Ιδεογραφήματα

ΕΚ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ

Από Kariatida στις 10/3/2006 16:36


Windigo

Μέσα στα πυκνά, βαθιά σημεία του δάσους, εκεί που δύσκολα θα έφτανε άνθρωπος, ίσως να διαδραματίζονται ιστορίες τρόμου, που θα έκαναν να τρέμουν ακόμα και οι πιο θαρραλέοι και ριψοκίνδυνοι. Ιστορίες απάνθρωπων, υπερφυσικών, άγριων γεγονότων. Παράξενα πλάσματα που κατοικούν στα πιο βαθιά και σκοτεινά δάση του κόσμου, κτήνη πιο τρομακτικά από τίποτα άλλο. Ένα τέτοιο πλάσμα είναι το Windigo. Η λέξη αυτή που χρησιμοποιείται για να το περιγράψει, δεν είναι ένα συγκεκριμένο ουσιαστικό αφού είναι ανύπαρκτη από μόνη της. Η λέξη " Windigo ", είναι απλά μια λέξη αναφοράς σ΄ αυτό. Ο όρος προέρχεται από τη λέξη " Witiku ", και έχει τη ρίζα της στην ομιλία της φυλής Algonquian. Τη χρησιμοποίησαν όμως μέσα στους αιώνες και άλλες φυλές με διάφορες παραλλαγές : Wendigo, Windego, Wetiko, W;indago, Windikook, κλπ.

Ο μύθος του Windigo, είναι ευρέως γνωστός ανάμεσα στις γενιές της φυλής Algonquian στην Αμερική, από τις παραθαλάσσιες περιοχές έως τις περιοχές των απέραντων λιβαδιών, και από τις κεντρικές έως τις βορειανατολικές ΗΠΑ. Κανένα "τέρας" και κανένα ¨κακό πνεύμα" δεν προκάλεσε τόσο πολύ φόβο σ΄ αυτούς τους ανθρώπους.

Ο μύθος διαφοροποιείται από περιοχή σε περιοχή στις λεπτομέρειες αλλά η βάση του είναι πάντα η ίδια: οι χαμένοι κυνηγοί ή οι άνθρωποι που έχουν μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς τροφή και με την πείνα να τους κυριαρχεί, ειδικά κατά τη διάρκεια του χειμώνα, με τον κανιβαλισμό να είναι η τελευταία λύση, θα γίνουν Windigo(es) ή θα κυριευτούν από το πνεύμα του και θα οδηγηθούν στο τέλος να τραφούν τρώγοντας άλλους ανθρώπους. Όταν αυτό συμβεί, τότε στη ζωή τους γίνονται βίαιοι και αντικοινωνικοί. Ακόμα και μετά την επιστροφή τους στο πολιτισμό και την κατανάλωση κανονικής τροφής, η ανάγκη για κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας θα επιστρέψει στους " Windigoes". Αυτός ο πόθος θέτει σε άμεσο κίνδυνο τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας. Θεωρείται ότι ο μόνο τρόπος να σκοτωθεί το Windigo και το κακόβουλο πνεύμα είναι να καεί το σώμα αυτού που το φιλοξενεί στις στάχτες.

Όπως είπαμε και προηγουμένως. ο μύθος ποικίλλει στις λεπτομέρειες. Κάποιες από αυτές είναι οι διαφορετικοί τρόποι που μπορεί κάποιος να μεταμορφωθεί σε Windigo : είτε από μια φανταστική πληγή από κάποιον που ονειρεύεται το δάγκωμα από ένα Windigo, είτε από το δάγκωμα του ίδιοι του windigo, είτε ακόμα και από το γεγονός να ακούσει το θόρυβο από το πέρασμά του.

Έχει υποστηριχτεί ότι όταν γίνεται λόγος για την υπερφυσική διάσταση του Windigo. τότε το θέμα πρέπει να αντιμετωπίζεται με ιδιαίτερη προσοχή και σοβαρότητα. Αντίθετα δεν πρέπει να γίνεται απαραίτητα και σε κάθε περίπτωση συσχετισμός ανάμεσα σε ένα άνθρωπο με κανιβαλιστικές τάσεις και στο Windigo.

Οι περισσότερες ιστορίες λένε ότι ο "οικοδεσπότης" του πνεύματος αυτού είναι ένας είδος ανθρωπόμορφου δράκου, με μεγάλες διαστάσεις που κάθε μέρα αναπτύσσεται με την κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας. Ίσως οι ιστορίες αναφέρονται μεταφορικά στα αποκρουστικά εξωτερικά χαρακτηριστικά που έχουν ή αποκτούν άνθρωποι που φτάνουν στο σημείο να τρώνε άλλους ανθρώπους. Αλλά το Windigo δεν είναι αθάνατο. Μερικοί υποστηρίζουν ότι θανατώνεται κατά τρόπο ανάλογο που θανατώνεται και ένας λυκάνθρωπος. Υπάρχει και μια ιστορία στην κεντρική Αμερική που μιλά για ένα γιατρό, που αφού πήρε δυνάμεις από έναν μάγο της φυλής Algoquian, μεταμορφώθηκε σε ένα ¨εξίσου δυνατό, πολύ ψηλό, και ισχυρό πλάσμα" με δυνατότητα να αντιπαρατεθεί με το Windigo και να το νικήσει. ( Ίσως εδώ να πρόκειται μεταφορικά για μια συνεργασία της σύγχρονης - για την εποχή ιατρικής - με την μαγεία των ινδιάνικο φυλών, με σκοπό τη σωτηρία ενός ανθρώπου που είχε κυριευτεί από το κτηνώδες πνεύμα)

Το Windigo συνδέεται άμεσα με τον χειμώνα, επειδή οι περισσότερες περιπτώσεις "εμφανίσεών" του ακούγονται κατά την περίοδο αυτών των κρύων μηνών. Τους μήνες αυτού είναι αισθητή η έλλειψη τροφών κάτι που θα μπορούσε σε ειδικές συνθήκες να προκαλέσει τάσεις κανιβαλισμού. Οι ιστορίες λένε ότι αυτό κινείται μαζί με τον χειμωνιάτικο κρύο αέρα, με τις απάνθρωπες κραυγές του να σχίζουν την ατμόσφαιρα. Άλλες αναφέρουν ότι το Windigo αποτελείται από πάγο και κρύο. Και πράγματι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε σε έναν οικοδεσπότη του, με μια καρδιά παγωμένη , ανίκανη στα ανθρώπινα αισθήματα και τις συγκινήσεις. Οι περισσότερες αναφορές μιλούν για σκληρά αντικοινωνικές, βίαιες και κανιβαλιστικές συμπεριφορές των ατόμων που είχαν κυριευτεί από το Windigo. Εν τούτοις ορισμένα από τα άτομα αυτά, συνειδητοποιώντας την κατάσταση που βρίσκονταν επέλεξαν να φύγουν και να χαθούν στα δάση, προκειμένου να μην βλάψουν κάποιον συνάνθρωπό τους. Κάποια μάλιστα κατέληγαν στη αυτοκτονία λυτρώνοντας έτσι τον εαυτό τους και τους συνανθρώπους τους στην κοινωνία που ζούσαν.

Όπως συνέβη με τις μάγισσες και τους λυκάνθρωπους στην Ευρώπη, με αντίστοιχο τρόπο αντιμετωπίστηκαν οι Windigoes στον Καναδά την περίοδο των αποίκων. Πολλά τέτοια περιστατικά καταγράφηκαν. Ο εξερευνητής David Thompson αναφέρεται σε ένα τέτοιο περιστατικό - εξουδωτέρωσης ενός τέτοιου ατόμου σε δασική περιοχή στις μεγάλες λίμνες του Καναδά, στα τέλη του 1700. Ένας νεαρός ινδιάνος κυνηγός, είπε ότι ένιωθε μια ισχυρή ανάγκη να φάει την σάρκα της αδερφής τους, αλλά και οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου. Ανήσυχο το συμβούλιο της φυλής αποφάσισε ότι ο άνθρωπος αυτός έπρεπε να πεθάνει και μάλιστα να θανατωθεί από τον ίδιο του το πατέρα. Όταν του το ανακοίνωσαν, ο νεαρός κυνηγός δήλωσε πρόθυμος να πεθάνει αφού αυτό έπρεπε να γίνει. Λίγο αργότερα κρεμάστηκε, και στη συνέχεια αποτεφρώθηκε σε μια μεγάλη φωτιά μέχρι του σημείου να χαθούν ακόμα και τα κόκαλά του. Μόνο έτσι θα χανόταν εντελώς το κακό πνεύμα που τον είχε κυριεύσει και να μην επιστρέψει σ΄ αυτόν τον κόσμο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα πιστεύουν ή ότι οι Windigoes δεν υπήρξαν ποτέ ή ότι υπήρξαν σε παλιά εποχή αλλά όχι τώρα. Οι ψυχολόγοι γνωρίζουν πολύ καλά την «ψύχωση Windigoes» όπως την αποκαλούν. Στην κατάσταση αυτή οι ασθενείς παρουσιάζουν σημάδια κανιβαλιστικών τάσεων και ακραία αντικοινωνική συμπεριφορά. Ένα ξέσπασμα τέτοιων περιπτώσεων υπήρξε την δεκαετία του 1970.
Μήπως όμως το Windigo είναι και ένα υπαρκτό πλάσμα που υπάγεται στην κατηγορία της κρυπτοζωολογίας ; Θα μπορεί να συμβαίνει και αυτό, και να αποτελεί την τρίτη περίπτωση. Οι προηγούμενες δύο είναι αυτές που αναφέραμε προηγουμένως : η πρώτη, ένα κακό πνεύμα που κινείται κατά τη διάρκεια του πολικού ψύχους μέσα στα δάση, αναζητώντας ένα ανθρώπινο σώμα να το δεχτεί και να το βοηθήσει να ικανοποιήσει τον φυσικό του πόθο για την ανθρώπινη σάρκα. Η δεύτερη, μια ψύχωση της οποίας οι ασθενείς παρουσιάζουν σημάδια αντικοινωνικότητας και κανιβαλισμού. Η τρίτη περίπτωση είναι ένα είδος ανθρωποειδούς πλάσματος όπως ο Sasquatch. Είναι τόσο βίαιο και κτηνώδες που σκοτώνει κάθε ζωντανό οργανισμό που θα φέρει στα χέρια του συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου. Είναι πλάσμα της νύκτας. Αναζητά τα θύματά του την αυγή και τα τρώει όταν πέφτει το σκοτάδι. Η διατροφή του είναι κυρίως η σάρκα, αλλά όταν δεν μπορεί να τη βρει τρώει σάπιο ξύλο, τα βρύα των ελών και τα μανιτάρια.
Παρόλο που η περίπτωση αυτή δεν είναι τόσο γνωστή όσο οι δύο προηγούμενες, εν τούτοις θέλει το πλάσμα απόλυτα υπαρκτό, τουλάχιστον στο παρελθόν. Ένα τέτοιο άγνωστο πλάσμα της κρυπτοζωολογίας δεν είναι κάτι το παράδοξο.
Υπάρχουν μερικές αναφορές για βίαιες επιθέσεις ενός πλάσματος που έμοιαζε ή θα μπορούσε να είναι ο Sasquatch. Πολλές αναφέρονται στο περιβόητο από τα γεγονότα Φαράγγι των Πιθήκων στον Καναδά, απ’ όπου φαίνεται να πήρε και το όνομα αυτό. Σε ένα περιστατικό ένας κυνηγός πυροβόλησε ένα Sasquatch. Το πλάσμα έπεσε στο έδαφος, ενώ ταυτόχρονα άλλα πλάσματα βγήκαν από το δάσος και τον καταδίωξαν. Αυτός βρήκε καταφύγια σε μια καλύβα που είχε εγκαταστήσει μαζί με άλλους κυνηγούς χρησιμοποιώντας την σαν βάση για κυνήγι. Λίγο αργότερα μια μικρή ομάδα Sasquatch άρχισε να πολιορκεί βίαια την καλύβα η οποία άντεξε λόγω της ισχυρής κατασκευής της. Τα πλάσματα παρέμειναν όλη τη νύχτα προσπαθώντας να πιάσουν τους κυνηγούς. Την αυγή όμως απομακρύνθηκαν κάτι που έδωσε την ευκαιρία στους έντρομους εγκλωβισμένους ανθρώπους να απομακρυνθούν όπως - όπως και να μην επιστρέψουν ποτέ εκεί.

Μια ακόμα αναφορά έχει να κάνει με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Theodore Roosevelt. Ο Αμερικανός πρόεδρος σε ένα βιβλίο του, το «κυνήγι των αγρίων ζώων», αναφέρεται σε μια ιστορία που του είπε ένας έμπειρος κυνηγός των βουνών με το όνομα Bauman. Ο κυνηγός του εξιστόρησε γιο το πως ένας φίλος του, και αυτός κυνηγός, σκοτώθηκε από ένας πλάσμα μισό άνθρωπος και μισό κτήνος κατά την διάρκεια ενός από τα κυνήγια τους. Ο σύντροφός του βρέθηκε νεκρός με τέσσερα ευδιάκριτα σημάδια από κυνόδοντες στο λαιμό του. Εκτός από αυτές τις τελευταίες ιστορίες και εκείνες που τον θέλουν να τρώει ελάφια και μικρά ζώα ο Sasquatch θεωρείται ειρηνικό πλάσμα.
Και τι συμβαίνει με τα chupacampras και τα συγγενικά του πλάσματα σε όλο τον κόσμο ; Τι συμβαίνει με τον Bigfoot, το Yeti και τα παρόμοια πλάσματα όπως αναφέρει στο βιβλίο του ¨ ο πίθηκοι του μυστηρίου στον κόσμο¨ ο Loren Koleman. Αν πράγματι ο Windigo είναι υπαρκτός (δηλαδή αληθεύει η τρίτη εκδοχή ) τότε πρόκειται για το πιο φονικό πλάσμα που ακρωτηριάζει με μοναδική ευκολία κάθε ζωντανό οργανισμό.

(Στην Μογγολία τα Almas θεωρήθηκαν για κάποια περίοδο ιδιαίτερα επικίνδυνα και κανιβαλιστικά . Αυτό μπορεί να τα συνδέει και με τον «ξαδερφό» τους, τον Sasquatch, κατατάσσοντάς τα στην πραγματικότητα σαν τους τελευταίους neanderthals)

Σχεδόν όλες οι περιοχές της Βορείου Αμερικής φαίνεται να φιλοξενούν πιθηκοειδή πλάσματα. Στον Δυτικό Καναδά λέγεται Sasquatch, στην Φλώριδα Everglades, κπλ. Αυτό όμως που παρουσιάζει ιδιαιτερότητα είναι η περιγραφή τους. Κάθε περιοχή παρουσιάζει κάτι το ξεχωριστό. Άλλα είναι λεπτότερα, άλλα πιο ψηλά, άλλα κοντά και χοντρά, άλλα εμφανίζονται συχνότερα και άλλα πιο αραιά. Έτσι γεννιέται το ερώτημα : μπορεί το Windigo να είναι απλά μια «παραλλαγή» των Αμερικανικών πιθήκων ή ταυτίζεται ακριβώς με το Sasquatch που επεκτείνεται μόνο μέχρι την ανατολή. Μια άμεση σύγκριση ανάμεσα στα δύο πλάσματα θα έδινε την απάντηση.

Είναι όμως στην πραγματικότητα το Windigo επικίνδυνο ; Μερικά «θρυλικά]» πλάσματα ήταν άγρια μέχρι που η ανακάλυψή τους απέδειξε το αντίθετο. Κάτι τέτοιο συνέβη με τον γορίλλα. Ίσως η φοβερή φήμη του Windigo να σχετίζεται με το γεγονός ότι εμφανίζεται σπάνια και έτσι προκαλεί τον φόβο στους κατοίκους που δεν ξέρουν πώς να τον αντιμετωπίσουν. Ίσως σε αυτές τις περιοχές της Βορείου Αμερικής οι φήμες και οι διαδόσεις να έχουν δώσει αυτή την σκληρή εικόνα για το πλάσμα, σε αντίθεση με τις περιοχές της Δυτικής ακτής όπου τόσο οι παλιές φυλές όσο και οι σύγχρονοι κάτοικοι θεωρούν τον Sasquatch φιλικό πλάσμα, τον αντιμετωπίζουν με σεβασμό και ευελπιστούν να τον αντικρίσουν.
Μήπως όμως το Windigo αξίζει αυτό που το χαρακτηρίζουν και η σκληρή του φήμη είναι μια ρεαλιστική απόρροια της κτηνώδους συμπεριφοράς του ; Αν δεν υπάρχουν πηγές από «πρώτο χέρι» ίσως δεν μάθουμε ποτέ.
Υπάρχουν θεάσεις του σήμερα ; Έτσι φαίνεται. Στο Οντάριο, αν και δεν είναι μια επαρχία σαν την Αλμπέρτα και την Βρετανική Κολούμπια που μπορεί να κρυφτεί ο Bigfoot, εν τούτοις υπάρχουν σποραδικές αλλά ακριβείς αναφορές και άλλα μυστηριώδη πλάσματα που κινούνται γύρω και μέσα από τα δάση.
Η πιο πρόσφατη αναγνώριση ενός τέτοιου πλάσματος έγινε στο Οντάριο το 1997 από έναν Αμερικανό οδηγό φορτηγού κοντά στην Αγία Αικατερίνη.
Σε όλες τις αναγνωρίσεις οι περιγραφές πλησιάζουν με αυτές του Bigfoot. Πλάσματα με μαύρο, ή σκούρο καφέ τρίχωμα, με ένα πιο ανοιχτό χρωματισμό προς το μέρος του προσώπου. Σε όλες όμως τις περιγραφές συμπεριλαμβανομένων και αυτών γύρω από το Οντάριο, κανένα από τα πλάσματα δεν φάνηκε τόσο επικίνδυνο όσο είχε αφήσει να διαφαίνεται το σύνολο των ιστοριών για το Windigo.

Ανεξάρτητα από το μέγεθος της αλήθειας για όλα αυτά και το προσδιορισμό του ποια από τις τρεις εκδοχές εκφράζει αυτή την αλήθεια, το Windigo αφήνει τα σημάδια του και στον σύγχρονο κόσμο. Έτσι πολλές λίμνες, ποτάμια, βουνά και περιοχές παίρνουν το όνομά τους από αυτό. Παράδειγμα το Εθνικό Πάρκο Windigo στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Συμπερασματικά, εάν πρόκειται για έναν υπερφυσικό δαίμονα του δάσους, το πνεύμα του κανιβαλισμού, ένα zombi του πολικού ψύχους, το φάντασμα της πείνας, μια αναταραχή της προσωπικότητας, ένα κτηνώδες, άγριο πλάσμα, η απλά τις συνέπειες της μοναξιάς που νιώθουν έντονα στο δάσος οι χαμένοι κυνηγοί δύσκολα θα αποδειχτεί. Το σίγουρο είναι ότι με όποια μορφή και να το αντιμετωπίσει κανείς, δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος μετά, όταν αυτό θα έχει ήδη συμβεί...

http://www.supernatural.gr/files_windigo.htm

Από Kariatida στις 10/3/2006 16:40


Ιστορια για ενα πλασμα στην Αγγλια

Μια ιστορία που έρχεται από το παρελθόν. Την Αγγλία του 1837. Γεγονότα τόσο έντονα γι' αυτούς που τα έζησαν αλλά και αυτούς που τα παρακολούθησαν. Και δύσκολα θα αμφισβητηθούν αφού καταγράφηκαν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της εποχής.

Όλα ξεκίνησαν στο σκοτεινό και ομιχλώδες Λονδίνο του 1837. Οι μαρτυρίες έχουν δύο όψεις, που μπορεί όχι να περιπλέκουν το μυστήριο, αλλά να το επεκτείνουν. Έτσι άλλοι μάρτυρες περιέγραφαν ένα αποκρουστικό πλάσμα με φτερά και κέρατα , ενώ άλλοι για έναν ιδιαίτερα δυνατό άνθρωπο, με κανονικό ακριβό ντύσιμο, αλλά αυτοί που τον πλησίασαν εύκολα διέκριναν την κομμένη διχαλωτή γλώσσα του, τα μάτια που σχεδόν έβγαζαν φωτιά αλλά και ένα αλλόκοτο πρόσωπο κάτω από αυτό το ντύσιμο. Ο "διάβολος". Και στις δύο περιπτώσεις αυτή τη λέξη χρησιμοποίησαν οι μάρτυρες. Αρχικά το πλάσμα επιτέθηκε στην Polly Adams, κόρη αγροτικής οικογένεια που προσπάθησε να ξεφύγει από την μιζέρια, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, εργαζόμενη σε ένα μπάρ του νότιου Λονδίνου. Λίγο αργότερα επίθεση δέχτηκε μια δεύτερη γυναίκα στο νεκροταφείο του Clapham. Για χρόνια οι κάτοικοι της Αγγλία και ειδικά του Λονδίνου ζούσαν με τον φόβο που σκέπαζε κάθε σκοτεινό, ανήλιο και αφώτιστο δρομάκι της πρωτεύουσας, ενώ δεκάδες από αυτούς κατέφευγαν στα αστυνομικά τμήματα με εμφανή τα σημάδια πάνω τους από τις επιθέσεις του πλάσματος. Πολλά από τα θύματα είχαν τραυματιστεί ιδιαίτερα βαριά, από τα κοφτερά νύχια, ενός δαίμονα που χτυπούσε και εξαφανιζόταν μέσα στο σκοτάδι, με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Μεγάλα άλματα που τον έφερναν με μοναδική ευκολία στις ταράτσες των οικημάτων.

Ήταν τέτοια η σωρεία των περιστατικών και το κλίμα του φόβου που σκέπαζε την πόλη, που ανάγκασε τον δήμαρχο Λόρδο Sir John Cowan, να μιλήσει ανοιχτά στους κατοίκους και αποδεχόμενος πλήρως τα περιστατικά τους συνέστησε να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στις μετακινήσεις τους, ειδικά τις βραδινές ώρες. Μάλιστα στάθηκε σε συγκεκριμένες αναφορές της αστυνομίας που περιέγραφαν το αλλόκοτο πλάσμα αλλά και τον άνθρωπο με τα έντονα "διαβολικά" χαρακτηριστικά. Μετά την δημόσια αποδοχή της κατάστασης και άλλοι κάτοικοι που μέχρι εκείνη την στιγμή κρατούσαν κρυφές τις δικές τους εμπειρίες, κατέκλυσαν τα αστυνομικά τμήματα αναφέροντάς τες. Όλες είχαν μια διαφορετικότητα (κάθε μια είχε την μοναδικότητά της) αλλά, και εδώ είναι το σημαντικό, ταίριαζαν απόλυτα με τις περιγραφές αυτού που τους επιτέθηκε. Με μια από τις δύο μορφές του. Οι περιγραφές δεν χωρούσαν αμφιβολία, και όλα κατέληγαν στο ότι κάτι το μυστηριώδες αλλά και επικίνδυνο συνέβαινε.

Μερικές εβδομάδες αργότερα από τα πρώτα περιστατικά , την παγωμένη νύκτα της 23 Φεβρουαρίου, μια νεαρή κοπέλα, η Jane Alsop, που έμενε σε συνοικία του Λονδίνου μαζί με τον πατέρα της και τις δύο αδερφές της, άκουσε έντονα χτυπήματα στην πόρτα. Είδε κάποια σκιά έξω από αυτή, και πριν ανοίξει πήρε απάντηση στο ερώτημά της " ποιός είναι " από μια περίεργη φωνή να συστήνεται σαν αστυνομικός να έχει συλλάβει το πλάσμα και να ζητά βοήθεια. Όταν η κοπέλα κρατώντας ένα κερί στο χέρι της άνοιξε την πόρτα, δέχτηκε άγρια επίθεση από το πλάσμα, που την πλήγωσε σε όλο το σώμα με τα κοφτερά νύχια του. Είχε βαθιές σχισμές κάτω από τα κομματιασμένα της ρούχα, αλλά και βαθιές πληγές στην περιοχή του λαιμού. Μια από τις αδελφές της έντρομη πετάχτηκε στο δρόμο, και με ουρλιαχτά πανικού και υστερίας κάλεσε σε βοήθεια. Ένα πλήθος που συγκεντρώθηκε από τα παρακείμενα σπίτια έφτασε στο σημείο και κινήθηκε προς το πλάσμα για να αποσπάσει την κοπέλα. Αυτό, σαν να φορούσε στα πόδια του "παπούτσια με ελατήρια" κατάφερε να απομακρυνθεί με τεράστια άλματα στις στέγες των σπιτιών και χάθηκε στο σκοτάδι αφήνοντας άφωνους τους συγκεντρωμένους.
Η Jane Alsop περιέγραψε αργότερα στους αστυνομικούς αυτό που της επιτέθηκε, αναφέροντας ένα φθαρμένο κάλυμμα που φορούσε στο κεφάλι του, χωρίς όμως να κρύβει το πρόσωπο, ένα λευκό στενό πουκάμισο κάτω από μια μαύρη σαν από μουσαμά επένδυση. Το πρόσωπό του ήταν φρικιαστικό, αλλόκοτο, όχι ανθρώπινο, τα χέρια του κατέληγαν σε νύχια μεγάλα, γαμψά και ιδιαίτερα κοφτερά όπως μαρτυρούσαν και οι βαθιές σχισμές στο σώμα της, ενώ τα μάτια του κόκκινα σαν της φωτιάς πετούσαν μπλέ και άσπρες φλόγες.

Η Jane Alsop ήταν ένα από τα δεκάδες θύματα των επιθέσεων που είχαν μεταξύ τους και ομοιότητες αλλά και διαφορές. Ανάμεσα στις περιπτώσεις που ξεχωρίζουν είναι η επίθεση που δέχτηκαν δύο κοπέλες ενώ περπατούσαν την οδό Limehouse. Η μία από τις δύο, η δεκαοχτάχρονη Lucy Elbert, κατά την στιγμή εκείνη δέχτηκε στο πρόσωπό της μπλέ φλόγες που ξεπήδησαν από τα μάτια του πλάσματος, με αποτέλεσμα την τύφλωσή της.

Η εμφανίσεις συνεχίστηκαν, και ομαδικές θεάσεις έγιναν πάνω στη στέγη μιας εκκλησίας όπως και στον πύργο του Λονδίνου. Η άγνωστη, μυστηριώδης αυτή οντότητα, σκορπούσε τον φόβο και τον πανικό στην πρωτεύουσα της Αγγλίας, αλλά και σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας τις δεκαετίες του 1860 και 1870 ( ειδικά στο Midlands). Το 1860 σύμφωνα με μια αστυνομική έκθεση το πλάσμα στριμώχθηκε από ένα όχλο, αλλά κατάφερε να ξεφύγει με ένα και μόνο απίστευτο άλμα πολλών μέτρων πάνα από τα κεφάλια των διωκτών του. Το 1870 καταφέρνει να ξεφύγει από παγίδα του στρατού πηδώντας πάνω από μεγάλα εμπόδια ( κιβώτια) που στήθηκαν για την σύλληψή του, ενώ ένα βράδυ του 1877 η αστυνομία του Λονδίνου παρόλο που το πυροβόλησε δεν κατάφερε κάτι. Η τελευταία φορά που είναι βεβαιωμένη η εμφάνισή του, είναι το Σεπτέμβριο του 1904 στο Λίβερπουλ, όταν έκπληκτοι οι κάτοικοι το είδαν να πηδά τόσο από το ένα κτίριο στο διπλανό του, όσο και στα απέναντι κατά μήκος της οδού William Henry. Κάθε φορά που η αστυνομία, ο στρατός ή και ομάδες πολιτών πλησίαζαν στην σύλληψή του, αυτό απλά χανόταν με τεράστια άλματα στο σκοτάδι.
Λέγεται ότι οι εμφανίσεις συνεχίστηκαν μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώνεται.
Η ύπαρξη αυτής της οντότητας ( ή ότι μπορεί να ήταν), επιβεβαιώνεται τόσο από τα αρχεία της αστυνομία των πόλεων της Αγγλίας όπου συνέβαιναν τα περιστατικά, όσο και από τα δημοσιεύματα του τύπου της εποχής. Και σίγουρα ήταν αληθινά τα περιστατικά αυτά, αλλιώς θα έπρεπε να μιλήσουμε για ομαδική υστερία, και ομαδικές οπτασίες, που συνοδεύονταν από σωρεία αυτοτραυματισμών. Πράγματα αδιανόητα για μια χώρα που δύσκολα θα κινητοποιούσε στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις για κάτι που δεν θα υπήρχε, δεν θα τρόμαζε, δε θα φόβιζε, δε θα πανικόβαλε...
_________________

Από Kariatida στις 10/3/2006 16:54


Το σκουληκι του Θανατου στη Μογγολια

Μογγολία, έρημος Gobi. Θεωρείται η περιοχή που ζει ένα μυστηριώδες, θανάσιμο πλάσμα που ονομάζεται Allghoi Khorkhoi, ή αλλιώς το Μογγολικό σκουλήκι του θανάτου. Οι περιγραφές μιλούν για ένα πλάσμα περίπου 1,5 μ. μήκος, που το σώμα του είναι λιπαρό, φωτεινό κόκκινο. Παρομοιάζεται από αυτούς που έχουν μια συγκεκριμένη εικόνα γι' αυτό με το έντερο της αγελάδας, αφού και η ονομασία που του αποδίδεται σημαίνει αυτό το πράγμα. :" Εντερο της αγελάδας". Το σκουλήκι του θανάτου προκαλεί φόβο ανάμεσα στους Μογγόλους αγρότες, και η αιτία είναι μια σειρά από θανάτους που αποδίδονται στο πλάσμα. Θάνατοι ξαφνικοί, ακαριαίοι, ανθρώπων και ζώων. Πιστεύεται ότι θανατώνει τα θύματά του εκτοξεύοντας εναντίον τους ένα πάρα πολύ θανατηφόρο δηλητήριο ( ή καυστικό υγρό ), ή κτυπώντας τα με υψηλής τάσης ηλεκτρισμό.

Ο πρώτος που ασχολήθηκε ουσιαστικά με το σκουλήκι του θανάτου της Μογγολίας, ήταν ο Τσέχος συγγραφέας και ερευνητής Ivan Mackerle.

Η πρώτη επαφή που είχε με το θέμα ήταν όταν μια κοπέλα φοιτήτρια από την Μογγολία με την οποία αναζητούσαν σε μια κατάδυση το πλάσμα της λίμνης Ness, του είπε : " εμείς στην Μογγολία έχουμε ένα φρικτό πλάσμα. Το ονομάζουμε Allghoi Khorkhoi και ζει θαμμένο στις αμμόλοφους της ερήμου Gobi. Έχει την δυνατότητα να σκοτώσει πολύ εύκολα έναν άνθρωπο, ένα άλογο ή μια καμήλα " .
Ανήσυχος άνθρωπος ο Mackerle θέλησε να μάθει περισσότερα για το τέρας της Μογγολίας. Ήταν δύσκολο όμως να συγκεντρώσει πληροφορίες για δύο λόγους. Ο πρώτος ότι οι περισσότεροι Μογγόλοι φοβισμένοι δύσκολα μιλούσαν για το σκουλήκι του θανάτου. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι η Κομμουνιστική κυβέρνηση της Μογγολίας κρατούσε την χώρα σε απομόνωση, και απέκλειε να δώσει άδεια για την αναζήτηση του Allghoi Khorkhoi αφού το είχε βάλει στην σφαίρα των μύθων και της φαντασίας. Όταν το 1990 κατέρρευσε το Κομμουνιστικό καθεστώς, το νέο πολιτικό ρεύμα έδωσε την άδεια στον Mackerle να ξεκινήσει μια αποστολή στην έρημο Gobi για διαλεύκανση του μυστηρίου.

Ο Mackerle μαζί με κάποιους συναδέλφους του και με κάποιους Μογγγόλους νομάδες άρχισαν την αναζήτηση. Αν και οι Μογγόλοι ήταν αρχικά επιφυλακτοί , στην συνέχεια και κάτω από την επίδραση της Μογγολικής βότκας άρχισαν να αναφέρουν αυτά που ήξεραν για το θέμα. Είπαν λοιπόν ότι το πλάσμα αυτό εκτοξεύει εναντίον των θυμάτων του ένα όξινο υγρό, το οποίο αρχικά κιτριν'ιζει την επιφάνεια στην οποία πέφτει, και στην συνέχεια την διαβρώνει σε βάθος. Το κίτρινο χρώμα προσελκύει το σκουλήκι, και ανέφεραν ένα περιστατικό όταν ένα από αυτά μπήκε σε ένα μεγάλο κίτρινο κιβώτιο, μέσα στο οποίο μια οικογένεια κρατούσε τα παιχνίδια των μικρών της παιδιών. Όταν ένα από τα αγόρια της οικογένειας άνοιξε το κιβώτιο, δέχθηκε το όξινο υγρό στο πρόσωπο, για να πεθάνει λίγο μετά παραμορφωμένο. Οι κάτοικοι του χωριού με επικεφαλής του γονείς ακολούθησαν το σύρσιμο του πλάσματος πάνω στην άμμο. Όταν το εντόπισαν στην προσπάθειά τους να το σκοτώσουν δέχτηκαν επίθεση με αποτέλεσμα οι γονείς του παιδιού να σκοτωθούν και αυτοί με τον ίδιο τρόπο.

Σε έναν οικισμό που βρισκόταν στα νότια της περιμέτρου της ερήμου Gobi, κατά την διάρκεια της έρευνας και συλλογής στοιχείων και πληροφοριών, ο ομάδα του Mackerle συνάντησε μα ηλικιωμένη γυναίκα που την έλεγαν Puret. Η γυναίκα αυτή αρχικά ήταν φοβισμένη να μιλήσει για το θέμα. Στην πορεία όμως της συζήτησης δέχτηκε να πει ορισμένα πράγματα που ήξερε. Ισχυρίστηκε λοιπόν, ότι αν και η ίδια δεν είχε δει ποτέ το πλάσμα, εν τούτοις μέσα από τα γεγονότα που έζησε στην διάρκεια της μακράς ζωής της ήξερε αρκετά γι αυτό : “ είναι κάτι το τρομακτικό. Αν συναντηθείς μαζί του ξαφνικά το πιο πιθανό είναι να σου επιτεθεί και να σε χτυπήσει. Σε λίγο θα πεθάνεις. Θα έχει καταστρέψει το σώμα σου εκεί που σε χτύπησε. Αυτό γυρνάει κάτω από την άμμο και όταν πρόκειται να χτυπήσει και να σκοτώσει κάτι ή κάποιον, τότε σέρνεται προς τον στόχο του έχοντας το μισό του σώμα μέσα στην άμμο για να μην γίνεται αντιληπτό. Όταν πλησιάζει αρχίζει να διογκώνεται και να φουσκώνει στο πάνω μέρος του σώματός του. Μια φούσκα στο σώμα του διογκώνεται και αυτή, και την κατάλληλη στιγμή εκτοξεύει το θανατηφόρο υγρό ενάντια στο θύμα του " .
Η πιθανότητα το σκουλήκι του θανάτου της Μογγολίας να είναι ένα υπαρκτό πλάσμα είναι αρκετά μεγάλη. Άλλωστε και για άλλα πλάσματα που αρχικά πιστευόταν ότι βρίσκονταν μόνο στην σφαίρα των μύθων, ήρθε κάποια χρονική στιγμή η ανακάλυψή τους και η επιστημονική επιβεβαίωση να ανατρέψει τους μύθους αυτούς. Στην περίπτωση του Allghoi Khorkhoi ίσως δεν πρέπει να μιλάμε αποκλειστικά για ένα σκουλήκι με την μορφή που μέχρι τώρα γνωρίζουμε. Και αυτό γιατί είναι αδύνατο αυτά τα ασπόνδυλα να μπορούν να ζουν στις σκληρές συνθήκες της ερήμου Gobi με τις ιδιαίτερα καυτές θερμοκρασίες και το ξηρό κλίμα. Είναι σίγουρο ότι οι οργανισμοί τους δεν θα μπορούσαν να διατηρήσουν την απαιτούμενη υγρασία και θα πέθαιναν από ξήρανση. Υπάρχει η άποψη ότι το πλάσμα αυτό ίσως να έχει διαμορφώσει στο σώμα του μια μορφή μεμβράνης σαν επιδερμίδα, ικανή να κρατά ένα επίπεδο υγρασίας. Υπάρχει όμως και η άποψη, που ίσως είναι πιο λογική, ότι πρόκειται για ένα είδος φιδιού ή άλλου ερπετού.



Ο Mackerle έκανε διάφορες σκέψεις για το πλάσμα. Μια από αυτές ήταν ότι πρόκειται για μια παραλλαγή ενός είδους σαύρας που διαμόρφωσε μια περίεργης μορφής κάλυψη ( μεμβράνη ) στο σώμα της διαφορετική από τις ήδη υπάρχουσες. Ίσως αυτή είναι που της επιτρέπει να θάβεται μέσα στην καυτή άμμο. Βέβαια οι ήδη υπάρχουσες σαύρες έχουν τέσσερα πόδια και υπάρχει μιας διαβάθμιση στο σώμα τους. Στην περίπτωση όμως του Allghoi Khorkhoi δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, με βάση πάντα τις περιγραφές. . ( Υπάρχει ένα ενδιάμεσο είδος σαύρας - σκουληκιού, το οποίο όμως δεν διαθέτει δηλητήριο και δεν αποτελεί κίνδυνο για το άνθρωπο. Είδος σαύρας που διαθέτει δηλητήριο είναι αυτή που ζει στη Μεξικανική ύπαιθρο, Αυτή όμως δεν εκτοξεύει το δηλητήριο της, το οποίο γίνεται θανατηφόρο για τον άνθρωπο κάτω από ειδικές συνθήκες αλλεργικής αντίδρασης του οργανισμού ).

Άλλη μια άποψη συνδέει το Allghoi Khorkhoi με την οικογένεια της cobras, και συγκεκριμένα με ένα είδος που έχει την δυνατότητα να εκτοξεύει το δηλητήριό του. Όμως αυτό έχει παρατηρηθεί μόνο στην Αυστραλία και την Νέα Γουϊνέα, αν και η έρημος Gobi θα μπορούσε να αποτελεί βιότοπό της.


Πάντως το σημείο που δημιουργεί όλο το μυστήριο είναι η δυνατότητα του πλάσματος να εκτοξεύει το δηλητήριο, και τελικά το ερώτημα ανάγεται στο : " τι είναι αυτό το τόσο θανατηφόρο τοξικό υγρό, που σκοτώνει από μεγάλη απόσταση ; "
Ακόμα και η προσπάθειά σύνδεσης με το ηλεκτροφόρο χέλι (να μιλάμε δηλαδή για ένα ερπετό με τις ιδιότητες του χελιού ), δεν φαίνεται να δίνει απάντηση, καθώς το χέλι αναπτύσσει αυτή την δυνατότητα στο περιβάλλον του νερού και όχι μέσα σε μια άγρια έρημο. Είναι άραγε το Allghoi Khorkhoi ένα υπαρκτό πλάσμα ή ένας μύθος ; Υπάρχει μια υπερβολή για ένα φίδι ή ερπετό της ερήμου χωρίς να είναι τόσο θανατηφόρο και επικίνδυνο όπως λένε οι Μογγόλοι ; Θα μπορούσαν να συμβαίνουν και αυτά αν δεν υπήρχαν θάνατοι. Θάνατοι, ξαφνικοί και ανεξήγητοι, με νεκρούς παραμορφωμένους. Οι Μογγόλοι ορκίζονται γι' αυτά τα περιστατικά και τα αποδίδουν στο Allghoi Khorkhoi, το σκουλήκι της ερήμου . Η έρημος Gobi φαίνεται να κρατά ένα ακόμα μυστικό, εκτός από αυτό των θεάσεων Almas στις παρυφές της. Το πέρασμα του χρόνου με την ταυτόχρονη συνέχιση των ερευνών ίσως μας δώσουν εξήγηση..!

Από Kariatida στις 10/3/2006 17:00


Yeren

Το θέμα που ακολουθεί έχει κάτι το παράδοξο, το ασυνήθιστο. Συνήθως η λαογραφία είναι αυτή που αναφέρει και κρατά μέσα στα χρόνια ακόμα και τους αιώνες, τους μύθους, τους θρύλους, τα παράξενα, τα τρομακτικά και τα μυστηριώδη. Και είναι η επιστήμη που θα έρθει να τα αμφισβητήσει, να τα εξηγήσει, η και να τα απορρίψει. Στην περίπτωση όμως του Yeren, του άγριου ανθρώπου τα πράγματα είναι ανάποδα. Ενώ ο λαός πιστεύει ότι ο άγριος άνθρωπος υπάρχει μόνο στις παραδόσεις και στους θρύλους, επιστήμονες που άρχισαν να το αναζητούν ύστερα από κάποιες μαρτυρίες, βρέθηκαν μπροστά σε στοιχεία που επιβεβαίωναν ένα πράγμα : Ότι η ύπαρξη του Yeren είναι πάρα πολύ πιθανή.

Η παράδοση μιλά για το " φάντασμα των λόφων ", το " τέρας των βουνών ", το "πλάσμα που τρέχει", " αυτό που μοιάζει με πίθηκο αλλά δεν είναι ". Σε κάποια έγγραφα των τοπικών αρχών στην επαρχία Hubei κατά την διάρκεια του 10ου αιώνα αναφέρεται ότι στα μακρινά και ψηλά βουνά της επαρχίας Fangxian, υπάρχουν σπηλιές μέσα στους βράχους, όπου ζουν τριχωτά πλάσματα με ύψος ως και τρία μέτρα. Αυτά πολλές φορές κατεβαίνουν σε χαμηλότερα υψόμετρα ή στις πεδιάδες και κυνηγούν σκυλιά και κοτόπουλα ενώ επιτίθενται σε ότι τους αντισταθεί .

Εν τούτοις το yeren της Κίνας δεν είχε αντίστοιχη αντιμετώπιση από άποψη έρευνας με αυτή που είχε το yeti των Ιμαλαίων. Εκτός από κάποια περιστατικά με αγρότες και στρατιώτες σε επαρχίες κοντά στους πιθανούς βιότοπους του yeren - που έτυχαν ελάχιστης προσοχής και αποσιωπήθηκαν - το όλο θέμα ακολούθησε την γενικότερη αντίληψη . Καλύφθηκε με το πέπλο της δεισιδαιμονίας. Αν κάποιος είχε ασχοληθεί πιο προσεκτικά και επιμελημένα ακόμα και εκείνη την περίοδο θα διαπίστωνε ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά.
Έτσι κατά τις έρευνές του ο βιολόγος Wang Tselin ισχυρίστηκε ότι αντίκρiσε ένα σκοτωμένο πλάσμα το 1940 στην περιοχή Gansu. Το περιέγραψε σαν ένα θηλυκό που ξεπερνούσε το 2 μέτρα, ήταν καλυμμένο με τρίχωμα γκρι-καφέ, και το πρόσωπό του έδειχνε έναν συνδυασμό των χαρακτηριστικών, ανθρώπων και πιθήκων. Έμοιαζε σαν το πλάσμα που έφερε το προϊστορικό κρανίο που βρέθηκε στην περιοχή του Πεκίνου.

Ακόμη μια μαρτυρία έγινε το 1950 από τον γεωλόγο Fanjingquan, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι κατά την διάρκεια μελετών του στα εδάφη της ίδιας περιοχής, παρατήρησε δύο πλάσματα, που από τα μέγεθος έκρινε ότι ήταν μητέρα και παιδί, να κινούνται μέσα στο δάσος σε ένα μεγάλο υψόμετρο πάνω στα βουνά.
Πάντως το πρώτο περιστατικό ( αν και αρχικά αμφισβητήσιμο ) που αποτέλεσε την αφετηρία πολλών ερευνών αναφέρθηκε μόλις το 1961.......

Yeren. Ένα πλάσμα που το ύψος του υπολογίζεται περίπου στα 2 μέτρα και το σώμα του φαίνεται καλυμμένο από ένα σαν παλτό παχύ στρώμα καφετιάς ή κόκκινης τρίχας . Το αποτύπωμα του ποδιού κατά την κίνηση του ( κατακόρυφη, όρθια στάση ), υπολογίστηκε περίπου στα 40 εκατοστά. Η σωματική του διάπλαση μαρτυρά ένα πολύ δυνατό πλάσμα, που μπορεί να κινείται γρήγορα με μεγάλους διασκελισμούς. Η τροφή του ποικίλοι, καθώς τρέφεται με έναν μεγάλο αριθμό από ζώα του δάσους και της υπαίθρου, που τσακίζει με μοναδική ευκολία.

Το 1961 φτάνει η πληροφορία στην Κινεζική Ακαδημία Επιστημών. ότι κάποιοι εργάτες που δούλευαν στην διάνοιξη ενός δρόμου μέσα σε ένα πολύ πυκνό δάσος στην περιοχή
Xishuang Banna σκότωσαν ένα άγνωστο ογκώδες πλάσμα. Όταν μέλη της Ακαδημίας έφτασαν εκεί για να ελέγξουν το νεκρό πλάσμα, αυτό είχε εξαφανισθεί. Από τις περιγραφές που μπόρεσαν να συγκεντρώσουν κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για έναν μεγάλο πίθηκο. Αυτή όμως η ανάλυση, που ήρθε εντελώς υποθετικά ( και δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς ), είχε ένα δυσάρεστο αποτέλεσμα. Επί μια δεκαπενταετία, δεν υπήρξε το παραμικρό ενδιαφέρον ούτε έγινε οποιαδήποτε έρευνα γύρω από το Yeren, καθώς οι επιστήμονες ανησυχούσαν μήπως πέσουν θύματα παραπληροφόρησης ή λανθασμένων στοιχείων.
Ύστερα από είκοσι χρόνια, από το περιστατικό αυτό, ένας ανθρωπολόγος. ο Zhou Guoxing από το μουσείο φυσικής ιστορίας του Πεκίνου, δίνοντας συνέντευξη σε έναν δημοσιογράφο, αποκάλυψε ότι αντίθετα με αυτό που ανακοινώθηκε το 1961, το σκοτωμένο ζώο, δεν ήταν ένας μεγάλος πίθηκος, αλλά σίγουρα ένα άγνωστο ζώο με ανθρώπινη μορφή.

Ένα νέο περιστατικό το 1976, που έγινε παρουσία πολλών μαρτύρων, έρχεται να αναβιώσει το ενδιαφέρον για το θέμα, και μάλιστα πρώτη φορά πήρε και διεθνή έκταση. Τα ξημερώματα της 14ης Μαίου, έξι ανώτατοι υπάλληλοι της τοπικής επαρχίας Hubei, κινούνται με τζίπ, σε έναν αγροτικό αλλά εθνικής σημασίας δρόμο, στην περιοχή Chunshuya. Έχοντας ανάψει την μεγάλη σκάλα των φώτων του αυτοκινήτου, διαπιστώνουν ότι ένα μεγαλόσωμο πλάσμα διασχίζει το δρόμο και προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο ανάχωμα που βρίσκεται κατά μήκος της άκρης του. Στην προσπάθειά του αυτή γλίστρησε και χάνοντας την ισορροπία του κατρακυλά στον δρόμο και σχεδόν χτυπά στο δεξιό μπροστινό μέρος του οχήματος. Οι πέντε επιβάτες εκτός του οδηγού, πετάχτηκαν έξω από το όχημα και αφού περικύκλωσαν το πλάσμα, έριξαν πάνω του τους φορητούς φακούς. Ήταν όμως φοβισμένοι και δεν το πλησίασαν κοντύτερα από 3,5 μέτρα. Ένας από αυτούς, ο Zhuu Zhongyi έριξε εναντίον του μια μεγάλη πέτρα χτυπώντας το στα πλευρά. Σε αυτό το σημείο το πλάσμα κινήθηκε για λίγο εναντίον τους. αναγκάζοντας την ομάδα να υποχωρήσει εσπευσμένα στην αντίθετη κατεύθυνση. Τότε αυτό γύρισε προς τα πίσω και ανεβαίνοντας με επιτυχία αυτή την φορά το ανάχωμα χάθηκε στο δάσος.

Οι μάρτυρες έδωσαν μια περιγραφή που μιλούσε για ένα πλάσμα πολύ ψηλότερο από 2 μέτρα, σκεπασμένο με ένα πυκνό κόκκινο - καφέ τρίχωμα, με παχιά κοιλιά και έντονους γλουτούς. Τα μάτια του έμοιαζαν με ανθρώπινα, αλλά το πρόσωπο του ήταν καθαρά πιθηκοειδές, με τα μεγάλα αυτιά, και την χαρακτηριστική μουσούδα του πιθήκου.

Αυτό το συμβάν έφερε αναστάτωση στην Κινεζική Ακαδημία Επιστημών, καθώς οι μάρτυρες δεν ήταν τυχαία άτομα. Έτσι στο αμέσως επόμενο διάστημα στέλνει στην περιοχή 110 επιστήμονες να εξετάσουν το θέμα. Οι προσπάθειες επικεντρώθηκαν κυρίως στα δάση της περιοχής Shennongjia της επαρχίας Hubei. Μια τεράστια δασική περιοχή, όπου εναλλάσσονται τα απότομα βουνά με τις βαθιές κοιλάδες, με μεγάλη ποικιλία σπάνιων και εξωτικών ζώων, όπως το γιγαντιαίο panda που ανακαλύφθηκε πρόσφατα. Παράλληλα και μια μοναδική συγκέντρωση φυτών και δέντρων, που κάποια βρίσκονται μόνο εδώ. Μετά το πέρας αυτής της αποστολής αν και δεν υπήρξε άμεση επαφή με το πλάσμα, εν τούτοις συγκεντρώθηκαν αρκετά στοιχεία ( αποτυπώματα, τρίχες κλπ ), που διαμόρφωναν την εικόνα, ότι όντως σε αυτή την τεράστια περιοχή ζούσε ένα πλάσμα που δεν είχε αναγνωριστεί μέχρι εκείνη την στιγμή.

Ένας από τους επικεφαλής της αποστολής, ο Zhou Guoxing, σε μια από τις εκθέσεις του ανέφερε ότι από τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν βγήκε το συμπέρασμα ότι είχαν βρει δύο είδη άγνωστων πλασμάτων. Το ένα ήταν περισσότερο από δύο μέτρα ψηλό, ενώ το άλλο γύρω στο ένα μέτρο. Υπήρξαν δύο είδη από ίχνη. Το πρώτο ίχνος περίπου 35 - 40 εκατοστά, μοιάζει με του ανθρώπου, με τα 4 πιο μικρά δάκτυλα να βρίσκονται κοντά μεταξύ τους και το μεγαλύτερο να προεξέχει ελαφρά. Το δεύτερο ίχνος να έχει πολλά χαρακτηριστικά με αυτό του πιθήκου, με το μεγαλύτερο δάχτυλο να προεξέχει αρκετά και να έχει κλίση προς την εξωτερική πλευρά του πέλματος.

Για το δεύτερο είδος τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα, και από το σύνολο των στοιχείων που συγκεντρώθηκαν ( ακόμα και τμήματα των άκρων των ζώων ), αυτό ταυτίστηκε με ένα άγνωστο για τους επιστήμονες είδος πιθήκου. Ένα από αυτά τα ζώα σκοτώθηκε στις 23 Μαίου του 1957 κοντά στο χωριό Zhuanxian στην επαρχία Zhegiang. Ένας δάσκαλος του χωριού έξυπνα, αφού αναγνώρισε ότι επρόκειτο για άγνωστο ζώο, συνέλεξε και συντήρησε τα χέρια του και τα πόδια του. Ο Zhou Guoxing μετέβη το 1981 σ΄ αυτή την περιοχή και πήρε τα δείγματα. Τα μελέτησε εργαστηριακά και έκανε συγκεκριμένα τα αποτελέσματα : Το δεύτερο είδος, του μικρού πλάσματος ήταν ένα άγνωστο είδος πιθήκου με ύψος 70 - 90 εκ., βάρος 20 - 33 κιλά, με το αρσενικό να υπερτερεί σε όλες τις αναλογίες. Το πίσω μέρος του σώματός του είναι καφετί και το ενήλικο αρσενικό έχει μουστάκια και κοκκινωπό πρόσωπο.
Ο ανθρωπολόγος Frank E. Poirier του κρατικού πανεπιστημίου του Οχάιο σε έκθεσή του αρχικά δεν κάνει καμιά διάκριση ανάμεσα σε ψηλό ή κοντό είδος, και υποστηρίζει ότι όλα αυτά είναι ένα και μόνο είδος, σπάνιο αλλά υπαρκτό. Το χρυσό πίθηκο. Αργότερα στην πορεία των μελετών του, άρχισε να προβληματίζεται αν τελικά είχε δίκιο. Και ήρθε μια αποστολή το 1989 όπου ο Poirier εντελώς απροσδόκητα και αιφνιδιασμένος είδε κοντά στον καταυλισμό ένα πλάσμα να πίνει νερό από το παρακείμενο ποταμό. Είχε όμως την ατυχία εξαιτίας της ανετοιμότητας της δικής του αλλά και της αναπάντεχης παρουσίας του πλάσματος να μην έχει πάνω του φωτογραφική μηχανή ώστε να μπορέσει να το φωτογραφήσει. Το περιγράφει όμως :
Μιλά λοιπόν για ένα πλάσμα , πάνω από 2 μέτρα, ίσως και 2,30, με ώμους φαρδύτερους από του ανθρώπου, ένα κεκλιμένο μέτωπο, βαθιά μυστηριώδη μαύρα μάτια, βολβοειδή μύτη με μικρότερα σε σχέση με του πιθήκου ρουθούνια. Τα μάγουλά του έχουν ένα βύθισμα, τα αυτιά αν και πιο μεγάλα μοιάζουν με του ανθρώπου, όπως και επίσης και το στρογγυλό των ματιών του. Το σαγόνι του βρίσκεται προς τα έξω με τα χείλη του να προεξέχουν και αυτά. Τα μπροστινά του δόντια είναι τόσο μεγάλα όσο του αλόγου. Τα σώμα του καλύπτεται από σκούρα καφέ τρίχα, που φτάνει σε μήκος τα 30 εκατοστά, ενώ είναι κοντύτερη στο τμήμα του προσώπου, εκτός από την μύτη και στα αυτιά όπου δεν έχει καθόλου. Έχει μεγάλα και δυνατά χέρια που καταλήγουν σε δάχτυλα περίπου δεκαπέντε εκατοστά με τους αντίχειρες να ξεχωρίζουν ελαφρά από αυτά. Δεν είχε ουρά, ενώ τα πόδια του με δυνατούς μηρούς, κατέληγαν σε πέλμα γύρω στα τριάντα εκατοστά, φαρδύ μπροστά με μεγάλα δάχτυλα και πιο αδύνατα πίσω. Ήταν ένα αρσενικό πλάσμα. Ένα πλάσμα που έδινε την εντύπωση ενός μεγαλόσωμου, δυνατού, άσχημου ανθρώπου, με το σώμα του σκεπασμένο από πυκνό στρώμα τρίχας.

Οι επιστήμονες συνέλεξαν από την ευρύτερη περιοχή μεγάλο αριθμό από τρίχες ζώων και προχώρησαν σε λεπτομερή τους ανάλυση στο εργαστήριο. Ο Le Jian, ένας πολύ σημαντικός επιστήμονας και γραμματέας της επιτροπής που συγκροτήθηκε για την μελέτη του Yeren, μιλώντας στους New York Times ανέφερε ότι μελετήθηκαν στο μικροσκόπιο οκτώ δείγματα από τρίχες ανθρώπων, πιθήκων, αιγών, χοίρων, αρκούδας κλπ. Τα δείγματα έδειξαν ότι τα άγριο πλάσμα που βρέθηκε στο επίκεντρο των ερευνών ήταν κάτι ανάμεσα σε άνθρωπο, αρκούδα και πίθηκο. Μελετώντας τα δείγματα από διάφορες περιοχές της Κίνας, οι φυσικοί στο πανεπιστήμιο Fudan διαπίστωσαν ότι το ποσοστό του σιδήρου στον ψευδάργυρο ήταν 50 φορές περισσότερο από αυτό που βρέθηκε στην ανθρώπινη τρίχα και 7 φορές στην τρίχα των ήδη αναγνωρισμένων πιθηκοειδών. Ο Poirer και ο Greenwell υποστηρίζουν ότι κάποιες τρίχες που πιθανόν προέρχονται από το Yeren αποκαλύπτουν ένα ανώτερο, ξεχωριστό είδος πιθηκοειδούς, που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε παρατηρηθεί ούτε προσδιοριστεί. Μια άλλη ανεξάρτητη έρευνα και ανάλυση των δειγμάτων έδωσε παρόμοια συμπεράσματα.

Στην ανατολική Κίνα οι βιολόγοι χρησιμοποίησαν για την εξέταση δειγμάτων ένα προηγμένης τεχνολογίας ηλεκτρονικό μικροσκόπιο του πανεπιστημίου Fudan που έδινε ακριβής και λεπτομερής αναλύσεις. Τα δεδομένα συγκρίθηκαν με τρίχες ανθρώπων και πιθηκοειδών, και βγήκε και εδώ ανάλογο συμπέρασμα. Πρόκειται για ένα άγνωστο πιθηκοειδές, που όμως έχει πολύ μεγάλη μορφολογική συγγένεια με τον άνθρωπο. Η ανακάλυψη αυτή και η ανακοίνωσή της ήταν εντυπωσιακή αν και αναμενόμενη, αφού στην ουσία επιβεβαίωνε τις τόσες περιγραφές και μαρτυρίες των αυτόπτων μαρτύρων.

Οι ζωολόγοι αφού αρχικά επεσήμαναν τον κίνδυνο να υπάρξει μια κερδοσκοπική εκμετάλλευση του θέματος όπως έκαναν κάποιοι με τον Bigfoot, υποστήριξαν ότι κατά την γνώμη τους πρόκειται για επιβίωση ενός είδους γιγαντοπίθηκου. Ενός γιγαντιαίου, δίποδου πιθήκου, που φαινομενικά είχε εκλείψει από την Κίνα πριν 300.000 χρόνια ύστερα από μια εξελικτική πορεία 8 εκατομμυρίων ετών. Ήταν λοιπόν πολύ πιθανόν, και τα στοιχεία συνηγορούσαν σ΄ αυτό ότι αυτή η εξαφάνιση δεν είχε συμβεί. Oi Poirier και Greenwell σε άρθρο τους έγραψαν ότι το γιγαντιαίο panda που είναι εξίσου παλαιό ζώο μοιράζεται τον ίδιο βιότοπο με το πλάσμα που αναζητούν και μάλιστα ανακαλύφθηκε μόλις το 1869.

ΜΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ

Για την εξακρίβωση της ύπαρξης του Yeren οργανώθηκαν διάφορες αποστολές, κυρίως από την επιστημονική κοινότητα. Το 1993, από το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μαίου έως το πρώτο του Ιουνίου ( συνολικά 17 μέρες ), οργανώθηκε μια αποστολή αναζήτησης από την Ιαπωνική τηλεόραση, προκειμένου να συγκεντρωθεί υλικό για ένα ντοκιμαντέρ γύρω από το θέμα αυτό. Ο τόπος της αποστολής ήταν το βουνό Yuan Bau, της αυτόνομης περιοχής Kwangsi Chuang στην νότια Κίνα. Εκεί ανάμεσα στα άλλα θα έπαιρναν συνέντευξη από δύο ντόπιους της φυλής Miao που ήταν μάρτυρες της εμφανίσεως του Yeren. Στην αποστολή συμμετείχαν δέκα κινέζοι, τρεις επιστήμονες από την Ταιβάν, το πενταμελές συνεργείο της Ιαπωνικής τηλεόρασης, ένας Αμερικανός δημοσιογράφος, ένας επίσης Αμερικανός ανθρωπολόγος, όπως και 15 μέλη της φυλής Miao για την μεταφορά των αποσκευών. Αρχικός σκοπός το Yeren, αλλά παράλληλα οι Ταιβανέζοι επιστήμονες θα έκαναν μελέτες και συγκεντρώσεις στοιχείων για την χλωρίδα, την πανίδα και την ανθρώπινη δραστηριότητα στην περιοχή. Ο παλαιοντολόγος - ανθρωπολόγος Zhou Guoxing του μουσείου φυσικής ιστορίας του Πεκίνου ήταν ο επικεφαλής. Υπεύθυνος του τηλεοπτικού συνεργείου ήταν ο Keiko Yamada, ενώ τον σπουδαίο και ανεκτiμητο ρόλο του μεταφραστή σε Ιαπωνικά - Κινέζικα - Αγγλικά είχε ο Kanako Onishi. Το όλο υλικό επεξεργάστηκε και μονταρίστηκε στις ΗΠΑ, ενώ σαν ντοκιμαντέρ έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε Ιαπωνική αρχικά έκδοση το 1996.

Η ομάδα άφησε το άνετο ξενοδοχείο της πόλης Liu Zhou που διανυκτέρευσε , και με ένα μικρό λεωφορείο κινείται προς βόρεια ( σε σχέση με το σημείο που βρισκόταν). Με στάσεις για ανεφοδιασμό, και κινούμενοι σε δρόμους που όλο και δυσκόλευαν μια και διέσχιζαν αγροτικές απομακρυσμένες περιοχές, ύστερα από έξι ώρες και 300 χιλιόμετρα διαδρομή φτάνουν με την δύση του ήλιου σε ένα παραδοσιακό χωριό της φυλής των Miao.Ένα χωριό ελάχιστα επηρεασμένο από τον σύγχρονο πολιτισμό όπου και διανυκτερεύουν.
Τις επόμενες τρεις μέρες κατευθύνονται με τα πόδια προς το πιο απομακρυσμένο χωριό που βρισκόταν σε μεγάλο υψόμετρο στη νότια πλευρά του βουνού Yuan Bau. Διανυκτέρευαν στα ενδιάμεσα χωριά ενώ έμειναν εντυπωσιασμένοι από την φιλική διάθεση και φιλοξενία των κατοίκων. Οι εγκαταστάσεις και τα σπίτια βρίσκονταν σε πρωτόγονη κατάσταση. Η πεζοπορία είχε αρκετές δυσκολίες αλλά και επικινδυνότητα αφού γινόταν μέσα από μικρά πέτρινα μονοπάτια (πλάτους 15 - 30 εκ. ), φτιαγμένα στο βουνό, αλλά και σε άλλα άβατα σημεία απότομων πλαγιών και κλίσεων που θα μπορούσαν να αποβούν μοιραίες σε κάθε απρόσεκτη κίνηση.
Ένας από τους στόχους ήταν να πάρουν συνέντευξη από δύο άτομα της φυλής Miao, που σύμφωνα με τις πληροφορίες είχαν δει Yeren λίγους μήνες πριν. Ο Zhou Gouxing που είχε την ευθύνη αυτής της αποστολής, θα εξέταζε τα στοιχεία, τα σημεία και τα περιστατικά από αυτές τις αναγνωρίσεις.
Χρησιμοποιήθηκε φυσικά μεταφραστής αφού ούτε ο Guoxing ήξερε την διάλεκτο των Miao, αλλά ούτε αυτοί Κινεζικά. Το Ιαπωνικό συνεργείο κατέγραφε κάθε σημείο των συνεντεύξεων αλλά και όλες τις δραστηριότητες της αποστολής.
Από τις συνεντεύξεις των δύο μαρτύρων προέκυψαν τα ακόλουθα :
Οι θεάσεις αφορούσαν δύο ξεχωριστά πλάσματα που και στις δύο περιγραφές το ύψος τους ξεπερνούσε τα δύο μέτρα. Τα πόδια τους αναλογικά με το ανάστημά τους ήταν σαν του ανθρώπου ενώ τα χέρια τους ήταν κάπως μεγαλύτερα. Οι ώμοι τους αν και φαρδύτεροι σε σχέση με του ανθρώπου δεν ήταν εξαιρετικά μεγάλοι. Αντίθετα εντυπωσιακά μεγάλα ήταν τα πρόσωπά τους. Ένας από τους μάρτυρες μάλιστα στάθηκε ιδιαίτερα σε αυτό τονίζοντας το ύψος και το πλάτος των προσώπων που τα χαρακτήρισε επιβλητικά και του προξένησαν φόβο. Το επίπεδο του πηγουνιού τους ήταν πάνω από τους ώμους ένα χαρακτηριστικό ανθρώπινο γνώρισμα. Η μύτη τους προεξείχε κάπως, ενώ αυτό που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι το μέτωπό τους μεγάλωνε πάνω από τα μάτια ( κατεύθυνση προς τα πάνω ), παρά προς τα πλάγια ( προς του ώμους ). Το δεύτερο είναι χαρακτηριστικό των γορίλων για τους οποίους οι μάρτυρες γνώριζαν. Οι κοιλιά δεν προεξείχε, ενώ από τις περιγραφές βγήκε το συμπέρασμα ότι ήταν δύο αρσενικά πλάσματα.

Η πιο άμεση επαφή ήταν αυτή του μάρτυρα που υποστήριξε ότι το πλάσμα πλησίασε την πόρτα του σπιτιού του που βρισκόταν στην άκρη του χωριού, και το αντίκρισε σε απόσταση μόλις 3 μέτρων. Για λίγα δευτερόλεπτα το πλάσμα τον επεξεργάστηκε πριν γυρίσει και απομακρυνθεί προς το δάσος.

Η δεύτερη αναγνώριση έγινε από πιο μακρινή απόσταση, και αφορούσε ένα αρχικά σκυμμένο Yeren που αφού αντιλήφθηκε τον μάρτυρα σηκώθηκε κατακόρυφα και τον παρατηρούσε. Ο μάρτυρες μιμήθηκε στην συνέχεια τον τρόπο που απομακρύνθηκε το πλάσμα χωρίς να κάνει πλήρη κίνηση των ποδιών του, αλλά κατά κάποιο τρόπο τα έσερνε στο έδαφος. Η εκτίμηση ήταν ότι μάλλον προσπαθούσε με αυτό τον τρόπο να ανέβει την πλαγιά στο σημείο που απομακρυνόταν και παραμέριζε την βλάστηση που το εμπόδιζε.

Κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών, στις έρευνές του, ο Zhou Guoxing ήταν περισσότερο δύσπιστος στις πληροφορίες που έφταναν σ΄ αυτόν και αφορούσαν εμφανίσεις Yeren. Θεωρούσε ότι πολλές από αυτές ήταν ανύπαρκτες και απλά οι " μάρτυρες " αυτοί έλεγαν αυτά που οι ερευνητές θα ήθελαν να ακούσουν. Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση ήταν απόλυτα βέβαιος ότι οι δύο μάρτυρες της φυλής Miao περιέγραφαν αυτά ακριβώς που είχαν δει πραγματικά. Οι άνθρωποι στην περιοχή αυτή είναι γνωστοί για την τιμιότητά τους. Ειδικά στις πιο " πρωτόγονες " περιοχές, όπως η συγκεκριμένη. Ακόμα ήταν γνωστό ότι η τοπική λαογραφία απαγόρευε στους κατοίκους να αναφερθούν στο yeren. Οι μάρτυρες αυτοί το αγνόησαν εντελώς, Και το γεγονός ότι το μόνο που είχαν να κερδίσουν στην όλη αυτή ιστορία ήταν μια απλή αναφορά του ονόματός τους, αυτό είναι ένα ισχυρό κίνητρο για να θεωρηθούν ειλικρινής και πραγματικές οι περιγραφές τους.

Οι παραπάνω περιγραφές δεν ταυτίζουν απόλυτα το Yeren με τον Sasquatch ( Bigfoot) στον Καναδά, αφού αυτό ( το Yeren ) είναι κοντύτερο και παράλληλα υπάρχει κάποια διαφορά στο τρίχωμα και στο μέτωπο. Αυτό όμως δεν είναι αιτία να μην συγκαταλέγονται στην κατηγορία των δίποδων ανθρωπόμορφων πλασμάτων. Ο Frank E. Poirier ένας από τους κυριότερους ερευνητές αυτών των πλασμάτων, τα αντιμετωπίζει ναι μεν σαν μια ξεχωριστή κατηγορία αλλά και με τα περιθώρια διαφοροποιήσεων μεταξύ τους που προκύπτει από την εξέλιξη των ειδών και την προσαρμογή τους στις διάφορες συνθήκες.

Στους δύο μάρτυρες της φυλής Miao επιδείχθηκε μέσω μια μικρής φορητής οθόνης το γνωστό αν και από πολλούς αμφισβητούμενο φίλμ του Paterson του 1967. Αυτοί υποστήριξαν ότι έβλεπαν ένα πλάσμα σχεδόν παρόμοιο με αυτά που είχαν αντικρίσει. Μίλησαν όμως για το διαφορετικό χρώμα του τριχώματος και την πιο επιβλητική παρουσία του Bigfoot ( λόγω του όγκου του ). Στην ουσία αυτό που αποκόμισαν οι μάρτυρες ( στους οποίους επιδείχθηκε πολλές φορές η ταινία ), ήταν ότι αντίκριζαν δύο βαριούς τριχωτούς όγκους , με φαρδιές πλάτες και δυνατά χέρια, που μπορεί να είχαν πάρα πολλά χαρακτηριστικά με τον άνθρωπο, οι κινήσεις τους όμως και ειδικά το περπάτημά τους τα ξεχώριζε από αυτόν.

Οι εκτιμήσεις που υπάρχουν αυτή την στιγμή, μιας και οι έρευνες δεν έχουν σταματήσει, είναι ότι αργά ή γρήγορα οι επιστήμονες θα μπορέσουν να έχουν μια πιο ξεκάθαρη εικόνα γύρω από το Yeren. Και αυτό γιατί ευελπιστούν ότι μέσα από τις αναζητήσεις τους που γίνονται με τρόπο πιο πειθαρχημένο και προγραμματισμένο, θα μπορέσουν να φτάσουν στους βιοτόπους του, χωρίς να το αναγκάσουν να τους εγκαταλείψει, παίρνοντάς μαζί του την ευκαιρία να το ανακαλύψουν. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα σημεία που το αναζητούν είναι σημεία εντελώς απρόσιτα, οι καιρικές συνθήκες απρόσμενες και οι κίνδυνοι πολλοί. Κάτι που αναγκάζει τους ερευνητές να μην απομακρύνονται για πολύ καιρό από τις βάσεις των εξορμήσεών και εφοδιασμού τους. Το μέλλον θα δείξει κατά πόσο θα μπορεί το Yeren, ο Wildman ( ο αγριάνθρωπος ) της Κίνας να κρατά κρυφά τα μυστικά της ύπαρξής του...

http://www.supernatural.gr/files_yeh_ren.htm

Από Kariatida στις 10/3/2006 17:13


Bunyips

Τα bunyips είναι μυθικά πνεύματα ή οντότητες των Αβορίγινων της Αυστραλίας. Τα bunyips στοιχειώνουν ποτάμια, έλη, ρυάκια και ποταμόλιμνες. Ο κύριος σκοπός της ζωής τους είναι να προκαλούν νυχτερινό τρόμο με τον να τρώνε ανθρώπους ή ζώα της περιοχής τους. Είναι ξακουστά για τις τρομακτικές μουγκριτές κραυγές τους τη νύχτα και είναι γνωστό πως τρομάζουν τους Αβορίγινες σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην πλησιάζουν μια υδάτινη πηγή από φόβο μην τους καταβροχθίσουν.

Υπάρχουν πολλές αναφορές από λευκούς εποίκους που είδαν bunyips, οπότε και οι κρυπτοζωολόγοι μπορεί να τα ψάχνουν ακόμα. Μάλλον όμως θα έχουν κάποιο πρόβλημα στο να τα εντοπίσουν μιας και οι φυλές των Αβορίγινων δεν δίνουν όλες την ίδια οπτική περιγραφή. Κάποιες λένε πως το bunyip μοιάζει με ένα μεγάλο φίδι με γενειάδα και χαίτη. Άλλες λένε πως μοιάζουν με τεράστια τριχωτά μισο-ανθρώπινα κτήνη με μακρύ λαιμό και κεφάλι πουλιού. Όπως και να' χει, οι περισσότεροι Αυστραλοί τώρα, θεωρούν την ύπαρξη των bunyips μυθική. Κάποιοι επιστήμονες πιστεύουν πως το bunyip που τρομοκράτησε τους εποίκους ήταν ένα πραγματικό ζώο, το διπρωτόδοντον (diprotodon), που έχει εξαφανιστεί εδώ και 20,000 χρόνια.

Σύμφωνα με τον Oodgeroo Noonuccal (Kath Walker) στο Stradbroke Dreamtime, το bunyip είναι ένα κακό ή τιμωρό πνεύμα από τον Ονειρόχρονο των Αβορίγινων. Σήμερα το bunyip παρουσιάζεται στην Αυστραλιανή παιδική λογοτεχνία και κάνει και κάποιες εμφανίσεις σε διάφορα διαφημιστικά σπότ.

http://www.skepdic.gr

Από Kariatida στις 10/3/2006 17:24


Τον Μάιο του 1985 το περιοδικό ¨Σπούτνικ¨ ανέφερε ένα περιστατικό στο χωριό Τσίλμα της Πετσόρα, στη βορειοδυτική Σοβιετική Ένωση σύμφωνα με το οποίο έξι αγόρια και δύο ενήλικες την ώρα που μαζεύανε στάχυα είδανε δύο ανθρωπόμορφες φιγούρες στην απέναντι όχθη του ποταμού. Μοιάζανε με ανθρώπους αλλά δεν φορούσανε ρούχα και το σώμα τους ήταν καλυμμένο με τρίχες. Ήτανε περίπου δύο μέτρα ψηλοί και αφήσανε τεράστια χνάρια τα οποία ήταν κάτι ανάμεσα σε χνάρια ανθρώπου και αρκούδας (χαρακτηριστικό ήτανε ότι το χοντρό του δάχτυλο προεξείχε αρκετά από τα υπόλοιπα). Αρκετά χρόνια νωρίτερα, το 1961 ο γεωλόγος Βλαντιμίρ Πουσκάνεφ διηγείται μία ιστορία στην Σοβιετική Τάιγκα στην περιοχή του βουνού Ομπ. Τα σκυλιά ενός οδηγού μυρίστηκαν κάτι και γαβγίσανε ανήσυχα. Σε λίγο όμως υποχωρήσανε τρομαγμένα και πρόβαλλε η σιλουέτα ενός τεράστιου 'άνθρώπου'. Το σώμα του ήταν καλυμμένο από κοντό πυκνό τρίχωμα, το πρόσωπο του ήτανε τόσο σκοτεινό που δεν ξεχώριζαν τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, είχε παράξενα μακριά χέρια και περπατούσε με παράξενο κυματιστό τρόπο σαν να έστριβε τα πόδια του σε κάθε βήμα του. Μία άλλη περίπτωση ήτανε αυτή της δασκάλας Μαρία Σενκίνα στην πόλη Σάλενχαρτ. Σύμφωνα με την μαρτυρία της όταν ήτανε είκοσι χρονών, σε μία εκδρομή για κυνήγι με τον πατέρα της έμειναν στο σπίτι ενός ντόπιου κυνηγού ο οποίος τους ρώτησε αν ήθελαν αν δουν τον 'άνθρωπο του δάσους'. Δεχτήκανε και ο κυνηγός τους πήγε μέσα στο δάσος. Σε λίγη ώρα τα σκυλιά αρχίσανε να γαβγίζουν και σε περίπου εκατό μέτρα φάνηκε ο 'άνθρωπος του δάσους', ένα πανύψηλο ανθρωπόμορφο πλάσμα. Ο κυνηγός μάλιστα τους είπε ότι κάθε χρόνο το πλάσμα ερχότανε στην περιοχή και ο ίδιος για να ανταποδώσει την επίσκεψη του άφηνε ωμό κρέας.

http://www.esagogi.com



================



Πειραματική δημιουργία εμβρύου μεικτού φύλου.

Στην πειραματική δημιουργία εμβρύου μεικτού φύλου προχώρησε ομάδα επιστημόνων από τις ΗΠΑ, με στόχο να διερευνηθεί κατά πόσο τα υγιή κύτταρα ενός εμβρύου μπορούν να εμφυτευθούν επιτυχώς σε ένα δεύτερο ελαττωματικό έμβρυο. Σύμφωνα με το BBC, στα πειράματα επιστημόνων από τα Κέντρα Ανθρώπινης Αναπαραγωγής της Νέας Υόρκης και του Σικάγο χρησιμοποιήθηκαν έμβρυα από εκτρώσεις.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις τα εμφυτευμένα κύτταρα πολλαπλασιάζονται και εξαπλώνονται στο χιμαιρικό έμβρυο. Οι επιστήμονες ελπίζουν ότι η εμφύτευση ακόμη και μικρής αναλογίας κυττάρων υγιούς εμβρύου μπορούν ενδεχομένως να αποτρέψουν την εκδήλωση συγκεκριμένων γενετικών ανωμαλιών.

Μετά την κατακραυγή της ομάδας αυτής των επιστημόνων για παραβίαση του κώδικα ηθικής, οι ίδιοι δήλωσαν πως δεν υπήρξε ποτέ πρόθεση να εξελιχθεί η ανάπτυξη του εμβρύου μεικτού φύλου, το οποίο και καταστράφηκε λίγες ημέρες μετά τη δημιουργία του. Όμως, όπως και να έχει, πολλοί επιστήμονες τόνισαν ότι η ιδέα είναι απόλυτα λανθασμένη, επισημαίνοντας ότι δεν πρέπει να επιτραπεί η συνέχιση των σχετικών ερευνών ούτε και στα ζώα.

http://www.supernatural.gr/news_embryon.htm


========


Πώς τα κουνούπια επιλέγουν τα θύματά τους;

Τα κουνούπια γνωρίζουν πώς να μας ανιχνεύουν μέσα στο σκοτάδι το πιο απόλυτο χάρη σε ένα πολύ ανεπτυγμένο σύστημα υπέρυθρων ακτινοβολιών, αλλά εν μέρει χάρη στην ενισχυμένη τους ... όσφρηση. Ποιες είναι όμως οι μυρωδιές που τα έλκουν περισσότερο;

Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι αγαπημένη μυρωδιά των κουνουπιών προερχόταν από το δέρμα ανθρώπων πλούσιο σε χοληστερίνη αλλά και σε Βιταμίνη Β.
Έλκονται επίσης σε πολύ μεγάλο βαθμό από άτομα των οποίων το δέρμα απελευθερώνει πολύ ανθρακικό αέριο.

http://www.supernatural.gr/news_mustiques.htm


--

Παμπάλαιο τόπικ της Νένας μας...
Το'χε ξεχάσει κι ο Θεός, μα ω του θαύματος, το θυμήθηκα εγώ

ας το εμπλουτίσουμε λίγο με μια μέδουσα φρικιό

Διαβάζοντας παραπάνω για τα Windigo, μου ήρθε στο μυαλό μια πρόσφατη είδηση που πέρασε στα ψιλά. Σε πολυσύχναστο δρόμο στο Μαϊάμι, παρατηρήθηκε ένας άνδρας να τρώει το πρόσωπο ενός άλλου άνδρα, αδιαφορώντας για τους περαστικούς που τον έβλεπαν. Ανατριχιάστε ελεύθερα...


Σοκ προκαλεί περιστατικό ανθρωποφαγίας σε πολυσύχναστο δρόμο του Μαϊάμι

Ένας γυμνός άνδρας βρέθηκε στο Μαϊάμι της Φλόριντα, να τρώει το πρόσωπο ενός άλλου γυμνού άνδρα. Ο άνδρας γρύλισε σε αστυνομικό, πριν πέσει νεκρός από τα πυρά του.
Σύμφωνα με πληροφορίες, αστυνομικός ζήτησε από τον άνδρα να απομακρυνθεί, αλλά όταν εκείνος συνέχισε να τρώει το θύμα του, τότε εκείνος άνοιξε πυρ, σκοτώνοντάς τον.

Οι Αρχές εκτιμούν ότι η κατανάλωση ναρκωτικών ουσιών έχει σχέση με το συμβάν, το οποίο έλαβε χώρα το απόγευμα του Σαββάτου σε πολυσύχναστο δρόμο.
Τοπικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι έλειπε περίπου το 75% του προσώπου του θύματος.

Ένας ποδηλάτης πέρασε από το σημείο, είδε τα αίματα και τον άνδρα. «Του είπα να φύγει» είπε ο Λάρι Βέγκα στο WSVN Fox 7. «Ο τύπος συνέχιζε να τρώει τον άλλο, σκίζοντας το δέρμα του» είπε ο ποδηλάτης.
Όταν ο αστυνομικός του είπε να απομακρυνθεί, ο δράστης γύρισε και μασώντας ακόμα ένα κομμάτι σάρκα, γρύλισε στον αστυνομικό.
Το θύμα φαίνεται ότι ήταν άστεγος. Νοσηλεύεται στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση.

Το βίντεο πού ακολουθεί,προέρχεται από το "Animal Planet".
Παρουσιάζει ψαράδες,οι οποίοι,ανασύροντας τα δίχτυα τους
τρομάζουν,καθώς διαπιστώνουν πως έχει πιαστεί
ένα παράξενο πλάσμα.

AROTRIS έγραψε:Το βίντεο πού ακολουθεί,προέρχεται από το "Animal Planet".
Παρουσιάζει ψαράδες,οι οποίοι,ανασύροντας τα δίχτυα τους
τρομάζουν,καθώς διαπιστώνουν πως έχει πιαστεί
ένα παράξενο πλάσμα.

Καραfake αλλά ευχαριστώ για το ψάξιμο και την ενημέρωση. Keep up the good work.

Αλλο παλι και τουτο,τι τρυκ να ειναι αυτο τωρα!!

Υπαρχει ενα βιντεο που βρισκει το τραπουλοχαρτο που σκεφτεσε.Απιστευτο....
http://www.youtube.com/watch?v=ULk9wRwzzpg&feature=plcp

ένα πιο παλιό βίντεο








..όπως επίσης και αυτό






Ίσως να έχει σχέση με τη Βιοενέργεια

Ισως και ολα να ειναι κολπο

όπως είπες ...< ίσως> . Μιας και αποτελούμαστε από άτομα/ενέργεια που δίνουν ανθρώπινη μορφή όλα είναι εφικτά

Μούφα είναι τα βίντεο παιδιά,ο ένας είναι απλώς ταχυδακτυλουργός και τα παιδιά είναι στημένο

αυτό
εκτός του ότι δεν είναι μούφα είναι και πολύ διασκεδαστικό.

Eίδα στις ειδήσεις σήμερα για έναν τύπο στην Αγγλία που περπάτησε πάνω στον Τάμεση. Το λιμενικό τον σταμάτησε πριν φτάσει από τη μία όχθη στην άλλη, όπως σχεδίαζε εξ' αρχής, κι έτσι δεν θα μάθουμε ποτέ τι/πώς/πού/γιατί.

Έχει αναρτηθεί στην προηγούμενη...σελίδα...

.../viewtopic...#p181512

Υπάρχει θέμα το οποίο θέλει πολύ συζήτηση για το τι είναι αληθές και τι όχι,ποιες είναι οι δυνάμεις του ανθρώπου και ποιες έχουν υποστεί επεξεργασία, ώστε να δείχνει αληθοφανές ενώ στην ουσία δεν είναι...Αν όντως ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνατότητες,τις λεγόμενες Υπερφυσικές,που τις έχει,τότε αυτόματα καταρρέει και η ιστορία του Ιησού,δεν θα είναι ο μόνος που περπάτησε στη θάλασσα,όπως επίσης θα καταρρεύσουν και πολλές άλλες θεωρίες...Να τι έκανε το Χόλιγκουντ ,τα μπέρδεψε....και άντε εσύ φίλε/η να βγάλεις άκρη .

απο τες αγαπημενες μου εκπομπες στην τιβι ηταν στο ΕΤ3 - το συμπαν που αγαπησα, οπου ο καθηγητης Δανεζης με την παρεα του ανελυε θεματα αστροφυσικης κατα τροπον ευληπτο χωρις να απαιτειται απο τον θεατη η κατοχη διδακτωρικου στις διαφορικες εξισωσεις


σημερα στο ΕΤ3 στας ενδεκα και 45 εχει την εκπομπη του ιδιου---πως βλεπω τον κοσμο ..καπως ετσι και ασχολειται με θεματα
αθρωπινης αντιληψης...μεταξυ του αισθητου και πραγματικου...

πορωση

PELTASTIS VARNAVAS έγραψε:απο τες αγαπημενες μου εκπομπες στην τιβι ηταν στο ΕΤ3 - το συμπαν που αγαπησα, οπου ο καθηγητης Δανεζης με την παρεα του ανελυε θεματα αστροφυσικης κατα τροπον ευληπτο χωρις να απαιτειται απο τον θεατη η κατοχη διδακτωρικου στις διαφορικες εξισωσεις


σημερα στο ΕΤ3 στας ενδεκα και 45 εχει την εκπομπη του ιδιου---πως βλεπω τον κοσμο ..καπως ετσι και ασχολειται με θεματα
αθρωπινης αντιληψης...μεταξυ του αισθητου και πραγματικου...

πορωση

“Έτσι βλέπω τον Κόσμο” – με τους Μάνο Δανέζη (Επίκουρος καθηγητής αστροφυσικής Παν. Αθηνών) και τον Στράτο Θεοδωσίου (Αστροφυσικός,αναπληρωτής καθηγητής Παν. Αθηνών)