Συν-τ0νισμ0ί & Ηχ0λαλίες

[Oneiro]

"Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολὺ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες"

Κική Δημουλά



... στων αστεριών την λάμψη.

[PELTASTIS VARNAVAS]

«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Όχι, δε θα ‘ρθω. Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί επιτέλους, πρέπει
να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, - όχι, όχι το φεγγάρι –
την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου,
την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της
την πολιτεία που όλους μας αντέχει στην ράχη της
με τις μικρότητές μας, τις κακίες, τις έχτρες μας,
με τις φιλοδοξίες, την άγνοια μας και τα γερατειά μας,-
ν' ακούσω τα μεγάλα βήματα της πολιτείας,
να μην ακούω πια τα βήματά σου
μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα. Καληνύχτα

σονατα του σεληνοφωτος....Ριτσος...αυγουστος ειναι και του ριτσου η σονατα..θαλασσινος παντελαρας
που σαι ονειροοοοοοοοοοοοο?

[Oneiro]

"...ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα."

[PELTASTIS VARNAVAS]

April is the cruelest month...
mixing
Memory and desire,
Winter kept us warm, covering
Earth in forgetful snow,
Summer surprised us,
With a shower of rain;
we stopped in the colonnade,
And went on in sunlight, into the Hofgarten,
And drank coffee, and talked for an hour.
Bin gar keine Russin, stamm' aus Litauen, echt deutsch.
t s eliot

ονειρονοσταλγικη κοπτικη ραπτικη...κατι σαν dream within a dream που ελεγε
και ο ΠΟΕ...και ενεπνευσε και το inception με λεοναρντο...
αραγε μπορουμε?θελουμε να δαμασουμε-ελεγξουμε τα ονειρα...?
υπο το φως του φεγγαριου..υπο τον ισκιο των πουλιων...
κατα τα λοιπα...ειναι αληθεια οτι:
δεν το μπορεις του φεγγαριου να βρεις ενα ψεγαδι...
Παντελαρας ανκορ ην φουα

[Oneiro]

αραγε μπορουμε?θελουμε να δαμασουμε-ελεγξουμε τα ονειρα...?

αυτό που ξέρω είναι οτι θα ήθελα περισσότερο να τα ζήσω παρά οτιδήποτε άλλο...
Κατά τα λοιπά... αφιερωμένη σε σένα η παρακάτω σκηνή που ίσως τα καταφέρει
καλύτερα να περιγράψει τι εννοώ : -)

http://www.metacafe.com/watch/2390000/v ... en_ending/

[ τέσσερα λεπτά μιά ανάσα ]

[PELTASTIS VARNAVAS]

ΠΟΛΛΛΛΑ ζορικη φαινεται η ταινια και δεν την εχω δει...
θα κανω μια κρουση απο βιντεο κλαμπ ή ειδαλλως....


Θεέ μου, και μέσα στον πιο μικρό καρπό

της γης θα αισθανόμουν ότι άρχω

στο άπειρο -

αν δεν ήταν τα όνειρα

.................................................................αμλετ

ευχαριστω ονειραϊδα για το 4 λεπτα μιαν ανασαν...στην εποχη οπου εχουμε 4 ανασες το [δευτερο]λεπτο...

[Oneiro]

... κι ακόμα χειρότερα 4 εισπνοές και μισή εκπνοή
ο κούφιος εγωισμός και η θλίψη στα τσιμέντα της ζωής μας.

Κόντρα στην μετριότητα των καιρών λοιπόν



"Πέφτω κι αυτή γελά
Μα εγώ πονάω και βρίζω
Και πάω να σηκωθώ ξανά"

[PELTASTIS VARNAVAS]

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη
που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη
πως δε ζαλίζεται

Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δεν κλαίει, ποτέ δεν κλαίει

Για ιδέστε που 'χει το ερημοπούλι
αίμα στο φτερό
πετά κι ας το 'βρε θανάτου βόλι
κόντρα στον καιρό

Με τον καιρό να 'ναι κόντρα έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος

Για ιδέστε όλοι, δέστε και μένα
άλλο δε ζητώ
που 'χω στους ώμους φτερά σπασμένα
και ακροβατώ

Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλι μου μην κλαις πουλι μου

Χαινηδες, με κοντρα τον καιρο, 1994, ακροβατης

-------------1994 κατι απο πρωτοβροχια στο κατωφλι της φοιτητικης ζωης και στο γερμα των οριζοντων της αλλης (ζωης),
γλυκια γκριζα αποχρωση απο το τοτε νοσταλγικο μουχρωμα της πατησιων...γονατισμενα ματοκλαδα και γοργες
τεθλασμενες στο ρεζιν και στα περιξ στεκια μας...συναχι αρωμα καφε και καπνος...καλα ειναι!!!venceremos

[PELTASTIS VARNAVAS]

"Όταν κάποιοι σού έχουν ετοιμάσει μια φάτνη και σε καλούν να μπεις μέσαν σαν μικρός Χριστούλης.Μια κομψή ιλουστρασιόν φάτνη και γύρω γύρω παχιά χορτασμένα βόδια που θα σε αποκοιμίζουν με τα ζεστούλικα χνώτα τους.Αν συναντήσεις με τέτοιες συνθήκες τον εαυτό σου , Γράψε μου...
Με λίγα λόγια , αν θέλεις να σκύψεις μέσα σου και να δεις μια δυο αλήθειες , κάνε το ΜΟΝΟΣ σου.Μακριά από προστάτες και συμπαραστάτες.
Ύστερα ό,τι και αν δεις , μην τρομάξεις και το βάλεις στα πόδια.Είναι δικό σου , φίλε.Κουλάρισε.Είσαι εσύ!Σκίσε τη συνταγή που σου έχουν βάλει στη τσέπη και πες ένα τραγουδάκι.Έτσι για πάρτη σου.Για τις αλήθειες σου.Για τα λάθη που δεν ήθελες να πιστέψεις πως σε καθορίζουν.Ως πότε , διάβολε , θα ζεις μέσα στο ψεύδος παριστάνοντας το παπαγαλάκι , αφού είσαι ακριδούλα? Δεν είσαι?Γιατί το κρύβεις? ΄ "

Αλκυονη Παπαδακη, σα χειμωνιατικη λιακαδα
-------------------------σου κου κορινθια αχαια με βροχες και δακρυσμενα χωματα...που μυριζουν ομορφα κτλ κτλ
αληθεια τι προτιμαμε τη χειμωνιατικη λιακαδα που σπαει το κρυο?ή μηπως τη θερινη συννεφια που λυτρωνει απο την ανελεητη καψα...σε εξωτερικο επιπεδο προτιμω το βητα, σε εσωτερικο το αλφα...

καλημεροβδομαδες και φιλακια [σε εσωτερικο επιπεδο...]

[Oneiro]

Η είκονα της χειμωνιάτικης λιακάδας σε δακρυσμένα χώματα μου άρεσε τόσο πολύ..
Μου θύμησες αυτό:




Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να βρίσκομαι περισσότερο στη φύση από όσο τελικά το καταφέρνω.
Πολλές οι συνταγές στις τσέπες τελικά ως δείχνει...
Δεν βαριέσαι την σκαπουλάρω λιγουλάκι επειδή τα χάπια κοστίζουν
ή έτσι με βολεύει να πιστεύω

[PELTASTIS VARNAVAS]

Το κέντημα

Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Πρώτη εκτέλεση: Λουδοβίκος των Ανωγείων

Σε πανί λευκό κέντημα χρυσό
σκέψεις ακριβές, μελαγχολικές
κάθε βελονιά τρύπα στην καρδιά.

Δώσ’ μου δειλινό το χρώμα της φωτιάς
να κάψω της καρδιάς τον πόνο τον κρυφό
τι να θυμηθώ, τι να θυμηθώ.

Παράθυρο ανοιχτό σα ζωγραφιστό
κόρη που κεντά άστρα και πουλιά
πόρτα ανοιχτή και καρδιά κλειστή.

Κάθε βελονιά τρύπα στην καρδιά
τι να θυμηθώ, τι να θυμηθώ.





η γωνια πατησιων και αλεξανδρας αφιερωνει στους οκτωβρηδες

[Oneiro]

Στου δράκου την καμπούρα,
πάνω στης ράχης το φτερό,
στ' άγρια τα κάστρα πολεμάω,
κι έτσι τους χρόνους μου μετρώ.

Φτιάχνω φαρέτρα μαύρη
απ' της νύχτας τα μαλλιά,
πάνω στης γης τ' αλάτι γράφω
και τραγουδώ με τα σκυλιά.

Την κούπα μου γεμίζω,
κερνάω το φίδι για να βγει
όρθιος στον ήλιο να γρικάω,
στον ουρανό του αετού η κραυγή.

[PELTASTIS VARNAVAS]

I was born from the sound of the strings
For someone to give everything
To be a song just for your feeling

Close your eyes and I'll try to get in
To waken your heart like the spring
'Cause I was born to touch your feelings

Steal the time, take a song and be glad
Be free as the birds, don't be sad
Your time will come, I'll make you feel it

You're still young like the Sun after rain
Follow the light, it's not in vain
And you will see I'll touch your feelings

You've got your songs
They are everyday for awhile
Just the only way to feel all right

You've got your songs
They are everyday for awhile
Just the only way to feel all right

You were born just to lose or to win
To be someone's chime in the wind
To live between your mind and feelings

Find your way, check it out
Learn each day
Follow the light, it's not in vain
And you will see I'll touch your feelings

You've got your songs
They are everyday for awhile
Just the only way to feel all right
You've got your songs
They are everyday for awhile
Just the only way to feel all right
You've got your songs
They are everyday for awhile
Just the only way to feel all right
-----------------

πρωινιατικα με βροχη πως μου ρθε αυτο το αγαπημενο γυμνασιακον ασμα...σκορπιοι
καλημερεζ ιδεο

[Oneiro]

Δύσκολη μέρα
φτηνά αρώματα ανθρώπων...
...αλλά ένα μπουκέτο διάφανα κρίνα για να ισιώσει κάπως την γεύση



Με ρωτούν οι χειμώνες, τα σκυλιά μες στο κρύο
Με ρωτούν τα μελτέμια που με κόψαν στα δυο
Με ρωτούν τα φεγγάρια, κι οι νεκροί γαλαξίες
Με ρωτούν τα σκιάχτρα, κι οι σκιές στις γωνίες

Αν κουράστηκα να σέρνω εδώ κι εκεί τη ζωή μου
Αν ακόμα ανασαίνω, αν κοχλάζει η ψυχή μου
Που γυρίζω τις νύχτες, και τι ψάχνω να βρω
Αν αυτό το ναυάγιο εκεί στην άκρη είμαι εγώ

Μα εγώ στήνω γιορτές για τους ανθρώπους που χάνουν
Καταπίνω φωτιές, μοιράζω τα υπάρχοντα μου
Μπαίνω αλλόφρων από εξόδους κινδύνου
Καθώς όλοι τρέχουνε μακριά να ξεφύγουν

Τραγουδάω την μνήμη, την χαρά, την συγνώμη
Γιατί ξέρω πως τίποτα δεν χάθηκε ακόμη
Μα εγώ στήνω γιορτές για τους ανθρώπους που χάνουν
Καταπίνω φωτιές, μοιράζω τα υπάρχοντα μου

Κι όταν σβήνουν τα φώτα, μου σφίγγεις το χέρι
Και μου λες ‘τι θα γίνω, αν χαθείς’
Μην φοβάσαι μωρό μου, πάνω λάμπουν τ’ αστέρια
εδώ κάτω λάμπουμε εμείς

Μας προσμένουν σαν στοιχεία που ξυπνάν απ'τη στάχτη
Οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη
Νυσταγμένες μελωδίες στου μυαλού μας τα βάθη
Οι παλιές μας ουτοπίες, τα ολοκαίνουρια λάθη

Μας προσμένουν οι μεγάλοι , οι απέραντοι δρόμοι
Μας προσμένουν κι όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμη
Μας προσμένουν σαν στοιχεία που ξυπναν απ' τη στάχτη
Οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη

[PELTASTIS VARNAVAS]

Στίχοι: Παντελής Θαλασσινός
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Ένα βραδάκι στο λιμανάκι στη Νέα Πέραμο
βυζαντινό ήρθε καραβάκι από την Πέργαμο
με το φεγγάρι χρυσοβαλμένο σε στάμνα πήλινη
κι είχε στην πλώρη του σκαλισμένη γοργόνα ξύλινη

Άσπρο καϊκι που ήρθ' απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου

Άδειασε ψάρια ο καπετάνιος από τ' αμπάρια του
κι έκατσε κι έλεγε για τον κόπο και τα χαμπάρια του
έβαλε κι ήπιε κι από τη στάμνα σε ακροκέραμο
και το τραγούδι του αντηχούσε στη Νέα Πέραμο

Άσπρο καϊκι που ήρθ' απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου

Έγειρ' η στάμνα του και δακρύζει το κεχριμπάρι του
γέμισε η θάλασσα με φωτάκια απ' το φεγγάρι του
ο καπετάνιος αποκοιμήθηκε και ξημέρωσε
τότε τραγούδησε η γοργόνα κι η μέρα μέρωσε

Άσπρο καϊκι που ήρθ' απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου

[Oneiro]

Με την βροχή να συντροφεύει τους έναστρους ουρανούς εντός...

[PELTASTIS VARNAVAS]

οχι ρε συ χαζο-goοgle οταν σου εγραφα ΝΕΟ ΚΥΜΑ...δεν εννοουσα νεο κυμα φορων και ανατιμησεων γαμω την τρελα μου


εετσι εετσι αυτο ηθελα..τωρα εισαι καλο γγουγγλακι


Άσπρα καράβια τα όνειρα μας
για κάποιο ρόδινο γιαλό
άσπρα καράβια τα όνειρα μας

Θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο
μυριστικό κι ευωδιαστό
θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο Ρεφραίν

Κι από ψηλά θα μας φωτίζει
το φεγγαράκι το χλωμό
κι από ψηλά θα μας φωτίζει

Και θ' αρμενίζουν ω χαρά μας
ίσα στο ρόδινο γιαλό
άσπρα καράβια τα όνειρα μας


αφιερωμενο

[PELTASTIS VARNAVAS]

Μπέρτολντ Μπρεχτ - Ποιήματα


Να καταπολεμάτε το πρωτόγονο



1

Λένε πολλοί ότι η εποχή είναι παλιά

αλλά εγώ πάντα ήξερα ότι είναι καινούρια

δεν ξεπετιούνται από τη γη μόνα τους

τα σπίτια που είναι ψηλά σαν τα βουνά

Τρέχουν πολλοί κάθε χρόνο στις πόλεις λες και

τους περιμένει κάτι σπουδαίο

και στις γελαστές ηπείρους.

Λένε παντού: Η μεγάλη και φοβερή θάλασσα

δεν είναι παρά λίγο νερό

Πρώτος εγώ πετώ πάνω από τον Ατλαντικό

αλλά είμαι σίγουρος ότι αύριο κιόλας

θα γελάτε με αυτή την πτήση



2

Κι όμως αυτή είναι η μάχη

ενάντίον του πρωτόγονου

και μια προσπάθεια για να γίνει

καλύτερος ο πλανήτης

όμοια με τη διαλεκτική οικονομία

που θέλει ν' αλλάξει τον κόσμο συθέμελα

αφήστε μας λοιπόν να καταπολεμήσουμε

τη φύση για να γίνουμε κι ίδιοι φυσικοί

εμείς και η μέθοδός μας

δεν ακολουθούμε ακόμη τη φύση

είμαστε ακόμη πρωτόγονοι.

Τα ατμόπλοια αντικατέστησαν τα ιστιοφόρα

που κι εκείνα είχαν αφήσει πίσω τα πλοία

με τα κουπιά.

Εγώ πετώ αφήνοντα πίσω τα ατμόπλοια

πολεμώντας ενάντια στο πρωτόγονο.

Μπορεί το αεροπλάνο μου να είναι αδύνατο και να τρέμει

και οι συσκευές μου να είναι γεμάτες ατέλειες

μα είναι καλύτερα απ' όλα όσα υπήρξαν ως τώρα,

και καθώς πετώ αγωνίζομαι ενάντια στο αεροπλάνο μου κι ενάντια

στο πρωτόγονο.



3

Πολεμώ έτσι κι ενάντια στη φύση

και ενάντια στον εαυτό μου

ό,τι κι αν είμαι και σε όσες κουταμάρες κι αν πιστεύω

όταν πετώ είμαι

αληθινός θεός

για δέκα χιλιάδες χρόνια

εκεί που σκοτινιάζουν τα νερά

φτάνοντας ως τα ουράνια

ανάμεσα στο φως και το λυκόφως

γεννιόταν ανεμπόδιστα ο θεός.

Το ίδιο πάνω από τις οροσειρές, εκεί από όπου

έρχεται ο πάγος

ρύθμιζαν τον θεό όπως ήθελαν

εκείνοι που διακατέχονταν από αμάθεια

χωρίς να μπορούν να καθοδηγούν, και όμοια

στην έρημο εμφανίζοταν εκείνος μέσα στην

ανεμοθύελλα, και στις πόλεις, τον έπλαθε η αταξία των

ανθρώπινων τάξεων που εξαιτίας της

υπάρχουν στον κόσμο

δύο κατηγορίες ανθρώπων:

οι εκμεταλλευτές και οι αμαθείς

αλλά αυτά τα καταργεί η επανάσταση.

Αν φτιάχνετε δρόμους να διασχίζουν

τις οροσειρές, θα χαθεί η αταξία.

Τα ποτάμια τη διώχνουν από την έρημο και

το φως δείχνει κενό και αμέσως την κάνει πέρα.



4

Γι' αυτό, μην αργείτε, κατατροπώστε κι εσείς

το πρωτόγονο

στον αφανισμό του Υπερπέραν και

στο διωγμό όλων των θεών όπου και αν παρουσιάζονται κάθε φορά.

Γκρεμίζεται κάτω απ' τα πιο δυνατά μικροσκόπια

οι τελιοποιημένες συσκευές το διώχνουν

από τον αέρα.

Και η κάθαρση των πόλεων

η απάρνηση της φτώχειας

το εξαφανίζουν και αφού το κυνηγούν

το ξαναστέλνουν πίσω

στην πρώτη χιλιετία.



5

Γι' αυτό επικρατεί ακόμη

στις πόλεις που βελτιώθηκαν, η αταξία

που προκύπτει από την εκμετάλλευση γνώσης και είναι

σαν θεός. Αλλά οι μηχανές και οι εργάτες

θα την πολεμήσουν.

Κι εσείς πρέπει να πάρετε μέρος

στην κατατρόπωση του πρωτόγονου.

http://www.edu.uoc.gr/~poreia/culture/b ... togono.htm

[Oneiro]

Παίρνω ένα πράγμα και του αλλάζω θέση.
Δεν ξέρω γιατί, ίσως κάτι δεν μ’ αρέσει.
Δευτερόλεπτα μετά
το ύφασμα, το χαρτί
βγάζει έναν ψίθυρο-κραυγή
καθώς αλλάζει στάση η ύλη.
Ο ανεπαίσθητος θόρυβος αυτός
άραγε να εκφράζει δυσφορία
ή ανακούφιση για τη νέα τούτη σχέση
του άψυχου με το άπειρο;
Ή μήπως τον δικό του τόπο
το αντικείμενο νοσταλγεί;
Μια κίνηση μικρούλα τόση δα
μια ματιά, ένας σπινθήρας φως
και νά π’ αναπηδάει ένας μέσα εαυτός
που ελεύθερος κινείται
σ’ ένα αφηρημένο τώρα.
Ακούγεται τότε κάτι σαν ερωτικό μουρμουρητό
ή σαν κλαψούρισμα σκύλου νηστικού...
Έτσι θα κάνει η ύλη μόνη λέω
πριν με βουτήξει μια άλλη η δική μου σιωπή.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

[Oneiro]

Για τους φίλους που άντεξαν στον χρόνο κι
ευώδιασαν με αγριοκέρασα τις σιωπές τους.
Άγγελοι και δαίμονες καμιά φορά νοστεύουν.

"Ξέρω ένα όμορφο μέρος, μια πανέμορφη κοιλάδα.
Πάνω απ' τη θάλασσα παρά κάτι χίλια μέτρα
πάνω στο χώμα, δέντρο, πάνω στη πέτρα, πέτρα·

Βροχή μ' αέρα - ωραία μέρα -
βουβή ομίχλη πέρα ως πέρα.

Γνωστό μου αδιάβατο μικρό μονοπάτι
που καταλήγει στο πιο όμορφο φράγμα,
του γερακιού δε το πιάνει το μάτι.

Είναι το μόνο που αντίκρισα θαύμα,
είναι ιερό κομμάτι της γης
που σταματάει ευχές και κατάρες.
Τι να σου πω, αν δε το δεις
άκου το μόνο με δύο κιθάρες.

Έχω ένα φίλο εκεί που 'ναι μάγος της φωτιάς,
γητευτής είναι του ανέμου και της νύχτας αδερφός,
έχει για σπίτι τα σωθικά μιας βελανιδιάς,
γερνάει τόσο όμορφα, τόσο απλά σαν το φως.
Ζει μ' ένα γκρίζο γεράκι και μια ασημένια αλεπού
μου λεγε ότι φτιάχνει το τάφο του, όμως δε ρώτησα πού.
Έχω ένα φίλο εκεί που 'ναι της νύχτας αδερφός
Έχω ένα φίλο εκεί που 'ναι μάγος της φωτιάς.
Έχω ένα φίλο εκεί, έχω ένα φίλο καλό.
Έχω ένα φίλο εκεί που 'ναι γητευτής είναι του ανέμου.

Μου φτάνει που ανταμώνουμε σε αυτή τη κοιλάδα,
βρήκα κι εγώ μιαν οξιά, ένα σπίτι να φτιάξω
και από εκείνο το μέρος που το λένε Ελλάδα,
θα πάρω το κουφάρι μου και θα 'ρθω ν' αράξω."

Στο χρώμα της στάχτης



- Ωραία μέρα
παντού και πέρα -

[PELTASTIS VARNAVAS]

Του φεγγαριού το ασήμι
πάνω στο καλντερίμι
απλώθηκε
κι η Άννα το αγρίμι
στου Φώτη το ταξίμι
σηκώθηκε.

Να βγει και να χορέψει
τους άντρες να μαγέψει
μεσ' τη γιορτή.
Και την καρδιά του Φώτη
θα τηνε κάψει πρώτη
σαν το χαρτί.

Αν έκλαψε η Σαλώμη
στου πάθους τη συγνώμη
θα λυτρωθεί
μα το βαρύ της στέμμα
ρουμπίνι με το αίμα
θα μπερδευτεί.

[Oneiro]

[Odysseas A]

τι ομορφη γωνια! μουσικοι διαλογοι με ποιητικη διαθεση
επιτρεψτε μου να αφησω το κατιτις μου

http://www.youtube.com/watch?v=CZ9Rcrdp ... r_embedded




(πως κανω να φαινεται το λινκ?)

[Oneiro]

Καθετί που ανασαίνει ζητάει να δοθεί
ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη
είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη
κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει, διψάει να ομορφύνει.

Κι ας φυσάνε οι ανέμοι κι ας κυλάει η βροχή
κι ας ρωτούνε τα ποτάμια, κι ας πεθαίνουμε ξένοι
κάθε τι που ανασαίνει τρυφερά νοσταλγεί
μες στους πάγους της γης
ένα γέλιο ζεστό σαν φωτιά αναμμένη.




-πατώντας το κουμπί Youtube αντιγράφεις το λινκ στο ανάμεσο

[PELTASTIS VARNAVAS]

Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα
σε έχω δέσει με έναν όρκο γλυκό
στα περίεργα γαλάζια σου ξενύχτια
σε ‘οποιαν πεις σε όποιον πω σ’ αγαπώ

Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα
και να ζήσω πια μαζί σου δε μπορώ
στα περίεργα γαλάζια σου ξενύχτια
πάλι θα ‘ρθεις και θα ‘ρθω κι εγώ

Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα
πάλι θα ‘ρθεις και θα ‘ρθω κι εγώ
ακόμα κι αν πεις καληνύχτα
πάλι θα ‘ρθεις και θα ‘ρθω κι εγώ
πάλι θα ‘ρθεις και θα ‘ρθω κι εγώ
πάλι θα ‘ρθεις και θα ‘ρθω κι εγώ



----onar, αφιερωμενο σε κυκλαδιτικες βολτες και ιουληδες φοιτητικων 90της...οι οναρ μεσα στο νιοβρη
θα κανουν ..επετειακες συναυλιες στο διπλα στο ποταμι με καλεσμενους διαφορους καλλιτεχνες, ομορφα!!