ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

[Exciter]

Ο Λιαντίνης, σε κείμενα όπως ο Ελληνοέλληνας λέει όσα λέει, προφανώς εννοώντας ότι ο ίδιος είναι τέτοιος.

ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ όμως, ενώ υποτίθεται ότι κινήθηκε με βάση την αυτογνωσία, παρέβλεψε εντελώς άλλο δελφικό παράγγελμα, και με την αυτοκτονία του παρέβη το "γήρας προσδέχου".

Αρκετά σαφές τώρα?

[ArELa]

Οχι. Πώς παρέβλεψε το γήρας προσδέχου?

[Exciter]

Δεν μπορεί, με δουλεύεις!

Αυτοκτονώντας το παρέβλεψε, αφού θεμελίωσε την επιλογή του στο να μη γεράσει!

[ArELa]

Πρώτον, τα Δελφικά παραγγέλματα ήταν το πρώτο πράγμα που ανέβασα όταν πρωτοστήθηκε αυτός ο ιστότοπος. Τα θεωρώ ιδιαίτερο στολίδι του.

Σε παραπέμπω λοιπόν σ'αυτά

http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic.php?f=11&t=291

Διάβασέ τα, (είναι πολλά, δεν είναι οι 10 απλοϊκές εντολές)
Θα σου πω μάνι μάνι ένα παράγγελμα που παραβίασες...

Απόντι μη μάχου (τον απόντα μη μάχεσαι μην κακολογείς)

Να πούμε λοιπόν με τη δική σου λογική ότι κι εσύ δεν είσαι Ελλην;


Δεύτερον...
Επειδή εγώ δεν δέχομαι ότι αποφάσισε να φύγει επειδή δεν δεχόταν τα γηρατειά, θα'θελα να μου πεις από πού συνάγεις αυτή τη συμπερασματάρα.

[Exciter]

Βιάστηκες να μιλήσεις Arela. Προφανώς δεν έχεις διαβάσει την επιστολή προς την κόρη του, που αιτιολογεί την απόφαση της εξόδου του ακριβώς στην αποφυγή των γηρατειών.

Από την άλλη, με τη λογική σου, όλοι οι νεκροί είναι δικαιωμένοι και δεν πρέπει να ασκούμε κριτική επειδή είναι απόντες.

Κάτι δε μου κολλάει.

Και μία παράκληση: Τα μεγενθυντικά να τα αποφεύγεις, τουλάχιστον στους ανθρώπους που ξέρουν ότι συνήθως είναι ειρωνικά.

[ArELa]

Βιάστηκες να μιλήσεις Arela. Προφανώς δεν έχεις διαβάσει την επιστολή προς την κόρη του, που αιτιολογεί την απόφαση της εξόδου του ακριβώς στην αποφυγή των γηρατειών.

Από την άλλη, με τη λογική σου, όλοι οι νεκροί είναι δικαιωμένοι και δεν πρέπει να ασκούμε κριτική επειδή είναι απόντες.

Κάτι δε μου κολλάει.

Και μία παράκληση: Τα μεγενθυτικά να τα αποφεύγεις, τουλάχιστον στους ανθρώπους που ξέρουν ότι συνήθως είναι ειρωνικά.

1/Την επιστολή την έχω διαβάσει ασφαλώς. Μπορεί να φταίει το εύρος της αντίληψής μου, πάντως δεν είδα αυτό που είδες. Περιμένω να σταματήσεις τις υπεκφυγές (πράγμα που σ'εμένα "δεν κολλάει" )και να μου υποδείξεις την... "αιτιολογία" που αντελήφθης ότι έδωσε (παραθέτοντας συγκεκριμένη φράση του ει δυνατόν).

2/ Ποια μεγενθυντικά; Παρακαλώ να μου υποδείξεις ποστ μου με μεγενθυμένη γραμματοσειρά, γιατί εγώ δεν το βλέπω. Αν εννοείς τους υπερτονισμούς που κάνω με bold (ή και με υπογραμμίσεις), σε διαβεβαιώ ότι αυτοί ειδικά δεν έχουν ειρωνικό πνεύμα.

Πέραν αυτού, δεν νομίζω ότι αρμόζει σε κανέναν να υποδεικνύει σε συμφορουμίτη του πώς θα γράφει τα ποστς του (εστω και σε μορφή... "παράκλησης") όταν αυτά είναι ευπρεπή και δεν αντίκεινται στους κανόνες του χώρου μας.



3/Μάλλον εσύ βιάστηκες να μιλήσεις...(ή βιάστηκες να συμπεράνεις...)

4/ Με τη λογική μου, (επειδή την επικαλείσαι κι αυτήν) καλό θα είναι να μην απαξιώνουμε αυτό που δεν μπορούμε (εκ των πραγμάτων) να κατανοήσουμε/νιώσουμε στην ολότητά του, και άρα το ερμηνεύουμε κατά το δοκούν (και όχι απαραίτητα σωστά). Και δη όταν ο άλλος είναι ΑΠΩΝ και άρα αδυνατεί να επεκταθεί διαλεκτικά και επεξηγηματικά. (στην ακραία και απίθανη περίπτωση βέβαια, που ο συγκεκριμένος άνδρας, θα ένιωθε την ανάγκη να "απολογηθεί" ή να δώσει λογαριασμό για μια επιλογή που αφορούσε ατομικά τον ίδιο, στον κάθε έξυπνο...

5/ Εσύ επικαλέστηκες ένα δελφικό παράγγελμα για να αμφισβητήσεις την "ελληνικότητα" του Λιαντίνη.
Να υποθέσω ότι το δελφικό παράγγελμα που επικαλέστηκα εγώ "δεν σου κάνει" (δεν είναι της αρεσκείας σου); Και αν ναι, αυτό σε κάνει (με την δική σου λογική), να αμφισβητείς και τη δική σου "ελληνικότητα"; (ή αρκείσαι μόνο στην κριτική των άλλων χωρίς να μπαίνεις σε λογικές αντίστοιχης αυτοκριτικής;)



Επί της ουσίας:
Είναι σαφές ότι κανένας από μας δεν ήταν μέσα στο μυαλό του για να ξέρει/νιώσει επακριβώς ποιες εσωτερικές επεξεργασίες τον οδήγησαν σ'αυτή την απόφαση, αλλά ορισμένοι, αρνούμενοι να το συνυπολογίσουν αυτό, και κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, καταφεύγουν στις εύκολες και "έξυπνες" επικρίσεις.


(έκανα edit μετά το δικό σου συμπληρωματικο edit )

[Exciter]

Όταν αναφέρεσαι σε "συμπερασματάρες" τότε έχεις χρησιμοποιήσει μεγενθυντικό.

Πάμε τώρα στο περί Λιαντίνη.

Οι νεκροί θα είναι πάντα απόντες, μήπως πρέπει να τους θεωρούμε και εξ'ορισμού δικαιωμένους; Εκεί οδηγεί η λογική σου.

Δες λοιπόν πως κλείνει την επιστολή του προς την κόρη του, πως τον ενδιαφέρει να φύγει, και έλα να κουβεντιάσουμε μετά.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ξανάγραφα για τον Λιαντίνη, πέρα από τη σημείωσή μου στο παλιό ποστ, τεσπα.

[ArELa]

Όταν αναφέρεσαι σε "συμπερασματάρες" τότε έχεις χρησιμοποιήσει μεγενθυντικό.

Να διευκρινίζεις. Αν και δεν είναι ουσιαστικά υπερθετικός, καλύτερα να το έλεγες έτσι.

Πάμε τώρα στο περί Λιαντίνη.

Οι νεκροί θα είναι πάντα απόντες, μήπως πρέπει να τους θεωρούμε και εξ'ορισμού δικαιωμένους; Εκεί οδηγεί η λογική σου.

Σε καμία περίπτωση δεν μίλησα για δικαίωση. Ένα το κρατούμενο, για να ξηγιόματε και να μην παρεξηγιόμαστε.

Το πού οδηγεί η λογική μου το ανέλυσα με σαφείς διατυπώσεις πιο πάνω. Αν δε θέλεις να διαβάσεις-πραγματευτείς αυτή τη λογική, τουλάχιστον μη στρεβλώνεις (συμπερασματικά) αυτά που λέω. Δεν είναι έντιμη διαλεκτική αυτή, όπως δεν είναι έντιμες και οι υπεκφυγές στη διαλεκτική. (---> βλέπε υπεκφυγή σου ως προς τα Δελφικά Παραγγέλματα. Σου έθεσα συγκεκριμένο ερώτημα, απέφυγες επιμελώς να απαντήσεις.... )

Αν και λένε ότι η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως, την απεχθάνομαι (ως λίαν κουραστική και ενδεικτικό απροσεξίας του συνομιλητή) όταν γίνεται διάλογος.
Με αναγκάζεις δυστυχώς, να επαναλάβω την τοποθέτησή μου, όχι απαραίτητα για να την κατανοήσεις εσύ (αυτό δεν γίνεται εάν δεν θέλεις να την κατανοήσεις), αλλά για να μην αφήνονται λαθεμένες εντυπώσεις μ'αυτό που μας είπες εδώ. Είπα λοιπόν:

Με τη λογική μου, (επειδή την επικαλείσαι κι αυτήν) καλό θα είναι να μην απαξιώνουμε αυτό που δεν μπορούμε (εκ των πραγμάτων) να κατανοήσουμε/νιώσουμε στην ολότητά του, και άρα το ερμηνεύουμε κατά το δοκούν (και όχι απαραίτητα σωστά). Και δη όταν ο άλλος είναι ΑΠΩΝ και άρα αδυνατεί να επεκταθεί διαλεκτικά και επεξηγηματικά. (στην ακραία και απίθανη περίπτωση βέβαια, που ο συγκεκριμένος άνδρας, θα ένιωθε την ανάγκη να "απολογηθεί" ή να δώσει λογαριασμό για μια επιλογή που αφορούσε ατομικά τον ίδιο, στον κάθε έξυπνο...

και πιο κάτω είπα:

Είναι σαφές ότι κανένας από μας δεν ήταν μέσα στο μυαλό του για να ξέρει/νιώσει επακριβώς ποιες εσωτερικές επεξεργασίες τον οδήγησαν σ'αυτή την απόφαση

Πού ακριβώς με βλέπεις να επιδιώκω να τον δικαιώσω με τα παραπάνω;
Απλά υπερασπίζομαι το αυτονόητο και μαζί με αυτό, και τον ίδιο.
Όχι σε μια απόπειρα να τον δικαιώσω ασφαλώς, γιατί δεν χρειάζεται δικαίωση, πολλώ δε μάλλον στα μάτια όσων δεν καταλαβαίνουν ή αρνούνται να καταλάβουν... Υπερασπίζομαι απλά αυτό που θαυμάζω και νιώθω πολύ λίγη μπροστά του. ( γι'αυτό και δε θα μπορούσα να κάνω αυτό που έκανε για τους λόγους που το έκανε, και μέσα απ'τις διεργασίες που τον οδήγησαν σ'αυτό.)

Άλλοι λοιπόν νιώθουν όπως εγώ, άλλοι πάλι, νιώθοντας "λίγοι" ή ανήμποροι να κατανοήσουν/νιώσουν/φτάσουν την πεμπτουσία του, αντιδρούν αρνητικά εναντίον του. (ανώριμη αντίδραση, κατά τη γνώμη μου)

Δες λοιπόν πως κλείνει την επιστολή του προς την κόρη του, πως τον ενδιαφέρει να φύγει, και έλα να κουβεντιάσουμε μετά.

Πόσο δύσκολο σου είναι να παραθέσεις επακριβώς τις φράσεις εκείνες που έγραψε, και οι οποίες σε οδήγησαν σ'αυτό το συμπέρασμα; Υπάρχει λόγος που το ζητώ (και επιμένω να το ζητώ), όχι για να σε ταλαιπωρησω. Κάνε το σε παρακαλώ, για να μπορέσουμε να το αναπτύξουμε επί των λεγομένων του.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ξανάγραφα για τον Λιαντίνη, πέρα από τη σημείωσή μου στο παλιό ποστ, τεσπα.

Αφού όμως ξανάγραψες, νομίζω πως το σωστό (και το δίκαιο) είναι, να ολοκληρώσεις το διάλογο που ξεκίνησε μεταξύ μας.

[doctormarkon]

Κατά το Λιαντίνη η μετά θάνατον ζωή είναι οι αναμνήσεις που καταγράφονται στη συνειδηση των εν ζωή και έχουν πρωταγωνιστή έναν που έχει πλέον φύγει.
Οι νεκροί έχουν "κλείσει" τον κύκλο. Γι αυτό μπορούν να είναι ένα σταθερό σημείο αναφοράς.

Οι ζωντανοί.....................μας απογοητεύουν συχνά με τη σημερινή ζωή τους όταν δεν έχει σχέση με εκείνο που κάποτε θαυμάσαμε

[KAL EL]

H άποψη του Λιαντίνη για τον ρόλο του πατριαρχείου στην Ελληνική Επανάσταση. Δεν νομίζω να είναι αταβιστική

[doctormarkon]

Στο googlevideo υπάρχουν ολόκληρες οι ομιλίες του Λιαντίνη.
Πολύ συχνά φέρεται ενάντια στη θρησκεία ως θεματοφύλακα της υπάρχουσας εξουσίας και του κατεστημένου με την τάση να τρομάζει τον κόσμο με κόλαση και διαβόλους και βασανιστήρια ή να εμπορεύεται μεταφυσικές ελπίδες για την άλλη ζωή ωστε να κρατιέται ο λαός υπάκουος στη ζωή αυτή.
Μιλάει και για το μονοπώλιο της θρησκείας να καθορίζει τι είναι καλό και τι είναι κακό.
Ετσι ο Σουλτάνος εμφανιζόταν σαν θεία Πρόνοια όπως και τώρα ο ΓΑΠ μπορεί να εμφανιστεί από την εκκλησία σαν αυτός που ήρθε να μας νοικοκυρέψει.
Αν και δεν ξέρω τώρα αν η θρησκεία παίζει το ρόλο της σαν ιδεολογικός μηχανισμός κυρίαρχος ή αν το ρόλο της τον έχουν αναλάβει τα ΜΜΕ που χειραγωγούν καλύτερα.
Ο Λιαντίνης έφυγε πολύ νωρίς και δεν πρόλαβε τις εξελίξεις.

Πάντως η υπέρβαση του φόβου του θανάτου είναι το μεγάλο άλμα προς την πραγματική ελευθερία.
Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.
Ο λόγος του Λιαντίνη μπορεί να χαρακτηριστεί από πολλούς θανατερός ή ακόμα και καταθλιπτικός αλλά αν εμβαθύνεις έχει μέσα του ένα αισιόδοξο μήνυμα.

Όταν ξεπερνάς αυτό το φόβο μπορείς να αισθάνεσαι ελεύθερος.
Οι εκάστοτε εξουσίες δουλεύουν πάνω σε αυτό το φόβο για να χειραγωγήσουν και να κάνουν όλους ν τους υπακούουν. Όταν αυτός ο φόβος ξεπεραστεί τότε δεν υπάρχει πιά καμμία νομιμοποιητική βάση σε κάθε εξουσία.

Είναι πολύ δύσκολο να γίνει αυτή η υπερβαση. Σχεδόν κανείς δεν μπο ρεί να το καταφέρει. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες και προκαλούν δέος

[ArELa]

Ο Λιαντίνης έφυγε πολύ νωρίς και δεν πρόλαβε τις εξελίξεις.

τις πρόβλεψε όμως

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτο το έγκλημα με σκοτώνει.

[KAL EL]

http://video.google.com/videoplay?docid ... 3788697191#
Γιά όσους δεν έχουν δεί την συνέντευξη της συντρόφου του Λιαντίνη, ίσως εάν την δούν πάρουν κάποιες απαντήσεις.
Για να μην βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα σχετικά με την απόφαση του ανδρός, που έτσι κι αλλιώς δεν του αξίζουν και δεν έχουν καμμία σχέση με τον τρόπο σκέψης του. Προσωπικά υποκλίνομαι στο μεγαλείο του

[ArELa]

Προσωπικά υποκλίνομαι στο μεγαλείο του

Παρομοίως.

[ICAROS]

Στην προσέγγιση του τι τι εννοεί ο Λ. γράφων οτι
θα δοκιμάσει να πορευτεί τον "Ακριβό θάνατο του Οιδίποδα",
θα σας βοηθήσει ένα κείμενο του κυρίου Σαραγά.
"To Μυστικό της Σφίγγας", ειδικώς απο εκείνα που έχω πρασινίσει και κάτω:
http://hliaion.blogspot.com/2010/06/mystikosfiggas.html

[ICAROS]

ειδικώς απο εκείνα που έχω πρασινίσει και κάτω

Εννοούσα "απο εκείνα τα σημεία που έχω πρασινίσει και κάτω".

[Τάλως]

5 αποσπασματα απο τον αξιο αυτον ανθρωπο.



μερος 1ον


μερος 2ον


μερος 3ον


μερος 4ον


μερος 5ον

[ArELa]

Ταλε...

(μόνο που υπάρχει ήδη τόπικ εδώ http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic.php?p=666#p666 και θα το συνενωσω αν δεν έχεις αντίρρηση)

[Τάλως]

ναι βρε... εννοειται...αλλως τε τα λογια αυτου του ανθρωπου ακομα και αν διαφωνει κανεις μαζι του αξιζουν μιας ακροασης/ματιας.
μονο μην αλλαξεις τον τιτλο γιατι το "πεθανε ο θεος" ειναι ενα ξεχωριστο κεφαλαιο το οποιο διδασκε

[karipis]

Ο ΕΛΛΗΝΟΕΛΛΗΝΑΣ


Εχάσαμε τότε στεριές μεγάλες και θάλασσες πλατιές, που για
τριάντα αιώνες ήσαν ατόφυα Ελλάδα. Σήμερα τις κοιτάμε από
μακρυά, όπως εκοίταγε ο Θοδωράκης Κολοκοτρώνης από τη
Ζάκυνθο το Μοριά, και έκλαιγε.
Και με το κυάλι αγνάντευε, και με το κυάλι βλέπει, Βλέπει τη
θάλασσα πλατιά και τη στεριά μεγάλη. Τον πήρε σαν παράπονο.
Τις κοιτάμε με βαριά την οδύνη ότι τις χάσαμε, και με ελάχιστη
την ελπίδα ότι θα τις ξαναπάρουμε. Κι αφήστε την κυρα-Δέσποινα
να πολυδακρύζει.
Και ο Ατατούρκ, που έδιωξε το φερετζέ από τις τούρκισσες και
έφερε το λατινικό αλφάβητο στα τουρκόπουλα, έκαμε και κάτι
άλλο. Εδασκάλεψε τους δασκάλους και τους ξεναγούς να λένε στη
Φραγκιά, που τουριστολογάει στη Μίλητο και στις Κλαζομενές, ότι
δεν ήταν Όμηρος εκείνος ο τυφλός τραγουδιστής αλλά Ομέρ. Όπως
λέμε Ομέρ-Βρυώνης, πασάς του Ζητουνιού, που παττάλεψε τον
Αθανάση Διάκο στο ποτάμι της Αλαμάνας.
Και τι να ειπείς για το χαμπέρι; Που έρχεται το πρωί, και το
δείλι πίνουμε το ουζάκι μας στο Κατακάλι και στην Πειραϊκή Ακτή.
«Ω σύντροφε, πώς πέσαμε στο λαγούμι του φόβου;»
Όλα καλά και περίκαλα τά 'χουμε με την πατρίδα. Με το
έθνος, την ιστορία μας, και τους «αρχαίους ημών πρόγονοι».
Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους
έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες,
και η μοδίστρα με τα κριάρια.
Κι από την άλλη φουσκώνουμε και κορδώνουμε, και
ταρτουφίζουμε για «τσι γενναίοι προγονοί» σαν τι; Όπως εκείνος ο
τράγος του Σικελιανού- που εσήκωνε το απανω-χείλι του, εβέλαζε
μαρκαλιστικά, και οσφραινότανε όλο το δείλι την αρμύρα στη
θάλασσα της Κινέττας.


(από το ίδιο βιβλίο, λίγο πιο πάνω από τον θεό που πέθανε)

[ArELa]

μονο μην αλλαξεις τον τιτλο γιατι το "πεθανε ο θεος" ειναι ενα ξεχωριστο κεφαλαιο το οποιο διδασκε

Τον τίτλο δεν τον άλλαξα, αλλά επειδή στη συνένωση, μπαίνουν τα ποστς με τη χρονολογική σειρά που ανέβηκαν, και επειδή το άλλο τόπικ (με τα ποστς του) προηγείται χρονικά, ο κεντρικός τίτλος δεν αλλάζει.

Τα τελευταία ποστς όμως, (από εκεί που ξεκίνησες εσύ) έχουν τον τίτλο που έβαλες, όπως θα δεις αν κοιτάξεις στο πεδίο του κάθε ποστ που αναγράφει το Post subject:

Ελπίζω να μην σε ενοχλεί αυτό, διότι για την τάξη, τα δύο νήματα έπρεπε να συνενωθούν, αφού αφορούν το ίδιο θέμα-ή/και πρόσωπο. Όπως θα έχεις διαπιστώσει, τα τόπικς στα ΙΔΕΟ είναι πάμπολλα, κι αν αφήναμε 2-3 ή και περισσότερα τόπικς που να αφορούν το ίδιο ζήτημα ξεχωριστά, σε μια αναζήτηση, θα εντόπιζε κανείς (ειδικά νεοεισερχόμενος ή επισκέπτης) το ένα και τα υπόλοιπα θα αδικούνταν.

[ICAROS]

[...]
viewtopic.php?p=666#p666
[...]

Αααυτά είναι...

[ArELa]

Ναι το είδα, αλλά είπα να μην του δώσω σημασία.
Εσύ γιατί του δίνεις; Μου'γινες πιστός της "Αποκάλυψης" ξάφνου;

[Τάλως]

Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους
έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες,
και η μοδίστρα με τα κριάρια.
Κι από την άλλη φουσκώνουμε και κορδώνουμε, και
ταρτουφίζουμε για «τσι γενναίοι προγονοί» σαν τι; Όπως εκείνος ο
τράγος του Σικελιανού- που εσήκωνε το απανω-χείλι του, εβέλαζε
μαρκαλιστικά, και οσφραινότανε όλο το δείλι την αρμύρα στη
θάλασσα της Κινέττας.[/i]
(από το ίδιο βιβλίο, λίγο πιο πάνω από τον θεό που πέθανε)

Σωστος...
γραφει και αλλα τετοια "ωραια" (συμπληρωνω αμεσα)
ομως θα ηθελα να γραψεις και το "γιατι"
την Αιτία!!!! αυτης της καταστασης
(παντα βεβαια κατα τον ιδιο τον Λιαντινη)


λεει ακομα:

θαρρουμε πως ειμαστε τα παιδογγονα του του Αριστοτελη και του Αλεξάνδρου.
Οι ξενοι ομως μας βλεπουν σαν τις μουμιες σε καποια ασημαντα Μασταβά.
Τα διοτι ειναι πολλα. Ολα ομως συρρεουν σε μια κοινη κοιτη.
σε μια απλη εξισωση με 2 ορους και ενα ισον
Νεοελληνες = Ελληνοεβραιοι

Οι νεοελληνες ειμαστε ενα γεννημα μπασταρδεμενο και νοθο.
Ουτε ιπποι ουτε ονοι ουτε ονισσες ουτε φοραδες.
Ειαμστε μουλοι δηλα δη μουλαρια
και τα μουλαρια δε γενουν
το οτι οι Ελληνες ειμαστε Ελληνοεβραιοι σημαινει το εξης:
ενω λεμε και κηρυχνουμε οτι ειμαστε Ελληνες, στην ουσια κινουμαστε
και υπαρχουμε και μιλαμε σα να ειμαστε εβραιοι.
Αυτη ειναι η αντιφαση. Ειναι η συγκρουση και η αντινομια που παραγει την πολωση
που στην πραξη γινεται απωλεια της εθνικης ταυτοτητας.
και αυτο σημαινει πολλα.
Στην ποιο απλη διατυπωση σημαινει να σαι τουρκογυφτας και να ζητας να σε βλεπουν οι αλλοι πριγκιπα

Τετοια λεει ο καλος μας Λιαντινης... αλλα γιατι τοση απαξιωση?
τι λες εσυ φιλε Καριπιε?

[ArELa]

Τετοια λεει ο καλος μας Λιαντινης... αλλα γιατι τοση απαξιωση?

Γιατί φίλε Γιώργο, είναι στην ανθρώπινη φύση (ή τέλος πάντων στη φύση των περισσοτέρων από εμάς) να απαξιώνει ό,τι δεν καταλαβαίνει, ό,τι δεν βιώνει, ό,τι είναι έξω από τα όρια της δικής του λογικής και συστήματος αξιών, ό,τι είναι σαφώς έξω από τις νόρμες, και τέλος, ό,τι μπορεί να υπονοεί μια ανωτερότητα που δεν είμαστε σε θέση ούτε καν να αγγίξουμε...

Κι αν το αναλύσουμε με βαθύτερη ψυχολογία, θα δούμε ότι η διαδρομή του Λιαντίνη, κλονίζει την επίπλαστη αίσθηση ασφάλειας που σε πολλούς από μας προσφέρουν οι νόρμες...

Σε ό,τι με αφορά, παλεύω συνειδητά να κάνω την υπέρβαση, γι'αυτό και.... Σέβομαι κατ'αρχάς αυτό που δεν μπορώ να φτάσω και μόνο να υποψιάζομαι μπορώ, τη ψυχονοητική διαδρομή που οδήγησε κάποιον σε μονοπάτια άγνωστα ακόμα για μένα. Σε καμία περίπτωση δε θεωρώ πως έχω το δικαίωμα να τα απαξιώσω- στο βαθμό που δεν μπορώ να τα συλλάβω στην ολότητά τους. Σε πολλές περιπτώσεις, όταν το ένστικτό μου λέει πως κάτι είναι σωστό, ακόμα κι αν δεν μπορώ να το καταλάβω σε όλη του την έκταση, το θαυμάζω. Αυτό ακριβώς αισθάνομαι και για τον Λιαντίνη, όπως ήδη έχω εκφράσει στην προηγούμενη σελίδα αυτού του νήματος.