Η φωνή απόγνωσης

Γράφω εν γνώσει μου ότι κατά πάσα πιθανότητα θα σηκωθεί τσουνάμι. Έχω μπουχτήσει από δήθεν ιδεολόγους και δήθεν σωτήρες του κράτους/έθνους/πατρίδας που αναλώνονται σε πολιτικές συζητήσεις και αλληλοκατηγορίες αντί να σηκώσουν τα μανικάκια τους και να πιάσουν δουλειά. Κύριε, δεν μου αρέσει που ο κόσμος πεινάει, ωραία, ξεκίνα να κάνεις εράνους για να μαζευτεί τροφή. Κύριε, δεν μου αρέσει που ο διπλανός μου δεν έχει ρούχα να φορέσει, δώσε του ρούχα. Κύριε, οι δρόμοι είναι βρώμικοι, πιάσε μια σκούπα και ξεκίνα να καθαρίζεις το πεζοδρόμιό σου, το ίδιο να κάνει κι ο γείτονάς σου και η γειτονιά θα λάμψει. Κύριε, δεν υπάρχει επαρκής αστυνόμεση, οκ, ας γίνουν περιπολίες πολιτών μέχρι να βρεθεί αρσενικός αρχηγός αστυνομίας και να δίνει σωστές εντολές στους αστυνομικούς αντί να τους επιστρατεύει ενάντια σε γέρους και παιδιά. Ναι, το κράτος έχει την υποχρέωση να μας προστατεύει, όμως όταν δεν το κάνει, δεν καθόμαστε να περιμένουμε πότε θα πεθάνουμε μήπως και ευαισθητοποιηθεί ο κρατικός μηχανισμός. Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Πρακτικά πράγματα. Από θεωρίες μπουχτήσαμε, καιρός για δράση.

Βαρέθηκα να μαλώνω για το ποιος είναι φιλελεύθερος, ποιος είναι φασίστας και ποιος είναι ακραίος. Να ρητορεύουμε για τις ουτοπίες που έχει ο καθένας κατά νου, ενώ παράλληλα δίπλα μας πεινάει κόσμος που "δεν μπορούμε να βοηθήσουμε γιατί είναι δουλειά του κράτους". Να βράσω κι αυτούς και το κράτος τους. Τα κόμματα είναι αυτά που μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν. Η συνταγή χάλασε, κατ' εμέ, όταν το κάθε κόμμα αντί να κοιτάζει το καλό της χώρας, άρχισε να κοιτάζει το καλό του κόμματος. Όλοι αυτοί έχουν βολευτεί μια χαρά με τα δέκα χιλιαρικάκια το μήνα, τις μίζες και τις λαμογιές κι αν ένας φουκαράς χρωστάει 300 ευρώ, του παίρνουν ό,τι λάχει γιατί είναι "κλέφτης". Αν αυτή είναι η δημοκρατία και η αξιοκρατία τους, τους την τρίβω στη μούρη. Για εμένα η λύση είναι να πάρει ο λαός το κράτος στα χέρια του. Να γίνει ένα μακελειό σαν τη Γαλλική επανάσταση, να πέσουν μερικά κεφάλια και να ξεκινήσουν όλα απ' την αρχή. Κι αν αυτό που αποκαλώ αγανάκτηση, κάποιοι το λένε φασισμό, τότε ας κοιτάξουν ένα λεξικό. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από έναν λαό που έχει χάσει την υπομονή του. Να καταργηθούν όλα τα κόμματα και να παραμείνουν οι ιδέες. Ιδέες που ως στόχο τους δεν θα έχουν την εξασφάλιση μίας συγκεκριμένης κλίκας και των οπαδών της, αλλά όλου του κράτους ανεξαιρέτως. Να υπάρχει δικαιοσύνη, διάβολε. Κανονική, όχι όπου στη συμφέρει.

αναρτηθέν εδώ

προταθέν εδώ