Ιδεογραφήματα

«…Είχα πολλά να κάνω στη δουλειά μου και δεν τα έκανα…Πέντε τάλαντα μου έδωσε ο θεός και τα πέντε του τα επιστρέφω. Δεν τα αξιοποίησα. Δεν καλλιέργησα το ταλέντο μου για να καρποφορήσει όπως έπρεπε…»

Διαβάζοντας αυτά τα λόγια θα υπέθετε κάποιος πως βγήκαν από τα χείλη ενός ανθρώπου φυγόπονου, αδιάφορου προς όσα δώρα έφερε μαζί του από τη στιγμή της γέννησής του. Πόσο τραγικά ειρωνικό όμως ακούγεται όταν γνωρίζουμε ότι τα λόγια αυτά ανήκουν σε μια από τις σπουδαιότερες ελληνίδες ηθοποιούς, την

Η Έλλη Λούκου, κόρη της Αναστασίας και του Κωνσταντίνου Λούκου, γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1926 στα Βίλλια της Αττικής. Λίγα λεπτά πριν η μητέρα της είχε φέρει στον κόσμο τον δίδυμο αδερφό της Έλλης, Τάκη. Η οικογένεια του Κωνσταντίνου Λούκου είχε ήδη άλλα τέσσερα κορίτσια, τη Φωτεινή, την Κούλα, την Ειρήνη και την Αντιγόνη.

Την Άνοιξη του 1928 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στην οδό Μιχαήλ Βόδα. Εκεί, στον ίδιο δρόμο, που το 1983 θα βαφτιζόταν «Οδός Έλλης Λαμπέτη», βρισκόταν και το σχολείο στο οποίο η Έλλη Λούκου θα φοιτούσε, αλλά και θα είχε την πρώτη της επαφή με το θέατρο, παρακολουθώντας την πρόβα μιας θεατρικής συντροφιάς που ετοίμαζε το έργο «Έντα Γκάμπλερ» του Ίψεν.

Από έξι χρόνων ήξερε ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός αλλά δεν το αποκάλυπτε σε κανέναν, το 1941 όμως αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Απορρίφθηκε. Λίγο αργότερα παρουσιάστηκε μπροστά στην επιτροπή της σχολής Κοτοπούλη. Απορρίφθηκε και πάλι. Χρειάστηκε η μεσολάβηση του Σπύρου Μελά για να πειστεί η Μαρίκα Κατοπούλη να δεχτεί στη σχολή την Έλλη Λούκου που είχε πλέον αλλάξει το όνομά της σε Λαμπέτη. Λίγο αργότερα, ανακοίνωσε στην οικογένειά της ότι θα γινόταν ηθοποιός.


Οι δικοί της το δέχτηκαν με την προϋπόθεση να τελειώσει και το σχολείο. Ένα χρόνο μετά και ενώ έχει μεσολαβήσει ο θάνατος του αδερφού της Τάκη, η Έλλη, χάρη στην Μαρίκα Κοτοπούλη, χρίστηκε πρωταγωνίστρια ερμηνεύοντας τη Χάννελε στο έργο «Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν. Η ερμηνεία της έκανε πολλούς κριτικούς να της γράψουν λόγια διθυραμβικά.

Έως το 1945 η Λαμπέτη συνεργάστηκε με την Μαρίκα Κοτοπούλη και τον Κώστα Μουσούρη, ενώ τη διετία 1946-48 βρέθηκε στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν ερμηνεύοντας ρόλους όπως η Λάουρα στον Γυάλινο Κόσμο του Τέννεσση Ουΐλλιαμς, η νύφη στο Ματωμένο Γάμο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, η Βιργινία στο Φιόρο του Λεβάντε του Ξενόπουλου, κ.ά.

Το καλοκαίρι του 1948 βρέθηκε στο θίασο της κυρίας Κατερίνας (Ανδρεάδη) και την περίοδο 1948-49 στο Εθνικό Θέατρο ερμηνεύοντας τη Ροζίνα στον Κουρέα της Σεβίλλης του Μπωμαρσαί και τη Φανίτσα στους Φοιτητές του Ξενόπουλου.

Το καλοκαίρι του 1949 επέστρεψε στον θίασο της κυρίας Κατερίνας και το χειμώνα του ίδιου χρόνου βρέθηκε στο θέατρο της πλατείας Αγ. Γεωργίου Καρύτση, δίπλα στον Κώστα Μουσούρη, ερμηνεύοντας τον ρόλο της κληρονόμου στο ομώνυμο έργο Ρουθ και Αύγουστου Γκαιτς. Είναι η ώρα της μεγάλης αναγνώρισης. Η ερμηνεία της στην Κληρονόμο και στην Πέγκ (Πέγκ καρδούλα μου, του Τζων Χάρτλευ Μάννερς) χάρισαν στη Λαμπέτη το Έπαθλο Μαρίκας Κοτοπούλη (1951).

http://koyinta.gr/index.php?option=com_ ... &Itemid=67

Το 1952 άρχισε τη θιασαρχική της ορεία συγκροτώντας θίασο με τους Γιώργο Παππά και Δημήτρη Χορν. Η συνεργασία τους κράτησε μέχρι και το 1955. Στη συνέχεια η Λαμπέτη και ο Χορν συγκρότησαν θίασο με τον Κώστα Μουσούρη και ένα χρόνο μετά η Έλλη και ο Δημήτρης, μόνοι πλέον, συγκρότησαν το δικό τους θίασο και για τρία χρόνια (1956-1959) παρουσίασαν στο θέατρο Κεντρικόν τα έργα:

Αριστοκρατικός Δρόμος του Τζαίημς Μπάρρι
Ο Βροχοποιός του Ρίτσαρντ Νας
τη Ζιζή των Κολέτ-Ανίτα Λουζ
Το Νυφικό Κρεβάτι του Γιαν Ντε Χάρτογκ
Το παιχνίδι της μοναξιάς του Ουΐλλιαμ Γκίπσον κ.α.


Το 1961 η Λαμπέτη δημιούργησε το δικό της θίασο και ανέβασε στο θέατρο Διονύσια: Το θαύμα της Άννυ Σάλλιβαν του Ουΐλλιαμ Γκίπσον.

Έκτοτε και μέχρι το θάνατό της παρουσίασε τα έργα:

Η μικρή μας πόλη (Θόρντον Ουάιλντερ)
Οντίν (Ζαν Ζιρωντού)
Ξυπόλητη στο πάρκο (Νηλ Σάιμον)
Λεωφορείο ο Πόθος (Τεννεσσή Ουΐλλιαμς)
Αγία Ιωάννα (Τζωρτζ Μπέρναρ Σω)
Το άνθος του κάκτου( Μπαριγιέ-Γκρεντύ)
Γλυκειά Ίρμα (Αλ. Μπρεφόρ)
Ο Βυσσινόκηπος (Άντον Τσέχωφ)
Δεσποινίς Μαργαρίτα (Ρομπέρτο Ατάντε)
Φιλουμένα Μαρτουράνο (Εντουάρντο Ντε Φιλίππο)
Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού (Μαρκ Μέντοφ) κ.α.


Η σχέση της Έλλης Λαμπέτη με τον κινηματογράφο κάθε άλλο παρά σχέση στοργής υπήρξε. Αν και οι ερμηνείες της σε ταινίες όπως:

«Κυριακάτικο ξύπνημα» (του Μιχάλη Κακογιάννη, 1954)
«Κάλπικη Λίρα» (του Γιώργου Τζαβέλλα, 1955)
«Το κορίτσι με τα μαύρα» (του Μιχάλη Κακογιάννη, 1956)
και «Το τελευταίο ψέμα» (του Μιχάλη Κακογιάννη, 1958)

υπήρξαν εξαιρετικές, η Λαμπέτη δεν αγαπούσε την μεγάλη οθόνη, απόδειξη τα λόγια της «Πάντα αισθανόμουν ότι σκοτώνω κάτι κάθε φορά που έκανα μια ταινία». (2)


http://koyinta.gr/index.php?option=com_ ... &Itemid=67

Δεν υπάρχουν λόγια για τη Λαμπέτη. Αλλά και για το Χορν. Ευχαριστούμε για τις πληροφορίες