Συν-τ0νισμ0ί & Ηχ0λαλίες

[Odysseas A]

ταξιδευω συχνα με την φωνη του κου Πααλ. Αυτο ειναι ενα απο τα αγαπημενα μου τραγουδια του


The first time ever I saw your face, I thought the sun rose in your eyes.
And the moon and stars were the gifts you gave,
To the dark and the endless sky, my love.
And the first time ever I kissed your mouth,
I felt the earth move through my hands.
Like the trembling heart of a captive bird
That was there at my command.

And the first time ever I lay with you,
I felt your heart so close to mine.
And I know our joy would fill the earth,
And last till the end of time, my love.

The first time ever I saw your face.



(ευχαριστω για το τιπ )

[KAL EL]

Το τελευταίο μου "πέρασμα" πρίν πάω για ύπνο
Όνειρα γλυκά ΙΔΕΟ

[PELTASTIS VARNAVAS]

Άνοιξα μανταρίνι
και σε θυμήθηκα
πολλές φορές σε ξέχασα
μα δε σ' αρνήθηκα.

Ένας ξενύχτης άνεμος
πέρασε την αυγή
μαζί με τ' άρωμά σου
και σκόνισε τη γη.

Τα καλντερίμια γέμισε
με άσπρα γιασεμιά
και σαν το τζάμι εράγισε
του δρόμου η ερημιά.

Άνοιξη στο χειμώνα
λύπη μες στη χαρά
μ' ένα χαμόγελό σου
άνοιγα τα φτερά;

Λουδοβικος Ανωγειων

[Oneiro]

Βρέχει...
Μία κυρία ἐξέχει στὴ βροχὴ
μόνη
πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν οἶκτος
κι εἶναι ἡ κυρία αὐτὴ
σὰν ράγισμα στὴ γυάλινη βροχή.
Τὸ βλέμμα της βαδίζει στὴ βροχή,
βαριὲς πατημασιὲς καημοῦ
τὸν βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει...
Κι ὅλο ἀλλάζει στάση,
σὰν κάτι πιὸ μεγάλο της,
ἕνα ἀνυπέρβλητο,
νά ῾χει σταθεῖ
μπροστὰ σ᾿ ἐκεῖνο ποὺ κοιτάζει.
Γέρνει λοξὰ τὸ σῶμα
παίρνει τὴν κλίση τῆς βροχῆς
―χοντρὴ σταγόνα μοιάζει―
ὅμως τὸ ἀνυπέρβλητο μπροστά τῆς πάντα.
Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν τύψη.
Κοιτάζει...
Ρίχνει τὰ χέρια ἔξω ἀπ᾿ τὰ κάγκελα
τὰ δίνει στὴ βροχὴ
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρὰ ἡ ἀνάγκη
γιὰ πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει...
Καί, ξαφνικά,
σὰν κάποιος νὰ τῆς ἔγνεψε «ὄχι»,
κάνει νὰ πάει μέσα.
Ποῦ μέσα ―
μετέωρη ὡς ἐξεῖχε στὴ βροχὴ
καὶ μόνη
πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι.

Μια μετέωρη κυρία
Κική Δημουλά



0νειρα γλυκά

[Odysseas A]

Δειξε μου πως να σ αγαπαω
Δειξε μου πως να σου το πω
Ο,τι αλλο πω φαινεται αδειο
Ριξε μου φως να τραγουδω
Ματια μου κοιταξε τον κόσμο
και στη ματια σου θα τον δω
Ο,τι εχεις νιωσει να το νιωσω
Ο,τι αγαπας να το γευτω

Σαν καραβι να σαλπαρω
Σαν αχος να ξαναρθω



Σαν τραγουδι ν αρχινησω
Σαν ανεμη να στραφω
Να μουν ανασα να σου λειπω
Να μουν πετραδι στο λαιμο
Ομορφη σκεψη να φωτιζω
Ο,τι σκιαζει τον καιρο
Ν απλωνω και να σε αγγιζω
να σε ζητω και να΄σαι εδω
τα χειλη σου να βασανιζω
κι ας βασανιζομαι κι εγω

Σαν καραβι να σαλπαρω
Σαν αχος να ξαναρθω
Σαν τραγουδι ν'αρχινησω
Σαν ανεμη να στραφω

[Oneiro]

Θέλω
Να περπατάω αφηρημένα στο απέραντο
Να φτιάχνω θάλασσα με νότες από πέλαγο
Θέλω
Θέλω κανείς να μην κρατάει πια το μέλλον μου
Να ξεχειλίζει η βροχή απ' το καπέλο μου
Θέλω
Ν' ακολουθώ από κοντά τις αυταπάτες μου
Να ζωγραφίζω τη ζωή από τις στάχτες μου
Θέλω
Θέλω οσμή από ουρανό όταν βραδιάζει
Να σας θυμάμαι όταν ο νους μου θα αδειάζει
Ζωή μου απόλυτη, ψυχή μου ιδιότροπη, βαθιά σου χαμένος
Ρυτίδα μου όμορφη, ανάσα μου άστατη, σε θέλω ως το τέλος
Σε θέλω ως το τέλος
Θέλω
Να 'χω τη γεύση από τα ίχνη σου στα χέρια μου
Και ν' αγκαλιάζω τη μορφή σου στα νυχτέρια μου
Θέλω
Θέλω τις νύχτες να χορεύω με τα χρόνια μου
Και το πρωί να κοροϊδεύω τα τελώνια μου
Θέλω
Να είμαι γυμνός όπως τη μέρα που γεννήθηκα
Και να ζητήσω όλα εκείνα που αρνήθηκα
Θέλω
Θέλω να βγαίνω στα παλιά και τα καινούργια μου
Να είμαι μόνο χρεωμένος στα τραγούδια μου
Ζωή μου απόλυτη, ψυχή μου ιδιότροπη, βαθιά σου χαμένος
Ρυτίδα μου όμορφη, ανάσα μου άστατη, σε θέλω ως το τέλος
Σε θέλω ως το τέλος

[Τάλως]

Στη φυλακή με κλείσανε
οι δυνατοί του κόσμου
μα έσπασα πόρτες κλειδαριές
να ΄ρθώ σε σένα φώς μου...

...και σαν τρελός σε γύρεψα
μα εσυ δεν εφαινόσουν
και πικραμένος γύρισα
να με ξανακλειδώσουν

[Oneiro]

Οι φίλοι που ‘χω χάσει και δεν κυκλοφορούν
ουρανούς παλιούς θωρούν και στο περιθώριο ζουν
πληρώσαν τα όνειρά τους και πάντα μετρητοίς
τους πληρώσαμε κι εμείς για να μείνουν αφανείς

Οι ελέυθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές
μες τα τείχη που ‘χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει
τις μεγάλες του στιγμές

Εγώ δεν είχα τύχη να ζήσω μαγικά
με δυο ψίχουλα πικρά ζούσα χρόνια στη σκιά
γυρνούσα διψασμένος και βράδιασε νωρίς
και σταγόνες της βροχής είναι αυτά που θα μου πεις

Οι ελέυθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές
μες τα τείχη που ‘χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει
τις μεγάλες του στιγμές

[PELTASTIS VARNAVAS]

Το κάστρο της Αστροπαλιάς(3)
έχει κλειδί κλειδώνει,
τούρνα(3), έχει κλειδί κλειδώνει.
Έχει κορίτσια έμορφα(3)
μα δεν τα φανερώνει,
τούρνα(3), μα δεν τα φανερώνει.
Στον Καστελάνο σύννεφα(3)
κι η Μαλτεζάνα βρέχει
τούρνα(3), κι η Μαλτεζάνα βρέχει.
Και στου Καράη τα στενά(3)
έμορφες κόρες έχει,
τούρνα(3), έμορφες κόρες έχει.

Έλα πουλί μου γρήγορα(3)
και μην αργείς στα ξένα,
τούρνα(3), και μην αργείς στα ξένα.
Κι ανθίσαν τα γαρύφαλλα(3)
που σου'χω φυλαμένα,
τούρνα(3),που σου'χω φυλαμένα.

ʼλλος σε λέει μέλισσα(3)
κι άλλος σε λέει σφήκα,
τούρνα(3), κι άλλος σε λέει σφήκα.

Έχεις της σφήκας το κεντρί(3)
της μέλισσας τη γλύκα,
τούρνα(3), της μέλισσας τη γλύκα.
Με διαβατάρικα πουλιά(3)
έρωτες να μην πιάνεις,
τούρνα(3), έρωτες να μην πιάνεις.
Γιατί 'ναι διαβατάρικα(3)
και γρήγορα τα χάνεις
τούρνα(3),και γρήγορα τα χάνεις.

Κυρά μου Πορταΐτισσα
με τα πολλά καντήλια,
με τα πολλά καντήλια.
Βλέπε τα, τα ξενάκια μας
να σου τα κάμω χίλια,
να σου τα κάμω χίλια.

[KAL EL]

Εάν οι νεο ταξίτες νομίζουν ότι μπορούν να μας ξεριζώσουν από τα χώματά μας,
κάνουν μεγάλο λάθος .
Οι ρίζες μας είναι βαθιές, μετράνε χιλιάδες χρόνια

[Τάλως]

Στα κοραλλένια χείλη σου
την αναπνιά θα αφήσω
να πρέπει να 'μαστε μαζί
να με φιλάς να ζήσω....

=========

Ένα απο τα αστέρια του ουρανού
ας ήτανε η ψυχή σου,
κάθε βραδιά να το θωρώ
να ξενυχτώ μαζί σου!

[PELTASTIS VARNAVAS]

Ελευθερία Έκφρασης

Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.

Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.

Ώσπου μια μέρα
-την πιο διάφανη απ' όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα

ΠΩς και τον θυμηθηκα τον βλαντιμιρ παλι... ασχετον θα με πειτε ...μηδενικος [μηδενιστικος] ενδεχομενως συνειρμος

http://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=544
πολλα καλον!!!!

[KAL EL]

Ελευθερία Έκφρασης

ΠΩς και τον θυμηθηκα τον βλαντιμιρ παλι... ασχετον θα με πειτε ...μηδενικος [μηδενιστικος] ενδεχομενως συνειρμος

Καθόλου μα καθόλου άσχετος Βαρναβάκο μου

[Oneiro]

Μια Φλόγα είναι η ψυχή του ανθρώπου ένα πύρινο πουλί,
πηδάει από κλαρί σε κλαρί, από κεφάλι σε κεφάλι, και
φωνάζει: «Δεν μπορώ να σταθώ, δεν μπορώ να καώ, κανένας
δεν μπορεί να με σβήσει!»
Δέντρο φωτιά γίνεται ολομεμιάς το Σύμπαντο. Ανάμεσα από
τους καπνούς κι από τις φλόγες, αναπαμένος στην κορυφή
της πυρκαγιάς, κρατώ αμόλευτο, δροσερό, γαλήνιο, τον
καρπό της φωτιάς, το Φως.
.
.
Μια γλώσσα πύρινη είναι η ψυχή κι αγλείφει και μάχεται να
πυρπολήσει τον κατασκότεινο όγκο του κόσμου. Μια μέρα
όλο το Σύμπαντο θα γίνει πυρκαγιά.
Η φωτιά είναι η πρώτη κι η στερνή προσωπίδα του Θεού μου.
Ανάμεσα σε δυο μεγάλες πυρές χορεύουμε και κλαίμε.
Λαμποκοπούν, αντηλαρίζουν οι στοχασμοι και τα κορμιά μας.
Γαλήνιος στέκουμαι ανάμεσα στις δυο πυρές κι είναι τα φρένα
μου ακίνητα μέσα στον ίλιγγο και λέω:
Πολύ μικρός είναι ο καιρός, πολύ στενός είναι ο τόπος
ανάμεσα στις δυο πυρές, πολύ οκνός είναι ο ρυθμός ετούτος
της ζωής δεν έχω καιρό, δεν έχω τόπο να χορέψω!
Βιάζουμαι!

Ν.Καζαντζάκης

[Odysseas A]

At the end of the road he calls everyone home
And the fire will consume us
Striking through to the bone
At the end of the road you will soon hear him call
As the congregations crumble and the chapels will fall

And the taste on your tongue
Well it comes yeah it comes
With the bittersweet pang of remorse and pain
Till the judgment is made
The prosecution's won
The gavel has won and justice is done

The courtroom clears and I'm left alone on the bench
My wife and children gone along with my defense
The bailiff leads me back to my cell
Like the riverman ferrying me to hell
I can't blame them, no
To hate me for what I've done
I hear them whispering in the hall
You live and die by the gun
All I can do is sit here and pray
I'll be forgiven on judgment day

Tell my wife in our yard buried underneath the pine
There's a shoebox full of money of which I never earned a dime
Use it to start over the way things should have been
Live honest, and love again
Tell my wife, tell my kids
I never meant for this to happen

When they flip the switch please do not stay
I couldn't bear for you to remember me this way


ποιηση και μουσικη δεν χωρισαν ποτε τους

[PELTASTIS VARNAVAS]

Το δρόμο πλάι στη θάλασσα
περπάτησα που 'κανε κάθε
μέρα η ποδηλάτισσα.

Βρήκα τα φρούτα που 'χε
στο πανέρι της, το δαχτυλίδι
που 'πεσε απ' το χέρι της.

Βρήκα το κουδουνάκι και το
σάλι της, τις ρόδες,
το τιμόνι, το πεντάλι της.

Βρήκα τη ζώνη της, βρήκα σε
μιαν άκρη, μια πέτρα διάφανη
που 'μοιαζε με δάκρυ.

Τα μάζεψα ένα ένα και τα
κράτησα κι έλεγα πού 'ναι
πού 'ναι η ποδηλάτισσα.

Την είδα να περνά πάνω
απ' τα κύματα, την άλλη μέρα
πάνω από τα μνήματα.

Την τρίτη νύχτωσ' έχασα
τ' αχνάρια της, στους ουρανούς
άναψαν τα φανάρια της.



Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μιχάλης Τρανουδάκης

Πρώτη εκτέλεση: Αφροδίτη Μάνου

http://vithos-psihis.pblogs.gr/ Η ΠΟΔΗΛΑΤΙΣΣΑ

[Oneiro]

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Eίτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου

Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα

Μάνος Χατζηδάκις




ή αλλιώς..

όταν τα μάτια φλέγουν
και οι καρδιές αντέχουν
είναι η ώρα των θεών..

[Oneiro]

Μετά από καιρό μια αφορμή με αιτία μου θύμισε αυτό
Midnight Choir για απόψε λοιπόν




" 'Cause whatever I do to hold back brings me down "

[PELTASTIS VARNAVAS]

"Μυθιστόρημα" του Γιώργου Σεφέρη
(από την έκδοση "Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα", Ίκαρος, 1989)
Si j' ai du gout, ce n' est gueres
Que pour la terre et les pierres.
ARTHUR RIMBAUD

Τον άγγελο
τον περιμέναμε προσηλωμένοι τρία χρόνια
κοιτάζοντας πολύ κοντά
τα πεύκα το γιαλό και τ' άστρα.
Σμίγοντας την κόψη τ' αλετριού ή του καραβιού την καρένα
ψάχναμε να βρούμε πάλι το πρώτο σπέρμα
για να ξαναρχίσει το πανάρχαιο δράμα.

Γυρίσαμε στα σπίτια μας τσακισμένοι
μ' ανήμπορα μέλη, με το στόμα ρημαγμένο
από τη γέψη της σκουριάς και της αρμύρας.
Όταν ξυπνήσαμε ταξιδέψαμε κατά το βοριά, ξένοι
βυθισμένοι μέσα σε καταχνιές από τ' άσπιλα φτερά των
κύκνων που μας πληγώναν.
Τις χειμωνιάτικες νύχτες μας τρέλαινε ο δυνατός αγέρας
της ανατολής
τα καλοκαίρια χανόμασταν μέσα στην αγωνία της μέρας
που δεν μπορούσε να ξεψυχήσει.

Φέραμε πίσω
αυτά τ' ανάγλυφα μιας τέχνης ταπεινής.


Ακόμη ένα πηγάδι μέσα σε μια σπηλιά.
Άλλοτε μας ήταν εύκολο ν' αντλήσουμε είδωλα και στολίδια
για να χαρούν οι φίλοι που μας έμεναν ακόμη πιστοί.

Έσπασαν τα σκοινιά μονάχα οι χαρακιές στου πηγαδιού το στόμα
μας θυμίζουν την περασμένη μας ευτυχία:
τα δάχτυλα στο φιλιατρό, καθώς έλεγε ο ποιητής.
Τα δάχτυλα νιώθουν τη δροσιά της πέτρας λίγο
κι η θέρμη του κορμιού την κυριεύει
κι η σπηλιά παίζει την ψυχή της και τη χάνει
κάθε στιγμή, γεμάτη σιωπή, χωρίς μια στάλα.

[Odysseas A]

πολυ ωραια επιλογη η μπαλαντα της Εμα Ντιλονερ
και ο κος Flaata ανεπαναληπτος για ακομη μια φορα
αυτοι ειναι συντονισμοι

rain, come down, and fall forever
drain, the dirt, into the wasteland
pray, for sound, to quiet the howling
feel, no shame, too brave
feel, afraid, to wait forever
kneel, to fade, the day's corrosion
crawl, depart, towards perdition
gray, the part, the bruise within you
feel, no shame, too brave
feel, afraid, to wait forever

Forever

[Oneiro]

Ο κος Φλάατα είναι ιδιοφυής στην μουσική του
και υπέροχα τρυφερός στην χροιά του, γι' αυτός κι αγαπημένος.

Σήμερα όμως βρισκόμαστε σε υψόμετρο παραμυθιού με ξωτικά
και νεράϊδες στο νύχι του φεγγαριού και στην αγκαλιά του δάσους

[Odysseas A]

στο δασος και σε αναμονη του λευκου του τοπιου



διαβαζοντας προηγουμενα ποστ βρηκα μια ερωτηση που εμεινε λες κρεμασμενη στο μπαλκονι

- πώς γίνεσαι παιδί ξανά ;

τι μου θυμισες Oneiro ποσες φορες δεν αναρωτηθηκα το ιδιο....
ξερεις οταν ο φοβος φωλιαζει στις καρδιες μας σταματαμε να γελαμε σαν παιδια και τοτε ειναι η ωρα σαν αλλοτινος Θησεας να κρατησεις στα χερια το μίτο της χαρας και να ξεκινησεις ξανα και ξανα μεχρι να ξεχασεις οσα σου χωρεσαν μεσα στο κεφαλι καποιοι "μεγαλοι" για εγχειριδιο ζωης, μεγαλα λαθη που πως στο καλο χωρεσαν στις μικρες καρδιες μας?

[Oneiro]

Οδυσσέα, σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να δώσεις
απάντηση στο ερώτημά μου το οποίο είχα σχεδόν ξεχάσει
οτι πόσταρα αλλά που δεν σταματώ να σκέφτομαι.

Γράφεις για τον φόβο που μας κάνει να ενηλικιωνόμαστε
και συμφωνώ τόσο μα τόσο μαζί σου...
λες οτι η χαρά είναι ο τρόπος της επιστροφής στη νηπενθή παιδικότητά μας
και προσθέτω τον έρωτα γιατί θεωρώ οτι όταν είμαστε ερωτευμένοι, οι φόβοι
σκουριάζουν στην μηχανικότητά τους και αποδυναμώνουν την εξουσία τους επάνω μας.

Δανείζομαι τα λόγια του Δ. Λιαντίνη για την Νέκυια..

"Νέκυια σημαίνει να ζήσεις ζωντανός σε όλη τη ζωή σου τη γνώση και τη λύπη του θανάτου σου εδώ στον απάνω κόσμο.
Νέκυια σημαίνει να στοχαστείς και να ζήσεις τη ζωή σου όχι μισή αλλά ολόκληρη.
Με την απλή, δηλαδή και τη βέβαιη γνώση ότι ενώ υπάρχεις ταυτόχρονα δεν υπάρχεις.
Ότι ενώ ζεις αυτό που είσαι, δηλαδή ζωντανός του σήμερα, ταυτόχρονα ζείς κι αυτό που δεν είσαι δηλαδή το νεκρός του αύριο.
Η ζωή σου στην ουσία της είναι η δυνατότητα και η δικαιοδοσία της φαντασίας σου. Όχι άλλο."

..για τον έρωτα

"Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν.
Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν.
Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι, από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου.
Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος.
Είναι το είναι και το μηδέν του όντος."

και το μουσικό τους απογύμνωμα..

[Oneiro]

Παρούσα ερημιά
θα σε μεθύσω απόψε και θα φύγω,
θ' ασελγήσω στο σώμα σου
με λέξεις γυμνές και αθέατες,
θα νιώσω το στερνό σου αγκάλιασμα
και θ' αυτομολήσω στο άπειρο
να συναντήσω τον πληγωμένο
σφυγμό του αγέρα
που περιφέρεται
επαίτης στα σύννεφα,
ασκητής και αλήτης
κρεμασμένος στα χείλη σου,
στην εωσφόρα ανάσα σου
που ανεμίζει εύοσμη στο έρεβος
χαϊδεύοντας τα σκέλια της.

Θ' ανιχνεύσω την άβυσσο
που διασαλεύει το νου μου,
με δυο χούφτες ουρανό
κι ένα υφάδι.
[...]

Τάκης Τσαντήλας

[PELTASTIS VARNAVAS]

Μια νύχτα θα 'ρθει από μακριά, βρ'αμάν, αμάν,

αέρας πεχλιβάνης,

να μη μπορείς να κοιμηθείς, βρ'αμάν, αμάν,

μόλις τον ανασάνεις.

Θα 'χει θυμάρι στα μαλλιά, βρ'αμάν, αμάν,

κράνα για σκουλαρίκια

και μες στο στόμα θα γυρνάν, βρ'αμάν, αμάν,

ρητορικά χαλίκια.

Θα κατεβεί σαν άρχοντας, βρ'αμάν, αμάν,

θα κατεβεί σαν λύκος,

να πάρει χρώμα και ζωή, βρ'αμάν, αμάν,

της μοναξιάς ο κήπος.

Τα μελισσάκια θα γυρνάν, βρ'αμάν, αμάν,

γύρω απ' τις πολυθρόνες

και το νερό το κρύσταλλο, βρ'αμάν, αμάν,

θα ρέει απ' τις οθόνες.

Αγέρα να 'σαι τιμωρός, βρ'αμάν, αμάν,

να 'σαι και παιχνιδιάρης

κι αν βαρεθεί η ψυχούλα μου, βρ'αμάν, αμάν,

να 'ρθεις να μου την πάρεις.

Για να κοιτάζει από ψηλά, βρ'αμάν, αμάν,

του κόσμου τη ραστώνη,

να ξεχαστεί σαν των βουνών, βρ'αμάν, αμάν,

το περσινό το χιόνι.

http://www.greektube.org/content/view/25622/2/

θα μου πειτε τα χουμε ξαναπει Θανασαρα...πλην ομως τα καλα ασματα ακουονται
νι φορες

καλα κουραγια απο αυριο γιατι νομιζω πως ...αλλαζουμε πιστα
ισως δε, να πλησιαζουμε και στον προθαλαμο αυτου που
λεγαμε εδω και καιρο ...αυθορμητη παρορμητικη γενικευμενη
ασυντακτη μη κατευθυνομενη μη ελεγχομενη κοινωνικη εκρηξη
ισως παλι το φυτιλι της βομβας να ειναι βραδυφλεγες ...
οψομεθα
ο Θεος μαζι μας
ο Αη λαός πάλι θα νικησει