Περί αναρχικών

Δεν ανήκω σε κάποια αναρχική ομάδα και γι αυτό δεν μπορώ να μιλήσω για λογαριασμό τους. Γιατί μπορεί εκείνοι να μη συμφωνούν με τις απόψεις μου σε πάρα πολλά σημεία. Γι αυτό έβαλα και τα σχετικά βίντεο.

Όπως ξαναείπα η αναρχία δεν είναι πολιτικό σύστημα, δεν μπορεί να εφαρμοστεί από τη μια στιγμή στην άλλη σε επίπεδο κράτους. Βρίσκεται στη συνειδηση του ατόμου και στην επιθυμία για ελευθερία αυτοκαθορισμό, αυτοδιάθεση και αλληλεγγύη και προχωράει στο άμεσο περιβάλλον, στη γειτονιά, στην κοινότητα. Δεν είναι κάτι ανέφικτο να αλλάξει κάποιος τον κόσμο αλλά κάτι που μπορεί να γίνει εδώ και τώρα αρχίζοντας κάποιος από τον εαυτό του και τις σχέσεις του με τα άτομα του άμεσου περιβάλλοντός του.

Πολύ σωστά θίχτηκε ξανά το θέμα του Ευρώ και δεν είμαστε καθόλου άσχετοι με το θέμα. Γιατί το νόμισμα είναι ένα εξουσιαστικό όργανο που θέτει κανόνες και μάλιστα κανόνες επιβεβλημένους εκ των άνω σε κέντρα εξουσίας στα οποία κανείς από εμάς δεν μπορούμε να ασκήσουμε κανέναν έλεγχο. Αυτοί που επιβάλλουν τους κανόνες εξυπηρετούν τα συμφέροντα χωρών με αποικιοκρατικό παρελθόν και νεο-αποικιοκρατικό παρόν με καταλήστευση χωρών μέσω ενός τεχνητού λογιστικού χρέους κάτι που τώρα θέλουν να κάνουν και σε εμάς.

Είπα για επιστροφή στη δραχμή, αλλά ας προχωρήσουμε ακόμα παρα πέρα για να δείς πως μπορεί να λειτουργήσει μία αναρχική κοινωνία, ένα αναρχικό δίκτυο. Ναι υπάρχουν κανόνες. Κανόνες που διευκολύνουν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων και όχι κανόνες που επιβάλλονται από κάποιους θεούς εκεί πάνω.
Εφερα σαν παράδειγμα τον χώρο στον οποίο γεννήθηκε και αναπτύχθηκε το ρεμπέτικο και τους εσωτερικούς του κανόνες. Ένας από αυτούς ήταν και η φράση "Ο λόγος μου είναι συμβόλαιο" ή η αρβανίτικης προέλευσης λέξη "μπέσα"
Πρόκειται για έναν ηθικό κανόνα και κώδικα που δεν παραβιαζόταν έστω και αν δεν υπήρχαν φανερές κυρώσεις για τους παραβάτες παρά μόνο η απομόνωση και το στίγμα του αναξιόπιστου. Οι κυρώσεις ήταν και αυτές άγραφες και συνειδησιακές που χτυπόυσαν την αξία του ατόμου και την προσωπικότητα του ή ακόμα και τον ανδρισμό του σε μία κοινωνία ανδροκρατούμενη (πχ να βάλεις φουστάνια, δεν τιμάς τα παντελόνια που φοράς, λόγος της ανδρικής τιμής, δεν είσαι άνδρας).
Αυτός ο ηθικός κώδικας πέρασε μεσα από στίχους και τραγούδια που είχαν μεγάλη ταχύτητα διάδοσης και πέρασε, ενσωματώθηκε στην κουλτούρα του ελληνικού λαού, αν και κατά τη γνώμη μου προυπάρχει σαν κανόνας φυσικού δικαίου που δένει τα άτομα μεταξύ τους.
Αλλά βλέπουμε πως οι σύγχρονοι εξουσιαστές κάθε άλλο παρά εφαρμόζουν αυτόν τον άγραφο φυσικό νόμο επειδή τα λόγια τους στο μπαλκόνι έχουν λιγότερη στεθερότητα από του γαιδάρου τις π@@@@.

Με την πρυπόθεση ότι τηρείται αυτός ο άγραφος κανόνας μπορεί μια μικρή ομάδα ανθρώπων να παρακάμψει τους επιβεβλημένους εκ των άνω νόμους και να συμπαρασύρουν και άλλα άτομα με έναν πολύ απλό τρόπο που μπορεί να δουλέψει σε περίοδο κρίσης όπως δούλεψε και στην Αργεντινή: Κόβοντας νόμισμα δικό τους

Η ιδέα διατυπώθηκε με λεπτομέρειες από τον Αντρε Γκόρτζ.
Ξεκινάμε με την υπόθεση ότι 20 άτομα είναι άνεργα και αν τους τουμπάρεις δεν θα πέσει ούτε ένα σεντς από την τσέπη τους, ή έχουν πολύ λίγα που σύντομα θα τελειώσουν.
Σε μία εξουσιαστική κοινωνία σε κρίση με τους υφιστάμενους νόμους και το υπάρχον νόμισμα ο καθένας μόνος του είναι καταδικασμένος, απόβλητος, μπάζο, επαιτης, άχρηστος. Αλλά ας υποθέσουμε ότι μαζεύονται όλοι για να βρούν μία λύση και κόβουν ένα δικό τους νόμισμα κοινά αποδεκτό μέσα στα μέλη της ομάδας. Εστω ότι ο ένας καλλιεργεί λαχανικά στην ταράτσα του, ο άλλος έχει κότες, ο άλλος είναι εκπαιδευτικός, κάποιοι έχουν αυτοκίνητα, κάποιος ξέρει να φτιάχνει τα υδραυλικά και κάποιος άλλος μαγειρεύει θαυμάσια. Όλοι έχουν ικανότητες άχρηστες πλέον για κάποιον εργοδότη αλλά χρησιμότατες για το κοινωνικό σύνολο και μέσα στην ομάδα. Βάζει ο καθένας τις ικανότητες και τα ταλέντα του, βάζει και τις ανάγκες του για επιβίωση. Ο καθένας έχει πράγματα που για τον ίδιο είναι άχρηστα ή δεν τα έχει πιά και τόση ανάγκη αλλά για κάποιον άλλον είναι χρήσιμα πχ ρούχα, έπιπλα, σκεύη ή ότιδήποτε άλλο που σε διαφορετική περίπτωση θα κατέληγε στο σκουπιδιτενεκέ. Το νόμισμα θα αρχίσει να δουλεύει όπως κάθε άλλο νόμισμα με τους ίδιους κανόνες ως προς τις συναλλαγές αλλά δεν θα υπάρχει η δυνατότητα αποθήκευσης και κερδοσκοπίας αφού είναι κάτι που αρχίζει από την αρχή και κυκλοφορεί ανάμεσα σε ισότιμα άτομα. Ετσι δημιουργείται ένα σύστημα ανταλλαγής πραγμάτων και υπηρεσιών και ένα σύστημα αλληλοβοήθειας.

Με ένα τέτοιο σύστημα η σύγκρουση με την επίσημη εξουσία θα είναι αναπόφευκτη αλλά τότε η εξουσία δεν θα έχει καμμία νομιμοποιητική βάση και καμμία λογική. Για παράδειγμα όταν το σύστημα αυτό διαδόθηκε στην Αργεντινή (έφθασε το δίκτυο αυτό τα 6 εκατομύρια) άρχισαν τα σκουπίδια να φυλάγονται από τα εκεί ΜΑΤ γιατί κάποιοι έψαχναν να βρούν πράγματα χρήσιμα για ανταλλαγή. Επευτε γερό ξύλο και πόλεμος με τις αστυνομικές δυνάμεις. Αλλά σε ποιόν ανήκοιν τελικά τα σκουπίδια? Και γιατί κάτι που είναι πλέον άσρηστο για μένα αλλά αναγκαίο για κάποιον άλλον να καταλήξει στο σκουπιδοτενεκέ και να μην το χρησιμοποιήσει κάποιος άλλος να καλύψει μία ανάγκη του?

Και δεν μιλάω για αποφόρια ή αποφάγια αλλά για πράγματα που θα έχουν την ίδια ακριβώς αξία χρήσης που είχαν και σε μένα όταν τα χρησιμοποιούσα για πρώτη φορά. Το πιό χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εισητήριο του λεωφορέίου. Σαν νομοταγής πολίτης (;) βγάζω εισητήριο και το πληρώνω΄1 ευρώ για να πάω τρείς στάσεις πιό πέρα για μία διαδρομή που διαρκεί 5 λεπτά. Το εισητήριο ισχύει για μία ή 1.5 ώρα δεν ξέρω ακριβώς πόσο. Όταν φτάσω στον προορισμό μου δεν γουστάρω να το πετάξω στα σκουπίδια. Γιατί να μην το πάρει κάποιος άλλος? Κάποιος άλλος που πιθανόν να έχει ανάγκη και από αυτό το 1 Ευρώ. Διώκεσαι ποινικά αν το κάνεις γραφει πίσω το εισητήριο. Με βάση ποιόν νόμο όμως? Αφού ισχύει για 1.5 ώρα και εγώ το χρησιμοποίησα για 5 λεπτά μόνο. Αν υπάρξει ποτέ δίωξη για μια τέτοια πράξη τότε φαίνεται το παράλογο των κρατικών νόμων που στοχεύουν στην απομόνωση του καθενός από μας την αναδίπλωση στον εαυτό του, την ποινικοποίηση κάθε πράξης ανθρώπινης και κάθε πράξης αλληλεγγύης και στοχεύουν στον ατομικισμό στη λογική του εαυτούλη και τη λογική του να "ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα" και κατ επέκταση στην εισαγωγή λίγο πολύ αντικοινωνικών και αφύσικων συμπεριφορών

προταθέν εδώ

αναρτηθέν εδώ