Τα κρυμένα (Από Καρυάτιδα)

[ArELa]

ΕΚ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ


Από Kariatida στις 10/3/2006 16:17


Τα παιδιά των Δασων

Σε όλους τους αρχαίους και σύγχρονους χρόνους, η ανθρώπινη ιστορία έχει να παρουσιάσει περίεργες περιπτώσεις άγριων πλασμάτων, που δεν είναι τίποτα άλλο από την «μορφή» που παίρνουν μέσα στα δάση χαμένα άγρια παιδιά. Αυτά τα παράξενα πλάσματα, που δεν είναι ούτε ζώα αλλά ούτε και άνθρωποι, απομακρύνθηκαν κάποια στιγμή από την κοινωνία σε μικρή ηλικία. Mπορεί να χάθηκαν, να διώχτηκαν από τους ίδιους τους δικούς τους, ή ακόμα να τα έκλεψαν και να τα εγκατέλειψαν.

Απομονωμένα από τον πολιτισμό, «υιοθετήθηκαν» από κάποια ζώα, ή μεγάλωσαν από μόνα τους σε εκείνα τα αρχικά και σημαντικά για το ξεκίνημα της ζωή και την ανάπτυξή τους χρόνια. Μακριά από την ανθρώπινη επιρροή δεν μπόρεσαν να διαμορφώσουν τον έναρθρο λόγο, πολλές φορές δεν ήταν ικανά να περπατούν στην ανθρώπινη στάση αφού δεν την γνώριζαν, ενώ ήταν ευδιάκριτη η συμπεριφορά ενός ζώου.

Είτε ήταν αγόρια, είτε κορίτσια, είτε μεγάλωσαν κοντά σε λύκους, πιθήκους ακόμα και σε κάποια περίπτωση σε στρουθοκαμήλους, είτε και ακόμα και αν αναπτύχθηκαν με τις δικές τους δυνάμεις, σε όλες τις ιστορίες υπάρχει ένα κοινό στοιχείο : Το παρελθόν τους θα παραμείνει πάντα για μας ένα σκοτεινό μυστήριο.




Η περίπτωση του Victor

Ο Victor, το άγριο αγόρι του Aveyron, ήταν η αφορμή για το γύρισμα της ταινίας L’Enfant Sauvage Truffaut, η οποία για πολλούς ανθρώπους είναι η πρώτη παρουσίαση της ιστορίας ενός άγριου παιδιού. Στο τέλος του 18ου αιώνα, ήταν γνωστό στους κατοίκους των χωριών της νότιας Γαλλίας που βρίσκονταν στην περιοχή του δάσους Lacaune, ότι ένα μικρό άγριο παιδί περιπλανιόταν σ΄ αυτό. Το είχαν δει πολλές φορές να χάνεται στους πυκνούς ατέλειωτους σχηματισμούς των δέντρων ξεφεύγοντας από αυτούς που προσπαθούσαν να το πλησιάσουν. Σε κάποια απόπειρά του να προσεγγίσει την αυλή ενός απομονωμένου σπιτιού σε ένα από τα χωριά, περικυκλώθηκε από τους κατοίκους και πιάστηκε. Όπως ήταν φυσικό για ένα άγριο παιδί, δεν μπόρεσε να αντέξει την αιχμαλωσία και στην πρώτη ευκαιρία που του δόθηκε κατάφερε να δραπετεύσει. Ξαναπιάστηκε ένα χρόνο αργότερα Αυτή τη φορά τον πρόσεχε στην ιδιωτική της επιχείρηση μια ηλικιωμένη χήρα, που φρόντισε να τον ντύσει και να τον ταίσει. Αυτό κράτησε μια βδομάδα μέχρι που ο Victor δραπέτευσε πάλι στο δάσος. Αυτές όμως οι επαφές με τους υπόλοιπους ανθρώπους και η καλή αντιμετώπιση που είχε, τον έκαναν να μην διστάζει πλέον να τους πλησιάζει όταν τους έβλεπε και να εκλιπαρεί για φαγητό. Εν τούτοις εξακολουθούσε να ζει μόνος τους στο δάσος και να μην δέχεται να μείνει σε κάποιο κατάλυμα των χωριών.

Η άγρια παραμονή του Victor στο δάσος σταμάτησε οριστικά δύο χρόνια ύστερα από την πρώτη του σύλληψη, στα μέσα του βαρύ χειμώνα 1799-1800. Βρισκόταν περίπου 100 χιλιόμετρα μακριά από το σημείο που πρωτοπιάστηκε, κοντά τον Άγιο Σερμίν, και προσπαθούσε να βγάλει μέσα στο σκοτάδι πατάτες από ένα κτήμα που ήταν και το αγαπημένο του φαγητό στο διάστημα που έμεινε μαζί με ανθρώπους. Σε αυτό το σημείο τον εντόπισε και τον παγίδευσε μαζί με τους εργάτες του ένας γαιοκτήμονας που λεγόταν Vidal. Ήταν και η τελευταία φορά που ο Victor βρέθηκε ελεύθερος στο δάσος.

Από τα στοιχεία που υπάρχουν για τον Victor και που αποτελούν μια αντιπροσωπευτική περίπτωση για τον τρόπο που μικρά παιδιά βρίσκονται εγκαταλειμμένα να μεγαλώνουν μόνα στους στα δάση, φαίνεται ότι όταν ανακαλύφθηκε πρώτη φορά σε ηλικία 12 ετών είχε περάσει το λιγότερο δύο χρόνια σε άγρια μορφή. Κάποιες όμως πληροφορίες τον ήθελαν να έχει εγκαταλειφθεί από τον πατέρα του από την ηλικία των 6 ετών, όταν αυτός κατάλαβε ότι δεν ήταν σε θέση να μεγαλώσει ένα ατίθασο και με δυσκολίες στην μάθηση παιδί. Για τίποτα όμως από αυτά δεν μπορεί να είμαστε σίγουροι. Όμως η ανακάλυψη της ύπαρξής του ήταν το κίνητρο για την Γαλλική κοινωνία αλλά και πέρα από αυτή να αναπτύξει μια εκτεταμένη φιλοσοφική συζήτηση για την φύση αυτών των παιδιών. Η συζήτηση αναπτύχθηκε και γύρω από την νεοδημιουργηθέντα θεωρία Rousseau για την καθαρότητα και την αγνότητα της ψυχής ενός τέτοιου παιδιού. Ήταν όμως έτσι η αντίληψη της ευρύτερης κοινωνίας και η αποστροφή σε τέτοιες ξεχωριστές περιπτώσεις μη συνεργάσιμων και απόμακρων ατόμων, που δεν κάνει καθόλου εντύπωση ότι πάρα πολλοί ήταν περισσότερο δεκτικοί σε ένα κτήνος- κακοποιό, παρά σε ένα άγριο παιδί με καθαρή όμως ψυχή.

Ο Victor παρουσίαζε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά και τις συμπεριφορές που είναι κοινά για πολλά άγρια παιδιά. Ακόμα και αν βρέθηκε με ένα υποτυπώδες κομμάτι , υπόλειμμα ενός πουκαμίσου, δεν δεχόταν κανένα άλλο ρούχο πάνω του, σκίζοντάς το αμέσως με μοναδική ευκολία. Μπορούσε να αντέξει ακραίες θερμοκρασίες, από το βαρύ κρύο μέχρι την μεγάλη ζέστη, χωρίς να δείχνει ότι επηρεαζόταν και να χρειάζεται να πάρει κάποια μέτρα να προστατευτεί. Όταν του έδιναν τροφή τότε κυριολεκτικά την καταβρόχθιζε όπως ακριβώς ένα λαίμαργο, πεινασμένο ζώο. Η συμπεριφορά του έμοιαζε, χωρίς όμως να είναι, με αυτή που ονομάζουμε σήμερα αυτιστική ταραχή, σε συνδυασμό με την πλήρη έλλειψη ενδιαφέροντος για τους άλλους ανθρώπους. Όταν βρισκόταν μαζί τους, απλά κουλουριαζόταν με τις ώρες σε κάποια γωνιά.

Ο Δρ. Jean Itard υπήρξε πρωτοπόρος στην έρευνα και μελέτη τέτοιων περιπτώσεων. Ανέλαβε και αφιέρωσε στον Victor τουλάχιστον πέντε χρόνια, προσπαθώντας να τον οδηγήσει σε μια ανθρώπινη συμπεριφορά, όπως και για να του δώσει την δυνατότητα να μιλά, να διαβάζει και να γράφει. Αν και ο Itard είχε σημαντικές επιτυχίες σ΄ αυτή την προσπάθεια, σε πάρα πολλά πράγματα όμως δεν κατάφερε να πετύχει κάτι. Το πιο καθοριστικό από τα τελευταία ήταν ότι ο Victor δεν μπόρεσε ποτέ να μιλήσει και να επικοινωνήσει με τους γύρω του. Πληροφορίες για την προέλευσή του, για το πώς βρέθηκε και μεγάλωσε στο δάσος, αλλά και για ένα μεγάλο σημάδι από χτύπημα στο λαιμό του, έμειναν για πάντα στο σκοτάδι.

Ο Victor κατά πάση πιθανότητα πρέπει να μεγάλωσε μόνος τους όπως προκύπτει από τον προσδιορισμό της ηλικίας που εκτιμάται ότι εγκαταλείφθηκε στο δάσος. Πάρα πολλά άγρια παιδιά, θεωρείται ότι « υιοθετήθηκαν» και ανατράφηκαν από ζώα. Αλλά ακόμα και αν αυτό είναι θεωρητικά δυνατό, είναι δύσκολο να δεχθούμε, τουλάχιστον χωρίς σοβαρές αμφιβολίες, το ενδεχόμενο ένα μωρό να μεγαλώσει με το γάλα λύκων. Αν δεχθούμε τις πληροφορίες και τι. αφηγήσεις που έρχονται σε μας, τότε έχουμε σε γενικές γραμμές, παιδιά που εγκαταλείπονται ή χάνονται στα δάση, έχουν σαν «μητέρες » τους κάποια ζώα που έχουν χάσει τα μικρά τους, και κάποια στιγμή έρχονται σε επαφή με ανθρώπους, με πιθανότητες μερικής επιστροφής στις ανθρώπινες κοινωνίες.

Μύθοι και μύθοι, ιστορίες και αναφορές, από το μακρινό παρελθόν έως το πρόσφατο παρόν, έρχονται να δημιουργήσουν ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον αλλά να φέρουν μαζί τους ατέλειωτα ερωτηματικά για την ειλικρίνεια και την ακρίβεια των πληροφοριών που μεταφέρουν.

Ο ιστορικός Procopius στο έργο του De Bello Gothico, έγραψε ότι ένα παιδί, που εγκαταλείφθηκε από την μητέρα του ύστερα από ένα πόλεμο (μια πολύ συχνή αιτία εγκατάλειψης παιδιών ), βρέθηκε και θηλάστηκε από μια άγρια κατσίκα. Όταν ύστερα από πολύ καιρό οι πρόσφυγες επέστρεψαν στα χωριά τους, η μητέρα του το βρήκε σε πολύ καλή σωματική κατάσταση, αλλά ήταν αποτυπωμένη στην πνευματική του ασάφεια η τραγική του εμπειρία στα πρώτα χρόνια της ζωής του. Αυτό το γεγονός ήρθε σε μας μέσα από ιστορικές καταγραφές και διαδραματίστηκε το 250 μ.Χ. .Όμως και το παρόν έχει να δώσει ανάλογα γεγονότα, όπως για παράδειγμα η ιστορία του Andrei Tolstyk στην Ρωσία, που φαίνεται να ανατράφηκε από το σκυλί της οικογένειας όταν τόσο αυτός όσο και το κατοικίδιο ζώο εγκαταλείφθηκαν στην ερημιά από τους γονείς του παιδιού.



Kamala και Amala

Η Ινδική λαογραφία και ιστορία, αναφέρεται σε κάποιο σημείο στην ιστορία δύο μικρών κοριτσιών που ανακαλύφθηκαν το 1920. Της Kamala και της Amala που φαίνεται να έχουν ανατραφεί από μια οικογένεια λύκων όταν εγκαταλείφθηκαν από τους γονείς του σε μια δασική, απόμακρη περιοχή. Τα δύο κορίτσια, που δεν ήταν αδέλφια, αφέθηκαν στο ίδιο δάσος σε ξεχωριστές χρονικές περιόδους από διαφορετικές οικογένειες. Άγνωστο πώς, μεγάλωσαν μέσα και γύρω από την φωλιά λύκων, μέχρι τη στιγμή που τα βρήκε ένα Ινδός μοναχός παρακείμενης στο δάσος μονής. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι κάτοικοι των γύρω χωριών γνώριζαν για δύο «φαντάσματα» που βρίσκονταν στο δάσος, εμφανίζονταν από το πουθενά και έκλεβαν τροφές και πουλερικά από τις αυλές των ακριανών σπιτιών Ο ανώτερος ιερέας της περιοχής Jemey Singh αποφάσισε ότι τα «φαντάσματα » αυτά ( ή ότι άλλο ήταν), έπρεπε να βρεθούν, να πυροβοληθούν και να θανατωθούν, προκειμένου να επιστρέψει η ηρεμία στους κατοίκους. Πράγματι, συγκροτήθηκαν αποσπάσματα και άρχισαν την αναζήτηση στην γύρω δασική ζώνη. Ένα από τα αποσπάσματα, που μαζί του βρισκόταν ο ιερέας, ανακάλυψε τα δύο παιδιά να προσπαθούν να κρυφτούν σε ένα λαγούμι μαζί με έναν θηλυκό λύκο. Πυροβόλησαν και σκότωσαν τον λύκο ενώ κατάφεραν να συλλάβουν τα δύο παιδιά. Τα δύο κορίτσια οδηγήθηκαν στο ορφανοτροφείο που διατηρούσε ο Jemey Singh. Εδώ τράβηξαν την προσοχή χιλιάδων επισκεπτών, κάτι που έφερε στον ορφανοτροφείο και ένα σημαντικό ποσό χρημάτων, μεγάλη βοήθεια για την συνέχιση και αναβάθμιση της λειτουργίας και του κοινωνικού έργου του. Δυστυχώς όμως η εξέλιξη δεν ήταν καλή καθώς η Amala πέθανε έναν χρόνο ακριβώς από τη στιγμή της « σύλληψής » της. Η Kamala έζησε μέχρι το 1929 φτάνοντας στην ηλικία των 17 ετών. Όταν ανακαλύφθηκε η Kamala προχωρούσε κινούμενη στα τέσσερα, όπως ακριβώς τα ζώα, έσκιζε κάθε ρούχο που προσπαθούσαν να της φορέσουν, άρπαζε κάθε κοτόπουλο που μπορούσε να πιάσει όταν περιφερόταν στην αυλή και είχε την ευκαιρία, καταβροχθίζοντάς το ωμό. Στη συνέχεια όμως μπόρεσε να αφομοιώσει κάποιες ανθρώπινες συμπεριφορές, φτάνοντας μέχρι το σημείο να χρησιμοποιεί κάποιες απλές φράσεις.

Η παραπάνω ιστορία εκτός από το μεγάλο ενδιαφέρον που δημιούργησε δέχτηκε και πάρα πολλές κριτικές για την ορθότητά της. Οι κριτικές έφτασαν στο σημείο να την χαρακτηρίζουν ακόμα και στημένη. Ο Charles Maclean επισκέφτηκε την Ινδία και επιδόθηκε σε μια λεπτομερή και προσεχτική έρευνα, αναλύοντας όλα τα στοιχεία και τις πληροφορίες, ενώ μελέτησε μεγάλο αριθμό εγγράφων που είχε στη διάθεσή του. Και ενώ βρισκόταν στο στάδιο να τελειώσει την έρευνά του καταλογίζοντας στον Jemey Singh, ότι αυτός κατασκεύασε την ιστορία, κάποια νεώτερα στοιχεία και η επαφή με τον ίδιο τον ιερέα τον έπεισαν ότι αυτή ήταν πραγματική αλήθεια χωρίς να υπάρχει κάποιας μορφής παραπλάνηση και δολιότητα.


Memmie

Στη διάρκεια των χρόνων γράφτηκαν πολλά βιβλία για τα άγρια παιδιά. Σε πολλά από αυτά ήταν ορατή τόσο η γενική αμφισβήτηση για την δυνατότητα να μπορούν να μεγαλώσουν μικρά παιδιά στο περιβάλλον της άγριας φύσης μακριά από ανθρώπους, όσο και η προσπάθεια κατάρριψης των διάφορων ιστοριών που δημοσιοποιούνταν. Ποτέ όμως δεν υπήρξε η παραμικρή αμφισβήτηση για την περίπτωση του Marie Angelique Memmie Leblanc. O Serges Aroles συγγραφέας ενός τέτοιου βιβλίου στέκεται ιδιαίτερα σ΄ αυτή την ιστορία. Η ιστορία του Memmie αρχίζει όπως του Victor. Ανακαλύφθηκε και αυτός από χωρικούς , πενήντα όμως χρόνια νωρίτερα, το 1731,
να περιπλανιέται μέσα στο δάσος στην περιοχή Champange της Γαλλίας. Στην πρώτη αναγνώριση που έγινε επιχειρήθηκε να συνδεθεί ο Memmie με ένα ερωτικό δράμα που συγκλόνισε την περιοχή , ανάμεσα σε δύο μικρά παιδιά Το αγόρι φαίνεται πως χάθηκε - πίστευαν ότι σκοτώθηκε - ύστερα από ένα καυγά ανάμεσά τους. Η ηλικία όμως των ατόμων που αφορούσε αυτή η ιστορία δεν ήταν ικανή να δημιουργήσει ισχυρά δεδομένα για την αποδοχή της, ακόμα και όταν βρέθηκε ο Memmie, που εξακολουθούσε να είναι παιδί. Ο Serges Aroles, συγκέντρωσε πλούσια στοιχεία για την συγκεκριμένη περίπτωση - πολλά ακόμα βρίσκονται στα αρχεία του Γαλλικού κράτους - και κατέληξε στο εντελώς διαφορετικό συμπέρασμα ότι ο Memmie ήταν ένας εγγενής Αμερικανός, φυλής του Μισσούρι, που συνελήφθηκε και μέσα από ένα υπερατλαντικό ταξίδι βρέθηκε στη Γαλλία για να χρησιμοποιηθεί σαν υπηρέτης στο σπίτι κάποιου πλούσιου αστού. Κατάφερε να δραπετεύσει και να βρει καταφύγιο στα πυκνά δάση του Champagne μέχρι τη στιγμή που ανακαλύφθηκε. Η συγκεκριμένη εκδοχή φαίνεται να είναι και η επικρατέστερη για την ιστορία αυτού του άγριου παιδιού.



Κρυμμένα μυστικά για την ανθρώπινη φυλή

Οι περιπτώσεις των άγριων παιδιών συναρπάζουν πάντα τους επιστήμονες, από το παρελθόν μέχρι σήμερα. Αυτοί όμως που δείχνουν ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον, είναι όσοι ασχολούνται με τον τομέα της γλωσσολογίας και της ανθρωπολογίας. Απαγορευμένο από το νόμο να εκτελέσουν ένα σχετικό πείραμα – δηλαδή να φέρουν ένα παιδί σε απομόνωση από τους υπόλοιπους ανθρώπους και την όποια επαφή μαζί τους -, εξετάζουν και μελετούν διεξοδικά τα άγρια παιδιά που κατά καιρούς ανακαλύπτονται, προσπαθώντας να κατανοήσουν τους μηχανισμούς της ανάπτυξης και πορείας του ανθρώπου στα διάφορα στάδια της εξέλιξής του. Συγκεκριμένα, το πώς αναπτύσσεται η ομιλία, η συμπεριφορά, και τελικά τι σημαίνει να είναι κανείς « ανθρώπινος », ξεχωρίζοντας από τα υπόλοιπα θηλαστικά. Οι μελέτες αυτές έχουν βοηθήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, και εκεί που επικεντρώνονται είναι να εντοπίσουν το κατά πόσο οι ικανότητές μας οφείλονται στην ίδια μας τη φύση από τη στιγμή που γεννιόμαστε, ή στα όσα μαθαίνουμε και αποκτάμε στη διάρκεια της ζωής μας.
Επειδή όμως σε πολλές περιπτώσεις – κυρίως σε χώρες υποανάπτυκτες - παιδιά που βρέθηκαν σε δάση υπέστησαν φριχτούς περιορισμούς, βασανιστήρια και εκμετάλλευση, χάθηκε η δυνατότητα άντλησης στοιχείων και μελέτης, αφού η δεύτερη, ετεροχρονισμένη ανακάλυψή τους από τους επιστήμονες άργησε καθοριστικά. Παρόλα αυτά το ενδιαφέρον παραμένει ανεξάντλητο, καθώς εκτιμάται ότι σε αυτές τις ιστορίες κρύβεται όλο το μυστικό της ανθρώπινης φυλής. Ειδικά τμήματα πανεπιστημίων που συγκροτούνται από επιστήμονες άμεσα εμπλεκόμενους με το θέμα, αναζητούν ανά τον κόσμο μέσα από ένα δίκτυο συγκέντρωσης πληροφοριών (ειρηνευτικές και ιατρικές αποστολές, ερευνητικές ομάδες, παρακολούθηση τοπικής ειδησεογραφίας), τα άγρια παιδιά, που η μελέτη και ερμηνεία της απόμακρης και μοναδικής παρουσία τους, να δώσει πολλές λύσεις στο τέλμα της δικής μας καθημερινότητας…

[ArELa]

Από Kariatida στις 10/3/2006 16:21


Orang Pendek

Σουμάτρα. Ένα τεράστιο μυστηριώδες νησί, που μέσα στα πυκνά και απροσπέλαστα δάση του φαίνεται ότι βρίσκονται πλάσματα που οι σπάνιες αλλά και επεισοδιακές εμφανίσεις τους τα έχουν συμπεριλάβει στους θρύλους, αλλά και στα αντικείμενα έρευνας, μελέτης και αναζήτησης δεκάδων ερευνητών. Ένα από αυτά είναι το Orang Pendek. Το όνομά του σημαίνει «λίγο άτομο» ή «κοντό άτομο». Αναφέρεται και με άλλες ονομασίες κατά περιοχές όπως Gugu, Sedapa, Sedaro και Atu. Στα δάση του κοντινού Βόρνεο υπάρχουν εκθέσεις για ένα παρόμοιο πλάσμα που λέγεται Batutut.
Το ύψος του Orang Pendek προσδιορίζεται ανάμεσα στα 1 μ έως 1,60 μ, ενώ κάποιες αναφορές το θέλουν και ψηλότερο (1,75 μ). Το σώμα του είναι λεπτοκαμωμένο ή ογκώδες (προφανώς ανάλογα με το φύλο) και καλυμμένο από μια πυκνή σκοτεινή τρίχα που καταλαμβάνει όλο το σώμα αφήνοντας γυμνό μόνο το πρόσωπο, ενώ αντιφατικά είναι τα στοιχεία για την ύπαρξη ή όχι μικρής ουράς.

To 1818 o William Marsden γραμματέας του κυβερνήτη της αποικίας της Σουμάτρα έκανε μεταφράσεις των ημερολογίων του Μάρκο Πόλο που αναφέρονται στο πέρασμα του θαλασσοπόρου το 1295 από το νησί. Σε μια από αυτές μεταφράζει ως εξής ένα τμήμα του κειμένου : “ σε αυτό το βασίλειο (επαρχία Mambri, τώρα Jambi ) υπάρχουν άτομα που έχουν ουρές, σε έκταση και μήκος όπως αυτές του σκύλου, δεν κατοικούν όμως στις πόλεις αλλά στα βουνά ”. Ο Marsden πίστευε ότι η βάση αυτών των αναφορών στα ημερολόγια του Μάρκο Πόλο, βρισκόταν στην πεποίθηση των ντόπιων κατοίκων της Σουμάτρα ότι άλλες δύο φυλές κατοικούσαν στα δάση του νησιού. Οι δύο αυτές φυλές, η Kubu Orang και η Gugu Orang απέφευγαν την επαφή τόσο μεταξύ τους όσο και με τις υπόλοιπες του νησιού. Ο Marsden σημειώνει ότι η φυλή Kubu Orang βρισκόταν σε μεγάλους αριθμούς στην περιοχή μεταξύ Palembang και Jambi, στην νοτιοανατολική ακτή. Και πράγματι, μια μεγάλη κοινότητα της φυλής με το όνομα Koeboe ανακαλύφτηκε εκεί από τους Ολλανδούς.
Η περίπτωση του Orang Pendek καλύπτεται με μυστήριο και πολλά ασαφή σημεία. Ο ερευνητής Bontius Jacob, υποστηρίζει ότι στα στοιχεία που αυτός συγκέντρωσε υπάρχουν πληροφορίες ότι τα πλάσματα αυτά έχουν την δυνατότητα να μιλήσουν, απλά δεν το κάνουν αφού δεν πλησιάζουν τους υπόλοιπους ανθρώπους. Οι μάρτυρες που έχει τύχει να το συναντήσουν μιλούν για ένα πλάσμα απόλυτα κοντά στον άνθρωπο.


Αιώνες τώρα όπως προκύπτει από τις ιστορίες και τις αναφορές των ντόπιων υπάρχουν συναντήσεις και αναγνωρίσεις του πλάσματος.
Το 1910 σημειώνεται επαφή ενός Ευρωπαίου βοτανολόγουυ (δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για το όνομά του) με ένα Orang Pendek που το περιγράφει σαν ένα πλάσμα πολύ τριχωτό, πιο κοντό προς τα πόδια σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα, καμιά σχέση με του ουραγκοτάγκο αλλά και το πρόσωπό του δεν ήταν ακριβώς ανθρώπινο.
Το 1916 μια συνάντηση περιγράφεται σε ένα άρθρο του Δρ. Edward Jacobson. Όπως λέει, ενώ είχε στρατοπεδεύσει με την ερευνητική του ομάδα στους πρόποδες του βουνού Boekit Kaba, σε κάποιες από τις εξόδους τους στην περιοχή διέκριναν από απόσταση περίπου 30 μέτρα το πλάσμα. Υποστήριξε επίσης ότι είχαν βρει και ίχνη του στην περιοχή Kerintji. Στο μέρη αυτά μεγάλη έκταση είχε πάρει το κυνήγι του ρινόκερου για το κέρατο στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού του. Οι κυνηγού χρησιμοποιούσαν μια μέθοδο που παγίδευαν τα ζώα αυτά σε μεγάλες τρύπες – παγίδες που άνοιγαν στο έδαφος. Εκεί τα σκότωναν και αφαιρούσαν το κέρατο. Ο Δρ. Edward Jacombson ανίχνευσε πάνω στο σώμα των νεκρών ζώων βαθιά σημάδια από δόντια που μαρτυρούσαν ότι η σάρκα τους είχε σχιστεί για τροφή. Τα σημάδια αυτά αν και λίγο διαφορετικά ταίριαζαν με αυτά ενός μεγάλου πηθηκοειδούς. Εάν αυτές οι εκθέσεις ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, φαίνεται ότι είναι οι μοναδικές που αποδίδουν μια σαρκοφάγο φύση στον πίθηκο.

Ένας άλλος Ολλανδός πρώην αστυνομικός, ο P. Maier Benkoelen είχε μια μεγάλη συλλογή αποτυπωμάτων των ποδιών του Orang Pendek που προέρχονταν από τις περιοχές Roepit, Boekit Kaba και Marga Ambatgung. Τα ίχνη είχαν συλλεχτεί ανάμεσα στο 1910 και 1920.

Ο Ολλανδός άποικος Ban Herwaarden άρχισε την έρευνα για το πλάσμα το 1916. Στην αρχή μέσα από τις πληροφορίες που συνέλεξε πίστεψε ότι η όλη υπόθεση είχε να κάνει με ένα μυθικό πλάσμα. Είχε ακούσει απίστευτα πράγματα, όπως ότι το πλάσμα είχε ένα μάτι, πόδια που γύριζαν ανάποδα, ακόμα και ότι μπορούσε να αναρριχάται σαν σαύρα. Το 1918 και ενώ βρισκόταν στα όρια της απογοήτευσής του, άλλαξε αυτή την απαισιόδοξη άποψη όταν βρήκε μια σειρά από ίχνη στην περιοχή Moesi Oeloe. Αργότερα συνάντησε ένα άτομο με το όνομα Breikers που είχε βρει και αυτός παρόμοια ίχνη. Η συνάντηση του Herwaarden με τρεις ντόπιους της φυλής Koeboe, επιβεβαίωσε την πεποίθηση που πλέον είχε διαμορφώσει για την ύπαρξη του Orang Pendek. Μέσα από τις ρεαλιστικές περιγραφές τους μίλησαν για ένα πλάσμα που είχαν συναντήσει, περίπου 1,60 μ ψηλό , με τριχωτό σώμα, μακριά τρίχα (μαλλιά) στο κεφάλι και μακριά κυνοειδή δόντια.
Το 1923 ο Herwaarden εξέταζε τα δάση της περιοχής Moesi Oeloe για να διαπιστώσει εάν τα δέντρα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για καλής ποιότητας ξυλεία. Αφιέρωνε κάποιον από τον χρόνο του στο κυνήγι αγρόχοιρων χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία παρά τα πολλά ίχνη που άφηναν τα ζώα αυτά πάνω στη λάσπη. Σε μια περίπτωση και ενώ είχε στήσει ενέδρα σε πέρασμα αγριόχοιρων κρυμμένος πίσω από ένα θάμνο, παρατήρησε με την άκρη του ματιού του πάνω σε ένα παρακείμενο δέντρο ένα τριχωτό πλάσμα. Αρχικά φαίνεται ότι το πλάσμα δεν τον είχε αντιληφθεί, αλλά όταν αυτό συνέβη άρχισε να βγάζει δυνατές άναρθρες απειλητικές κραυγές. Ταυτόχρονα πολλές τέτοιες κραυγές άρχισαν να ακούγονται από το εσωτερικό του δάσους. Αρχικά ο Herwaarden τραβήχτηκε αλλά αργότερα και κάτω από ιδιαίτερη συναισθηματική ένταση λόγω αυτής της αναπάντεχης επαφής, προσπάθησε να πλησιάσει το δέντρο και να αναρριχηθεί και αυτό. Τότε το πλάσμα χρησιμοποιώντας την πληθώρα των γύρω κλαδιών απομακρύνθηκε γρήγορα προς τα βαθιά σκοτεινά σημεία του δάσους. Το περιέγραψε σαν : ¨ ένα πλάσμα τριχωτό ακόμα και στο ιδιαίτερα ψηλό μέτωπό του, όπου το χρώμα του σ΄ αυτό το σημείο ήταν πιο ανοιχτό από το υπόλοιπο σώμα. Η πλούσια μαύρη τρίχα (μαλλιά) έπεφτε κάτω από τους ώμους, σχεδόν μέχρι τη μέση. Ήταν αρκετά παχύ και δασύτριχο. Το χαμηλότερο σημείο του προσώπου φαίνεται να είχε περισσότερες από μια άκρες, ενώ αυτό (το πρόσωπο) ήταν καφετί και σχεδόν άτριχο. Τα φρύδια του είχαν το ίδιο χρώμα με την τρίχα του (μαλλιά) και ήταν έντονα και άγρια. Τα μάτια σκοτεινά, ζωηρά και ανθρώπινα. Η μύτη του μεγάλη με επίσης μεγάλα ρουθούνια. Τα χείλη συνηθισμένα αλλά το άνοιγμα του στόματος πάρα πολύ μεγάλο. Το χρώμα των δοντιών λευκό - κιτρινωπό. Το πηγούνι υποχωρούσε προς τα μέσα, ενώ τα χέρια τριχωτά στο πίσω μέρος. Σχημάτισε την εντύπωση ότι αυτό το πλάσμα ήταν θηλυκό. .
Λίγα χρόνια αργότερα ο Ban Herwaarden άκουσε ότι δύο περίεργα πτώματα βρέθηκαν βαθιά μέσα στα δάση της περιοχής Pangkalan Belai. Τα σώματα ήταν ένα μεγάλο θηλυκό και ένα παιδικό. Αν και ο Herwaarden προσπάθησε να πάρει τα πτώματα και να τα φέρει στον πολιτισμό για μελέτη, δεν τα κατάφερε και αναγκάστηκε να τα εγκαταλείψει. Ύστερα από λίγο καιρό πέθανε.

Το 1918, ο κυβερνήτης της Σουμάτρα L.C. Westenenk έγραψε για το Orang Pendek, αφού προηγουμένως ομολογεί ότι αρχικά θεωρούσε το όλο θέμα προϊόν της λαογραφίας : “ ένα αγόρι από το Padang που δούλευε σαν επιστάτης σε μια Αγγλίδα κάτοικο του νησιού, εργαζόταν στην περίφραξη με πασσάλους ενός μεγάλου κομματιού του κτήματος της εργοδότριάς του. Μια μέρα πήρε διάφορους εργάτες στο παρθένο δάσος στα βουνά Barissan κοντά στο Loeboek Salasic. Ξαφνικά σε μια απόσταση 15 μέτρα είδε ένα μεγάλο τριχωτό πλάσμα, με κοντά πόδια, το οποίο όμως περπατούσε όπως ένας άνθρωπος. Δεν ήταν ουραγκοτάγκος και το πρόσωπό του έμοιαζε πολύ με του ανθρώπου.

Ο Westememk κατέγραψε ένα ακόμα περιστατικό που συνέβη το 1917. Ο J. Oostingh ήταν ιδιοκτήτης μια φυτείας καφέ στο Dataran, μια δασώδη περιοχή στους πρόποδες του όρους Boekit Kaba. Κάποια μέρα είδε σε απόσταση δέκα περίπου μέτρων ένα πλάσμα, που καθόταν στο έδαφος και έδινε την εντύπωση ότι επιχειρούσε να ανάψει φωτιά. Ο J. Oostingh περιέγραψε ως εξής αυτή τη συνάντηση : ¨ το σώμα του ήταν ψηλό περίπου όσο ενός μέσου μεγέθους ντόπιου και είχε πλατύς τετράγωνους ώμους που δεν έγερναν καθόλου προς τα μέσα. Το χρώμα του δεν ήταν καφετί, αλλά έμοιαζε με της μαύρης γης, ή κάπως σκονισμένο μαύρο, πιο γκρίζο όμως από το μαύρο. Αντιλήφθηκε σίγουρα την παρουσία μου, αλλά δεν γύρισε προς τα μένα. Όταν σηκώθηκε παρατήρησα ότι ήταν ψηλό, στο ύψος το δικό μου, κάπου στο 1,75 μ. Κοιτώντας το πιο προσεκτικά κατάλαβα ότι δεν ήταν άνθρωπος και άρχισα να τραβιέμαι προς τα πίσω αφού ένιωσα φόβο και δεν είχα μαζί μου κάποιο όπλο. Έκανε διάφορες κινήσεις, έσπασε με μοναδική ευκολία ένα μικρό δέντρο και στη συνέχεια ανέβηκε σε ένα από αυτά και χάθηκε στο δάσος.

Ο ίδιος ο Westemenk πάντως ήταν υποστηρικτής της θεωρίας ότι το πλάσμα ήταν ένας πίθηκος, κάτι για το οποίο διαφωνεί ο ερευνητής Bernard Heuvelmans που πίστευε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είχαν να κάνουν με ένα ακόμα άγνωστο είδος πιθήκου. Εδώ υπήρχε κάτι το ασυνήθιστο, το ξεχωριστό.
Το 1923 ένας πεπειραμένος κυνηγός το συνάντησε στα δάση της Σουμάτρα αλλά ενώ σήκωσε το όπλο και το σημάδεψε τελικά δεν το πυροβόλησε. Όπως είπε : ¨το πλάσμα ήταν τόσο ανθρώπινο που θεώρησα ότι σκοτώνοντάς το θα είχα διαπράξει μια δολοφονία ¨

Ίχνη του Orang Pendek ανιχνεύτηκαν το 1989 στο όρος Tujuh, όπου οι ντόπιοι αναφέρονται στο πλάσμα που δεν είναι ούτε ουραγκοτάγκος, ούτε άλλος πίθηκος, αλλά ούτε και άνθρωπος. Διαφοροποιούνται όμως ελαφρά στην περιγραφή του καθώς αναφέρουν μεγάλη στομάχι, αλλά και κίτρινες περιοχές σε τμήματα του τριχώματος.
Επαφή με το πλάσμα ανέφερε το 2001 και ένας από τους δασοφύλακες της περιοχής Sungeipenuh κοντά στο όρος Kerinci.

Η τοπική λαογραφία λέει ότι τα πλάσματα αυτά όταν αντιληφθούν ότι ακολουθούνται και απειλούνται αρχίζουν να βαδίζουν ανάποδα με τέτοιο τρόπο ώστε να μπερδεύουν με τα ίχνη τους διώκτες τους. Αν όντως αυτό συμβαίνει, τότε αποτελεί σίγουρα ισχυρό στοιχείο για το επίπεδο της νοημοσύνης που διαθέτουν.

Ο John Napier που έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την περίπτωση του Bigfoot , ισχυρίζεται ότι και σε αυτή την περίπτωση πρόκειται για μια επανάληψη της ιστορίες για πλάσματα - τέρατα σε διάφορα μέρη του κόσμου. Οι ντόπιοι όμως έχουν δεχτεί ότι το Orang Pendek είναι ένα υπαρκτό ζώο και μάλιστα το θεωρούν ένα ήρεμο πλάσμα που επιτίθεται μόνο σε μικρότερα ζώα για να τραφεί. Το αντιμετωπίζουν με ανοχή και σεβασμό παρά με φόβο.
Κάποιοι ερευνητές έχουν εκφράσει την άποψη ότι ενδεχομένως οι ντόπιοι το μπερδεύουν και στην ουσία πρόκειται για έναν ουραγκοτάγκο. Όμως όσοι το έχουν συναντήσει αρνούνται κατηγορηματικά αυτή την ταύτιση εκτιμώντας ότι είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό.
Ο ερευνητής Loren Coleman είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι η συγκεκριμένη περίπτωση ανήκει στον ειδικό κλάδο της ζωολογίας, την κρυπτοζωολογία.

Οι επιστήμονες άρχισαν να συγκλίνουν στην άποψη ότι ένα άγνωστο πλάσμα υπάρχει στα δάση της Σουμάτρα, και άρχισαν να εξετάζουν πιο προσεκτικά τις ιστορίες και τις αναφορές που θεωρούσαν ρεαλιστικές και αληθινές. Κλήθηκαν πολλοί από τους μάρτυρες στους οποίους επιδείχτηκαν διάφορα είδη φωτογραφιών πιθηκοειδών, με ιδιαίτερη έμφαση στις φωτογραφίες ενός είδους πιθήκου της Ταϋλάνδης και ενός Ουραγκοτάγκου, εκτιμώντας ότι είχαν τις περισσότερες πιθανότητες να μοιάζουν στο πλάσμα που έψαχναν. Εκεί όμως που ταυτίστηκαν οι περισσότεροι μάρτυρες ήταν στην μερική ομοιότητα του πλάσματος με ένα είδος γορίλα. Μετά την εκτίμηση αυτή, ανακοινώθηκε αμοιβή για την σύλληψη ενός Orang Pentek. Μια αμοιβή που φαινόταν σαν θησαυρός στους φτωχούς ντόπιους κατοίκους. Αμέσως μετά από αυτή την ανακοίνωση το σώμα ενός νεκρού νεαρής ηλικίας Orang Pendek παρουσιάστηκε από κάποιους κατοίκους που διεκδίκησαν την αμοιβή. Η είδηση αυτή έκανε τον γύρο του κόσμου. Σαράντα οκτώ ώρες αργότερα μια προσεκτική έρευνα στο σώμα αποκάλυψε ότι αυτό ανήκε σε έναν μεγάλο πίθηκο Langur που είχε προσεκτικά παραποιηθεί από τους αυτούς που το παρουσίασαν. (το συγκεκριμένο είδος πιθήκου θεωρείται ιερό στην Ινδία)

Σήμερα οι επιστήμονες και οι εθελοντές στην αναζήτηση άγνωστων πλασμάτων, προσπαθούν να διαπιστώσουν αν πραγματικά υπάρχει το Orang Pendek. Παγίδες στήνονται διαρκώς, ενώ συλλέγονται διάφορα απορρίμματα και περιττώματα γύρω από περιοχές που εντοπίζονται ίχνη, έτσι ώστε με την μελέτη και την επεξεργασία των στοιχείων να βγουν τα κατάλληλα συμπεράσματα. Ένα τέτοιο πρόγραμμα βρίσκεται σε εξέλιξη το τελευταίο διάστημα με έδρα το χωριό Sungai Cambir. Η ομάδα που έχει αναλάβει να υλοποιήσει το πρόγραμμα έχει συγκεντρώσει ένα μεγάλο αριθμό στοιχείων που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων, αποτυπώματα ιχνών, μισοφαγωμένα φρούτα που δίνουν εικόνα των γνάθων του πλάσματος. όπως και έναν αριθμό από ηχητικά ντοκουμέντα που έχουν να κάνουν με κραυγές και φωνές. Τα δείγματα τρίχας που συγκεντρώθηκαν στάλθηκαν για ανάλυση DNA, χωρίς μέχρι τώρα να έχει υπάρξει ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.
Όλο και περισσότερες οργανώσεις δείχνουν ενδιαφέρον για το Orang Pedek και αφιερώνουν χρόνο και χρήματα για τα σχετικά προγράμματα. Υπάρχουν όμως ακόμα πολλά και αναπάντητα ερωτήματα. Υπάρχει πράγματι ένα άγνωστο πλάσμα που πλησιάζει στην μορφή τον άνθρωπο ή πρόκειται για έναν μύθο, ένα δημιούργημα της φαντασίας ; Άλλωστε και οι αναφορές και περιγραφές είναι πολλές αλλά όχι ξεκάθαρες. Σίγουρα υπάρχει σύγχυση γύρω από το Orang Pendek, όμως μέσα στην επόμενη διετία αναμένονται εξελίξεις που θα δώσουν συγκεκριμένες απαντήσεις και συμπεράσματα.

http://www.supernatural.gr/files_orang_pendek.htm

[ArELa]

Mapinguari

Ο David Oren, επιστήμονας ορνιθολόγος, είχε εισπράξει μια μεγάλη δόση ειρωνείας από τους συναδέλφους του μέσα στην επιστημονική κοινότητα κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης, διαρκούς και επίμονης προσπάθειάς του να αναζητεί μέσα στη ζούγκλα του δάσους της βροχής, της Αμαζονίας, το γιγαντιαίο «κτήνος», θρύλο : το τρομακτικό mapinguari. Οι άνθρωποι που τον κατηγορούσαν προσπάθησαν να τον κατατάξουν στην κατηγορία των τυχοδιωκτών. Σαν τέτοιους θεωρούσαν και πολλούς από τους αναζητητές του θρυλικού Bigfoot στις Βορειοδυτικές περιοχές της Αμερικανικής Ηπείρου.
Είναι χαρακτηριστική η άρνηση πολλών επιστημόνων να δεχθούν την ύπαρξη τέτοιων πλασμάτων. Μια άρνηση που δεν στηρίζεται σε κάποια επιχειρήματα ικανά να αντικρούσουν τα αντίθετα επιχειρήματα πιστοποίησης την ύπαρξης αυτών των πλασμάτων. Απλά μια αβάσιμη προκατάληψη επιχειρεί να υποβαθμίσει τις όποιες προσπάθειες, σε τέτοιο βαθμό που στην περίπτωση του Oren έφτασε στο σημείο να παρουσιάζει σαν ανέκδοτο κάθε ανακοίνωσή του ή κάθε στοιχείο αποτέλεσμα των ερευνών του. Με μια αντίστοιχη προκατάληψη που μετατράπηκε σε χλευασμό αντιμετωπίστηκε και ο Carl Sagan όταν ανέπτυσσε τις θεωρίες του για την ύπαρξη πλανητών που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από άλλους ήλιους σχηματίζοντας ηλιακά συστήματα, όπως και την ύπαρξη άπειρων ηλιακών συστημάτων. Και έρχεται η σημερινή πραγματικότητα, με την διαρκή ανακάλυψη διαρκώς νέων ηλιακών συστημάτων και πλανητών, σε αριθμούς απίστευτους που δύσκολα μπορεί να καθοριστούν.
Θα ήταν πιο λογικό η επιστήμη και οι κύκλοι που την εκφράζουν, να δείχνουν περισσότερο ανοχή και ταπεινότητα όταν έρχονται απέναντι σε φωνές που έχουν να παρουσιάσουν και να υποστηρίξουν κάτι το ξεχωριστό, κάτι που ξεφεύγει από τα μέχρι εκείνη τη στιγμή πλαίσια και δεδομένα. Ίσως τότε κάποιοι συντηρητικοί επιστήμονες και φορείς να αποδεχθούν την άποψη ότι : “ το μόνο σίγουρο πράγμα είναι ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα ακόμα και από αυτά που σκεφτόμαστε ” .
Ο M. Holloway δημοσιογράφος και ερευνητής, είναι από τους ανθρώπους που παρακολουθεί την πορεία των αναζητήσεων και των οργανωμένων αποστολών του David Oren και όπως λέει : “ ελπίζω ο Oren να βρει το πλάσμα του τροπικού δάσους, κάτι που θα είναι η απόλυτη δικαίωσή του απέναντι στις αμφιβολίες, τις αμφισβητήσεις και τους δισταγμούς των συναδέλφων του ”. Παράλληλα εκφράζει τον εντυπωσιασμό του βλέποντας τον Oren τυγχάνει ιδιαίτερης εκτίμησης από τους ανθρώπους που προσεγγίζει στα πλαίσια των ερευνών του, αφού και ο ίδιος τους αντιμετωπίζει με την αξία και την εκτίμηση που έχει ο καθένας τους. Οι έννοιες όμως του σεβασμού και της εκτίμησης απέναντι στο πρόσωπό του είναι δυστυχώς απορριπτέες από πολλούς συναδέλφους του.
Είναι γεγονός ότι αν ο Oren καταφέρει και ανακαλύψει το mapinguari αυτό θα είναι ένα σημαντικότατο βήμα για την σωτηρία του δάσους της βροχής. Υπάρχει και η εκτίμηση ότι ένα μέρος των επιθέσεων εναντίον του Oren δεν είναι εντελώς αθώες και απλά αποτέλεσμα εγωιστικών επιστημονικών ανταγωνισμών. Το γεγονός ότι Διεθνή Ταμεία και οργανώσεις που αγωνίζονται για την προστασία της Αμαζονίας έχουν χρηματοδοτήσει αποστολές του Oren το έχουν ταυτίσει με τη γοητεία του άγνωστου και ανεξερεύνητου αυτού κόσμου.. Η ειρωνεία και η δυσφήμησή του λοιπόν αποτελεί όπλο των εκμεταλλευτών του ανεκπλήρωτου και αναντικατάστατου φυσικού πλούτου της περιοχής.




Εμφανίσεις του Mapinguari.

Μαρτυρίες για εμφανίσεις του mapinguari υπάρχουν πάρα πολλές. Αναμφίβολα ένα ποσοστό από αυτές είναι προϊόν φαντασίας, παρερμηνείας των καταστάσεων αλλά και προσπάθειες συνειδητής παραπλάνησης . Στις περιπτώσεις όμως που τα στοιχεία και οι εκτιμήσεις συγκλίνουν ότι πράγματι κάτι συνέβη τα πράγματα αντιμετωπίζονται διαφορετικά. Ακόμα και αν υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις στα όσα λένε οι μάρτυρες – η ένταση και ο φόβος δημιουργούν πάντα σύγχυση στο τι αντιλαμβάνεται ο καθένας - , τα κοινά σημεία είναι αρκετά ώστε να δημιουργείται στα δεδομένα των ερευνητών μια εικόνα για ένα πλάσμα μοναδικό, τρομακτικό που η παρουσία του παγώνει τα αίμα αυτών που στέκονται απέναντί του.

Ο Manuel Vitorino Pinheiro Dos Santos υπήρξε μάρτυρας μιας εμφάνισης mapinquari ενώ κυνηγούσε αγριογούρουνα. Είχε καταφέρει να σκοτώσει τέσσερα, όχι ιδιαίτερα μεγάλα ζώα, και ενώ ετοιμαζόταν να γδάρει ένα από αυτά άκουσε μια φρικτή κραυγή που έμοιαζε ανθρώπινη. Πάγωσε όταν σε απόσταση 50 περίπου μέτρων και μέσα σε μια συστάδα άγριων αμπελιών είδε το εντυπωσιακό και ταυτόχρονα τρομακτικό πλάσμα να στέκεται με τα δόντια του προτεταμένα και τον βαρύ βρυχηθμό του να σπάει τη σιωπή. Γύρω του ένα νέφος από μικροσκοπικά έντομα που έρχονταν να συνοδέψουν τον κοκκινωπό γίγαντα σ΄ αυτή την εντυπωσιακή του παρουσία. Ο Dos Santos ξεπερνώντας το αρχικό σοκ άρχισε να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση κινούμενος δίπλα σ΄ έναν ποταμό που κυλούσε στο παρακείμενο ξέφωτο. Γύρισε πίσω ακούγοντας πάλι το φριχτό ουρλιαχτό, που φαινόταν πιο απόμακρο. Διέκρινε τις συστάδες των δέντρων να κινούνται έντονα καθώς το πλάσμα φαινόταν να απομακρύνετε. Ακολούθησαν και άλλες κραυγές που συνέχισαν να φθίνουν σε ένταση με το πέρασμα των λεπτών, ένδειξη πώς το ζώο απομακρυνόταν στα σκοτεινά σημεία του τροπικού δάσους. Πέρασε όμως τουλάχιστον μια ώρα ώστε ο Dos Santos να απομακρυνθεί από την ασφαλή όχθη του ποταμού ώστε να είναι σίγουρος ότι ο κίνδυνος είχε απομακρυνθεί. Άλλωστε ο ίδιος γνώριζε καλά την φήμη που ήθελε το mapinguari να αποστρέφεται το νερό. Ο Dos Santos ισχυρίστηκε πώς έφυγε τρέχοντας μόλις είδε το πλάσμα επειδή δεν πρόλαβε να πάρει το όπλο και το μαχαίρι του για να το αντιμετωπίσει. Μάλλον όμως οι τελευταίοι αυτοί ισχυρισμοί δεν είναι τίποτα άλλο από μια προσπάθεια να ανεβάσει τον πεσμένο του εγωισμό απέναντι στους συνομιλητές του για τον τρόμο που ένιωσε, παρά μια ειλικρινής θέση. Ήταν γεγονός πώς ούτε ο Dos Santos, αλλά ούτε και κανένας από τους κατοίκους του μικρού οικισμού Borrο do Sao Manuei που βρίσκεται στις όχθες του χωμένου βαθιά στο τροπικό δάσος της Αμαζονίας ποταμού Tapajos είχε σκοπό να αντιμετωπίσει - με ή χωρίς κάποιο όπλο – το mapinquari. Προτιμούσαν τη φυγή. Αυτό αποτελεί και μια ερμηνεία στο ότι ενώ πολλοί είχαν ισχυριστεί ότι θανάτωσαν ένα τέτοιο πλάσμα, κανένα πτώμα δεν εντοπίστηκε πουθενά.




Περιγραφή του mapinguari


Το ζώο περιγράφεται να αγγίζει σε ύψος τα 2 μέτρα, να είναι καλυμμένο με κοκκινωπό τρίχωμα και να στέκεται στα δύο πόδια. Το παρουσιαστικό του δικαιολογεί τη φήμη του σαν τον πιο άγριο, σπάνιο, μυστήριο και τρομακτικό « κάτοικο » του τροπικού δάσους. Λέγεται ότι αποφεύγει το νερό και περιπλανιέται ανάμεσα στα κοπάδια των αγριόχοιρων σαν να θέλει να τους προστατέψει. Μαζεύει τροφή τις βραδινές ώρες κυρίως ανοίγοντας με τα πανίσχυρα χέρια του και τα κοφτερά νύχια το σκληρό εξωτερικό περίβλημα των καρπών του φοίνικα παίρνοντας το μαλακό εσωτερικό του.
Μπορεί να υπάρχει ο ισχυρισμός ότι το πλάσμα είναι δημιούργημα της φαντασίας ανθρώπων σαν τον David Oren και τον Dos Santos. Όσοι όμως τον χρησιμοποιούν (κάτι αντίστοιχο κάνουν και με τον Bigfoot ), δεν μπορούν να αιτιολογήσουν τα πολλά κοινά σημεία στις περιγραφές των μαρτύρων, τόσο για το παρουσιαστικό όσο και για την συμπεριφορά του πλάσματος στις διάφορες εμφανίσεις του. Διαφορές υπάρχουν στην ονομασία αυτού που βλέπουν. Αυτό όμως δεν επηρεάζει σε τίποτα στη σκιαγράφηση ενός τριχωτού κοκκινωπού πλάσματος που έχει τα νύχια ενός γιγαντιαίου αρμαδίλου, το πρόσωπο ενός πιθήκου και η παρουσία του συνοδεύεται πάντα από μια αποκρουστική οσμή σαν ένα περίεργος συνδυασμός σκόρδου και της οσμής των αγριόχοιρων. Ανεξάρτητα όμως αν υπάρχει ή όχι το mapinguari, οι επίμονες και διαρκείς αναζητήσεις σαν αυτή του Oren τις κάνουν εξίσου θρυλικές όσο είναι και ο θρύλος για το ίδιο το πλάσμα.


Αποστολές αναζήτησης

Στη διάρκεια των αποστολών αναζήτησης οι ομάδες που συγκεντρώνει ο David Oren αποτελούνται από επιστήμονες και άλλα άτομα που έχουν γνώσεις της βιοποικιλιότητας αυτής της απέραντης και άγριας περιοχής της Αμαζονίας. Υπάρχει κυρίως μια βασική ομάδα που αποτελείται εκτός από τον Oren, τους Dionisio Pimentel (τεχνικό από το μουσείο Goeldi ), Tiago Xipaia, και δύο άτομα από την πόλη Barra, τους Sebastiyo Miranda και Luvs Claudio Mendes. Στη τακτική των ερευνών τους περιλαμβάνονται οι συζητήσεις για αποκόμιση συμπερασμάτων και πληροφοριών με μάρτυρες που συνάντησαν το mapinguari. Είναι χαρακτηριστικές οι στιγμές όταν όλοι μαζί μεταβαίνουν στα σημεία που αναφέρουν οι μάρτυρες, κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες και μαζί με την συγκέντρωση στοιχείων επιχειρούν να ¨προσελκύσουν " το πλάσμα μέσω κραυγών που μοιάζουν με αυτές που το ίδιο χρησιμοποιεί. Είναι άλλωστε γνωστό ότι τα μεγάλα πιθηκοειδή -αν μπορούμε να μιλάμε για κάτι τέτοιο - ανταποκρίνονται σε τέτοιες τεχνικές. Αυτό επαναλαμβάνετε πολλές φορές την ημέρα. Η σιωπή διαδέχεται τις κραυγές μαζί με την αγωνία και την προσμονή των αναζητητών για ανταπόκριση στο « κάλεσμα ». Και αυτή η σιωπή πολλές φορές σπάει από τις κραυγές άλλων ζώων του δάσους όπως ένα πουλί piha που το σφύριγμά του μοιάζει με το ανέμελο σφύριγμα των υλοτόμων στη διάρκεια του μεσημεριανού τους διαλείμματος.

Στη διάρκεια των αποστολών ακόμα και αν δεν υπήρχε άμεση επαφή με το πλάσμα εν τούτοις δεν έχασαν ποτέ την αισιοδοξία τους αφού πάντα στα μέρη που τους υποδεικνύονταν από τους μάρτυρες έβρισκαν ίχνη που ανήκαν αναμφισβήτητα σε ένα πολύ μεγαλόσωμο ζώο που περπατούσε στα δύο πόδια. Τα ίχνη αυτά είχαν μήκος περίπου 29 εκατ. και πλάτος 14. Ο διασκελισμός υπολογίστηκε περίπου στα 93 εκατ.. Η συλλογή των πληροφοριών στηριζόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό στους κυνηγούς που οι μαρτυρίες τους ήταν αυτές που δημιουργούσαν κυρίως την αισιοδοξία.




Το ξεκίνημα της αναζήτησης από τον Oren

Ο David Oren δεν πίστευε πάντα στα mapinguaris. Είχε έρθει αρχικά στην περιοχή της Βραζιλίας το 1979 σαν φοιτητής για να μελετήσει τα πουλιά στα πλαίσια μιας εργασίας για το διδακτορικό του στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Τότε ήταν που άκουσε για το πλάσμα. Αρχικά το ταξινόμησε στην κατηγορία των μύθων την Αμαζονίας. Ένας από τους πιο γνωστούς μύθους στην περιοχή είναι και αυτός που μιλά για το δελφίνι boto, που κατηγορείται για όλες τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες καθώς παίρνοντας τη μορφή ενός όμορφου άνδρα ξεγελάει τις όμορφες και ρομαντικές νύκτες τις γυναίκες. Όταν όμως κινδυνεύει τότε παίρνει τη μορφή του curupira ενός τριχωτού άσχημου ζώου που σπέρνει τον φόβο ενώ φέρνει διάφορες αρρώστιες όπως η πανούκλα.
Σίγουρα υπάρχουν ιστορίες για το mapinguari που είναι προϊόν φαντασίας. Μια από αυτές υποστηρίζει ότι ένας ινδιάνος μιας φυλής που ζει βαθιά στο δάσος ζήτησε από τα πνεύματα να του δώσουν την αθανασία. Αυτό πράγματι έγινε αλλά με τα αντίτιμο την μεταμόρφωσή του σε ένα αποτρόπαιο, δασύτριχο κτήνος, που έχει ένα μάτι στο κέντρο του προσώπου, αγαπά τη φωτιά, και τρέφεται πολλές φορές με τα κρανία των ανθρώπων που σκοτώνει.
Μετά το πέρασμα 15 χρόνων από τη στιγμή που ο David Oren βρέθηκε στην Αμαζονία, άρχισε να αναθεωρεί τις απόψεις του για την ύπαρξη των mapinguari. Η αρχική απόρριψη έδωσε τη θέση της στον προβληματισμό και αυτός με τη σειρά του στην έντονη βεβαιότητα ότι πράγματι κάπου μέσα στο δάσος, στα πυκνά και απροσπέλαστα τμήματά του, μακριά από τον άνθρωπο αλλά και κοντά σ΄ αυτόν, ένα πλάσμα στοιχειώνει με την παρουσία του τα περάσματα, τα ξέφωτα, εκεί που οι άνθρωποι ζουν και κινούνται στον διαρκή αγώνα για την επιβίωση με τα αγαθά που πλουσιοπάροχα τους δίνει ο τροπικός αυτός παράδεισος.
Μια μονογραφία που συνάντησε ο Oren στο μουσείο Goeldi το 1994 τον έκανε να υποθέσει ότι τα mapinguaris ήταν πράγματι υπαρκτά ή τουλάχιστον ζούσαν μέχρι πρόσφατα. Ο Oren πιστεύει ότι αυτά είναι τα τελευταία γιγάντια πιθηκοειδή που ζούσαν στο έδαφος και προέρχονται από την Πλειστόκαινο περίοδο. Τα τεράστια αυτά πλάσματα – υπάρχουν δύο ή τρία είδη που θεωρούνται συγγενείς τους, κινούνται όμως στα δέντρα και εξελίχθηκαν και εξαπλώθηκαν ταχύτατα – έζησαν πριν 30 εκατομμύρια χρόνια και περιπλανήθηκαν στην Αμερική, στα νησιά της θάλασσα της Καραϊβικής και την Ανταρκτική. Ήταν καλυμμένα με κόκκινη τρίχα, χορτοφάγα, είχαν μεγάλα νύχια στα πόδια που είχαν κλίση προς τα πίσω ώστε να μπορούν να βαδίζουν ευκολότερα σε όρθια - όμοια με του ανθρώπου – στάση. Στα πλαίσια των παλαιοντολογικών προσδιορισμών, η εξαφάνιση αυτών των γιγαντιαίων πιθηκοειδών ειδών έγινε « χθες », δηλαδή πολύ πρόσφατα. ( σε σχέση πάντα με το ευρύ χρονικό φάσμα που καλύπτει η παλαιοντολογική περίοδος). Είναι δηλαδή πολύ πιθανό κάποιες ξαφνικές και έντονες κλιματολογικές αλλαγές να οδήγησαν στην εξαφάνισή τους πριν από 5000 έως 10000 χιλιάδες χρόνια. Ο Oren πιστεύει ότι το τροπικό δάσος, αυτή η τεράστια έκταση – όπου έχουν βρεθεί πολυάριθμα αποτυπώματα τέτοιων πιθηκοειδών – μπορεί να αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο, το τελευταίο « λιμάνι » για τέτοια κτήνη.



Έρευνες και από άλλους επιστήμονες

Ο David Oren δεν είναι ο πρώτος επιστήμονας που καταλήγει σ΄ αυτό το συμπέρασμα. Προς το τέλος του 1800 ο Florentino Ameghino παλαιοντολόγος από την Αργεντινή είχε μια σημαντική και επιβεβαιωμένη μαρτυρία για την εμφάνιση ενός παράξενου πλάσματος στη νότια Παταγονία. Εξετάζοντας τις πληροφορίες εκτίμησε ότι επρόκειτο για ένα γιγαντιαίο πιθηκοειδές που ζούσε στο έδαφος. Ο Ameghino δεν μπόρεσε να βρει περισσότερα στοιχεία παρόλο που προσπάθησε οργανώνοντας αποστολές στην περιοχή. Οι σκέψεις του όμως και ο συλλογισμός του περιγράφονται με λεπτομέρειες στο βιβλίο που εξέδωσε το 1955 ο ζωολόγος Bernard Heuvelmans για την ύπαρξη των άγριων ζώων. Το βιβλίο « On The Track of Unknown Animals », ( η διαδρομή των άγνωστων ζώων) είχε γοητεύσει το Oren από την πρώτη στιγμή. Ο Heuvelmans τελειώνει το κεφάλαιό του σχετικά με τον Ameghino και τα γιγαντιαία πιθηκοειδή που ζουν στο έδαφος μέσα από μια ερώτηση για την Αμαζονία που η απάντησή της θα αποτελούσε όλη την ουσία των αναζητήσεων και των ερευνών αυτής της μοναδικής περιοχής. : “ ζουν ακόμη ή όχι σ΄ αυτή την « πράσινη κόλαση » και την βρίσκουν σαν « έναν ουρανό της ειρήνης και την ηρεμίας » γι΄ αυτά ; ”




Δυσκολίες και κίνδυνοι στην διάρκεια των αναζητήσεων

Για να αναζητήσεις τα « άγρια μάτια » του mapinguari μέσα σ΄ αυτήν την ατέλειωτη πράσινη έκταση δεν είναι εύκολη απόφαση για κάποιον. Πόσο μάλλον η υλοποίηση της αναζήτησης αυτής. Η περιοχή είναι υγρή, πυκνή, σκοτεινή και μολυσμένη. Παντού υπάρχουν κρότωνες, αράχνες, μυρμήγκια που δαγκώνουν προκαλώντας αφόρητο πόνο και μόλυνση, κουνούπια των ελών, σφήκες, μέλισσες που προέρχονται από την Αφρικανική ήπειρο, ψύλλοι, μαύρες μύγες, λευκές μύγες (που μεταφέρουν λεισμανίαση), και η φοβερή αλογόμυγα. Ο Oren είχε δεχτεί επιθέσεις από όλα αυτά αλλά ειδικά από την τελευταία. Σε κάποια αποστολή μια αλογόμυγα μέσω μια τρύπας που είχε ανοιχτεί (μάλλον από τσίμπημα κουνουπιού) στο αριστερό του πόδι, εναπόθεσε αυγά στο εσωτερικό του. Μια προνύμφη κατάφερε να αναπτυχθεί απίστευτα τρεφόμενη από τους ιστούς του σώματος σε μεγάλο βάθος γύρω από εκείνο το σημείο δημιουργώντας μεγάλη μόλυνση σε όλο το αριστερό άκρο και μεγάλο πρόβλημα στην κυκλοφορία του αίματος. Χρειάστηκε χειρουργική επέμβαση και ένα μεγάλο σημάδι σαν νόμισμα έρχεται να θυμίζει στον Oren κάθε φορά αυτή την τραγική εμπειρία. Μάλιστα ο ίδιος χαρακτήρισε αυτή την αλογόμυγα σαν τον Ζακ Κουστώ των αλογόμυγων. « Είχε πνευμόνια για καταδύσεις » συμπληρώνει θέλοντας να δείξει το πόσο βαθιά μέσα στο πόδι του είχε εισχωρήσει.
Εκτός από τα ζωύφια υπήρχαν και άλλες πολλές δυσκολίες. Ο Oren και η ομάδα του χρειάζεται να διασχίζουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες αποστάσεις μέσα στο τροπικό δάσος. Πρέπει να περπατούν με όλες αυτές τις συνθήκες που αναφέρθηκαν προηγουμένως, ακόμα και εννιά ώρες την ημέρα αναζητώντας τα ίχνη των αγριόχοιρων που πιστεύουν ότι θα τους οδηγήσουν στα mapinguaris (υπάρχει αναμφίβολα κάποια ανεξήγητη σχέση ανάμεσα στα mapinguaris και στους αγριόχοιρους ). Μόνο η βραδινή στάση και ανάπαυλα δίνει στους ερευνητές την ευκαιρία να χαλαρώσουν στήνοντας μια πρόχειρη κατασκήνωση, Εκεί γύρω από μια φωτιά συγκεντρωμένοι και ένα γεύμα, έναν ψητό αγριόχοιρο ή ένα κοράκι του δάσους. Συζητούν για την πορεία της αποστολής και τους τρόπους που πρέπει να κινηθούν αναζητώντας τον στόχο τους, το αποτέλεσμα των κόπων τους, την ελπίδας τους, της δικαίωση και καταξίωσής τους. Τα θρυλικά mapinguaris. Ξέρουν όμως ότι είναι σαν να ψάχνουν βελόνα σε μια μεγάλη συστάδα χόρτων χωρίς μαγνήτη.
Η χρήση σαν οδηγών μαρτύρων των εμφανίσεων του πλάσματος είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Αυτοί μπορούν να τους οδηγήσουν στο σημείο της επαφής και ταυτόχρονα να καταλάβουν την αλήθεια ή την αναλήθεια του περιστατικού. Στην περίπτωση του Dos Santos (μια από τις έξι πιο σημαντικές αναφορές του 1994), η ερευνητική ομάδα χρειάστηκε να ψάξει μέσα στο αχανές τροπικό δάσος για μια πηγή που σύχναζαν για νερό οι αγριόχοιροι συμπαρασύροντας μαζί τους και τα Mapinguaris. Όταν την βρήκαν ανακάλυψαν στο λασπερό έδαφος γύρω της τεράστια ίχνη από το πάτημα πλασμάτων μεγάλου βάρους. Προσδιόρισαν τα ίχνη μια βδομάδα πριν από τη στιγμή που τα εντόπισαν. Μαζί με τους αχθοφόρους άρχισαν να τα ακολουθούν, αλλά ύστερα από μια μεγάλη διαδρομή τα ίχνη χάθηκαν μέσα στα πυκνά και απρόσιτα σημεία του δάσους όπου η ομάδα αδυνατούσε να εισχωρήσει καθώς μαζί με τους κινδύνους κινδύνευε και η συνοχή της. Με κανένα τρόπο δεν ήθελαν να ρισκάρουν ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.
Το 1994 στην περιοχή της Barra υπήρξαν 6 συνολικά « εισβολές » mapinguaris ( εισβολές με την έννοια ότι πλησίασαν πολύ κοντά σε κατοικημένες περιοχές και έγιναν αντιληπτά είτε οπτικά, είτε από τα ίχνη και άλλα στοιχεία που άφησαν ).
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι ομάδες που συγκροτούσε ο Oren αναζητούσαν τα πλάσματα προς την κατεύθυνση που αυτά απομακρύνονταν. Το 1994 ήταν η χρονιά αναζητήσεων με την μεγαλύτερη διάρκεια. Συνολικά ήταν περίπου τέσσερις μήνες.
Η χρηματοδότηση των αποστολών γινόταν από το Βραζιλιάνικο ίδρυμα Boticario, μια μικρή εταιρία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, αλλά και από τον μισθό του Oren στο μουσείο Goeldi, ο οποίος ενισχυόταν σημαντικά από επιχορηγήσεις διαφόρων ιδρυμάτων, όπως το ίδρυμα MacArthur, αλλά και την Παγκόσμια Τράπεζα

Μέχρι τώρα ο Oren έχει συλλέξει σ΄ αυτές τις αποστολές μια μάζα από τρίχωμα, δείγματα περιττωμάτων και αποτυπώματα από το πάτημα των ποδιών. Τα στοιχεία αυτά δεν είναι πολλά ούτε ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Η μάζα από το τρίχωμα αποδείχτηκε ότι ανήκει σε ένα είδος τρωκτικού της Αμαζονίας.
Τα δείγματα περιττωμάτων δεν αποκάλυψαν κάποιο συγκεκριμένο DNA εκτός από την περίπτωση ενός γιγαντιαίου μυρμηγκοφάγου. Στην περίπτωση της ανάλυσης των δειγμάτων και την αδυναμία εύρεσης και ταύτισης με συγκεκριμένο DNA, ίσως κρύβεται η άκρη του νήματος στην ανακάλυψη του mapinguari. Ακόμα και ο Oren παραδέχεται ότι η έλλειψη στοιχείων είναι κάτι που προσωρινά απογοητεύει. Θεωρεί όμως σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα έχει σοβαρά στοιχεία για την ύπαρξη του mapinguari και θα δικαιωθεί. Το ίδιο φαίνεται να πιστεύουν και οι χρηματοδότες των αποστολών του. Κάποιοι συνάδελφοί του, υποστηρίζουν ότι όλη αυτή η προσπάθεια είναι άκαρπη, και θα ήταν προτιμότερο όλο αυτό το διάστημα να το είχε αφιερώσει στην μελέτη των πουλιών και της βιοποικιλιότητας της Αμαζονίας, όπου με τις αναμφισβήτητες ικανότητές τους θα είχε προσφέρει πλήθος πληροφοριών γα τα όσα συμβαίνουν σ΄ αυτή την μυστηριώδη περιοχή.
Άλλοι συνάδελφοί του, φαίνεται να πιστεύουν ότι αυτή η προσπάθεια αξίζει τον κόπο, και ότι από άλλες περιπτώσεις επιστήμονες που κινήθηκαν με βάση έναν θρύλο, μια φήμη, κάποια στιγμή δικαιώθηκαν με τα σπάνια δείγματα των ανακαλύψεών τους να καλύπτουν σήμερα τις βιτρίνες μουσείων ζωολογίας ανά τον κόσμο. Ο βιολόγος Kent Redfor με δραστικό ρόλο στην ανακάλυψη και προστασίας της άγριας ζωής, λέει ότι ακόμα και αν τέτοιες προσπάθειες αποτύχουν, η χρηματοδότησή τους είναι πολύ πιο αναγκαία και θεμιτή από την χρηματοδότηση στρατιωτικών επεμβάσεων σε διάφορα σημεία του πλανήτη.

Η δύναμη που γεμίζει αυτοπεποίθηση και πίστη τον David Oren είναι οι 50 περίπου αξιόπιστες καταθέσεις μαρτυρίες που συνέλεξε στα χρόνια που αναζητά το mapinguari. Αυτές τις 50 μαρτυρίες τις ξεχώρισε ανάμεσα σε άλλες που και εκείνες δεν υστερούσαν σε αξιοπιστία. Καμιά ιστορία και κανένα περιστατικό που έφτανε σ΄ αυτόν δεν τον άφηνε αδιάφορο.



Μια ακόμα εντυπωσιακή μαρτυρία

Ένα ακόμα περιστατικό που ο Oren θεωρεί πολύ σημαντικό για την ύπαρξη του mapinguari συνέβη το 1975 κοντά στην περιοχή Itaituba της Αμαζονίας. Μάρτυρας υπήρξε ο Mario Pereira de Souza εργολάβος στην κατασκευή Εθνικών οδών, στα πιο δύσκολα σημεία των διανοίξεων. Ο Oren έχει επισκεφτεί τρεις φορές τον De Souza θέλοντας να αξιοποιήσει την μαρτυρία του. Η αναμόχλευση αυτής της εμπειρίας δεν ήταν όμως η καλύτερη στιγμή για τον De Souza. Εν τούτοις πάντα επαναλαμβάνει αυτά που έζησε υπακούοντας στις ευγενικές παροτρύνσεις του Oren.
Την εποχή που διαδραματίστηκε το περιστατικό ο De Souza δούλευε σε ένα εργοτάξιο εταιρίας εξόρυξης μεταλλεύματος που βρισκόταν κατά μήκος του ποταμού Jamauchim. Ο Jamauclim διασχίζει την περιοχή Tapajss ακριβώς νότια της πόλης Itaituba. Το αντικείμενο της εργασίας του De Souza ήταν να συνεργάζεται με το τμήμα μαγειρείων. Έπρεπε να φέρνει για τα γεύματα διάφορα θηράματα που θα κυνηγούσε στο δάσος. Όπως περιέγραψε βρισκόταν σε κάποιο άνοιγμα του δάσους όταν ξαφνικά το ψηλό με μακριά μαλλιά πλάσμα εμφανίστηκε μπροστά του. Με κραυγές άρχισε να τον πλησιάζει. Στεκόταν και βάδιζε στα δύο πόδια, αλλά όπως είπε ο μάρτυρας φαινόταν να ταλαντεύεται και να είναι ασταθές. ( Επειδή κάτι τέτοιο δεν έχει αναφερθεί σε άλλα περιστατικά εκτιμάται ότι το συγκεκριμένο πλάσμα ήταν ή άρρωστο ή πληγωμένο ). Στάθηκε σε ελάχιστη απόσταση από τον De Souza που παγωμένος δεν μπορούσε να αντιδράσει. Χωρίς να τον πειράξει γύρισε και απομακρύνθηκε. Το σοκ ήταν τέτοιο που ποτέ δεν ξαναμπήκε στο δάσος για κανένα λόγο. Δεν θα ξεχάσει ποτέ το τρομακτικό παρουσιαστικό και την απαίσια μυρωδιά που ανέδιδε το πλάσμα. Κλείνοντας την περιγραφή του ο De Souza τονίζει ότι χρειάστηκαν περίπου δύο μήνες για να ξεπεράσει αυτή την εμπειρία και να επανέλθει στη φυσιολογική του ζωή, που πλέον δεν είχε καμιά σχέση με δραστηριότητες στο δάσος.

Οι απόψεις των επιστημόνων για την δράση του Oren διίστανται. Κάποιοι πιστεύουν ότι έχει πέσει σε εσκεμμένη παραπλάνηση από κατοίκους των χωριών της Αμαζονίας, που πάντα επιχειρούν να εξαπατήσουν και να εκμεταλλευτούν κάθε αφελή επιστήμονα που φτάνει στην περιοχή. Ένας επιστήμονας-ερευνητής σε θέματα φυσικού περιβάλλοντος, ο Luise Emmons, προβάλλει σαν επιχείρημα της αρνητικής κριτικής του στον Oren, το γεγονός ότι οι φυσιοδίφες που εδώ και αιώνες μελετούν την Αμαζονία, έχουν καταγράψει σχεδόν τα πάντα χωρίς ποτέ να αναφέρονται σε ένα μεγάλο και τρομακτικό ζώο σαν αυτό που ο Oren αναζητά : το mapinguari.
Στον αντίποδα, κάποιοι άλλοι επιστήμονες στέκονται δίπλα στον David Oren εκτιμώντας ότι πρόκειται για ένα θαρραλέο, επίμονο και αποφασισμένο επιστήμονα, που έχει βάλλει σκοπός της ζωής του την ανακάλυψη του μυστηριώδους πλάσματος. Ένας από αυτούς είναι και ο Nigel J.X. Smith, γεωγράφος στο πανεπιστήμιο της Φλώριδας, που έχει ταξιδέψει στην Αμαζονία για την συγκέντρωση των παραδόσεων, των μύθων και θρύλων της Αμαζονίας. Στο βιβλίο του για το τροπικό δάσος : « Μαγευτική Αμαζονία. Ιστορίες από έναν εξαφανισμένο κόσμο » υποστηρίζει ότι σε πολλές περιπτώσεις οι επιστήμονες δέχονται διάφορες αναφορές που χωρίς να εξετάσουν τις κατατάσσουν εύκολα στις κατηγορίες των θρύλων και παραδόσεων. Αυτό συμβαίνει και στις περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με εξαφανισμένα είδη. Μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση αφορά ένα είδος αγριόχοιρου στην Παραγουάη που ανακαλύφθηκε το 1977. Οι επιστήμονες αντιμετώπισαν με περιφρόνηση τις πληροφορίες που λάμβαναν και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον απαξίωσαν να τις ερευνήσουν κατατάσσοντας το περιεχόμενό τους στους μύθους. Όπως υπενθυμίζει ο Phil Hazelton, ανώτερος διοικητικός υπάλληλος, ειδικός στο τμήμα φυσικών πόρων της Παγκόσμιας Τράπεζας, και από αυτούς που συνετέλεσαν στην ανακάλυψη του αγριόχοιρου στην Παραγουάη : « υπήρχε ένας μύθος γύρω από τον συγκεκριμένο αγριόχοιρο και όλες οι αναφορές ήταν τρομακτικές. Για το μέγεθός τους, το παρουσιαστικό του, την επιθετικότητά του. Ήταν τόσα πολλά τα στοιχεία που ξέραμε γι΄ αυτόν, που θα ήταν αδύνατο να μιλούν για κάτι που είχε εξαφανιστεί πριν από τουλάχιστον εκατό χρόνια ».

Το mapinguari θα μπορεί να κρύβεται πάρα πολύ καλά σε αποστάσεις μόλις μισής μέρας από πυκνοκατοικημένες περιοχές σαν και αυτή της Barra. Με τέτοιες θεωρητικές αφετηρίες ο David Oren ξεκινά μαζί με την ομάδα τις αναζητήσεις του θρυλικού πλάσματος. Είναι συνηθισμένο να διασχίζουν εκτάσεις με πολύ χαμηλή πίεση κυνηγιού. Εκτάσεις πράγματι απρόσιτες που θα φέρουν στο δρόμο τους γιγαντιαίες τρύπες αρδαμίλων, ίχνη τάπιρων, στρατιές μαλλιαρών πιθήκων. Να περνούν δίπλα από δέντρα σκαμμένα από τα νύχια ενός onna, να βλέπουν τους σπάνιους ιαγουάρους, πλάσματα δύσκολο να αντικρίσει κανείς ακόμα και αν κινείται διαρκώς στο τροπικό δάσος. Υπήρξαν φορές, ελάχιστες όμως, που έπρεπε να ερμηνεύσουν ποια πλάσματα άφηναν ίχνη τρεις φορές μεγαλύτερα από του μεγαλύτερου μέχρι τώρα γνωστού πλάσματος στης Αμαζονίας. του τάπιρου. Δίνουν πάντοτε ιδιαίτερη προσοχή όταν αντικρίζουν ίχνη ή κοπάδια αγριόχοιρων , που άγνωστο γιατί συνδέονται άμεσα με το mapinguari.Σε αρκετές περιπτώσεις οι εμφανίσεις αγριόχοιρων συνοδευόταν από παρουσία mapinguaris δίπλα τους. Γιατί τα ογκώδη πλάσματα τρέχουν μαζί με αυτά τα δύσοσμα ζώα ; Μια από τις ερμηνείες τα θέλει να τρέφονται και αυτά με την ίδια τροφή. Κάποια άλλη θέλει τα mapinguaris να είναι σαρκοφάγα και να κυνηγούν τους αγριόχοιρους. Ο Don Santos λέει πολύ απλά : « προστατεύουν τους αγριόχοιρους ».

Ο γεωγράφος Nigel Smith αναλύοντας την άποψη ότι το mapinguari ενδέχεται να είναι μέρος της λαογραφίας της Αμαζονίας, υποστηρίζει ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με τις προσπάθειες για προσέλκυση τουριστών και αναζητητών του άγνωστου, μέσα από εντυπωσιακές ιστορίες. Ο δεύτερος να είναι μια μορφής άμυνας απέναντι στην διαρκή ανθρώπινη εισβολή στα βάθη του τροπικού δάσους, και της επιδίωξης ότι μέσα από τον φόβο που προκαλούν οι αναφορές οι φυσικοί πόροι θα απειλούνται λιγότερο.




Διαρκής αγώνας

Οι συνθήκες της αναζήτησης για τον Oren και τις ομάδες ερευνητών που κάθε φορά συγκροτεί είναι ιδιαίτερα δύσκολες. Πέρα από τους κινδύνους που ελλοχεύουν παντού, οι πολυήμερες αποστολές τους έχουν μεταβάλει αναγκαστικά και σε κυνηγούς για την εξασφάλιση τροφής. Η πορεία όμως αυτή και το διαρκές δέσιμο με την φύση έχει αναδείξει για τον David Oren την σπουδαιότητα και την αξία αυτής της μοναδικής στον κόσμο περιοχής, που στο πέρασμα του χρόνου απειλείται όλο και περισσότερο. Για παράδειγμα, αφήνεται στη διάθεση και στα σχέδια της μεταλλευτικής εταιρείας CVRD το αν θα αφανίσει απέραντες εκτάσεις του παρθένου δάσους, των οποίων τα δικαιώματα εκμετάλλευσης έχει αποκτήσει.
Ο G.Redford γνωρίζει τον Oren από τα χρόνια που ήταν συμφοιτητές στο Χάρβαρντ. Αναφερόμενος στον φίλο του λέει : « ο David έχει αφιερώσει τη ζωή του στα ζώα και το τροπικό δάσος του Αμαζονίου. Αγωνίζεται να αποδείξει την ύπαρξη του mapinguari, ξέροντας πολύ καλά ότι αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ισχυρό σύμβολο, καθοριστικό για την ανάγκη προστασίας της Αμαζονίας. Το πάθος του για την αναζήτηση του πλάσματος είναι πάθος για την διατήρησή του ανεκτίμητου φυσικού αυτού πλούτου, του δάσους της βροχής».

Είναι απόγευμα μια ακόμα κουραστικής μέρας έρευνας για τον Oren και τους συνεργάτες του. Ο ίδιος νοιώθει κάπου να απογοητεύεται και να σκέφτεται μήπως κάποιος άλλος πρέπει να συνεχίσει τις έρευνες. Ξέρει όμως ότι έχει προχωρήσει πάρα πολύ, και ότι είναι οι τελευταίες ευκαιρίες που έχει να συλλάβει ένα mapinguari ή ακόμα και να παρουσιάσει κάποιο από αυτά έστω και νεκρό. Η ανακάλυψη θα αλλάξει τα πάντα για την Αμαζονία. Αν αποτύχει ίσως πρέπει να επιστρέψει στην ορνιθολογία.

Βρέχει καταρρακτωδώς, Μια ακόμα πολύ άγρια νύχτα βρίσκει την ομάδα κάτω από τη σκηνή που έχουν στήσει να συζητούν στο φως των κεριών την πορεία που θα ακολουθήσουν το πρωί, αν η βροχή σταματήσει. Το ξημέρωμα γεμίζουν τα σακίδια τους με ρύζι και φασόλια και στις επτάμιση ξεκινούν με τα χαμηλά σύννεφα να τους περιτριγυρίζουν. Ο Don Santos ανοίγει μπροστά τον δρόμο, και ο Oren περπατά με σκυμμένο το κεφάλι, και « παρακαλεί » πάλι το mapinguari όπου και να είναι να εμφανιστεί.

http://www.supernatural.gr/files_mapinguari.htm

[ArELa]

Από Kariatida στις 10/3/2006 16:25


Almas

Εκτός από αυτή την ονομασία μπορούν να συναντηθούν και σαν Almasty και Albasty. Είναι, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, παράξενα πλάσματα, σαν μεγάλοι πίθηκοι, που προσεγγίζουν όμως την μορφή του ανθρώπου του Νεάτερνταλ. Οι πληροφορίες και οι μαρτυρίες δείχνουν σαν το μέρος που ζoυν τα βουνά του Καυκάσου στη δημοκρατία του Καζακστάν στην Κεντρική Ασία. Ακόμα αναφέρθηκαν σε περιοχές της εξωτερικής Μογγολίας, και στα βουνά Altai Mts, Pamir Mts, Tien San Mts. Στον Καύκασο η λέξη Almas ερμηνεύεται στα μογγολικά σαν ο "άγριος άνθρωπος". Εδώ είναι πολυάριθμες οι ιστορίες που μιλούν για μια ξεχωριστή προσέγγιση και οικειότητα μεταξύ των ανθρώπων και αυτών των πλασμάτων. Πολλές αναφορές οδηγούν εκατοντάδες χρόνια πίσω, όπου η επικοινωνία των Almas με τους κατοίκους γινόταν με χειρονομίες και νοήματα. Μάλιστα κάποιες ιστορίες μιλούν για ανταλλαγές τροφίμων με απλά κοσμήματα.

Ένα ενήλικο alma έχει ύψος περίπου 1,68 με 1,70 cm, είναι "ντροπαλό", έντονα τριχωτό, με τις κορυφές των φρυδιών του να προεξέχουν, και με το σαγόνι του να προεξέχει και αυτό.
Ανάλογα με την περιοχή οι κάτοικοι των χωριών του Καυκάσου έχουν δώσει στα almas και άλλα ονόματα εκτός από αυτά που αναφέραμε πρίν, όπως : άνθρωπος του αέρα, Abnuaaya, Bok,Guli, Biavan, Yavan, Dhan,Kaptar, Giik, Mirygdy, Mulen, Voita.



ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ

Η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά για το almas γίνεται το 1420 από έναν Βαυαρό, τον Hans Schiltberger. Ο Schiltberger διέσχισε τα βουνά της Τιέν Σαν καθώς μεταφερόταν (άγνωστο γιατί), σαν αιχμάλωτος στη Μογγολία.

Κατά την διάρκεια της φυλάκισής του, έγραψε ένα βιβλίο, όπου μεταξύ άλλων αναφέρει : " Στα βουνά αυτά ζουν άγριοι άνθρωποι, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με τα υπόλοιπα ανθρώπινα όντα. Το δέρμα τους καλύπτεται από χοντρές τρίχες. Εκτός από το πρόσωπο και τα χέρια. Τρέχουν στους λόφους όπως τα ζώα, και τρώνε φύλλα, χορτάρι και οτιδήποτε άλλο βρουν. Εκτός από αυτά διέκρινα και πολλά άγνωστα στην Γερμανία ζώα, μεταξύ των οποίων και κάποια άγρια άλογα που είχαν το μέγεθος των γαιδάρων."

(Από μαρτυρίες προκύπτει επίσης ότι τα almas τρέφονται και με μικρά ζώα, έχουν ιδιαίτερη νυxτερινή δράση, τα ζευγάρια ζουν μαζί σε τρύπες στο εδάφους και σε σπηλιές, και ότι έχουν μια χαρακτηριστική δυσάρεστη οσμή ).

Ανάμεσα στο 1807 - 1867 υπάρχουν πολλές αναγνωρίσεις στις περιοχές Khalkna, Galbin Gobi, Dzakh Soudjin Gobi, όπως και στο εσωτερικό της Μογγολίας στις περιοχές Gourban Bogdin Gobi, Chardzyn Gobi και στην έρημο Alachan.

Στα μέσα του 18ου αιώνα, γύρω στο 1848 η παγίδευση και αιχμαλωσία μιας γυναίκας έρχεται να δώσει συγκλονιστικά στοιχεία γύρω από τα almas. Η γυναίκα αυτή αιχμαλωτίστηκε στα δυτικά του Καυκάσου στην περιοχή της Αμπχαζίας. Ήταν καλυμμένη από άγρια πυκνή κοκκινόμαυρη τρίχα, είχε έντονα ένα συνδυασμό μογγολικών και νεγροειδών χαρακτηριστικών, σκούρο δέρμα, ανοιχτό φαρδύ σώμα, μεγάλα χέρια και πόδια και ένα κεκλιμένο μέτωπο.

Είχε πολύ καλή φυσική κατάσταση, μεγάλη μυϊκή δύναμη και θα χαρακτήριζε κανείς άθλους τα όσα μπορούσε και πετύχαινε μ' αυτήν. Της δόθηκε το όνομα Zana ή Zanya. Η Zana σαν αιχμάλωτη, άλλαξε πολλούς ιδιοκτήτες συμπεριλαμβανομένων και ευγενών. Είχε μια τάση στο κρασί, κάτι που (υποθετικά τουλάχιστον) πρέπει να έπαιξε ρόλο στις 6 συνολικά εγκυμοσύνες της. Από τα 6 παιδιά της, τα δύο πρώτα πέθαναν σχεδόν αμέσως αφού ατυχώς πλύθηκαν από τη Zana με κρύο νερό μετά τον τοκετό.Τα άλλα 4 κατάφεραν να επιζήσουν αφού τη βοήθησαν στις γέννες οι γυναίκες των χωριών που έτυχε να βρίσκεται η Zana, οι οποίες τα φρόντισαν και στη συνέχεια. Τα παιδιά μεγάλωσαν κανονικά, και μολονότι είχαν σκούρο δέρμα και πάρα πολύ μεγάλη μυική δύναμη, έγιναν αποδεκτά από τις κοινωνίες των χωριών που μεγάλωσαν. Τα παιδιά αυτά αναπαρήγαγαν και σύμφωνα με τις πληροφορίες απόγονοί τους βρίσκονται στις περιοχές αυτές έως σήμερα. Η Zana φέρεται να πέθανε γύρω στο 1880.

Υπάρχουν αναφορές ότι almas έχουν πυροβοληθεί και σκοτωθεί. Μια τέτοια αφορά αποτελεί ένα περιστατικό κατά την διάρκεια αψιμαχίας ανάμεσα σε Ιάπωνες και μιας Ρωσικής μονάδας αναγνώρισης στη Μογγολία. Δύο σκοτεινές φιγούρες πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν όταν δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα αναγνώρισης των σκοπών. Οι δύο φιγούρες που περιγράφηκαν σαν "παράξενοι ανθρωποειδής πίθηκοι", είχαν το μέγεθος ενός ανθρώπου, και ήταν καλυμμένοι από κοκκινωπό τρίχωμα. Εξαιτίας όμως του πολέμου δεν μπόρεσαν να σταλούν στην Μόσχα για να εξεταστούν.

Υπάρχει η άποψη ότι τα almas έχουν επιζήσει από τον άνθρωπο του Νεάτερνταλ, με τον οποίο φαίνεται να έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Και αν όντως προέρχονται από αυτόν τότε εξαιτίας των χιλιάδων χρόνων που μεσολάβησαν, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για Νεατερνταλοειδή, αφού σίγουρα αυτό το διάστημα θα επέφερε πάνω τους κάποιες αλλαγές και διαφοροποιήσεις. Όταν οι σύγχρονοι άνθρωποι κινήθηκαν προς την Ευρώπη (το ανθρώπινο είδος δεν εξελίχθηκε παντού το ίδιο), κινούμενοι από τα εδάφη των Νεάτερνταλ, τα almas αναγκάστηκαν να κινηθούν σε περιοχές πιo απρόσιτες, με αποτέλεσμα εκεί να υποστούν μια πολιτιστική παρέκκλιση, η ακόμα και παρέκκλιση νοημοσύνης. Μερικοί ακόμη υποστηρίζουν ότι τα almas προέρχονται από τον τύπο του Homo Erectus, πράγμα πιθανό, όπως και ότι είναι απομονωμένες ομάδες των νεολιθικών λαών που δεν εξελίχθηκαν. Ακόμα γίνεται σύνδεση των almas με τα yeti, αλλά αυτό δεν ισχύει αφού τα almas είναι "ανθρώπινα".


Το 1881 επιβεβαιώνεται το βιβλίο του Hans Schiltbergerμ καθώς ο Ρώσσος Nicholai Przewalski σε έκθεση του αναφέρει την παρατήρηση - ανακάλυψή του (εκ νέου μετά τον Schiltberger) των άγριων αλόγων, που είχαν το μέγεθος του γαϊδάρου. Τα άλογα αυτά ονομάστηκαν "άλογα Przewalski". Έτσι το βιβλίο του Schiltberger έγινε αποδεκτό σε όλο του το περιεχόμενο, συμπεριλαμβανομένων και των αναφορών του για τα almas.

Το 1906 ο Badzare Baradyine έχοντας στήσει ένα είδος τροχόσπιτου στην έρημο Alachan προβαίνει σε πλήθος παρατηρήσεων και μελετών τις οποίες και καταγράφει. Σε μια από αυτές αναφέρει το δέος που ένοιωσε για την παρατήρηση ενός τριχωτού μυώδους πλάσματος σε έναν παρακείμενο λόφο. Όταν αυτή την παρατήρηση την μετέφερε στον πρόεδρο της Αυτοκρατορικής Ρωσικής Γεωγραφικής Ένωσης, αυτός του ζητά να μην το δημοσιεύσει και να το αποσιωπήσει. Ο Badzare συμμορφώνεται σε αυτή την υπόδειξη, αλλά σε μια μετέπειτα χρονική στιγμή εξομολογείται την παρατήρησή του στον Μογγολικής καταγωγής καθηγητή και προσωπικό του φίλο Tsyben Zhamtsarano. Αυτός στην συνέχεια ξεκινά μια μεγάλη και οργανωμένη έρευνα για τα almas.

Ανάμεσα στο 1907 - 1940 ο καθηγητής Tsyben Zhamtsarano συγκεντρώνοντας και ανακεφαλαιώνοντας το πλήθος των μαρτυριών που είχε συγκεντρώσει, και με την βοήθεια ενός ζωγράφου, δίνει για πρώτη φορά στην δημοσιότητα ένα σκίτσο του alma. Σημειώνει επίσης σε ένα χάρτη της περιοχές τις τοποθεσίες και τις ημερομηνίες που έγιναν οι παρατηρήσεις. Στα επόμενα χρόνια ο καθηγητής φυλακίζεται από τις Ρωσικές αρχές πολλές φορές και για πολλά χρόνια, και πεθαίνει το 1940. Τα αρχεία των ερευνών του εξαφανίστηκαν και το πιο πιθανό είναι να κατασχέθηκαν από τις αρχές.

Το 1925 ο Σοβιετικός Ταγματάρχης Mikhail Stephanovitch Topilski, διοικητής συντάγματος σε περιοχή του Καυκάσου, καταδιώκει με δυνάμεις του Ρώσους αντικαθεστωτικούς (τους οποίους και χαρακτηρίζει συμμορία) και περιγράφει :

"Ακολουθώντας τα ίχνη τους προφθάσαμε το αριστερό τμήμα της συμμορίας που είχε εξαντληθεί. Είχαν σταματήσει σε ένα σημείο όπου ο παγετώνας χωριζόταν από ένα απότομο βράχο. Ο παγετώνας σκέπαζε το πάνω μέρος του βράχου, όπου διέκρινες μια σπηλιά. Περικυκλώσαμε τη συμμορία και τοποθετήσαμε λίγο πιο ψηλά και πιο πέρα από το βράχο ένα πολυβόλο. Όταν ρίξαμε την πρώτη χειροβομβίδα ένα άτομο (όπως αποδείχτηκε αργότερα ήταν ανώτερος Ρώσος) βγήκε έξω από τη σπηλιά και άρχισε να σκαρφαλώνει τον παγετώνα, πιστεύοντας ότι από την έκρηξη αυτός θα κυλήσει και θα καλύψει την σπηλιά με όσους ήταν μέσα. Σε κάποια στιγμή παγιδεύτηκε καθώς δεν είχε την δυνατότητα να προχωρήσει άλλο. Του ζητήσαμε να παραδοθεί και αυτός συμφώνησε, ζήτησε όμως να το μεταφέρει και στους υπόλοιπους που βρίσκονταν μέσα στην σπηλιά και κινήθηκε πάλι προς το εσωτερικό της. Την ίδια στιγμή ακούστηκε ένα θόρυβος που καταλάβαμε ότι ήταν ένα τμήμα του παγετώνα που αποκολλήθηκε και άρχισε να κυλάει προς τα κάτω. Ταυτόχρονα είχαμε έναρξη πυροβολισμών και μη ξέροντας τι συμβαίνει υποθέσαμε ότι δεχόμασταν κάποια επίθεση.
Τα κομμάτια του χιονιού και του πάγου άρχισαν να πέφτουν στον απότομο βράχο και σταδιακά σκέπαζαν την είσοδο της σπηλιάς. Τρία άτομα κατάφεραν να διαφύγουν από την σπηλιά ενώ τα υπόλοιπα 2 (συνολικά ήταν 5) θάφτηκαν κάτω από τους παγωμένους όγκους. Αρχίσαμε να πυροβολούμε τους τρεις που διέφευγαν και σκοτώσαμε τους δύο ενώ τραυματίσαμε σοβαρά τον τρίτο. Όταν τον πλησιάσαμε αυτός μας υπέδειξε ένα σημείο που βρισκόταν θαμμένος από τα χιόνια ένας σύντροφός του. Σκάψαμε και τον βγάλαμε έξω (ο τραυματίας διαπιστώσαμε ότι ήταν από το Ουζπμεκισταν και ήταν ιδιοκτήτης καφενείου στο Σάμαρκαντ). Ανακρίνοντας τον μας εξήγησε το τι ακριβώς συνέβη μέσα στην σπηλιά. Την στιγμή που αυτός και οι σύντροφοί του συζητούσαν την παράδοσή τους, ξαφνικά δέχτηκαν επίθεση από μερικά τριχωτά πλάσματα, που ουρλιάζοντας άναρθρα, βγήκαν από το βάθος της. Κάποια από αυτά κρατούσαν στα χέρια τους ραβδιά. Πυροβόλησαν εναντίον τους, αλλά ένας από τους συντρόφους του σκοτώθηκε από τα χτυπήματα των ραβδιών. Ο ίδιος έτρεξε προς τα έξω προσπαθώντας να αποφύγει ένα από τα πλάσματα που τον κυνηγούσε, τόσο με το ραβδί του όσο και τα χτυπήματα από τα δυνατά χέρια του. Κατάφερε να φτάσει μέχρι την έξοδο και στο σημείο αυτό γύρισε προς τα πίσω και το πυροβόλησε πετυχαίνοντάς το. Την ίδια στιγμή μεγάλα κομμάτια χιονιού έπεφταν πάνω στο πλάσμα θαβοντάς το. Για να επιβεβαιώσουμε τα όσα μας έλεγε τον αναγκάσαμε και μας υπέδειξε ακριβώς το σημείο που αναφερόταν. Φτάνοντας εκεί οι στρατιώτες μου άρχισαν να σκάβουν και τελικά ανακάλυψαν το σώμα του πλάσματος.
Είχε πληγές από τρεις σφαίρες. Λίγο πιο πέρα βρισκόταν ένα ραβδί φτιαγμένο από πολύ σκληρό ξύλο. Κοιτάζοντας το σώμα το πρώτο που πέρασε από το μυαλό μας ήταν ότι επρόκειτο για έναν πίθηκο.
Ήταν παντού καλυμμένο από τρίχα. Ξέραμε όμως ότι στην περιοχή που βρισκόμασταν, το Παμίρ δεν υπάρχουν πίθηκοι. Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά καταλάβαμε ότι το σώμα ήταν παρόμοιο με ενός ανθρώπου. Προσπαθήσαμε να ανασηκώσουμε την τρίχα, μήπως και ήταν κάποια γούνα που χρησιμοποιήθηκε για μεταμφίεση και παραλλαγή, αλλά διαπιστώσαμε ότι ήταν μια απόλυτα φυσική τρίχα. Γυρίσαμε το σώμα πολλές φορές για να το μετρήσουμε σε όλες τις πλευρές. Ο γιατρός μας (που σκοτώθηκε το ίδιος έτος), προέβη σε μια λεπτομερή εξέταση του σώματος και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν άνθρωπος.
Το σώμα ανήκε σε ένα αρσενικό πλάσμα περίπου 1,75 εκατ. ψηλό, ηλικιωμένο κρίνοντας από το γκρι της τρίχας σε διάφορα σημεία. Το στήθος καλυπτόταν από καφετιά τρίχα, ενώ η κοιλιά από γκρίζα. Η τρίχα ήταν μακρύτερη αλλά αραιότερη στο στήθος, ενώ στην κοιλιά πολύ πυκνή. Υπήρχε περισσότερη τρίχα στα ισχία, αλλά λιγότερη στους γλουτούς, κάτι από το οποία ο γιατρός συμπέρανε ότι αυτό καθόταν σαν άνθρωπος. Τα πόδια ήταν ελαφρά τριχωτά, τα γόνατα γυμνά, ενώ το πέλμα καλυπτόταν από σκληρό καφετί δέρμα. Το ίδιο (ελαφρά τριχωτά) συνέβαινε και με τα χέρια, με την τυλώδη δερμάτινη κατάληξη.

Το χρώμα του προσώπου ήταν σκοτεινό, σκούρο, και δεν είχε καθόλου γένια ή μουστάκια. Οι κρόταφοι ήταν φαλακροί ενώ το πίσω μέρος του κεφαλιού του καλυπτόταν από παχιά μπερδεμένη τρίχα. Το νεκρό πλάσμα είχε τα μάτια του ανοιχτά ενώ φαίνονταν τα δόντια του. Τα μάτια ήταν σκοτεινά ενώ τα δόντια του αν και μεγαλύτερα έμοιαζαν με του ανθρώπου. Το μέτωπο είχε μια κλίση, και τα φρύδια έδειχναν πολύ ισχυρά και προεξείχαν. Οι γνάθοι που προεξείχαν και αυτοί έδειχναν το πρόσωπο να είναι μογγολικού τύπου. Η μύτη ήταν επίπεδη με ένα βύθισμα στο πάνω μέρος. Τα αυτιά ήταν άτριχα, έμοιαζαν με αυτά ενός ανθρώπου με μεγάλο λοβό. Το σαγόνι του ήταν χαμηλά και αρκετά ογκώδες.

Το πλάσμα είχε ένα πολύ ισχυρό στήθος και γενικά οι μυς του ήταν πολύ ανεπτυγμένοι. Δεν βρήκαμε κάποια σημαντική διαφορά ανάμεσα στο πλάσμα και σε έναν άνθρωπο. Τα γεννητικά του όργανα ήταν σαν του ανθρώπου. Τα νύχια του κανονικά, τα χέρια του πιο χοντρά, τα πόδια του πιο χοντρά αλλά πιο κοντά από τα ανθρώπινα.

Το 1937 ο Dordji Meiren, συνεργάτης του καθηγητή Zhamtsarano, σε μια έκθεσή του κάνει λόγο για ένα περιστατικό,όταν επισκέφτηκε ένα μοναστήρι και έκπληκτος αντίκρισε τους λάμα να χρησιμοποιούν κατά την διάρκεια τελετουργιών ένα χαλί από το δέρμα ενός alma.

Το 1941 μια μονάδα του Ρωσικού στρατού συγκρούεται με Γερμανική δύναμη στον Καύκασο κοντά στην περιοχή Buinakst. Σε μια ανάπαυλα της μάχης οι αντάρτες που πολεμούν μαζί με τους Ρώσους στρατιώτες, καλούν τον επικεφαλή τους να σπεύσει σε ένα σπίτι του παρακείμενου χωριού επειδή είχαν συλλάβει κάτι ! Ο διοικητής της Ρωσικής δύναμης, υπολοχαγός Vargen Karapetyan που μετέβη εκεί έκπληκτος αντίκρυσε τον περίεργο "αιχμάλωτο". Ήταν ένα πλάσμα γυμνό, καλυμμένο με πυκνές τρίχες που είχαν ψείρες. Δεν καταλάβαινε φυσικά την ομιλία των ανθρώπων και έδινε την εντύπωση ότι είχε πολύ "φτωχό πνεύμα". Έδειχνε πολύ φοβισμένο και δεν αντέδρασε ακόμα και όταν ο Ρώσος υπολοχαγός τράβηξε τρίχες από το σώμα του για να δει πως θα αντιδράσει. Αρχικά κρατήθηκε σε ένα δωμάτιο όπου έκαιγε τζάκι. Επειδή όμως ανέδυε μια άσχημη οσμή και ίδρωνε διαρκώς το μετέφεραν σε μια αποθήκη σιταριού. Ο υπολοχαγός μη θέλοντας να ανακατευτεί είπε στους αντάρτες να κάνουν ότι νομίζουν με το πλάσμα. Ύστερα από μέρες άκουσε ότι αυτό δραπέτευσε. Όμως μια πρόσφατη έρευνα στα ιστορικά αρχεία του Υπουργείου Εσωτερικών του Νταγκεστάν θέλει το πλάσμα αυτό να εκτελέστηκε από τους αντάρτες.

Το 1963 ένας Ρώσος παιδίατρος. ο Ivan Ivlov, παρατηρεί με τα κιάλια του πάνω σε μια βουνοπλαγιά μια οικογένεια από περίεργα τριχωτά πλάσματα. Όπως εκτίμησε ήταν ένα αρσενικό, ένα θηλυκό, και ένα παιδί. Τα παρατήρησε για αρκετή ώρα μέχρι που αυτά εξαφανίσθηκαν πίσω από έναν βράχο που προεξείχε. Ο Μογγόλος οδηγός του Ivan που τα είδε και αυτός, τον διαβεβαίωσε ότι τα πλάσματα αυτά ήταν συνηθισμένα στην περιοχή.

Το 1964 ο Ρώσος καθηγητής της ιστορίας Boris Porshnev επισκέφτηκε την περιοχή όπου είχε ζήσει σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες η Zana. Διάφοροι ηλικιωμένοι (οι κάτοικοι του Καυκάσου φημίζονται για την μακροζωία τους), υποστήριξαν ότι τη γνώρισαν και παραβρέθησαν και στην κηδεία της. Ο καθηγητής Porshnev συνάντησε ορισμένα άτομα που ενδεχομένως ήταν απόγονοι της άγριας αυτής γυναίκας (εγγόνια της).
Αργότερα σε μια μελέτη του έγραψε το εξής γι αυτές τις συναντήσεις :
¨"Από τη στιγμή που είδα τα εγγόνια της Zana, εντυπωσιάστηκα από το χρώμα που είχε το δέρμα τους, από τα μαύρα μάτια τους και τα μυστηριώδη βλέμματά τους. Ένα από τα εγγόνια της, ο Shalikuta, ένα ιδιαίτερα δυνατό άτομο, μας άφησε άφωνους όταν με τα γεμάτα μυς ισχυρά σαγόνια του, μπορούσε και σήκωνε πολύ εύκολα μια βαριά καρέκλα, την περιέφερε, αφήνοντας πάνω της τα σημάδια των δοντιών του με τα οποία την κρατούσε ".
Τα επόμενα χρόνια ο Porshnev μαζί με έναν άλλο συνάδελφό του, προσπάθησε να βρεί τα κόκκαλα της Zana (με το επώνυμο των απογόνων της), στο νεκροταφείο Genada. Παρόλο που βρήκε οστά νεατερνταλικού τύπου, αυτά αποδόθηκαν σε ένα από τα παιδιά της. Δεν κατάφεραν όμως να βρουν του ίδιου του Alma, της Zana.

Το 1972 ο Βρετανός ανθρωπολόγος Myra Shackley υποστήριξε πως από τη συνεργασία που είχε με ένα Ρώσο γιατρό έβγαλαν το συμπέρασμα ότι “ ο πολύ απλός τρόπος ζωής τους και η εμφάνισή τους, δείχνει ότι τα Almas αντιπροσωπεύουν την επιβίωση ενός προιστορικού τρόπου ζωής, ίσως ακόμα και την ύπαρξη ενός προγενέστερου είδους ανθρώπων. Σε αυτή την περίπτωση το πιο πιθανό είδος είναι ο άνθρωπος του Νεάτερνταλ". (Στην περιοχή που έχουν υπάρξει θεάσεις almas, έχουν κατα καιρούς βρεθεί διάφορα χειροποίητα αντικείμενα που παραπέμπουν στον άνθρωπο του Νεάτερνταλ, κάτι που θεωρούσε πάρα πολύ πιθανόν και ο Porshnev στις μελέτες του).

Το 1985 ο Maya Bykova, α άνθρωπος που βοήθησε τον καθηγητή Boris Porshnev στις έρευνές του το 1964, μιλώντας στο μουσείο του Δαρβίνου στην Μόσχα, υποστήριξε ότι κατά τη διάρκεια των δικών του ερευνών, παρατήρησε ένα ανθρωποειδές αγνώστου ταυτότητας πλάσμα, που του έχει δοθεί η ονομασία Mnasi ή Mecheny. Ένα από τα γνωρίσματά του είναι το υπόλευκο τμήμα του δέρματός του στην περιοχή του αντίχειρα, το μόνο σημείο του σώματός του που δεν καλύπτεται από κοκκινοκαφετιά τρίχα.

Αν τα almas εξακολουθούν να ζουν ακόμα, η μοίρα τους δεν είναι και τόσο φωτεινή. Οι αναγνωρίσεις γίνονται όλο και πιο σπάνιες. Το πιθανότερο είναι αυτά να κινούνται σε πιο απομακρυσμένες και δύσβατες περιοχές, ώστε να αποφύγουν τους διαρκώς αυξανόμενους ανθρώπινους πληθυσμούς και την επέκταση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Υπολογίζεται ότι με τους ρυθμούς αυτούς οι δύσβατοι βιότοποι θα "καταληφθούν" από τον άνθρωπο, το αργότερο μέχρι το 2030. Ίσως αυτή η ημερομηνία αποτελέσει και το τέλος της ύπαρξής τους, ανάλογα με το πως θα αντιμετωπιστεί η πιστοποίηση της ύπαρξής τους . Από τη στιγμή της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, λίγα πράγματα φαίνεται να έχουν γίνει στο θέμα της συνέχισης των ερευνών για τα almas. Οι περιοχές απ' όπου προέρχονται οι μαρτυρίες είναι πολιτικά ασταθείς και οι οικονομικές συνθήκες στην Ρωσία η οποία και κληρονόμησε πολλά από τα επιστημονικά ιδρύματα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, δεν είναι σε τέτοιο επίπεδο που να επιτρέπουν την χορήγηση κονδυλίων για την μελέτη αυτών των ανθρωποειδών.
Αντίθετα με ότι συμβαίνει σε πολλά μέρη του κόσμου, τα almas δεν αντιμετωπίστηκαν από τους ντόπιους μέσα στα πλαίσια της δεισιδαιμονίας, αλλά σαν μέρος της κανονικής πανίδας της περιοχής.

http://www.supernatural.gr/files_almas.htm

[ArELa]

Από Kariatida στις 10/3/2006 16:29


Congamato

Μια σειρά από άρθρα του supernatural.gr έχουν και θα συνεχίσουν να έχουν σαν θέμα τους το μυστηριώδη χώρο της κρυπτοζωολογίας. Αυτόν τον ιδιαίτερο αν και για πολλούς αμφισβητούμενο κλάδο της ζωολογίας. Η επιλογή τέτοιων θεμάτων δεν είναι τυχαία. Πιστεύουμε ότι ένα πολύ σημαντικό τμήμα των επισκεπτών του supernatural.gr βρίσκει στον χώρο της κρυπτοζωολογίας έναν ατέλειωτο κόσμο που καλύπτει τις ανησυχίες του, τις αναζητήσεις του, τις προσδοκίες του, τις ελπίδες του. Γιατί, ελπίδα και προσδοκία είναι μέσα σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει, σ΄εναν κόσμο όπου ο ανθρώπινος παράγοντας κυριαρχεί πάνω σε κάθε τι -και ανάμεσά τους στην φύση και τα πλάσματά της- η πιθανή ύπαρξη των πλασμάτων αυτών, που κάποτε ζούσαν μα τώρα αγνοούνται, να δημιουργεί την πεποίθηση ότι τίποτα δεν έχει χαθεί και ότι όλα εξαρτώνται από το σεβασμό με τον οποίο οφείλουμε να βλέπουμε κάθε ζωντανή ύπαρξη. Πλάσματα που ίσως έρχονται τόσο από το μακρινό όσο και το πρόσφατο παρελθόν. Πλάσματα που επέζησαν μέσα από τις φυσικές καταστροφές ή και την ανθρώπινη καταδίωξη, πλάσματα που έφτασαν σε μας μόνο μέσα από τους θρύλους και τις παραδόσεις των λαών. Μέχρι την στιγμή που τα αντικρίζουμε ! Πλάσματα που προκαλούν δέος αλλά και τρόμο ακριβώς γιατί η ύπαρξή τους είναι αμφισβητούμενη.



Αφρική. Η ήπειρος των μυστηρίων. Ένα από αυτά είναι το Kongamatos. Ένα ζώο ( γιατί δεν πρόκειται για πτηνό), που λέγεται ότι είναι ένας πτεροδάκτυλος 2 μέτρων. Και το ερώτημα που αμέσως προκύπτει είναι πως κατάφερε να επιζήσει από τον κατακλυσμό που αφάνισε τα υπόλοιπα είδη των δεινοσαύρων ;

Υπάρχουν κάποιες εκθέσεις και αναφορές για θέαση του Kongamatos. Το 1923 ένας ερευνητής του ατέλειωτου φυσικού κόσμου της Αφρικής ο Frank H. Melalnd παρέμεινε για ένα χρόνο στην Ζάμπια και μελετούσε τις αναφορές που υπήρχαν για άγρια πετούμενα ερπετά. Οι ντόπιοι τα αποκαλούσαν Kongamatos που σημαίνει " ανατροπέας βαρκών". Πίστευαν ότι έρχονταν από την περιοχή των ελών Jiundu της περιοχής Mwinilunga ( δυτική Ζάμπια ), κοντά στα σύνορα του Κογκό με την Αγκόλα Τα περιέγραφαν από 1,50 έως 2,50 μέτρα μήκος χωρίς να έχουν φτερά στο σώμα τους αλλά αντίθετα ήταν καλυμμένα από ομαλό δέρμα που τις περισσότερες φορές ήταν μαύρο αλλά κάποιες είχε μια βαθιά κόκκινη απόχρωση, ενώ το ράμφος του είχε σειρές από μυτερά, κοφτερά δόντια. Πολλοί που είχαν πλησιάσει την περιοχή αυτή των ελών είχαν δεχθεί επίθεση και κάποιοι θανατώθηκαν ενώ πολλές βάρκες είχαν ανατραπεί και σε παρακείμενους ποταμούς. Μάλιστα οι φήμες έλεγαν ότι ιθαγενείς είχαν δει πολλές φορές τα Kangamatos να πετούν κρατώντας στο στόμα τους μικρές αντιλόπες. Πάρα πολλές ήταν οι αναφορές που προέρχονταν από την περιοχή της φυλής Jiundu, την οποία ο Melald κατάφερε να προσεγγίσει και μέσα από ένα είδος " συνέντευξης " με το φύλαρχό της να συγκεντρώσει πολλές πληροφορίες για το Kongamatos.

Το 1925, μια μεγάλης κυκλοφορίας αγγλική εφημερίδα είχε στείλει τον ανταποκριτή της Edward Price να καλύψει την περιοδεία του μελλοντικού δούκα Windsor στην Ροδεσία. Σε αυτό το χρονικό διάστημα ο Price ήταν αποδέκτης της πληροφορίας για έναν κάτοικο της περιοχής που πληγώθηκε σοβαρά από την επίθεση ενός ¨ ιπτάμενου δαίμονα " όπως αποκαλούσαν τα πλάσματα που πετούσαν πάνω από τα παρακείμενα έλη, το " σπίτι των δαιμόνων " όπως τα αποκαλούσαν. Θεωρούσαν εξαιρετικά γενναίο κάθε άνδρα που θα πλησίαζε εκεί. Όταν ο Price επισκέφτηκε τον κάτοικο της περιοχής εκεί που νοσηλευόταν, όλοι μιλούσαν για ένα θαύμα που κατάφερε να ζήσει. Αν και βρισκόταν σε κατάσταση σόκ κατάφερε να συνομιλήσει με τον Price και να περιγράψει την συγκλονιστική εμπειρία του για το μεγάλο πουλί που του επιτέθηκε από ψηλά ξεσκίζοντάς του το στήθος. Όταν ο Price του έδειξε σχέδια πτεροδάκτυλων αυτό άρχιζε να φωνάζει και να υποδεικνύει στα σχέδια αυτά το κτήνος που του επιτέθηκε.

Από κάποιους ορνιθολόγους έχει υποστηριχθεί η άποψη ότι ενδεχομένως να υπάρχει " μπέρδεμα " του πλάσματος που αναφερόμαστε με δύο είδη σπάνιων πελαργών που συχνάζουν στα έλη της Ζάμπια. Τον Shoebill stork και τον Saddle billed stork. Βέβαια δεν είναι σε θέση να ερμηνεύσουν - και εφόσον οι αναφορές αληθεύουν - αυτή την απίστευτη επιθετική συμπεριφορά του πλάσματος που φτάνει στο σημείο να σκοτώνει ακόμη και ανθρώπους. Κάτι αδιανόητο για πελαργούς.

Το 1932-33. η αποστολή Percy Sladen ταξίδεψε στην δυτική Αφρική για λογαριασμό του Βρετανικού Μουσείου. Επικεφαλής της αποστολής ήταν ο Ivan T. Sanderson, ένας πολύ γνωστός ζωολόγος και συγγραφέας. Είχαν διασχίσει μια μεγάλη έκταση μέσα από πυκνά δάση στα βουνά Assumbo του Καμερούν. Ακολουθούσαν ένα μεγάλο και απότομο ποταμό όταν αποφάσισαν να κατασκηνώσουν δίπλα του. Ένα βράδυ μια ομάδα πάνω σε μια μεγάλη βάρκα και στην οποία συμμετείχε ο Sanderson και η σύντροφός του, κυνηγώντας κατάφεραν να χτυπήσουν ένα μεγάλο πουλί που τρεφόταν από τους καρπούς των δέντρων. Το πουλί έπεσε μέσα στο νερό και η ομάδα πλησίασε την βάρκα για να το πάρουν. Ο Sanderson στην προσπάθειά του να περισυλλέξει το νεκρό πουλί έχασε την ισορροπία του και βρέθηκε στο νερό παρασύροντας μαζί και έναν από τους οδηγούς της αποστολής. Όταν προσπάθησαν να συνέλθουν βρίσκονταν λίγα μέτρα από την βάρκα αφού το ρεύμα του ποταμού τους είχε παρασύρει αλλά σε κάποιο σημείο που μπορούσαν εύκολα να πατήσουν τον βυθό. Επιχειρώντας να σταθούν όρθιοι αντιλήφθηκαν τις κραυγές αγωνίας της συντρόφου του Sanderson και των υπολοίπων, και κοιτάζοντας ψηλά αντικρίζουν ένα μεγάλο σε μέγεθος αετού πετούμενο μαύρο ερπετό, και που το ράμφος του είχε σειρές από λευκά κοφτερά δόντια να κατευθύνεται προς τα πάνω τους. Απέφυγαν την τελευταία στιγμή την επίθεση καθώς ξαναβούτηξαν στον ποταμό ένιωσαν όμως το δυνατό χτύπημα των φτερών και τον αέρα που προκάλεσαν να ακούγεται βαρύγδουπα μέσα στο νερό. Όταν ξαναβγήκαν στην επιφάνεια κατευθύνθηκαν έντρομοι σε ένα βραχώδες σημείο του ποταμού και κοιτώντας ο ένας τον άλλο προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν τι συνέβαινε. Την ίδια στιγμή αντιλήφθηκαν και δεύτερη επίθεση του πλάσματος και ο Sanderson επιχείρησε ανεπιτυχώς να το πυροβολήσει, γιατί το όπλο του έπαθε αφλογιστία λόγω της επαφή του με το νερό. Κατάφεραν να σωθούν μόνο και μόνο διότι μέσα στον πανικό τους είδαν μια σχισμή ανάμεσα στην βραχώδη ακτή.

Το αμέσως επόμενο που συνέβη όταν το πλάσμα απομακρύνθηκε ήταν οι δύο άντρες να προσπαθούν με την βοήθεια των υπολοίπων συντρόφων τους να συνέλθουν, ενώ ταυτόχρονα οι υπόλοιποι οδηγοί και μεταφορείς να εγκαταλείπουν άρον - άρον την αποστολή, παρατώντας ακόμα και τα πολύτιμα προσωπικά τους είδη και παίρνοντας μαζί τους μόνο τα όπλα τους. Όταν ρωτήθηκαν από τον Sanderson τι ήταν αυτό που τους επιτέθηκε , η απάντηση ήταν μια : " Olitiau " .
Ο Sanderson και ο οδηγός θεωρήθηκαν απίστευτα τυχεροί που επέζησαν από μια τέτοια φονική επίθεση.

Κατά την διάρκεια τοι Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, οι Ναζί έστελναν σε διάφορα μέρη του κόσμου αποστολές με πολλαπλούς σκοπούς. Από καθαρά ερευνητικούς επιστημονικούς, με ιδιαίτερη έμφαση στην αρχαιολογία, την λαογραφία, την εξερεύνηση του άγνωστου κόσμου, έως και αποστολές για την ανακάλυψη νέων οικονομικών πηγών για την υποστήριξη του πολέμου ( ανεύρεση χρυσού ). Στις αποστολές αυτές επικεφαλής κυρίως ήταν επιστρατευμένοι επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων.
Τον Μάρτιο του 1942 επιστημονική στρατιωτική αποστολή με επικεφαλής τον ταγματάρχη Hergen Fridman, μεταλλειολόγο ( συνολικά 25 άτομα ), είχε πάρει την εντολή να ερευνήσει τις περιοχές του Μπουρούντι, της Ρουάντα, της Τανζανίας και της Ζάμπιας. Αν και στην αποστολή βρίσκονταν και ένας αρχαιολόγος και ένας γνώστης της ζωολογίας, συγκεκριμένος στόχος της αποστολής ήταν ο εντοπισμός χρυσού και πολύτιμων λίθων. Αποτελέσματα των ερευνών στέλνονταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα όταν σταμάτησαν ξαφνικά τον Οκτώβριο. Το χρονική αυτή στιγμή φαίνεται ότι η αποστολή βρισκόταν σε έρευνες γύρω από την λίμνη Νυάσσα της Τανζανίας. Τον Δεκέμβριο ο Χίτλερ στέλνει νέα αποστολή για την ανεύρεση αυτής που χάθηκε. Το μόνο που βρήκαν και αυτό σε συνεργασία με τους ντόπιους ιθαγενείς ήταν κάποια τμήματα του εξοπλισμού που τα άφησαν όταν αποφάσισαν να πορευτούν σε κάποια απρόσιτα σημεία της περιοχής.. Οι ιθαγενείς υποστήριζαν με βεβαιότητα ότι όλοι θανατώθηκαν από τα κτηνώδη πετούμενα πλάσματα που όταν εμφανίζονταν αποδεκάτιζαν κοπάδια, και σκότωναν ακόμη και ανθρώπους. Οι περιγραφές που έδιναν ταίριαζαν απόλυτα με τους πτεροδάχτυλους.

Πιο πρόσφατα έχουν αναφερθεί επιθέσεις εναντίον κατοίκων της περιοχής της Ζάμπια και της Τανζανίας. Στην Ζάμπια τον Μάρτιο του 1973 ένα μικρό παιδί επέβαινε μα τους γονείς του σε κανώ και διέσχιζαν ένα παραπόταμο του ποταμού Zamvezi όταν δέχθηκαν επίθεση από ένα γιγαντιαίο πετούμενο πλάσμα. Το κανώ ανατράπηκε και το παιδί αρπάχτηκε απ΄ αυτό.

Το 1979 σε δάσος κοντά στον ποταμό Rouvouma ένας εργάτης που δούλευε σε εταιρία ξυλείας , βρέθηκε νεκρός πάνω σε ένα θάμνο με τεράστια ίχνη από σειρές δοντιών στον αυχένα του και μεγάλες βαθιές σχισμές στα πλευρά. Σαν κάτι να είχε προσπαθήσει να τον σηκώσει αλλά δεν τα κατάφερε.

Οι αναφορές για προιστορικά πετούμενα πλάσματα δεν προέρχονται μόνο από πυκνές βαλτώδεις περιοχές. Υπάρχουν αναφορές για γιγαντιαίες πετούμενες σαύρες και από τις ερήμους της Ναμίμπια.
Το 1988 ο καθηγητής Roy Mackal οδήγησε μια αποστολή στην Ναμίμπια από όπου είχε συγκεντρώσει αναφορές για την εμφάνιση ενός πλάσματος με άνοιγμα φτερών περίπου 10 μέτρα. Οι πληροφορίες έλεγαν ότι οι ντόπιοι το έβλεπαν να πετά εκμεταλλευόμενο τα ρεύματα αέρα, αλλά και με κάθε τρόπο πτήσης. Οι ώρες που συνήθως ξεπρόβαλλε μέσα από τα φαράγγια που σχημάτιζαν οι λόφοι της περιοχής ήταν νωρίς το σούρουπο αλλά και λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα. Τις μεσημεριανές ώρες το έβλεπαν να γυροπετά πολύ ψηλά στον ουρανό. Αν και η αποστολή δεν κατάφερε να συγκεντρώσει αναμφισβήτητα στοιχεία, εν τούτοις ένα μέλος της ομάδας, ο James Kosi ισχυρίστηκε ότι είδε το πλάσμα από μια απόσταση περίπου 300 μέτρα. Το περιέγραψε σαν ένα τεράστιο μαύρο ανεμοπλάνο, με το μεγάλο του ράμφος να ξεχωρίζει. Σκορπούσε τον φόβο και τον πανικό όπως υποστήριξε ...

ΤΙ ΗΤΑΝ ( ΕΙΝΑΙ ; ) ΟΙ ΠΤΕΡΟΔΑΧΤΥΛΟΙ

Οι πτεροδάχτυλοι είναι η μια από τις δύο κατηγορίες που χωρίζονται οι πτερόσαυροι. Η παλαιότερη κατηγορία είναι αυτή των ραμφορυγχοειδών και η νεώτερη αυτή των πτεροδάχτυλων. Και πάλι αυτές οι κατηγορίες χωρίζονται. Ετσι λοιπόν οι ραμφορυγχοειδής είναι : ο Ευδιμορφόδων, ο Ραμφόρυγχος και ο Κεαραδάχτυλος. Η κατηγορία των πτεραδακτυλοειδών αποτελείται από : τον πτερανόδοντα, τον πτεροδάκτυλο, τον Σόρδες και των απίστευτων διαστάσεων Κουετζαλκοάτλος που το άνοιγμα των φτερών του προσδιορίζεται στα 12 μέτρα.
Οι πτερόσαυροι που το μέγεθός του ξεκινούσε από το μέγεθος ενός σπουργιτιού και έφτανε αυτό ενός αεροπλάνου, κυριαρχούσαν στους ουρανούς κατά την κρητιδική περίοδο και την περίοδο του μεσοζωικού αιώνα.
Οι πτερόσαυροι δεν έχουν καμία σχέση με τα πουλιά. Τα φτερά τους ήταν από δέρμα, κάτι σαν της νυχτερίδας χωρίς να πρέπει να τα συνδέουμε. Στα πόδια τους είχαν τέσσερα γαμψά δάκτυλα με ένα από αυτά να ξεχωρίζει εντυπωσιακά, ενώ πάνω στην δερμάτινη μεμβράνη των φτερών υπήρχαν ίνες που υποστήριζαν την δομή και την ακαμψία τους. Ενδεχομένως ορισμένοι πτερόσαυροι να είχαν καποιο είδος τρίχας που κάλυπτε τα σώματά τους πράγμα που σημαίνει ότι ήταν ζώα ενδοθερμικά. Είχαν κούφια κόκκαλα, προφανώς για μειωμένο βάρος, μεγάλους εγκεφάλους, ανεπτυγμένους οπτικούς λοβούς, και διάφορες προεξοχές στα κόκκαλα που σχετίζονταν με τούς μύες της πτήσης. Όλα αυτά διαμόρφωναν τις συνθήκες για μια αυτόνομη πτήση που φαίνεται να ανατρέπει την άποψη ότι οι πτερόσαυροι έκαναν εντυπωσιακά πετάγματα εκμεταλλευόμενοι τα ρεύματα του αέρα, " πηδώντας ¨ όμως από κάποια ψηλά σημεία και όχι από δική τους " απογείωση ". Οι πτερόσαυροι λειτουργούσαν σαν πουλιά χωρίς όμως να είναι. Η δυνατότητα να πετούν τους επέτρεπε να αναζητούν πολλές πηγές και είδη τροφής τροφής. Από καρπούς μέχρι και άλλα ζώα. Αυτό ίσως και να εξηγεί τα πολλά διαφορετικά κρανία που έχουν βρεθεί και " χρεώνονται " σε πτερόσαυρους.


Οι πτερόσαυροι εξαφανίστηκαν μαζί με τους δεινοσαύρους πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια. Όλοι όμως ; Ή κάποιοι κατάφεραν να επιζήσουν ; Οι πιο δύσπιστοι από τους επιστήμονες προσπαθώντας να ερμηνεύσουν το φαινόμενα, επιχειρούν να ταυτίσουν τα πλάσματα αυτά με κάποια ήδη γνωστά αλλά σπάνια πουλιά. Σκοντάφτουν όμως στην πληθώρα των αναφορών που υποδεικνύουν ότι πρόκειται για κάτι άλλο.

Το Kongamato είναι ένα πλάσμα που σύμφωνα με τις υπάρχουσες ενδείξεις έχει εμφανιστεί στην τροπική Αφρική, στο νοτιοδυτικό σημείο των ΗΠΑ, στο Μεξικό, στις Άνδεις της νοτίου Αμερικής, στην τροπική Νέα Γουινέα. Αν και οι αναφορές των μαρτύρων δίνουν πολλά στοιχεία, δεν υπάρχουν προς το παρόν αυτά που θα χαρακτηρίζαμε "χειροπιαστά". Πάντως αν υπάρχει περίπτωση να έχει επιζήσει ένα είδος δεινοσαύρων, τότε τις περισσότερες πιθανότητες συγκεντρώνουν οι πτερόσαυροι. Έτσι από μια λογική και επιστημονική σκοπιά μια ύπαρξή τους αυτή τη στιγμή δεν είναι αδύνατη. Σύμμαχος είναι ο χρόνος. Αν υπάρχουν είναι θέμα χρόνου μέχρι να βρεθούν......


( Μελλοντικά το supernatural.gr θα δημιουργήσει ειδική φόρμα καταχωρήσεων που θα καλύπτει τον χώρο του υπερφυσικού και οι επισκέπτες συμπληρώνοντάς την πολύ εύκολα και απλά θα μπορούν να συμβάλλουν στην δημιουργία μια βιβλιοθήκης παράξενων και ανερμήνευτων φαινομένων όπου και η κρυπτοζωολογία θα καλύπτει ένα πολύ σημαντικό τμήμα της .)

http://www.supernatural.gr/files_congamato.htm



.

[ArELa]

Από Kariatida στις 10/3/2006 16:34


Ενα μυστηριωδες πλασματακι στη Χιλη

Τον Οκτώβριο του 2002 κατά τη διάρκεια διακοπών, μια οικογένεια βρέθηκε απέναντι σε μια εντυπωσιακή ανακάλυψη. Όλα συνέβησαν στη νότια Χιλή, έξω από τα περίχωρα της πόλης Concepcisn, σε μια αγροτική τοποθεσία, όταν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού των παιδιών, ένα από αυτά σκόνταψε σε ένα θάμνο. Στο σημείο που έπεσε έκπληκτο αντίκρισε ένα μικρό πλάσμα με ανθρώπινη μορφή . Το παιδί πήρε αυτό το ασυνήθιστο πλάσμα, το τύλιξε με χαρτί και το μετέφερε σπίτι του. Όπως σημειώνει ένας από τους δημοσιογράφους που κάλυψε το γεγονός, ο Rodrigo Ugarte, το παιδί και η οικογένειά του ισχυρίστηκαν ότι αυτό παρέμεινε ζωντανό για οκτώ μέρες, ενώ σε μερικές περιπτώσεις άνοιξε και τα μάτια του. Παρόλα αυτά το σώμα του πλάσματος εάν παρατηρηθεί και συγκριθεί με κάτι δείχνει να βρίσκεται σε μια περίεργη φάση μουμιοποίησης. Το μήκος του είναι 7,2 εκατ., έχει σχετικά μεγάλο κεφάλι, δύο χέρια που καταλήγουν σε μακριά δάχτυλα και δύο πόδια.
Η ανακάλυψη αυτή δημοσιοποιήθηκε αρχικά από μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι του Σαντιάγκο.

Οι ειδικοί καθηγητές από το πανεπιστήμιο της Χιλής, έχουν προβληματισθεί και καταλήγουν σε διάφορες θεωρίες, μία από τις οποίες είναι να πρόκειται για έμβρυο ενός άγνωστου άγριου ζώου της περιοχή , όπως για παράδειγμα μιας αγριόγατας. Το σίγουρο είναι ότι η ανάλυση DNA σίγουρα θα έδινε απαντήσεις. Αυτή όμως φαίνεται ότι ακόμα δεν έχει πραγματοποιηθεί ή ότι τα αποτελέσματά της σκόπιμα δεν ανακοινώνονται, δίνοντας τροφή στο μυστήριο.

Ύστερα από 22 μέρες από την ανακάλυψη, τα μέλη της οικογένειας του Henriquez Carrepo, κάλεσαν σπίτι τους στο προάστιο Pintana το δημοσιογράφο της υπηρεσίας ειδήσεων Terra.cl, αλλά και άλλους από άλλα δίκτυα όπου και τους εξιστόρησαν τις παράξενες λεπτομέρειες από το περιστατικό, τόσο την ημέρα που έγινε αλλά και εκείνες που ακολούθησαν.

Ο Julio Carrepo, το παιδί που βρήκε το μικροσκοπικό πλάσμα, ανέλαβε να το δείξει στα μέσα ενημέρωσης. Προσεκτικά και με πολύ καχυποψία μήπως του το πάρουν , το έφερε μέσα σε ένα κουτί πρώτων βοηθειών που είχε τυπωμένο εξωτερικά το σήμα του Ερυθρού Σταυρού. Όταν άνοιξε το καπάκι, οι δημοσιογράφοι έμειναν έκπληκτοι στη θέα του πλάσματος, στο κέντρο του κουτιού ανάμεσα σε προσεκτικά τοποθετημένο βαμβάκι.
Όπως εξήγησε ο Julio : "το χρώμα του έχει αλλάξει από αυτό που ήταν όταν το βρήκαμε. Στην αρχή ήταν ρόζ αλλά τώρα είναι πιο σκοτεινό. Ίσως να παίζει ρόλο το γεγονός ότι το κρατάμε στο ψυγείο για να διατηρείται". Και πράγματι μερικά σημείο του σώματος φαίνονταν τόσο ξηρά κόκκινο όπως της κόκκινης πιπεριάς.

Αυτό που τράβηξε την προσοχή των δημοσιογράφων από την πρώτη στιγμή, ήταν το μέγεθος του κρανίου σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα. Τα δάχτυλά του βρίσκονται στην άκρη αυτών που δείχνουν σαν χέρια και έχουν μακριά νύχια : ¨δείχνουν σαν είναι επέκταση των δαχτύλων ¨ συνέχισε o J. Carrepo.
Το σώμα είναι περίεργο. Σε μερικά σημεία των άκρων φαίνονται μικροσκοπικοί μαύροι λεκέδες. Είναι εξαιρετικά ελαφρύ και εύθραυστο, και αυτός είναι ο λόγος που κρατιέται μέσα στο κουτί με το βαμβάκι ολόγυρά του. ¨Το κρατάμε μέσα στο κιβώτιο, για να αποφύγουμε μια πιθανή ζημιά¨ συμπλήρωσαν.

Η οικογένεια του Henriquez Carrepo, συνεχίζει σήμερα κανονικά τη ζωή της. Δέχεται όμως συχνές επισκέψεις ατόμων που θέλουν να δουν το εύρημά της. ¨Πολλοί άνθρωποι έρχονται να μας επισκεφτούν. Άνθρωποι των MEDIA, ψυχίατροι, αλλά και άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι έχουν περίεργες ψυχικές δυνάμεις ¨ είπε η κ. Luisa Carrepo.


Ο θάνατος του πλάσματος.

Κανένα από τα μέλη της οικογένειας δεν είναι σε θέση να διευκρινίσει ούτε τη μέρα, αλλά ούτε και τους λόγους που πέθανε το πλάσμα. Βεβαιώνουν όμως όλοι τους ότι έζησε 8 μέρες και συμπληρώνουν : ¨Όταν το βρήκαμε ήταν σε θέση να ανοίξει τα μάτια του. Στη συνέχεια, όταν επιστρέψαμε στο Σαντιάγκο, άνοιξε τα μάτια του για περισσότερο χρόνο. Κάποια στιγμή σταμάτησε εντελώς να τα ανοίγει. Αλλά παρατηρήσαμε και κάτι περίεργο. Όταν σκεφτήκαμε ότι ήταν ήδη νεκρό, το σώμα του ήταν θερμό, και εξακολουθούσε να είναι θερμό για πολύ αργότερα¨. ¨ Πάντα ξέραμε ότι ένα νεκρό σώμα είναι κρύο. Κάτι που δεν συνέβαινε εδώ¨ είπε ο Armando Carrepo .

Επειδή τα μέλη της οικογένειας είχαν μπερδευτεί και δεν ήταν σίγουρα αν ζούσε ή αν πέθανε, άργησαν πάρα πολύ να το μεταφέρουν σε κάποιον κτηνίατρο ή να απευθυνθούν στις τοπικές αρχές. Έτσι ακόμα και στην περίπτωση να ήταν ζωντανό, η καθυστέρηση ήταν μοιραία. Όταν τελικά το μετέφεραν σε έναν τοπικό κτηνίατρο αυτός έμεινε έκπληκτος γι΄ αυτό που είδε, και μπερδεμένος υποστήριξε ότι ούτε του έχει ξανασυμβεί κάτι ανάλογο, αλλά ούτε και υπάρχει στην ιατρική επιστήμη και στις διάφορες επιστημονικές πηγές οποιαδήποτε σχετική αναφορά.


Υπήρξαν και ψεύτικες φήμες.

Απ΄ όλους αυτούς που επισκέφτηκαν την οικογένεια Carrepo υπήρξαν κάποιοι που θέλησαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός. Κυρίως αυτοί ήταν άνθρωπου που ισχυρίζονταν ότι διαθέτουν ψυχικές δυνάμεις. Έτσι υπήρξαν φήμες που μιλούσαν για τηλεπαθητική επαφή της μητέρας με το πλάσμα, για επικοινωνία του πλάσματος με τα παιδιά μέσω ενός πνευματιστή, μέχρι και ότι αυτό κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια τηλεπαθητικής επαφής με ένα μέντιουμ άνοιξε τα μάτια του. Όλα αυτά διαψεύστηκαν κατηγορηματικά από την οικογένεια, που τα χαρακτήρισε ψεύτικα και φανταστικά.


Η "καθυστέρηση" των ερευνών και των εξετάσεων.

Η οικογένεια μιλώντας στο Terra.cl, είπε ότι περιμένει τα αποτελέσματα των ερευνών και εξετάσεων και ειδικά αυτής του DNA. Πάντως εξέφρασε την απορία της, κάτι που είναι και γενικότερη απορία αυτών που ασχολούνται με το θέμα, για πιο λόγο οι εξετάσεις και οι έρευνες δεν έχουν πραγματοποιηθεί ακόμα. ¨ Δίνεται η εντύπωση, ότι υπάρχει μια συνειδητή και σκόπιμη καθυστέρηση, με τέτοιο τρόπο ώστε με το πέρασμα του χρόνου να ξεχαστεί το θέμα ¨είπε ο Carrasco Carrepo.

Είναι γεγονός πάντως ότι ακόμα και κτηνίατροι που αρχικά ενδιαφέρονταν να προχωρήσουν σε εξετάσεις ξαφνικά σταματούν να ασχολούνται με το θέμα.
Σίγουρα οι έρευνες θα έδιναν την δυνατότητα να διαπιστωθεί εάν το πλάσμα αυτό είναι ένα έμβρυο, ένα ζώο ή μια απάτη. Επιπλέον από τα προκαταρκτικά συμπεράσματα θα έβγαινε το συμπέρασμα αν πρόκειται για ένα έμβιο όν βιολογικής μορφής, κάτι που είναι απαραίτητο για τη συνέχιση των εξετάσεων. Αν διαπιστωθεί ότι σε κάποια χρονική στιγμή ήταν ένα έμβιο όν, τότε μια πιο βαθιά ανάλυση ανοίγει το δρόμο ώστε να καθοριστεί αν αυτό ανήκει σε κάποιο άγνωστο άγριο ζώο, ή ακόμα και αν προέρχεται από τη γη ή από κάποιον άλλο εξωγήινο πολιτισμό.