ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΕΡΙ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ

[ArELa]

αμήν αμήν λέγω σοι, εάν μη τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού

Πες μου εσύ φίλε Πολύκαρπε, πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ την "άνωθεν γέννηση" όπως την ονοματίζει ο Χριστός? Μήπως αυτή περιλαμβάνει και τη διαδικασία της μετενσαρκώσεως όπως την προβάλλει η αφεντιά μου? Αν η πίστη σου στο δόγμα (κι όχι απαραίτητα στην επί της ουσίας διδασκαλία του Χριστού) σου επιβάλλει να μην το αποδεχθείς αυτό σαν εκδοχή, ρωτώ αν θα μπορούσε το ορθολογιστικό κομμάτι του συλλογισμού σου, έστω και προς στιγμήν απεγκλωβισμένο από το δόγμα, να αποκλείσει ασυζητητί αυτήν την πιθανότητα, και αν πραγματικά καλύπτεσαι με την διτή (και ολίγον απλοϊκή-υπεραπλουστευτική) εκδοχή του δόγματος "Κόλαση-Παράδεισος" με το απόλυτο τίποτα στο ενδιάμεσο. Θα'λεγα ότι είναι σαν να αποδέχεται κανείς το άσπρο-μαύρο ως δύο "αντίθετα" χρώματα, να λέει "ή το ένα ή το άλλο" και να αδυνατεί να δεχτεί πόσο μάλλον να δει τις μυριάδες αποχρώσεις που είναι δεδομένο ότι υπάρχουν μεταξύ των δύο.


Εσύ μου λες:

και του εφιστά την προσοχή λέγοντάς του ότι αυτό που γεννιέται από την σάρκα είναι σάρκα ( απάντηση στη σαρκική γέννηση και προφανώς μην ασχολήσαι ) και αυτό που γεννιέται από το πνεύμα είναι πνεύμα .

'Οχι μόνο δε με καλύπτεις στο παραπάνω ερώτημα, αλλά μου προτάσσεις το "ό,τι γεννιέται από την σάρκα είναι σάρκα". Σου αντιπαραθέτω ότι α/ κανένα έμβιο πλάσμα δεν είναι μόνο σάρκα- πράγμα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να το αρνηθεί εχέφρων νους ή ακόμα και το δόγμα αν θες. β/ η ερμηνεία σου δεν απαντά στο ερώτημα : γιατί να ενσαρκώνεται το πνεύμα (έστω και μία φορά όπως εσύ πρεσβεύεις). Κι αν καταφύγεις στα της γραφής και αποδεκτά από το δόγμα ότι τα "πεπτωκότα πνεύματα" πρέπει να περάσουν απ'το γήινο πεδίο (να γεννηθούν εδώ δηλαδή, να κριθούν κλπ), για να ανελιχθούν και να ξαναβρούν τον Πλάστη τους, θα συμφωνήσω απολύτως. Με τη διαφορά ότι εγώ προτείνω πως αυτό μπορεί να γίνει ΄και πάνω απ΄μία φορά, για τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Ο Χριστός δεν το απέκλεισε. Μέσα από τη διδασκαλία Του, αλλά μέσα από άλλους που "άκουσαν" το Θεό, ούτε κι ο ίδιος ο Θεός το απέκλεισε ποτέ. Το χριστιανικό δόγμα, γιατί επιμένει στην απόρριψη αυτής της λογικής? Σε τι μειώνεται η διδασκαλία, ο ηθικός κώδικας ή το σύστημα αξιών που θέλησε να μεταδώσει ο Χριστός, αν γινόταν αποδεκτή μια τέτοια προοπτική? Σε τίποτα. Αποδυναμώνεται απλά η ισχύς του φόβητρου των καζανιών της κόλασης και του άνευ όρων απόλυτου ότι μόνο μια ευκαιρία σου δίνεται, που κρέμεται πάνω απ'το ποίμνιο ως δαμόκλειος σπάθη, και πως αν δεν την χειριστείς καλά θα ψήνεσαι στο πυρ το εξώτερον εις το διηνεκές. Πιο σαδιστική λογική δε θα βρεις ούτε στις περιπέτειες του Μαρκήσιου Ντε Σαδ, αγαπητέ μου. Και σε ρωτώ τώρα εγώ. Γίνεται να'χουμε απ'τη μια ένα Θεό φιλεύσπλαχνο, μέσα στη μακροθυμία, τη σοφία την απέραντη αγάπη για τα πλάσματά του, που τα συγχωρεί και τα προστατεύει και πασχίζει για την ανέλιξή τους, και απ'την άλλη να μας προβάλλουν έναν Θεό ανένδοτο, απόλυτο, άκαρδο και σκληρό τιμωρό που δε θα έδινε σ'αυτά μια δεύτερη ή και τρίτη ευκαιρία? Είναι και αντιφατικό και σχήμα οξύμωρο, αλλά το δόγμα αυτό μας ζητά να ενστερνιζόμαστε. Και δεν είναι οι μόνες αντιφάσεις που προβάλλει.


(Σημείωση: Το δόγμα ασφαλώς εμπεριέχει και σωστές τοποθετήσεις. Στα σημεία που φάσκει και αντιφάσκει όμως, είναι σάφές ότι κάτι δεν πάει καλά.)



Και πρόσεξε εδώ:

το πνεύμα όπου θέλει πνεί, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλ' ουκ οίδας πόθεν έρχεται και που υπάγει• ούτως εστί πας ο γεγεννημένος εκ του Πνεύματος.

Λέει ( Ο Χριστός το λέει και το ενστερνίζομαι απολύτως ) πως το πνεύμα όπου θέλει ταξιδεύει, και δεν γνωρίζεις από πού έρχεται και πού πηγαίνει.
Μίλησε πουθενά για πνεύμα "μιας χρήσεως"? Απέκλεισε την πιθανότητα το πνεύμα αυτό να φύγει από το συγκεκριμένο σαρκίο που το ενσάρκωνε και να επανακάμψει σε άλλο? Ποτέ και πουθενά και αν μου βρεις κάτι που να υπονοεί αποκλεισμό, δε θα'ναι απ'τα χείλη του Χριστού, αλλά απ'την γραφίδα ιεραρχών και αγίων πατέρων που έτσι επέλεγαν και ήθελαν να το βλέπουν. (Γι'αυτό είπα να εστιάσουμε στον ίδιο το Χριστό κι όχι στον Παύλο (μιλάμε για Χριστιανισμό όχι για Παυλισμό) ούτε στους άγιους πατέρες οι οποίοι (εστιάζοντας πρώτα στις επιστολές κι έπειτα στα όσα είπε ο Χριστός) συνέταξαν, σχημάτησαν, δημιούργησαν και εδραίωσαν το δόγμα, το οποίο μπορεί κάλλιστα να υπόκειται σε λάθη, δεδομένου ότι οι εμπνευστές του ήταν άνθρωποι και άρα εξ ορισμού όχι αλάθητοι.)

Έχει πολλές απορίες αλλά πιστεύει ότι ο Χριστός έχει αποσταλεί από τον Θεό ως διδάσκαλος

Και πολύ σωστά το πιστεύει.
Ο Χριστός ήταν ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους αλλά και μύστες που περπάτησαν ποτέ στον πλανήτη.

Φίλη μου είναι ξεκάθαρα τα μηνύματα .
1 .Ο Χριστός ομιλεί περί του Χριστιανικού Βαπτίσματος
2. Περί του Αγίου Πνεύματος και ότι η διδασκαλία του αυτή ( περί του Αγίου Πνεύματος ) είναι μέσα στην διδασκαλία των Ιουδαίων .
3. Στην πνευματική (ανα)γέννηση δεν χωρούν σαρκικές λύσεις

Ξεκάθαρα για ποιους? Και είναι μόνο 3 τα μηνύματα?

1/ Το Χριστιανικό βάπτισμα τι σημαίνει? Αν όχι μια συμβολική πράξη του ανθρώπου για τα μάτια πρώτιστα τα δικά του, και κατ'επέκτασην Του Θεού και του κόσμου, ότι προσχωρεί στον Χριστιανικό τρόπο και στάση ζωής?

2/ α/ Για το 'Αγιο Πνεύμα, πραγματικά κάποια στιγμή θα'θελα να επεκταθείς, έστω και ανοίγοντας ξέχωρο θέμα.
β/ Δεκτό στο βαθμό που ο Νικόδημος ως μέλος του εβραϊκού ιερατείου, ενστερνιζόταν την διδασκαλία των Ιουδαίων. 'Επρεπε να "κατέβει" στο δικό του νοηματικό επίπεδο για να του γίνει κατανοητός και για ν'αποδεχθεί (ο Νικόδημος) το μήνυμα που ήθελε να του μεταδώσει. Το θέμα είναι εδώ: Ποιο είναι το μήνυμα? Μόνο αυτό που περιορίζεται στη διδασκαλία των Ιουδαίων? Προσωπικά δε θα το δεχτώ αυτό, αφ'ενός γιατί δε θα ενστερνιστώ ποτέ το Εβραϊκό δόγμα (στο οποίο δυστυχώς ΚΑΙ η δική μας εκκλησία κάνει τεμενάδες) και δεύτερον γιατί πιστεύω στον Χριστό και όχι στο Ταλμούδ, την Π. Δ. και τα Εβραϊκ'α αμπελοφιλοσοφήματα γενικότερα, που δεν είναι άλλο από οικτρά κακέκτυπα της Ελληνικής Φιλοσοφίας. ('Αλλο ένα θέμα που μπορούμε να συζητήσουμε, είναι γιατί οι "χριστιανικές" (?) εκκλησίες (όλων των δογμάτων όχι μόνο του δικού μας), ενσωματώνουν στη θρησκεία και αυτή των Εβραίων. Αυτό και αδυνατώ να το δεχτώ και δεν καταλαβαίνω πού χρησιμεύει.)


3/ Γιατί δεν χωρούν? Είμαστε ή όχι από σάρκα και πνεύμα? Γιατί δεν είναι λογικό μέσα από τις συχνές επαναφορές μας σε άλλα σαρκία να επιτυγχάνουμε την ανέλιξη? Γιατί εστιάζεις στη σάρκα και σε σοκάρει η διαδικασία και όχι στο ίδιο το πνεύμα, το οποίο μπορεί κάλλιστα "παιδεύεται" (εκπαιδεύεται) μέσα απ'αυτή τη διαδικασία, που μέσα από τις πλείστες όσες δοκιμασίες το εκπαιδεύει και το "τιμωρεί" αν θες ώσπου να μάθει, ώστε να είναι έτοιμο κάποια στιγμή να περάσει στο επόμενο επιπεδο?
Θα μου πεις τώρα...πώς το "τιμωρεί". Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Πες ότι σε μια προηγούμενη ζωή σου ήσουν μια μητέρα αδιάφορη, άκαρδη απέναντι στα παιδιά σου και τα κακοποιούσες κιόλας. Αν σ'αυτή τη ζωή γεννιόσουν από μια τέτοια (ίδια) μάνα, για να βιώσεις στο δικό σου το πετσί τη φαυλότητα που ασκούσες τότε, δεν τιμωρείσαι όπως σου αξίζει? Δεν μαθαίνεις, δε γίνεσαι στην πορεία καλύτερος? Η μνήμες στον τωρινό εγκέφαλο μπορεί να μην υπάρχουν, στα τρίσβαθα του πνεύματος όμως δε χάνονται, κι αυτό "μαθαίνει"...και μέσα από την τωρινή κατάσταση, ως ένα βαθμό "αποζημιώνεις" για το κακό που είχες πράξει τότε. 'Ετσι δυνητικά δίνεται και λογική εξήγηση σε περιπτώσεις που βλέποντάς τες τώρα, μπορεί να λέμε "τι έφταιξε αυτός και τα περνάει αυτά? Δεν υπάρχει Θεός επιτέλους?" Γιατί δεν ξέρουμε τι και πόσο μπορεί να έφτιαξε αυτός και τα περνάει αυτά...Κι ο ίδιος μπορεί να μην το ξέρει στο τωρινό συνειδητό του, αλλά στο "σκληρό δίσκο" της ψυχής του είνα όλα καταγεγραμμένα.

Μακρυγόρησα εδώ και πλάτιασα..συγνώμη...αλλά θεωρώ σημαντικό να αναλύω τη συλλογιστική μου.

ότι αποδεχόμενη αυτή τη θεωρία άμεσα καταργείς την Καινή Διαθήκη

Την Καινή Διαθήκη όπως την ερμηνεύουν και τη θέλουν τα θέσφατα του ανθρωπόφτιαχτου (και όχι θεόπνευστου επιμένω) δόγματος, ίσως και να τα...καταργούσα, αν είχα τέτοια δύναμη... Και αν "καταργώ" αυτού του είδους την Κ.Δ., δεν έχω ενδοιασμούς ούτε ενοχικά, παρ'όλο που πρόθεσή μου δεν είναι να καταργήσω τίποτα, αλλά να διακρίνω τις αλήθειες μέσα απ'όλα.
Την Κ.Δ. όπως θα τη διάβαζε αγνά και απλά ένας αδογμάτιστος και μη περιχαρακωμένος στα του δόγματος, πάντως, δεν την "καταργώ" ούτε την κοντράρω σε καμία περίπτωση.

στην κατά τους Χριστιανούς θέωση , απόλαυση του Παραδείσου –Βασιλείας του Θεού - , εύλογα προκύπτει το ερώτημα γιατί να σαρκωθεί το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ; Τι νόημα έχει το κήρυγμά του ;

Μα το είπα ήδη. Για να εδραιώσει σωστότερο σύστημα αξιών και κώδικα ηθικής (απ'αυτόν που είχαν οι Εβραίοι), για να αφυπνίσει συνειδήσεις και να ανελίσσεται ο άνθρωπος (αυτός που λαμβάνει υπ'όψιν του και κατανοεί τη διδασκαλία Του) μια ώρα αρχύτερα και χωρίς επανειλημμένες μετενσαρκώσεις. Γιατί ίσως δεν το κατάλαβες, αλλά δεν υποστήριξα ποτέ ότι η μετενσάρκωση είναι ένα γλέντι ή προνόμιο. Απεναντίας, είναι η δική μου ερμηνεία της "κόλασης" (που σημαίνει τιμωρία), όπως θα ήταν κόλαση (τιμωρία) για τον οποιοδήποτε μαθητή σχολείου το να μείνει στην ίδια τάξη και να μην προχωρήσει στην επόμενη.

Αφού θα είμαστε όλοι « θεωμένοι » δια των επανειλημμένων μετεμψυχώσεων ποιους θα τιμωρήσει

Πρώτον, δεν είμαστε όλοι "θεωμένοι". Το γεγονός ότι υπάρχουν γύρω σου πολλά επίπεδα ψυχονοητικής καλλιέργειας των ανθρώπων, πρέπει να σου δίνει άλλη μια υπόνοια για το δόκιμο της μετενσάρκωσης...Το αν και πότε θα γίνουμε "θεωμένοι" εξαρτάται καθαρά απ'τις δικές μας επιλογές. (εκτός αν απορρίπτεις αυτό που αποδέχεται ακόμα και το δόγμα περί ελευθερίας βούλησης).

Δεύτερον, ο Χριστός δεν είπε ποτέ ότι θα τιμωρήσει ο ίδιος κανέναν! Ας ξεκολλήσουμε επιτέλους απ'το Εβραϊκό πρότυπο του "Θεού-τιμωρού".
Αυτοτιμωρούμαστε μια χαρά από μόνοι μας, όταν δεν προχωράμε σε βαθύτερα πεδία συνειδητότητας και όταν εμμένουμε στα επιφανειακά, της "σάρκας και του υλισμού" όπως άλλωστε προτάσσει και το δόγμα. Πάλι η επιλογή αφήνεται στην κρίση μας. Δεν μας ζορίζει ο ίδιος ο Θεός- αλλά καταλαβαίνω γιατί μας ζορίζουν τα ιερατεία...

Εκτός αν θεωρείς την ανάστασή τους σαν μια νέα μετεμψύχωση , αλλά στο ίδιο σώμα ;

'Οχι, σε καμία περίπτωση μετενσάρκωση. 'Οπως δεν πιστεύω ότι τους "ανέστησε". Πιστεύω ότι τελούσαν σε κατάσταση νεκροφάνειας και τους επανέφερε με τις εξαιρετικές του δυνάμεις. Αν δεν ήταν εκείνος, ασφαλώς η οριστική και αμετάκλητη φυγή τους θα ήταν αναπόφευκτη. Τονίζω το "αμετάκλητη" γιατί πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε πως και τα θαύματα που έκανε ο Χριστός τελούσαν κάτω από φυσικούς νόμους άγνωστους σ'εμάς. Σαφώς χρειάζονταν ειδικές πνευματικές δυνάμεις για να επιτευχθούν, δυνάμεις που εμείς δεν έχουμε. Αλλά είναι φυσικός νόμος το αμετάκλητο του θανάτου. 'Απαξ και αποσχισθεί η ψυχή από το σώμα, δεν επανέρχεται και ούτε ο Θεός θα παραβεί τον ίδιο του το νόμο για να επαναφέρει την ψυχή του θανόντος στο ίδιο σώμα. Ο Χριστός επιτέλεσε θαύμα στην επαναφορά των, διότι ήταν σε βαθύτατη νεκροφάνεια, που κανένας γιατρός ή κοινός άνθρωπος δε θα μπορούσε να επαναφέρει. Δεν έφερε όμως νεκρό πίσω στο σώμα του. Θυμίσου τι είπε για το Λάζαρο αλλά και για την κόρη του στρατιωτικού : "Κοιμάται...".

Γιατί δεν της λέγει ότι θα ξανασαρκωθεί αλλά θα αναστηθεί ;

Στην αδελφή του είπε πως θα ξυπνήσει, όχι πως θ'αναστηθεί. Ψαξ'το.
ΓΝΩΡΙΖΕ ότι ήταν σε νεκροφάνεια. ΓΝΩΡΙΖΕ πως μπορούσε να τον επαναφέρει. Απογοητεύτηκε που εκείνες δεν πίστεψαν ότι μπορούσε.

Πως ένας Λ Η Σ Τ Η Σ αποκτά άμεσα την θέωση ; Λουκ. 23 , 43

Με τις επιγνώσεις που ο Χριστός είδε ότι προσέλαβε.
Σίγουρα αυτός δε θα χρειαζόταν μετενσάρκωση. Πριν εκπνεύσει και επί του σταυρού εκφράστηκε με τρόπο που καταδείκνυε σαφώς ότι είχε αποκτήσει έστω και των τελευταία στιγμή βαθύτερη επίγνωση...

Η ενσάρκωση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος δεν γίνεται για να μας δείξει την δυνατότητα να ξανασαρκωθούμε εμείς , αλλά για να προσλάβει την δική μας σάρκα ( χωρίς αμαρτίας ) και να θεώσει αυτήν

Δεκτό. Η διαδικασία όμως της ενσάρκωσης, είναι η ίδια (και τελείται κάτω απ'τους ίδιους νόμους- ο Θεός δεν κάνει εξαιρέσεις, τα'παμε αυτά) είτε για ανώτατο πνεύμα όπως ο Χριστός, είτε για κατώτερα όπως εμείς. Ο σκοπός και ο στόχος της μίας από τις άλλες, σαφώς διαφορετικός, αλλά εγώ δε στάθηκα στο σκοπό, αλλά στο γεγονός ότι επιτελέστηκε ενσάρκωση από το πνευματικό επίπεδο στο γήινο.

Το ενδεχόμενο των δικών μας συνεχών μετεμψυχώσεων τι θα αποδείκνυε ; Μα την αποτυχία του έργου του Χριστού .

'Οχι βέβαια! Τη δική μας αποτυχία να προσλάβουμε και να κατανοήσουμε τις διδαχές του! Βλέπε την ανθρώπινη αποτυχία γύρω σου, φίλε μου! Καταφανής καθημερινά. Φταίει ο Χριστός για όλα αυτά?

« Δυστυχώς » είναι μία και μοναδική , γιατί και εμείς είμαστε μιά και μοναδική περίπτωση δημιουργήματος « κατ΄ εικόνα και ομοίωση Θεού » .

Δυστυχώς θα διαφωνήσω. Το "απόλυτον" το "άσπρο ή μαύρο" (πράγματα και εκτός Αριστοτέλειας λογικής ακόμα) θα το δεις σε περιχαρακωμένα και περιορισμένα ανθρώπινα σκεπτικά, όχι στην άπειρη κι ασύλληπτη για μας θεία διαδρομή. Σκεπτικά που ΔΥΣΤΥΧΩΣ επηρεάστηκαν καταλυτικά απ'το Εβραϊκό αμπελοφιλοσόφημα που ήθελε τον Θεό να δρα κατά τα καπρίτσια του, συχνά παράφρονα και πάντα τιμωρό.

Τον ορθο-λογισμό μας μας το έδωσε για ορθη χρήση και όχι για ανο-ρθο-λογική χρηση

Εγώ θα δεχτώ και την "ορθή χρήση" και την "ορθο-λογική", γιατί και οι δύο έννοιες δόκιμες. Το θέμα είναι ποιος θα κρίνει την ορθή χρήση? Κάποιος που θέλει με θέσφατα και αξιώματα να την επιβάλλει? Κι αν κατέβαινε ο ίδιος ο Χριστός τώρα και του'λεγε ότι είναι λαθεμένη αυτή που θεωρεί "ορθή", άραγε θα το δεχόταν?

Το « δόγμα » της ενσαρκώσεως του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος δεν γίνεται όπως το περιγράφεις εσύ . Δεν γίνεται «από πνεύμα σε σάρκα »

.

Αλλά πώς? Δεν ήταν ανώτατο πνεύμα στο πνευματικό "βασίλειο" και απεφασίσθη να "κατέβει" στη γη? Πώς αλλιώς αν όχι ενσαρκωμένος?
Η Μαρία δεν τον γέννησε? Εκ σαρκός δε βγήκε, μέσα στο περιτύλιγμα της σάρκας και ο ίδιος? ΕΛΕΟΣ Χριστιανέ! Αποδυναμώνεις μ'αυτόν τον τρόπο μία από τις μεγαλειώδεις θυσίες του! Εξανθρωπίστηκε στο γήινο πεδίο, από μια θέωση που είχε σίγουρη στο πνευματικό. Το γεγονός ότι ήρθε εδώ ίσος προς ίσον, και όχι προικισμένος με ιδιαίτερα προνόμια, το γεγονός ότι η δική του πνευματική δύναμη και αυτοπειθαρχία , είναι αυτά που τον έκαναν αυτό που έγινε και ΕΜΕΙΝΕ στις μνήμες των ανθρώπων για 2 χιλιετηρίδες τουλάχιστον, δεν σου λέει τίποτα? ΑΥΤΑ θα πρέπει να'ναι το επίκεντρο και η ουσία, όταν εστιάζουμε στον Χριστό, κι όχι τα άλλα παράπλευρα στα οποία εστιάζουν οι άνθρωποι.! Δεν του χαρίστηκε τίποτα, ούτε απ'τον ίδιο το Θεό, που τον δοκίμαζε έως και την τελευταία στιγμή (βλ. όρος ελαιών- βλ. στιγμιαίο ανθρώπινο φόβο του και πόνο ψυχής με το "απελθέτω απ'εμού το πικρόν ποτήριον τούτο" που ΗΞΕΡΕ ότι θα έπινε...) Το ότι ήταν ανθρώπινος τον καθιστά ακόμα πιο λατρευτό, παρά η όποια θεϊκή του φύση. Γιατί ως άνθρωπος πάλεψε ως την τελευταία στιγμή, πόνεσε και υπέφερε, ως άνθρωπος νίκησε τον σατανά στην έρημο που τον έβαζε σε τόσους πειρασμούς. Ως άνθρωπος έκανε υπερβάσεις που εμείς αδυνατούμε να κάνουμε. Σκέψου ότι για για έναν εκ προοιμίου "θεό", δε θα'ταν δύσκολη η πάλη με το σατανά, ούτε θα πονούσε και θα'ταν βασανιστική η σταύρωση- για ΑΝΘΡΩΠΟ είναι αυτά μεγαλειώδη- μια και ανταπεξήλθε σε αυτά ως θεός και σίγουρα όχι ως άνθρωπος σαν όλους εμάς! Ξεχωριστός και μοναδικός μεν στην ουσία του, άνθρωπος όμως, μια και όλοι εμείς οι υπόλοιποι "άνθρωποι" , δε θα'χαμε τη δύναμη ν'αντισταθούμε σ'αυτά που Εκείνος αντιστάθηκε, ούτε να σταθούμε αντάξιοί Του, γενικότερα..

από που προκύπτει ; Με ποιο τρόπο τις «ανέπτυξε »

Με αίμα και ιδρώτα και κόπο. Αν μου πεις πως του χαρίστηκε κάτι απ'τον Θεό, μόνος σου αυτομάτως υποβιβάζεις την αξία και την πασιφανή δύναμή του.

που δεν γνωρίζει και δεν θα μπορούσε να σταθεί άξιος της αποστολής του

Η διαδικασία της ενσάρκωσης, προϋποθέτει να μην έχεις μνήμη της πρότερης ύπαρξής σου, είτε αυτή ήταν στον κόσμο των πνευμάτων είτε στο γήινο πεδίο. Απ'αυτόν τον κανόνα δεν εξαίρεσε τον εαυτό του ο Χριστός. Μπας και τον θεωρείς ανθρωπάκι που θα'φτιαχνε φυσικούς νόμους και κανόνες, που θα τους παραβίαζε ο ίδιος για να εξυπηρετηθεί? Αυτά τα κάνουμε εμείς, ο Θεός όχι! Μην τα μπερδεύουμε. Δεν είναι αυτός κατ'εικόνα και ομοίωση δική μας, εμείς πασχίζουμε να'μαστε κατ'εικόνα και ομοίωση δική Του (και αποτυγχάνουμε οικτρά).
Συνεπώς, αν δεχτούμε τα παραπάνω, δύο ήταν τα τινά. 'Η να παλέψει με αντιξοότητες, να μπεί σε λογικές αυτογνωσίας που συχνά είναι και οδυνηρές, να δοκιμαστεί και να αποκτήσει επιγνώσεις, 'Η...να ενδώσει στα γήινα και υλιστικά, να "χάσει" κι αυτό το ενστικτώδες "κάτι" που υποδήλωνε το ξεχωριστό της φύσης του, και να γίνει μια απ'τα ίδια με τους υπόλοιπους. 'Ηταν ένα τεράστιο και υπολογισμένο ρίσκο που πήρε ο Χριστός όταν αποφάσισε να "κατέβει" εδώ κάτω. Η πρωταρχική (κατ'εμέ) θυσία του προς χάριν της ανθρωπότητας.

H σάρκα που έλαβε ο Χριστός είναι ίδια με την δική μας πλην της αμαρτίας

Στη λεξη "αμαρτία" έχουμε προσδώσει (πάλι να'ναι καλά το ιερατείο) τόσα ενοχικά, που δεν μπορώ να συμπορευτώ μ'αυτόν τον όρο. Για μένα αμαρτία σημαίνει ατόπημα, αστοχία, και τίποτα παραπάνω. Ο Χριστός απέφυγε τα ατοπήματα-αστοχίες, χάρη στη σωστή κρίση του, τη σωστή και άξια προσέγγιση και στάση ζωής ,. πράγματα όμως που επέλεξε συνειδητά να έχει στον επίγειο βίο του. Δεν γεννήθηκε μ'αυτό το "προνόμιο".

γιατί δεν είναι μόνο άνθρωπος , αλλά και Θεός

,

Στον επίγειο βίο του ήταν μόνο άνθρωπος. Με εξαιρετικά χαρίσματα-δυνάμεις και προσεγγίσεις που εμείς δε φτάνουμε ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι, αλλά εξ ορισμού άνθρωπος- (στο πνευματικό βασίλειο σίγουρα θεώθηκε- έγινε ένα με τον Πατέρα-κι ο Πατέρας ένα μ'αυτόν όπως ο ίδιος είπε). Και ως άνθρωπο τον θαυμάζω και τον αντιμετωπίζω. 'Αλλωστε, ο ίδιος ποτέ δεν δήλωσε "Θεός", ενώ συχνά αναφερόταν στον εαυτό του ως "Υιός του Ανθρώπου". Μπορείς να μου πεις αλήθεια γιατί επέλεγε αυτή τη φράση? (σίγουρα ήταν συνειδητό και εσκεμμένο και καθόλου τυχαίο).



Αυτά προς το παρόν κι ελπίζω να μη σε κούρασα φίλε μου. Κι αν διαφωνούμε σε πολλά, ακόμα κι αν με πεις αιρετική, δεν πειράζει. Δε θα'σαι ο πρώτος- και στο βαθμό που "αίρεση" αρχαϊστί σημαίνει επιλογή, σαφώς είμαι "αιρετική" αφού επιλέγω αυτά που ενστερνίζομαι και δεν καταπίνω αμάσητα και αβλεπί τα όσα μου πασάρουν. Κι αν δε βρούμε σημεία σύγκλισης, αν μη τι άλλο θα μου μείνει η ικανοποίηση πως έχουμε έναν κοινό παρονομαστή. Κι οι δυο αγαπάμε το Χριστό. Με το δικό μας τρόπο - συλλογισμό και διαδρομή ίσως ο καθένας, αλλά το κοινό συστατικό εδώ είναι η αγάπη
Ειρήνη ημίν λοιπόν



Από το τόπικ περί μετενσάρκωσης εδώ
και τα προτεινόμενα εδώ

[ICAROS]

Υπέρ Μετενσαρκώσεως

Χριστός + Μετενσάρκωση

Ιουστινιανός + ''Αναθέματα''







- - - - - - - -

Α. Κείμενα Παλαιάς και Καινής Διαθήκης

Tα κείμενα που ακολουθούν, αποτελούν από ενδείξεις έως αποδείξεις, οτι οι άνθρωποι της εποχής, της περιοχής αλλά και του περιβάλλοντος του Ιησού, καθώς και οι πρώτοι χριστιανοί, αποδέχονταν την Μετενσάρκωση.

''Ιδού, εγώ θέλω αποστείλει προς εσάς Ηλίαν τον προφήτην, πριν έλθη η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής, και αυτός θέλει επιστρέψει την καρδίαν των πατέρων προς τα τέκνα και την καρδιά των τέκνων προς τους πατέρας αυτών, μήποτε έλθω και πατάξω την γην με ανάθεμα''.
[Παλαιά, Μαλαχίας 4:5]

''Ότε δε ήλθον ο Ιησούς εις τα μέρη της Καισάρειας της Φιλίππου, ηρώτα τους μαθητές αυτού, λέγων, Τίνα με λέγουσι οι άνθρωποι ότι είμαι εγώ ο Υιός του ανθρώπου; Αυτοί δε απήντησαν, Άλλοι μεν Ιωάννην τον Βαπτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν και άλλοι Ιερεμίαν, ή ένα των προφητών''.
[Καινή, Ματθαίος 16:13-14]

''Και εξήλθεν ο Ιησούς και οι μαθηταί αυτού εις τας κώμας της Καισαρείας Φιλίππου και καθ' οδόν ηρώτα τους μαθητές αυτού, λέγων προς αυτούς, Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι ότι είμαι; Αυτοί δε απήντησαν, Ιωάννην τον Βαπτιστήν και άλλοι τον Ηλίαν άλλοι δε, ένα των προφητών''.
[Καινή, Μάρκος 8:27-28]

Ο Ιησούς φέρεται να ρωτά ποιος λένε οι άνθρωποι οτι είναι, δηλ. ποίου η μετενσάρκωση. Eπιπλέον, δεν τους απαντά οτι δεν ισχύουν αυτά που λένε, δηλ. η μετενσάρκωση, ούτε δείχνει να εκπλήσσεται.

''Διατί λοιπόν λέγουσι οι γραμματείς ότι πρέπει να έλθη ο Ηλίας πρώτον; Ο δε Ιησούς αποκριθείς είπε προς αυτούς. Ο Ηλίας μεν έρχεται πρώτον, και θέλει αποκαταστήσει πάντα, σας λέγω όμως, ότι ήλθεν ήδη ο Ηλίας και δεν εγνώρισαν αυτόν, αλλ' έπραξαν εις αυτόν όσα ηθέλησαν, ούτω και ο Υιός του ανθρώπου μέλλει να πάθη υπ' αυτών. Τότε εννόησαν οι μαθηταί, ότι περί Ιωάννου του Βαπτιστού είπε προς αυτούς''.
[Καινή, Ματθαίος 17:10-13]

''Και ηρώτων αυτόν, λέγοντες, Διά τι λέγουσιν οι γραμματείς, ότι πρέπει να έλθη, ο Ηλίας πρώτον; Ο δε αποκριθείς είπε προς αυτούς, Ο Ηλίας μεν ελθών πρώτον, αποκαθιστά πάντα και ότι είναι γεγραμμένον περί του Υιού του ανθρώπου, ότι πρέπει να πάθη πολλά και να εξουθενωθή. Σας λέγω όμως ότι και ο Ηλίας ήλθε, και έπραξαν είς αυτόν όσα ηθέλησαν, καθώς είναι γεγραμμένον περί αυτού''.
[Καινή, Μάρκος 9:11-13]

''Και αυτή είναι η μαρτυρία του Ιωάννου, ότε απέστειλαν οι Ιουδαίοι εξ' Ιεροσολύμων ιερείς και Λευίτας, δια να ερωτήσωσιν αυτόν, Σύ τις είσαι; Και ωμολόγησεν, ότι δεν είμαι εγώ ο Χριστός. Και ερώτησαν αυτόν, Τι λοιπόν; Ηλίας είσαι συ; και λέγει, Δεν είμαι. Ο προφήτης είσαι συ; και απεκρίθη, Ουχί. Είπον λοιπόν προς αυτόν, Τις είσαι; δια να δώσωμεν απόκρισιν εις τους αποστείλαντας ημάς, τι λέγεις περί εαυτού; Απεκρίθη, Εγώ είμαι 'Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ευθύνατε την οδόν του Κυρίου, καθώς είπεν Ησαϊας ο προφήτης''.
[Καινή, Ιωάννης 1:19-23]

''Ο Αβραάμ, ο πατήρ σας, είχε αγαλλίασιν να ίδη την ημέραν την εμήν και είδε και εχάρη. Είπον λοιπόν οι Ιουδαίοι προς αυτόν, Πεντήκοντα έτη δεν έχεις έτι και είδες τον Αβραάμ; Είπε προς αυτούς ο Ιησούς, αληθώς σας λέγω, Πριν γείνη ο Αβραάμ εγώ είμαι.
Τότε εκείνοι εσήκωσαν πέτρες για να του τις ρίξουν''.
[Καινή, Ιωάννης 8:56-59]

''Aλλά τι εξήλθετε να ιδήτε, προφήτην, ναι σας λέγω, και περισσότερον προφήτου, διότι ούτος είναι περί του οποίου είναι γεγραμμένον. Ιδού, εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου, όστις θέλει κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου. Αληθώς σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλύτερος του Ιωάννου του Βαπτιστού, πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών είναι μεγαλύτερος αυτού. Από δε των ημερών Ιωάννου του Βαπτιστού έως του νυν, η βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και οι βιασταί αρπάζουσι αυτήν. Διότι πάντες οι προφήται και ο νόμος έως Ιωάννου προεφήτευσαν. Και αν θέλητε να δεχθήτε τούτο, αυτός είναι ο Ηλίας, όστις έμελλε να έλθη. Ο έχων ώτα δια να ακούει, ας ακούει''.
[Καινή, Ματθαίος 11:9-15]

Εδώ ο Ιησούς εμφανίζεται να αναφέρει ξεκάθαρα οτι ο Iωάννης ο Πρόδρομος-Βαπτιστής ήταν ο Ηλίας, δηλ. μετενσάρκωση του Ηλία.

Πολλοί χριστιανοί απόταν γράφτηκαν αυτά τα λόγια, έχουν διαβάσει συνειδητά αυτό το σημείο. Έχουν ..."αυτιά για να ακούν", αλλά αυτό δεν το άκουσαν.

Β. Απόψεις Πατέρων της Εκκλησίας

Πολλοί από τους πρώτους πατέρες της εκκλησίας, όπως Ιουστίνος ο Μάρτυρας [150-165], άγιος Κλήμης ο Αλεξανδρεύς [150-220], Μέγας Ωριγένης [185-254], Άγιος Γρηγόριος [335-395], Άγιος Ιερώνυμος [340-420] κ.α. αποδεικνύουν οι ίδιοι στα κείμενά τους, πως αποδέχονταν την Μετενσάρκωση:

Άγιος Κλήμης Αλεξανδρέας: ''Υπήρχαμε πριν τα θεμέλια του κόσμου. Υπήρχαμε στον οφθαλμό του Θεού, γιατι είναι το πεπρωμένο μας να ζούμε σε Αυτόν. Είμαστε τα λογικά πλάσματα του Θείου Λόγου, γι' αυτό υπήρχαμε από την αρχή, γιατί από την αρχή ήταν ο Λόγος''...

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης: ''Είναι απολύτως αναγκαίο για την ψυχή να θεραπευτεί και να εξαγνιστεί κι αν αυτό δεν γίνει κατά τη διάρκεια (αυτής) της ζωής στη γη, τότε θα επιτευχθεί σε μελλοντικές της ζωές''.

Ο Ωριγένης ο Μέγας ήταν κατά τον Άγιο Ιερώνυμο, ο μεγαλύτερος δάσκαλος της εκκλησίας μετά τους αποστόλους, και κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Νύσσης, ήταν ο ''Πρίγκηπας της Χριστιανικής Γνώσης''. Τα δέκα βιβλία του σημαντικότερου έργου του, Στρώματα, "εξαφανίστηκαν" επειδή συσχέτιζε τις τότε χριστιανικές διδασκαλίες με τις θεολογικές απόψεις Πλάτωνα, Αριστοτέλη κλπ.

''H ψυχή η οποία είναι άϋλη και αόρατη στη φύση της, δεν μπορεί να υπάρξει σε έναν υλικό χώρο χωρίς να έχει ένα κατάλληλο σώμα που να ταιριάζει σ' αυτό το χώρο. Αναλόγως η ψυχή αποβάλλει ένα σώμα, το οποίο ήταν αναγκαίο πρωτίστως, αλλά το οποίο δεν είναι επαρκές στην αλλαγμένη κατάστασή της, και το αλλάζει για ένα δεύτερο σώμα''.

''Η ψυχή δεν έχει αρχή, ούτε τέλος... Κάθε ψυχή έρχεται σ' αυτό τον κόσμο δυναμωμένη από τις νίκες ή αποδυναμωμένη από τις ήττες των προηγούμενων ζωών. Η θέση της σ' αυτό τον κόσμο, σαν ένα όργανο που θα χρησιμοποιηθεί, για να τιμήσει ή να μην τιμήσει αυτή τη θέση, καθορίζεται από τις προηγούμενές της αρετές και τα ελαττώματά της. Το έργο της σ' αυτό τον κόσμο προσδιορίζει τη θέση που θα πάρει στον κόσμο που θα ακολουθήσει''...

Ωριγένης, Κατά Κέλσου: ''Δεν συμφωνεί περισσότερο με τη λογική αν δεχτούμε ότι κάθε ψυχή, για ορισμένους μυστηριώδεις λόγους, εισάγεται σ' ένα σώμα σύμφωνα με την αξία της και τις προηγούμενες πράξεις της; Δεν είναι λογικό οι ψυχές που έχουν χρησιμοποιήσει τα σώματά τους για να κάνουν το μεγαλύτερο δυνατό καλό, να έχουν δικαιωματικά ένα σώμα προικισμένο με ικανότητες ανώτερες από εκείνες των σωμάτων των άλλων'';

Ωριγένης, Περί Αρχών: ''Είμαι πραγματικά της γνώμης ότι όπως το τέλος και η τελείωση των αγίων θα συμβεί σε εκείνες τις εποχές που δεν φαίνονται, και είναι αιώνιες, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι τα λογικά όντα είχαν επίσης μια παρόμοια αρχή... Κι αν έχει έτσι το πράγμα, τότε έχει υπάρξει μια κάθοδος από μια ανώτερη σε μια κατώτερη κατάσταση από μέρους, όχι μόνον εκείνων των ψυχών που τους άξιζε η αλλαγή εξαιτίας των κινήσεών τους, αλλά επίσης και από μέρους εκείνων που, για να υπηρετήσουν όλο τον κόσμο, κατέβηκαν από εκείνες τις υψηλότερες και αόρατες σφαίρες σ' αυτές τις κατώτερες και ορατές, ακόμη και ενάντια στη θέλησή τους''...

Γ. Πως αφαιρέθηκε η πεποίθηση της Μετενσάρκωσης και η αποδοχή της προϋπαρξης της Ψυχής

Εκ των ανωτέρω κειμένων ''αγίων'', προκύπτει πως οι πρώτοι χριστιανοί πίστευαν στην μετενσάρκωση. Όμως, τον 6ο αιώνα μ.Χ. ο Αυτοκράτωρ Ιουστινιανός [483-565μ.Χ.], ηγεμόνας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κίνησε πoλεμική εναντίον των οπαδών του Ωριγένη. Κήρυξε το δόγμα "πλάνη και δυσέβεια", ως αρχηγός του κράτους και της Εκκλησίας, "για λόγους ουσιαστικής και εκκλησιαστικής σκοπιμότητας" επέβαλε τη θέλησή του και εξέδωσε τα ''Αναθέματά'' του εναντίον του Ωριγένη και άλλων, μέσα από την 5η Οικουμενική Σύνοδο του 553 μ.Χ. η οποία συνεκλήθη για να ψηφιστούν τα 15 Αναθέματα.

Ανάθεμα είναι επίσημη εκκλησιαστική κατάρα, που εάν δεν γίνει αποδεκτή με συμμόρφωση, ακολουθεί αφορισμός. Εκείνους τους καιρούς, ήταν προτιμότερο να σου κοπούν χέρια, πόδια, να χάσεις μάτια και κεφάλι παρά να κηρυχθείς αναθεματισμένος και αιρετικός.

Η απόφαση αυτής της Οικουμενικής Συνόδου αποκρύπτει έως και σήμερα την Αλήθεια, μη επιτρέποντας ακόμη και στους σημερινούς χριστιανούς, να την δουν.

Σύμφωνα με το πρώτο Ανάθεμα, η ψυχή δεν προϋπάρχει. Όποιος το αποδέχεται, είναι επίσημα καταραμένος και πρέπει να αφοριστεί.

Ο Ιουστινιανός έχασε τον πατέρα του πολύ νέος και ανατράφηκε σε ένα αυστηρό και απομονωμένο περιβάλλον από την μητέρα του και τον θείο του, το "χωριάτη" αυτοκράτορα Ιουστίνο, οι οποίοι τον προετοίμασαν να κληρονομήσει το θρόνο. Η αυστηρότητα της ανατροφής του, κατά πολλούς, είναι υπεύθυνη για το στείρο και ψυχρό στοιχείο του χαρακτήρα του. Ανέπτυξε από νωρίς ένα διανοητικό πάθος για τους νόμους, κάτι αταίριαστο με την εφηβεία του. Ενήλικος, χαρακτηριζόταν από αφοσιωμένο ζήλο και αστάθεια στο σκοπό, έτσι κατέληξε πιόνι στα χέρια της Θεοδώρας [508-547μ.Χ.], που μόνος σκοπός της ήταν η αυτοθεοποίηση.

Σύμφωνα με τους ιστορικούς, πρώην κόρη ενός αρκουδοτρόφου που εργαζόταν στο αμφιθέατρο της Κωνσταντινούπολης, έκανε την ηθοποιό σε παιδική ηλικία, σε εποχή που αυτό το επάγγελμα ήταν... χαρακτηρισμένο, κατώτερο από το... αρχαιότερο επάγγελμα. Αναπόφευκτα, ασχολήθηκε και με την επαγγελματική πορνεία, για την οποία είναι διάσημη μέχρι και σήμερα. Η ακόρεστη επιθυμία της την οδήγησε στο να εκμεταλλεύεται τους πάντες και τα πάντα, για να πετύχει τους σκοπούς της.

Είχε εξουσία τέτοια που αποσιώπησε το τεκμηριωμένα ανήθικο παρελθόν της. Ο μόνος της βιογράφος Προκόπιος, την απεχθανόταν τόσο έντονα, ώστε το περιεχόμενο του έργου του ''Μυστική Ιστορία'' απορρίπτεται από πολλούς ακαδημαϊκούς κύκλους, ενώ γίνεται ασυζητητί δεκτό από άλλους.

Ο πρώτος και σημαντικός δάσκαλός της, ο Ευτύχιος, οπαδός της Ανατολικής εκκλησίας, εμφανίζεται για πρώτη φορά στο προσκήνιο όταν η Θεοδώρα ήταν ερωμένη του Εκηβόλου, του κυβερντήτη της Πενταπόλεως στην Βόρειο Αφρική. Όταν τελικά ο Εκηβολος την πέταξε έξω από την πόλη, Θεοδώρα και Ευτύχιος πήγαν πρώτα στην Αλεξάνδρεια και μετά στην Κωνσταντινούπολη, εκείνη σαν ανερχόμενο... άστρο του... αγοραίου έρωτα και εκείνος ως πρύτανης σειράς μονοφυσίτικων θρησκευτικών σχολών. Υπό την επίδραση του Ευτυχίου, η Θεοδώρα προσηλυτίστηκε στο μονοφυσιτικό δόγμα που απέρριπτε την διδασκαλία του Ωριγένη (η οποία πίστευε στον προκαθορισμό της Μοίρας των ανθρώπων, στο Κάρμα), και υποστήριζε ότι ο Χριστός, Λόγος, κατοίκησε στο ανθρώπινο σώμα του Ιησού και με αυτόν τον τρόπο το καθαγίασε.

Αυτό ακριβώς το δόγμα του Μονοφυσιτισμού, αργότερα οδήγησε στην αφαίρεση όλων των αναφορών στην Μετενσάρκωση που υπήρχαν στα αρχικά ευαγγέλια, και χώρισε την εκκλησία σε δύο αλληλοσυγκρουόμενες φατρίες.

Έως το 451 μ.Χ. οι Μονοφυσίτες προκαλούσαν διχόνοια και έριδες, οπόταν μια ειδική Εκκλησιαστική Σύνοδος, πιστή στις διδασκαλίες του Ωριγένη περί Μετενσάρκωσης κλπ, διαίρεσε τον Χριστό σε δύο διαφορετικές φύσεις, την ανθρώπινη και την Θεϊκή. Ονομάστηκε "απόφαση της Χαλκηδόνας" και στάθηκε η αφορμή για τις σκοτεινές εξελίξεις.

Το σχίσμα μεταξύ Μονοφυσιτών και Βατικανού έλαβε τόσο μεγάλες διαστάσεις, ώστε μια από τις πρώτες δημοσίες ενέργειες του Ιουστινιανού ήταν να κάνει τον Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως να δηλώσει οτι ασπάζεται ολοκληρωτικά την απόφαση της Χαλκηδόνας.

Αυτό αποτελεί απόδειξη του οτι πριν εμφανιστεί η Θεοδώρα ο Ιουστινιανός ταυτιζόταν με τις απόψεις του Ωριγένη και της Εκκλησίας της Ρώμης. Όμως, όλα άλλαξαν το 543 μ.Χ., όταν μετά από πιέσεις της Θεοδώρας, επέτρεψε σε μια απλή και ασήμαντη τοπική σύνοδο να απορρίψει και να καταδικάσει τα έργα του Ωριγένη.

Μετά τον θάνατο της μητέρας του, ο Ιουστινιανός κατήργησε το νόμο που απαγόρευε στους άντρες από το αξίωμα του Γερουσιαστού και ανώτερα, να νυμφεύονται "ηθοποιούς", για να νυμφευτεί και να κάνει Αυτοκράτειρα τη Θεοδώρα.

Ιστορικά, δεν υπάρχει κάτι το ασυνήθιστο σε μια υπόθεση οπου ένας αφελής μονάρχης γίνεται υποχείριο μιας σατανικής εταίρας. Όμως, ελάχιστες εταίρες διέθεταν το διεστραμένο μυαλό της Θεοδώρας. Με τη δύναμη του διαίρει και βασίλευε, εξουσίαζε τα πάντα. Απόδειξη, οτι οι ευνοούμενοί της ανέβαιναν κάθετα στην ιεραρχία της εξουσίας, ενώ οι εχθροί της πέθαιναν κατά χιλιάδες, σε τέτοιο βαθμό ώστε τελικά ο λαός εξεγέρθηκε εναντίον του ζεύγους το 532 μ.Χ. στη Στάση του Νίκα.

Η προκλητική και προσβλητική για τα μάτια της Θεοδώρας, απόφαση του Ωριγένη, να βάλει να τον ευνουχίσουν ώστε να εξασφαλίσει τη συνεχή αφοσίωσή του στον πνευματικό του δρόμο, τον μείωνε στα μάτια της.

Η φυσική αντιπάθεια της Θεοδώρας για τη "θεωρία της αναγέννησης των ψυχών" και η νοσηρή της ανάγκη για θεοποίηση, την έκαναν να αρχίσει μια εκστρατεία με σκοπό να εξαφανίσει όλα τα εδάφια της ''Αγίας Γραφής'' που θα μπορούσαν να μειώσουν τις προσδοκίες της ότι θα αποθεωνόταν αμέσως μόλις έφευγε από αυτή τη ζωή. Ο Ιουστινιανός ήταν αποφασισμένος να θεοποιήσει τον εαυτό του μαζί της, εξαλείφοντας οποιοδήποτε στοιχείο της θρησκείας θα μπορούσε να το εμποδίσει.

Δεν θα μπορούσαν παρά να ενοχλούντα, από τον αδέκαστο Νόμο της Αιτίας και του Αποτελέσματος, του Κάρμα, και την Μετενσάρκωση.

Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος ήταν το τελικό χτύπημα στην αυτονομία της Δυτικής Εκκλησίας της Ρώμης, έκτοτε οι Μονοφυσίτες μπορούσαν να αναδιαμορφώσουν την Εκκλησία από το Ανατολικό τους Σχίσμα. Πίσω από τις πομπώδεις τελετουργίες της, κρυβόταν η πολεμική ενάντια στην Μετενσάρκωση και τον Ελληνισμό, απασχόληση που αποτελούσε διαχρονική πρωτεραιότητα της Αυτοκρατορίας -βλέπε ''Μέγα'' Κων/νο, Θεοδόσιο κλπ.

Σημειωτέον, οτι κατά τη σύνοδο αυτή, δεν κρατήθηκαν, ή δεν διασώθηκαν, πρακτικά. Κάτι που καταδεικνύει πόσο ενδιαφέρονταν για την τήρηση της ορθής διαδικασίας. Η Σύνοδος έληξε σαν απαραίτητη διαδικασία πολιτικής σημασίας. Σκοπός ήταν η εξάλειψη όλων των αναφορών στη Μετενσάρκωση, υπό την κάλυψη μιας Οικουμενικής Συνόδου.

Λίγοι ''άνθρωποι'', έστω αυτοκράτορες του 6ου αιώνα με το σκυλολόϊ τους, έχουν ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙ βασικές πεποιθήσεις των χριστιανών, έως και τις ημέρες μας. Εάν η Μετενσάρκωση φαντάζει παράλογη στον Δυτικό χριστιανικό κόσμο, αυτό οφείλεται στα πρόσωπα αυτά, και σε όσους βρίσκονταν από πίσω τους. Στην αλλοίωση των θρησκευτικών και ιστορικών στοιχείων, κατά το συμφέρον τους.