Δαίμονες

Τρεξαμε σαν τα ποντικια..Που ειναι η δυναμη σου..σου ειπα.Ηλπιζα σε εσενα.εσυ κοιταζες χαμηλα μα δεν ενιωθες να με απογοητευεις.Με εκεινο το μυαλο παντα τακτικο και πρακτικο και επικριτικο ετοιμο να βρει λυσεις.Κι εκεινοι μας ακολουθουσαν ολο και πιο γρηγορα.."Μπες στο ναο" φωναξες,χωθηκαμε μεσα σαν τις γατες που περναν απο σχισμες..Κλειδωσαμε..ασυλο το λεει ο κοσμος..Ακομα και Εκεινοι δεν μπαινουν εδω..Εχουν τα οσια τους..

Τριτη μερα.Ειμαστε ακομα μεσα..Πειναμε..Μυριζουμε σαν χοιροι και ειμαστε κουρασμενοι..Φως του ηλιου δυσκολα περνα εδω μεσα..Αρχιζουν να χτυπανε τα παραθυρια Εκεινοι,μας τρομοκρατουν.."ησυχασε"μου λες..."παντα ετσι κανουν"..Επειτα λες "Ελα να φαμε τα σφαγια της θεας,θα μας σκοτωσει η πεινα"..Μα τα σφαγια;Δεν μπορω ειναι ιεροσυλια."Θελεις να πεθανουμε;Φαε τα σφαγια της θεας" ξαναλες και σχεδον μου πετας την πυλινη γαβαθα στα γονατα..Κι εκεινοι χασκογελαγαν απο εξω και λεγαν αισχρολογιες..

Ενα βραδυ δεν αντεξα..Κοιμοσουν με ειχες μεσα στο ναο 7 μερες..Δεν ειμαι τυφλοποντικας..Δεν ειμαι τοσο δειλος..Μαυροι κυκλοι γυρω απο τα ματια μου υπηρχαν,και το κορμι μου αποδυναμωμενο..Κοιμοσουν..Ηξερα δεν θα μαφηνες..Αν στο ελεγα θα εβγαινες εσυ..Βγηκα εξω..Πηρα ενα χαμοκλαδο στο χερι για να προστατευθω οσο μπορουσα..Ησυχια..τους εβλεπα..κοιμοντουσαν κι αυτοι..περασα αναμεσα τους..Θαρρος δεν ηταν..αλλα ο φοβος που κανει την προσευχη του..ισως να ειναι αυτο το θαρρος τελικα..Περασα αναμεσα τους.Δεν κουνηθηκε κανεις..μισοζαλισμενοι και μαστουρωμενοι δεν μου εδιναν σημασια..ηταν χειροτερα απο μενα εκεινοι..Δεν ασχοληθηκαν μαζι μου..Δεν εδωσα σημασια,προσπερασα κι εφυγα,κανεις τους δεν μ'ακολουθησε..
Οταν το φως βρισκει την πυγμη του..το σκοτος μενει ανημπορο απο την δικη του ανημπορια..
Το ιδιο ισχυει και στην αντιθετη περιπτωση..

Μέσα στο Δάσος

Χτισαμε ενα σπιτι πανω στο βουνο.Μαζευα τουβλα καμωμενα απο λασπη..Θα ζουμε μια ζωη ετσι;σε ρωτησα.."Δεν λες που γλιτωσαμε;"..Εγω μας γλιτωσα,τρεκλισα απο μεσα μου,ηλιθιε..Γυρισες και με κοιταξες..Σε φοβαμαι οταν καταλαβαινεις τι σκεφτομαι,φοβαμαι πως γεννηθηκα με απεραντη θεληση και καποτε θα στερεψει..κι εσυ πως πηρες ολα τα μεταφυσικα χαρισματα αλλα οχι αυτη..Φοβαμαι οταν ακους τις φωνες των ξωτικων στον ανεμο,οταν σου στελνουν απαντησεις οι "γριες" την νυχτα,οταν καταλαβαινεις απο ενστικτο οτι τα ζωα ανησυχουν μεσα στο δασος και σκεφτομαι τι θα μπορουσα να κανω εγω με τοσα χαρισματα.Θα αναποδογυριζα τον κοσμο.Πεσαμε για υπνο.Αυτην την φορα κοιμηθηκες σαν πουλακι, δεν σε ξυπνησαν οι Ορειαδες νυμφες.
Δυο ατομα γνωρισα στην ζωη μου και αγαπησα..Το ενα εφυγε νωρις,το αλλο μολις το αντικρυσες το ζηλεψες.."Ποια ειναι αυτη;" μου απαντησες στυγνα.."Μια φιλη "απαντησα κοφτα καθως φτιαχναμε τα κυλιμια μας να περασουμε το βραδυ στο δασος..Δεν την χωνεψες ποτε..Σου επερνε την προσοχη που σου δινα γιατι ακουγε κι αυτη τις φωνες των λυκων τα βραδια να ουρλιαζουν τα αρχαια παραμυθια..Ενα πρωι παλι με αιφνιδιασες"Δεν ειναι αυτο " ειπες."δεν την ζηλευω που ειναι χαρισματικη.Την ζηλευω που σαγαπαει πραγματικα και η αγαπη της για σενα αγγιζει την δικη μου "
Περπατησαμε κι αλλο μεσα στο δασος,ο ηχος των ξερων φυλλων,το στραβο μπαστουνι σου,το ταγαρι που φοραγες..ολα εδιναν μια αισθηση ξενιτιας..

Υ.Γ: Eιναι μια συνεχεια απο το γραφημα "Δαιμονες" ,αυτα τα γραφηματα ειναι της στιγμης,δεν υπαρχουν σε καποιο χειρογραφο μου..