ΜΑΖΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΥΨΗΛΗ ΤΕΧΝΗ

[doctormarkon]

Αφορμή για να ανοίξω αυτό το τόπικ ήταν ένα πολύ ωραίο άρθρο του Ίωνα Ρωμανού στο blog του
Αναφέρεται στη σύγχρονη κοινωνία αλλά του δίνει και ιστορικές προεκτάσεις.

http://istorias-alitheia.blogspot.gr/se ... E%99%CE%91

Προσθέτω και την έννοια της "λαϊκής" τέχνης και κουλτούρας που διαφέρει από τη "μαζική" διότι παράγεται από τα κάτω και απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα.

Μορφές λαϊκής τέχνης και κουλτούρας στην ελληνική κοινωνία είναι το δημοτικό τραγούδι, το ρεμπέτικο, ο καραγκιόζης, η ζωγραφική του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, κεντήματα, πλεκτά διακόσμηση χώρων κλπ.

Διεθνώς γνωστή μορφή λαϊκής τέχνης είναι το αργεντίνικο τάνγκο στο ξεκίνημα του.

Λαϊκή κουλτούρα είναι οποιαδήποτε μορφή τέχνης ξεκινάει από τα κάτω και απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα αντίθετα από τη "μαζική" κουλτούρα η οποία παράγεται εκ των άνω αλλά απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα και προορίζεται γι αυτά. Αντίθετα από την υψηλή τέχνη που παράγεται εκ των άνω και προορίζεται για άτομα υψηλής κοινωνικής τάξης και μόρφωσης.

Με απασχολεί κυρίως το λαικό σε σχέση με το μαζικό.

Γιατί δεν έχουμε σήμερα λαϊκή κουλτούρα?
Τι είναι αυτό που εμποδίζει την παραγωγή πολιτισμού από τα κάτω?

[Lionheart]

Γιατί πιστεύεις ότι δεν έχουμε σήμερα λαϊκή κουλτούρα;
Γιατί πιστεύεις ότι δεν υπάρχει παραγωγή πολιτισμού από τα κάτω κοινωνικά στρώματα; (χαρακτηρισμός που δεν μου αρέσει, αλλά για χάρη της συζήτησης θα ήθελα επίσης να διευκρινίσεις τα κοινωνικά στρώματα στα οποία αναφέρεσαι με διακριτά όρια)

[ArELa]

Γιατί δεν έχουμε σήμερα λαϊκή κουλτούρα?
Τι είναι αυτό που εμποδίζει την παραγωγή πολιτισμού από τα κάτω?

η αλλοτρίωση της συνείδησης ΚΑΙ της συνειδητότητας, ο μιμητισμός που ανέφερε ο Ιωνας, ο οποίος προάγει την τεμπελιά και την ύπνωση του νου, η έλλειψη κινήτρου για την αναζήτηση του ανώτερου είναι μας, και το ότι το μάτι, το αυτί, οι αισθήσεις, σφυροκοπούνται ανελέητα με όλα όσα
μας κρατούν καθηλωμένους στο ανούσιο.

Υπάρχουν εξαιρέσεις... Υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν και σήμερα... Πάντα υπήρχαν
και πάντα θα υπάρχουν (ευτυχώς). Το ότι δεν γίνονται ευρύτερα γνωστοί κι αντιληπτοί,
είναι άλλη πονεμένη ιστορία.

Λαϊκή κουλτούρα είναι οποιαδήποτε μορφή τέχνης ξεκινάει από τα κάτω και απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα αντίθετα από τη "μαζική" κουλτούρα η οποία παράγεται εκ των άνω αλλά απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα και προορίζεται γι αυτά. Αντίθετα από την υψηλή τέχνη που παράγεται εκ των άνω και προορίζεται για άτομα υψηλής κοινωνικής τάξης και μόρφωσης.

Συγχώρα με Δοκτορέσσα μου, αλλά αρνούμαι να "ταξικοποιήσω" τον πολιτισμό
και την ουσία της τέχνης...

[Lionheart]

Αυτή είναι η πυραμίδα του Μάσλοου.
Ξεκινά με τις βασικές ανάγκες ως βάση και τελειώνει στις πιο "πολυτελείς" ανάγκες στην κορυφή.

Είναι εύκολο να δούμε, ότι με βάση την πυραμίδα, σήμερα που η επιβίωση του έλληνα έχει γίνει θέμα, όλο και λιγότερο θα μας νοιάζουν οι τέχνες, ο πολιτισμός και η ηθική (είναι βαθιά πεποίθησή μου ότι η απόλυτη ηθική φαίνεται στην τέχνη).
Όσο πιο πιο δύσκολη θα γίνεται η επιβίωσή μας σε τόσο πιο βάρβαρη κατάσταση θα φτάσουμε.

[ArELa]

Είναι εύκολο να δούμε, ότι με βάση την πυραμίδα, σήμερα που η επιβίωση του έλληνα έχει γίνει θέμα, όλο και λιγότερο θα μας νοιάζουν οι τέχνες, ο πολιτισμός και η ηθική (είναι βαθιά πεποίθησή μου ότι η απόλυτη ηθική φαίνεται στην τέχνη).
Όσο πιο πιο δύσκολη θα γίνεται η επιβίωσή μας σε τόσο πιο βάρβαρη κατάσταση θα φτάσουμε.

σωστός!
Η επιδίωξη των ελεγκτών, είναι να αναχαιτίσουν την ανέλιξη της ανθρωπότητας,
γιατί μαζί μ'αυτήν, θα'ρθει και η ανυπακοή στα διατάγματά τους, και γενικότερα η απαξίωσή τους.
Ο πόλεμος που γίνεται με εργαλείο το οικονομικό και την εξαθλίωση, είναι πόλεμος ψυχονοητικός,
πόλεμος "συχνοτήτων" που λέει ο Bartley, και μαίνεται άγριος. Πιο άγριος από κάθε άλλη φορά,
στην καταγεγραμμένη ιστορία, πιστεύω.

[OTTO]

Είναι εύκολο να δούμε, ότι με βάση την πυραμίδα, σήμερα που η επιβίωση του έλληνα έχει γίνει θέμα, όλο και λιγότερο θα μας νοιάζουν οι τέχνες, ο πολιτισμός και η ηθική (είναι βαθιά πεποίθησή μου ότι η απόλυτη ηθική φαίνεται στην τέχνη)

Αυτή είναι η σύγχρονη ευρώπη, στην οποία μας λένε ότι πάση θυσία πρέπει να μείνουμε. Πάση θυσία, δηλαδή να θυσιάσουμε την ανθρωπιά μας, το πνεύμα, και να γίνουμε μηχανές που θα κάνουν ό,τι τους πουν απλά και μόνο για να επιβιώσουν.

Ας προσκυνήσουμε όλοι μαζί τη σύγχρονη ευρώπη, αδέλφια!!! Την ευρώπη του πολιτισμού και της προόδου!

[Irene3006]

Έχουμε πει άλλωστε πολλές φορές πως η κρίση, δεν είναι μόνο οικονομική....
Και η κρίση που αφορά τον πολιτισμό, την ηθική και τα οποιαδήποτε ιδανικά, προηγείται κατά πολύ της
οικονομικής νομίζω... Ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.... Χαρακτηριστικό και τρανταχτό παράδειγμα
η νοοτροπία της πλειοψηφίας του λαού αυτής της χώρας....

[doctormarkon]

Η διαφορά μεταξύ μαζικής και λαϊκής κουλτούρας είναι το ότι η δεύτερη δεν έχει χορηγούς, δεν απαιτούνται πολλά χρήματα για την παραγωγή της ούτε χρειάζονται πτυχία και επίσημες γνώσεις για την παραγωγή της.

Η πυραμίδα του Μάσλοου δεν έχει εφαρμογή εδώ ούτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξηγήσει τη σημερινή κρίση πολιτισμού.
Το ρεμπέτικο αναπτύχθηκε από ανθρώπους φτωχούς περιθωριακούς και αγράμματους.
Η θέση που είχαν στην κοινωνία της εποχής εκείνης ήταν αυτή του "λούμπεν".
Θα μπορούσαν να δέχονται τη φιλανθρωπία των φιλόπτωχων κυριών και να τρώνε στα συσσίτια.
Η τέχνη ήταν κίνητρο να ξεφύγουν από τη θέση που τους ετοίμαζε η κοινωνία της εποχής και το όχημα για να ξεφύγουν.
Ήταν αγράμματοι, δεν είχαν πάει σχολείο ούτε ωδείο αλλά παρ όλα αυτά έγραφαν στίχους και μουσική.
Επίσης μπορούσαν να παίζουν όργανο χωρίς να έχουν πάει σε χώρο ελεγχόμενο από το κράτος για να αποκτήσουν αυτή τη γνώση.

Ο Θεόφιλος ήταν πάμπτωχος. Έμενε στην κουφάλα ενός δέντρου και εκεί ζωγράφιζε με υλικά που έβρισκε από τη φύση π.χ βότανα. Ζωγράφιζε σε ταβέρνες τους τοίχους για ένα πιάτο φαγητό και λίγες μέρες στέγη.

Το τανγκο ξεκίνησε από περιθωριακούς της Αργεντινής.

Γι αυτό το λόγο δεν είναι δυνατόν να λέμε ότι μόνο οι χορτάτοι και αυτοί που έχουν λύσει τα προβλήματά τους επιβίωσης και ασφάλειας μπορούν να παράγουν τέχνη

[doctormarkon]

Πριν 4 χρόνια έκανα ένα ρεπορτάζ στην Αίγινα.

Είχαμε γνωρίσει έναν τύπο που έπαιζε μουσική με κουτάλια.



Του πήρα συνέντευξη. Δεν θέλω να βάζω τη φάτσα μου στα βίντεο και προτίμησα να τον βάλω να κάνει ένα είδος αφήγησης και επίδειξης της τέχνης του.

Τον καλούν σε κέντρα και στη γιορτή της φιστικιάς σαν λαϊκό καλλιτέχνη αλλά τον θεωρούν παράλληλα τρελό και γραφικό.
Καλοντυμένος και περιποιημένος σαν εμφάνιση αν και με ένα παλιομοδίτικο στυλ σαν να σταμάτησε το χρόνο. Είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Υπάρχουν κάποιοι που έχουν το πάθος και το μεράκι να κάνουν τέχνη από το τίποτα χωρίς να έχουν λύσει τα προβλήματά τους. Η ρετσινιά του τρελού και του γραφικού είναι που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

[Lionheart]

Η διαφορά μεταξύ μαζικής και λαϊκής κουλτούρας είναι το ότι η δεύτερη δεν έχει χορηγούς, δεν απαιτούνται πολλά χρήματα για την παραγωγή της ούτε χρειάζονται πτυχία και επίσημες γνώσεις για την παραγωγή της.

Η πυραμίδα του Μάσλοου δεν έχει εφαρμογή εδώ ούτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξηγήσει τη σημερινή κρίση πολιτισμού.
Το ρεμπέτικο αναπτύχθηκε από ανθρώπους φτωχούς περιθωριακούς και αγράμματους.
Η θέση που είχαν στην κοινωνία της εποχής εκείνης ήταν αυτή του "λούμπεν".
Θα μπορούσαν να δέχονται τη φιλανθρωπία των φιλόπτωχων κυριών και να τρώνε στα συσσίτια.
Η τέχνη ήταν κίνητρο να ξεφύγουν από τη θέση που τους ετοίμαζε η κοινωνία της εποχής και το όχημα για να ξεφύγουν.
Ήταν αγράμματοι, δεν είχαν πάει σχολείο ούτε ωδείο αλλά παρ όλα αυτά έγραφαν στίχους και μουσική.
Επίσης μπορούσαν να παίζουν όργανο χωρίς να έχουν πάει σε χώρο ελεγχόμενο από το κράτος για να αποκτήσουν αυτή τη γνώση.

Ο Θεόφιλος ήταν πάμπτωχος. Έμενε στην κουφάλα ενός δέντρου και εκεί ζωγράφιζε με υλικά που έβρισκε από τη φύση π.χ βότανα. Ζωγράφιζε σε ταβέρνες τους τοίχους για ένα πιάτο φαγητό και λίγες μέρες στέγη.

Το τανγκο ξεκίνησε από περιθωριακούς της Αργεντινής.

Γι αυτό το λόγο δεν είναι δυνατόν να λέμε ότι μόνο οι χορτάτοι και αυτοί που έχουν λύσει τα προβλήματά τους επιβίωσης και ασφάλειας μπορούν να παράγουν τέχνη

Και για αυτό λέμε ότι ο φανατισμός και η πώρωση είναι κάτι κακό. Αυτός ο άνθρωπος αντί να αναζητήσει τροφή και στέγαση προτίμησε να ζει σε μία κουφάλα και να τρώει αποφάγια από το να προσπαθήσει να βρει μία δουλειά και όλο αυτό επειδή τον κρατούσε η τέχνη του.
Δεν ειναι αξιοθαύμαστο. Είναι αξιολύπητο.
Αλλά δεν έχει με το θέμα του άρθρου. Είναι ένας στα εκατομμύρια. Οι ρεμπέτες ήταν φτωχοί, αλλά είχαν τροφή και στέγη και βασικές ανάγκες καλυμμένες.

Τέλος πάντων, πιστεύω ότι η πυραμίδα εξηγεί την ερώτησή σου γενικότερα.

[doctormarkon]

Εδώ είναι ένας σύνδεσμος με τη ζωή και το έργο του Θεόφιλου.

http://antexoume.wordpress.com/2014/03/ ... %B8%CE%B5/

Μιλάμε για τις αρχές του περασμένου αιώνα και δεν είναι δυνατόν να κρίνουμε με τα σημερινά δεδομένα.
Η τέχνη δεν παράγεται από ανθρώπους του γραφείου αλλά κατά κανόνα από αυτούς που οι άλλοι θεωρούν περιθωριακούς και τρελούς.

Υπάρχει μία εξαίρεση σε αυτό που είπα για τους ανθρώπους του γραφείου.
Για την Ελλάδα ο Κώστας Καριωτάκης
εκτός Ελλάδας ο Φραντς Καφκα και οι δύο δημόσιοι υπάλληλοι αλλά όχι από τους παραδοσιακούς τους συμβιβασμένους.

Οι ρεμπέτες δημιούργησαν ομάδα. Μία κοινωνία με δικούς της εσωτερικούς κανόνες.
Οι κανόνες και ο ηθικός κώδικας φαίνεται στους στίχους των τραγουδιών.
Παρουσιάζουν κάποια κοινά στοιχεία με τα τάγματα των δερβίσηδων.

Όσο για την πυραμίδα του Μάσλοου, διδάσκεται σε πολλές σχολές και κυρίως σε σχολές που έχει σχέση με τη διοίκηση και οργάνωση επιχειρήσεων ή management.
Στην Εθνική Σχολή Δημόσιας διοίκησης μας είχαν ζαλίσει με την πυραμίδα αυτή.

Αλλά καλύτερα να μην συζητήσουμε εδώ για την πυραμίδα γιατί είχε ανοίξει ο Φώτης νήμα σχετικό πριν 3 χρόνια και δεν το συζητήσαμε και τόσο πολύ.
Αν θέλεις να το συζητήσουμε εδώ http://www.ideografhmata.gr/forum/viewt ... lit=maslow

[Divine Sinner]

H Πυραμίδα του μασλοου ειναι ενα εργαλειο που χρησιμοποιειται απο το μαρκετινγκ για τον προσδιορισμο του "target group" δεν ειναι κατι απολυτο ούτε κατι τοσο "οριοθετημενο" οτι δηλαδη αν δεν εχεις καλυψει μια αναγκη δεν πας εν μερη σε μια αλλη ή και σε μια δυο βαθμιδες παραπανω.
Αν η πυραμιδα του μασλοου ισχυε σαν απαραβατος κανονας δεν θα διασκεδαζε κανεις μας (ειδικα αυτην την εποχη) ουτε καν με φθηνη διασκεδαση.
Ο μασλοου πως εξηγει το γεγονος οτι αυτη τη στιγμη επικοινωνουμε στο ιντερνετ; ποσοι χρειαζομαστε το ιντερνετ πραγματικα για τη δουλεια μας;
Πως εξηγει ο μασλοου την ανθιση της τεχνης σε προηγουμενους δυσκολους καιρους;

[Lionheart]

Η πυραμίδα χρησιμοποιείται στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, Φώτη. Δεν ξέρω αν χρησιμοποιείται και στο μάρκετινγκ, αλλά προφανώς μιλάμε για διαφορετική χρήση.
Βλέπω τους κανόνες της παντού γύρω μου. Και μην ξεχνάμε ότι η τέχνη είναι και εργασία, οπότε πιο συχνά εμπίπτει σε βιοποριστικούς σκοπούς παρά σε αυτοπραγμάτωση, δημιουργηκότητα κλπ.

[Divine Sinner]

Χρησιμοποιειται αλλα εφαρμοζεται αναλογικα. Σαν ενας μπουσουλας δηλαδη. δεν ειναι οτι θα καλυψεις 100% το ενα επιπεδο για να πας στα αλλα. και το κατα ποσο θα το καλυψεις παει απο ανθρωπο σε ανθρωπο. Καποιοι ζουνε στη ψαθα και παραγουν τεχνη. καποιοι τα εχουν ολα (απο οικονομικης αποψης) αλλα εχουν καβουρια στις τζεπες και ζουνε συντηρητικα και καποιοι αλλοι απο το συντηρητικα φτανουν στο μιζερα.

[Lionheart]

Άρα ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά κριτήρια για το τι ονομάζει στέγη τροφή κλπ.
Δεκτό, Φώτη.
Αλλά όταν βλέπεις έναν άστεγο να παιζει μουσική, δεν το κάνει για την τέχνη. Το κάνει για την καθημερινή τροφή του. Το ότι συμβαίνει να είναι μορφή τέχνης είναι τυχαίο.
Ένα skill από την προηγούμενη ζωή του, που μπορεί να χρησιμοποιήσει σε αυτήν ώστε να βγάλει μερικά ψιλά.

[Divine Sinner]

Άρα ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά κριτήρια για το τι ονομάζει στέγη τροφή κλπ.
Δεκτό, Φώτη.
Αλλά όταν βλέπεις έναν άστεγο να παιζει μουσική, δεν το κάνει για την τέχνη. Το κάνει για την καθημερινή τροφή του. Το ότι συμβαίνει να είναι μορφή τέχνης είναι τυχαίο.
Ένα skill από την προηγούμενη ζωή του, που μπορεί να χρησιμοποιήσει σε αυτήν ώστε να βγάλει μερικά ψιλά.

Δεν ξερωω αν ειναι σκιλ απο την προηγουμενη ζωη και προφανως δνε μιλαω για τον αστεγο που παιζει μουσικη ο οποιος εκτος εξαιρεσεων παιζει και χαλια και συνηθως το "σ αγαπω γιατι εισαι ωραια" για καποιο λογο.

[Lionheart]

τότε γιατί μιλάς φώτη; Πες το ξεκάθαρα μπας και συνεννοηθούμε.

[Divine Sinner]

τότε γιατί μιλάς φώτη; Πες το ξεκάθαρα μπας και συνεννοηθούμε.

Μιλαω για ανθρωπους που καναν υψηλη τεχνη οντας φτωχοι. Πχ Ασιμος. Ε δεν μπορεις να πεις οτι το εκανε επειδη δεν ειχε με τι να επιβιωσει. Και αλλοι.

[ArELa]

Έχουμε πει άλλωστε πολλές φορές πως η κρίση, δεν είναι μόνο οικονομική....
Και η κρίση που αφορά τον πολιτισμό, την ηθική και τα οποιαδήποτε ιδανικά, προηγείται κατά πολύ της
οικονομικής νομίζω... Ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.... Χαρακτηριστικό και τρανταχτό παράδειγμα
η νοοτροπία της πλειοψηφίας του λαού αυτής της χώρας....

σωστά το βλέπεις και μόλις το πρόσθεσες στη σκέψη μου.
Τρελαίνομαι από χαρά και γεμίζω περηφάνεια όταν τα παιδιά μου (ηλικιακά και μόνον)
συμβάλλουν στη συλλογιστική μου θετικά, και δυνατά!
(και μετά μου λες "τι να πεις εσύ" σε διαδικτυακή σύναξη... )

[doctormarkon]

Υπάρχουν και άτομα που δημιούργησαν τέχνη χωρίς ποτέ να γίνει γνωστό το όνομά τους και χωρίς να βγάλουν λεφτά από αυτή την τέχνη. Παράδειγμα το δημοτικό τραγούδι. Ακούς το τραγούδι χωρίς να ξέρεις τίποτα γι αυτόν που το έγραψε και το τραγούδησε πρώτος.
Κατά κανόνα δεν ήταν τραγουδιστής μουσικός ή στιχουργός κατ επάγγελμα αλλά έγραψε στίχους ή μουσική για διασκέδαση χωρίς να ενδιαφέρεται ούτε για τη δόξα ούτε για την τύχη του έργου του.

Το ίδιο και οι γυναίκες που έπλεκαν βελονάκι ή κεντούσαν ή ύφαιναν.
Έφτιαχναν έργα τέχνης για καθημερινή χρήση χωρίς όμως να τους περνάει απ το μυαλό ότι θα βγάλουν χρήματα από αυτό ή ότι θα δοξαστεί το όνομά τους.

Η πυραμίδα των αναγκών μπορεί να συνδέεται εν μέρει αλλά όχι απόλυτα με το θέμα λαϊκή κουλτούρα και τέχνη. Συνδέεται μόνο στο μέτρο που έχει σχέση με το χρήμα, το επάγγελμα, την τέχνη ως μέσον επιβίωσης.
Αλλά δεν συμβαίνει πάντα κάτι τέτοιο.
Ένα χαρακτηριστικό της λαϊκής τέχνης είναι ότι δεν είναι πάντα εμπόρευμα ούτε είναι πάντα επάγγελμα.
Βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό και δεν έχει στόχο απαραίτητα την αυτοπραγμάτωση ή την κοινωνική καταξίωση. Ο αυτοσχεδιασμός και η έμπνευση για να παράγει κάποιος μια μορφή τέχνης δεν έχει να κάνει με την εκπαίδευση ούτε με το αν έχει καλύψει ή όχι τις βασικές του ανάγκες.

Καμιά φορά η τέχνη η ίδια χρησιμεύει για την κάλυψη κάποιας ανάγκης και όχι με τα χρήματα που βγαίνουν πουλώντας τα προϊόντα της τέχνης. Η παραγωγή τέχνης είναι από μόνη της ανάγκη ή καλύπτει κάποια ανάγκη. Όπως όταν οι γυναίκες φτιάχνουν κιλίμια και πετσέτες ή σεμέν για προσωπική χρήση.

[doctormarkon]

Ο Ίωνας Ρωμανός στο blog του έχει δύο άρθρα διαμάντια που τα έχει πιάσει σφαιρικά με τις ιστορικές προεκτάσεις τους, αλλά πρόκειται για θέματα που δεν εξαντλούνται ποτέ και σηκώνουν συζήτηση.
Το ένα είναι για την τέχνη και το άλλο για τη μίμηση.

Θα προσπαθήσω να δώσω μια απάντηση γιατί δεν υπάρχει λαϊκή τέχνη σήμερα.

Πρώτο: Εδώ και χρόνια οι Έλληνες εκπαιδεύτηκαν και μυήθηκαν στο να είναι κομπάρσοι και θεατές και όχι παραγωγοί τέχνης. Βλέπουν παθητικά και δεν συμμετέχουν. Και αυτό δεν ισχύει μόνο στην τέχνη αλλά σε όλα τα επίπεδα.

Δεύτερο: Η μαζική τέχνη και κουλτούρα καπέλωσε και έθαψε τη λαϊκή τέχνη.

Τρίτο: Ο αυτοσχεδιασμός θεωρείται παράπτωμα και συχνά τιμωρείται. Στην εκπαίδευση σήμερα όλο και λιγότερο χώρο καταλαμβάνουν τα μαθήματα αυτοσχεδιασμού όπως η έκθεση αλλά και η ανάπτυξη θεμάτων στην Ιστορία τα θρησκευτικά τη γεωγραφία κλπ. Και τα βιβλία ακόμα είναι γραμμένα αποσπασματικά. Δίνουν πληροφορίες για κάποιο μάθημα αλλά αποκλείουν τον αυτοσχεδιασμό στη χρήση της γλώσσας (Η ποίηση, η λογοτεχνία, οι στίχοι βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό αυτό).

Τέταρτο: Εκπαίδευση και μύηση στο ότι κάθε πράγμα έχει μόνο ΜΙΑ χρήση και αν δεν κάνει για τη χρήση αυτή πάει στα σκουπίδια.

Πέμπτο: Αντίληψη ότι το να ασχοληθεί κάποιος με ένα χόμπι, ή μία μορφή τέχνης είναι χάσιμο πολύτιμου χρόνου.

Έκτο: Περιφρόνηση μορφών λαϊκής τέχνης του παρελθόντος. Κάποιοι λένε ότι πέταξαν τα πετσετάκια που έπλεκε η γιαγιά με το βελονάκι στα σκουπίδια γιατί έπιαναν χώρο και ήταν άχρηστα.

[doctormarkon]

Η ενασχόληση με την τέχνη είναι ανάγκη και όχι χάσιμο χρόνου. Χωρίς την ενασχόληση με την τέχνη ο άνθρωπος δεν εξελίσσεται και δεν εξελίσσει το μυαλό του και τα ταλέντα του. Γίνεται θεατής και διεκπεραιωτής καθημερινών υποχρεώσεων. Δεν έχει ταυτότητα ή προσωπική σφραγίδα.

[Divine Sinner]

Η ραπ ειναι τεχνη. και εκτος εξαιρεσεων οι ραπερς δεν γινονται γνωστοι.

[Lionheart]

τότε γιατί μιλάς φώτη; Πες το ξεκάθαρα μπας και συνεννοηθούμε.

Μιλαω για ανθρωπους που καναν υψηλη τεχνη οντας φτωχοι. Πχ Ασιμος. Ε δεν μπορεις να πεις οτι το εκανε επειδη δεν ειχε με τι να επιβιωσει. Και αλλοι.

O Άσιμος ήταν συντοπίτης μου και έχω γνωρίσει τον αδερφό του πριν από ένα χρόνο περίπου.
Είναι πολύ μεγάλη ιστορία ο συγκεκριμένος άνθρωπος και δεν θα ήθελα να συζητήσω τα προσωπικά της οικογένειάς του δημόσια.

Μην τον χρησιμοποιείς όμως σαν παράδειγμα, τον αδικείς.


Να πω εδώ ότι η πυραμίδα του Μάσλοου αναφέρεται σε τυπικά άτομα χωρίς ιστορικό ψυχασθένειας.

[Lionheart]

Υπάρχουν και άτομα που δημιούργησαν τέχνη χωρίς ποτέ να γίνει γνωστό το όνομά τους και χωρίς να βγάλουν λεφτά από αυτή την τέχνη. Παράδειγμα το δημοτικό τραγούδι. Ακούς το τραγούδι χωρίς να ξέρεις τίποτα γι αυτόν που το έγραψε και το τραγούδησε πρώτος.
Κατά κανόνα δεν ήταν τραγουδιστής μουσικός ή στιχουργός κατ επάγγελμα αλλά έγραψε στίχους ή μουσική για διασκέδαση χωρίς να ενδιαφέρεται ούτε για τη δόξα ούτε για την τύχη του έργου του.

Το ίδιο και οι γυναίκες που έπλεκαν βελονάκι ή κεντούσαν ή ύφαιναν.
Έφτιαχναν έργα τέχνης για καθημερινή χρήση χωρίς όμως να τους περνάει απ το μυαλό ότι θα βγάλουν χρήματα από αυτό ή ότι θα δοξαστεί το όνομά τους.

Επειδή έχω σπουδάσει την παραδοσιακή μουσική και συνεχίζω να τη μελετώ μέχρι σήμερα, να πούμε εδώ ότι τα τραγούδια γράφονταν για διάφορους λόγους, από μεροκαματιάρηδες ανθρώπους που χρειάζονταν ένα διάλειμμα από την καθημερινότητά τους αλλά και από μεροκαματιάρηδες ανθρώπους που σε κάθε μάζωξη του χωριού, της γειτονιάς ή της πόλης, έβγαζαν χρήμα από τα τραγούδια τους παίζοντάς τα για να διασκεδάσει ο κόσμος.
Φυσικά το αντίτιμο άλλαζε με την εποχή (κάποτε όλοι πληρώνονταν με αυγά, κότες, γάλα και πίτες).
Η μουσική είναι μία από τις αρχαιότερες τέχνες και φυσικά από τα αρχαιότερα επαγγέλματα.

Όσο για τις γυναίκες που έπλεκαν, μία από τις παραδόσεις της Ελλάδας είναι η ετοιμασία της προίκας. Αυτό δεν είναι για διασκέδαση. Είναι για αυτοπραγμάτωση (η κορυφή της πυραμίδας το δηλώνει άλλωστε).
Και μιας και μεγάλωσα στο χωριό και έχω πληροφορίες από πρώτο χέρι, από τα μεγαλύτερα μαύρα επαγγέλματα είναι το πλέξιμο. Προς γνώση, αυτό

Η πυραμίδα των αναγκών μπορεί να συνδέεται εν μέρει αλλά όχι απόλυτα με το θέμα λαϊκή κουλτούρα και τέχνη. Συνδέεται μόνο στο μέτρο που έχει σχέση με το χρήμα, το επάγγελμα, την τέχνη ως μέσον επιβίωσης.
Αλλά δεν συμβαίνει πάντα κάτι τέτοιο.
Ένα χαρακτηριστικό της λαϊκής τέχνης είναι ότι δεν είναι πάντα εμπόρευμα ούτε είναι πάντα επάγγελμα.
Βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό και δεν έχει στόχο απαραίτητα την αυτοπραγμάτωση ή την κοινωνική καταξίωση. Ο αυτοσχεδιασμός και η έμπνευση για να παράγει κάποιος μια μορφή τέχνης δεν έχει να κάνει με την εκπαίδευση ούτε με το αν έχει καλύψει ή όχι τις βασικές του ανάγκες.

Διάβασε την πυραμίδα, ειδικότερα τα δύο πιο υψηλά κομμάτια της και ξαναπές μου πως η αυτοπραγμάτωση, η δημιουργικότητα, η ηθική (και η τέχνη έχει ηθική), ο σεβασμός, η αυτοεκτίμηση και γενικότερα τα όσα αναφέρουν, έχουν σχέση με το χρήμα, το επάγγελμα και την τέχνη ως μέσον επιβίωσης.

Δεν είμαι ζωγράφος, ποιητής ή συγγραφέας, αλλά είμαι μουσικός. Στους αιώνες της παραδοσιακής/βυζαντινής/εκκλησιαστικής μουσικής (κάθε ένα από αυτά τα είδη στόχο είχε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα αλλά υπήρξαν αλληλένδετα), η μουσική ήταν μέσο επιβίωσης περισσότερο απ'όσο ήταν μέσο εκτόνωσης.
Μπορεί το ακροατήριο να είχε απλώς την ψυχαγωγία ως κίνητρο, αλλά ο ίδιος ο μουσικός, πάντα είχε κάποια ανταμοιβή. Είτε ηθική, είτε πρακτική.
Και αυτό είναι εκτός συζήτησης, η ιστορία μιλά από μόνη της.

Και ενώ υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα (το πιο πρόσφατο παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι ένας μπουζουκτσής ονόματι Στεργίου, που γνωστοί του μου είπαν ότι ενώ έχει μία πολύ μεγάλη περιουσία, παίζει σε μαγαζιά για ελάχιστα ή και καθόλου χρήματα με την ορχήστρα του - ή η Κοκκίνου - αν δεν κάνω λάθος - που παραδίδει μαθήματα πιάνου δωρεάν σε άπορα παιδιά), οι εξαιρέσει δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα. Είναι απλώς εξαιρέσεις και πάντα υπάρχει μία δικαιολογία από πίσω.
Ο Στεργίου που προανέφερα δεν έχει ανάγκη τα χρήματα του μουσικού, και η Κοκκίνου βγάζει τρελό χρήμα από τη μουσική ώστε να δεχτεί την πενιχρή αμοιβή ενός καθηγητή πιάνου.

Οποιοδήποτε παράδειγμα εκεί έξω, ακόμα και ο Άσιμος Φώτη, εμπίπτει στην πυραμίδα αυτή, αρκεί να μάθουμε τα κίνητρά του.

Καμιά φορά η τέχνη η ίδια χρησιμεύει για την κάλυψη κάποιας ανάγκης και όχι με τα χρήματα που βγαίνουν πουλώντας τα προϊόντα της τέχνης. Η παραγωγή τέχνης είναι από μόνη της ανάγκη ή καλύπτει κάποια ανάγκη. Όπως όταν οι γυναίκες φτιάχνουν κιλίμια και πετσέτες ή σεμέν για προσωπική χρήση.

Και όταν οι γυναίκες φτιάχνουν αυτά τα πράγματα για προσωπική χρήση, δεν κερδίζουν θες να πεις, από το έξοδο που θα είχαν αν αγόραζαν τα κιλίμια, τις πετσέτες ή τα σεμέν; Το ότι δεν υπάρχει άμεση ανταμοιβή, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει έμμεση.
Εγώ παίζω μουσική για να ηρεμήσω, να χαλαρώσω, να χαθώ στον δικό μου κόσμο. Από τα ψυχοφάρμακα, την βόλτα σε μπαρ ή άλλες μορφές ψυχαγωγίας, μου φαίνεται πιο όμορφο αυτό και μου ταιριάζει περισσότερο.
Δεν σημαίνει ότι δεν κερδίζω κάτι όμως. Παίζω μουσική όταν έχω να φάω, έχω που να κοιμηθώ, έχω αρκετή αυτοεκτίμηση ώστε να συνεχίσω να ζω/υπάρχω.

Μονάχα να υποθέσω μπορώ, ότι ένας ζωγράφος/ποιητής/συγγραφέας κάνει το ίδιο.
Άλλωστε στην Ελλάδα, οι συγγραφείς (που γνωρίζω κάμποσους), ζουν από άλλο επάγγελμα ακόμα κι αφού έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο τους και το κάνουν, όπως οι ίδιοι δηλώνουν, για την αυτοανακάλυψη και λοιπούς ευγενείς σκοπούς.