Χρήστο, με χαροποιεί ευχάριστα (και ολίγον εγωιστικάpeleas έγραψε:Ολες οι ευχές επικεντρώνονται στην υγεία, στην ευτυχία, στο να μας έλθουν όλα όπως τα θέλουμε, υποννοώντας οτι κάποια δύναμη έξω από εμάς θα φροντίσει για όλα αυτά, κι εμείς απλά θα περιμένουμε να μας συμβούν. Αν τελικά συμβούν, θα ευχαριστήσουμε το 2014 χωρίς να ξέρουμε καν τι μορφή έχει. Αν πάλι μας έλθουν στραβά, θα βρίσουμε την τύχη μας, το σύμπαν που μας ξέχασε (!), λες και το σύμπαν φτιάχτηκε με σκοπό να ικανοποιεί τις επιθυμίες μας (εγωισμός τρισμέγιστος).
Σκεφτήκατε ποτέ οτι είναι δυνατόν να περάσετε τις σχολικές εξετάσεις αδιάβαστοι, ή οτι μπορείτε να κερδίσετε το μαραθώνιο απροπόνητοι? Οχι, φυσικά. Τότε πώς πιστέψατε πως γίνετε να μην προπονηθέιτε για το σημαντικότερο αγώνισμα, αυτό της ζωής... Μην περιμένετε να σας συμβούν πράγματα. Πηγαίνετε εσείς να τα συναντήσετε. Προετοιμαστείτε για τα δύσκολα, για να μην πάθετε σοκ έκπληξης και αγανάκτησης όταν σας συμβούν. Ο καλύτερος δρόμος για τον καθένα δεν είναι ο δρόμος του Χριστού, του Βούδα, του Πυθαγόρα, του μπατζανάκη σας που έπαιρνε μίζες επί Πασόκ, της μπάρμπι που τύλιξε τον πλούσιο άντρα, Έίναι ο δρόμος που φτιάχνει ο ίδιος βαδίζοντας το απάτητο χωράφι της ζωής του.
Ας ξεχάσουμε τις ευχές κι ας δεσμευτούμε σε μιάν απόφαση. Από σήμερα κι όλας, να πάρουμε την ευθύνη της ζωής μας στα χέρια μας. Να αφήσουμε την έτοιμη γνώση στα ράφια της βιβλιοθήκης και να γράψουμε το βιβλίο της ζωής μας. Να σταματήσουμε τις γκρίνιες και τις δικαιολογίες και να αρχίσουμε να βλέπουμε σε κάθε δυσκολία μιά ευκαιρία. Κι αν νιώθουμε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε το σύμπαν, να το κάνουμε όχι για αυτά που μας αρέσουν, αλλά για όλα, ακόμα και για τα προβλήματα που έφερε στο δρόμο μας και μας ανάγκασε να γίνουμε πιό δυνατοί. Ας μην προσβλέπουμε λοιπόν σε θαύματα. Το μόνο θαύμα ππου υπάρχει, είναι το θαύμα της ζωής...
) η ρητορική σου εδώ, διότι θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν δικό μου ποστ αυτό, προ ετών τουλάχιστον... Η βασική δομή της σκέψης που εξέφρασες, παραμένει και για μένα η ίδια, (φαίνεται ίσως σε κάποια σημεία, κι απ'το λιγόλογο δικό μου ποστ παραπάνω) απλά την έχω επεκτείνει λιγάκι... (μάλλον δε θα μείνω ποτέ στάσιμη όσο θα ζω...)Και εξηγούμαι. Λες:
Οι ευχές είναι δονήσεις θετικές στον ηλεκτρομαγνητικό χωροχρόνο μας, όπου κι η σκέψη που'χει σαν βάση κι εκείνη τον ηλεκτρομαγνητισμό, έχει μια δική της δύναμη που άθελά μας και αγνωστικοί στη δύναμή της, υποτιμούμε...peleas έγραψε:Ολες οι ευχές επικεντρώνονται στην υγεία, στην ευτυχία, στο να μας έλθουν όλα όπως τα θέλουμε, υποννοώντας οτι κάποια δύναμη έξω από εμάς θα φροντίσει για όλα αυτά, κι εμείς απλά θα περιμένουμε να μας συμβούν. Αν τελικά συμβούν, θα ευχαριστήσουμε το 2014 χωρίς να ξέρουμε καν τι μορφή έχει. Αν πάλι μας έλθουν στραβά, θα βρίσουμε την τύχη μας, το σύμπαν που μας ξέχασε (!), λες και το σύμπαν φτιάχτηκε με σκοπό να ικανοποιεί τις επιθυμίες μας (εγωισμός τρισμέγιστος).
(Νιώθω πως αυτή τη φορά θα με καταλάβεις αν σου πω μια δική μου αυτοσχέδια ρήση της στιγμής: "εν αρχή η σκέψη, που γίνεται λόγος και που ιδεατά μετουσιώνεται σε απόφαση και ενέργεια-δράση"
)Μ'αρέσει και να κάνω και να εκφράζω θετικές ευχές... χωρις φυσικά αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να καθόμαστε και να περιμένουμε να έρθουν όλα κατ'ευχήν χωρίς να καταβάλουμε οι ίδιοι καμία προσπάθεια για την πραγμάτωση πόθων και στόχων...
Συμφωνώ απολύτως με την τελευταία σου φράση εδώ. Ο εγωκεντρισμός και ο κακώς νοούμενος ανθρωποκεντρισμός (σε σχέση με το τι είμαστε εμείς σ'ολάκερο το σύμπαν) είναι όντως τρισμέγιστος και μακάρι να δάμαζε το ανθρώπινο ρημαδομυαλό, αυτή την ηλίθια εκτροπή του.
(δες το πρώτο "δε μ'αρέσει" που έγραψα το 11 εδώ, δες και αυτό εδώ γραμμένο προ 8ετίας περίπου... και κάτι μου λέει πως θα καταλάβεις γιατί είπα πως το ποστ σου, θα μπορούσα να το'χα γράψει εγώ
)Ακριβώς έτσι!peleas έγραψε:Σκεφτήκατε ποτέ οτι είναι δυνατόν να περάσετε τις σχολικές εξετάσεις αδιάβαστοι, ή οτι μπορείτε να κερδίσετε το μαραθώνιο απροπόνητοι? Οχι, φυσικά. Τότε πώς πιστέψατε πως γίνετε να μην προπονηθέιτε για το σημαντικότερο αγώνισμα, αυτό της ζωής... Μην περιμένετε να σας συμβούν πράγματα. Πηγαίνετε εσείς να τα συναντήσετε. Προετοιμαστείτε για τα δύσκολα, για να μην πάθετε σοκ έκπληξης και αγανάκτησης όταν σας συμβούν. Ο καλύτερος δρόμος για τον καθένα δεν είναι ο δρόμος του Χριστού, του Βούδα, του Πυθαγόρα, του μπατζανάκη σας που έπαιρνε μίζες επί Πασόκ, της μπάρμπι που τύλιξε τον πλούσιο άντρα, Έίναι ο δρόμος που φτιάχνει ο ίδιος βαδίζοντας το απάτητο χωράφι της ζωής του.
Θα'θελα μόνο να συμπληρώσω και κάτι που τείνουμε να ξεχνάμε...
Πως υπάρχουν/προκύπτουν και κάποια πράγματα που είναι πέραν του ελέγχου μας, και μας προκύπτουν απρόσμενα, συχνά αιφνιδιάζοντάς μας. Ειδικά αυτά δεν πρέπει να μας βρίσκουν απροετοίμαστους... πρέπει να έχουμε ήδη δουλέψει μέσα μας αρκετά, ώστε να μην πάθουμε σοκ (όπως σωστα είπες), σοκ που θα μας παραλύσει ή θα μας στείλει στο μοιρολατρικό mode της κλάψας και του "γιατί σ'εμένα"... Όσο αρνητικό και "τραγικό" αν είναι αυτό που θα μας προκύψει, πρέπει κάποια στιγμή να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, να το δούμε σαν δοκιμασία, όχι τιμωρία, να το αντιμετωπίσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με τη δύναμη που μας πρέπει, και να μάθουμε κάτι απ'αυτό ώστε αν δε βγούμε αλώβητοι, να βγούμε τουλάχιστον σοφότεροι...
Όλο το ποστ σου, είναι εξαιρετικό και δε θα μπορούσα να είχα διατυπώσει αυτές τις σκέψεις καλύτερα!
Για μένα είναι το καλύτερο εναρκτήριο στη νέα χρονιά που ξεκίνησε 
