Η αυτοάμυνα ως βασικό συστατικό στοιχείο των πολεμικών τεχνών και των αθλημάτων μονομαχίας... ένα θέσφατο υπό αμφισβήτηση
Πολλοί (όχι εκ των πλέον καταρτισμένων) πιστεύουν ότι κάθε πολεμική τέχνη (ΠΤ) ισοδυναμεί απλά με ένα σύστημα αυτοάμυνας και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Με τα πρώτα μαθήματα επί του ντότζο αρχίζουν ερωτήματα περί της εφαρμοσιμότητας των τεχνικών, των ταολού-κάτα-τάο, των παραδοσιακών όπλων σε περιπτώσεις streetfighting στον περίφημο …«δρόμο» κλπ.
Λίγοι γνωρίζουν τη διαφοροποίηση μεταξύ αθλημάτων μονομαχίας – ΑΜ (πχ kick boxing, judo, taekwondo, πυγμαχία) και πολεμικών τεχνών (πχ kung fu, iaido, fcs, karate). Στα πρώτα (αθλήματα μονομαχίας) υπερτερεί το πνεύμα των αγώνων το οποίο ουδεμία σχέση έχει με τις συνθήκες του «δρόμου» που είναι τα χτυπήματα στα γεννητικά όργανα, οι γονατιές, οι αγκωνιές, οι λαβές, η ταυτόχρονη επίθεση από πολλούς αντιπάλους, η χρήση ραβδιού-μαχαιριού κτλ. Στις δεύτερες (πολεμικές τέχνες) είναι συχνά έντονες οι επιρροές του παραδοσιακού (και πολλές φορές τελετουργικού) τρόπου «μάχεσθαι» που δεν ενδείκνυται για εφαρμογή στα πλαίσια streetfighting. Πιο συγκεκριμένα, υπάρχουν πολεμικές τέχνες όπως το σπαθί katana και το iaido όπου ο μαθητής μαθαίνει υψηλής ποιότητας και δυσκολίας τεχνικές της σπάθης οι οποίες κάποτε συνιστούσαν μέσο καθημερινής αυτοάμυνας και επιβίωσης αλλά τώρα πλέον όχι. Έτσι, προκύπτει ότι κάποιες πολεμικές τέχνες δεν περιλαμβάνουν ούτε κατά ελάχιστο το στοιχείο της αυτοάμυνας εκ του ορισμού τους.
Συμπερασματικά, όποιος επιθυμεί να ξεκινήσει μια πολεμική τέχνη με πρωτεύον κριτήριο την αυτοάμυνα θα πρέπει να επιλέξει ένα σύστημα που να εμπεριέχει στην ύλη του (πέραν των σεβαστών παραδοσιακών-τελετουργικών τεχνοτροπιών) ξεκάθαρα τεχνικές αυτοάμυνας με ρεαλισμό και υψηλή εφαρμοσιμότητα σε συνθήκες πραγματικού κινδύνου. Αν ο υποψήφιος αρχάριος επιλέξει να ξεκινήσει την περιπλάνησή του από κάποιο Άθλημα Μονομαχίας θα πρέπει στη συνέχεια να εμπλουτίσει τις θεωρητικές και πρακτικές γνώσεις του με ειδικά σεμινάρια αυτοάμυνας, όπου ο συνδυασμός με τις δεξιότητες του ΑΜ θα μετατρέψουν το μαθητή σε πλήρη μαχητή.
Στο πρακτικό – τεχνικό κομμάτι οφείλει ο μαθητής να συνδυάσει γνώσεις και τεχνικές από ποικίλα συστήματα ώστε να είναι αξιόμαχος σε όρθια μάχη άλλα και σε μάχη στο έδαφος (πάλη-μάχη υποταγής), σε μάχη από μεσαία και μικρή απόσταση (karate, kung fu), σε μάχη με λακτίσματα (taekwondo), με γροθιές (kickboxing), με γονατιές-αγκωνιές (muai thai), με πνιγμούς-λαβές-ρίψεις (judo, jiujitsu), αλλά και σε πιθανές επιθέσεις με μαχαίρι-ραβδί-πέτρα-μπουκάλι-λοστό (kali-escrima, fcs, kravmaga).
Τέλος, και με βάση την περιορισμένη εμπειρία του γράφοντος στις ΠΤ, μόνο στα πλαίσια ελαχίστων συστημάτων πολεμικών τεχνών μπορούμε να εντοπίσουμε αυτό το χαρακτήρα του ...«δεκάθλου» που συνθέτει τα θετικά στοιχεία πολλών διαφορετικών ΠΤ και ΑΜ με περιορισμένες, αρχικά, δυνατότητες εξειδίκευσης και τελειοποίησης. Απαιτεί όμως ο... «δρόμος» άριστη γνώση του επιμέρους ή μήπως απαιτεί μια γενική πολυσυλλεκτική και πλήρη αυτοαμυντική παιδεία ΠΤ…;;;
BARNABAS
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΠΗΓΕΣ
• Το ΤΑΟ του κουνγκ φου – Μπρους Λι – εκδόσεις ΟΞΥ
• Σαολίν κουνγκ φου – Ουόνγκ Κιου Κιτ – εκδόσεις ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
• Η σοφία του κουνγκ φου – Μαηκλ Μινικ - εκδόσεις ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
• Η σοφία των πολεμικών τεχνών – Κ. Καλογερόπουλος – εκδόσεις ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ
• Τέχνη του πολέμου – Σουν Τζου – εκδόσεις ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ
• Journal of Asian Martial Arts – περιοδικό - ελληνική έκδοση ΑΛΚΙΜΑΧΟΝ – τεύχη 1,2,3