Ιδεογραφήματα

Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο το πώς η κοινωνική (οικονομική) και η προσωπική (συναισθηματική) ανάπτυξη είναι, ως επί το πλείστον, αντιστρόφως ανάλογες.

Πάρε την Φινλανδία, για παράδειγμα. Οι κοινωνικές παροχές της, άψογες! Απ' τους μισθούς, μέχρι τα επιδόματα για κάθε πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος πολίτης, φροντίζει το κράτος. Είσαι ανύπαντρη μάνα; Επίδομα. Είσαι φοιτητής; Επίδομα. Υγειονομική περίθαλψη; Τέλεια. Εκπαιδευτικό σύστημα; Αξιοζήλευτο. Ευρύτερη παιδεία; Αξιολογότατη. Ας μην ξεχνάμε ότι μερικά απ' τα πιο μορφωμένα μουσικά συγκροτήματα (απ' τους Dream Theater μέχρι τους Apocalyptica) είναι Φινλανδοί ή σπούδασαν μουσική στην Φινλανδία. Τα σπίτια, κουκλίστικα. Το περιβάλλον καθαρό, ντρέπεσαι να περπατήσεις στο δρόμο. Πράσινο παντού, μια χώρα στην οποία θα ονειρευόταν οποιοσδήποτε σώφρων άνθρωπος να ζήσει την ζωή του. Οκ, έχει ένα προβληματάκι με την ανατολή και την δύση του ήλιου (το οποίο προβληματάκι, αν και σε μικρότερη κλίμακα, βεβαιώνω από ξάγρυπνα μπινελίκια πως το έχει και το Βέλγιο), αλλά κατά τα άλλα, είναι το ιδανικό περιβάλλον διαβίωσης. Οι άνθρωποι μαθαίνουν ότι κάπου στην ηλικία των 20 οφείλουν ν' απογαλακτιστούν απ' τη μαμά τους και να μάθουν να περπατάνε χωρίς το χεράκι της, πραγματικά, ζηλεύω δηλαδή!

Πάρε απ' την άλλη την Ελλάδα: Κοινωνικές παροχές, μηδέν. Μισθοί που κάνουν μόνο για χαρτζηλίκι. Η λέξη "υγειονομική περίθαλψη" είναι συνώνυμη με την "πολύωρη αναμονή μέχρι να έρθει ο Χάρος". Η σχολική παιδεία είναι κλαυσίγελως. Η ευρύτερη παιδεία είναι τα μπουζούκια. Τα επιδόματα συναντούνται με την ίδια συχνότητα που συναντούνται και οι πίθηκοι της Βομβάης (μόνο στο τσίρκο). Φωτιές, πλυμμήρες και σκουπίδια αποτελούν το άμεσο περιβάλλον. Τα δέντρα είναι τουριστική ατραξιόν και οι άνθρωποι απογαλακτίζονται απ' τη μάνα τους μόνο όταν βρεθεί το στήθος της σε προχωρημένη σήψη. Κοινώς, είναι μια χώρα-ανέκδοτο, που έχει μόνο να επιδείξει κακοφροντισμένα μνημεία και πιάνεται απ' την ιστορία της όπως ο πνιγμένος απ' τα μαλλιά του.

Πώς, τότε, γιατί εμείς είμαστε ευτυχισμένοι γκρινιάρηδες κι αυτοί αυτοκτονούν σαν λέμινγκς;

Η εκπομπή μας, οι "Μπουκαπόρτες του Εξηγήσιμου" (τέως "Διερχόμενο Τρένο στο Τούνελ") έχει την απάντηση, κυρίες και κύριοι.

Γιατί η χρόνια φτώχια κι η μιζέρια μας, μας έχει ενώσει μέσα στους αιώνες με άρρηκτα δεσμά. Έχουμε μάθει να είμαστε ευτυχισμένοι, γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή. Γιατί μπορεί η τράπεζα να μας πάρει το σπίτι, αλλά εμείς θα δώσουμε το τελευταίο μας ευρώ για μπύρα, την οποία θα μοιραστούμε με τον κολλητό μας. Γιατί μεγαλώσαμε χωρίς να έχουμε κι ό,τι έχουμε, μάθαμε να το εκτιμάμε. Γιατί κοιτάμε το πορτοφόλι μας μόνο όταν αδειάζει και πάλι, το ξεπερνάμε μ' ένα "γαμώτο, ξέμεινα". Γιατί μπορούμε να ζητήσουμε απ' τον κολλητό να μας κεράσει, χωρίς να κοκκινίσουμε, ξέροντας ότι δεν θα μας ζητήσει το κέρασμα πίσω. Γιατί είμαστε, σ' όλο τον κόσμο, οικογένεια κι όπου βρεθούμε θα κάνουμε σαματά όλοι μαζί. Γιατί τα ρέστα που θα κάνουμε γαργάρα απ' τον αφηρημένο ταμία, θα τα φάμε και θα τα πιούμε και το πεντάευρο που θα βρεθεί στο δρόμο ανήκει σε όλους. Γιατί είμαστε μεγαλόψυχοι απατεωνίσκοι, φιλότιμοι τεμπέληδες και φτωχοί ανοιχτοχέρηδες. Ζούμε μέσα στα σκατά, τα κάνουμε χειρότερα και γελάμε. Βλαστημάμε και μουτζώνουμε και παίζουμε μπουνιές και μετά πίνουμε μπύρες μ' αυτόν που πλακωθήκαμε. Γιατί έχουμε οικογένειες κι όχι συνεταιρισμούς. Γιατί είμαστε άνθρωποι κι όχι μηχανήματα. Γιατί έχουμε πηγές εκτόνωσης (κυβέρνηση, ποδόσφαιρο) να βγάζουμε τα νεύρα μας.

Γιατί ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

Υ.Γ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γούσταρα τόσο πολύ όταν έγραφα τα παραπάνω. Όλα αυτά που τα βροντογελάω, μ' εξοργίζουν την ίδια στιγμή. Πρέπει να είμαστε η γενιά-μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στην Ελλάδα, όπως ήταν και την Ελλάδα όπως "θα 'πρεπε" να είναι...