Ιδεογραφήματα

Εισαγωγικό σημείωμα.

Στην ιστορία η ανθρωπότητα ακολουθεί περιόδους ανάπτυξης αλλά και κύκλους καταστροφών.
Επιζήμιων καταστροφών που την σέρνουν πίσω ξανά και ξανά μέχρι να πάρει το μάθημα της.
Όπως πάντα, έτσι και στην δική μας εποχή αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο της οπισθοδρόμησης
ως αποτέλεσμα ενός στρεβλού πολιτισμού όπου οι αξίες του βασίζονται σε λανθασμένες παραδοχές
ως αποτέλεσμα της άγνοιας ή και από σκοπιμότητες. Ενός πολιτισμού υλικών αξιών όπου επιβάλει
την αξιολόγηση των πάντων με βάση κάποια αυθαίρετα, επινοημένα, ανύπαρκτα οικονομικά κριτήρια.
Όπως πάντα, έτσι και στην δική μας εποχή υπάρχει η ανάγκη να τεθούν οι βάσεις ενός νέου πολιτισμού
που θα έχει απομυθοποιήσει την ως σήμερα θεοποιημένη αξία της ύλης και τον παραγώγων της.
Γι αυτό τον σκοπό θα χρειαστεί να προσεγγίσουμε αποσιωπημένες ή παρεξηγημένες αλήθειες
παραδεχόμενοι πως τα πράγματα γύρω μας δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται και πως αυτός ο κόσμος
είναι ένας κόσμος παραμορφωμένων ειδώλων σαν εικονική πραγματικότητα της οποίας
θα αναγκαστούμε να εντοπίσουμε τις αόρατες αιτίες της ύπαρξης της. Θα χρειαστεί να προσεγγίσουμε
μια κρυμμένη ή ξεχασμένη πραγματικότητα δια μέσου της αναγνώρισης του εαυτού μας.
Θα πρέπει να είναι ένας πολιτισμός όπου οι πολίτες του θα έχουν ανεπτυγμένη την επίγνωση εαυτού.
Μέχρι τώρα οι θρησκείες με τον δογματισμό τους και η θεωρητική φιλοσοφία δεν κατάφεραν
να αναχαιτίσουν την παντοδυναμία της ύλης, δηλαδή και την πίστη μας στην νομισματική οικονομία.
Δεν τα κατάφεραν ίσως γιατί δεν μπορούσαν να αποδείξουν σε εμάς τους άπιστους Θωμάδες
την αντικειμενικότητα των ισχυρισμών τους. Στον άνθρωπο του σήμερα έχει μείνει μια ακόμη ευκαιρία.
Του έχει απομείνει ένα τελευταίο σύστημα που ίσως μπορέσει να μας πείσει, ..που ίσως καταφέρει
(λόγο της φύσης του) να μας αποδείξει πως ο δρόμος για την αποφυγή των κυκλικών
επαναληπτικών εποχών καταστροφής ή οπισθοδρόμησης είναι η αυτογνωσία.
Το βάρος αυτό καλείται πλέον να σηκώσει η επιστήμη, η οποία με την μεθοδολογία της
(δηλαδή την μαθηματική και πειραματική απόδειξη) ίσως μας καθαρίσει τα μάτια
και αντιληφτούμε το αδιέξοδο matrix στο οποίο βρεθήκαμε και συντηρούμε άθελα μας.
Αυτό πρέπει να το καταφέρουμε πριν το σήμερα μας προσπεράσει ξανά ανεπιστρεπτί.
Η ακόλουθη εργασία είναι μια προσπάθεια συλλογής επιστημονικώς αποδεδειγμένων
και λογικά αιτιολογημένων παραδοχών, ταξινομημένων με τρόπο που επιδιώκει την μεταφορά
της αντίληψη μας για τον εαυτό και τον κόσμο, σε μια περισσότερο διευρυμένη κατάσταση.



Αυτή την στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις, βρίσκεται σε εξέλιξη μια επόμενη εργασία
που θα αποτελέσει την φυσική συνέχεια αυτής, στην οποία θα εξετάζονται και ‘περιοχές’
πολύ πέρα από το άμεσα ή έμμεσα αισθητό μας σύμπαν.

Περιττός ο οποιοσδήποτε πρόλογος μου,
όταν έχουν προηγηθεί σε αυτόν εδώ τον ιστοχώρο, κείμενα και σχολιασμοί δυνατοί,
που έχουν πάρει την αντίληψη μας από το χέρι, και την έχουν ξεναγήσει σε περιοχές,
πολύ κοντά στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης,
εξετάζοντας πότε τον εσωτερικό μας κόσμο, και πότε το εξωτερικό μας περιβάλλον.
Και αυτή τη φορά, θα κινηθούμε στο ίδιο μοτίβο, εμβαθύνοντας όσο είναι δυνατό,
σε λεπτομέρειες που αφορούν τον εξωτερικό μας περιβάλλοντα χώρο και χρόνο,
λεπτομέρειες ελπίζω όχι κουραστικές.





Το πόνημα αυτό θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο «Εξετάζοντας το matrix»
γιατί είναι μια προσέγγιση, στις δομές που συνθέτουν τον κόσμο μας.
Χωρίζεται σε δυο βασικές ενότητες.
• Στην πρώτη παραθέτονται κάποιες μαθηματικά επιβεβαιωμένες,
και πρακτικά επαληθευμένες, ανακαλύψεις μας.
Πρόκειται για ανακαλύψεις που.. είτε οι περισσότεροι τις αγνοούμε,
είτε τις έχουμε ξανακούσει, είτε μας φαίνονται λογικές,
είτε οι αισθήσεις μας μας κάνουν να τις αντιμετωπίζουμε με σκεπτικισμό,
είναι επαληθευμένες από επιστήμονες και η ύπαρξη τους δεν αμφισβητείται.





• Η δεύτερη ενότητα φιλοξενεί εμπνευσμένες ιδέες, που συνοψίζουν,
συνδυασμένα συμπεράσματα, των ανακαλύψεων της πρώτης ενότητας.
Πρόκειται για ιδέες, που δεν αντιβαίνουν σε αυτές και δίνονται ως τροφή για σκέψη.
Μπορεί να μην είναι επιβεβαιωμένες επιστημονικά,
μα αποτελούν ενδεχομένως μια καλή προσέγγιση της πραγματικότητας.
Είναι ιδέες που εκτός από τη συνέπια που παρουσιάζουν,
καταδεικνύουν και την κομψότητα που διέπει τον κόσμο μας.





Πριν προχωρήσουμε σε αυτές τις δυο ενότητες,
είναι σημαντικό να εμπεδώσουμε βαθιά μέσα στην συνείδηση μας,
πως οι πέντε ανθρώπινες αισθήσεις
δεν βοηθούν στην κατανόηση της πραγματικής δομής του κόσμου.





Το αντίθετο μάλιστα, προκαλούν σύγχυση εγκλωβίζοντας μας
σε μια ασφυκτικά μικρή φασματική περιοχή στην οποία έχουν πρόσβαση.
Οι αισθήσεις μας είναι κατά κάποιο τρόπο απατηλές
και δεν θα πρέπει να τις λαμβάνουμε υπόψη,
ούτε να ζητούμε από αυτές να επαληθεύσουν ή απορρίψουν
κάτι που μαθηματικά και πειραματικά, είναι αποδεδειγμένο.





Απατηλή για παράδειγμα είναι η αίσθηση της όρασης, που τόσο βασιζόμαστε σε αυτήν.
Αυτό που αναγνωρίζουμε ως χρώματα,
δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση που δημιουργείται στον εγκέφαλο μας, κάθε φορά που
ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία συγκεκριμένων μόνο συχνοτήτων φτάνει στο μάτι μας.
Τα χρώματα δεν είναι παρά ένα ‘καπρίτσιο’ θα λέγαμε, της φυσιολογίας του εγκέφαλου.





Την υποκειμενικότητα των αισθήσεων μας έρχεται να επιβεβαιώσει το φαινόμενο της «συναισθησίας».
Συναισθησία ονομάζεται η νευρολογική ανάμιξη των αισθήσεων.
Παραδείγματος χάρη, όταν λόγο της πάθησης αυτής,
τα οπτικά νεύρα από τα μάτια, καταλήγουν στο μέρος του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για την ακοή
και τα ακουστικά νεύρα από τα αυτιά, στο μέρος του εγκέφαλου που είναι υπεύθυνο για την όραση,
ο ασθενής ακούει τα χρώματα και τα σχήματα, ενώ αντίθετα βλέπει τους ήχους.





Ωστόσο, η μεγαλύτερη απατηλή μας αίσθηση, είναι πως ζούμε στον κόσμο της ύλης.
Και αυτό, γιατί το φαινόμενο της ύλης, απέχει στην πραγματικότητα αυτό που νομίζουμε.
Αυτό που αποκαλούμε ύλη, συνθέτεται από υποατομικά σωματίδια
όπου χαρακτηρίζονται από το ηλεκτρομαγνητικό τους φορτίο πρωτίστως,
και όχι από την μάζα τους, που είναι αμελητέα.
Ουσιαστικά πρόκειται, όπως συνηθίζω να λέω, για συμβόλαιο κατοχής χώρου.

2



Στην πρώτη ενότητα, που αφορά τις ανακαλύψεις του σύγχρονου ανθρώπου,
θα σταθούμε σε δυο θεωρίες που άλλαξαν ανεπιστρεπτί την εικόνα που είχαμε για τον κόσμο μας.
Πρόκειται για τις διάσημες, και το τονίζω, αποδεδειγμένες θεωρίες της σχετικότητας• ειδικής και γενικής.

Δυο από τις συνέπειες της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας του Αϊνστάιν (1905)
είναι το φαινόμενο της διαστολής του χρόνου και της συστολής του μήκους κατά την επιτάχυνση.

Η γενική θεωρία της σχετικότητας (1915) περιγράφει την γνωστή μας βαρυτική δύναμη
μέσω των καμπυλώσεων που προξενεί στον ιστό του χωροχρόνου η παρουσία ύλης.





Μην ανησυχείτε αν δεν θυμάστε ή αν δεν καταλαβαίνετε τι ακριβώς λένε αυτές οι δυο θεωρίες,
γιατί τα αποτελέσματα τους θα τα δούμε και εξετάσουμε σχολαστικά στη συνέχεια.
Απλά είναι χρήσιμο να ειπωθούν αρχικά κάποιες πληροφορίες, αν και ίσως κουραστικές,
ώστε να γίνει αντιληπτό πως δεν πρόκειται για φανταστικά σενάρια
αλλά για μια ακριβής περιγραφή της πραγματικότητας.





Οι συνδυασμένες συνέπειες αυτών των θεωριών, δηλαδή η διαστολή του ρυθμού
που κυλάει ο χρόνος κάποιου που επιταχύνεται ή βρίσκεται εντός βαρυτικού πεδίου,
μπορεί να προκαλούν πολύ μικρές, για τα δικά μας ανθρώπινα δεδομένα,
χρονικές διαφοροποιήσεις, μα αυτές είναι πέρα για πέρα υπαρκτές
και γι αυτό δεν θα πρέπει να τις αγνοούμε.

Γενικά δεν πρέπει να υποτιμούμε μικρές χρονικές διαφορές, που αρχικά μοιάζουν σε εμάς αμελητέες
γιατί έχουν ικανή και μετρίσιμη επίδραση, ακόμα και σε διάφορες καθημερινές μας δραστηριότητες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα όπου μικρές χρονικές διαφορές λαμβάνονται υπόψη,
είναι το σύστημα δορυφόρων GPS.





Να πούμε πως ο προσδιορισμός θέσης
επιτυγχάνεται με την τριγωνοποίηση των αποστάσεων, μεταξύ του δέκτη και των δορυφόρων.
Αποστάσεων, οπού ο δέκτης μπορεί και υπολογίζει, εκμεταλλευόμενο τις διαφορές χρόνου
άφιξης σε αυτόν, κάποιων εκπεμπόμενων σημάτων από τους δορυφόρους.
Είναι οι διαφορές χρόνου που προκύπτουν λόγο της μεταξύ τους απόστασης.
Πρακτικά αν το δούμε, μια λανθασμένη χρονομέτρηση, ενός χιλιοστού του δευτερολέπτου,
με την ταχύτητα μετάδοσης των ηλεκτρομαγνητικών σημάτων,
μεταφράζεται σε 300 χιλιόμετρα σφάλμα.





Για πρώτη φορά, χρονικές διαφορές που προκαλούνται από επιτάχυνση ή βαρύτητα
όπως περιέγραψε ο Αϊνστάιν με τις θεωρίες της σχετικότητας
επιβεβαιώνονται και για βαρυτικές διακυμάνσεις που προκύπτουν από ασήμαντες
υψομετρικές διαφορές πάνω στη Γη, μικρότερες του ενός μέτρου
δηλαδή και για μικρές επιταχύνσεις, κάτω των δέκα μέτρων ανά δευτερόλεπτο,
πράγμα που σημαίνει ότι άλλος χρόνος ισχύει στο κεφάλι μας και άλλος στα πόδια μας.
Αυτή η απόκλιση έχει υπολογιστεί χονδρικά, σε τρία μικροδευτερόλεπτα
ανά έτος, ανά χιλιόμετρο υψομετρικής διαφοράς.
Ερευνητές του Εθνικού Ινστιτούτου Προτύπων και Τεχνολογίας των ΗΠΑ
χρησιμοποιώντας δύο υπερσύγχρονα ατομικά οπτικά ρολόγια ακριβείας
που τοποθετήθηκαν σε υψομετρική διαφορά μόλις 33 εκατοστών, απέδειξαν
ότι αν κάποιος ζήσει επί 79 χρόνια σε υψόμετρο 33 εκατοστών ψηλότερο από κάποιον άλλο, ...





... θα γεράσει 90 δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου περισσότερο.

Όλοι μας δηλαδή, έστω και ελάχιστα, βιώνουμε το γνωστό παράδοξο των δυο διδύμων αδελφών.





Μιας υπόθεσης, αποδεδειγμένης και πειραματικά πλέον, που θέλει τον ταξιδευτή αδελφό
να παραμένει νεότερος σε σχέση με τον άλλον δίδυμο αδελφό του, λόγο επιβράδυνσης
της ροής του χρόνου, που προκλήθηκε στον πρώτο, από την επιτάχυνση του στον χώρο.

3



Πριν αρχίσει να ξεδιπλώνεται εμπρός στα διανοητικά μας μάτια, η μεγαλειώδης μαγεία του κόσμου μας,
είναι αναγκαίο να ειπωθούν λόγια βαρετά και να δοθούν περιγραφές που στην αρχή μοιάσουν περιττές.
Είναι οι επίσημες περιγραφές απλών εννοιών, όπως αυτή του χρόνου, του χώρου και της επιτάχυνσης.





Ο χρόνος εννοείται "η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων
στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο".
Γενικά χρόνος χαρακτηρίζεται η ακριβής μέτρηση μιας διαδικασίας από το παρελθόν στο μέλλον.





Ως χώρος γενικά στη φυσική, ονομάζεται το περιβάλλον που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο στην ιδέα
της απόστασης σε τρεις διαστάσεις, οπού συμβολίζονται με τρεις διευθύνσεις κάθετες μεταξύ τους.
Ας θυμόμαστε ότι η διεύθυνση του μήκους, του πλάτους και του ύψους διατηρούν το νόημα τους
εφόσον σχηματίζουν μεταξύ τους γωνία 90 μοιρών.





Η επιτάχυνση είναι μία θεμελιώδης έννοια στη φύση και εκφράζει το ρυθμό αλλαγής της ταχύτητας,
δηλαδή το πόσο γρήγορα αλλάζει η ταχύτητα ενός σώματος.





Η αλλαγή θέσης στον χώρο, από το σημείο Α στο σημείο Β, ενός σώματος
προϋποθέτει να αναπτυχθεί σε αυτό μια ταχύτητα. Απλοϊκά δηλαδή, προϋποθέτει και μια επιτάχυνση.
Η ειδική θεωρία της σχετικότητας καθιστά σαφές,
πως κατά την επιτάχυνση συντελείται υποχρεωτικά και συστολή του χρόνου.
Δηλαδή με απλά λόγια, κάθε φορά που ένα σώμα επιχειρώντας να μετακινηθεί στον χώρο επιταχυνθεί,
ο χρόνος γι αυτό το σώμα, θα κυλίσει πιο αργά.
Κάθε επιτάχυνση για την αλλαγή θέσης στον χώρο
εξαργυρώνεται με αντίστοιχη επιβράδυνση του ρυθμού που κυλά ο χρόνος.





Αρχίζουμε σιγά σιγά να καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ένας συσχετισμός
δυο πραγμάτων φαινομενικά τόσο διαφορετικών στην αντίληψη μας.
Ένας συσχετισμός του χώρου και του χρόνου, που όπως δείχνουν τα πράγματα, είναι απόλυτος.
Είναι δυο μεγέθη εξαρτώμενα, τόσο πολύ,
που δεν μπορεί να γίνει αναφορά στο ένα, χωρίς να λάβουμε υπόψη το άλλο.
Αυτά τα δυο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.
Στην πραγματικότητα είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Είναι οι δυο διαστάσεις της ίδιας κοσμικής δομής.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η στάθμη του ίδιου υγρού σε συγκοινωνούντα δοχεία.
Στάθμη, όπου όταν στο ένα δοχείο ανεβαίνει, στο άλλο δοχείο κατεβαίνει.
Αυτό το αδιαίρετο χωροχρονικό συνεχές αποτελεί την κοσμική δομή.





Σε αυτό το σημείο, θέλω να αναφερθώ στο οπτικοποιημένο παράδειγμα του ελαστικού υφάσματος.
Ένα τετράγωνο κομμάτι υφάσματος, από στημόνι και υφάδι,
οπού κάθε φορά που επιταχυνόμαστε στον χώρο,
είναι σαν να το τεντώνουμε από την μια του διάσταση κατά το μήκος λόγου χάρη.
Αυτό ως αποτέλεσμα έχει να μαζεύει, δηλαδή να συρρικνώνεται η άλλη, κάθετη του διάσταση,
το πλάτος, σαν να πρόκειται για την συστολή του χρόνου.

Αφού λοιπόν έγινε λίγο πιο κατανοητός, ο συσχετισμός του χρόνου με την επιτάχυνση στον χώρο,
που περιγράφει η ειδική θεωρία της σχετικότητας,
ας δούμε πως, η γνωστή μας βαρύτητα, περιγράφεται σαν καμπύλωση του χώρου,
από την γενική θεωρία της σχετικότητας.





Σε αυτήν δεν υπάρχει κάποια βαρυτική δύναμη που εκτρέπει τα αντικείμενα
από τις φυσικές ευθείες διαδρομές τους. Αντ’αυτού η βαρύτητα αντιστοιχεί
σε μεταβολές στις ιδιότητες του χωροχρόνου, το οποίο με τη σειρά του
αλλάζει τις πιο ευθείες-πιθανές διαδρομές που τα αντικείμενα θα ακολουθήσουν φυσικά.
Με απλά λόγια η βαρύτητα δεν επιβάλει στα αντικείμενα την αλλαγή της ευθύγραμμης πορείας τους,
αλλά κυρτώνει την ίδια την ευθεία.
Κυρτώνει τον χώρο στον οποίο τα αντικείμενα εξακολουθούν να κινούνται ευθύγραμμα.





Εάν εντός βαρυτικού πεδίου, δηλαδή σαν αυτό της γης που βρισκόμαστε τώρα,
πετάξουμε με το χέρι ένα πετραδάκι μακριά μας,
αυτό θα διαγράψει μια καμπύλη τροχιά με κατεύθυνση το έδαφος, όπου και θα καταλήξει.
Η διαπιστωμένη γενική σχετικότητα μας πληροφορεί πως η πέτρα κινείται ευθύγραμμα.
Αυτό που έχει καμπυλωθεί, είναι ο ίδιος ο χώρος στον οποίο κινείται η πέτρα.
Η βαρύτητα καμπυλώνει, δηλαδή κυρτώνει τις ευθείες.





Ευθύγραμμα τμήματα (δηλαδή οι ευθείες) που συνδέουν δυο σημεία στον χώρο,
αποκτούν καμπύλα γεωμετρικά χαρακτηριστικά εφόσον βρίσκονται εντός βαρυτικού πεδίου.
Εύκολα συμπεραίνουμε πως, όπου υπάρχει η επίδραση της βαρύτητας,
αυτά που αναγνωρίζουμε απλοϊκά ως ευθείες, έχουν πάψει να υφίστανται, έχουν πάψει να είναι ευθείες.
Σε έναν καμπύλο χωροχρονικό ιστό, υπό την επίδραση βαρυτικών δυνάμεων,
τέτοιες ευθείες δεν μπορούν να υπάρξουν.
Ακόμα και η έννοια του παράλληλου των ευθειών,
που μας λέει πως όσο κι αν αυτές οι ευθείες προεκταθούν δεν θα συναντηθούν ποτέ,
δεν έχει υπόσταση και δεν μπορεί να ισχύει σε ένα καμπύλο χώρο.





Επίσης η γεωμετρική έννοια της καθετότητας δυο ευθειών,
δηλαδή να σχηματίζουν μεταξύ τους γωνία 90 μοιρών,
είναι μάλλον ανυπόστατη εντός καμπυλωμένου χώρου.
Είναι προφανές πως αν επιχειρήσουμε να μετρήσουμε με την βοήθεια μοιρογνωμόνιου
την γωνία που σχηματίζουν καμπύλες γραμμές που τέμνονται, δεν θα τα καταφέρουμε.





Αν μετρήσουμε την γωνία κοντά στο σημείο τομής, θα βρούμε μια οξεία γωνία.
Αν επιχειρήσουμε μέτρηση σε μεγαλύτερη απόσταση, θα βρούμε μια αμβλεία γωνία.
Είναι προφανές πως όταν ισχυριζόμαστε πως μπορούν να υπάρξουν ή έχουν κάποιο πρακτικό νόημα
σχηματιζόμενες γωνίες των 90 μοιρών μεταξύ κάποιων διευθύνσεων,
στον καμπυλωμένο από την βαρύτητα χώρο, είμαστε παραπλανημένοι από τις ατελείς αισθήσεις μας
και δεν έχουμε κατανοήσει σε βάθος την έννοια του αδιαίρετου καμπυλόμορφου χωροχρονικού συνεχούς.

Όλοι συνηθίζουμε να περιγράφουμε τον χώρο σαν «τρισδιάστατο», όπου ως διαστάσεις
εννοούμε το πλάτος, το μήκος και το ύψος που αναγνωρίζονται από την μεταξύ τους καθετότητα.
Μια καθετότητα όμως, που στερείται νοήματος. Μια ανύπαρκτη καθετότητα.
Σωστότερα, μπορούμε να περιγράψουμε τον κόσμο μας ως διδιάστατο. Ως κόσμο δυο διαστάσεων.
Ζούμε σε αντιληπτικό σύμπαν δυο μόνο διακριτών διαστάσεων.
Με την μια διάσταση να είναι αυτή του χώρου,
συνολικά και ανεξαρτήτου τοπικών καμπυλωμένων διευθύνσεων (πλάτους μήκους ύψους)
και η άλλη η «κάθετη της» όπως είδαμε στο παράδειγμα με το ελαστικό ύφασμα, του χρόνου,
συνολικά και ανεξαρτήτου καμπυλωμένης διεύθυνσης (από το παρελθόν προς το μέλλον).

4



Ας προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε, πως για κάθε μετακίνηση του κορμιού μας στον χώρο,
όπου και χρειάζεται να επιταχύνουμε, απαιτείται υποχρεωτικά μια εξαργύρωση σε χρόνο,
ως επιβράδυνση του ρυθμού του που κυλάει για εμάς.
Αυτό που προσφέρει – παραχωρεί την δυνατότητα μετακίνησης στον χώρο, είναι ο χρόνος.
Τίποτε υλικό δεν μπορεί να μετακινηθεί, αν δεν κλέψει λίγο από τον χρόνο του.
Ο χώρος, χωρίς τον χρόνο, θα ήταν συμπαγής και ανελαστικός,
όπου εμείς θα βρισκόμασταν πακτωμένοι εντός του,
χωρίς καμία δυνατότητα απομάκρυνσης από κάποιο σημείο του
και προσέγγισης κάποιου άλλου σημείου του.




Επειδή δεν είναι εφικτός ακόμα ο διακτινισμός,
δηλαδή η αποκόλληση μας από το ένα σημείο του χώρου και η επικόλληση μας σε ένα άλλο του,
ο μόνος τρόπος, μιας έστω και φαινομενικής μετακίνησης,
είναι το τέντωμα το χώρου με την αντίστοιχη συρρίκνωση του χρόνου.





Κάθε φορά που πατάμε γκάζι στο αυτοκίνητο μας, αυτό που συντελείται,
είναι το τέντωμα του χώρου και η συρρίκνωση του χρόνου.
Κάθε φορά που επιταχύνουμε συντελείται μια συγκεκριμένης γεωμετρίας
κύρτωση του χωροχρονικού ιστού. Μια κύρτωση – καμπύλωση,
όπου η διάσταση του χώρου ξεχειλώνει και η διάσταση του χρόνου συρρικνώνει.





Η γενική θεωρία του Αϊνστάιν περιγράφει, αυτήν την συγκεκριμένης γεωμετρίας καμπύλωση.
Και είναι η ίδια που συντελείται, είτε επιταχύνουμε με το αυτοκίνητο μας,
είτε όταν βρισκόμαστε εντός βαρυτικού πεδίου.
Δηλαδή ακόμα και εδώ που στεκόμαστε τώρα, οπού η βαρύτητα της γης είναι αισθητή,
συντελείται ξεχείλωμα του χώρου και συρρίκνωση του χρόνου.
Συντελείται δηλαδή μια γεωμετρική καμπύλωση του χωροχρόνου,
οπού θα την ονομάσω αυθαίρετα θετική. Και ο λόγος που την ονοματίζω έτσι,
είναι για να την ξεχωρίζουμε από την αντίστροφη της, που θα ονομάσουμε αρνητική.
Γιατί υπάρχει και η αντίστροφη γεωμετρική καμπύλωση του χωροχρονικού ιστού,
στην οποία συμβαίνουν αντεστραμμένα τα φαινόμενα που περιγράφηκαν παραπάνω.
Συντελείται δηλαδή η συρρίκνωση της διάστασης του χώρου
και αντίστοιχα το τέντωμα της διάστασης του χρόνου.
Παρακάτω θα εξετάσουμε και το φαινόμενο της απωθητικής βαρύτητας.
Δηλαδή, όχι εκείνης της γνώστης μας, που μας έλκει κοντά στην παρουσία της ύλης που την προκαλεί,
αλλά μια άλλη, ανάστροφη βαρύτητα που μας απωθεί μακριά,
η οποία προκαλείται από την απουσία της ύλης.





Προηγουμένως αναφερθήκαμε στο οπτικοποιημένο παράδειγμα, του ελαστικού υφάσματος.
Σε αυτό το σημείο, θα αναφερθούμε σε ένα δεύτερο οπτικοποιημένο παράδειγμα, του ελατήριου.
Ενός ελατήριου φτιαγμένο από ένα κομμάτι σύρμα, συγκεκριμένου μήκους, που είναι τυλιγμένο σε σπείρα.
Αν το τεντώσουμε τραβώντας από τα δυο άκρα του, το μήκος του ελατήριου θα μεγαλώσει.
Όλοι αντιλαμβανόμαστε πως το μήκους του συγκεκριμένου συρμάτινου κομματιού δεν μεγάλωσε,
αλλά το μήκος του ελατηρίου αυξήθηκε κλέβοντας από το τύλιγμα του. Κλέβοντας από την σπείρα.
Το σπείρωμα του ελατηρίου είναι αρχικά κάθετο σε σχέση με το μήκος του ελατηρίου. (Λεπτομέρεια Α)
Όσο όμως τεντώνουμε το ελατήριο, η κάθετη διάσταση της σπείρας αλλάζει την γεωμετρική του κατάσταση
ώστε σίγα σιγά να ομοιάσει με την διάσταση του μήκους. (Λεπτομέρεια Β)
Ενώ το συρμάτινο κομμάτι είναι ένα και το αυτό,
η γεωμετρική του συσπείρωση – καμπύλωση, τοπικά παρατηρώντας το,
προκαλεί την ψευδαίσθηση ύπαρξης δυο διαφορετικών φαινομενικά ανεξάρτητων συρμάτινων διατάξεων,
κάθετων μεταξύ τους. Η αλήθεια όμως είναι, πως το σύρμα είναι ένα.

Το ίδιο φαινόμενο ισχύει και στην περίπτωση του χωροχρόνου.
Ο χώρος και ο χρόνος είναι ένα και το αυτό.
Η γεωμετρική του συσπείρωση – καμπύλωση, τοπικά παρατηρώντας την,
προκαλεί την ψευδαίσθηση ύπαρξης δυο διαφορετικών φαινομενικά ανεξάρτητων διαστάσεων.
Ασχέτων μεταξύ τους. Η αλήθεια όμως είναι, πως χώρος και χρόνος είναι ένα.







Το περιορισμένο φάσμα της αντιληπτικής ικανότητας του ανθρώπου
έχει ικανοποιητική πρόσβαση στον χώρο, αλλά πολύ περιορισμένη στον χρόνο.
Για παράδειγμα ο άνθρωπος έχει ελευθερία πρόσβασης και μετακίνησης στις τρεις διευθύνσεις – «διαστάσεις»
του χώρου, δηλαδή το μήκος το πλάτος και το ύψος, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τον χρόνο,
όπου δεν έχει ελευθερία πρόσβασης και μετακίνησης ούτε καν στην μια διάσταση του.
Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά αγνοεί παντελώς την ύπαρξη των υπολοίπων δυο
από τις τρεις συνολικά διαστάσεις του χρόνου.
Πρέπει να πούμε πως, εφόσον ο χώρος και ο χρόνος είναι το ίδιο πράγμα, έτσι και ο χρόνος
έχει πιθανότατα τρεις διαστάσεις, ακριβώς όπως και ο χώρος, τις οποίες όμως αγνοούμε την ύπαρξη τους.





Αφού εξετάσαμε την γεωμετρική σχέση του αδιαίρετου χωροχρονικού συνεχούς,
ενδιαφέρον έχει να περιγράψουμε τι συμβαίνει σε ακραίες καταστάσεις.
Σε καταστάσεις μέγιστης επιτάχυνσης και μεγίστης βαρύτητας.
Δυο καταστάσεις που κατά τις θεωρίες της σχετικότητας έχουν κοινά γεωμετρικά χωροχρονικά χαρακτηριστικά.
Είναι τα χαρακτηριστικά της θετικής, όπως εγώ την ονομάζω, καμπύλωσης.

Στο κόσμο μας, ακραία τέτοια χαρακτηριστικά συναντούμε σε δυο περιπτώσεις.
Η πρώτη, είναι η μεγίστη αναπτυσσόμενη ταχύτητα, που μπορεί να επιτευχθεί στο σύμπαν μας,
που δεν είναι άλλη, από την ταχύτητα του φωτός. Και είναι τα τριακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο.





Η ειδική θεωρία της σχετικότητας καθιστά σαφές, πως αν θα μπορούσε κάποιο υλικό σώμα
να επιταχυνθεί τόσο πολύ ώστε να φτάσει την ταχύτητα του φωτός,
η διάσταση του μήκους του θα έχει μικρύνει τόσο πολύ που ουσιαστικά θα έχει εκμηδενιστεί,
και άρα θα έχει χάσει την υλική του υπόσταση,
επίσης, η επιβράδυνση της ροής του χρόνου του, θα έχει γίνει τόσο μεγάλη,
όπου ουσιαστικά ο χρόνος γι αυτό θα έχει σταματήσει εντελώς.

5


Ακριβώς τα ιδία συμβαίνουν και στην δεύτερη περίπτωση ακραίων χαρακτηριστικών του κόσμου μας,
που δεν είναι άλλο από τις μαύρες τρύπες. Κοντά στο όριο γεγονότων μιας μαύρης τρύπας,
η επιτάχυνση της βαρύτητας, δηλαδή τα γεωμετρικά χωροχρονικά χαρακτηριστικά,
επιφέρουν εξαφάνιση της ύλης και σταμάτημα του χρόνου.

Στο παράδειγμα με το ελατήριο, αυτά τα ακραία περιστατικά περιγράφονται ως το πλήρες ξεδίπλωμα
της σπείρας του ελατηρίου, χάνοντας – εξαργυρώνοντας έτσι εντελώς την διάσταση του χρόνου.
Αυτό που απομένει είναι το αρχικό ενιαίο κομμάτι σύρμα. Τίποτε όμως δεν χάθηκε.





Είναι όλα θέμα γεωμετρίας. Η ειδική θεωρία, δεν αναφέρεται μόνο
στην επιβράδυνση του ρυθμού που κυλάει ο χρόνος κατά την επιτάχυνση,
αλλά και την συρρίκνωση του μήκους, του εν λόγο υλικού αντικειμένου που επιταχύνεται.

Στις ακραίες καταστάσεις, οπού όλο το σπείρωμα του ελατηρίου τεντώνει και χάνεται,
χάνεται ταυτόχρονα και η ύλη.
Αν θυμάστε στην αρχή είχαμε περιγράψει την ύλη ως ένα απλό συμβόλαιο κατοχής χώρου.
Χώρος όμως δεν υπάρχει χωρίς τον χρόνο. Αυτά είναι το ίδιο πράγμα.
Έτσι λοιπόν κατανοώντας πως η ύλη είναι δεσμευμένο κομμάτι χωροχρόνου
σημαίνει πως όταν ο χρόνος ξεδιπλωθεί εντελώς και σταματήσει, έτσι και η ύλη παύει να υφίσταται.
Όταν μια γεωμετρική διάταξη αλλάξει ριζικά
(παραδείγματος χάρη στις δυο παραπάνω ακραίες καταστάσεις),
οι ιδιότητες αυτών των γεωμετριών παύουν να υπάρχουν.
Παύει να υπάρχει η ψευδαίσθηση του χρόνου, και παύει να υπάρχει η ψευδαίσθηση της ύλης.

Αλλά ας είμαστε προσεκτικοί με τις λέξεις και τα συμπεράσματα μας.
Όταν λέμε παύει να υπάρχει, εννοούμε πως παύει να υπάρχει εντός
των στενών αντιληπτικών ορίων της ανθρώπινης φυσιολογίας.
Τα γεωμετρικά χωροχρονικά μοτίβα, συνεχίζουν να υπάρχουν σε μορφές που απλά
είναι εκτός της ανθρώπινης αντιληπτικής ικανότητας,
αντιληπτικής ικανότητας, που κέντρο πρόσληψης ερεθισμάτων έχει το υλικό μας σώμα.

Επιστημονικά έχουν υπάρξει πειραματικές διατάξεις,
όπου έχουν επιτύχει και αποδείξει την ύπαρξη ταχυτήτων
μεγαλύτερης απο εκείνης του φωτός. Ο κόσμος συνεχίζεται και μετά τα δικά μας όρια.

Ανακεφαλαιώνοντας είδαμε τα εξής.
Πρώτον: Η ύλη σχετίζεται απόλυτα με την έννοια του χρόνου και του χώρου,
γιατί είναι και η ίδια ένα γεωμετρικό μοτίβο του χωροχρονοκού συνεχούς.
Το οποίο μοτίβο παρουσιάζει κάποια αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά, που θα περιγράψουμε στη συνέχεια.
Δεύτερον: Ο ρυθμός που κυλά ο χρόνος μπορεί να επιταχυνθεί ή επιβραδυνθεί αναλόγως των γεωμετρικών
χαρακτηριστικών που λαμβάνει κάθε φορά ο χωροχρονικός ιστός υπό την επίδραση της παρουσίας
ή απουσίας της ύλης ή οποιασδήποτε άλλης επιτάχυνσης.
Τρίτον: Μέγιστες θετικές, όπως συνηθίζω να τις περιγράφω, γεωμετρικές καμπυλώσεις επιτάχυνσης,
ή ελκτικής βαρύτητας, προκαλούν μεγίστη επιβράδυνση και σταμάτημα του ρυθμού που κυλάει ο χρόνος.
(Δεν είναι αυθαίρετος ο ισχυρισμός της ύπαρξης αποστικής βαρύτητας αντίστροφων χαρακτηριστικών.
Αυτή την βαρύτητα και τα επακόλουθα της, θα δούμε αμέσως μετά).
Και τέταρτον: Ο χώρος και ο χρόνος είναι το ίδιο πράγμα, ως δυο διαστάσεις του ίδιου αντικειμένου.
(Άρα και ο χρόνος έχει τρεις διευθύνσεις – διαστάσεις, όπου υπό προϋποθέσεις
είναι εφικτή η ελεύθερη κίνηση και σε αυτές. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα εξετάσουμε παρακάτω.)





Λίγο νωρίτερα αναφερθήκαμε στην επονομαζόμενη θετική βαρύτητα, με τα ελκτικά χαρακτηριστικά της.
Η βαρύτητα δεν είναι κάποια δύναμη που εφαρμόζεται στα αντικείμενα και προκαλεί την επιτάχυνση τους.
Η βαρύτητα είναι η ίδια η καμπύλωση του χωροχρονικού ιστού καθαυτή. Είναι η ίδια η καμπύλωση,
αυτοπροσώπως. Είναι ένα γεωμετρικό χαρακτηριστικό του αδιαίρετου χωροχρονικού ιστού.


Διάλλειμα για βίντεο
Space_-_Warped_by_Gravity_-_3D_Animation



Υπάρχει όμως και το ανάστροφο γεωμετρικό χαρακτηριστικό, που το ονομάζω, αρνητική βαρύτητα.
Είναι μια βαρύτητα που έχει αντεστραμμένα χαρακτηριστικά, από αυτά, της ελκτικής βαρύτητας.
Ας δούμε ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά με την σειρά. Αυτή η βαρύτητα απωθεί αντί να έλκει.
Αυτή η βαρύτητα δεν προκαλείται από την παρουσία της ύλης, αλλά από την απουσία ύλης.
Αυτή η βαρύτητα, δεν εξασθενεί όσο μεγαλώνει η απόσταση από αυτό που την προκαλεί,
όπως συμβαίνει με την ελκτική βαρύτητα, αλλά το αντίθετο.
Όσο μεγαλώνει η απόσταση από αυτό που την προκαλεί, η ένταση της μεγαλώνει.
Μην ξεχνάμε πως αυτό ‘το κάτι’ που την προκαλεί, είναι η απουσία της ύλης.
Αυτή η βαρύτητα δεν επιφέρει επιβράδυνση του ρυθμού όπου κυλάει ο χρόνος, αλλά επιτάχυνση του.





Το σύμπαν μας αποτελείται από 5% ύλη, ενώ στο υπόλοιπο 95% απουσιάζει η ύλη.
Όπως είναι προφανές η απωθητική βαρύτητα είναι κατά πολύ περισσότερη από την γνωστή μας ελκτική.
Αποτέλεσμα αυτής της απωθητικής βαρύτητας, είναι το φαινόμενο της διαστολής του σύμπαντος.
Πράγματι, μετρήσεις έχουν δείξει πως όλοι οι γαλαξίες απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον.
Οι γαλαξίες που βρίσκονται στα άκρα του σύμπαντος μας, απομακρύνονται ταχύτερα από τους άλλους.
Αυτή η απομάκρυνση είναι επιταχυνόμενη και συμφωνεί απόλυτα με τα χαρακτηριστικά
της αρνητικής βαρύτητας που περιγράψαμε αναλυτικά παραπάνω.





Είναι χρήσιμο σε αυτό το σημείο, να επαναλάβουμε πως η απωθητική βαρύτητα
είναι εντονότερη σε μεγαλύτερη απόσταση από αυτό που την προκαλεί, δηλαδή η απουσία της ύλης.
Πράγματι σε ένα σύμπαν όπου έχει περίπου σχήμα σφαιρικό, το κέντρο βάρους,
της απουσίας της ύλης, αυτού του 95% δηλαδή από το οποίο αποτελείται το σύμπαν μας,
βρίσκεται στο κέντρο του. Έτσι η απωθητική βαρύτητα είναι εντονότερη στις παρυφές του σύμπαντος
επειδή αυτές βρίσκονται σε μεγαλύτερη απόσταση από το κέντρο του.

Οι πιο απομακρυσμένοι γαλαξίες όπου βρίσκονται στις παρυφές του διαστελλομένου σύμπαντος μας,
απομακρύνονται με επιταχυνόμενο ρυθμό. Οι ταχύτητες που έχουν ως τώρα αναπτύξει είναι τεράστιες.
Κάποια στιγμή στο μέλλον αναμένεται να φτάσουν το μέγιστο επιτρεπτό όριο ταχύτητας του κόσμου μας.
Αναμένεται να φτάσουν κάποτε την ταχύτητα του φωτός. Σημειώσω πως δεν το έχουν κάνει ακόμα.

Ας δούμε όμως πως αυτή η απωθητική βαρύτητα επηρεάζει τον χρόνο.
Αναφερθήκαμε νωρίτερα στην θεωρεία της σχετικότητας του Αϊνστάιν,
όπου επαληθευμένη και πειραματικά με ρολόγια ακριβείας, μας περιγράφει, ότι η γνωστή μας ελκτική βαρύτητα,
επιβραδύνει τον ρυθμό που κυλάει ο χρόνος. Αντίστροφα, η επικρατέστερη στο σύμπαν, απωθητική βαρύτητα,
προκαλεί μιαν επιτάχυνση του ρυθμού που κυλάει ο χρόνος. Για την ακρίβεια, αυτή η απωθητική βαρύτητα
είναι η αιτία για την οποία ο χρόνος κυλάει. Είναι η αίτια που ο χρόνος τρέχει και δεν είναι σταματημένος.
Η απωθητική βαρύτητα είναι η αιτία που κάνει τον χρόνο να υπάρχει για εμάς, με αυτόν τον συγκεκριμένο ρυθμό,
και αυτή την συγκεκριμένη φορά. Μια φορά από το παρελθόν προς το μέλλον.






Μην σαν προξενεί εντύπωση αυτό που θα πω παρακάτω.
Αν υποθετικά το σύμπαν μας αποτελούνταν κατά μεγαλύτερο ποσοστό από ύλη και λιγότερο από μη ύλη,
η ελκτική βαρύτητα θα ήταν περισσότερη από την απωθητική. Έτσι το σύμπαν δεν θα διαστέλλονταν,
αλλά θα συστέλλονταν. Σε ένα σύμπαν όπου θα συστέλλονταν, η φορά του χρόνου αντίστοιχα
θα ήταν από μέλλον προς το παρελθόν. Όλα είναι καθαρά θέμα γεωμετρίας του χωροχρονικού ιστού.

Υπάρχει λόγος που η έννοια της ύλης, σχετίζεται στενά με αυτήν της απουσίας ύλης.
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Όπου δεν υπάρχει ύλη, εννοείται πως το αυτό που συναντάται,
είναι κενός χώρος, ή για να είμαστε πιο ακριβείς, κενός χωροχρόνος. Χωροχρόνος κενός δηλαδή από ύλη.

6


Η ύλη συνθέτεται από άτομα, τα οποία αποτελούνται από τον πυρήνα και τα ηλεκτρόνια τους.
Αν για να συγκρίνουμε τα μεγέθη τους, υποθέσουμε πως ένα άτομο εκτίνεται σε διάσταση όσο ένα γήπεδο,
ο πυρήνας που το συνθέτει, έχει το μέγεθος ενός πορτοκαλιού. Αντίστοιχα τον πυρήνα συνθέτουν άλλα,
μικρότερα υποατομικά σωματίδια. Αν για να συγκρίνουμε τα μεγέθη και αυτών,
υποθέσουμε πως ο πυρήνας εκτείνεται σε διάσταση όσο ένα γήπεδο,
τα υποατομικά σωματίδια που το συνθέτουν, έχουν μέγεθος ενός πορτοκαλιού και ούτω καθεξής.
Αντιλαμβανόμαστε τελικά ότι η ύλη είναι ουσιαστικά κενός χώρος, ή για να είμαστε ακριβείς, κενός χωροχρόνος.





Η διαφορά του χωροχρόνου που ονομάζουμε ύλη, από τον χωροχρόνο που ονομάζουμε μη ύλη,
εντοπίζεται στα γεωμετρικά χαρακτηριστικά που αποκτά κάθε φορά αυτός.
Η ύλη είναι απλά μια συγκεκριμένη τοπική καμπύλωση του ενιαίου και αδιαίρετου χωροχρονικού ιστού.
Είναι μια καμπύλωση τέτοια, που παρουσιάζει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Το βασικό χαρακτηριστικό της ύλης, είναι η ιδιοκτησία κατοχής χώρου. Δηλαδή η ύλη μπορεί να οριστεί
ως ένας δεσμευμένος χώρος στον οποίο δεν μπορεί να συνυπάρξει άλλη ύλη μαζί στον ίδιο χώρο.
Όταν δυο υλικά σώματα ή άτομα ύλης, έρθουν κοντά το ένα στο άλλο, αναπτύσσονται δυνάμεις
όπου εμποδίζουν το ένα να εισέλθει στο άλλο. Αμέσως μετά θα δούμε γιατί συμβαίνει αυτό.





Παραπάνω έχουμε εξετάσει σχολαστικά τις αντίστροφες γεωμετρικές καμπυλώσεις
της ελκτικής και απωθητικής βαρύτητας, οι οποίες προκαλούνται από την ύλη και την απουσία της ύλης αντίστοιχα.
Αυτό συμβαίνει γιατί η καμπύλωση του χωροχρονικού συνεχούς που σχηματίζει την ύλη,
είναι μια τοπική αντιστροφή αυτού του ίδιου χωροχρονικού συνεχούς.
Η ύλη είναι μια τοπική αντιστροφή του χώρου και του χρόνου. Ας δούμε όμως πως μοιάζει σχηματικά
μια τέτοια αντιστροφή, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα με το κορδόνι.





Ας φανταστούμε πως κρατούμε ένα κορδόνι από τις άκρες του και το συστριβούμε γύρω από τον εαυτό του.
Μετά από πολύ στρίψιμο το κορδόνι δεν μπορεί να απορροφήσει άλλη συστροφή
και έτσι δημιουργείται σε κάποιο σημείο του, μια μικρή τοπική αναδίπλωση. Κάτι που μοιάζει με κόμπο,
αλλά δεν είναι δεμένος κόμπος. Έχει τα χαρακτηριστικά μιας δύνης. Είναι μια μικρή σπείρα.
Αν παρακολουθήσουμε την φορά των συνεχόμενων ινών του κορδονιού που τρέχουν από το ένα άκρο του
προς το άλλο, στο σημείο αυτής της δύνης, θα παρατηρήσουμε πως για λίγο αυτή η φορά αναστρέφεται
και έπειτα μετά την αναδίπλωση συνεχίζει κανονικά. Αυτό είναι το σημείο αντιστροφής του χωροχρόνου.
Είναι ανεστραμμένος λούπ ιστός χωροχρόνου που εσωτερικά απωθεί και εξωτερικά έλκει.
Είναι ένα σημείο τοπικά υπέρ-καμπυλωμένου χωροχρονικού ιστού.





Ένας τέτοιος ο κόμπος είναι η ύλη. Γι αυτό και η ύλη δεν μπορεί να εισέλθει σε χώρο άλλης ύλης.
Πρόκειται για κόμπους στο ίδιο κορδόνι, όπου ο ένας αναγκαστικά σταματά εκεί που ξεκινά ο άλλος.














Αρχίζει να γίνεται εμφανής μια σειρά από μοτίβα ιδιοτήτων που επαναλαμβάνονται
σε διάφορες κλίμακες μεγεθών. Μια σειρά αντίστροφων ζευγών.





Είδαμε πως η παρουσία της ύλης προκαλεί ελκτική βαρύτητα, ενώ η απουσία της ύλης προκαλεί απωθητική βαρύτητα.
Είδαμε πως στο διαστελλόμενο σύμπαν ο χρόνος κυλάει από το παρελθόν προς το μέλλον,
ενώ σε πιθανό συστελλόμενο.. από το μέλλον προς το παρελθόν. Είδαμε πως εντός των ορίων της ύλης,
αναπτύσσονται δυνάμεις που απωθούν – αποκρούουν άλλη ύλη να παραβιάσει τον χώρο της,
ενώ εκτός των ορίων της, αναπτύσσονται ελκτικές βαρυτηκές δυνάμεις, που προτρέπουν άλλη ύλη να πλησιάσει κοντύτερα.
Είδαμε επίσης πως η ύλη, όταν λόγο μεγάλων ταχυτήτων που προσεγγίζουν και εν τέλη φτάνουν εκείνη του φωτός,
..εξαφανίζεται, σε συνδυασμό με τον χρόνο της που παύει να κυλάει.





Είναι ξεκάθαρη δηλαδή η σχέση της ύπαρξης της ύλης, με την ύπαρξη του χρόνου.
Τον χρόνο έτσι, τον βιώνουν μόνο τα υλικά αντικείμενα. Υπάρξεις όπου δεν διαθέτουν μια κάποια υλική υπόσταση,
δηλαδή δεν σχετίζονται με κάποιο τρόπο με υλικό σώμα, δεν βιώνουν τον χρόνο όπως εμείς.
Δεν τον βιώνουν έτσι μονοδιάστατα, με μια συγκεκριμένη φορά από το παρελθόν προς το μέλλον
όπως εμείς οι άνθρωποι οπού διαθέτουμε ως κέντρο πρόσληψης αισθητήριων ερεθισμάτων το υλικό μας σώμα.

7


Ας το πάρουμε όμως από την αρχή και ας προσεγγίσουμε το θέμα διεξοδικά, κάνοντας μερικές λογικές αναγωγές.
Αναγωγές για να φανταστούμε πως είναι ένα σύμπαν λιγότερων διαστάσεων και πως ένα σύμπαν περισσότερων διαστάσεων.
Από όλα τα παραπάνω έχει πλέον καταστεί σαφές ότι η μετακίνηση ενός υλικού σώματος
είναι εξαρτώμενη με την αλλοίωση του ρυθμού που κυλάει ο χρόνος γι αυτό.
Κανένα υλικό σώμα δεν μπορεί να μετακινηθεί αν δεν κλέψει λίγο από την διάσταση του χρόνου του.
Είδαμε επίσης πως ο χώρος διαθέτει τρεις διευθύνσεις, μήκος πλάτος ύψος
όπου συνηθίζουμε λανθασμένα να περιγράφουμε και ως ‘τρεις διαστάσεις’
που όμως στερούνται νοήματος (είναι δηλαδή ουσιαστικά ανύπαρκτες) σε ένα καμπυλωμένο χωροχρονικό συνεχές,
γιατί δεν υπάρχει η προαπαιτούμενη καθετότητα μεταξύ τους.
Έτσι λοιπόν οι μόνες διακριτές, πραγματικές διαστάσεις, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ο χώρος και ο χρόνος.
Διαστάσεις εξαρτώμενες μεταξύ τους, όπου αν τεντώσεις την μια μαζεύει η άλλη. Αυτό είναι το δικό μας σύμπαν,
ένα σύμπαν δυο διαστάσεων δηλαδή και όχι τρισδιάστατο όπως λανθασμένα συνήθως περιγράφεται.





Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πως θα έμοιαζε ένα σύμπαν με μια λιγότερη διάσταση.
Ας φανταστούμε ένα σύμπαν όπου η διάσταση του χρόνου θα έλειπε. Σε ένα τέτοιο σύμπαν, μιας μόνο διάστασης,
αυτής του χώρου δηλαδή όπου διαθέτει τρεις διευθύνσεις πλάτος μήκος ύψος, τίποτε υλικό δεν θα μπορούσε να μετακινηθεί,
γιατί δεν θα υπήρχε αυτή η μια επιπλέον διάσταση (του χρόνου δηλαδή) που προσφέρει ελαστικότητα στον χώρο.
Εκείνη που προσφέρει την δυνατότητα να τεντώσουμε τον χώρο,
ώστε κάποιο υλικό σώμα να μπορεί να απομακρυνθεί από κάποιο σημείο του και να προσεγγίσει κάποιο άλλο του.
Ανάμεσα σε όλα αυτά τα ακίνητα υλικά αντικείμενα και οι άνθρωποι
θα στερούμασταν την δυνατότητα οποιασδήποτε μετακίνησης, ..οποιασδήποτε κίνησης.
Θα ήμασταν πακτωμένοι εντός ενός ανελαστικού χώρου τριών διευθύνσεων.





Σε ένα σύμπαν με μια επιπλέον διάσταση, δηλαδή δυο στο σύνολο, ..δηλαδή το δικό μας σύμπαν,
η δεύτερη διάσταση επιφέρει ένα είδος ελαστικότητας στην πρώτη, προσφέροντας έτσι μια κάποια ελευθερία κίνησης.
Προσφέροντας έναν κάποιο βαθμό ελευθερίας στον τριών διευθύνσεων χώρο, αν και με αρκετούς περιορισμούς.





Επιχειρώντας να φανταστούμε πως θα ήταν ένα σύμπαν με μια ακόμη επιπλέον διάσταση, κάνοντας την σχετική αναγωγή,
συμπεραίνουμε πως αυτή η επιπλέον διάσταση θα επιφέρει ένα είδος ελαστικότητας στις προηγούμενες δυο.
Στην μια, αυτή του χώρου, πιθανά να προσδίδει μεγαλύτερη ευελιξία στις ταχύτητες των μετακινήσεων,
δηλαδή να είναι εφικτές ταχύτερες μετακινήσεις, ως και ακαριαίες. Αντίστοιχα την δεύτερη διάσταση,
αυτή του χρόνου, να προσφέρει την δυνατότητα μετακίνησης και στις υπόλοιπες δυο χρονικές διαστάσεις.
Θυμάστε πως έχουμε αναφερθεί στην πιθανότητα ύπαρξης τριών χρονικών διαστάσεων,
ακριβώς όπως και αυτών του χώρου, γιατί ο χώρος και ο χρόνος είναι ένα.
Επιπλέον διαστάσεις προσδίδουν επιπλέον ελαστικότητα στις προϋπάρχουσες.
Επιφέρουν δηλαδή μεγαλύτερη ελευθερία μετακινήσεων και στο χώρο και στο χρόνο.
Ειδικά στον χρόνο μια ελευθερία μετακίνησης που δεν θα περιορίζεται στη φορά από το μέλλον προς το παρελθόν
αλλά το κυριότερο.. μια ελευθερία μετακίνησης και στις υπόλοιπες δυο χρονικές διαστάσεις.
Μια μετακίνηση, πιθανότατα με κάποιους περιορισμούς βέβαια,
που θα καθιστά εφικτή την προσέγγιση σε διαφορετικά παρελθόντα και διαφορετικά μέλλοντα.





Σε πολλούς θα έρχεται στον νου η υπόθεση εργασίας που αφορά τα λεγόμενα ‘παράλληλα σύμπαντα’,
για τα οποία προσωπικά διατηρώ ενστάσεις ως προς της λογική της ύπαρξης τους.
Η λογική αυτών των παράλληλων συμπάντων που τρέχουν χρονικά μονοδιάστατα, είναι στενή,
δεν διαθέτουν επιστημονικά ερείσματα και είναι κατά την γνώμη μου, μια υπόθεση βγαλμένη από νου
αγκυλωμένα στο ψευδές ικρίωμα των αισθήσεων μας.
Η πραγματικότητα πιθανά, όπως πολύ συχνά συμβαίνει να επαληθεύεται, ξεπερνά κατά πολύ και την πιο τρελή φαντασία.
Ας το κρατήσουμε αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μας.





Όλα τα παραπάνω είναι λογικές αναγωγές που βασίζονται στις αποδειγμένες μαθηματικά
θεωρίες της σχετικότητας του Αϊνστάιν από τον προηγούμενο αιώνα.
Όλα τα παραπάνω αφορούν το πώς θα έμοιαζε το σύμπαν λιγότερων ή περισσότερων διαστάσεων
στα μάτια κάποιου που σχετίζεται με την υλη, δηλαδή διαθέτει υλικό σώμα.
Η ύλη όμως είναι από μόνη της ένα τοπικό μόρφωμα του ίδιου του χωροχρόνου καθαυτή.
Είναι ένα μόρφωμα τέτοιων γεωμετρικών χαρακτηριστικών οπού επιτρέπει, ή υποχρεώνει,
την αλληλεπίδραση με το υπόλοιπο χωροχρονικό συνεχές με ένα συγκεκριμένο τρόπο.
Με κάποιους συγκεκριμένους περιορισμούς και κάποιες συγκεκριμένες δυνατότητες.
Το τοπικό γεωμετρικό χωροχρονικό μοτίβο της ύλης, είναι τέτοιο, που επιτρέπει ‘να βλέπουμε,
να νιώθουμε, να κινούμαστε και να βιώνουμε το σύμπαν διαμέσου ενός στενού αντιληπτικού φάσματος.
Ενός φάσματος που τα όρια του και τα λοιπά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, είναι ‘αποτέλεσμα’ της προσωπικής της ταυτότητας.
Δηλαδή με απλά λόγια βλέπουμε τον κόσμο και βιώνουμε τον χρόνο έτσι,
επειδή ως κέντρο πρόσληψης αισθητήριων ερεθισμάτων έχουμε την υλη.
Μια ύλη συγκεκριμένων γεωμετρικών χωροχρονικών χαρακτηριστικών.





Ωστόσο υπάρχουν περιπτώσεις όπου η αντίληψη μας αποδεσμεύεται από το υλικό μας σώμα.
Για παράδειγμα κατά τις ώρες του ύπνου, ή πιο συγκεκριμένα στις περιπτώσεις αστρικής προβολής,
το κέντρο της αντίληψης μας αποδεσμεύεται για λίγο από το υλικό μας σώμα.
Άλλο παράδειγμα είναι οι επιθανάτιες εμπειρίες, που παρουσιάζουν παρομοίως μια αποδέσμευση από το υλικό μας σώμα.
Φυσικά, ως χαρακτηριστικότερο όλων είναι η περίπτωση του βιολογικού θανάτου
όπου συμβαίνει το κέντρο της αντίληψης μας να αποκόβεται οριστικά από το υλικό μας σώμα.





Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η αντίληψη μας δεν περπατά αλλά αιωρείται, γιατί δεν επηρεάζεται από την βαρύτητα.
Ως ασώματη, η απελευθερωμένη αντίληψη μας μπορεί και κινείται με ταχύτητες μεγάλες
χωρίς να νιώθει κάποιου είδους επιτάχυνση ή επιβράδυνση. Έτσι δεν επηρεάζεται ο χρόνος για αυτήν.
Υπάρχουν μάλιστα μαρτυρίες όπου είναι εφικτή η μετακίνηση σε κάποιο άλλο σημείο του χρόνου, στο παρελθόν για παράδειγμα.





Άλλωστε δεν νομίζω να θεωρεί παράξενο ή παράδοξο κάποιος, τις αφηγήσεις ορισμένων, θέασης αγαπημένων προσώπων
που έχουν από χρόνια πεθάνει, ..υπό το πρίσμα του χρονικού παράδοξου πάντα μιλώντας.





Δεν θα σταθώ άλλο σε τέτοιου είδους αναφορές. Ο μόνος λόγος που το έκανα, είναι για να εμπεδώσουμε πως
πολλοί περιορισμοί έχουν να κάνουν με την όραση μας, που γίνεται δια μέσω του υλικού μας σώματος κατά κύριο λόγο.

8



Μετά από αυτή την παρένθεση ας επιστρέψουμε στην εξέταση του δικού μας matrix
όπου αντιλαμβάνεται δυο βασικές διαστάσεις. Την διάσταση του χώρου και του χρόνου.
Ενός χώρου και χρόνου που τελικά είναι ένα συνεχές το οποίο καμπυλώνει και κυρτώνεται,
ακλουθώντας όμως συγκεκριμένα γεωμετρικά μοτίβα. Μοτίβα που παρουσιάζουν
αντίστροφα ζεύγη χαρακτηριστικών. Θετικών και αρνητικών. Ορθών και ανεστραμμένων.
Ανεστραμμένων και αντεστραμμένων. Μα το βασικότερο είναι αυτό της συστροφής.





Μιας συστροφής, σαν περιστροφής, σαν δίνη, σαν σπείρα.
Πράγματι αν παρατηρήσουμε γύρω μας όλα κινούνται σε τροχιές
μιας σπειροειδούς περιέλιξης. Ξεκινώντας από τα υποατομικά σωματίδια που παρουσιάζουν ένα σπίν.
Τα ηλεκτρόνια που περιστρέφονται γύρω από τον πυρήνα του ατόμου. Φτάνοντας ως τα μεγάλα μεγέθη,
όπου βλέπουμε τους πλανήτες να περιστρέφονται γύρω από τον άξονα τους, αλλά και γύρω από τον άστρο τους.
Τον ίδιο τον ήλιο μας να περιστρέφεται και αυτός γύρω από τον εαυτό του
και στη συνέχεια να κάνει κύκλους γύρω από τον σπειροειδή γαλαξία μας.
Δίδυμα άστρα και κβάζαρ περιστρέφονται σε ξέφρενους ρυθμούς μεταξύ τους.
Οι μαύρες τρύπες επίσης έχουν ένα τρομακτικό σπίν. Έχετε αναρωτηθεί γιατί όλα περιστρέφονται;
Τις περισσότερες φορές οι επιστήμονες περιγράφουν με διάφορους τρόπους τις αιτίες διατήρησης
αυτών των περιστροφών, αλλά όχι και τις αιτίες που την προκαλούν.





Επιστήμονες της nasa πρόσφατα ολοκλήρωσαν ένα πείραμα που χρειάστηκε να δουλεύουν σε αυτό για χρόνια.
Ένα πείραμα οπού απέδειξαν και πειραματικά πλέον τους ισχυρισμούς του Αϊνστάιν
που θέλουν να περιγράφουν την γεωμετρία της κύρτωσης του χωροχρόνου, δηλαδή της βαρύτητας,
που προκαλεί η περιστρεφόμενη μάζα της γης να έχει χαρακτηριστικά σπείρας.
Ας δούμε όμως το σχετικό βίντεο και στη συνέχεια ας αναρωτηθούμε αν η γεωμετρία του χωροχρονικού συνεχούς
που ονομάζουμε βαρύτητα, αποκτά χαρακτηριστικά σπειροειδή από την περιστρεφόμενη ύλη
ή μήπως, η ύλη περιστρέφεται ακλουθώντας στην σπειροειδή γεωμετρία του χωροχρόνου συνεχούς.



Θεωρώ βάσιμες τις υποψίες, που θέλουν την ύλη να περιστρέφεται ακλουθώντας την σπειροειδής κύρτωση
του χωροχρονικού συνεχούς και όχι το αντίθετο που μόλις πειραματικά πως μέτρησαν στην nasa.
Θα το πω απλά. Η ύλη και γενικά όλα τα πράγματα ακολουθούν το μονοπάτι με την μικρότερη αντίσταση.
Η ύλη ακολουθεί τροχιές με την λιγότερη αντίσταση.





Γι αυτό και η ύλη, όπως για παράδειγμα τα ουράνια σώματα που περιστρέφονται,
το κάνουν επειδή αυτή είναι η πιο εύκολη κινητική κατάσταση. Ακολουθούν το αόρατο στα μάτια μας χωροχρονικό μοτίβο.
Ένα μοτίβο που το σχήμα του και την δομή του μαρτυρούν έμμεσα μέσω της κίνησης τους τα ουράνια σώματα.
Μια δομή που περιγράφεται σχηματικά από το γράμμα φ του χρυσού αριθμού, ή το γράμμα G.
Γράμμα G που αποτυπώνει σχηματικά την βαρύτητα gravity, όπου είναι η γεωμετρία geometry του δικού μας σύμπαντος.
Είναι θα λέγαμε ο γεωμέτρης θεός god αυτού του κόσμου μας.

9

Χαίρομαι που ξεκίνησε για πρώτη ίσως φορά (αν και με τραγικές παραποιήσεις και λάθη)
να δύνεται η σημασία που της πρέπει, σε εκείνο που αντιλαμβανόμαστε και περιγράφουμε ως βαρύτητα,
που όμως είναι πολλά πολλά περισσότερα, μέσω της πρόσφατης ταινίας με τίτλο ‘Interstellar’.
Η βαρύτητα δεν είναι απλά αυτό που νιώθουμε να μας τραβά κάτω.
Η βαρύτητα σαν αίσθηση, είναι το αποτέλεσμα της κύρτωσης του χωροχρονικού συνεχούς.
Μια κύρτωση συγκεκριμένης γεωμετρικής δομής που ακολουθεί πιστά τις επιταγές του αρχιτέκτονα του.




Η ύλη, ακόμα και ο ίδιος ο χρόνος, αλλά και ο χώρος, είναι οι καθαυτές καμπυλώσεις του ενός συνεχούς
που ακολουθεί φυσικά τις δομές του γεωμέτρη του,
σαν το εκμαγείο στο καλούπι του οποίου τα όρια δυο διαφορετικών πραγμάτων ταυτίζονται.
Ένα σημείο όπου το ένα λαμβάνει την έστω και αντεστραμμένη μορφή του άλλου.
Ένα σημείο όπου η μορφή δημιουργού ταυτίζεται με τις εικόνες του ειδώλου του.
Το σύμπαν, σαν ένας θεϊκός καθρέφτης μαρτυρά τις διάφορες όψεις του.





Το σύμπαν μας είναι φράκταλ. Ένα μικρό τμήμα του εμπεριέχει την εικόνα της ολότητας του.
Επίσης το αντιληπτικό μας σύμπαν ανταποκρίνεται στην δική μας εικόνα.
Στην ουσία βλέπουμε ότι εμείς είμαστε. Είναι όλα ένας καθρέφτης.





Ένας καθρέφτης που επάνω του καθρεφτίζονται ταυτόχρονα διαφορετικές οπτικές γωνίες του ενός.
Το σύμπαν μας είναι μια εικόνα της πραγματικότητας και όχι η ίδια η πραγματικότητα.





Το σύμπαν που περιγράψαμε, είναι ο χάρτης του παρόντος.
Ίσως σε επόμενο κείμενο μιλήσουμε για τον χάρτη του παρελθόντος,
δηλαδή του υπόλοιπου μισού σύμπαντος μας, όπου δεν προλάβαμε να θίξουμε εδώ.
Να αναφερθούμε στην ακτινοβολία υποβάθρου όπου είναι το αρχαιότερο φως του σύμπαντος μας,
δηλαδή στο φως των πρώτων στιγμών της γέννησης του, κατά την μεγάλη έκρηξη.
Μια ακτινοβολία, υποβάθρου όπως την έχουν ονομάσει, όπου καταφθάνει στα μετρητικά μας όργανα
ισόποσα από όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα, καταμαρτυρώντας πως βρισκόμαστε
στο κέντρο του σύμπαντος. Πως βρισκόμαστε ακόμη, εντός αυτής της σημειακής μοναδικότητας
που εξεράγει κατά την μεγάλη έκρηξη. Από οπού από μέσα της.. δεν βγήκαμε ποτέ.
Θα ψηλαφίσουμε νοητά τι βρίσκεται πριν την μεγάλη έκρηξη.
Θα περιγράψουμε επίσης πως το σύμπαν μας έχει χαρακτηριστικά ενός φακού αντιστροφής
και αναστροφής που κάνει το μικρό να μοιάζει μεγάλο και την διάρκεια του τώρα να μοιάζει αιώνια.

Σκεφτείτε..
Όταν οι επιταχυνόμενα απομακρυνόμενοι γαλαξίες στις παρυφές του σύμπαντος μας
φτάσουν την ταχύτητα του φωτός, το μήκος τους θα εκμηδενιστεί
και αντίστοιχα ο χρόνος τους θα έχει πάψει να κυλάει, ακριβώς δηλαδή όπως συμβαίνει
στον ορίζοντα γεγονότων της μαύρης τρύπας, μόνο που σε αυτή την περίπτωση
μοιάζει να είμαστε εντός μιας γιγάντιας τέτοιας μαύρης τρύπας.
Αν το σύμπαν μας, όπως δειλά αρχίζουν να ψιθυρίζουν όλο ένα και περισσότερες φωνές μελετητών,
είναι τελικά εντός μιας μαύρης τρύπας, θα εξετάσουμε τι βρίσκεται έξω από αυτή την μαύρη αυτή τρύπα
όπως επίσης και την σχέση και σύνδεση αυτών των δυο μερών του χάρτη του συνολικού σύμπαντος.
Ενός σύμπαντος που αν μπορέσουμε και τον εξετάσουμε συνολικά,
θα δούμε μια καθαρότερη εικόνα του δημιουργού του.





Ίσως είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε πως..
το μολύβι ή η κούπα του καφέ που κρατάμε στα χέρια μας, είναι ο ίδιος ο χρόνος συμπυκνωμένος.
Ίσως είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε μονάχα… αριθμοί.
Μονάχα αναλογίες, …μια αρμονική γεωμετρία αντίθετων μοτίβων ή ψηφίων μηδέν και ένα.
Ίσως είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε εκφρασμένες αρχές, ως πολωμένα είδωλα του ενός.
Ίσως και να είναι δύσκολο μα… αυτό πιθανά,
να είναι μέρος της διαδικασίας της εναρμόνισης μας με αυτό που πραγματικά είμαστε.

ΥΓ.
Ένα ακόμα θέμα που χρειάζεται να αποσαφηνιστεί
είναι η σε πολλά σημεία φαινομενική σύγκρουση – αντίθεση
της κβαντομηχανικής με το σύμπαν που περιγράφουν οι θεωρίες του Αϊνστάιν.
Οι ενθουσιώδεις θαυμαστές των ανακαλύψεων της κβαντομηχανικής
βιάζονται να αντλήσουν δόξα εκτοξεύοντας βαρύγδουπους τίτλους στα κείμενα τους
που θέλουν την κατάρρευση των θεωριών του Αϊνστάιν.
Μια πρακτική όμως επιπόλαιη και ασφαλώς αβάσιμη, που βλάπτει το κύρος τους.
Οι θεωρίες του Αϊνστάιν είναι α π ο δ ε δ ε ι γ μ έ ν ε ς
και κάθε φορά, 100 χρόνια μετά, επιβεβαιώνονται πανηγυρικά
για την προβλεψιμότητα τους και την ακρίβεια τους.

Hlie , υπέροχη η παρουσίαση ,αναλυτική και κατανοητή

Το προτείνω για τα Προεξέχοντα ...

Γιατί όχι αλλά χρειάζεται συζήτηση. Καυτό θέμα και πολύ αγαπημένο.
Με εξιτάρει και μάλιστα είναι και το αγαπημένο θέμα του Ήλιου που έχει κάνει πολλή μελέτη.
Θα το διαβάσω προσεκτικά και θα έχουμε έναν καταρράκτη σχολείων.



Όλα μαζί

(δεν έχω λόγια...)

Αρχικά μιλάς για τις 5 αισθήσεις που είναι απατηλές.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι η αντίληψη που έχουμε για το χρόνο και την "πραγματικότητα" είναι επίσης απατηλή.
Το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος δεν είναι ευθύγραμμος όπως τον αντιλαμβανόμαστε.

Πέρα από τις αισθήσεις το είναι αυτό που ονομάζουμε μνήμη?

Η μνήμη πάντα έχει σημείο αναφοράς γεγονότα του παρελθόντος.
Οι μύστες λένε να ζεις στο παρόν και να ζεις τη στιγμή.
Άλλοι μύστες μιλάνε για μνήμη και έλεγχο μνήμης.

Ο Καστανέντα για τη ανακεφαλαίωση.

Ξεκινάει με την παραδοχή ότι ο άνθρωπος αφήνει "ενέργεια" στο χωροχρόνο κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Η ανακεφαλαίωση είναι η μέθοδος να την πάρει πίσω.

Είναι δυνατόν να αλλάξει αυτό που λέμε "παρελθόν"?

Αν αλλάξει η προσοχή και η μνήμη από συγκεκριμένα σε γεγονότα σε άλλα?

Είναι δυνατόν να αντληθεί ενέργεια από το παρελθόν?

Τι είναι τα φαντάσματα και τα στοιχειώματα εάν υπάρχουν?

Πως μπορεί να στοιχειώσει το χωροχρόνο μία ύπαρξη μία οντότητα ή ένα γεγονός?

Υπάρχουν σημεία στο χώρο-χρόνο που οι καμπυλώσεις να είναι διαφορετικές?

Πέρα από τις αισθήσεις το είναι αυτό που ονομάζουμε μνήμη?
Η μνήμη πάντα έχει σημείο αναφοράς γεγονότα του παρελθόντος.

Είναι γεγονότα που διαδραματίστηκαν στα πλαίσια μιας εικονικής πραγματικότητας,
δηλαδή ενός εικονικού χώρου και ενός εικονικού χρόνου.

Οι μύστες λένε να ζεις στο παρόν και να ζεις τη στιγμή.
Άλλοι μύστες μιλάνε για μνήμη και έλεγχο μνήμης.

Το να ζεις την στιγμή, δηλαδή το συνειδητό βίωμα του Τώρα
είναι η κατάσταση που πλησιάζει να μοιάσει την αίσθηση που θα είχαμε στο άχρονο
δηλαδή μιας λίγο αυθεντικότερης αίσθησης έξω από την ψευδαίσθηση του χρόνου.

Είναι δυνατόν να αλλάξει αυτό που λέμε "παρελθόν"?
Αν αλλάξει η προσοχή και η μνήμη από συγκεκριμένα σε γεγονότα σε άλλα?

Ποιο παρελθόν θέλεις να αλλάξεις από τα πολλά που συνυπάρχουν
μέσα στην εικονική πραγματικότητα και γιατί;
Αν εσύ ωστόσο θέλεις να μετατοπίσεις τα όρια του αντιληπτικού σου φάσματος
ώστε να αποκτήσεις πρόσβαση σε διαφορετικές περιοχές
με διαφορετικές δυνατότητες αλληλεπίδρασης στην εικονική πραγματικότητα
θα χρειαστεί να αλλάξεις την ταυτότητα σου.

Είναι δυνατόν να αντληθεί ενέργεια από το παρελθόν?

Τι είναι γι εσένα η ενέργεια σε ένα εικονικό περιβάλλον;
Αν είναι κάτι που σου δίνει την δυνατότητα να κάνεις κάτι,
αυτή η δυνατότητα σχετίζεται με την ταυτότητα σου και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σου.

Τι είναι τα φαντάσματα και τα στοιχειώματα εάν υπάρχουν?
Πως μπορεί να στοιχειώσει το χωροχρόνο μία ύπαρξη μία οντότητα ή ένα γεγονός?

Μέσα στο κείμενο αναφέρομαι στις δυνατότητες συνειδήσεων χωρίς υλικό σώμα.

Υπάρχουν σημεία στο χώρο-χρόνο που οι καμπυλώσεις να είναι διαφορετικές?

Διαφορετικές είναι παντού, αλλά τι ακριβώς εννοείς;

Έξω από την μήτρα (1/3)

Έχουμε αναπτύξει φυσική δυο μεγεθών,
με την σχετικότητα του Αϊνστάιν από την μια
και την κβαντομηχανική από την άλλη.
Η πρώτη μελετά τον αισθητό κόσμο σε μεγάλες κλίμακες
ενώ η δεύτερη σε πολύ μικρές κλίμακες μεγεθών.
Αυτές δεν συγκρούονται αλλά συμπληρώνουν η μια την άλλη.
Αν εξετάσουμε σχολαστικά την πρώτη
διαπιστώνουμε πως το αισθητό σύμπαν είναι μια ελαστική,
περίεργων ιδιοτήτων, γεωμετρική καμπυλότητα.
Ο αισθητός κόσμος είναι κόσμος εικόνων.
Εικονικός κόσμος παραμορφωτικών ειδώλων – σκιών
πολλών διαστάσεων, άσχετα που εμείς είμαστε ικανοί
να διακρίνουμε – αλληλεπιδράσουμε μόνο με τις δυο.
Είναι ένας κόσμος σκιών όπου τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του
εξαρτώνται κατά ένα μέρος
από τις ιδιότητες της προσπίπτουσας επιφάνειας που τις φιλοξενεί
και κατά ένα άλλο μέρος από τις ιδιότητες
του πραγματικού πια αντικειμένου στου οποίου ανήκουν αυτές οι σκιές.
Ο αισθητός μας κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση.
Ωστόσο δεν είναι ψεύτικη με την έννοια του ανύπαρκτου,
αλλά ψευδής με την έννοια του αλλοιωμένου – παραμορφωμένου.
Οι αισθήσεις μας λαμβάνουν ερεθίσματα για να πλάσουν το αισθητό
από ένα πεδίο διακυμάνσεων καμπυλότητας
ενός συνεχούς του οποίου έχουμε την δυνατότητα να δούμε μόνο δυο
από τις τουλάχιστον τέσσερις διαστάσεις του
(μαθηματικά μοντέλα καταδεικνύουν την ύπαρξη
11, 13 ή και περισσότερων διαστάσεων).

Από την άλλη η κβαντική φυσική
που εξετάζει πολύ μικρές κλίμακες μεγεθών,
ουσιαστικά μελετά την δομή του μέσου
όπου φιλοξενεί επάνω του τις εμφανιζόμενες σκιές.
Τις εικόνες αυτής της εικονικής πραγματικότητας.
Εξετάζει την δομή και τα χαρακτηριστικά
της επιφάνειας στην οποία αποτυπώνονται οι σκιές.
Εξετάζει την οθόνη στην οποία προβάλλονται οι εικόνες.
Ή σωστότερα, τον καθρέφτη στον οποίο εμφανίζονται
οι διάφορες πολυδιάστατες πραγματικότητες.
Ένας καθρέφτης όπου προβάλει στον καθένα
μια εικονική πραγματικότητα
σύμφωνα με τη θέση του παρατηρητή.
Από κάθε διαφορετική οπτική γωνία
παρουσιάζονται διαφορετικές εικονικές πραγματικότητες.

Γενικά τα παραδείγματα όπως και σε αυτή την περίπτωση
το παράδειγμα του καθρέφτη ή της οθόνης ή της θέσης του παρατηρητή
είναι περιγραφές που σκοπό έχουν να βοηθήσουν στην κατανόηση
δύσκολων εννοιών με απλό τρόπο, λειτουργούν ως μια απλούστευση.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως οι απλουστεύσεις
εμπεριέχουν έναν υποβιβασμό στην ακρίβεια
με την οποία περιγράφουν κάθε φορά το θέμα.
Είναι λάθος να εκλαμβάνουμε τα παραδείγματα ως αντικειμενική περιγραφή
γιατί με αυτόν τον τρόπο δεχόμαστε ως αντικειμενικές
τις συμβάσεις απλούστευσης. Δεχόμαστε και μικρά λάθη
που αργότερα ίσως οδηγήσουν σε αντιφάσεις και αδιέξοδα.
Ας μελετούμε τα παραδείγματα ως βοηθήματα για την κατανόηση
βαθύτερων εννοιών και όχι ως την ακριβή περιγραφή τους.

Έξω από την μήτρα (2/3)

Στο παράδειγμα θέασης τηλεόρασης από απόσταση
όπου δεν είναι ορατά τα pixels διαπιστώνουμε πως
όσο πλησιάζουμε, η εικόνα θολώνει
και χάνει την κρυστάλλινη αληθοφανή δομή της,
ενώ διακρίνουμε σιγά σιγά τα ‘ατάκτως’ τρεμάμενα pixels
όπου συνθέτουν την ψευδή / εικονική πραγματικότητα
στον απομακρυσμένο θεατή.
Είναι pixels που δεν υπακούουν
στους κανόνες της εικόνας (των ορίων) που συνθέτουν.
Δεν υπακούουν στην ψευδαίσθηση του χώρου και του χρόνου.
Η φυσική που εξετάζει τα pixels,
δηλαδή τις μικρές τάξεις μεγέθους είναι η κβαντική φυσική.
Αυτή εξετάζει την δομή και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά
των μικροσκοπικών στοιχείων που δεν σχετίζονται σε τίποτα
με την εικονική ψευδαίσθηση που προκαλούν στον θεατή τους.

Οι εικόνες που προκαλούν δεν είναι ίδιες σε όλους τους θεατές.
Δεν είναι τόσο σαν μια οθόνη όπου επάνω της προβάλλονται
μια σειρά συγκεκριμένων εικόνων,
αλλά σωστότερα πρόκειται για καθρέφτη
όπου ο κάθε παρατηρητής βλέπει μονάχα όσα είναι εικόνος να δει
ανάλογα με την απόσταση και την οπτική του γωνία.
Ανάλογα με τις αντιληπτικές του ιδιότητες.
Ανάλογα με τον βαθμό οπτικής ικανότητας ή ανικανότητας.
Ανάλογα με την μυωπία του δηλαδή.
Κάποιος που βλέπει μέσα από ένα καθαρό οπτικό φακό
διακρίνει περισσότερες λεπτομέρειες σε σχέση με κάποιον άλλο
που βλέπει μέσα από έναν βρώμικο οπτικό φακό,
του οποίου η βρωμιά του εμποδίζει να δει λεπτομέρειες
και τον αναγκάζει να ζει, να αντιλαμβάνεται και να αλληλεπιδρά
μονάχα με τις πιο παχιές δομές του πολυδιάστατου εικονικού κόσμου μας.
Τον αναγκάζει να διακρίνει μόνο δυο
από τις πολλές διαστάσεις (στην περίπτωση του ανθρώπου).
Τον αναγκάζει να αντιλαμβάνεται και κινείται μόνο
διαμέσου δυο διαστάσεων του πολυδιάστατου συνεχούς
δηλαδή μόνο του χώρου και του χρόνου.
Καμπυλότητες αυτού του συνεχούς
που είναι πάνω ή κάτω από κάποια στενά ‘οπτικά’ όρια μεγεθών
που ο άνθρωπος μπορεί να αντιληφτεί με τις αισθήσεις του
καθίστανται ανύπαρκτα για εκείνον.
Η μετατόπιση ή διεύρυνση της όρασης μας,
που θα μας καταστούσε ικανούς να αντιληφτούμε
περισσότερο μέρος του κόσμου μας εξαρτάται απλοϊκά
από την καθαρότητα του οπτικού φακού που χρησιμοποιούμε.
Αυτός ο οπτικός φακός δεν είναι ίδιος για κάθε ύπαρξη.
Για παράδειγμα εκείνοι με αχρωματοψία
δεν βλέπουν τα χρώματα.
Ο κόσμος των κουφών
είναι ένας κόσμος που απουσιάζουν οι ήχοι.
Για τις κατσαρίδες που δεν διαθέτουν μάτια
είναι ένας κόσμος δίχως εικόνες.

Σε ότι έχει να κάνει με τον άνθρωπο
όπου ως κέντρο πρόσληψης ερεθισμάτων
χρησιμοποιεί το υλικό του σώμα,
αυτό ως χρησιμοποιούμενος φακός τον αναγκάζει να ζει
να αντιλαμβάνεται και να αλληλεπιδρά
σε ένα εικονικό περιβάλλον ενός χώρου τριών διευθύνσεων
και ενός χρόνου μιας διεύθυνσης
με αυστηρή φορά από το παρελθόν προς το μέλλον.
Σε περιπτώσεις όπου η ύπαρξη μας αποδεσμευτεί
και καθαρίσει τον οπτικό της φακό από το υλικό μας σώμα,
ο εικονικός κόσμος που είναι προσφερόμενος στις νέες συνθήκες
είναι κατά πολύ πολύ διαφορετικός.
Και σε αυτόν ωστόσο θα υπάρχουν κάποιοι αντίστοιχοι
περιορισμοί μετακίνησης σε χώρο και χρόνο
αλλά σίγουρα οι δυνατότητες αλληλεπίδρασης είναι μεγαλύτερες.
Πράγματα που δεν ήταν πριν ορατά εμφανίζονται.
Αποστάσεις που έμοιαζαν αχανείς και απροσπέλαστες
θα γίνουν εύκολα προσιτές.
Η μετακίνηση σε διαφορετικά χρονικά σημεία
θα είναι πλέον εφικτή, έστω και με κάποιους περιορισμούς.
Διαχωριστικά όρια των ως τώρα διαφορετικών αντικειμένων
είναι αμβλυμμένα και ρευστά.
Οι ταυτότητες ξεθωριάζουν
με την έννοια πως η διαχωριστικότητα αμβλύνεται
και πλέον θα είναι ορατή σε μεγαλύτερο βαθμό
η ενότητα των πάντων που συνθέτεται
από το καμπυλόμορφο συνεχές.
Ένα συνεχές από το οποίο εμείς βλέπουμε μόνο
ένα μικρό φάσμα τον τυλιγμάτων του
αγνοώντας την συνεχή ύπαρξη του ενός.

+1

Έξω από την μήτρα (3/3)

Στο παράδειγμα με την οθόνη
από την μια υπάρχει ο άνθρωπος ως παρατηρητής
διαμέσου του προσωπικού του οπτικού φακού,
από την άλλη η παρατηρούμενη εικονική πραγματικότητα
που περιγράφεται από την θεωρία της σχετικότητας
του Αϊνστάιν και είναι ο αισθητός μας κόσμος
και τέλος η οθόνη προβολής
που είναι ένα πεδίο κάποιων ενεργειακών διακυμάνσεων
όπου ο Μάνος Δανέζης περιγράφει σαν μια
κοχλάζουσα σούπα ‘ενέργειας’.
Στο παράδειγμα μας περιγράφεται σαν το
τρεμοπαίξιμο των pixels της οθόνης.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως αυτά και τα τρία
συνυπάρχουν το ένα μέσα στο άλλο
στα πλαίσια του ενός αδιαίρετου συνεχούς.
Ο άνθρωπος είναι μέσα
στην εικόνα που παρατηρεί ολόγυρα του.
Οι εικονικές πραγματικότητες
συνυπάρχουν όλες μαζί στο εδώ και το τώρα,
ως πεδία διαφορετικής ικανότητας αντιλήψεων.
Και ο άνθρωπος και οι εικονικές πραγματικότητες
υπάρχουν ως διακυμάνσεις ενέργειας
ενός κβαντικού καθρέφτη – οθόνης.
Όταν μιλάμε για κβάντα
μην πάει ο νους σας με μικρές μπίλιες.
Τα υποατομικά σωματίδια που ονομάζουμε κβάντα
(ή pixels στο παράδειγμα μας) δεν αποτελούνται
ούτε από την ψευδαίσθηση της ύλης,
ούτε ανήκουν στην ψευδαίσθηση του χώρου
ούτε υπακούν στην ψευδαίσθηση του χρόνου.
Είναι απλά διακυμάνσεις ‘ενέργειας’.

Ο όρος ενέργεια είναι σε εισαγωγικά γιατί δεν υπάρχει.
Απλά τον χρησιμοποιούμε παρέα με τον όρο διακύμανση
για μας δώσει μια έστω και αφηρημένη περιγραφή
αυτού που δεν είμαστε ακόμη σε θέση
να καταλάβουμε στην πραγματική του έκταση.
Πράγματι ο διάσημος επαληθευμένος τύπος του Αϊνστάιν
e=mc2 μας επιβεβαιώνει πως η μάζα της ύλης
πολλαπλασιαζόμενη στο τετράγωνο της ταχύτητας του φωτός
εξισώνεται με καθαρή ‘ενέργεια’.
Το τετράγωνο της ταχύτητας του φωτός
είναι πολύ μεγάλο μέγεθος.
Είναι μια ταχύτητα στον χώρο.
Χώρος όμως δεν υπάρχει, είναι εικονική ψευδαίσθηση.
Ομοίως και ταχύτητες τεράστιες σε έναν
ανύπαρκτο χώρο είναι επίσης εικονικές.
Από την μια πλευρά της εξίσωσης υπάρχει η ψευδαίσθηση της ύλης
όπου εάν επιταχυνθεί σε ένα χώρο ψευδαίσθησης
με την φανταστική ταχύτητα του τετραγώνου του φωτός
αυτό εξισώνεται με καθαρή ενέργεια.
Έτσι λοιπον καταλαβαίνουμε πως η ενέργεια είναι και αυτή
αναπόσπαστο κομμάτι της εικονικής πραγματικότητας.

Ας επιστρέψουμε ξανά στο παράδειγμα με την οθόνη.
Μια οθόνη φτιαγμένη από σχεδόν ανύπαρκτα pixels
που χορεύουν έναν χορό διακυμάνσεων τέτοιων όμως
που πλάθουν υπάρξεις
και φιλοξενούν εικονικές πραγματικότητες.
Αυτή η οθόνη δεν μοιάζει να είναι χαλασμένη.
Αντιθέτως μοιάζει να είναι σε λειτουργία.
Μοιάζει οι εικόνες του, και οι υπάρξεις εντος του να είναι ολοζώντανες.
Οι επιστήμονες στους επιταχυντές σωματιδίων
εξετάζουν τον κβαντικό κόσμο και τις ιδιότητες του.
Εξετάζουν την δομή και τον τρόπο λειτουργίας των πιξελ.
Εξετάζουν την επιφάνεια στην οποία προσπίπτουν οι σκιές.
Έμαθαν πολλά γι αυτόν τον κόσμο. Όμως περίμεναν περισσότερα.
Αλήθεια είναι πως τα αδιέξοδα που προκύπτουν
μας αναγκάζουν να στραφούμε
σε μια άλλη οπτική θεώρηση των πραγμάτων.
Σύντομα οι επιστήμονες μας, αν δεν το έχουν κάνει όλοι ακόμα,
θα στραφούν στο να μελετούν τις σκιές
έχοντας συνειδητοποιήσει πως αυτό που εξετάζουν
είναι οι ιδιότητες της σκιάς που επάνω στον κβαντικό καθρέφτη
που όμως ανήκει σε κάτι.
Ανήκει σε κάτι πραγματικά πραγματικό
του οποίου εμείς μπορούμε να μελετούμε μονάχα
τις παραμορφωμένες εικόνες του και όχι το ίδιο.
Μελετούμε τις διαφορετικές σκιές του
από διαφορετικές οπτικές γωνίες κάθε φορά
και ποτέ το ίδιο καθαυτό.

Αυτό που μένει να δούμε είναι
από πού παίρνει σήμα η οθόνη.
Ποια είναι τα πραγματικά χαρακτηριστικά
αυτού του πολυδιάστατου πραγματικά πραγματικού
του οποίου εμείς μπορούμε να δούμε μονάχα
πολυάριθμες σκιές - απεικονίσεις παραμορφωμένες.
Είναι τεράστια η απόσταση της θέσης αντίληψης
που εξετάζει κάτι όταν νομίζει πως αυτό είναι το πραγματικό,
από όταν έχει συνειδητοποιήσει πως
αυτό είναι η ολογραφική σκιά του.
Αυτού που η πραγματική του ύπαρξη
κινείται σε περισσότερες διαστάσεις
από αυτές που εμείς αντιλαμβανόμαστε.

Το παρακάτω άρθρο έρχεται να επιβεβαιώσει κάποια από τα πολλά
προσωπικά συμπεράσματα που σας εξέθεσα στην εργασία μου
και αφορούν τον τρισδιάστατο χρόνο.
Η ανάγνωση του με έκανε να νιώσω λιγότερο αλλόκοτος
για όλα αυτά που επικοινωνώ μέσα από αυτήν.



"Όσα δεν μας είπανε για το Χρόνο"
http://www.manosdanezis.gr/index.php/bl ... 9-22-09-26

Δρ Μάνος Δανέζης

Επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής

Τμήμα Φυσικής ΕΚΠA




Φιλοσοφικά Προβλήματα της έννοιας Χρόνος

O σκεπτικισμός στην έννοια και τη φύση του χρόνου αποτέλεσε πάντοτε τη βάση κάθε φιλοσοφικής αναζήτησης. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η προσπάθεια αυτή, όπως αναφέρει και ο Étienne Klein στο βιβλίο του O Xρόνος (1997), βρίσκεται αντιμέτωπη με τις επόμενες τρεις βασικές δυσκολίες:

α. Δεν μπορούμε να μελετήσουμε το χρόνο διατηρώντας απόσταση από αυτόν, όπως έχουμε συνηθίσει να κάνουμε όταν ερευνούμε οποιοδήποτε αντικείμενο. Βεβαίως σε κάποιες περιπτώσεις μπορούμε να μετρήσουμε το χρόνο, αλλά όχι έξω από αυτόν, κρατώντας τον σε απόσταση, αφού βρισκόμαστε σταθερά «μέσα του» και ως εκ τούτου μας επηρεάζει αδιάκοπα.

Tο ίδιο συμβαίνει και με το Σύμπαν στην ολότητά του. Δεν μπορούμε να το δούμε από μακριά, έξω από αυτό, αφού είμαστε όχι μόνο μέσα του, ως ανεξάρτητα υποσύνολά του, αλλά μέρη και συμμέτοχοι της ύπαρξής του. Tο Σύμπαν, και κατ’ επέκταση ο χρόνος του, δεν είναι κάτι έξω και γύρω από μας, κάτι που μας περιβάλλει. Eμείς, η ύπαρξή μας, ταυτιζόμαστε με τον ίδιο το χρόνο και το χώρο, καθώς και με την περιέχουσα αυτούς οντότητα. O χρόνος, όπως και ο χώρος, για τον άνθρωπο δεν έχει εξωτερικό περίβλημα, αφού αποτελεί αυτή καθ’ εαυτή την ύπαρξή του. O άνθρωπος δεν είναι μέρος τού χωροχρόνου, αφού ο χωροχρόνος είναι ενιαίος και δεν μερίζεται, αλλά ταυτίζεται με αυτόν. Ως εκ τούτου η ανθρώπινη φύση είναι, από άποψη μέτρησης, άχρονη και αιώνια, και πανταχού παρούσα, ασχέτως αν κάτι τέτοιο δεν γίνεται κατανοητό μέσω των επιλεκτικά αναπτυχθεισών αισθήσεών μας.

β. Ένα δεύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να αγγίξουμε το χρόνο, αφού δεν είναι κάτι απτό. H γαλλική λέξη maintenant (τώρα) εκφράζει ένα συγκεκριμένο και για πολλούς διαρκώς απτό, αν και μεταβαλλόμενο, σημείο του χωροχρονικού συνεχούς. H λέξη προέρχεται από το ρήμα maintenir (tenir en main=κρατώ στο χέρι) και εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο το φοβερό λάθος μας που οδηγεί στην αδυναμία κατανόησης της φύσης του χρόνου.

Tο λάθος αυτό συνίσταται στο γεγονός ότι, αντί να βιώνουμε το χρόνο, όπως θα έπρεπε, προσπαθούμε να μετρήσουμε το «φάντασμά» του, την προβολή του δηλαδή, μέσα και πάνω στον αισθητό για μας τρισδιάστατο κόσμο μας, μέσω υποθετικών και αυθαίρετων τομών τις οποίες δημιουργούμε στη φύση του. Kαι το χειρότερο, τις υποθετικές και αυθαίρετες τομές του ειδώλου του χρόνου, οι οποίες δεν εκφράζουν τίποτα το πραγματικό από φυσική άποψη, αλλά αποτελούν απλά νοητικά κατασκευάσματα των αισθήσεών μας, τις ταυτίζουμε με αυτή καθ’ εαυτή την έννοια και τη φύση του χρόνου, ο οποίος ως τετάρτη και μη αισθητή διάσταση είναι άτομος, ενιαίος και άπειρος.

γ. O χρόνος δεν παρουσιάζει καμιά ιδιότητα από όσες οι πέντε αισθήσεις μας ονομάζουν «ύλη». Δηλαδή είναι όχι αισθητό αλλά αθέατο αντικείμενο.

Εδώ αναφύεται ένα σημαντικό δομικό ζήτημα: Σε αντίθεση με το χώρο, η μέχρι σήμερα αποδεκτή τοπολογία του χρόνου είναι πολύ φτωχή. Έχει μόνο δύο παραλλαγές, την ευθεία και τον κύκλο, δηλαδή τον γραμμικό χρόνο, που πηγαίνει μπροστά, και τον κυκλικό χρόνο, που, όταν συμπληρώσει έναν πλήρη κύκλο, συνεχίζεται σε έναν δεύτερο, αλλά σε άλλο επίπεδο.

Aν όμως δεχθούμε το χρόνο σαν μια ισότιμη μαθηματική χωρική διάσταση, τότε τα πράγματα αλλάζουν. O χρόνος μπορεί να καμπυλωθεί και να στρεβλωθεί δημιουργώντας μεγάλο πλήθος τοπολογικών μορφών.

Βεβαίως κάποιοι έχουν διατυπώσει την εξής θεωρητική άποψη: «Εφόσον, υπό κάποιες συνθήκες, ο χρόνος μπορεί να μετρηθεί σε εκατοστά και το μήκος σε δευτερόλεπτα, οι τρεις χωρικές διαστάσεις, υπό αυτές τις συνθήκες, μετρούμενες σε μονάδες χρόνου μπορούν να αποτελέσουν έναν ιδιόμορφο τρισδιάστατο χρόνο. Συγχρόνως η διάσταση χρόνος, μετρούμενη σε μονάδες μήκους, μπορεί να συγκροτήσει την έννοια ενός ιδιόμορφου μονοδιάστατου χώρου».

H Eιδική Σχετικότητα «υποχρέωσε» τον Aϊνστάιν να εισαγάγει την έννοια του χωροχρόνου, που αντικατέστησε τις μέχρι τότε χωριστές έννοιες του χώρου και του χρόνου. Aν αλλάξουμε σύστημα αναφοράς στο χωρόχρονο, ο χρόνος μετασχηματίζεται εν μέρει σε χώρο και ο χώρος εν μέρει σε χρόνο. Πράγματι, για να περάσουμε από ένα σύστημα συντεταγμένων μέσα στο χωρόχρονο σε ένα άλλο, με μια ομοιόμορφη κίνηση (δηλαδή ούτε επιταχυνόμενη ούτε επιβραδυνόμενη), χρησιμοποιούμε τους μετασχηματισμούς του Λόρεντζ, που έχουν ως χαρακτηριστικό να αναμειγνύουν χωρίς πραγματική διάκριση τις χωρικές και τις χρονικές συντεταγμένες. Δεν υπάρχει λοιπόν πια θέμα να δώσουμε τόπο στο χρόνο, ο Aϊνστάιν τουλάχιστον αντιτίθεται σε αυτό απόλυτα. Xρόνος και Xώρος γίνονται σχετικοί και ως έννοιες αδιάσπαστες.

Τα προηγούμενα φαντάζουν σαν μια ιδιότυπη κατοπτρική κατάσταση της γνωστής σ’ εμάς φυσικής πραγματικότητας, που συνίσταται σε μια τρισδιάστατη χωρική ενότητα και μια μονοδιάστατη χρονική. Όπως στον κατοπτρισμό το δεξιό γίνεται αριστερό και αντιστρόφως, έτσι και στην περίπτωση αυτή ο μονοδιάστατος χρόνος αντιστοιχεί σε έναν τρισδιάστατο χρόνο και ο τρισδιάστατος χώρος σε έναν μονοδιάστατο χώρο.

Συνεπώς ο τρισδιάστατος χρόνος και ο μονοδιάστατος χώρος αποτελούν, υπό αυτές τις συνθήκες, ένα νέο ιδιότυπο χωροχρονικό συνεχές. Η κατάσταση αυτή, αν και τοπολογικά ισόμορφη (ταυτιζόμενη ως προς τις ιδιότητες) με το αντικειμενικά υπαρκτό και γνωστό από τη σχετικότητα χωροχρονικό συνεχές, μένει σταθερά μη αισθητή. Αυτό συμβαίνει επειδή ο τρισδιάστατος χρόνος, καθώς και οι μορφές και τα σχήματα τα οποία υλοποιούνται μέσα του, δεν γίνονται αντιληπτά από τις ανθρώπινες αισθήσεις.

Για τη φύση του χρόνου, όπως αναφέρει ο Étienne Klein (1997), ο ίδιος ο Aϊνστάιν έγραψε στην προσωπική του αλληλογραφία (επιστολή 21/3/55 στην οικογένεια του φίλου του Michel Besso μετά το θάνατό του): «Για μας, τους ορκισμένους φυσικούς, η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι μόνο μια ψευδαίσθηση, ακόμα κι αν είναι τόσο επίμονη».

Eίναι γεγονός ότι ο Aϊνστάιν ήλπιζε να περιορίσει την έννοια της μη ανατρεψιμότητας του βέλους του χρόνου με την αναγωγή της Φυσικής σε καθαρή Γεωμετρία, δηλαδή μια μορφή χωρίς ιστορία. H αναγωγή αυτή επετεύχθη αργότερα από τον John Wheeler ο οποίος δημιούργησε την Γεωμετροδυναμική. Η οποία μετατρέπεται σε Γεωμετρία τη Γενική θεωρία της Σχετικότητας (1968, Superspace and the nature of quantum geometrodynamics )

Βεβαίως όλα τα προηγούμενα βρίσκουν ακόμα αντίθετους πολλούς φυσικούς, οι οποίοι αρνούνται και την απλή σκέψη ότι ο χρόνος, η πρωταρχική γι’ αυτούς εμπειρία κάθε ανθρώπινης ζωής, αποτελεί μια ανθρώπινη ψευδαίσθηση*. Η άποψη αυτών των φυσικών είναι ότι υπάρχει ένας αληθινός χρόνος που κυλά πραγματικά, και ένας χρόνος τον οποίο η επιστήμη δεν έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί, άρα ούτε να ενσωματώσει στο γνωσιολογικό της σύστημα. Με άλλα λόγια θεωρούν αδιανόητη την ιδέα ότι η μη αναστρεψιμότητά του προέρχεται από την ανθρώπινη υποκειμενικότητά μας. Ένας από τους υποστηρικτές αυτής της άποψης είναι και ο Ίλια. Πρικοζίν (Ilya Prigogine), ενώ ο Aνρί Mπρεξόν (Henri Bergson) διατυπώνει τη θέση: O χρόνος είναι επινόημα, διαφορετικά δεν είναι τίποτα».

* Η αντίθεση δηλαδή είναι φιλοσοφική και όχι επιστημονική.

Eλαστικός Xρόνος

Ο Étienne Kleinαναφέρει στο βιβλίο του Ο Χρόνος (1997): «Όσοι παλαιότερα πίστευαν σε έναν οικουμενικό χρόνο, μπορούσαν να λένε πως το παρελθόν δεν υπάρχει πια, το μέλλον δεν υπάρχει ακόμα, άρα υπάρχει μόνο το παρόν. H Σχετικότητα ακυρώνει αυτή την άποψη. Γεγονότα που βρίσκονται στο μέλλον για έναν παρατηρητή, βρίσκονται στο παρελθόν για έναν άλλο και στο παρόν για έναν τρίτο. Mε άλλα λόγια, αυτό που είναι παρόν για μένα μια ορισμένη στιγμή, δεν υπάρχει πια ή δεν υπάρχει ακόμα για κάποιον άλλο που βρίσκεται σε κίνηση ως προς εμένα. H λέξη «τώρα» γίνεται αμφιλεγόμενη, αφού η έννοια του ταυτόχρονου χάνει τη σημασία της. Eπιπλέον, υπάρχουν πλέον τόσα βασικά χρονόμετρα, όσα είναι και τα αντικείμενα σε ομαλή κίνηση, και τα ρολόγια αυτά δεν μπορούμε να τα συγχρονίσουμε... O χρόνος δεν έχει πια πρότυπο μέτρο.

Όταν στον συνηθισμένο χώρο η απόσταση μεταξύ δύο σημείων εκμηδενίζεται, τότε τα σημεία αυτά συμπίπτουν αναγκαστικά (μια σφαίρα με μηδενική ακτίνα συγχέεται με το κέντρο της). Aλλά στο χωρόχρονο του Aϊνστάιν, όταν το διάστημα s μεταξύ δύο γεγονότων εκμηδενίζεται, η απόσταση d και η διάρκεια t που τα χωρίζουν μπορούν να είναι αυθαίρετα μεγάλες, αρκεί το πηλίκον τους d/t να ισούται με την ταχύτητα του φωτός. Aυτό συμβαίνει επειδή το διάστημα s ορίζεται από την ακόλουθη σχέση:

s2=d2-c2.t2 (η τιμή δεν εξαρτάται από το σύστημα αναφοράς στο οποίο την υπολογίζουμε).

Mε αυτόν τον τρόπο, τα πιο μακρινά αντικείμενα που διακρίνουμε με τα τηλεσκόπιά μας είναι και τα πιο παλαιά, ακόμα και αν μας φαίνονται στον ανθό της νιότης τους».

Είναι απίστευτη η δουλειά που έχεις κάνει εδώ παλικάρι μου, μπράβο σου,
αν και η εικονική μου μόρφωση σταμάτησε στο γυμνάσιο,(αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία)
εκτός από τους μαθηματικούς και γεωμετρικούς υπολογισμούς που έχεις στο άρθρο σου,
τα υπόλοιπα μπορώ να πω ότι σχεδόν όλα τα παρακολουθώ με μια σχετική άνεση,
η πρώτη ερώτηση που μου ήρθε ήταν η εξής,
ο εγκέφαλος μας έχει την δυνατότητα να αποκωδικοποιήσει παραπάνω διαστάσεις
από αυτές που μπορεί σήμερα? (ίσως η ερώτησή μου να είναι αστεία αλλά έχω απορίες,
και νομίζω πως είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να πάρω απαντήσεις)

Σε ευχαριστώ πολύ φίλε. Είναι χαρά μου και τιμή μου που με διάβασες.
Τα σχόλια σου επίσης έχουν αξία για μένα.
Νομίζω πως ναι, ή τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό αρκεί να επανατοποθετηθεί η αντίληψη μας στα νέα δεδομένα.
Εννοώ να δώσουμε σωστές ταυτότητες σε εκείνα που νομίζουμε πως είναι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι.
Πιστεύω πως είμαστε μέσα και νιώθουμε – αντιλαμβανόμαστε όλες τις διαστάσεις, μα νομίζουμε πως είναι κάτι άλλο.
Είναι σαν να έχουμε σύγχυση, παρά αντικειμενική ανικανότητα.
Για εργαλείο έχουμε την τεχνολογία.

Πιστεύεις ότι αυτή η δυνατότητα υπήρχε εξαρχής στον εγκέφαλό μας, αλλά τεχνικά η με κάποιον άλλον τρόπο έχει υποβιβαστεί
με δόλο, για εκτεταμένη χειραγώγηση ?