Ο Κυπάρρισος και το Ελάφι

[Kariatida]

Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, ο Κυπάρισσος ήταν γιος του Τήλεφου, βασιλιά της Κέας και εγγονός του γνωστού σε όλους μας, Ηρακλή. Ήταν φημισμένος κυνηγός και όλοι είχαν να λένε για τις ικανότητές του, ιδιαίτερα στο ακόντιο, προσόν που θεωρούσαν ότι είχε κληρονομήσει από τον ίδιο τον Ηρακλή.

Ο Κυπάρισσος λοιπόν, έχοντας την αγάπη και τον σεβασμό όλων, περνούσε ξέγνοιαστα τις ημέρες του, με τον καλύτερό του φίλο, ένα ιερό ελάφι το οποίο τον συντρόφευε όπου εκείνος πήγαινε. Ήταν πραγματικά αχώριστοι.

Μια ημέρα λοιπόν, καθώς ο Κυπάρισσος κοιμόταν στο δάσος παρέα με τον καλύτερό του φίλο, το ελάφι σηκώθηκε για να πιει νερό, και στην επιστροφή του, αποφάσισε να γυρίσει από διαφορετικό μονοπάτι, ώστε να κόψει δρόμο και να φτάσει γρηγορότερα πίσω, πριν ξυπνήσει ο Κυπάρισσος και ανησυχήσει με την απουσία του. Και τότε έγινε το κακό. Ο Κυπάρισσος, ακούγοντας τους παράξενους θορύβους και τα κλαδάκια να σπάνε πίσω του, νόμισε ότι κάποιο θηρίο είχε αποφασίσει να τον συναντήσει κι έτσι έριξε το ακόντιό του πίσω από τους θάμνους πετυχαίνοντας το θηρίο στην καρδιά. Φανταστείτε την θλίψη του όταν κατάλαβε πως το θηρίο που περίμενε να συναντήσει, δεν ήταν άλλο από τον καλύτερό του φίλο, το ελάφι.



Τέτοια ήταν η θλίψη του, που δεν άφησε τον φίλο του έτσι. Για μέρες στεκόταν δίπλα του θρηνώντας για τον χαμό του, ανίκανος να συγχωρήσει τον εαυτό του για το κακό που προκάλεσε. Κάθε μέρα ευχόταν στους ουρανούς να μπορούσε να ριζώσει στη θέση του για πάντα, να συντροφεύει και να προστατεύει τον φίλο του για πάντα, κι όλος ο κόσμος να μάθει για τη θλίψη και τη μεταμέλειά του. Οι θεοί, λυπήθηκαν πολύ με την τραγωδία του Κυπάρισσου, και εισάκουσαν την προσευχή του, μετατρέποντάς τον στο γνωστό σε όλους μας κυπαρίσσι, το οποίο είναι κατ' εξοχήν το δέντρο της θλίψης. Από τότε, προς τιμήν του Κυπάρισσου και της μεγάλης αγάπης και αφοσίωσής του στο ελάφι, το κυπαρίσσι φυτεύεται ως και σήμερα στα νεκροταφεία, συντροφεύοντας τους νεκρούς μας.

Πηγή: Καρυάτις

[firefightergr]

Μάλλον βέλος έριξε και για να χτυπά "ότι κινείται" χωρίς να αναγνωρίσει το θήραμα ήταν απαράδεκτος.

[Kariatida]

Απ' ό,τι έχω προσέξει υπάρχουν γενικότερα αναφορές σε κυνηγούς που, πάνω στη σύγχυσή τους, πήραν τόξο/ακόντιο/ο,τιδήποτε και το κάρφωσαν εκεί που βρισκόταν η υποτιθέμενη απειλή. Συνήθως τα αποτελέσματα ήταν τραγικά όπως πχ με τον Κυπάρισσο ή τον Χαρίδημο και τη Λυγερή. Αυτό που δεν αναφέρει η μυθολογία μας είναι οι φορές που το όπλο βρήκε όντως στόχο σε κάποιο θηρίο. Μην ξεχνάμε πως, εκείνες τις εποχές που όλα ήταν δάση μέσα στη φύση, ο ήρωάς μας θα μπορούσε κάλλιστα να έχει να αντιμετωπίσει έναν αφηνιασμένο κάπρο ή ένα κοπάδι λύκους, ή ό,τι άλλο. Δεν είναι ότι βρισκόταν χαλαρός στην δίχως δέντρα αλάνα (δίχως κρυψώνες), άκουσε θόρυβο και πέταξε το όπλο.