τι γραφεις κι ο τι λες, το ξαναλεν κ' οι αλλοι
γι' αληθινο- να παγιδευουν τον κουτο κοσμακη,
αν λογια κ' εργα σου καπνον ο δυνατος αερας
τα διαβολοσκορπα και συ ξαναμολας καινουριον.
Αν οσα κερδισες μπορεις να τα πληθαινεις παντα
και την πατριδα σου κορωνα γραμματα να παιζεις,
κι αν να πλερωνεις την πενταρα που χρωστας αρνιεσαι
και μονο να πληρωνεσαι σωστο και δικιο το ' χεις,
αν η καρδια, τα νευρα σου κι ο νους σου εν αμαρτιαις
γερασανε κι ομως εσυ τα στυβεις ν' αποδιδουν,
αν στεκεις παντα διβουλος και παντα σου σκυμμενος
κι αν οταν φωναζουν οι αλλοι «εμπρός»! εσυ φωναζεις «πίσω»!

Αν στην πλεμπαγια να μιλαει αρνιεται η αρετη σου
κι οταν ζυγωνεις δυνατους, στα δυο λυγας τη μεση
κι αν μητε φιλους μητε εχθρους ποτε σου λογαριαζεις
και κανεις πως τους αγαπας, αλλα ποτε κανεναν,
αν δεν αφηνεις ευκαιρια καπου να κακοβανεις
και μονο, αν κανεις το κακο, η ψυχη σου γαληνευει,
δικια σου θαναι τουτ' η Γης μ' ολα τα καλλη που χει
κ' εξοχος θασαι κυριος, αλλ’ Ανθρωπος δε θασαι.

Κωστας Βαρναλης
Παρωδια του ποιηματος του Ρ.Κιπλινγκ "ΑΝ"

[Oneiro]

Ανοίξτε τα κορμιά με τα νύχια
ανοίξτε το φλασκί με το γλυκό κρασί
ανοίξτε τα βλέφαρα πόρτες
ανοίξτε τ'ανοιχτά παράθυρα
ανοίξτε τα λειψά και μισοφώτιστα δωμάτια
ανοίξτε τις σιωπές
ανοίξτε τα ουράνια τοπία
ανοίξτε τις υπέροχες μήτρες
ανοίξτε τα καλαίσθητα λευκώματα
ανοίξτε τις κάμαρες των αναμνήσεων
ανοίξτε τα πρόσχαρα κελλάρια
ανοίξτε τις παράφωνες νότες
ανοίξτε τα τριαντάφυλλα των γιορτινών αποφοιτήσεων
ανοίξτε τις πέτρινες μοναξιές
ανοίξτε το λιβάνι και την σμύρνα
ανοίξτε τις μορφές του φθινοπωρινού ύπνου
ανοίξτε τα τσακισμένα μυστικά
ανοίξτε τις ψευδείς ευδιακρισίες
ανοίξτε τις απαγορευμένες πλατείες
ανοίξτε τους πόνους της ίασης
ανοίξτε τους πύρινους χορούς
ανοίξτε τα παιδικά μας πρωτολόγια
ανοίξτε τις αγκαλιές που δεν ήταν αγκαλιές
ανοίξτε τα ρεφρέν από τα παλιά τραγούδια
ανοίξτε το χρώμα και το αλάτι της σκουριάς
ανοίξτε τα γλυκοθώρητα αγόρια
ανοίξτε τους αξεδιάλυτους πόθους
ανοίξτε τα χαιδεμένα δρεπάνια
ανοίξτε τα χαριτωμένα κορίτσια
ανοίξτε τα σκουριασμένα σφυροδρέπανα
ανοίξτε τις κάσες των άδικων νεκρών
ανοίξτε την χωματένια απληστία
ανοίξτε τις διασκεδάσεις των αχρείων
ανοίξτε τα πλεχτά καλάθια με το τυρί
ανοίξτε τις στεγνές στυμμένες βρύσες
ανοίξτε το ράμφος της ηδονής
ανοίξτε τα ποίηματα που γράφτηκαν Φλεβάρη
ανοίξτε τα ποίηματα που γράφτηκαν για να την θυμίζουν
ανοίξτε τα ποίηματα που γράφτηκαν για να λησμονηθούνε
ανοίξτε τα σφαλισμένα χείλη
ανοίξτε τις αποθήκες με τις κραυγές
ανοίξτε το εύμορφο στόμα
ανοίξτε το αμαρτωλό νερό
ανοίξτε το ανευχάριστο όνειρο
ανοίξτε την στενάχωρη θάλασσα
ανοίξτε τις ευδαιμονικές μουσικές
ανοίξτε το παραμύθι με τους νεκρούς μας φίλους
ανοίξτε τα μαξιλάρια με τα πούπουλα
ανοίξτε τους ανασασμούς των κρίνων
ανοίξτε τα γράμματα της φυλακής
ανοίξτε τα πορτοφόλια των διαβόλων
ανοίξτε τις ζωές των νοικοκύρηδων
ανοίξτε τις βαριές ψυχές της Κυριακής
ανοίξτε τα λαμπερά μάτια των παιδιών
ανοίξτε τα λαμπερά μάτια των παιδιών
ανοίξτε τα λαμπερά μάτια των παιδιών
και
κλείστε την τηλεόραση...


Τα παράθυρα
Θάνος Ανεστόπουλος

[Odysseas A]

Εχω πει απο καιρο πως
η πιο φοβερη αισθητικη
ειναι αυτη
του στοχασμου του θανατου

Βαζω τα γελια μου
λοιπον
οπως τα συγκαλα μου

Γ.Λειβαδας


γραφη γεματη σαν θαλαμη η γραφη του
ακριβως οπως η κοψη της πενας του

[Oneiro]

Ο θάνατος είναι μεγάλος.
Είμαστε δικοί του
κι όταν γελούμε.
Κι εκεί που θαρρούμε
πως η ζωή μας ζώνει
τολμά να κλάψει εντός μας.

Ρ.Μ.Ρίλκε

Αυτο ειναι νοσταλγία: να κατοικεις στο κυμα
και να μην εχεις πατριδα μες το χρονο.
Και οι επιθυμιες αυτο ειναι: σιγανη συνομιλια
της αιωνιοτητας με καθημερινες ωρες.
και η ζωη ειναι αυτο: ωσπου απο ενα χτες
να βγει η μοναχικοτερη απο τις ωρες ωρα,
που διαφορετικα απο τις αλλες αδελφες της
γελωντας, μπροστα στο αιωνιο μονο θα σωπασει.

σε τούτον δω τον κύριο οι λέξεις ομοιάζουν ατσάλι στραφαλιστό
και κάθε που τις διαβάζω ρωγμές ανοίγουν στο κενό.

Τουσέ! τρις

[Odysseas A]

Με ποναει το ποιημα, αδελφε μου
Με ποναει
Ποναει σαν μεσα του αντηχησει
κατεργου σιωπη
Και το τριζονι στο ρολοι κι ο χρονος
που περναει

Κι εξω να βρεχει λυπηση σαν αστρα
σε αχυρωνες,
Στα κενα λογια που εξαφνα τα
ερημωσε ο θεος

Κι εσυ ολο να οπισθοχωρεις στη γη
του κανενος
Για τη σιωπη, για τη σιωπη, που
εντος της εχει παψει,
κουφιο του ανθρωπου δεκανικι,
ο λογος να βρονταει

Στη γη του κανενος
Milan Rufus

[Oneiro]

Όχι, δεν μας σκοτώνει μια στιγμή,
μα μιας στιγμής η έλλειψη.
Δε μας σκοτώνει μια σκιά,
μα η απουσία η μοιραία μιας σκιάς,
χαμένης πιθανώς στο χάσμα
ετούτης της ασύγκριτης αιωνιότητας
της παράλογης.

Δε μας σκοτώνει η έλλειψη της ζωής,
μα το ζάρι μιας μοίρας γλυκόπικρης
σε παρτίδα πάνω αόρατη.

Δε μας σκοτώνει ο θάνατος∙
μας σκοτώνει ο ερχομός στη ζωή.

R.Juarroz



(θα ήθελα να ήταν αλλιώς απόψε φίλε)

[Odysseas A]

"Ολα γινονται εκτος απο αυτα που δεν γινονται" ειχε πει ενας φιλος καποτε
Για αυτα που δεν γινονται πια κι εγω θα ηθελα να ηταν αλλιως....
Φχαριστωσε ονειροαχτίδα

Και να που η σκληρη σιωπη μου μπηγεται μες στον παραμικρο ηχο που ξεμυτιζει.
Με βασανιζει που δεν μπορω να γαληνεψω τις δυσβατες πλαγιες μου
Εκει οπου μετεωρη φιλοξενια μπορεσα μοναχα να παρασχω,
Εγω, που τεινω πάντα κατακορυφα
Και τρεφομαι μοναχα με την ξηρασια του κυανου.
Κοιτω τα ελατα που γερνουν, ακινητοι προσκυνητες, προς την κοφτερη κορφη μου.
Πεδιαδες, λαγκαδια, βοσκοτοπια κι εσεις δαση, μη μου θυμωνετε για τα' αφ' υψηλου μου διασελα!
Διψω ακορεστα τη θαλασσα, την απεραντη πλαγιασμενη, την αεικινητη που τα συννεφα δοκιμασαν να μου αποκαλυψουν.
Αδιαλειπτως προς τα κει κατευοδωνω τις πιο ευαισθητες πηγες μου, τις πλεον ευζωες, τις ευχυμες!
Καμια τους δεν επεστρεψε ποτε κοντα μου.
Ακομη ελπιζω.

JULES SUPERVIELLE
Η επι ορους ομιλια

[Odysseas A]

θελω
μια ζεστη κουβερτα
αντι γι'αυτο το ποιημα
που ξετυλιγεται με υποπτα κροσσια
σκαλωνοντας σε καθε αγκαθι, βρυση ή καρφι.

Ενα σοβαρο μονοχρωμο σκεπασμα
αδιαφανες
κι αδιαφορο στις αχτιδες της μνημης.

Μυρτω Αναγνωστοπουλου

[Odysseas A]

Σκεπαστηκα με εφτα πεπλα
για να με ξεσκεπασεις
εφτα φορες

Μυρωθηκα μ’ εφτα μυρα
για να με μυρισεις
εφτα φορες

Σου ειπα εφτα ψεματα
για να με αφανισεις
εφτα φορες

Evan Goll

[Oneiro]

Χωρίς να είμαστε τίποτ' άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ' απ' τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ' έναν κόσμο φτερών και κραυγών.

Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ' τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.

Πέρα απ' τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ' το χάος θα 'ρχόταν η μακαριότητα.

Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ' αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.

Χωρίς να είμαστε τίποτ' άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ' απ' τα δέντρα..

Dylan Thomas

[Odysseas A]

Μονα Λαρα
- Μα τ'ονειρο, ονειρο 'ναι. Θα περασει
ετσι οπως ηρθε. Κι οταν ξημερωσει,
τοτε, το σπιτι φεγγει, κι αλλην οψη
παιρνουνε τα ονειρα όλα....

Λευκη Πριγκιπισσα
- Αιωνια, ωστοσο,
ειναι με μας συνυφασμενα. Σκεψου:
ποια ζωη ζηθηκε πιοτερον απ'οσο
οι εικονες των ονειρων σου; Και τι'ναι
πιο δικο σου; Κοιμασαι μονη. Οι πορτες
ειναι μανταλωμενες. Δε μπορει
τιποτα να συμβει. Μα ανταυγασμενος
απο σε, κρεμεται μεσα σου ενας κοσμος
ξενος.

σιωπων κι ονειρων

[Odysseas A]

Αρμυρας ζωη
Μα ψαρια δε βλεπω
Τι να' χει συμβει;

Κοχυλια νεκρα
Παφλασμος των κυματων
Η ωρα μηδεν.

Γιαπωνεζικο Χαικου



Οταν η φυση κραυγαζει, οι ανθρωποι βουβαινονται.

[PELTASTIS VARNAVAS]

ετη πολλα σημερα στη στηλη της ποιησης!!!!


Στον μεγάλο Έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη αφιερώνει φέτος το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης (21 Μαρτίου), με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννησή του, προγραμματίζοντας τις εξής εκδηλώσεις:

http://akamas.wordpress.com/2011/03/18/ ... F%85-2011/

Στον Νίκο Γκάτσο είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Εποχές και συγγραφείς». Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε το 1911 στην Ασέα Αρκαδίας. Αν και είναι γνωστός σαν ποιητής, το πρώτο κείμενό του «Ενας ασήμαντος άνθρωπος» ήταν πεζό. Κατόπιν εμφανίστηκε με παραδοσιακά ποιήματα το 1931 και 1932 στη «Νέα Εστία» και το 1933 στο περιοδικό «Ρυθμός». Τα ίδια χρόνια δημοσίευσε κριτικά σημειώματα για την Μυρτιώτισσα στο «Ρυθμό» και τον Κωστή Μπαστιά στις «Μακεδονικές Ημέρες». Υπήρξε από τους πρωτεργάτες του πρωτοποριακού περιοδικού «Νέα Γράμματα», μαζί με τον Γιώργο Κατσίμπαλη και τον Οδυσσέα Ελύτη. Υστερα από σιωπή λίγων χρόνων, εξέδωσε το 1943 το ποίημα «Αμοργός» που δημιούργησε μεγάλη αίσθηση στους λογοτεχνικούς κύκλους. Εκτοτε δε δημοσίευσε παρά τρία μόνο ποιήματα με τίτλους «Ελεγείο», «Ο Ιππότης και ο θάνατος» και «Τραγούδι του παλιού καιρού» αφιερωμένο στον Γιώργο Σεφέρη. ...............

http://dytikosanemos.blogspot.com/2011/ ... _3088.html

αμοργος, γκατσος, αρκας, κυψελιωτης.... τι να πω αλλο?
κυψελη η μεκκα των συγχρονων ποιητων...κικη δημουλα....γκατσος...ελυτης...
κυψελη η ποιηση της καθημερινοτητας
σε πεισμα των τρομολαγνικων ΜΜΕ...

[KAL EL]

Γιά να δώ τί θα οργανώσει το κέντρο μεταφραστών και λογοτεχνών στην παλιά πόλη...
Πάντως ο Ρένος Αποστολίδης είναι της άποψης ότι η μελοποίηση των ποιημάτων, μειώνει την αξία τους .
Ναι μεν μέσω του τραγουδιού πλησιάζει τον πολύ κόσμο, αλλά....

[ION 4ever]

ετη πολλα σημερα στη στηλη της ποιησης!!!!
Στον μεγάλο Έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη αφιερώνει φέτος το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης (21 Μαρτίου), με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννησή του, προγραμματίζοντας τις εξής εκδηλώσεις:
http://akamas.wordpress.com/2011/03/18/ ... F%85-2011/

Χαίρομαι πολύ για αυτό.
Ο Ελύτης είναι το κόλλημα μου των τελευταίων ετών.
Δεν εννοώ να το ξεπεράσω και δεν θέλω κιόλας.
Με επαναφέρει στο κέντρο μου και μάλιστα το Ελληνικό-Ελληνικότατο μου κέντρο.

Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !

http://www.didefth.gr/monogrammaOElyths.htm

[Odysseas A]

Αξιον Εστι – Αναγνωσμα Τριτο – Η Μεγαλη Εξοδος

Τις ημερες εκεινες εκαναν συναξη μυστικη τα παιδια και λαβανε την αποφαση, επειδη τα κακα μαντατα πληθαιναν στην πρωτευουσα, να βγουν εξω σε δρομους και σε πλατειες, με το μονο πραγμα που τους ειχε απομεινει: μια παλαμη τοπο κατω απο τα’ανοιχτο πουκαμισο, με τις μαυρες τριχες και το σταυρουδακι του ηλιου. Οπου ειχε το κρατος κι εξουσια η Ανοιξη.

Και επειδη σιμωνε η μερα που το Γενος ειχε συνηθειο να γιορταζει τον άλλο Σηκωμο, τη μερα παλι εκεινη ορισανε για την Εξοδο. Και νωρις εβγηκανε καταμπροστα στον ηλιο, με πανου ως κατου απλωμενη την αφοβια σαν σημαια, οι νεοι με τα πρησμενα ποδια που τους ελεγαν αλητες. Και ακολουθουσαν αντρες πολλοι, και γυναικες, και λαβωμενοι με τον επιδεσμο και τα δεκανικια. Οπου εβλεπες αξαφνα στην οψη τους τοσες χαρακιες, που’λεγες ειχανε περασει μερες πολλες μεσα σε λιγην ωρα.

Τετοιας λογης αποκοτιες, ωστοσο μαθαινοντες οι Αλλοι, σφοδρα ταραχθηκαν. Και φορες τρεις με το ματι αναμετρωντας το εχει τους, λαβανε την αποφαση να βγουν εξω σε δρομους και σε πλατειες, με το μονο πραγμα που τους ειχε απομεινει: μια πηχη φωτια κατω απ’τα σιδερα, με τις μαυρες καννες και τα δοντια του ηλιου. Οπου μητε κλωνος, μητε ανθος, δακρυο ποτε δεν εβγαλαν. Και χτυπουσανε οπου να’ναι, σφαλωντας τα βλεφαρα με απογνωση. Και η Ανοιξη ολοενα τους κυριευε. Σαν να μην ητανε άλλος δρομος πανω σ’ολακερη τη γη για να περασει η Ανοιξη παρα μοναχα αυτος, και να τον ειχαν παρει αμιλητοι, κοιταζοντας πολύ μακρια, περ’απ’την ακρη της απελπισιας, τη Γαληνη που εμελλαν να γινουν, οι νεοι με τα πρησμενα ποδια που τους ελεγαν αλητες, και οι αντρες, και οι γυναικες, και οι λαβωμενοι με τον επιδεσμο και τα δεκανικια.

Και περασανε μερες πολλες μεσα σε λιγην ωρα. Και θερισανε πληθος τα θηρια, και αλλους εμαζωξαν. Και την αλλη μερα εστησανε στον τοιχο τριαντα.

ζ’

Αυτος αυτος ο κοσμος
Των ηλιων και του κονιορτου
Ο υφαντης των αστερισμων
Στη χαση του θυμητικου
Αυτος ο ιδιος κοσμος
Κυμβαλο κυμβαλο

Αυτος αυτος ο κοσμος
Ο σκυλευοντας την ηδονη
Ο πανω απ’τους Κατακλυσμους
Ο γαμψος, ο κυφος
Τις νυχτες με τη συριγγα
Στα σκυρα των πολιτειων
Αυτος ο πλατυκεφαλος
Ο εκουσιος
Ο υιος Αγγειθ

Αυτος αυτος ο κοσμος
Της αμπωτης και του οργασμου
Ο ευρετης των ζωδιακων
Στην ακρη της εκλειπτικης
Αυτος ο ιδιος κοσμος
Βουκινο βουκινο

Ο ιδιος κοσμος είναι
Της τυρβης και του αποδειπνου
Ο ασημωτης των βρυων
Στο εβγα των ονειρων
Αυτος ο κοσμος είναι
Και ματαιο γελιο μακρινο!

Ο ιδιος κοσμος είναι
Ο βιαζοντας τις κρηνες
Ο κατω απ’τους Τυφωνες
Ο δασυς, ο πυρρος
Τις μερες με τη φορμιγγα
Στους αρτεμωνες των αγρων
Αυτος ο μακρυκεφαλος
Ο ακουσιος
Και ο Σολομων.

Ο ιδιος κοσμος είναι
Των τυψεων και της νεφωσης
Ο τολμητιας των θολων
Κι οσο που φτανει η Χτισις
Αυτος ο κοσμος είναι
Και ματαιο νεφος μακρινο!