25 Μαρτίου 2010...

[PELTASTIS VARNAVAS]

ειλικρινά δεν ξέρω ακριβώς γιατί ανοιγω αυτο το τοπικ...ουτε αν -συν τη εξελιξη του-
θα εχει τοποθετηθει σωστα στην ν.ε.ιστορια...
ισως θεωρω πως ειναι καπως οριακη η φετινη 25/3...ισως να ειμαστε στο κοιλον της ιστοριας...λιγο η παυση των μηχανοκινητων απο την κεντρικη παρελαση, λιγο η εγκυκλιος του υπεξ για παυση των εορτων στες πρεσβειες μας..για λογους οικονομικους και συμβολικους [αυτο ηταν που πονεσε...]...βεβαια, χροοονια τωρα ανημερα της 25/3 τα δελτια ειδησεων δεν διναν την ειδηση της εθνικης εορτης μεσα στες πρωτες ειδησεις...[προσεισμοι]
..εκει οι συμβολισμοι δεν βολεβαν ως εννοιες φαινεται...
το καθαρα ιστορικο κομματι αναπτυσσεται πολυ ομορφα απο φιλους ασιντφρη, καρυπης, σταυραετος, τευταμος κτλ κτλ στα ιδεο...
ισως εδω με βαση το θυμικο να γραφαμε το βιωματικο κομματι της 25 Μαρτιου 1821...περα απο νεοταξιτικους ορθολογισμους που μας βομβαρδιζουν..να γραφαμε τη δικια μας αντζεντα της καρδιας...
δεν ξερω αν τυποις υπηρξε με πρωτοκολλα το παλιο κρυφο σκολειο...παντος σιγουρα τωρα πρεπει να επανιδρυθει...μεσα σε σπιτια και παρεες...μπλογκζ και φορα...

σαν πρωτη αντιδραση[επιφανειακη θα πουνε..] ισως να πρεπει απο αυριο το πρωι και για μια βδομαδα να μπουν περισσοτερες γαλανολευκες στα μπαλκονια μας...ισως να πρεπει να βουλιαξει η οδος πανεπιστημιου στην παρελαση...καθε γαλανολευκο αναχωμα στην νεοταξιτικη λαιλαπα ευπροσδεκτον..κοσμια ομορφα και ελληνικα...
γιατι πολυ απλα :γιορταζει η Παναγιά γιορταζει κι η Πατριδα...

Χαρά που τό ’χουν τα βουνά,
Τα κάστρα περηφάνεια.
Γιατί γιορτάζει η Παναγιά.
Γιορτάζει κι η Πατρίδα

κατι απο τις σχολικες μας εορτες των 80's...90...70..?
Όλη δόξα, όλη χάρη, άγια μέρα ξημερώνει
και τη μνήμη σου το Έθνος χαιρετά γονατιστό.
Και τα στήθη σου όλο φλόγα με τον ήλιο σου πυρώνεις,
που χρυσός με περηφάνια περπατεί στον ουρανό.

Στην Αγία Λαύρα πρώτα τις χρυσές ακτίνες χύνει,
που λεβέντες πρώτ' ανάψαν του πολέμου τη φωτιά.
Τη γαλάζια μας Σημαία με τη χάρη του λαμπρύνει
και του θείου Ιεράρχη χαιρετάει τη σκιά.

Ομορφιά και δόξα χύνει όπου γη αιματωμένη
απ' το τιμημένο αίμα των παιδιών της κλεφτουριάς.
Τ' άγιο χώμα χαιρετάει και περήφανα διαβαίνει
από τα Ψαρά στο Σούλι και στο χάνι της Γραβιάς.

Απ' τη Ρούμελη κι εκείθε απ' την Κλείσοβα περνάει
και στο Μεσολόγγι μέσα χύνει το χρυσό του φως.
Την αιματωμένη γη του χαιρετάει κι ευλογάει,
όπου τόσοι σε μια νύχτα έπεσαν ηρωικώς.

για αρχη..

[PELTASTIS VARNAVAS]

«Λάμπουν τὰ χιόνια στὰ βουνὰ κι ὁ ἥλιος στὰ λαγκάδια.
Ἔτσι λάμπει κ᾿ ἡ κλεφτουριά, οἱ Κολοκοτρωναῖοι,
Πὄχουν τ᾿ ἀσήμια τὰ πολλά, τὶς ἀσημένιες πάλες.
Αὐτοὶ δὲν καταδέχονται τὴ γῆς νὰ τὴν πατήσουν.
Καβάλα πᾶν᾿ στὴν Ἐκκλησιά, καβάλλα προσκυνᾶνε,
Καβάλα παίρνουν ἀντίδερο ἀπ᾿ τοῦ Παπᾶ τὸ χέρι.
Φλουριὰ ρίχνουν στὴν Παναγιά, φλουριὰ ρίχνουν στοὺς ἅγιους
καὶ στὸν ἀφέντη τὸ Χριστὸ ρίχνουνε τ᾿ ἅρματά τους».

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/t ... ΤΟΥ_ΔΙΣΚΟΥ

παπαΧρηστος Κυριακοπουλος το ασιγαστο καριοφυλι-αηδονι του Μωρηα....

[PELTASTIS VARNAVAS]

Τὶ ἔχουν τῆς Μάνης τὰ βουνά;»
Δὲν εἶναι λίγα τὰ κλέφτικα τραγούδια ποὺ ἐξιστοροῦν τὶς συμφορὲς ποὺ ὑπέστησαν οἱ Ἕλληνες, τόσο κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, ὅσο καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821. Τὸ ἑπόμενο τραγούδι ἀναφέρεται σὲ φονικότατη πολεμικὴ ἐξόρμηση τοῦ Ἰσοὺφ Ἀράπη, ποὺ εἶχε προκαλέσει μεγάλη αἱματοχυσία καὶ εἶχε ἐνσπείρει παντοῦ τὴν καταστροφή.

Στὸ τραγούδι παρατηροῦμε τὸ φαινόμενο τοῦ συμφυρμοῦ, ἤτοι τὴν παρεμβολὴ στίχων προερχομένων ἀπὸ ἄλλο τραγούδι ἀναφερόμενο στὸ ἴδιο, ἢ σὲ παραπλήσιο περιστατικό.

«Τί ἔχουν τῆς Μάνης τὰ βουνὰ καὶ στέκουν βουρκωμένα;
Κάνε βοριὰς τὰ φύσηξε, κάνε κακὸ χαλάζι;
Μάϊδε βοριὰς τὰ φύσηξε, μάϊδε κακὸ χαλάζι.
Γιουσοὺφ Ἀράπης πολεμάει μὲ δεκοχτῶ χιλιάδες.
Πέφτουν τὰ τόπια σὰν βροχὴ κι οἱ μπόμπες σὰν χαλάζι
κι αὐτὰ τὰ λιανοτούφεκα σὰν σιγαλὴ ψιχάλα.»

«Χαρά ποὺ τὄχουν τὰ βουνά»
Ἡ κήρυξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 συνέπεσε μὲ τὴ μεγάλη θρησκευτικὴ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου. Τὸ τραγούδι περιγράφει τὴν ἐνθουσιαστικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς εὐλογίας τῶν ὅπλων ἀπὸ τὸν ἐθνεγέρτη Ἐπίσκοπο Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανὸ στὴν πλατεία τῆς Πάτρας τὴν 25η Μαρτίου 1821 καὶ τὴν ἀθρόα συμμετοχὴ τῶν κληρικῶν στὸν ἀπελευθερωτικὸ Ἀγώνα.

Ὁ Γερμανὸς καταγόταν ἀπὸ τὴ Δημητσάνα, συμπολίτης καὶ μαθητὴς τοῦ Ἐθνομάρτυρος Πατριάρχου Γρηγορίου Ε´, τοῦ ὁποίου χρημάτισε καὶ Πρωτοσύγκελλος στὴν Κωνσταντινούπολη. Τὸ 1806 ἐξελέγη Μητροπολίτης Παλαιῶν Πατρῶν. Στὶς 13 Μαρτίου 1821 ὕψωσε τὸ Λάβαρο τοῦ ἱεροῦ Ἀγώνα στὴ Μονὴ Ἁγίας Λαύρας καὶ ὅρκισε τοὺς πρώτους Ἀγωνιστές. Ὑπῆρξε Ἱεράρχης ἐπιφανὴς καὶ διαδραμάτισε σπουδαῖο ἡγετικὸ ρόλο κατὰ τὴν Ἐπανάσταση μέχρι τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου του, τὸ 1826.

«Χαρὰ ποὺ τόχουν τὰ βουνά, τὰ κάστρα περηφάνεια,
γιατί γιορτάζει, ἡ Παναγιά, γιορτάζει κι ἡ Πατρίδα,
σὰν βλέπουν διάκους μὲ σπαθιά, παπάδες μὲ ντουφέκια,
σὰν βλέπουν καὶ τὸ Γερμανό, τῆς Πάτρας τὸ Δεσπότη,
γιὰ νὰ βλογάει τ᾿ ἅρματα, νὰ ΄φκιέται τοὺς λεβέντες».

[PELTASTIS VARNAVAS]

«Σαββάτο ἔβαλαν βουλή»
Τὸ τραγούδι ἔχει ὡς θέμα τὴ σύναξη κλεφταρματολῶν, καπεταναίων κι ὅλων τῶν Κολοκοτρωναίων, στὴν ὁποία ἀποφασίζεται νὰ ἐπιτεθοῦν στοὺς Τούρκους συγχρόνως σὲ διάφορα σημεῖα. Τὰ ἀναφερόμενα τοπωνύμια δηλώνουν πὼς οἱ πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις ἔγιναν στὴν Κεντρικὴ Πελοπόννησο. Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, τοῦ ὁποίου ὁ ἡγετικὸς ρόλος, ἡ πολεμικὴ ἐμπειρία καὶ ἡ στρατηγική του ἰδιοφυία ἀναγνωρίστηκαν ἀπὸ τὶς πρῶτες ἡμέρες τῆς Ἐπανάστασης, ἀγωνιζόταν νὰ μεταμορφώσει τοὺς ἀνοργάνωτους ἐπαναστάτες σὲ στρατιωτικὰ σώματα καὶ νὰ ἐνσταλάξει σ᾿ αὐτὰ τὴ συνείδηση τῆς πειθαρχίας καὶ τοῦ καθήκοντος. Λέγει στὰ Ἀπομνημονεύματά του: «Ἐγώ ἐκοιμόμουν στὸ Βαλτέτσι, ἐγευμάτιζα στὴν Πιάνα καὶ ἐδείπναγα εἰς τὸ Χρυσοβίτσι».

«Σαββάτο ἔβαλαν βουλὴ κλέφτες καὶ ἁρματολοί,
τέσσεροι καπεταναῖοι κι ὅλοι οἱ Κολοκοτρωναῖοι.
Μέσ᾿ τοῦ Τσαλντῆ ἐπήγανε, κι ὅλοι μαζὶ μιλήσανε,
μὲ γυμνὰ σπαθιὰ στὰ χέρια καὶ πετᾶ᾿ σὰν περιστέρια.
Ὅλοι μαζὶ μιλήσανε καὶ ΄κεῖ τὰ συμφωνήσανε,
γιὰ νὰ πᾶν᾿ νὰ πολεμήσουν καὶ τοὺς Τούρκους νὰ νικήσουν.
Ὁ Γιάννος πάει στῆς Αἰμυαλούς, ἄιντε βρὲ Γιάννο μ᾿ δὲ μ᾿ ἀκοῦς;
καὶ ὁ Πάνος πάει στὴν Πιάνα, πάει στὴ δόλια του τὴ μάνα.
Κι᾿ ὁ Θοδωράκης ξεκινᾶ γιὰ τῆς Κλεινίτσας τὰ βουνὰ
καὶ τοὺς Τούρκους γιὰ νὰ κλείσει ὅλους μέσ᾿ στὸ μετερίζι.»

[PELTASTIS VARNAVAS]

Τὸ τραγούδι ἀνήκει στὴν κατηγορία τῶν τραγουδιῶν ποὺ ἐξυμνοῦν τὶς χαρὲς τῆς κλέφτικης ζωῆς. Ἡ κοσμοπερπατημένη περδικούλα τοῦ Μοριᾶ καλεῖται νὰ δώσει πληροφορίες γιὰ τοὺς Κλέφτες καὶ εἰδικὰ γιὰ τοὺς Κολοκοτρωναίους. Ἔτσι δίνεται ἡ εὐκαιρία στὸν ἀνώνυμο τραγουδιστὴ νὰ περιγράψει μία χαρούμενη διασκέδαση, σὰν αὐτὲς ποὺ μέχρι σήμερα ἐξακολουθοῦν νὰ πραγματοποιοῦνται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τῶν ἐπαρχιῶν μας μὲ αὐθόρμητη διάθεση καὶ σεμνὴ ἀρχοντιά. Οἱ εὐγενικὲς αὐτὲς ἐκδηλώσεις διατηροῦν ἀναλλοίωτα τὰ πανάρχαια ἔθιμα τῆς μοναδικῆς ἑλληνικῆς φιλοξενίας.

«Μώρ᾿ περδικούλα τοῦ Μοριᾶ κοσμοπερπατημένη,
Αὐτοῦ ψηλὰ ποὺ πέτεσαι καὶ χαμηλὰ ΄γναντεύεις
μὴν εἶδες Κλέφτες πουθενά, τοὺς Κολοκοτρωναίους;
Ἐψές, προψὲς τοὺς εἴδαμε σ᾿ ἑνὸς βλάχου τὴ στάνη,
μὰ εἶχαν ἀρνιὰ καὶ ψένανε, κριάρια καὶ σούβλιζαν
μὰ εἶχαν κι ἕνα γλυκὸ κρασὶ ἀπὸ τὸ Ζυγοβίστι.» (ἢ Μοναστήρι).

-----------------------
λάλα το !!!!!

[sacred_circle]

Μια και πλησιάζει η επέτειος είπα να συμπληρώσω και εγώ την προσπάθεια του φίλτατου κουμπάρου....
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

Η Προσευχή του Διάκου
την παραμονή της μάχης της Αλαμάνας


Ήτανε νύχτα. Τα βουνά, οι λαγκαδιές, τα δένδρα,
οι βρύσες, τ' αγριολούλουδα, ο ουρανός, τ' αγέρι,
στέκουν βουβά ν' ακούσουνε την προσευχή του Διάκου.
« Όταν η μαύρ' η μάνα μου, εμπρός σε μιαν εικόνα,
Πλάστη μου, μ' εγονάτιζε με σταυρωτά τα χέρια
καί μώλεγε να δεηθώ για κειούς, που το χειμώνα
σα λύκοι ετρέχαν στα βουνά με χιόνια, μ' αγριοκαίρια,
για να μη ζούνε στο ζυγό, ένιωθα τη φωνή μου
να ξεψυχάη στα χείλη μου, εσπάραζε η καρδιά μου,
μου ετρέμανε τα γόνατα, σα νά 'θελε η ψυχή μου
να φύγη με τη δέηση από τα σωθικά μου.
Ύστερα μούλεγε κρυφά να Σου ζητώ τη χάρη
και να μ'αξιώσης μια φορά ένα σπαθί να ζώσω
και να μην έρθη ο θάνατος να μ'εύρη να με πάρη,
πρίν πολεμήσω ελεύθερος, για Σέ πριν το ματώσω.
Πατέρα παντοδύναμε, άκουσες την ευχή μου•
μου φύτεψες μέσ' στην καρδιά αγάπη, πίστη, ελπίδα,
έδωκες μια αχτίδα Σου αθέρα στο σπαθί μου
και μού'πες: Τώρα πέθανε για Με, για την Πατρίδα.
Έτοιμος είμαι, Πλάστη μου! Λίγες στιγμές ακόμα
και σβηώνται τ' άστρα Σου για με. Για με θα σκοτειδιάση
τ' όμορφο γλυκοχάραμα. Θα μου κλειστή το στόμα,
που εκελαηδούσε στα βουνά, στη ρεματιά, στη βρύση•
θα μαραθούν τα πεύκα μου. Αραχνιασμέν' η λύρα,
που μου ήταν αδερφοποιητή κι όπου μ' εμέ στη φτέρη
αγκαλιασμένη επλάγιαζε, τώρα θα μείνη στείρα
καί στ' άψυχο κουφάρι της θα να βογγάη τ' αγέρι.
Όλα τ' αφήνω με χαρά, χωρίς ν' αναστενάξω.
Και τό'χω περηφάνεια μου, που εδιάλεξες εμένα
αυτήν την έρμη την ποριά με το κορμί να φράξω.
Ευχαριστώ Σε, Πλάστη μου! Δε θα χαθούν σπαρμένα
και δε θα μείνουν άκαρπα τ' άχαρα κόκκαλά μου.
Ευλόγησέ τηνε τη γη, οπού θα μ' αγκαλιάση
και στοίχειωσε κάθε σπειρί από τα χώματα μου,
να γένη αδιάβατο βουνό το μνήμα του Θανάση.
Θέ μου! ξημέρωσέ τηνε την αυριανή τη μέρα!
Θα μας θυμάτ' η Αρβανιτιά και θα την τρώ' η ζήλεια.
Θα χλιμιντράνε τ' άλογα, θα καίνε τον αγέρα
με τ' άγρια τα χνώτα τους γκέκικα καριοφίλια,
θα γίνουν πάλι τα Θερμιά λαίμαργη καταβόθρα.
Χιλιάδες ήρθαν θερισταί και Χάρος οργοτόμος,
μουγκρίζουν, φοβερίζουνε, πως δε θα μείνη λώθρα
σ' αυτήν τη δύστυχη τη γη, φωτιά, δρεπάνι, τρόμος.
Κι εμείς θα πάμε με χαρά σ' αυτόν τον καταρράχτη.
Επάνωθέ μας θά'σαι Σύ, και τα πατήματα μας
θα νά'χουνε για στήριγμα τη φοβερή τη στάχτη,
πώμεινε σπίθ'ακοίμητη βαθιά στα σωθικά μας.
Δυνάμωσέ μας, Πλάστη μου! Για ν' ακουστή στη Δύση,
πως δεν απονεκρώθηκε και πως θ' ανθοβολήση
τώρα με τα Μαγιάπριλα ή δουλωμένη χώρα.
Ευλογημέν' η ώρα!»
Έσκυψ' ο Διάκος ως τη γη, έσφιξε με τα χείλη
κι εφίλησε γλυκά γλυκά το πατρικό του χώμα.
Έβραζε μέσα του η καρδιά και στα ματόκλαδά του
καθάριο, φωτοστόλουστο, ξεφύτρωσ' ένα δάκρυ...
Χαρά στο χόρτο πώλαχε να πιη σε τέτοια βρύση.
Πλαγιάζει ο λεονταρόψυχος! Τα νιάτα, η θωριά του,
τ' αστέρια βλέπουν με χαρά και κάπου κάπου αφήνουν
κρυφά το θόλο τ' ουρανού για να διαβούν σιμά του.
Μοσχοβολάει τριγύρω του και τον σφιχταγκαλιάζει
στον κόρφο της η άνοιξη, σα νά'τανε παιδί της•
Χαρούμενα τα λούλουδα φιλούν το μέτωπο του.
χάνει με μιας την ασχημιά και την ταπεινοσύνη
ο έρμος ο αζώηρος, η ποταπή η λαψάνα,
γλυκαίνει το χαμαίδρυο, στου χαμαιλειού τη ρίζα
αποκοιμιέται ο θάνατος και το περιπλοκάδι,
που πάντα κρύβεται δειλό και τ' άπλερο κορμί του
αλλού στυλώνει το φτωχό, δυναμωμένο τώρα
τρελλό, περηφανεύεται και θέλει να κλαρώση
στ'ανδρειωμένο μέτωπο για ν' ακουστή πως ήταν
στη φοβερή παραμονή μια τρίχ' απ' τα μαλλιά του.

Πλαγιάζει ο λιονταρόψυχος! Του ύπνου του οι ώραις
όσο κι'αν φύγουν γρήγορα, μεσότοιχο θα γένουν
ν'αποστομώσουν το θολό, τ' αγριωμένο κύμα
του χρόνου που μας έπνιξε. Μ' εκείνην την ρανίδα
πώσταξ' από τα μάτια του θα ξεπλυθή η μαυράδα,
που ελέρωνε της μοίρας μας το νεκρικό δεφτέρι.
Ο Διάκος στο κρεββάτι του, ζωσμένος τη φλοκάτη,
σαν αητός μες στη φωλιά, ολάκερο ένα γένος
έκλωθ' εκείνην την βραδιά. Όταν προβάλ'η μέρα,
θα νάβγουν τ' αητόπουλα με τροχισμένα νύχια,
με θεριεμμένα τα φτερά, ν'αρχίσουν το κυνήγι...
Πλάστη μεγαλοδύναμε! Αξίωσέ μας όλους,
πριν μας σκεπάση η μαύρη γη, στα δουλωμένα πλάγια
να κοιμηθούμε μια νυχτιά τον ύπνο του Θανάση!

[ArELa]

http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic ... 67#p101767

(νομίζω τελικά πως ολόκληρο το τόπικ πρέπει να ανέβει...)

[PELTASTIS VARNAVAS]

MERCI Βικουλα μας
παμε ολοι μαζι!!!!

Πλάστη μεγαλοδύναμε! Αξίωσέ μας όλους,
πριν μας σκεπάση η μαύρη γη, στα δουλωμένα πλάγια
να κοιμηθούμε μια νυχτιά τον ύπνο του Θανάση!
....

κορυφαιον!!!
αχ θειαΛενα...εστειλες με παλλε....

του Αντρουτσου η μανα χαιρεται του Διακου καμαρωνει
γιατι εχουν γιους αρματωλους και γιους καπεταναιους...
ο νας φυλαει τη Γραβια...ο αλλος την Αλαμανα...

πατριδα και ευαγγελισμος της Θεοτοκου...πως να το κανουμε...

μόνον Εσύ μας έχεις απομείνει...

[Dhmellhn]

μόνον Εσύ μας έχεις απομείνει...

Και δεν πρόκειται να τη χάσουμε σε πείσμα των πολυπολιτισμένων.

Πατρός τε και Μητρός και απάντων των προγόνων Τιμιωτέρον έστι η Πατρίς. (Σύνοψις από το συγκεκριμένο χωρίο της Πλατωνικής Γραμματείας)

[PELTASTIS VARNAVAS]

25 του Μαρτιού

γραμμένη στα ουράνια

γι’ αυτό κι εγώ στολίστηκα

με τόση περηφάνια.



Και φόρεσα της λευτεριάς

τα ρούχα τα γραμμένα

σημάδια της ελευθεριάς

καθάρια τιμημένα.



Πάνω σε ράχες σκάλωσα

με χιόνια και με κρύα

ζητώντας την ελευθεριά

για τη γλυκιά Πατρίδα.

----------------------------------
ετσι για λιγη γευση εορτης δημοτικου σχολειου αρχες δεκαετιας 1980.....

[sacred_circle]

Εις την Ελλάδα, Πούσκιν

Εμπρός, Ελλάς επαναστάτισα, στάσου όρθια
κράτα με τα γερά τα όπλα την δύναμήν σου.
Δεν εγέρθηκε ένας Όλυμπος του κάκου
η Πίνδος σου και οι Θερμοπύλες, η τιμή σου.
Επετάχθηκε απο των σπλάχνων σου τα βάθη
η ελευθερία σου δυνατή, φωτός πυρήνας
κι απ' του Θησέος και του Περικλή τους τάφους
και τα πάντα νέα ιερα των Αθηνών.
Θραύσε τώρα, γη θεών και ηρώων
της σκλαβιάς τες αλυσίδες, την μαύρην μοίρα
με τες γλυκόηχες ωδές απο του Τυρταίου
και από του Ρήγα και του Βύρωνος την λύρα.

[PELTASTIS VARNAVAS]

Κορίτσια τὶ ἀγναντεύετε;
Σὲ μία ἀπὸ τὶς ἀναρίθμητες πολεμικὲς συγκρούσεις τῶν Ἑλλήνων ἐπαναστατῶν μὲ τοὺς Τούρκους καὶ τοὺς Ἀρβανίτες ποὺ ἔγιναν στὴν περιοχὴ τῆς Τριπολιτσᾶς ἀναφέρεται τὸ ἑπόμενο τραγούδι. Ἡ συμμετοχὴ καὶ ἡ συνεισφορὰ τῶν γυναικῶν στὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 δηλώνεται μὲ τρόπο ὑποβλητικό, ἀρκετὰ ὅμως εὔγλωττο, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχει καμιὰ ἀμφιβολία γιὰ τὴν πρόθεση τοῦ ἀνώνυμου τραγουδιστῆ νὰ ἀποδώσει σὲ ὅλες τὶς Ἑλληνίδες τὴν ὀφειλόμενη τιμὴ γιὰ τὸν ἡρωισμὸ καὶ τὴν καρτερία ποὺ ἐπέδειξαν κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ μακροχρόνιου καὶ ἐξοντωτικοῦ ἱεροῦ Ἀγώνα. Ὁ Ἐθνικός μας ποιητὴς Διονύσιος Σολωμὸς ἐδήλωνε ἀπερίφραστα: «θαυμάζω τὲς γυναῖκες μας καὶ στ᾿ ὄνομά τους μνέω.»

«Κορίτσια τί ἀγναντεύετε, Κοπέλλες τί τηρᾶτε;
Τηρᾶμε τὴν Τροπολιτσά, τοῦ Λιονταριοῦ τὶς πόρτες,
ποῦ πολεμοῦν οἱ Ἕλληνες μὲ Τούρκους μ᾿ Ἀρβανίτες.
Μπροστὰ πάει ὁ Νικηταρᾶς, πίσω ὁ Κολοκοτρώνης.»
[Ὁ στίχος προέρχεται ἀπὸ ἄλλο τραγούδι ποὺ περιγράφει
τὴν καταστροφὴ τοῦ Δράμαλη στὰ Δερβενάκια (1822)].
«Ποὺ ξέβγαινε μία πεθερὰ μὲ δώδεκα νυφάδες,
στὸ δρόμο ΄κεῖ ποὺ πήγαιναν, στὸ δρόμο ΄κεῖ ποὺ πᾶνε,
ξαπόστασε ἡ μικρότερη, δὲν πάει κοντὰ στὶς ἄλλες».

------------------------
http://www.youtube.com/watch?v=gwY1veViYvc
ο ιερεας απο τη γορτυνια-η ναυαρχιδα του νοτου στα πηγαια παραδοσιακα μαζι με Νταλιανηδες και λιγους ακομα, Αγιε μου Γιωργη αφεντη μου και πολλα αλλα...επιστροφη στες ριζες!!!!ΠαπαΚυριακοπουλε μεγαλεεεεεεεεεε!!!!!!!!!!!!!!!

[PELTASTIS VARNAVAS]

παμε κι ενα ιστορικον κλεφτικον της ταυλας...που αφορα εις το θριαμβο των Δερβενακιων....ας μεταφερθουμε
με τα φτερα της φαντασιας εκει στα υψωματα του Αγιου Σωστη στα στενα των Δερβενακιων οπου η στρατηγικη μεγαλοφυια του Θοδωρακη του γερου του Μωρια..του Κολοκοτρωνη μας κατατροπωσε τον εχθρο...κανοντας χρηση και ανορθοδοξου πολεμου...ας γινουμε κι εμεις ενα απο τα κλεφτοπουλα κρυμενα μες τους θαμνους σφιγγοντας την πιστολα το γιαταγανι το λιανοτουφεκον...με φοβο και θαρρος..

ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΛΗ
(Ιούλιος 1822)

[Ό Μαχμούδ πασάς, ο επιλεγόμενος Δράμαλης δια την εκ Δράμας της Μακεδονίας καταγωγήν του, διορισθείς υπό του Σουλτάνου σερασκέρης στρατιάς τριακοντακισχιλίων περίπου πεζών και ιππέων, κατήλθεν εκ της Λαρίσης εις την Ανατολικήν Ελλάδα όπως εισβαλών εις την Πελοπόννησον καταπνίξη την επανάστασιν των Ελλήνων, επικουρούντος και του τουρκικού στόλου εν τω Κορινθιακώ κόλπω και τω Αργολικώ. Ουδεμίαν συναντήσας αντίστασιν εις την Ανατολικήν Στερεάν Ελλάδα και εις τα στενοπορίας της Μεγαρίδος, κατέλαβε τον Ακροκόρινθον, εγκαταλειφθέντα υπό των Ελλήνων, και δια των αφυλάκτων στενών των Δερβενακίων προήλασεν εις την Αργολικήν πεδιάδα, όπου συνεκράτησε την ετοίμην προς παράδοσιν τουρκικήν φρουράν του Ναυπλίου, ακυρώσας την συναφθείσαν συνθήκην της παραδόσεως. Οι Έλληνες συγκεντρωθέντες εις τους Μύλους της Λέρνης και τας πηγάς του Ερασίνου, στρατηγούντος του Κολοκοτρώνη, απησχόλησαν μεν αυτόν επί πολύ εις την πολιορκίαν της ακροπόλεως του Άργους Λαρίσης, καταστρέψαντες δε όσα τρόφιμα ηδυνήθησαν, περιήγαγον αυτόν εις πολλήν στενοχωρίαν δια την στέρησιν των εφοδίων. Προβλέπων δ' ο Κολοκοτρώνης ότι θ' αναγκασθή ο Δράμαλης να υποχωρήση εις Κόρινθον, κατέλαβε τα στενά των Δερβενακίων δια 2500 περίπου ανδρών υπό τον Νικηταράν. Και ότε την 26 Ιουλίου 1822 επεχείρησεν ο στρατός του Δράμαλη να διέλθη δια των στενών υπέστη μεγάλην φθοράν, έκτοτε δ' ο Νικηταράς επωνομάσθη Τουρκοφάγος. Οι διαφυγόντες εις Κόρινθον την ημέραν εκείνην και τας επομένας, απεδεκατίσθησαν υπό των στερήσεων και των νόσων, και αυτός δε ο Δράμαλης απέθανεν εν Κορίνθω].
Φύσα μαΐστρο δροσερέ κι’ αέρα του πελάγου
να πας τα χαιρετίσματα 'ς του Δράμαλη τη μάννα.
Της ‘Ρούμελης οι μπέηδες, του Δράμαλη οι αγάδες
'ς το Δερβενάκι κείτονται, 'ς το χώμα ξαπλωμένοι.
Στρώμά χουνε τη μαύρη γης, προσκέφαλο λιθάρια
και γι' απανωσκεπάσματα του φεγγαριού τη λάμψη.
Κ’ ένα πουλάκι πέρασε και το συχνορωτάνε.
"Πουλί, πώς πάει ο πόλεμος, το κλέφτικο ντουφέκι;
-Μπροστά πάει ο Νικηταράς, πίσω ο Κολοκοτρώνης,
και παραπίσω οι Έλληνες με τα σπαθιά 'ς τα χέρια".
Γράμματα πάνε κ' έρχονται 'ς των μπέηδων τα σπίτια.
Κλαίνε ταχούρια γι' άλογα και τα τζαμιά για Τούρκους,
κλαίνε μαννούλαις για παιδιά, γυναίκες για τους άντρες

[karipis]

Αφιερωμένο στο γιουσουφάκι της ΝΤΠ και του ανθελληνισμού.

_______________________________________

Της κόρης το τραγούδι

Στις 25 του Μαγιού π’ ανθίζει το λουλούδι...

Για αφουγκραστείτε να σας πω τη; Κόρη; Το τραγούδι.
Αυτή ήταν κόρη όμορφη, όπου δεν ήταν κι άλλη
Αγάπησε παλιότουρκο και θέλει να τον πάρει,
Τον αγαπά, την αγαπά, χρόνους δεκατεσσάρων,
Το μάσανε στις 19 να βάλουνε στεφάνι.
Η μάνα της τη μάλωνε, η μάνα τη μαλώνει,
Κι ο αδελφός της έστειλε χαμπέρι με το γράμμα.
Αυτόνε τον παλιότουρκο να μην τον πάρεις άντρα.
-Εγώ μάνα τον αγαπώ και θέλω να τον πάρω,
Μια Κυριακή το πρωί, μια Κυριακή το γιόμα,
Καθόταν κόρη κι έκλαιγε στον ήλιο και κοιμάται.
Η μάνα της το ‘λεγε από το παραθύρι.
Τι έχεις, κοριτσάκι μου, που κλαις κι αναστενάζεις.
Μάνα είδα όνειρο βαρύ, φαρμακωμένο,
Είδα το αδερφάκι μου στο γαίμα βουτηγμένο.
Όνειρο είδες, κόρη μου, όνειρο, θα περάσει,
Το δόλιο τ’ αδερφάκι σου στα ξένα θα γεράσει.
Ίσια με τα μεσάνυχτα, ίσια με δυο ώρες νύχτα,
Κριτσάει, βροντάει η πόρτα της, ο πετεινός λαλάει.
Σηκώθηκε η κόρη κι άνοιξε, βλέπει τον αδερφό της.
Η κοκκινάδα τσ’ έφυγε από το πρόσωπό της,
Νερό, αδερφή, γιατί διψώ, γιατί είμαι διψασμένος,
Και από τον παλιότουρκο είμαι βαλαντωμένος.
Απ’ τα μαλλιά την άρπαξε, στην σκάλα την καθίζει
Και βγάζει το μαχαίρι του και το λαιμό της κόβει.





Υ.Γ. Το παραπάνω άσμα είναι κλέφτικο και το βρήκα σε μια καταπληκτική συλλογή Βορειο-Ηπειρώτικων τραγουδιών.
Ελπίζω να σας άγγιξε όσο εμένα…

[totispap]

ΑΠΟΨΕ...
Απόψε κάτι θα συμβεί..Απόψε, κάτι τρέχει. Είναι το στήθος μου βαρύ και στην ψυχή μου βρέχει... Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου, που όλο με κατατρέχει... Απόψε κάτι θα συμβεί..Κάτι, πολύ μεγάλο. Δεν ξέρω η νύχτα πού θα βγει, και τι καημό θα βγάλω... Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου που δεν μ’ αντέχει άλλο.
Απόψε κάτι θα συμβεί, κι' ένας Θεός, το ξέρει! Είναι παράξενη η πληγή, γλυκό είναι το μαχαίρι... Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου, σφαγμένο καλοκαίρι...Απόψε κάτι θα συμβεί, που κρύβεται στο στόμα. Η θα σηκώσω όλη τη Γη, ή θα συρθώ στο χώμα! Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου που τη λατρεύω ακόμα...

Δημηρης Ιατροπουλος,για την 25η Μαρτιου
http://kostasxan.blogspot.com/2010/03/25_20.html

[PELTASTIS VARNAVAS]

Ο Βαρνάβας αντιγράφει από το βιβλίο "Μωραιτικα Τραγούδια" της Γεωργίας Ταρσούλη...

ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΣΤΟ ΒΑΛΤΕΤΣΙ-13 ΜΑΙΟΥ 1821

Α

Λάλει, μπιρμπίλη, λάλησε καθώς εματαλάλεις,
λάλει και πες του μπέηδων, πέσε των κεχαγιάδων:
Κολοκοτρώνης κάθεται στα Τρίκορφα στη ράχη,
φκιάνει ταμπούρια δυνατά, μαζεύει παλληκάρια,
βάνει μπαιράκια κόκκινα, πράσινα και γεράνια,
βάνει τον Τίμιον το Σταυρό, την Παναγιά Παρθένα.
"Βόηθα, Χριστέ και Παναγιά κι αφέντ ΑγιόΝικόλα,
να πάμε στην Τριπολιτσά, στην ξακουσμένη χώρα,
να παρ'με με σκλάβους μπέηδες, να παρ'με κεχαγιάδες,
να πιάσουμ' τον Αλή πασά με ούλα του τ'ασκέρια"

Β

Στα Τρίκορφα μεσ'στην κορφή
-Κολοκοτρώνη Θοδωρή-
κει στα τρίκορφα στη ράχη
παει το αιμα σαν τ' αυλακι
Κολοκοτρώνης φώναξε
κι ούλος ο κόσμος τρόμαξε
"Που σαι καπεταν Γιατράκο
νύχτα ημέρα κάνεις τράκο
μεσ'στους κάμπους που κοιμάσαι
και κανήνε δεν φοβάσαι
πιάνεις τους τούρκους ζωντανούς
σαν τα ζαγάρια τους λαγους
αχ, τους πιάνεις και τους δένεις
στη Ντρομπολιτσά τους στέλνεις.."
----------------
λάλα το αηδόνι λάλα το όπως λαλουσες πρωτα....
οποιος/οποια βρει καμια εκδηλωση περα την Πεμπτη με χορους και τραγουδια
λεβεντικα ας ριξει κανα τσαμικο παραπάνω....

[PELTASTIS VARNAVAS]

Κρυφά το λένε τα πουλιά, κρυφά το λεν’ τα’ αηδόνια,

Κρυφά το λέει ο ηγούμενος απ’ την Αγία Λαύρα:

«Παιδία, για μεταλάβετε, για ξομολογηθείτε

δεν είν’ ο περσινός καιρός και ο φετινός χειμώνας.

Μας ήρθε γη άνοιξη πικρή, το καλοκαίρι μαύρο,

Γιατί σηκωθεί πόλεμος και πολεμάν τους Τούρκους.

Να διώξουμε όλη την Τουρκιά ή να χαθούμε όλοι.»

[PELTASTIS VARNAVAS]

αυτό δυσκολεύτηκα να το εύρω και σαν νότες[δυτικες+βυζαντινες] και λογια-ειδικα δυο πρωτους στιχους- και εκτελεση...ψιλοσπανιον ασμα αρκαδιας-γορτυνιας
-----------------------------------------------
http://www.houpas.com/trad/DimodiAsmataGortinias.pdf

-----------------------------------------
τίποτα δεν εζήλεψα μεστον απάνου κόσμο
παρά το κλέφτικο σπαθί, το κλέφτικο ντουφέκι...

[sacred_circle]

Εις τον Ιερόν Λόχον (Ανδρέας Κάλβος)
Ας μη βρέξει ποτέ
το σύννεφον, και ο άνεμος
σκληρός ας μη σκορπίσει
το χώμα το μακάριον
που σας σκεπάζει.

Ας το δροσίση πάντοτε
με τ' αργυρά της δάκρυα
η ροδόπεπλος κόρη
και αυτού ας ξεφυτρώνουν
αιώνια τ' άνθη.

Ω γνήσια της Ελλάδος
τέκνα ψυχαί που επέσατε
εις τον αγώνα ανδρείως,
τάγμα εκλεκτών Ηρώων,
καύχημα νέον

σας άρπαξεν η τύχη
την νικητήριον δάφνην,
και από μυρτιά σας έπλεξε
και πένθιμον κυπάρισσον
στέφανον άλλον.

Αλλα αν τις απεθάνη
δια την πατρίδα, η μύρτος
είναι φύλλον ατίμητον
και καλά τα κλαδιά
της κυπαρίσσου.

Αφ' ου εις του πρώτου ανθρώπου
τους οφθαλμούς η πρόνοος
φύσις τον φόβον έχυσε
και τας χρυσάς ελπίδας
και την ημέραν

επί το μέγα πρόσωπον
της γης πολυβοτάνου,
ευθύς το ουράνιο βλέμμα
βαθυσκαφή εφανέρωσε
μνήματα μύρια.

Πολλά μεν σκοτεινά
φέγγει επ' ολίγα τ' άστρον
το της αθανασίας
την εκλογήν ελεύθερον
δίδει το θείον.

Έλληνες της πατρίδος
και των προγόνων άξιοι
Έλληνες σεις, πώς ήθελεν
από σας προκριθείν
άδοξος τάφος;

Ο Γέρων φθονερός
και των έργων εχθρός
και πάσης μνήμης έρχεται
περιτρέχει την θάλασσαν
και την γην όλην.

Από την στάμναν χύνει
τα ρεύματα της λήθης
και τα πάντα αφανίζει.
Χάνονται οι πόλεις, χάνονται
βασίλεια κ' έθνη.

Αλλ' ότε πλησιάσει
την γην οπού σας έχει,
θέλει αλλάξειν τον δρόμον του
ο Χρόνος, το θαυμάσιον
χώμα σεβάζων.

Αυτού, αφού την αρχαίαν
πορφυρίδα και σκήπτρον
δώσωμεν της Ελλάδος,
θέλει φέρειν τα τέκνα της
πάσα μητέρα,

και δακρυχέουσα θέλει
την ιεράν φιλήσειν
κόνιν και ειπείν:
τον ένδοξον Λόχον,
τέκνα, μιμήσατε,
Λόχον Ηρώων.

[Aiolos]

ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΛΟΧΟΝ

Ας μη βρέξει ποτέ
το σύννεφον, και ο άνεμος
σκληρός ας μή σκορπίση
το χώμα το μακάριον
που σας σκεπάζει.

Ας το δροσίση πάντοτε
με τ' αργυρά της δάκρυα
η ροδόπεπλος κόρη'
και αυτού ας ξεφυτρώνουν
αιώνια τ' άνθη.

Ω γνήσια της Ελλάδος
τέκνα' ψυχαί που επέσατε
εις τον αγώνα ανδρείως,
τάγμα εκλεκτών Ηρώων,
καύχημα νέον'

σας άρπαξεν η τύχη
την νικητήριον δάφνην,
και από μυρτιά σας έπλεξε
και πένθιμον κυπάρισσον
στέφανον άλλον.

Αλλ' άν τις απεθάνη
δια την πατρίδα, η μύρτος
είναι φύλλον ατίμητον
και καλά τα κλαδιά
της κυπαρίσσου.

Αφ' ου εις του πρώτου ανθρώπου
τους οφθαλμούς η πρόνοος
φύσις τον φόβον έχυσε
και τας χρυσάς ελπίδας
και την ημέραν

επί το μέγα πρόσωπον
της γης πολυβοτάνου,
ευθύς το ουράνιο βλέμμα
βαθυσκαφή εφανέρωσε
μνήματα μύρια.

Πολλά μεν σκοτεινά'
φέγγει επ' ολίγα τ' άστρον
το της αθανασίας'
την εκλογήν ελεύθερον
δίδει το θείον.

Έλληνες της πατρίδος
και των προγόνων άξιοι'
Έλληνες σεις, πώς ήθελεν
από σας προκριθείν
άδοξος τάφος;

Ο Γέρων φθονερός
και των έργων εχθρός
και πάσης μνήμης έρχεται'
περιτρέχει την θάλασσαν
και την γην όλην.

Από την στάμναν χύνει
τα ρεύματα της λήθης
και τα πάντα αφανίζει.
Χάνονται οι πόλεις, χάνονται
βασίλεια κ' έθνη.

Αλλ' ότε πλησιάση
την γην οπού σας έχει,
θέλει αλλάξειν τον δρόμον του
ο Χρόνος, το θαυμάσιον
χώμα σεβάζων.

Αυτού, αφού την αρχαίαν
πορφυρίδα και σκήπτρον
δώσωμεν της Ελλάδος,
θέλει φέρειν τα τέκνα της
πάσα μητέρα,

και δακρυχέουσα θέλει
την ιεράν φιλήσειν
κόνιν και ειπείν: τον ένδοξον
Λόχον, τέκνα, μιμήσατε,
Λόχον Ηρώων.

Ανδρέας Κάλβος

[KELAINO]

Να μη βάλω κι εγώ ένα;


Σε ψηλό βουνό, ε ριζιμιό χαράκι
Κάθετεν αϊτός, βρεγμένος χιονισμένος, ο καϋμένος
Και παρακαλεί τον ήλιο ν' ανατελιλει
Ήλι' ανάτειλε, Ήλιε λάμψε και δώσε
Για να λειώσουνε τα χιόνι' απ' τα φτερά μου
Και τα κρούσταλλα από τ' ακράνυχά μου
Ήλι' ανάτειλε


Και γιατί να μη βάλω άλλο ένα;


Πέρδικά μου, πλουμισμένη και καμαρωτή
Πώς πηγαίνεις μέσ στα πλάγια μόν' και μοναχή
Δε φοβάσαι τα γιράκια και τσι σταυραητοί;
Δε φοβάμαι τα γιράκια και τσι σταυραητοί



Και το τρίτο δεν το θυμάμαι ολόκληρο.

[KELAINO]

... αλλά ας είναι καλά ο κος Γούγλης:



ΤΗΣ ΔΕΣΠΩΣ ΜΠΟΤΣΗ

Αχός βαρύς ακούγεται πολλά ντουφέκια πέφτουν.
Η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια.
Μήνα σε γάμο ρίχνονται, ουδέ σε χαροκόπο.
Αρβανιτιά σε πλάκωσε στου Δημουλά τον πύργο.
Γιώργαινα ρίξε τ’ άρματα, δεν είν’ εδώ το Σούλι
εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανιτών.
Το Σούλι κι αν προσκύνησε κι αν τούρκεψεν η Κιάφα
η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκανε δεν κάνει.
Δαυλί στο χέρι άρπαξε, κόρες και νύφες κράζει:
Σκάβες Τούρκων μη ζήσουμε, παιδιά μ’ μαζί μου ελάτε.
Και τα φουσέκια ανάψανε κι όλοι φωτιά γενήκαν.

ΤΗΣ ΛΕΝΗΣ ΜΠΟΤΣΑΡΗ

Όλες οι καπετάνισσες από το Κακοσούλι
σκλαβώθηκαν οι ορφανές σκλαβώθηκαν οι μαύρες
κ’ η Λένη δεν σκλαβώθηκε η αδερφή του Νότη
μόν πήρε διπλά τα βουνά , διπλά τα κορφοβούνια
κι εφτά Τούρκοι την κυνηγάν όλο τσοχανταραίοι.
Τούρκοι για να μην παιδεύεστε μην έρχεστε σιμά μου
τι εγώ είμ’ η Λέν του Μπότσαρη, η αδελφή του Νότη
σέρνω φουσέκια στην ποδιά και βόλια στις μπαλάσκες.
Κόρη, για ρίξε τ’ άρματα, γλίτωσε τη ζωή σου.
Τι λέτε βρέ παλιότουρκοι και σείς παλιαρβανίτες.
Σαν άντρας εξεσπάθωσε και τρέχει προς τους Τούρκους,
τους τρείς τους επελέκησε τους άλλους κυνηγάει.

[totispap]

«…Ως Χριστιανός ορθόδοξος και υιός της ημετέρας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, ορκίζομαι …να διαμείνω πιστός εις την Θρησκείαν μου και εις την Πατρίδα μου. Ορκίζομαι να χύσω και αυτήν την υστέρα ρανίδα του αίματός μου υπέρ της Θρησκείας και της Πατρίδος μου. Να χύσω το αίμα μου, ίνα νικήσω τους εχθρούς της Θρησκείας μου ή να αποθάνω ως Μάρτυς δια τον Ιησούν Χριστόν…».

(Ο όρκος των Ιερολοχιτών)
http://redskywarning.blogspot.com/2010/03/1821.htm

[sacred_circle]

Μιας και βάλαμε το ίδιο με τον Αίολο…..
ΧΑΙΡΕ, Ω ΧΑΙΡΕ
Δ. Κατσίνη
Κρυφά σχολειά και ματωμένα ράσα,
γκρεμίσανε τη βάρβαρη σκλαβιά,
ανέβηκες Ελλάδα πάνου απ’ τ’ άστρα
να κράξεις: «Χαίρε, ω χαίρε Λευτεριά!»

Ψηλά κι ολόρθη πάλεψες στη μπόρα
το σύμβολο να μείνεις των Λαών,
Ιδέα, Φως, τραγουδισμένη χώρα,
μητέρα των Ολύμπιων Θεών.

Ψυχές και θάλασσες και βράχοι,
τα Ζάλογγα τα στήσανε βωμό
κι η Δόξα που περπάτησε μονάχη,
αντάμωσε τον ώριο Λυτρωμό.

Φεγγοβόλο το φως του Εικοσιένα,
θ’ αστράφτει στων Ελλήνων την καρδιά
και πάντα σαν και πρώτ’ αντρειωμένα,
θα λέμε: «Χαίρε, ω χαίρε Λευτεριά!»

[sacred_circle]

Του Δράμαλη
Φύσα, μαΐστρο δροσερέ κι αέρα του πελάγου
να πας τα χαιρετίσματα στου Δράμαλη τη μάνα.
Της Ρούμελης οι μπέηδες του Δράμαλη οι αγάδες
στο Δερβενάκι κείτονται στο χώμα ξαπλωμένοι
Στρώμα ’χουνε τη μαύρη γης, προσκέφαλα λιθάρια
και γι’ απανωσκεπάσματα του φεγγαριού τη λάμψη
Κι ένα πουλάκι πέρασε και το συχνορωτάνε:
-Πουλί πώς πάει ο πόλεμος το κλέφτικο ντουφέκι;
-Μπροστά πάει ο Νικηταράς, πίσω ο Κολοκοτρώνης
και παραπίσω οι Έλληνες με τα σπαθιά στα χέρια.
Γράμματα πάνε κι έρχονται στων μπέηδων τα σπίτια.
Κλαίνε τ’ αχούρια γι’ άλογα και τα τζαμιά για Τούρκους
κλαίνε μανούλες για παιδιά, γυναίκες για τους άντρες.

Μου αρέσει πολύ η ιδέα ότι φτιάχνουμε ένα μικρό ανθολόγιο…όλοι μαζί σε μια τόσο σημαντική επέτειο…